ซัน ซันเองก็รู้ว่าพี่รักซันมากนะ พี่เซนต์เดินไปนั่งข้าง ๆ ซันแล้วกุมมือ
ซันพยักหน้าตอบโดยที่ไม่ลังเล ผมรู้สึกปวดใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้าเป็นอย่างมาก ทำไมผมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ ในเวลานั้น ผมเหมือนเป็นบุคคลที่ไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้นเลย
ตอนพี่ไม่อยู่ ซันอย่าซนนะ รู้รึเปล่า พี่เป็นห่วง กลัวว่าซันจะโดนคนหลอก
ผมก็เอาแต่ทำงานที่ร้านของเราไง พี่คิดมากไปนะ
ทั้งสองคนคุยกันไปมา นี่น่ะเหรอสิ่งที่พี่เซนต์ต้องการให้ผมมาคุย ผมว่าเค้าคุยกันเองก็ได้ เมื่อคิดได้ ผมจึงต้องขอตัว
ซัน ผมขอตัวกลับก่อนนะ ผมบอกซัน
อย่าเพิ่งกลับดิ ต้า พี่ยังมีเรื่องถามอีก
ผมไม่ตอบ แล้วเดินไปที่ประตู ต้าคงไม่เคยเห็นใช่ป่ะ
ผมหันมา เพราะไม่เข้าใจคำพูดพี่เซนต์ ผมเห็นพี่เซนต์เงื้อหน้าเข้าไปจูบปากกับซัน ผมผงะตรงหน้า จำได้ว่าริมฝีปากนั้น ผมเองก็เคยสัมผัสมาแล้ว ทำไมต้องมาตอกย้ำผมว่า ผมไม่ได้เป็นเจ้าของริมฝีปากนั้น ในขณะนั้น ซันเองก็ผลักพี่เซนต์ออก
พี่ทำแบบนี้ทำไม ซันขึ้นเสียง
ไม่เห็นเป็นไรเลย เราก็จูบกันออกบ่อย พี่เซนต์พูดในขณะที่ผมวิญญาณล่องลอย
ทำไมล่ะ ไม่อยากให้ต้าเห็นเหรอ กลัวต้าเสียใจเหรอไง พี่เซนต์ถามซัน
ไม่ใช่แบบนั้น ก็ ก็ ก็ซันอายเขานี่นา มาทำอะไรแบบนี้ ซันตอบ
ผมหันหลังกลับแล้วเดินออกจากห้อง เดินลงมาข้างล่าง ผ่านพ่อแม่ซัน ผมยกมือไหว้ แต่ไม่ได้พูดอะไร ผมก็เดินออกมา หลังจากออกจากประตูบ้าน ผมไม่รู้เป็นอะไร ขาไม่มีแรง ผมพิงกำแพงทรุดลงไป น้ำตามันไหลออกมาแบบควบคุมไม่ได้ จำไม่ได้ว่านั่งน้ำตาไหลอยู่นานเท่าไหร่ แต่ผมไม่ได้ร้องให้ฟูมฟายนะ แค่นั่งแล้วน้ำตามันไหลออกมา รู้สึกแค่ว่า จุกอก อีกแล้ววววผมเดินไปเรื่อยเปื่อย ผมกดโทรศัพท์โทรไปหา นุ เพื่อนสนิทผม เมื่อนุรับสาย ผมก็บอกไปว่า
เห้ย มึง มาอยู่เป็นเพื่อนกูหน่อยดิ กูไม่ไหวแล้วว่ะ
มึงเป็นอะไรของมึง ร้องไห้เหรอ นุถาม
ป่าวว่ะ น้ำตามันไหลออกมาเองว่ะ
เรื่องไอ้ห่านั่นอีกอ่ะดิ นุคงหมายถึงซัน กูว่ามึงเลิกยุ่งกะมันได้แล้วล่ะว่ะ มีแต่ปัญหา ตั้งแต่มึงคบกันมามึงเคยมีความสุขบ้างไหม นุถามแทงใจดำ
เคยดิ ผมตอบด้วยสัญชาติญาณ
เทียบกับปัญหาที่มึงมี แม่งเล็กน้อยมากว่ะ กูว่า
ตกลงมึงจะอยู่เป็นเพื่อนกูได้ป่ะวะ
เออ ๆ แต่กูคงไปได้ดึก ๆ หน่อยนะ ไม่ว่างว่ะ แล้วกูจะโทรหาล่ะ
อืม แค่มึงอยากจะมา กูก็ขอบคุณละ แค่นี้นะ กูรอมึง อ่อ ซื้อเหล้ามาด้วยล่ะ
เออ ๆ แค่นี้ละกัน นุวางสาย
ผมไปถึงห้อง เปิดไฟ ทำไมผมยังได้กลิ่นของซันอยู่นะ มันคงติดตรึงอยู่ในโสตประสาทผมแล้วล่ะมั้ง ผมไปนั่งที่เตียง แล้วเอามือลูบผ้า บนเตียงนี้เองนี่นา ที่ซันอยู่กับผม ที่เรามีอะไรกััน ที่ซันเองก็ปลอบผม แล้วมันหมายความว่าไง สำหรับวันนี้ที่ผมเห็น ผมเป็นได้ก็แค่เงา หรือไม่ก็แค่เวลาที่ซันเหงา ไม่มีใครเท่านั้นน่ะเหรอ ผมเอนตัวลงด้วยความเหนื่อยล้า น้ำตาไหลออกมาอีกแล้ว คนเรามีน้ำตาสักเท่าไหร่นะ ผมล่ะอยากจะรู้จริง ๆ
ผมหลับไปไม่รู้นานเท่าไหร่ ผมได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมคิดว่าต้องเป็น นุ เพื่อนผมแน่ ๆ แต่มองที่หน้าจอแล้ว กลับเป็น ซัน คนที่ทำให้ผมเหนื่อยล้าเหลือเกิน
ฮัลโหล ต้า ผมมีเรื่องจะคุยกับต้านะ ซันพูดเมื่อผมกดรับสาย
พอดีผมเหนื่อยน่ะ ซัน
แต่อยากให้ต้าฟังก่อน อย่าเพิ่ง ผมจะพูดไม่นานหรอก
อืม ซันว่ามาเถอะ ผมตอบแบบประหยัดคำพูด
เรื่องวันนี้ ผมเองไม่ทันตั้งตัว ผมทำไปแบบนั้นก็เพราะผมจำเป็นต้องทำ
พอเถอะ ผมเข้าใจซัน ก็ซันบอกผมแต่แรกแล้วว่า ซันจะเลือกใคร และซันจะรักใครในที่สุด ผมเองแหละที่เป็นคนดื้อ ไม่ยอมเข้าใจทุกอย่าง
ถึงพี่เซนต์จะเป็นคนที่ผมเลือก แต่ผมไม่รู้เป็นอะไร เวลาที่ใกล้นาย ผมเองก็มีความสุขนะ ผมไม่อยากจะให้นายออกไปจากชีวิตผมนะ อยากให้อยู่ด้วยกันตลอดไป
แล้วซันเคยรักผมบ้างไหม
เคย และยังคงเป็นอยู่ ซันเสียงแข็ง
ทำไมซันไม่เลือกผมล่ะ ผมรักซันมากจริง ๆ ผมพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อซันนะ ให้โอกาสผมเถอะ ผมเริ่มเสียงสั่น เพราะเกรงคำตอบที่กำลังจะมา
ต้า ถึงซันจะรักต้า แต่ซันเองจะทำแบบนั้นไม่ได้หรอกนะ ผมเองก็อึดอัดเหมือนกันนะ ไม่ใช่แค่ต้าคนเดียว
พอเถอะซัน ผมขอพักบ้างนะ ผมวิ่งตามซันมาตลอดเลย ซันเองไม่เคยหยุดวิ่งเลย ผมพยายามวิ่งเท่าไหร่ก็วิ่งไม่ทันซันซักที ผมเหนื่อยน่ะซัน ผมขอเวลาพักหน่อยนะ หลังจากพูดจบ ผมก็วางสาย
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นซันอีกแล้ว ผมเลยกดปิดเครื่องซะเลย ผมนอนลงแล้วร้องให้ ผมทำบาปกรรมอะไรที่จะต้องให้ผมประสบพบเจอกับเรื่องเลวร้ายนี้ด้วย ผมแทบจะรับไม่ไหวแล้วนะ
ผมนอนร้องให้ตลอดนับจากปิดมือถือ แล้วจะให้ผมหยุดได้ยังไงล่ะครับ เวลาตอนเย็น ๆ แบบนี้ ความเหงาเหมือนใบมีดคม คอยกรีดหัวใจผมเรื่อย ๆ ทุกวินาที ผมรู้สึกเจ็บปวด แสงแดดยามเย็นไม่ได้ช่วยให้ผมมีจิตใจที่สบายขึ้นมาได้เลย ผมนอนเหม่อลอยไม่นานนัก เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ผมพลางคิด
ขอบใจนะ ไอ้นุ มึงมาซะที
ผมเดินไปเปิดประตู คนที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ใครอื่น ซัน นั่นเอง ซันผลักประตูเข้ามา โดยที่ประตูก็ปิดไม่สนิท ซันเดินเข้ามากอดผม ผมพยายามผลักออก แต่ความรู้สึกนี้เองครับ ที่มันเหมือนเป็นยารักษาหัวใจที่ถูกมีดกรีดเมื่อครู่ มันค่อย ๆ รู้สึกดีขึ้น
ผมกลัวต้าไม่เข้าใจผม ผมเลยมาหาเลยดีกว่า
ผมมีอะไรที่ไม่เข้าใจ ผมเข้าใจทุกอย่าง ซันกลับไปดีกว่า ผมแนะนำ
แสดงว่าต้ายังไม่เข้าใจ ผมเองก็รักต้านะ แต่ผมไม่สามารถทำมันเต็มที่ ซันจูบผม ผมจูบตอบ เพราะรู้สึกว่าจูบนี้แหละคือสิ่งที่ผมถวิลหา
ต้า ผมอยากอยู่กับนายแบบนี้ตลอดเลยนะ รู้ไหม
ผมพยักหน้า แล้วเราก็จูบดูดดื่มกันอยู่อย่างนั้น
ซันพยายามดันตัวผมไปที่เตียง ผมเองทำอะไรไม่ได้ ทำได้ก็แต่ทำตามที่ซันต้องการจะให้ผมทำ ผมนี่มันโง่จริง ๆ แต่เพราะว่า รัก นี่แหละครับที่ผมยอมทุกอย่าง
เรานอนกอดกันบนเตียง จูบกัน แต่ยังไม่ทันจะถึงไหนเลยจริง ๆ ประตูก็แง้มออก
เฮ้ย ไหนมึงบอกว่ามึงอยู่คนเดียวไง นุเพื่อนผมเอง มันมาก่อนกำหนด
นุ ไหนมึงบอกมึงมาตอนมืด ๆ ไง ผมถามด้วยความสงสัย
กูไม่น่ามาเลย ไอ้เหี้ย มึงแม่งไม่รู้จักเข็ดจักจำ นุตะคอกใส่ผม
ผมและซันลุกขึ้นจากเตียง นุวางของที่ซื้อมา แล้วเดินเข้ามาต่อยหน้าซัน ต่อหน้าผม ผมตกใจมาก
มึงนี่มันเหี้ยจริง ๆ ทำร้ายเพื่อนกูอยู่ได้
นี่มึงทำเหี้ยอะไรเนี่ย ไอ้นุ สัดเอ้ย มึงต่อยซันทำไม ผมพูดพลางผลักอกมัน แล้วหันไปหาซันด้วยความห่วงใยว่าซันจะเจ็บมากไหม
มึงเลิกยุ่งกับมันไปเลยดีกว่าไอ้ต้า ไม่งั้นมึงก็จะเจ็บอีก นุบอก
ทำไมมึงต้องต่อยซันด้วย มึงบ้าแล้วเหรอ เสียงผมดังขึ้น ผมเอาแต่ห่วงซันอย่างเดียวเลย
ผมไม่เป็นไร ต้า ผมไม่เป็นไร ผมสมควรโดนแล้วล่ะ ซันบอก
ไอ้นุพยายามจะเดินเข้ามาเหมือนอยากจะทำร้ายซันอีก แต่ผมก็ผลักนุ และกันตัวซันไว้
มึงหลีกไป ไอ้ต้า
มึงนั่นแหละ หยุดซะที เลิกบ้าซะที ผมกำหมัดขึ้นมา
กูไม่หยุด นุพยายามพุ่งเข้ามา ผมไม่ได้สติก็เลยวาดแขนออกไป ต่อยหน้านุเต็ม ๆ
นุหน้าหันไปอีกทาง แล้วก็หันมาหาผม
มึงจำสิ่งที่มึงทำวันนี้เอาไว้นะ ไอ้ต้า มึงเลือกมันมากกว่าเพื่อนอย่างกู ต่อไปนี้ไม่ต้องมายุ่งกับกูอีก นุพูดแล้วกลับหลังหัน พลางเตะขวดเหล้าที่ซื้อมาลมระเนระนาด แล้วก็เดินออกจากห้องผมไป
ผมได้แต่ยืนจับมือที่กำอยู่ของตัวเอง ผมทำอะไรลงไปเนี่ย ผมน้ำตาไหล ผมกำลังจะก้าวออกไปตามเพื่อนผม แต่มือหนึ่งจับผมแล้วกอด ซันกอดผมแล้วพูดว่า ขอโทษนะ ต้า
ผมจึงได้แต่ยืนนิ่ง ก้าวขาไปไม่ได้เลยยย
