หลังจากเหตุการณ์วันนั้น ผมพยายามติดต่อนุ แต่ไม่เป็นผลเลยครับ มันติดแต่ไม่มีคนรับจนสายมันตัดไป ผมจึงได้แต่ส่งข้อความเพื่อขอโทษนุ ไปเป็นจำนวนมาก แต่แน่นอนครับ ผมรู้สึกว่าผมคงเสียเพื่อนสนิทคนนี้ไปแล้ว เวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน ผมกับซันเองหลังจากวันนั้นที่เกิดเรื่องขึ้น เราคุยกันน้อยมากครับ ผมสับสนเหลือเกิน หัวผมเองก็ย้ำเตือนเกี่ยวกับเหตุผลที่ว่าผมควรจะเดินออกมาจากชีวิตของซัน แต่ในขณะเดียวกัน ใจผมเองก็คอยห้ามความคิดและบังคับผมให้รอซัน และยังคงรักซันอยู่อย่างนั้น ในชีวิตผมเรียกได้เลยว่ารักใครไม่มาก และซันเองเป็นหนึ่งในนั้นที่ผมรักมากที่สุด ผมไม่รู้จะทำอย่างไรกับทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นมาในชีวิตผมตอนนี้ซันเองก็คงอยู่กับพี่เซนต์ เพราะเป็นช่วงที่พี่เซนต์มีโอกาสกลับมาที่กรุงเทพฯ เวลาเขาสองคนอยู่ด้วยกัน ผมเองก็เหมือนกับคนไม่มีตัวตน ไม่มีเสียง ไม่มีความรู้สึก ผมรู้สึกอึดอัดนะ กับความรู้สึกเหล่านี้ แต่ทำไงได้ ผมห้ามใจตัวเองไม่ให้สนใจซันหลังจากนั้น หลาย ๆ ครั้งที่ซันอยู่กับผม แล้วพี่เซนต์โทรมา ผมเองอยู่ข้าง ๆ ซันแท้ ๆ แต่ไม่สามารถเปล่งเสียง แม้แต่เสียงลมหายใจก็ดูเหมือนว่าจะดังเกินไปเสียด้วยซ้ำ ผมใช้ชีวิตอยู่อย่างนั้นจนใกล้จะเปิดเทอมแล้ว ปี 3 แล้วสินะ แต่ผมไม่รู่้ว่าจะปั้นหน้าอย่างไรเวลาเจอนุ
เช้าวันใหม่ ผมเดินทางไปมหาวิทยาลัย ผมไม่รู้หรอกครับว่าจะเป็นอย่างไร ผมไปถึงที่ตึกเรียน ผมมองไปมาเพื่อหานุ แต่ผมก็เจอแต่ไอ้เพื่อนทั่ว ๆ ไป คำว่าเพื่อนทั่ว ๆ ไปของผมหมายถึง เพื่อนในกลุ่มเดียวกับนุนั่นแหละ เพียงแค่ว่าพวกมันไม่ได้สนใจความเป็นไปของผม และไม่เคยโทรหาผมเลยด้วยซ้ำ ผมเดินเข้าไปทัก
เห้ย เป็นไง ปิดเทอม ไปไหนมาบ้างป่ะวะ ผมถาม
กูเหรอ กูก็ช่วยที่บ้านทำงานว่ะ เซ็งฉิบหาย ไอ้หนุ่มตอบ
เราสนทนาในกลุ่มนั้นสักพัก ผมจึงเริ่มถามสิ่งที่ผมอยากรู้
พวกมึงเห็นไอ้นุป่ะวะ
ตั้งแต่มา ยังไม่เห็นแม่งเลยว่ะ พงษ์ตอบ
แล้วมึงล่ะ มึงล่ะ ผมไล่ถามรายคน
ไม่เห็นว่ะ คำตอบเดียวกันหมด
สุดท้าย พวกผมก็เลยต้องเข้าห้องเรียนกัน โดยที่ผมสงสัยว่านุไปไหนนะ? ผมกดโทรศัพท์หานุในห้องแต่ก็ไม่มีคนรับ สุดท้ายผมก็เลยส่งข้อความไปอีก มึงอยู่ไหนเนี่ย เขาเริ่มเรียนกันแล้วนะ แต่ก็เงียบไปไม่มีข้อความตอบกลับ
เรียนวันแรกก็ยังไม่มีอะไรมาก อาจารย์ก็พูดถึงแต่เรื่องของหลักสูตรว่าวิชาสอนครอบคลุมอะไรบ้าง ผมไม่ค่อยได้สนใจหรอกนะ ผมตั้งใจเรียนซะที่ไหนกันล่ะ พอผมเรียนเสร็จ ผมไม่รู้จะทำอะไร ก็เลยโทรไปหาซัน
ซัน วันนี้ไปเรียนป่ะ ผมอยากเจอ
วันนี้ยังไม่ไป ไปพรุ่งนี้ ต้าเปิดเทอมแล้วเหรอ
อืม ผมเปิดเรียนแล้ว แต่ตอนนี้เรียนเสร็จแล้ว อยากเจอซันมากเลยครับ ผมหยอด
วันนี้ไม่ได้หรอกต้า ผมอยู่ร้านน่ะ
งั้นผมไปหาที่ร้านนะ
ไม่สะดวกอ่ะต้า พี่เซนต์ก็อยู่นะ
อ่อ เหรอ หน้าผมเซ็ง ๆ งั้นเมื่อไหร่จะได้เจอกันล่ะ
ไว้ผมโทรหาต้าอีกทีนะ บายครับ ซันตัดสายไปเลย
อะไรกัน ยังไม่รู้เรื่องเลย เห้อออ ทำไมกูไม่เป็นคนที่เค้าแคร์บ้างว๊า ผมคิดในใจ
ผมเองในเวลานั้น อยากไปหาซันที่ร้านมาก แต่ก็ต้องทำใจ หลังจากหยุดความคิดถึงซัน ผมก็คิดถึงเพื่อนสนิท ผมไม่สามารถติดต่อมันได้อีก ทำให้ผมกลุ้มใจมาก ผมไม่ได้อยากให้เรื่องทั้งหมดเป็นแบบนี้เลย ผมจึงต้องกลับไปอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมที่ไม่ต่างจากคุก เมื่อผมถึงที่ห้อง เวลาหิวก็หยิบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแบบถ้วยแล้วเติมน้ำร้อน นั่นคืออาหารของผม ผมเกลียดชีวิตแบบนี้ครับ เมื่อไหร่ผมจะหลุดออกจากความรู้สึกแบบนี้ซะที
ยามเย็นคล้อยไป ความมืดเข้ามาแทนที่ ผมมองเตียงนอนของผมซึ่งผมเองนอนได้พอดีเพราะมันไม่ใหญ่ แต่ทำไมเวลาซันมา เตียงนี้เหมือนเพิ่มขนาดขึ้นเลย และที่สำคัญ เวลามีซันอยู่ มันอุ่นมาก ๆ ครับ
ผมคิดอะไรในหัวเต็มไปหมด จนในที่สุดผมก็เริ่มรู้สึกง่วงและหลับไป
เช้าวันใหม่ ผมไปมหาวิทยาลัย เจอกลุ่มเพื่อนเดิม แต่แปลกที่วันนี้ผมเห็นนุอยู่ในกลุ่มด้วย ผมก็เลยเดินเข้าไปทักนุ
เห้ย มึง เมื่อวานโทรหาแล้วไม่รับนะ
กูไม่เห็นน่ะ แล้วนุก็หันไปคุยกับเพื่อนคนอื่น
ผมไม่สนใจเพื่อนคนอื่นเลย ถามแต่นุคนเดียว
แล้วทำไมเมื่อวานมึงไม่มาวะ
นุยังคงคุยกับเพื่อน โดยที่ไม่ตอบผม ผมรู้สึกถึงความเย็นชามาก นุไม่ได้มองผมเลย เหมือนผมไม่มีตัวตน เวลาเดินเข้าห้องก็เดินพร้อม ๆ กับกลุ่มเพื่อน โดยที่ผมก็เดินตาม นุไม่ได้หันหลังมามองเลย เวลานั่งเรียนด้วยกัน ทุกทีเราจะนั่งคู่กันตลอด ตอนนี้นุนั่งกับไอ้หนุ่ม ส่วนผมนั่งกับคนอื่น แต่ผมก็มองนุตลอด หวังเพียงจะสบตาแล้วบอกคำขอโทษผ่านทางสายตา แต่นุก็ไม่ได้สนใจผมเลย
ผมชวนนุกินข้าวกลางวันด้วยกัน แต่นุปฎิเสธ ผมรู้สึกแน่นหน้าอีก ปวดหัว มันมากับความสงสัย ทำไมถึงไม่ให้อภัยผมซะทีวะ ผมทำอะไรผิดหนักหนาเลยเหรอ มันเป็นความไม่ตั้งใจ ตอนนี้ผมรู้สึกโกรธขึ้นมาเล็ก ๆ แล้ว ผมก็เลยไม่สนมันบ้าง เราต่างคนต่างไม่มองหน้า ผมปลีกตัวออกมา ตอนกลับบ้านผมก็ไม่กลับพร้อมมัน ผมยังนั่งเล่นอยู่ที่ตึก เพียงเพื่อรอให้นุเดินไปก่อน
เห้ยมึง ไปร้องเพลงกันป่ะ ไอ้พงษ์ถาม
ไปด้วยกันดิมึง ไปกันหมดเลย ไอ้บาสเสริม (ที่ผมไม่ได้เล่าให้ฟัง เพราะไอ้คนพวกนี้มันก็แค่เพื่อนกันในยามสนุกเท่านั้นแหละครับ)
พวกมึงไปเถอะ กูไม่ไปหรอก ผมตอบ
ไปดิวะ ไปเหอะ ไอ้หนุ่มชวน
ผมมองหน้าไอ้นุ แต่ไอ้นุทำหน้าเฉย ๆ
ไปก็ได้ว่ะ ผมมองหน้านุในขณะที่พูด
เห้ย งั้นกูขอตัวนะ นุบอกเพื่อน ๆ
อ้าว ทำไมวะ ไปด้วยกันดิวะ ไอ้บาสถาม
ไม่เอาดีกว่า พวกมึงไปกันเถอะ นุย้อน
กูว่ากูก็ไม่อยากไปว่ะ เรียนไม่ค่อยรู้เรื่อง เครียดว่ะ ผมตอบไปเสียงเริ่มดัง
อ้าว อะไรกันวะ พวกมึง ทำไมไม่ไปวะ เห็นพวกมึงชอบไปไหนด้วยกัน
กูไปล่ะ เจอกัน นุเดินออกจากกลุ่มไปเลย
กูก็เหมือนกัน ไว้ค่อยไปวันหลัง พวกมึงไปกันเถอะ ผมก็เดินตามหลังนุไป
เห้ย มึง มีไรคุยกันดิวะ เป็นผู้ชายมึงจะงอนทำเหี้ยอะไร ผมบอก
อะไรของมึง ไปไกลๆ ตีนเลยไป
ถ้ามึงต่อยกูแล้วดีขึ้น มึงต่อยกูเลย อย่าทำแบบนี้ ผมท้า
กูบอกมึงแล้วไง ว่ากูไม่มีเพื่อนอย่างมึง เลิกเดินตามกูแบบนี้ซะที อีตุ๊ด!!
ผมอึ้งไปกับคำพูดของเพื่อนที่หลุดออกมาเมื่อครู่ ขาที่เร่งฝีเท้าเดินตามหยุดลง น้ำตาเริ่มปริ่มในตา อีตุ๊ด คำนี้ที่หลุดออกจากปากเพื่อนซี้ของผม มันร้ายแรงยิ่งกว่ามันกระทืบผมซะอีก
