We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: Reasoning (เหตุผลหรือความรัก)" Posted by ไอ้ต้า on 11-May-12 at 08:30 AM หลายวันมานีี้ ผมไปเรียนได้อย่างสบายใจขึ้นมาก เพราะว่าพวกไอ้นุ มันไม่ได้มาพูดอะไรกวนประสาท และต่างคนต่างเรียน ต่างคนต่างนั่ง ไม่ได้มายุ่งกับผมเลย จนพูดตรง ๆ ว่าผมลืมไปแล้ว ว่าผมรับปากอะไรไอ้นุเอาไว้ ผมเองไม่ได้ใส่ใจ เพียงก็แค่คิดว่า ไอ้นุมันคงพูดไปเรื่อย ตั้งแต่วันที่แยกกับซันวันนั้น ผมเองก็ไม่ได้ติดต่อกับซันเลย ผมเองกลัวครับ กลัวอาการที่เป็นวันนั้นมันจะกลับมาอีก คือไม่อยากยุ่งกะใคร ไม่อยากแม้แต่จะอยู่ใกล้ซัน ผมเองเพิ่งรู้ตัวเหมือนกัน ว่าผมเป็นที่คิดมาก คิดไปเรื่อย คิดเผื่อ เพราะกลัวว่าหากเกิดเหตุการณ์อย่างหนึ่งอย่างใดขึ้นแล้ว ผมอาจจะสามารถรับมือมันได้บ้าง ในใจผมตอนนี้มันสับสนมากครับ เรื่องไอ้นุนั้นผมพร้อมที่จะแตกหักกับมันอยู่แล้ว แต่สำหรับซันนั้น ผมเองคิดไม่ออกครับ ว่าควรจะให้มันจบอย่างไร แต่ที่รู้ ๆ มันไม่ happy ending แน่นอน และแล้ว วันนั้นก็มาถึง วันนั้นผมยังจำได้ดี เป็นวันที่นุมอบงานที่ให้ผมทำ ผมนั่งกินข้าวอยู่ แล้วไอ้นุก็เดินมากับพวกเพื่อน ๆ มานั่งตรงข้ามผม พร้อมกับพูดว่า “เห้ย ไอ้ต้า มึงยังจำเรื่องที่กูบอกกับมึงได้ป่ะวะ” “เรื่องอะไรของมึง” “อ้าว อย่ามาเบี้ยวนะเว้ย ไอ้สัด” มันพูด ส่วนเพื่อน ๆ ก็มองผมเป็นตาเดียว “เออ ๆ กูจำได้ละ มีอะไร บอกมาแล้วไปไกล ๆ ซะ” ผมตอบพลางตักข้าวเข้าปาก “กูคิดอะไรดี ๆ ออกแล้วล่ะ อาจจะช่วยมึงด้วยซ้ำ” “อะไรของมึงวะ” “กูอยากให้มึงต่อยไอ้ซันคืนกู” “อะไรนะ เค้าไปทำอะไรให้มึง ไอ้เหี้ยพูดมาได้” ผมโมโห “ไม่ใช่แค่นั้นนะ มึงต่อยไอ้ซัน ส่วนพวกกูจะดูอยู่ห่าง ๆ” “ไม่มีทาง กูไม่ทำหรอก” “งั้นมึงก็ตุ๊ด เตรียมตัวโดนพวกกูป่วนได้เลย 5555” ไอ้นุหัวเราะ “กูไม่ทำ กูโดนมึงป่วนมามากละ มากกว่านี้จะเป็นไรไป” “มึงรักมันมากขนานนั้นเลยเหรอวะ กูถามจริง ๆ ทำแค่นี้ยังทำไม่ได้” “มึงก็รู้ดีอยู่แล้ว” ผมพูดแล้วก็ลุกออกจากตรงนั้น เดินออกมาเลย ในหัวผมคิดนะ จะให้ผมไปทำอะไรซันได้ยังไง เค้าไม่ได้ทำอะไรผิดเลย แต่ในความคิดก็มีวูบหนึ่งอีกละ ผมล่ะเกลียดไอ้ความคิดวูบหนึ่งจริง ๆ ผมคิดขึ้นมาว่า ถ้าผมกับซันจบกัน ผมอาจจะมีความสุขมากกว่านี้รึเปล่า แต่ถึงยังไงผมก็ไม่คิดจะทำร้ายซันหรอกครับ ไอ้ความคิดนี้มันดันชนะใจผมในตอนนั้นซะด้วย ผมวกเดินกลับไปหาไอ้นุ มันยังนั่งคุยกันอยู่ตรงที่เดิม “ไอ้นุ กูอยากคุยกะมึง เดินไปคุยกะกูหน่อย” “อะไร มีอะไรก็พูดมาดิวะ” “ตามกูมาหน่อย มีเรื่องสำคัญจริง ๆ” “เออ ๆ พวกมึงรอกูแปปเดียว” ไอ้นุบอกพวกไอ้พงษ์ ผมกับนุเดินห่างออกมาระยะหนึ่ง ผมจึงเริ่มพูด “กูมีวิธีที่ทำให้มึงสะใจกว่านั้น มึงจะช่วยกูรึเปล่า” ผมถาม “วิธีเหี้ยอะไร สะใจยังไง มึงบอกมาดิ๊” ไอ้นุสงสัย “วิธีนี้มึงต้องช่วยกู คือ กูจะบอกเลิกซันต่อหน้ามึงและแฟนเขา แต่มึงต้องช่วยกู” หน้าไอ้นุอึ้ง ๆ “กูจะ จะช่วยมึงได้ยังไง” ผมบอกวิธีที่ผมคิด และฝากให้นุช่วยผม และไอ้นุก็ตอบรับ อีกไม่กี่วันต่อมา ผมรู้ว่าวันนี้ซันจะอยู่ที่ร้าน แต่ผมไม่แน่ใจว่าพี่เซนต์จะอยู่รึเปล่า ผมเลยลองผ่านไปแถวหน้าร้าน แล้วก็เห็นว่าพี่เซนต์อยู่กับซันจริง ๆ เมื่อเห็นดังนั้น ก็เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาไอ้นุทันที ไม่นานหลังจากนั้น ขณะที่ผมเดินเล่นอยู่แถว ๆ นั้น โทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น “กูมาถึงแล้ว มึงอยู่ไหน” ไอ้นุถาม “กูอยู่ที่...” ผมตอบ มันวางสายไป แล้วสักพัก มันก็เดินมาหาผม ทันทีที่มันเห็นหน้าผม “มึงแน่ใจแล้วเหรอวะ” ไอ้นุถาม “มึงไม่ได่้ต้องการให้มันเป็นแบบนี้เหรอไง” ผมถาม “อย่ามาโบ้ยใส่กูนะ กูไม่เกี่ยว มึงเป็นคนบอกกูเอง” “ไปกันได้แล้ว อย่าลืมทำตามที่คุยกันไว้ล่ะ” ผมบอกไอ้นุ มันพยักหน้าไม่ได้พูดอะไร แต่ทุกก้าวที่ผมเดินไปที่ร้านของซัน มันรู้สึกตัวเบา ๆ อย่างไรไม่รู้ เมื่อผมตัดสินใจทำอะไรแบบนี้ พอเราไปถึงร้าน ทันทีที่ก้าวเข้าร้าน นุก็เอามือมันจับมือผมเอาไว้ ตามที่เราคุกันไว้ แล้วผมกับนุก็เดินไปที่เคาน์เตอร์ พร้อมกับสั่ง “ช็อกโกแลตเย็น 2 ที่ครับ” “อ้าว ซัน พี่เซนต์สวัสดีครับ” ผมทัก “สวัสดีต้า” ซันรีบทักผมก่อน “ซัน พี่เซนต์ นี่นุ เพื่อนสนิทผม” ผมยิ้ม ผมมองหน้าซัน ซันทำหน้าเหวอ ๆ ส่วนผมทำหน้าเหมือนภูมิใจ แต่จริง ๆ ในใจกำลังร้องไห้อยู่นะนั่น “ต้ามันพูดถึงซันบ่อย ๆ ผมเองก็ไม่เคยมาซื้อเลย วันนี้มาอุดหนุนนะ” นุพูด นุยังเพิ่มอีกว่า “จริง ๆ แล้ว ไอ้ต้ามันชอบกินช็อกโกแลต เพราะผมเองแหละ เมื่อก่อนผมชงให้มันกิน” “เห้ย พูดอะไร ไม่อายเขาเหรอไง เขาก็ชงอร่อยนะ แต่นุก็ชงอร่อยเหมือนกันแหละ” ผมพูดแล้วก็ตบหัวนุเบา ๆ เหมือนกับคู่รักไม่มีผิด ผมรู้ว่าคู่รักแสดงออกกันยังไง ก็เพราะเลียนแบบเวลาผมอยู่กับซันนั่นแหละครับ “เอางี้นะต้า พี่เลี้ยงสองแก้วนี้แล้วกัน ถือว่าฉลองให้น้อง” พี่เซนต์ยิ้ม ๆ “ขอบคุณมากนะครับ พี่เซนต์” ผมตอบ “ต้า ผมขอคุยด้วยแปปนึงได้ไหม” ซันถามผม “อ่อ” ผมมองหน้านุ “เด๋ียวขอคุยกับเพื่อนแปปนึงนะ” ผมปล่อยมือที่นุจับอยู่ เราเดินออกมาข้างนอกร้าน ซันมีสีหน้าเครียด ๆ พูดกับผมว่า “ต้าเล่นอะไรอยู่” “ผมเล่นอะไร ไม่ได้เล่น ออกมาก็ดีแล้ว เราจะได้เคลียร์กัน” “เราไม่ได้รักกันเหรอต้า” “ซันไม่ได้รักพี่เซนต์หรอกเหรอ” ผมบอกไป ผมเห็นซันอึ้งตอบผมไม่ถูกเหมือนกัน “ต้า ต้ากำลังประชดผมเหรอ อย่าทำแบบนี้เลยนะ” “ผมไม่ได้ประชดใคร ตอนนี้ผมต้องเลือกทางที่ดีที่สุดให้กับตัวเองครับ” “แล้วทางของเรามันไม่ดีตรงไหนเหรอต้า” “ผมจะบอกซันแล้วกันนะ ผมอึดอัดมากเวลาอยู่กับซัน ผมทรมานเวลาที่ซันคุยโทรศัพท์กับพี่เซนต์ ผมรู้สึกแตกต่างเมื่ออยู่ท่ามกลางสังคมของซัน ที่สำคัญที่สุด ในขณะที่ผมรักซัน แต่ซันรักพี่เซนต์” ผมพูดยาวเลย “แต่ผมก็รักต้านะ” ซันน้ำตาเริ่มคลอ ผมเองเกือบทนไม่ไหวแล้วตอนนั้น “ซันไม่ได้รักผมหรอก ซันอาจจะเหงา อีกหน่อยไม่มีผม ซันก็จะรู้้สึกปกติเอง” “แล้วตลอดมาที่เราอยู่ด้วยกันล่ะต้า เวลาที่เรานอนกอดกัน มันไม่มีความหมายอะไรเลยเหรอไง” “พูดตรง ๆ นะ มันมีความหมาย แต่ถ้าผมต้องแลกกับสภาพที่ผมบอกซัน ผมทนไม่ได้ แต่เวลาผมอยู่กับนุ เค้าไม่เคยทำให้ผมรู้สึกแบบที่อยู่กับซัน ผมหมายถึงเค้าไม่ได้มีใครอื่น นอกจากผม นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมผมเลือกเค้า” “ผมไม่รู้มาก่อนเลยต้า ว่าต้าคิดกับผมแบบนี้ ผมเองก็ทรมานเวลาที่ผมต้องโทรศัพท์ต่อหน้าต้า ผมเองก็พยายามจะประคับประคองเราสองคนให้ดีที่สุด เท่าที่ผมจะทำได้ นั่นเป็นเพราะว่าผมเองก็รักต้า” น้ำตาหยดแรกไหลออกมาจากตาของซันในขณะที่พูด น้ำตาผมเองก็คลอเบ้าแล้วเหมือนกัน “เราหยุดแค่นี้เถอะนะ ซัน ผมว่าเรามาไกลมากพอแล้ว” ทันทีที่ผมพูดจบ ซันพยักหน้าปาดน้ำตา แล้วเดินกลับเข้าไปในร้าน ส่วนผมน่ะเหรอ ตอนนั้นเหมือนมีคนเอาค้อนมาทุบหัว มันงงไปหมด แต่หวังไว้ ว่าอะไร มันคงจะดีขึ้น “กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึง เหมือนมีอะไรที่ดึง ไม่ให้เราเลือกทางใด รักคนมีเจ้าของต้องทนเก็บมันในใจ ไม่รู้จะทำอย่างไร และชีวิตจะเดินต่อไปทางไหนดี.......”

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   >หลายวันมานีี้ ผมไปเรียนได้อย่างสบายใจขึ้นมาก >เพราะว่าพวกไอ้นุ มันไม่ได้มาพูดอะไรกวนประสาท >และต่างคนต่างเรียน ต่างคนต่างนั่ง ไม่ได้มายุ่งกับผมเลย >จนพูดตรง ๆ ว่าผมลืมไปแล้ว ว่าผมรับปากอะไรไอ้นุเอาไว้ >ผมเองไม่ได้ใส่ใจ เพียงก็แค่คิดว่า ไอ้นุมันคงพูดไปเรื่อย >ตั้งแต่วันที่แยกกับซันวันนั้น ผมเองก็ไม่ได้ติดต่อกับซันเลย >ผมเองกลัวครับ กลัวอาการที่เป็นวันนั้นมันจะกลับมาอีก >คือไม่อยากยุ่งกะใคร ไม่อยากแม้แต่จะอยู่ใกล้ซัน >ผมเองเพิ่งรู้ตัวเหมือนกัน ว่าผมเป็นที่คิดมาก คิดไปเรื่อย >คิดเผื่อ >เพราะกลัวว่าหากเกิดเหตุการณ์อย่างหนึ่งอย่างใดขึ้นแล้ว >ผมอาจจะสามารถรับมือมันได้บ้าง > >ในใจผมตอนนี้มันสับสนมากครับ >เรื่องไอ้นุนั้นผมพร้อมที่จะแตกหักกับมันอยู่แล้ว >แต่สำหรับซันนั้น ผมเองคิดไม่ออกครับ ว่าควรจะให้มันจบอย่างไร >แต่ที่รู้ ๆ มันไม่ happy ending แน่นอน และแล้ว >วันนั้นก็มาถึง วันนั้นผมยังจำได้ดี >เป็นวันที่นุมอบงานที่ให้ผมทำ ผมนั่งกินข้าวอยู่ >แล้วไอ้นุก็เดินมากับพวกเพื่อน ๆ มานั่งตรงข้ามผม >พร้อมกับพูดว่า >“เห้ย ไอ้ต้า มึงยังจำเรื่องที่กูบอกกับมึงได้ป่ะวะ” >“เรื่องอะไรของมึง” >“อ้าว อย่ามาเบี้ยวนะเว้ย ไอ้สัด” มันพูด ส่วนเพื่อน ๆ >ก็มองผมเป็นตาเดียว >“เออ ๆ กูจำได้ละ มีอะไร บอกมาแล้วไปไกล ๆ ซะ” >ผมตอบพลางตักข้าวเข้าปาก >“กูคิดอะไรดี ๆ ออกแล้วล่ะ อาจจะช่วยมึงด้วยซ้ำ” >“อะไรของมึงวะ” >“กูอยากให้มึงต่อยไอ้ซันคืนกู” >“อะไรนะ เค้าไปทำอะไรให้มึง ไอ้เหี้ยพูดมาได้” ผมโมโห >“ไม่ใช่แค่นั้นนะ มึงต่อยไอ้ซัน ส่วนพวกกูจะดูอยู่ห่าง ๆ” >“ไม่มีทาง กูไม่ทำหรอก” >“งั้นมึงก็ตุ๊ด เตรียมตัวโดนพวกกูป่วนได้เลย 5555” >ไอ้นุหัวเราะ >“กูไม่ทำ กูโดนมึงป่วนมามากละ มากกว่านี้จะเป็นไรไป” >“มึงรักมันมากขนานนั้นเลยเหรอวะ กูถามจริง ๆ >ทำแค่นี้ยังทำไม่ได้” >“มึงก็รู้ดีอยู่แล้ว” ผมพูดแล้วก็ลุกออกจากตรงนั้น >เดินออกมาเลย > >ในหัวผมคิดนะ จะให้ผมไปทำอะไรซันได้ยังไง >เค้าไม่ได้ทำอะไรผิดเลย แต่ในความคิดก็มีวูบหนึ่งอีกละ >ผมล่ะเกลียดไอ้ความคิดวูบหนึ่งจริง ๆ ผมคิดขึ้นมาว่า >ถ้าผมกับซันจบกัน ผมอาจจะมีความสุขมากกว่านี้รึเปล่า >แต่ถึงยังไงผมก็ไม่คิดจะทำร้ายซันหรอกครับ >ไอ้ความคิดนี้มันดันชนะใจผมในตอนนั้นซะด้วย >ผมวกเดินกลับไปหาไอ้นุ มันยังนั่งคุยกันอยู่ตรงที่เดิม >“ไอ้นุ กูอยากคุยกะมึง เดินไปคุยกะกูหน่อย” >“อะไร มีอะไรก็พูดมาดิวะ” >“ตามกูมาหน่อย มีเรื่องสำคัญจริง ๆ” >“เออ ๆ พวกมึงรอกูแปปเดียว” ไอ้นุบอกพวกไอ้พงษ์ > >ผมกับนุเดินห่างออกมาระยะหนึ่ง ผมจึงเริ่มพูด >“กูมีวิธีที่ทำให้มึงสะใจกว่านั้น มึงจะช่วยกูรึเปล่า” ผมถาม >“วิธีเหี้ยอะไร สะใจยังไง มึงบอกมาดิ๊” ไอ้นุสงสัย >“วิธีนี้มึงต้องช่วยกู คือ กูจะบอกเลิกซันต่อหน้ามึงและแฟนเขา >แต่มึงต้องช่วยกู” >หน้าไอ้นุอึ้ง ๆ “กูจะ จะช่วยมึงได้ยังไง” >ผมบอกวิธีที่ผมคิด และฝากให้นุช่วยผม และไอ้นุก็ตอบรับ > >อีกไม่กี่วันต่อมา ผมรู้ว่าวันนี้ซันจะอยู่ที่ร้าน >แต่ผมไม่แน่ใจว่าพี่เซนต์จะอยู่รึเปล่า >ผมเลยลองผ่านไปแถวหน้าร้าน >แล้วก็เห็นว่าพี่เซนต์อยู่กับซันจริง ๆ เมื่อเห็นดังนั้น >ก็เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาไอ้นุทันที ไม่นานหลังจากนั้น >ขณะที่ผมเดินเล่นอยู่แถว ๆ นั้น โทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น >“กูมาถึงแล้ว มึงอยู่ไหน” ไอ้นุถาม >“กูอยู่ที่...” ผมตอบ >มันวางสายไป แล้วสักพัก มันก็เดินมาหาผม ทันทีที่มันเห็นหน้าผม >“มึงแน่ใจแล้วเหรอวะ” ไอ้นุถาม >“มึงไม่ได่้ต้องการให้มันเป็นแบบนี้เหรอไง” ผมถาม >“อย่ามาโบ้ยใส่กูนะ กูไม่เกี่ยว มึงเป็นคนบอกกูเอง” >“ไปกันได้แล้ว อย่าลืมทำตามที่คุยกันไว้ล่ะ” ผมบอกไอ้นุ >มันพยักหน้าไม่ได้พูดอะไร แต่ทุกก้าวที่ผมเดินไปที่ร้านของซัน >มันรู้สึกตัวเบา ๆ อย่างไรไม่รู้ เมื่อผมตัดสินใจทำอะไรแบบนี้ >พอเราไปถึงร้าน ทันทีที่ก้าวเข้าร้าน >นุก็เอามือมันจับมือผมเอาไว้ ตามที่เราคุกันไว้ >แล้วผมกับนุก็เดินไปที่เคาน์เตอร์ พร้อมกับสั่ง “ช็อกโกแลตเย็น >2 ที่ครับ” >“อ้าว ซัน พี่เซนต์สวัสดีครับ” ผมทัก >“สวัสดีต้า” ซันรีบทักผมก่อน >“ซัน พี่เซนต์ นี่นุ เพื่อนสนิทผม” ผมยิ้ม >ผมมองหน้าซัน ซันทำหน้าเหวอ ๆ ส่วนผมทำหน้าเหมือนภูมิใจ >แต่จริง ๆ ในใจกำลังร้องไห้อยู่นะนั่น >“ต้ามันพูดถึงซันบ่อย ๆ ผมเองก็ไม่เคยมาซื้อเลย >วันนี้มาอุดหนุนนะ” นุพูด นุยังเพิ่มอีกว่า “จริง ๆ แล้ว >ไอ้ต้ามันชอบกินช็อกโกแลต เพราะผมเองแหละ >เมื่อก่อนผมชงให้มันกิน” >“เห้ย พูดอะไร ไม่อายเขาเหรอไง เขาก็ชงอร่อยนะ >แต่นุก็ชงอร่อยเหมือนกันแหละ” ผมพูดแล้วก็ตบหัวนุเบา ๆ >เหมือนกับคู่รักไม่มีผิด ผมรู้ว่าคู่รักแสดงออกกันยังไง >ก็เพราะเลียนแบบเวลาผมอยู่กับซันนั่นแหละครับ >“เอางี้นะต้า พี่เลี้ยงสองแก้วนี้แล้วกัน ถือว่าฉลองให้น้อง” >พี่เซนต์ยิ้ม ๆ >“ขอบคุณมากนะครับ พี่เซนต์” ผมตอบ >“ต้า ผมขอคุยด้วยแปปนึงได้ไหม” ซันถามผม >“อ่อ” ผมมองหน้านุ “เด๋ียวขอคุยกับเพื่อนแปปนึงนะ” >ผมปล่อยมือที่นุจับอยู่ > >เราเดินออกมาข้างนอกร้าน ซันมีสีหน้าเครียด ๆ พูดกับผมว่า >“ต้าเล่นอะไรอยู่” >“ผมเล่นอะไร ไม่ได้เล่น ออกมาก็ดีแล้ว เราจะได้เคลียร์กัน” >“เราไม่ได้รักกันเหรอต้า” >“ซันไม่ได้รักพี่เซนต์หรอกเหรอ” ผมบอกไป >ผมเห็นซันอึ้งตอบผมไม่ถูกเหมือนกัน >“ต้า ต้ากำลังประชดผมเหรอ อย่าทำแบบนี้เลยนะ” >“ผมไม่ได้ประชดใคร >ตอนนี้ผมต้องเลือกทางที่ดีที่สุดให้กับตัวเองครับ” >“แล้วทางของเรามันไม่ดีตรงไหนเหรอต้า” >“ผมจะบอกซันแล้วกันนะ ผมอึดอัดมากเวลาอยู่กับซัน >ผมทรมานเวลาที่ซันคุยโทรศัพท์กับพี่เซนต์ >ผมรู้สึกแตกต่างเมื่ออยู่ท่ามกลางสังคมของซัน ที่สำคัญที่สุด >ในขณะที่ผมรักซัน แต่ซันรักพี่เซนต์” ผมพูดยาวเลย >“แต่ผมก็รักต้านะ” ซันน้ำตาเริ่มคลอ >ผมเองเกือบทนไม่ไหวแล้วตอนนั้น “ซันไม่ได้รักผมหรอก >ซันอาจจะเหงา อีกหน่อยไม่มีผม ซันก็จะรู้้สึกปกติเอง” >“แล้วตลอดมาที่เราอยู่ด้วยกันล่ะต้า เวลาที่เรานอนกอดกัน >มันไม่มีความหมายอะไรเลยเหรอไง” >“พูดตรง ๆ นะ มันมีความหมาย แต่ถ้าผมต้องแลกกับสภาพที่ผมบอกซัน >ผมทนไม่ได้ แต่เวลาผมอยู่กับนุ >เค้าไม่เคยทำให้ผมรู้สึกแบบที่อยู่กับซัน >ผมหมายถึงเค้าไม่ได้มีใครอื่น นอกจากผม >นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมผมเลือกเค้า” >“ผมไม่รู้มาก่อนเลยต้า ว่าต้าคิดกับผมแบบนี้ >ผมเองก็ทรมานเวลาที่ผมต้องโทรศัพท์ต่อหน้าต้า >ผมเองก็พยายามจะประคับประคองเราสองคนให้ดีที่สุด >เท่าที่ผมจะทำได้ นั่นเป็นเพราะว่าผมเองก็รักต้า” >น้ำตาหยดแรกไหลออกมาจากตาของซันในขณะที่พูด >น้ำตาผมเองก็คลอเบ้าแล้วเหมือนกัน “เราหยุดแค่นี้เถอะนะ ซัน >ผมว่าเรามาไกลมากพอแล้ว” >ทันทีที่ผมพูดจบ ซันพยักหน้าปาดน้ำตา แล้วเดินกลับเข้าไปในร้าน >ส่วนผมน่ะเหรอ ตอนนั้นเหมือนมีคนเอาค้อนมาทุบหัว มันงงไปหมด >แต่หวังไว้ ว่าอะไร มันคงจะดีขึ้น > >“กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึง เหมือนมีอะไรที่ดึง >ไม่ให้เราเลือกทางใด รักคนมีเจ้าของต้องทนเก็บมันในใจ >ไม่รู้จะทำอย่างไร และชีวิตจะเดินต่อไปทางไหนดี.......” Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.