We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: ขอร้องพี่ๆครับ ใครมีนิยายเรื่องหนึ่งใจหลายรักของพี่เอ๋CT บ้างครับ อยากอ่านต่อจนนอนไม่หลัยเลย" Posted by โปโป on 12-Mar-17 at 06:03 PM 233... เราอยู่ที่ห้องของโมอย่างซังกะตายก่อนรักษาแผลที่มันเกิดขึ้น ข้างในมันคงดีขึ้นแล้วพอสมควร เขาเก็บกุญแจห้องเราไว้ที่ไหนก็ไม่รู้ หาเท่าไหร่ไม่เจอ อยากจะกลับไปนอนที่ห้อง โมกลับมาตอนที่เรากำลังรื้อหากุญแจห้องอยู่ “ทำอะไร” “กุญแจห้องเราอยู่ไหน เราจะกลับห้องเรา” “บอกว่าไง” “เราไม่อยากอยู่ที่นี่”เราตะโกนกลับ เขาทำท่าจะหวดเข้าใส่อีก “วอนอีก จะกลับทำไปกลับไปก็ไปทำตัวแบบเดิมอีก” “อยู่ที่นี่ก็ทำได้” “จะโดนตีนนะทีนี้ ปากดี” เขาดึงมือเราจากกการรื้อค้นของในห้อง พร้อมล้วงมาในกระเป๋ากางเกงของเราดึงกระเป๋าเงินออกไป โมดูเงินในกระเป๋าแล้วดึงมันออก พร้อมทั้งบัตรเครดิตและบัตรเอทีเอ็ม เขาโยนมันเข้าไปในลิ้นชักโต๊ะทำงานแล้วล็อคมันไว้ “อย่ามาทำเหมือนเด็กนะโม เกินไปแล้วนะ” เราโกรธทุกครั้งที่พูดก็เจ็บที่มุมปาก รอยฟกช้ำมันหายไปแล้ว “เมื่อไหร่จะเลิกฤทธิ์มากซะที” “น้ำเน่า” เราตะโกนใส่หน้าเขาก่อนจะหันหน้าหนีเดินออกไปนั่งคนเดียวที่ระเบียง คิดถึงแม่ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก “เราจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัด” อาจจะเป็นไม้ตายที่พอจะคุยกันรู้เรื่อง “คืนของเรามาเถอะนะ” โมตามมายืนฟังอยู่ข้างหลัง “ไม่ต้องกลับหรอก ยังไม่หายดี” “แต่”เขากอดเราไว้แน่น “เราไม่อยากอยู่กับโม เพราะโมไม่ได้รักเรา โมทำร้ายเรา” “เอ๋ ทำไมไม่มีเหตุผล” “ใครกันแน่ไม่มีเหตุผล” อยากจะแกะมือออก เขากดคางลงที่หัวเราแรงๆ “หายเจ็บรึยัง” “ไม่ต้องมาพูดดีหรอก” ความรู้สึกที่มีอยู่เรียกได้ว่าหมดศรัทธาไปแล้ว ข้างในยังเจ็บอยู่บ้างตอนเข้าห้องน้ำแต่ก็ดีขึ้นกว่าวันแรกอย่างเปรียบเทียบกันไม่ได้ เขาทั้งดึงทั้งลากให้เราไปที่เตียง เราขืนตัวแต่สู้แรงโมไม่ได้ โทรศัพท์ทำให้เราทั้งคู่ต้องแยกออกจากกัน โมไปรับโทรศัพท์แล้วยื่นให้เรา “หล่อนทำไมไม่กลับห้องเอ๋” ต่อถามด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใย “ชั้นนึกว่าหล่อนตายไปแล้วซะอีก ถ้าโมมันไม่บอกวีว่ามันลากหล่อนไปที่ห้องชั้นคงไม่รู้นะนี่ว่าหล่อนหายไปไหน” “ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ชั้นไม่เป็นอะไร” เราพูดคำว่าไม่เป็นอะไรพร้อมสายตาที่โกรธแค้นมองไปที่โม “วีบอกว่าให้หล่อนระวังไอ้โมมันดีๆนะ มันวีนเก่งมาก แฟนเก่ามันโดนซ้อมบ่อย ดูแลตัวเองดีๆนะเอ๋ เป็นห่วงจริงๆ” “ไม่ต้องเล่าหรอก ชั้นรู้แล้วว่าเป็นยังไง ขอบใจนะที่เตือน” มันสายไปแล้วหล่ะต่อ เรานึกในใจ ต่อตัดบทสนทนาแล้ววางหูไป เราเก็บเสื้อผ้าที่ซักไว้เข้าตู้ไม่รู้จะทำอะไร ห้องสี่เหลี่ยมเดินไปเดินมาก็เบื่อ “โมพาออกไปข้างนอกหน่อยได้มั๊ย โมจับเรามาไว้ในห้องเป็นอาทิตย์แล้วนะ เราอึดอัด” เราเดินไปหาโมที่นั่งดูโทรทัศน์อย่างใจเย็น “จะไปไหน” “ไปไหนก็ได้ เราเครียดนะไม่มีอะไรทำ” “แผลหายแล้วเหรอ ถึงจะออกไป” “ดีขึ้นแล้วไม่เจ็บแล้ว” เราหมายถึงหน้า “ตรงนั้นหล่ะ” “อย่าถามเลย มันคงฉีกขาดหมดแล้วมั๊ง” “ตอบมาดีๆ”เขาดึงแขนให้เรานั่งลงข้างๆ โมเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ใส่กางเกงนอนขาสั้นตัวเดียวกึ่งนั่งกึ่งนอนบนโซฟาหน้าทีวี ห้องของโมตกแต่งตามสไตล์ของเขาแม้จะเป็นห้องเช่าแต่โมก็ใช้ความรู้อินทีเรียของเขาเนรมิตมันขึ้นมาได้อย่างน่าดูไม่น้อย มือของโมสอดเข้ามาในกางเกงแล้วบีบที่ก้นเราเบาๆ เขานอนหงายลงบนโซฟาพร้อมกับดึงเราให้นอนทับลงบนตัวเขา “หายดีก็มีอะไรกันได้แล้วสิ” มือนั้นลูบก้นเราไปมา “อย่าเลยไม่ดีหรอก”เขาหยุดการลูบไล้พร้อมดันเราให้ลุกขึ้น และปิดโทรทัศน์ จูงมือเราไปที่เตียง “ไม่ต้องไปไหนหรอก พรุ่งนี้วันหยุด เราอยู่เป็นเพื่อนเอ๋ทั้งวันได้” ไม่ได้อยากให้อยู่สักนิด “หายโกรธรึยัง” “ให้เราเอาคืนสิ จะได้หายโกรธ” เราบอกเขาตอนที่โมดันเราลงข้างล่าง ขาของเขาเกี่ยวขาเราไว้ไม่ให้เราดิ้น “เอ๋ ไม่รักเราเลยเหรอ” “โมก็ไม่ได้รักเรา” เราตอบเขา “เราถามเอ๋นะ ไม่ได้ให้เอ๋ถามเรา” “ตอบไม่ได้หรอก เราโดนแบบนี้ เราไม่ใช่พวกนางเอกนิยายที่โมจะเอามาปู้ยี่ปู้ยำแล้วมาบอกรักหรอกนะ” “ไม่เคยเจอ หลายครั้งที่กะจะเลิกแต่ยิ่งคิดก็ยิ่งหวง”ประสาท “อย่าพูดเลย ขี้เกียจฟัง เบื่อคนพูดอะไรแล้วจำไม่ได้ เจอมาบ่อยแล้ว”มือของโมเขี่ยหัวนมเราเล่นเขาเลื่อนใบหน้าลงไปหามันแล้วใช้ลิ้นเลียมันเล่น เรารีบดันหน้าเขาออกก่อนความรู้สึกมันจะกระเจิดกระเจิงไปมากกว่านี้ “เริ่มต้นกันใหม่ได้มั๊ย” โมขยับมาอยู่ในระดับเดียวกับเรา “เริ่มยังไง” “ก็อย่างเคยไง” “โม ไม่ได้มีเราคนเดียวนี่” “เราไม่ใช่ผู้หญิงนะ”โมปิดปากเราไว้ ความชอบของจริงของเขายังมีอยู่ เราสังเกตได้จากการกระทำของเขา ทุกครั้งที่โมมีอะไรกับเรา มันส่ออยู่แล้ว “วันนี้ขอได้มั๊ย ทนไม่ไหวแล้ว” “เจ็บ” เราดันตัวเขาออก “น่า นะ” เหมือนขอเอาชะนีไม่มีผิด โมไม่รอเราปฎิเสธ เขาลุกไปใส่ถุงยาง ยื่นหล่อลื่นให้เราทาอารมณ์ของเขามันรุนแรงอยู่ต่อหน้าเราแล้ว เราไม่ได้ทาหล่อลื่นหากแต่ถือเอาไว้พร้อมกับมองหน้าเขา ยังจะเอาเราอีกเหรอทำเราเจ็บขนาดนี้เขาจับเราหันหลัง ดึงหล่อลื่นออกจากมือแล้วบีบมันลงที่ร่องก้นของเราแต่ไม่ได้ล้วงเข้าไป เขาค่อยๆจ่อดันเจลนั้นเข้ามาในช่องของเราทีละนิดทีละนิด ความเจ็บปวดมันถูกกระตุ้นให้รู้สึกเราพยายามจะขยับตัวหนีความรู้สึกนั้น แต่โมไม่ยอมมันเข้าไปถึงครึ่งทางแล้วมีเหรอที่จะหยุด โมเหนื่อยที่เราไม่ตอบสนองอย่างเคย เขาทับลงบนตัวเราสองแขนสอดเข้ามาใต้รักแร้เราทั้งสองข้างยึดไว้แน่น “อย่าดิ้นนะ จะหมดแล้ว”สองมือนั้นล็อคการขยับหนีไว้ได้ ส่วนขาพันกับขาเราไว้ มันค้างๆคาๆอยู่ครึ่งนึง ยิ่งเราเกร็งให้มันแน่นเขายิ่งได้ใจดันเข้ามาอีก “เร็วๆสิเอ๋ ยิ่งขืนมันยิ่งเจ็บนะ” เราสูดลมหายใจหลับตากลั้นความเจ็บเอาไว้ปล่อยวาง มันเข้ามาจนสุดแล้ว “เราจะค่อยๆทำนะ”โมกระซิบที่หูสะโพกก็เคลื่อนตัวช้าๆ เจ็บ เจ็บ และ เจ็บ เราหลับตานึกออกแค่คำนี้คำเดียว เขาเริ่มเดินเครื่องแรงขึ้นเร็วขึ้นจนเขาเสร็จอยู่ข้างในเรา ถุงยางเปียกแฉะเต็มไปด้วยน้ำถูกโยนทิ้งลงถังขยะ ดีที่ไม่มีเลือดออก เราชะล้างๆมันอยู่นานเราไม่มั่นใจเพราะข้างในเรามีแผลแม้ว่าโมจะใส่ถุงยางแต่เขาเสร็จอยู่ข้างในและแช่จนมันหดตัวแบบนี้มันไม่ค่อยปลอดภัยเลย เราตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าก่อนที่โมจะตื่น เปิดลิ้นชักทำงานหยิบกระเป๋าและกุญแจห้องของเราที่โมซ่อนไว้ด้านในสุด แล้วค่อยๆออกจากห้องให้เบาที่สุดไม่ได้อาบน้ำล้างหน้าเลย แท็กซี่พาเรามาถึงหน้าอพร์ทเม้นท์ก่อนตีห้าด้วยซ้ำเราอาบน้ำแต่งตัวเอาหยิบเสื้อผ้าใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็วเท่าที่คิดว่าจะใส่ แต่ต้องตกใจสุดขีดเมื่อเสียงโทรศัพท์ดัขึ้น เราปล่อยให้มันดังไปเรื่อยๆแล้วรีบออกจากห้องทันทีปิดประตู แล้ววิ่งลงบันไดอย่างรวดเร็ว เรียกแท็กซี่จากปากซอยตรงดิ่งไปขนส่งด้วยความรู้สึกว่าโมกำลังตามมา ถึงหมอชิตเราทำทุกอย่างอย่างรวดเร็วนั่งรอรถคันแรกอย่างใจจดใจจ่อเมื่อไหร่มันจะออกเสียที เราเดินไปเดินมาแต่แล้วก็เหมือนคิดได้ว่า เราไม่ได้หนีโม เราเพียงแค่อยากจะไปหาแม่เราเท่านั้น ยืนชั่งใจอยู่นานก่อนที่จะหยอดเหรียญลงไปและกดเบอร์ห้องเขา กดหมายเลขห้องตามที่เครื่องรับบอกทีละเบอร์ช้าๆ “โม อย่าเพิ่งโกรธเรานะ”เราพยายามบอกเขาทันทีที่เขาตะคอกให้เรากลับไปหาเขาตอนนี้ “ไม่เย็นแล้ว กลับมาเลยนะก่อนที่จะไปลากกลับมา” “โม” “อะไร” “เราขอกลับไปบ้านสักพักนะ แล้วค่อยคุยกันอีกที ขอเราอยู่คนเดียวสักพักนะโม” “ทำไม เราลางานมาอยู่กับเอ๋แล้วนะอาทิตย์หน้าทั้งอาทิตย์จะไปไหน จะพาไป ทำไมไม่รอ” “แล้วเราค่อยคุยกันนะโม เราไม่หนีไปไหนหรอก” ไม่อาจทนฟังเสียงตะคอกของเขาได้ หน้าตาหล่อๆตอนโกรธมันก็หมดหล่อได้เหมือนกัน หลับตานึกไปตลอดทางแววตาที่โกรธกับน้ำเสียงเกรี้ยวกราดของเขามันติดตาเรามากแม้ว่าเขาจะสวีทหวานกับคืนที่ผ่านมาแต่สิ่งที่เขาทำมันไม่ได้หวานอย่างเขาพูดสักนิด เขาเอาเราได้อย่างไรทั้งๆที่รู้ว่าเราเจ็บเพราะการกระทำของเขาอยู่ แม่เห็นหน้าเราก็งงที่เราไม่ได้โทรมาบอกล่วงหน้าเหมือนทุกครั้ง “แล้วนี่จะอยู่กี่วัน” “สักสองสามวันนะแม่ ไม่ค่อยสบายใจอยากเห็นหน้าแม่” “มีเรื่องอะไรเหรอเอ๋” “ทะเลาะกับเพื่อน” เรานอนหนุนตักแม่บนโซฟาที่ตลาด “เพื่อนหรือแฟน” แกบีบจมูกเราเล่น “ไม่รู้หรอกว่ามันเป็นอะไรกับเอ๋” เราตอบแม่โดยที่ไม่ได้โกหก” “หน้าตาเหมือนไม่ค่อยสดชื่น มีอะไรก็เล่าให้แม่ฟังนะ ระบายออกมาบ้างจะได้ดีขึ้น” แม่เอาหมอนมารองหัวเราแล้วลุกขึ้นไปขายของปล่อยให้เราหลับอยู่บนโซฟาทั้งอย่างนั้น เราเหนื่อยจากการเดินทางมาถึงบ้านก็ตรงมาร้านที่ตลาดเลย เหมือนเด็กที่ทะเลาะกับเพื่อนแล้ววิ่งมาซบแม่เพราะทำอะไรเขาคืนไม่ได้ยังไงยังงั้น “เอ๋ กลับมาเมื่อไหร่ครับ” เสียงคนคุยกันแว่วๆมา “มาถึงเมื่อกลางวัน คงเหนื่อย หลับไปนานแล้ว” เราง่วงเกินกว่าจะลุกขึ้นมามองเจ้าของเสียงนั้น คลับคล้ายคลับคลา “อย่าเพิ่งปลุกเลยครับ ให้เขานอนไปก่อน เดี๋ยวตอนเย็นผมค่อยแวะมาใหม่” เสียงฝีเท้าเดินผ่านเราที่นอนอยู่ออกไปจนเงียบ จากนั้นความเงียบก็เข้ามาเยือนอีก “เอ๋ ตื่นได้แล้วลูก เย็นแล้ว หิวรึยัง” กลิ่นของกินหอมฉุยโชยมาใกล้ๆ เตี่ยนั่งกินข้าวกับแม่อยู่ไม่ห่างจากโซฟาเท่าไหร่นัก เราลุกขึ้นขยี้ตาแล้วเดินเข้าห้องน้ำ อาบน้ำเสร็จก็เดินขึ้นชั้นบนพร้อมกระเป๋า คิดว่าจะนอนที่ตลาดดีกว่าขี้เกียจเข้าบ้าน มันเย็นมากแล้ว อยากมาหาแม่กับเตี่ยก็จริงแต่ก็อยากอยู่คนเดียวเงียบๆด้วย “แล้วไม่ไปนอนบ้านเหรอวันนี้” “ไม่ไปแล้วกันแม่ ไว้พรุ่งนี้ค่อยเข้า” “ทำตัวแปลกๆ” เตี่ยตำหนิ แล้วเดินไปรอแม่ทีรถ พวกเราช่วยกันเก็บร้านจนเสร็จ เรานอนดูวีดีโออยู่ที่ชั้นบนตั้งแต่เย็นจนถึงดึก แล้วก็หลับลงไปอีกครั้งจนเช้ามืดเตี่ยกับแม่เปิดร้านเราถึงได้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เราอยู่กับโมเรานอนหลับได้เพราะฤทธิ์ยา ทำให้หลับๆตื่นๆ แต่ที่นี่มีแต่ความปลอดภัยโล่งใจจึงทำให้หลับสนิทเต็มตา ตื่นมาอาบน้ำแล้วช่วยเตี่ยกับแม่จัดร้าน พี่แขกเดินมาตัวเปล่าแต่มีลูกน้องยกถังนมตามมาติดๆ “ตื่นแล้วเหรอ ขี้เซา” แกเคาะหัวเราเล่น “เสียงพี่เหรอเมื่อวาน ได้ยินแต่มันง่วง” “ไม่รู้จักกันแล้วมั๊ง” พี่แขกนับของแล้วบอกให้ลูกน้องไปลงอีกที่ “เป็นไงมั่งหล่ะ” “เรื่อยๆ” “พี่โทรหาเอ๋ อาทิตย์ที่แล้วไม่มีคนรับที่ห้องสักวัน ย้ายที่อยู่แล้วเหรอ” “ไม่ได้ย้าย แค่ไปเล่นห้องเพื่อนเท่านั้นเอง” “เพื่อน หรือ เด็ก” “มีพี่แขกคนเดียว” เราพยายามทำให้มันสนุก “เพื่อนจริงๆนะ” แกหันมาย้ำอีกที เราพยักหน้า พี่แขกเดินตามลูกน้องไปเรื่อยๆ รูปร่างกำยำที่มองจากด้านหลังดูอบอุ่น ผิวพี่แขกคล้ำไปเล็กน้อย แกยิ้มให้กับแม่ค้าสาวไปตลอดทาง ไม่ผิดอะไรที่เกิดมาพร้อมสรรพแบบนี้ เหลือแต่ว่าแกจะเลือกใครไปใช้ชีวิตร่วมเท่านั้นเอง ช่วงเช้ามันวุ่นวายกับการจัดของให้ลูกค้าคนแล้วคนเล่า สนุกจนไม่ได้คิดถึงใคร พอสายก็เงียบ เราถึงไม่ชอบชีวิตค้าขายเพราะมันเหมือนยุ่งๆอยู่แป็บเดียวก็หายยุ่ง หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรจะทำนอกจากนั่งเซ็งรอลูกค้าไปเรื่อยๆ ทีละคน ทีละคน “เอ๋ โทรศัพท์”แม่ตะโกนเรียกเราที่ยืนอยู่หลังร้านมองดูหนุ่ยขายผลไม้ข้างๆเมีย “จะกลับเมื่อไหร่” เสียงของโมถามมา เขาช่างเสาะหาเบอร์ได้นะ “จะอยู่จนหมดพักร้อนถึงจะกลับ” “สบายใจรึยัง” “ยัง” เราตอบเขาไปแทบจะทันที โมชวนคุยโน่นคุยนี่เราได้แต่ฟังโมพูดคนเดียว .. “แล้วเจอกัน” เขาคงไม่มีอะไรจะคุยต่อ เพราะเราเงียบเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่เขาถามเป็นคู่สนทนาที่แย่มาก “แฟนโทรมาเหรอ รับสายแล้วทำหน้าเบื่อโลกแบบนี้” “เปล่าหรอกแม่ ไม่ใช่แฟนหรอก แค่คนที่ไม่อยากเห็นหน้าเท่านั้นเอง” “แขกมันบอกให้แวะไปที่บ้านมันหน่อยนะ เห็นว่ามีอะไรจะให้” “จะให้อะไรเหรอ” “การ์ดแต่งงานมั๊ง” “จริงเหรอแม่” “พูดเล่น ชอบมันเหรอ เห็นทำหน้าตกใจ” “ไม่ใช่หรอก แค่เสียดาย” “ให้มันจริงเถอะนะ เห็นดีอกดีใจเวลาที่เจอหน้าตลอด” “ก็คนรู้จัก” เราบอกกับแม่อย่างสนุกสนาน แม่คงรู้แล้วว่าเราคืออะไร “แม่แล้วเขาจะแต่งจริงๆเหรอ” “ไม่รู้สิ เห็นลูกสาวส.ส.ไปชอบมัน มันมาเล่าให้ฟัง น้องเมียของเพื่อนเอ๋ที่ชื่อนกไง แขกเขากำลังไปได้ดีนะคนรู้จักเยอะ ใครก็อยากได้เป็นลูกเขย พ่อแม่เขาก็อยากให้มีครอบครัวซะที” “แล้วพี่แขกชอบเขามั๊ยหล่ะ” “ไม่รู้สิ ถามแล้วก็ไม่ตอบ” แม่หันมายิ้มอีกครั้ง “อย่าคิดมากนะลูก ของอย่างนี้มันเรื่องปกติ ถ้าดวงเขาเป็นคู่กัน เขาก็ต้องได้อยู่ด้วยกัน เราคนนอกก็ทำได้แค่ยินดีกับเขา” แม่ลูบหัวเราเล่นอีกครั้ง “แล้วเอ๋หล่ะ ไม่คิดที่จะเปลี่ยนตัวเองให้กลับมาเป็นปกติเหรอลูก น้องมันก็มีหลานให้แม่อุ้มกันแล้วนะ” แม่กับเตี่ยก็ยังมีความหวังอยู่ ไม่มีทางหรอกแม่ เราตอบแม่อยู่ในใจ แต่ภายนอกก็ได้แต่ยิ้มเท่านั้น แม่เองก็คงจะดูออก

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   >233... >เราอยู่ที่ห้องของโมอย่างซังกะตายก่อนรักษาแผลที่มันเกิดขึ้น >ข้างในมันคงดีขึ้นแล้วพอสมควร >เขาเก็บกุญแจห้องเราไว้ที่ไหนก็ไม่รู้ หาเท่าไหร่ไม่เจอ >อยากจะกลับไปนอนที่ห้อง >โมกลับมาตอนที่เรากำลังรื้อหากุญแจห้องอยู่ >“ทำอะไร” >“กุญแจห้องเราอยู่ไหน เราจะกลับห้องเรา” >“บอกว่าไง” >“เราไม่อยากอยู่ที่นี่”เราตะโกนกลับ เขาทำท่าจะหวดเข้าใส่อีก >“วอนอีก จะกลับทำไปกลับไปก็ไปทำตัวแบบเดิมอีก” >“อยู่ที่นี่ก็ทำได้” >“จะโดนตีนนะทีนี้ ปากดี” เขาดึงมือเราจากกการรื้อค้นของในห้อง >พร้อมล้วงมาในกระเป๋ากางเกงของเราดึงกระเป๋าเงินออกไป >โมดูเงินในกระเป๋าแล้วดึงมันออก >พร้อมทั้งบัตรเครดิตและบัตรเอทีเอ็ม >เขาโยนมันเข้าไปในลิ้นชักโต๊ะทำงานแล้วล็อคมันไว้ >“อย่ามาทำเหมือนเด็กนะโม เกินไปแล้วนะ” >เราโกรธทุกครั้งที่พูดก็เจ็บที่มุมปาก รอยฟกช้ำมันหายไปแล้ว >“เมื่อไหร่จะเลิกฤทธิ์มากซะที” >“น้ำเน่า” >เราตะโกนใส่หน้าเขาก่อนจะหันหน้าหนีเดินออกไปนั่งคนเดียวที่ระเบียง >คิดถึงแม่ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก “เราจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัด” >อาจจะเป็นไม้ตายที่พอจะคุยกันรู้เรื่อง “คืนของเรามาเถอะนะ” >โมตามมายืนฟังอยู่ข้างหลัง >“ไม่ต้องกลับหรอก ยังไม่หายดี” >“แต่”เขากอดเราไว้แน่น “เราไม่อยากอยู่กับโม >เพราะโมไม่ได้รักเรา โมทำร้ายเรา” >“เอ๋ ทำไมไม่มีเหตุผล” >“ใครกันแน่ไม่มีเหตุผล” อยากจะแกะมือออก >เขากดคางลงที่หัวเราแรงๆ >“หายเจ็บรึยัง” >“ไม่ต้องมาพูดดีหรอก” >ความรู้สึกที่มีอยู่เรียกได้ว่าหมดศรัทธาไปแล้ว >ข้างในยังเจ็บอยู่บ้างตอนเข้าห้องน้ำแต่ก็ดีขึ้นกว่าวันแรกอย่างเปรียบเทียบกันไม่ได้ >เขาทั้งดึงทั้งลากให้เราไปที่เตียง เราขืนตัวแต่สู้แรงโมไม่ได้ >โทรศัพท์ทำให้เราทั้งคู่ต้องแยกออกจากกัน >โมไปรับโทรศัพท์แล้วยื่นให้เรา >“หล่อนทำไมไม่กลับห้องเอ๋” ต่อถามด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใย >“ชั้นนึกว่าหล่อนตายไปแล้วซะอีก >ถ้าโมมันไม่บอกวีว่ามันลากหล่อนไปที่ห้องชั้นคงไม่รู้นะนี่ว่าหล่อนหายไปไหน” >“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ชั้นไม่เป็นอะไร” >เราพูดคำว่าไม่เป็นอะไรพร้อมสายตาที่โกรธแค้นมองไปที่โม >“วีบอกว่าให้หล่อนระวังไอ้โมมันดีๆนะ มันวีนเก่งมาก >แฟนเก่ามันโดนซ้อมบ่อย ดูแลตัวเองดีๆนะเอ๋ เป็นห่วงจริงๆ” >“ไม่ต้องเล่าหรอก ชั้นรู้แล้วว่าเป็นยังไง ขอบใจนะที่เตือน” >มันสายไปแล้วหล่ะต่อ เรานึกในใจ ต่อตัดบทสนทนาแล้ววางหูไป >เราเก็บเสื้อผ้าที่ซักไว้เข้าตู้ไม่รู้จะทำอะไร >ห้องสี่เหลี่ยมเดินไปเดินมาก็เบื่อ >“โมพาออกไปข้างนอกหน่อยได้มั๊ย >โมจับเรามาไว้ในห้องเป็นอาทิตย์แล้วนะ เราอึดอัด” >เราเดินไปหาโมที่นั่งดูโทรทัศน์อย่างใจเย็น >“จะไปไหน” >“ไปไหนก็ได้ เราเครียดนะไม่มีอะไรทำ” >“แผลหายแล้วเหรอ ถึงจะออกไป” >“ดีขึ้นแล้วไม่เจ็บแล้ว” เราหมายถึงหน้า >“ตรงนั้นหล่ะ” >“อย่าถามเลย มันคงฉีกขาดหมดแล้วมั๊ง” >“ตอบมาดีๆ”เขาดึงแขนให้เรานั่งลงข้างๆ โมเพิ่งอาบน้ำเสร็จ >ใส่กางเกงนอนขาสั้นตัวเดียวกึ่งนั่งกึ่งนอนบนโซฟาหน้าทีวี >ห้องของโมตกแต่งตามสไตล์ของเขาแม้จะเป็นห้องเช่าแต่โมก็ใช้ความรู้อินทีเรียของเขาเนรมิตมันขึ้นมาได้อย่างน่าดูไม่น้อย >มือของโมสอดเข้ามาในกางเกงแล้วบีบที่ก้นเราเบาๆ >เขานอนหงายลงบนโซฟาพร้อมกับดึงเราให้นอนทับลงบนตัวเขา >“หายดีก็มีอะไรกันได้แล้วสิ” มือนั้นลูบก้นเราไปมา >“อย่าเลยไม่ดีหรอก”เขาหยุดการลูบไล้พร้อมดันเราให้ลุกขึ้น >และปิดโทรทัศน์ จูงมือเราไปที่เตียง >“ไม่ต้องไปไหนหรอก พรุ่งนี้วันหยุด >เราอยู่เป็นเพื่อนเอ๋ทั้งวันได้” ไม่ได้อยากให้อยู่สักนิด >“หายโกรธรึยัง” >“ให้เราเอาคืนสิ จะได้หายโกรธ” >เราบอกเขาตอนที่โมดันเราลงข้างล่าง >ขาของเขาเกี่ยวขาเราไว้ไม่ให้เราดิ้น >“เอ๋ ไม่รักเราเลยเหรอ” >“โมก็ไม่ได้รักเรา” เราตอบเขา >“เราถามเอ๋นะ ไม่ได้ให้เอ๋ถามเรา” >“ตอบไม่ได้หรอก เราโดนแบบนี้ >เราไม่ใช่พวกนางเอกนิยายที่โมจะเอามาปู้ยี่ปู้ยำแล้วมาบอกรักหรอกนะ” >“ไม่เคยเจอ หลายครั้งที่กะจะเลิกแต่ยิ่งคิดก็ยิ่งหวง”ประสาท >“อย่าพูดเลย ขี้เกียจฟัง เบื่อคนพูดอะไรแล้วจำไม่ได้ >เจอมาบ่อยแล้ว”มือของโมเขี่ยหัวนมเราเล่นเขาเลื่อนใบหน้าลงไปหามันแล้วใช้ลิ้นเลียมันเล่น >เรารีบดันหน้าเขาออกก่อนความรู้สึกมันจะกระเจิดกระเจิงไปมากกว่านี้ >“เริ่มต้นกันใหม่ได้มั๊ย” โมขยับมาอยู่ในระดับเดียวกับเรา >“เริ่มยังไง” >“ก็อย่างเคยไง” >“โม ไม่ได้มีเราคนเดียวนี่” >“เราไม่ใช่ผู้หญิงนะ”โมปิดปากเราไว้ >ความชอบของจริงของเขายังมีอยู่ เราสังเกตได้จากการกระทำของเขา >ทุกครั้งที่โมมีอะไรกับเรา มันส่ออยู่แล้ว >“วันนี้ขอได้มั๊ย ทนไม่ไหวแล้ว” >“เจ็บ” เราดันตัวเขาออก >“น่า นะ” เหมือนขอเอาชะนีไม่มีผิด โมไม่รอเราปฎิเสธ >เขาลุกไปใส่ถุงยาง >ยื่นหล่อลื่นให้เราทาอารมณ์ของเขามันรุนแรงอยู่ต่อหน้าเราแล้ว >เราไม่ได้ทาหล่อลื่นหากแต่ถือเอาไว้พร้อมกับมองหน้าเขา >ยังจะเอาเราอีกเหรอทำเราเจ็บขนาดนี้เขาจับเราหันหลัง >ดึงหล่อลื่นออกจากมือแล้วบีบมันลงที่ร่องก้นของเราแต่ไม่ได้ล้วงเข้าไป >เขาค่อยๆจ่อดันเจลนั้นเข้ามาในช่องของเราทีละนิดทีละนิด >ความเจ็บปวดมันถูกกระตุ้นให้รู้สึกเราพยายามจะขยับตัวหนีความรู้สึกนั้น >แต่โมไม่ยอมมันเข้าไปถึงครึ่งทางแล้วมีเหรอที่จะหยุด >โมเหนื่อยที่เราไม่ตอบสนองอย่างเคย >เขาทับลงบนตัวเราสองแขนสอดเข้ามาใต้รักแร้เราทั้งสองข้างยึดไว้แน่น >“อย่าดิ้นนะ จะหมดแล้ว”สองมือนั้นล็อคการขยับหนีไว้ได้ >ส่วนขาพันกับขาเราไว้ มันค้างๆคาๆอยู่ครึ่งนึง >ยิ่งเราเกร็งให้มันแน่นเขายิ่งได้ใจดันเข้ามาอีก >“เร็วๆสิเอ๋ ยิ่งขืนมันยิ่งเจ็บนะ” >เราสูดลมหายใจหลับตากลั้นความเจ็บเอาไว้ปล่อยวาง >มันเข้ามาจนสุดแล้ว >“เราจะค่อยๆทำนะ”โมกระซิบที่หูสะโพกก็เคลื่อนตัวช้าๆ >เจ็บ เจ็บ และ เจ็บ เราหลับตานึกออกแค่คำนี้คำเดียว >เขาเริ่มเดินเครื่องแรงขึ้นเร็วขึ้นจนเขาเสร็จอยู่ข้างในเรา >ถุงยางเปียกแฉะเต็มไปด้วยน้ำถูกโยนทิ้งลงถังขยะ >ดีที่ไม่มีเลือดออก >เราชะล้างๆมันอยู่นานเราไม่มั่นใจเพราะข้างในเรามีแผลแม้ว่าโมจะใส่ถุงยางแต่เขาเสร็จอยู่ข้างในและแช่จนมันหดตัวแบบนี้มันไม่ค่อยปลอดภัยเลย >เราตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าก่อนที่โมจะตื่น >เปิดลิ้นชักทำงานหยิบกระเป๋าและกุญแจห้องของเราที่โมซ่อนไว้ด้านในสุด >แล้วค่อยๆออกจากห้องให้เบาที่สุดไม่ได้อาบน้ำล้างหน้าเลย >แท็กซี่พาเรามาถึงหน้าอพร์ทเม้นท์ก่อนตีห้าด้วยซ้ำเราอาบน้ำแต่งตัวเอาหยิบเสื้อผ้าใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็วเท่าที่คิดว่าจะใส่ >แต่ต้องตกใจสุดขีดเมื่อเสียงโทรศัพท์ดัขึ้น >เราปล่อยให้มันดังไปเรื่อยๆแล้วรีบออกจากห้องทันทีปิดประตู >แล้ววิ่งลงบันไดอย่างรวดเร็ว >เรียกแท็กซี่จากปากซอยตรงดิ่งไปขนส่งด้วยความรู้สึกว่าโมกำลังตามมา >ถึงหมอชิตเราทำทุกอย่างอย่างรวดเร็วนั่งรอรถคันแรกอย่างใจจดใจจ่อเมื่อไหร่มันจะออกเสียที >เราเดินไปเดินมาแต่แล้วก็เหมือนคิดได้ว่า เราไม่ได้หนีโม >เราเพียงแค่อยากจะไปหาแม่เราเท่านั้น >ยืนชั่งใจอยู่นานก่อนที่จะหยอดเหรียญลงไปและกดเบอร์ห้องเขา >กดหมายเลขห้องตามที่เครื่องรับบอกทีละเบอร์ช้าๆ >“โม >อย่าเพิ่งโกรธเรานะ”เราพยายามบอกเขาทันทีที่เขาตะคอกให้เรากลับไปหาเขาตอนนี้ >“ไม่เย็นแล้ว กลับมาเลยนะก่อนที่จะไปลากกลับมา” >“โม” >“อะไร” >“เราขอกลับไปบ้านสักพักนะ แล้วค่อยคุยกันอีกที >ขอเราอยู่คนเดียวสักพักนะโม” >“ทำไม >เราลางานมาอยู่กับเอ๋แล้วนะอาทิตย์หน้าทั้งอาทิตย์จะไปไหน >จะพาไป ทำไมไม่รอ” >“แล้วเราค่อยคุยกันนะโม เราไม่หนีไปไหนหรอก” >ไม่อาจทนฟังเสียงตะคอกของเขาได้ >หน้าตาหล่อๆตอนโกรธมันก็หมดหล่อได้เหมือนกัน >หลับตานึกไปตลอดทางแววตาที่โกรธกับน้ำเสียงเกรี้ยวกราดของเขามันติดตาเรามากแม้ว่าเขาจะสวีทหวานกับคืนที่ผ่านมาแต่สิ่งที่เขาทำมันไม่ได้หวานอย่างเขาพูดสักนิด >เขาเอาเราได้อย่างไรทั้งๆที่รู้ว่าเราเจ็บเพราะการกระทำของเขาอยู่ >แม่เห็นหน้าเราก็งงที่เราไม่ได้โทรมาบอกล่วงหน้าเหมือนทุกครั้ง >“แล้วนี่จะอยู่กี่วัน” >“สักสองสามวันนะแม่ ไม่ค่อยสบายใจอยากเห็นหน้าแม่” >“มีเรื่องอะไรเหรอเอ๋” >“ทะเลาะกับเพื่อน” เรานอนหนุนตักแม่บนโซฟาที่ตลาด >“เพื่อนหรือแฟน” แกบีบจมูกเราเล่น >“ไม่รู้หรอกว่ามันเป็นอะไรกับเอ๋” เราตอบแม่โดยที่ไม่ได้โกหก” >“หน้าตาเหมือนไม่ค่อยสดชื่น มีอะไรก็เล่าให้แม่ฟังนะ >ระบายออกมาบ้างจะได้ดีขึ้น” >แม่เอาหมอนมารองหัวเราแล้วลุกขึ้นไปขายของปล่อยให้เราหลับอยู่บนโซฟาทั้งอย่างนั้น >เราเหนื่อยจากการเดินทางมาถึงบ้านก็ตรงมาร้านที่ตลาดเลย >เหมือนเด็กที่ทะเลาะกับเพื่อนแล้ววิ่งมาซบแม่เพราะทำอะไรเขาคืนไม่ได้ยังไงยังงั้น >“เอ๋ กลับมาเมื่อไหร่ครับ” เสียงคนคุยกันแว่วๆมา >“มาถึงเมื่อกลางวัน คงเหนื่อย หลับไปนานแล้ว” >เราง่วงเกินกว่าจะลุกขึ้นมามองเจ้าของเสียงนั้น >คลับคล้ายคลับคลา >“อย่าเพิ่งปลุกเลยครับ ให้เขานอนไปก่อน >เดี๋ยวตอนเย็นผมค่อยแวะมาใหม่” >เสียงฝีเท้าเดินผ่านเราที่นอนอยู่ออกไปจนเงียบ >จากนั้นความเงียบก็เข้ามาเยือนอีก >“เอ๋ ตื่นได้แล้วลูก เย็นแล้ว หิวรึยัง” >กลิ่นของกินหอมฉุยโชยมาใกล้ๆ >เตี่ยนั่งกินข้าวกับแม่อยู่ไม่ห่างจากโซฟาเท่าไหร่นัก >เราลุกขึ้นขยี้ตาแล้วเดินเข้าห้องน้ำ >อาบน้ำเสร็จก็เดินขึ้นชั้นบนพร้อมกระเป๋า >คิดว่าจะนอนที่ตลาดดีกว่าขี้เกียจเข้าบ้าน มันเย็นมากแล้ว >อยากมาหาแม่กับเตี่ยก็จริงแต่ก็อยากอยู่คนเดียวเงียบๆด้วย >“แล้วไม่ไปนอนบ้านเหรอวันนี้” >“ไม่ไปแล้วกันแม่ ไว้พรุ่งนี้ค่อยเข้า” >“ทำตัวแปลกๆ” เตี่ยตำหนิ แล้วเดินไปรอแม่ทีรถ >พวกเราช่วยกันเก็บร้านจนเสร็จ >เรานอนดูวีดีโออยู่ที่ชั้นบนตั้งแต่เย็นจนถึงดึก >แล้วก็หลับลงไปอีกครั้งจนเช้ามืดเตี่ยกับแม่เปิดร้านเราถึงได้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา >เราอยู่กับโมเรานอนหลับได้เพราะฤทธิ์ยา ทำให้หลับๆตื่นๆ >แต่ที่นี่มีแต่ความปลอดภัยโล่งใจจึงทำให้หลับสนิทเต็มตา >ตื่นมาอาบน้ำแล้วช่วยเตี่ยกับแม่จัดร้าน >พี่แขกเดินมาตัวเปล่าแต่มีลูกน้องยกถังนมตามมาติดๆ >“ตื่นแล้วเหรอ ขี้เซา” แกเคาะหัวเราเล่น >“เสียงพี่เหรอเมื่อวาน ได้ยินแต่มันง่วง” >“ไม่รู้จักกันแล้วมั๊ง” >พี่แขกนับของแล้วบอกให้ลูกน้องไปลงอีกที่ >“เป็นไงมั่งหล่ะ” >“เรื่อยๆ” >“พี่โทรหาเอ๋ อาทิตย์ที่แล้วไม่มีคนรับที่ห้องสักวัน >ย้ายที่อยู่แล้วเหรอ” >“ไม่ได้ย้าย แค่ไปเล่นห้องเพื่อนเท่านั้นเอง” >“เพื่อน หรือ เด็ก” >“มีพี่แขกคนเดียว” เราพยายามทำให้มันสนุก >“เพื่อนจริงๆนะ” แกหันมาย้ำอีกที เราพยักหน้า >พี่แขกเดินตามลูกน้องไปเรื่อยๆ >รูปร่างกำยำที่มองจากด้านหลังดูอบอุ่น ผิวพี่แขกคล้ำไปเล็กน้อย >แกยิ้มให้กับแม่ค้าสาวไปตลอดทาง >ไม่ผิดอะไรที่เกิดมาพร้อมสรรพแบบนี้ >เหลือแต่ว่าแกจะเลือกใครไปใช้ชีวิตร่วมเท่านั้นเอง >ช่วงเช้ามันวุ่นวายกับการจัดของให้ลูกค้าคนแล้วคนเล่า >สนุกจนไม่ได้คิดถึงใคร พอสายก็เงียบ >เราถึงไม่ชอบชีวิตค้าขายเพราะมันเหมือนยุ่งๆอยู่แป็บเดียวก็หายยุ่ง >หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรจะทำนอกจากนั่งเซ็งรอลูกค้าไปเรื่อยๆ >ทีละคน ทีละคน >“เอ๋ >โทรศัพท์”แม่ตะโกนเรียกเราที่ยืนอยู่หลังร้านมองดูหนุ่ยขายผลไม้ข้างๆเมีย >“จะกลับเมื่อไหร่” เสียงของโมถามมา เขาช่างเสาะหาเบอร์ได้นะ >“จะอยู่จนหมดพักร้อนถึงจะกลับ” >“สบายใจรึยัง” >“ยัง” เราตอบเขาไปแทบจะทันที >โมชวนคุยโน่นคุยนี่เราได้แต่ฟังโมพูดคนเดียว > .. >“แล้วเจอกัน” เขาคงไม่มีอะไรจะคุยต่อ >เพราะเราเงียบเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่เขาถามเป็นคู่สนทนาที่แย่มาก >“แฟนโทรมาเหรอ รับสายแล้วทำหน้าเบื่อโลกแบบนี้” >“เปล่าหรอกแม่ ไม่ใช่แฟนหรอก >แค่คนที่ไม่อยากเห็นหน้าเท่านั้นเอง” >“แขกมันบอกให้แวะไปที่บ้านมันหน่อยนะ เห็นว่ามีอะไรจะให้” >“จะให้อะไรเหรอ” >“การ์ดแต่งงานมั๊ง” >“จริงเหรอแม่” >“พูดเล่น ชอบมันเหรอ เห็นทำหน้าตกใจ” >“ไม่ใช่หรอก แค่เสียดาย” >“ให้มันจริงเถอะนะ เห็นดีอกดีใจเวลาที่เจอหน้าตลอด” >“ก็คนรู้จัก” เราบอกกับแม่อย่างสนุกสนาน >แม่คงรู้แล้วว่าเราคืออะไร “แม่แล้วเขาจะแต่งจริงๆเหรอ” >“ไม่รู้สิ เห็นลูกสาวส.ส.ไปชอบมัน มันมาเล่าให้ฟัง >น้องเมียของเพื่อนเอ๋ที่ชื่อนกไง >แขกเขากำลังไปได้ดีนะคนรู้จักเยอะ ใครก็อยากได้เป็นลูกเขย >พ่อแม่เขาก็อยากให้มีครอบครัวซะที” >“แล้วพี่แขกชอบเขามั๊ยหล่ะ” >“ไม่รู้สิ ถามแล้วก็ไม่ตอบ” แม่หันมายิ้มอีกครั้ง >“อย่าคิดมากนะลูก ของอย่างนี้มันเรื่องปกติ >ถ้าดวงเขาเป็นคู่กัน เขาก็ต้องได้อยู่ด้วยกัน >เราคนนอกก็ทำได้แค่ยินดีกับเขา” แม่ลูบหัวเราเล่นอีกครั้ง >“แล้วเอ๋หล่ะ >ไม่คิดที่จะเปลี่ยนตัวเองให้กลับมาเป็นปกติเหรอลูก >น้องมันก็มีหลานให้แม่อุ้มกันแล้วนะ” >แม่กับเตี่ยก็ยังมีความหวังอยู่ >ไม่มีทางหรอกแม่ เราตอบแม่อยู่ในใจ >แต่ภายนอกก็ได้แต่ยิ้มเท่านั้น แม่เองก็คงจะดูออก Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.