We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: ขอร้องพี่ๆครับ ใครมีนิยายเรื่องหนึ่งใจหลายรักของพี่เอ๋CT บ้างครับ อยากอ่านต่อจนนอนไม่หลัยเลย" Posted by โปโป on 12-Mar-17 at 10:04 PM 237......... ไม้ทำให้เราเป็นกังวลในคืนที่เขามาขลุกกับเราแล้วแฟนเขากลับมาพอดี เธอมองหน้าเราอย่างสงสัยไม่ต่างจากเราแม้ว่าเราจะไม่ได้ทำอะไรนอกจากดูหนังวีดีโอด้วยกัน แต่สายตาของเมียเขามองเรานั้น เรารู้สึกแสลงใจ เพียงแค่มิตรภาพใหม่ๆเท่านั้นเอง “เดี๋ยวหนังจบก่อนนะ” เขาบอกน้องนี ก่อนที่เธอจะหน้าง้ำเดินกลับห้องไปกินข้าวเงียบๆคนเดียว “ไม้ เดี๋ยวแฟนก็งอนเอาหรอก” “ช่างมัน กินข้าวแค่นี้เอง ไม่เห็นต้องให้เป็นเรื่องเป็นราวเลย” “ไม้” เธอมายืนเรียกที่หน้าห้องเราอีก “อะไรวะ” เขาหัวเสียเดินลุกตามเข้าไป เสียงปิดประตูดังปังตามมา เราสะดุ้ง หนังที่กำลังสนุกต้องนอนดูต่อคนเดียวจนจบ เช้ามาน้องนีมองหน้าเราอย่างเหมือนกับโกรธจัด แต่จะทำไงได้เราก็แค่ดูหนังแม้ใจเราจะคิดแต่เราไม่ได้ทำอะไรเกินเลย อย่ามาทำแบบนี้กับเราเลยนะ ไม่งั้นเราก็จะไม่รับผิดชอบในสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้น เสียงเคาะประตูถี่ยิบ พอเปิดก็ต้องสะดุ้ง โมทำหน้าแปลกใจ “มีอะไร” เขารีบเปิดไฟที่ข้างประตูเหมือนจับผิด “ไม่มีอะไร ทำไมจะกลับไม่โทรมาบอก” โมวางกระเป๋าลง “ติดรถไอ้วีมา กะว่าจะให้ตกใจเล่น เผื่อเอ๋ทำอะไรไม่ดี” “นี่ไม่ไว้ใจเราเหรอ” “แน่นอน” โมถอดเสื้อผ้าอาบน้ำ ส่วนเราก็ทิ้งตัวลงนอนต่อ ใจหายหมดเลยโมมาไม่บอกกล่าวแบบนี้ พออาบน้ำเสร็จก็มานอนลงข้างๆแขนขากอดก่ายแกล้งเราเล่น “คิดถึงกันมั่งรึเปล่านี่” “ไม่” เราหันหน้าหนี “ทำไม” “กำลังติดผู้ชายเลยลืมคิดถึง” อยากจะพูดเล่นให้โมโกรธ แล้วก็โกรธจริงๆ โมบีบที่คางเราแน่น “พูดใหม่ซิ” “เจ็บ ปล่อยก่อน พูดเล่นไม่ได้เลยนะ” “อย่าปากดีเดี๋ยวเจ็บตัว” โมปล่อยมือแล้วนอนหันหลังให้ อ้าวอารมณ์เสียอีกแล้ว เราคว้ามือโมมาจับดู “หายดีแล้วนะนี่” เราบีบมันไว้ “โมไม่ค่อยโทรมาหามั่งเลยนะ” เขาเงียบ และ นิ่ง “เราคิดถึงโมนะ” มันเป็นความจริง ยิ่งพอห่างกันเป็นเดือนแบบนี้ เหมือนกับว่าทุกอย่างมันค่อยๆก่อตัวขึ้นในใจเราทีละนิด เรากดคางที่ต้นแขนของเขามองลงไปที่ตาที่หลับพริ้ม “โม” เราเรียกเขาเบาๆ แต่ไม่มีเสียงขานรับ เราเอนตัวนอนลงข้างๆแล้วกอดเอวเขาไว้ แนบหน้ากับแผ่นหลังไว้ “อย่าไปไหน นานๆอีกนะ” เราพูดเบาๆที่ข้างหลังเขา โมพลิกตัวหันกลับมามองหน้าเรา มือเขาจับมือเราไปวางที่อกนั้น “ทีหลังอย่าพูดเล่นอีกนะ ไม่ชอบ” เขาพูดเสียงดุ “ฮื่อ” เรานอนเอียงหน้าซบที่ไหล่ของเขา “คิดถึงโมนะ” เรากอดเขาแน่นขึ้นจนเขาคงรู้สึกอึดอัด “เป็นอะไร” เราห่างเหินจากการแสดงออกแบบนี้ต่อเขาตั้งแต่โดนเขาทุบแล้ว ทุกครั้งจะมีแต่โมที่คอยดึงให้เรามากอดเขาก่อนนอน “โม เป็นเด็กดีรึเปล่า” “ก็มีบ้าง ที่เหลวไหล”โมพูดอย่างเป็นเรื่องธรรมดา เขานอนกระดิกเท้าเล่น ไม่ได้เจอกันเป็นเดือนโมทำท่าแปลกๆเวลาที่ห่างกันนานแบบนี้มันคงทำให้โมคิดได้ในเรื่องของเรา เพราะจริงๆแล้วเขายังไม่ได้ก้าวล่วงเข้ามาสู่โลกของพวกเราอย่างเต็มตัว เรารู้เพราะว่าพี่นงเคยถามเราตรงๆว่า เรากับโมเป็นอะไรกันตั้งแต่วันที่แกไปเยี่ยมโมที่โรงพยาบาลแล้ว “เขาเป็นเกย์ หรือว่าได้สองอย่าง” คำถามของพี่นงยังก้องอยู่ในหัวเราอยู่เสมอ เราไม่ได้ตอบคำถามพี่นงให้ชัดเจน แก่ขนาดนี้แล้วทำไมแกจะดูไม่ออก คำว่าเพื่อนสนิทมันพอจะแทนความหมายได้หลายอย่างแม้จะไม่ชัดเจนนัก “แล้วเขาแสดงอะไรขนาดนั้นตอนที่อยู่ที่เที่ยว เพื่อนกันมันจะขนาดนั้นเหรอ” “เขาคงไม่อยากเห็นเอ๋ทำตัวเป็นกระเทยมั๊งพี่ เขาอยากให้เอ๋เป็นผู้ชายมั๊ง” “เข้าประเภท หวงเพื่อนเหรอ” พี่นงส่ายหน้าแล้วทิ้งสายตาที่ยังเต็มไปด้วยคำถามนั้นไว้แก่เราต่อ เสียงหัวเราะในลำคอของพี่นงเรารู้สึกนึกชิงชังเหลือเกิน “เอ๋ อยากอยู่ที่ห้องของเอ๋ มากกว่าห้องเราอีกเหรอ” “เราอยากอยู่แบบต่อมากกว่า ต่างคนต่างอยู่ คิดถึงกันก็มาหากัน อยู่ใกล้กันนานๆ มันอึดอัดกันทั้งคู่ โมว่ามั๊ย” “ไม่ว่า ก็ตามใจนะ” เขาเงียบพร้อมหลับตา นี่เราพูดอะไรออกไป เราอาจจะเริ่มรักเขาแต่เราก็อยากที่จะมีอิสระมากกว่านี้ มันไม่เหมือนตอนที่เราเคยอยู่กับพี่โด่ง มันไม่เหมือนกับตอนที่อยู่กับนก เวลานั้นเราต้องการความใกล้ชิดเพราะเราคงยังเด็กมีแต่ความโดดเดี่ยว แต่เวลานี้เราโตมากแล้ว มีหลายอย่างที่ต้องรับผิดชอบ ความรักมันดูเป็นสิ่งที่ดี แต่ความอิสระในการใช้ชีวิตนั้น เรายังคงต้องการมากกว่าความรักเสียอีก โมกอดเรากลับ มือของเขาบีบที่ต้นแขนนั้นทำให้เรารู้สึกยะเยือกอย่างบอกไม่ถูก “โม คิดอะไรอยู่เหรอ” “เปล่า” เขาพูดแค่นั้นแล้วหยุดการสนทนา ด้วยการหลับตาลงอีกครั้ง โมหลับไปนานเพราะเหนื่อยอ่อนเขาตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวแล้วขอตัวกลับห้องตัวเอง โมขับรถออกไปแล้วโดยที่ไม่ได้ชวนเราไปด้วย เราได้แต่อึ้งกับสิ่งที่มันเกิดขึ้น อะไรกัน เหมือนผิดปกติ โมมาแบบนี้อีกแล้วดูเย็นชาพิกล “จะถามชั้นให้ได้อะไรขึ้นมา ไม่ถามตัวเขาเองหล่ะ วีก็คงตอบหล่อนไม่ได้หรอก ของอย่างนี้บางทีต้นเหตุคงคิดไม่ถึงหรอกมั๊ง ว่าทำอะไรลงไป” ต่อยืนปัดกวาดเช็ดถูห้องไปเรื่อยๆ พร้อมกับตอบคำถามเรา “หรือ โมมีคนอื่นซะแล้ว” “อาจเป็นได้ทั้งสองอย่าง แต่อย่างนึงที่ชั้นมั่นใจก็คือ เขาคงคิดได้แล้วหล่ะว่าหล่อนไม่ได้จริงจังที่จะคบหากับเขา” ต่อวางไม้กวาดที่มุมห้องแล้วมานั่งกับเราที่หน้าประตู “วีเคยเปรยๆ นะว่า โมเขาก็อยากที่จะลองใช้ชีวิตแบบนี้ดู แต่นานๆเข้าเขาเองก็เบื่อเหมือนกัน เพราะเขายังไม่แน่ใจตัวเอง และหล่อนก็ไม่ทำตัวให้ดีขึ้นสำหรับเขา เหมือนเขาปรับตัวเข้าหาหล่อนฝ่ายเดียวมากกว่า ที่หล่อนทำดีเหมือนกับฝืนตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน บางทีเซ็กส์มันก็ช่วยปลดปล่อยได้บ้าง แต่เอาเข้าจริงๆนะเอ๋ ความจริงใจกับความผูกพันนั้น มันมากกว่าเรื่องอย่างว่าเสียอีก” “ชั้นก็คิดอย่างนั้นแหละต่อ มันเลยไม่ถึงที่สุดเหมือนกับว่าชั้นเบื่อเรื่อง ความรักอะไรพวกนี้แล้ว ชั้นอยากอยู่คนเดียวไม่อยากมีใคร” เราพูดกับต่อเบาๆ “หล่อนแน่ใจนะว่าพูดจากใจจริง” “ตอนนี้มันไม่ได้อยู่ที่โมจะคบชั้นต่อรึเปล่า แต่มันอยู่ที่ชั้นต่างหากที่อยากอยู่คนเดียว” บางคนอาจจะรู้สึกถึงความรู้สึกเช่นนี้ การที่เราทำอะไรโดยที่ใจเราไม่ไปในทางเดียวกันนั้น สุดท้ายคนที่เป็นฝ่ายได้รับย่อมดูออกไม่ช้าก็เร็ว เราทิ้งให้โมเขาอยู่คนเดียวโดยที่เราไม่ได้โทรไปคุยหรือไม่คิดแม้แต่จะไปหา อาจจะมีบ้างที่บางครั้งเราคิดว่าจะโทรไปคุยกับเขา แต่พอยกหูโทรศัพท์ทีไรเราก็ได้แต่วาง มันเหมือนนึกเบอร์ไม่ออก “เราจะโทรไปทำไมนะ” เราวางโทรศัพท์ลงที่แป้นแล้วมองมันนิ่งนาน เราเก็บตัวทำงานไปเรื่อยๆอย่างตั้งอกตั้งใจ ทำงานเสร็จก็กลับห้อง วันหยุดก็ไปโน่นไปนี่ คนเดียว มิใยที่ต่อจะชวนไปเที่ยวพร้อมกัน เราได้แต่ปฎิเสธจนวีถาม “ทะเลาะกันเหรอเอ๋” “ไม่มีอะไร” “ไอ้นั่นก็เงียบ คู่นี้เป็นอะไรกันอีกหล่ะ” “ไม่มีอะไรหรอก เราอยากอยู่คนเดียวสักพัก” เราตอบวีที่ยังสงสัย “เราตอบใครไม่ได้หรอกว่าเราเป็นอะไร เราเบื่อไปหมด ไม่อยากเจอโม ไม่อยากไปไหน ขอเราอยู่คนเดียวสักพักเถอะนะ” วีทำหน้าไม่เข้าใจอยู่ดี “เอ๋ มันก็อย่างนี้แหล่ะ เราเป็นเพื่อนมันมานานแล้วบางครั้งเราก็ดูไม่ออก ระวังนะเอ๋ สักวันจะเป็นโรคจิต หล่อนเริ่มมีพฤติกรรมแปลกๆอีกแล้วนะ เขาเรียกตัดขาดสังคมนะแบบนี้” “ไม่หรอกน่า แค่ชั้นไม่อยากไปไหนเท่านั้น” “แล้วหล่อนจะมานอนซมอยู่แบบนี้ให้ได้อะไรขึ้นมา” “ใครบอกว่าชั้นนอนซม” เราชี้ให้ดูหนังสือกองใหญ่ที่เราอ่านเล่นจนเกลื่อนห้อง “ไปเถอะวี” วีลุกตามคำชวนของต่อแล้วเดินออกจากห้องเรา เราลาพักร้อนแล้วหมกตัวอยู่ในห้องนอนดูวีดีโอทั้งวัน มีบ้างที่ไม้จะแว่บมาดูด้วย เราปล่อยให้เขานั่งดู ไม้เริ่มเข้าห้องเราบ่อยขึ้น แต่เรานั้นไม่ได้คิดอะไรหรอก หลังจากที่เมียเขามาชักสีหน้าใส่ และสุดท้ายหล่อนก็ไม่คุยกับเรา แต่เราจะแคร์อะไรในเมื่อไม่ได้มีอะไรกันนี่ “พี่เอ๋ หยุดงานกี่วันเนี่ย เห็นนอนอยู่แต่ในห้อง อกหักเหรอพี่” “เบื่อไม่รู้จะไปไหน” “ไปหาเหล้ากินแก้เซ็งกันมั๊ย” “ไม่กินหรอก ไม่ใช่อารมณ์นั้น” เราปิดเครื่องหลังจากหนังจบ “แล้วเธอไม่มีเรียนเหรอ ไม่เห็นออกไปสักวัน” “เบื่อเหมือนกัน” เรานอนลงบนที่นอน ไม้ยังคงอยากดูหนังต่อเขาหยิบอีกเรื่องมาดู “เรื่องนี้สนุกมั๊ย” เราพยักหน้า มันเป็นหนังอีโรติก ภาพสวยๆเคลื่อนไหวแต่ละอิริยาบถของการร่วมรัก ไม้คงจะงุ่นง่าน เขาคอยชำเลืองมองดูนาฬิกาที่ข้างฝา มันเป็นเวลาบ่ายสามโมง อีกเกือบสามชั่วโมงเมียเขาถึงกลับ “พี่เอ๋ ดูหนังแล้วไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ” “จะให้รู้สึกอะไรหล่ะ ถึงรู้สึกก็ไม่มีประโยชน์” ไม้ขยับมาใกล้ๆเราที่นอนปนผ้าที่ปูแทนที่นอนบนพื้น เขาขยับตัวเพื่อไม่ให้อะไรของเขานั้นเพ่นพ่าน “ปิดเถอะ ไม่ไหวแล้วมั๊ง” ไม้หันมามองหน้าเราที่เราบอกให้เขาปิดวีดีโอ “พี่คิดอะไร” “เธอนะสิคิดอะไร อยู่ดีๆมาเปิดหนังแบบนี้ดู ดูแล้วคิดถึงเมียหล่ะสิท่า เมื่อไหร่จะกลับสักทีน๊า” เราทำเสียงยานคางเล่น “พี่เอ๋รู้ทันนี่” “เป็นไงหล่ะ นอนกับเมียทุกวัน มีอะไรดีน๊า แฟนเธอเขาถึงทนได้ขนาดนี้ ไม่เห็นเธอจะเอาใจเขาเลย มีแต่กินเหล้า แล้วก็โวยวาย” “มันก็ต้องมีอะไรดีบ้างหล่ะพี่” ไม้ยักคิ้ว “อยากรู้จังว่ามีอะไรดี” เราแสร้งหัวเราะคิก ใจนั้นไม่ได้ปรารถนาแต่มือเรากลับวางที่เป้าเขาทันที ไม้ปล่อยให้เราป้วนเปี้ยนอยู่ที่เป้าเขาสักพัก จนมือของเราลากมันออกมาจากขอบกางเกงในแล้ว เราชะโงกดูส่วนนั้นที่ออกมาสูดอากาศหายใจ ปลายแดงมันเยิ้มเพราะมือของเรา เขาเชิญชวนให้เราก้มลงไปหาด้วยการถอดกางเกงออก ไม้รูดมันต่อหน้าเรา เราได้เห็นมันชัดๆ ขนยุบยับลามมาจากสะดือแผ่วงกว้างที่หัวเหน่า ไข่ใบโตเด้งตามแรงกระตุกของมือเขา “ลองมั๊ย” ไม้มีอะไรในตัวเหลือเฟือแต่ที่เรารู้คำตอบที่ว่าทำไมน้องนีถึงอดทนได้เมื่อตอนที่เขากระแทกแบบนอนสต็อปนั่นเอง ตัวเราสะเทือนไปตามแรงโยกของไม้ เขาวาดลวดลายที่ทำให้เมียเขาติดจนเราชาไปทั้งตัวรสชาดของคนที่ผูกมัดอีกฝ่ายมันเป็นอย่างนี้เอง เหนือคำบรรยาย “ไง พี่” เราถึงกับนอนระทวยอยู่บนที่นอน แม้จะไม่เนิ่นนานเหมือนสิ่งที่โมทำแต่มันเป็นอึดใจที่เราพูดไม่ออก เหมือนเอาหลายคนมารวมกันไว้คนเดียว “เลี้ยงเหล้าผมนะคืนนี้” เราหยิบเงินให้เขาลงไปซื้อในสิ่งที่เขาต้องการเพื่อแลกกับความเผ็ดร้อนเมื่อครู่ ไม้ตรึงเราไว้กับความเสียวทั้งวัน เขาออกจากห้องไปพร้อมกับขวดเหล้าก่อนที่เมียเขาจะกลับห้องไม่ถึงอึดใจ เรารีบปิดประตู อย่างนี้เองเราพึมพำกับตัวเอง ไม่มีพิธีรีตองไม่ต้องพร่ำเพ้อให้มากความ เราชอบแบบนี้แล้วสินะ เหมือนตอนพี่วริต เราก็ทำแบบนี้เช่นกัน แปลกจริงที่จู่ๆเราก็เปลี่ยนจากอารมณ์สุนทรีในการมีอะไร มาเป็นแบบอาหารจานด่วนที่กินอย่างรวดเร็ว มันให้รสชาดอร่อยไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก แต่อาหารจานด่วนนั้นมันกระตุ้นอารมณ์ได้มากกว่า เราติดใจในรสชาดของมันเข้าแล้ว ทั้งอาทิตย์ที่เราหยุดนั้น เรากินแต่ฟาสต์ฟู๊ดของไม้จนเอียน “รถพี่ไปไหนแล้วหล่ะ” เขาถามขึ้นเมื่อชวนเราออกไปข้างนอก “เพื่อนเอาคืนไปแล้ว” เพื่อนคนนั้นตอนนี้คงอยู่ต่างจังหวัดเช่นเคย “แล้วเราจะไปยังไง” “แท็กซี่” เราเดินลงจากอพาร์ตเม้นท์ แต่เจ้ากรรมที่ไม้ยังไม่ลงมาถึงเมียเขาก็เดินเข้ามาอพาร์ตเม้นท์พอดี ตายละสิที่นัดกันไว้คงจะอด เสียงหล่อนทักเมื่อเห็นไม้เดิรชนผิวปากลงมา “จะไปไหน” “ไปหาเพื่อน” เรายังยืนอยู่ใกล้ๆพอได้ยินเสียงโต้ตอบของคนทั้งคู่ เราแกล้งดูจดหมายที่ฝากไว้ที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์ “จะกลับกี่โมง” “ไม่ดึกหรอกน่า ไปก่อนนะเพื่อนมันรออยู่” ไม้รีบเดินออกจากอพาร์ทเม้นท์โดยมีเมียเดินตามไป หล่อนพยายามจะเรียกแต่ไม้ได้แค่หันมาโบกมือว่าต้องไปแล้ว เราค่อยๆเดินตามพวกเขาออกมาจนเห็นทั้งหมด “ให้มันได้อย่างนี้สิ”หล่อนมองเราอีกครั้งเหมือนอยากจะมีเพื่อนระบาย “กลับเร็วนี่วันนี้” แปลกใจ นี่ถ้ากลับมาเร็วกว่านี้สักชั่วโมงเรื่องงามหน้าคงได้ระเบิดกลางอพาร์ทเม้นท์แน่ ผัวเธอเพิ่งล่อชั้นเสร็จเมื่อกี๊นี้เอง “ไม่รู้ พักนี้มันรู้สึกแปลกๆเหมือนมีอะไร พี่เอ๋ ผัวหนูมันพาใครมาที่ห้องรึเปล่า” หล่อนถามเราตรงๆ “ไหนว่าเป็นพี่น้องกัน” “ก็พูดไปอย่างนั้นแหล่ะ” หล่อนค่อนข้างซีเรียส “ไม่รู้สิ พี่ไม่ค่อยอยู่ห้อง” เราตอบแล้วมองหน้า “ไม่รู้มันเอาเงินที่ไหนไปเที่ยวได้ทุกวัน พักนี้ทำตัวแปลกๆตกกลางคืนเป็นต้องออก” “เขาคงเบื่อมั๊ง ก็ไม่ได้ไปไหนไม่ใช่เหรอ” “ไม่ไปไหนก็ไปเรียนหนังสือสิ” หล่อนหงุดหงิดแล้วเดินขึ้นชั้นบนไป เราทิ้งระยะแล้วก็เดินออกจากอพาร์ทเม้นท์ตามไม้ออกไป วันนี้เราจะไปดูหนังด้วยกัน รู้สึกไม่ดีที่เป็นแบบนี้ แต่จะทำไงได้ ผู้ชายมันเดินเข้ามาเอง เราไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าทิปเล็กๆน้อยๆ น้องนีเอ๋ย ยังไงเขาก็ผัวหนู เลี้ยงดีอย่างนี้มันไม่ไปไหนหรอกน่าไม่ต้องเป็นห่วงหรอก แค่ว่าอาจจะมีแตกแถวบ้าง ปล่อยๆบ้างเดี๋ยวคิดได้ก็กลับมาเอง เรานึกถึงหน้าน้องนีแล้วมองหน้าไม้ไปตอนที่กินข้าวด้วยกันหลังออกจากโรงหนัง “ทำแบบนี้ ถ้าเมียเธอรู้เขาคงโกรธนะ” “มันจะโกรธทำไม แค่ผู้ชายกะผู้ชาย”ไม้สนใจกับอาหารและเบียร์ เราทั้งคู่ออกมาไกลจากหอพอสมควร เราเลือกร้านที่คิดว่าจะไม่เจอคนที่รู้จัก “พี่จะไปไหนต่อ” “พอแล้ว เดี๋ยวความแตก” “พี่เคยมีผัวมาแล้วใช่มั๊ย” “ถามทำไม” ไม้ไม่ตอบ “หรือเธอก็เคยมีเมียแบบพวกพี่มาก่อน” เขาก็ไม่ตอบ “คบกับพวกพี่นี่สนุกดีนะ ไม่เรื่องมาก เสียวอย่างเดียว” แน่นอนสิจะเรื่องมากได้ไง เรื่องมากก็อด อะไรที่พอให้ได้ก็ให้ไป จบแล้วก็จบกัน เรารู้แล้วนี่คนแบบนี้ชอบความหรูหราเราก็จัดให้ ชีวิตแบบนี้ถ้าได้มีโอกาสได้ลิ้มลองเป็นผู้ชายจะเสียหายอะไร มีแต่ได้กับได้ เราคิดเช่นนั้น “ไม้ก็ระวังหน่อยนะ เมียเธอเขาอาจจะกลับมาตอนไหนก็ได้” “โอ๊ย มันก็บ้าอย่างนั้นแหล่ะ ตั้งกี่คนแล้วที่มันทำแบบนี้ ผมเบื่อมันจะแย่อยู่แล้ว” ”เธอจะทิ้งเขาเหรอ” ”ถ้าพี่ไม่ว่าอะไร” “เกี่ยวอะไรกับพี่” “พี่ไม่คิดจะย้ายไปอยู่ที่อื่นมั่งเหรอ” “ไม่ได้คิด” “ทุกวันนี้ ผมทนมากนะที่ต้องอยู่กับเขา บางทีผมก็คิดว่าผมเหมือนแมงดา” ไม้พูดออกมา “ก็น่าจะหางานทำ หาเงินใช้เอง หรือไม่ก็ ขอทางบ้าน” “ที่บ้านเขาไม่เอาผมแล้ว” ไม้หันไปสั่งเบียร์อีกขวด “เธอยังโชคดีนี่ที่มีเมียคอยดูแลทั้งคน” “อย่าพูดเลยพี่” แม้เขาจะเห็นแก่ตัวแต่ลึกๆแล้วเขาก็รู้สภาพของตัวเองดี ไม้เป็นคนที่มีความฝันและความทะเยอทะยาน แต่เขาไม่มีความตั้งใจและความพยายาม วันๆจมอยู่กับการหลอกตัวเอง ปล่อยชีวิตไปตามอารมณ์พอเริ่มรู้สึกตัวว่าไม่มีอะไรดีก็กระโจนเข้าหาเหล้า เพื่อให้มันผ่านไปวันวัน เรียนก็สักแต่ว่าเรียน “แล้วทำไมไม่ตั้งใจเรียนให้จบเร็วๆ จะได้หางานทำ” ”ปริญญาตรีเงินเดือนจะเท่าไหร่เชียว” “แล้วเธอจะทำอะไรหล่ะ” “อะไรก็ได้ที่ได้เงินเยอะๆ” งั้นก็ทำแบบนิ้ต่อไปเถอะ เราเลิกสนใจที่จะขุดคุ้ยชีวิตเขา เรียกเก็บเงินหลังจากที่เบียร์ขวดสุดท้ายหมด “กลับเถอะ” เราเดินออกจากร้าน ไม้เก็บเงินทอนเข้ากระเป๋าตัวเองอย่างไม่อาย เราแยกกันกลับ เดินผ่านห้องน้องนียังคงเปิดประตูรอผัวหนุ่มของเธออยู่ ส่วนต่อก็เปิดประตูรอผัวเหมือนกัน สองคนสองความหมาย ส่วนเรา เราจ้องมองที่ลูกบิด แล้วผัวเราหล่ะ คนไหนกันแน่ เรามีใครหลงเหลือให้รออย่างทั้งสองคนหรือเปล่า......................

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   >237......... >ไม้ทำให้เราเป็นกังวลในคืนที่เขามาขลุกกับเราแล้วแฟนเขากลับมาพอดี >เธอมองหน้าเราอย่างสงสัยไม่ต่างจากเราแม้ว่าเราจะไม่ได้ทำอะไรนอกจากดูหนังวีดีโอด้วยกัน >แต่สายตาของเมียเขามองเรานั้น เรารู้สึกแสลงใจ >เพียงแค่มิตรภาพใหม่ๆเท่านั้นเอง >“เดี๋ยวหนังจบก่อนนะ” เขาบอกน้องนี >ก่อนที่เธอจะหน้าง้ำเดินกลับห้องไปกินข้าวเงียบๆคนเดียว >“ไม้ เดี๋ยวแฟนก็งอนเอาหรอก” >“ช่างมัน กินข้าวแค่นี้เอง >ไม่เห็นต้องให้เป็นเรื่องเป็นราวเลย” >“ไม้” เธอมายืนเรียกที่หน้าห้องเราอีก >“อะไรวะ” เขาหัวเสียเดินลุกตามเข้าไป เสียงปิดประตูดังปังตามมา >เราสะดุ้ง หนังที่กำลังสนุกต้องนอนดูต่อคนเดียวจนจบ >เช้ามาน้องนีมองหน้าเราอย่างเหมือนกับโกรธจัด >แต่จะทำไงได้เราก็แค่ดูหนังแม้ใจเราจะคิดแต่เราไม่ได้ทำอะไรเกินเลย >อย่ามาทำแบบนี้กับเราเลยนะ >ไม่งั้นเราก็จะไม่รับผิดชอบในสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้น >เสียงเคาะประตูถี่ยิบ พอเปิดก็ต้องสะดุ้ง โมทำหน้าแปลกใจ >“มีอะไร” เขารีบเปิดไฟที่ข้างประตูเหมือนจับผิด >“ไม่มีอะไร ทำไมจะกลับไม่โทรมาบอก” โมวางกระเป๋าลง >“ติดรถไอ้วีมา กะว่าจะให้ตกใจเล่น เผื่อเอ๋ทำอะไรไม่ดี” >“นี่ไม่ไว้ใจเราเหรอ” >“แน่นอน” โมถอดเสื้อผ้าอาบน้ำ ส่วนเราก็ทิ้งตัวลงนอนต่อ >ใจหายหมดเลยโมมาไม่บอกกล่าวแบบนี้ >พออาบน้ำเสร็จก็มานอนลงข้างๆแขนขากอดก่ายแกล้งเราเล่น >“คิดถึงกันมั่งรึเปล่านี่” >“ไม่” เราหันหน้าหนี >“ทำไม” >“กำลังติดผู้ชายเลยลืมคิดถึง” อยากจะพูดเล่นให้โมโกรธ >แล้วก็โกรธจริงๆ โมบีบที่คางเราแน่น >“พูดใหม่ซิ” >“เจ็บ ปล่อยก่อน พูดเล่นไม่ได้เลยนะ” >“อย่าปากดีเดี๋ยวเจ็บตัว” โมปล่อยมือแล้วนอนหันหลังให้ >อ้าวอารมณ์เสียอีกแล้ว เราคว้ามือโมมาจับดู >“หายดีแล้วนะนี่” เราบีบมันไว้ “โมไม่ค่อยโทรมาหามั่งเลยนะ” >เขาเงียบ และ นิ่ง >“เราคิดถึงโมนะ” มันเป็นความจริง ยิ่งพอห่างกันเป็นเดือนแบบนี้ >เหมือนกับว่าทุกอย่างมันค่อยๆก่อตัวขึ้นในใจเราทีละนิด >เรากดคางที่ต้นแขนของเขามองลงไปที่ตาที่หลับพริ้ม >“โม” เราเรียกเขาเบาๆ แต่ไม่มีเสียงขานรับ >เราเอนตัวนอนลงข้างๆแล้วกอดเอวเขาไว้ แนบหน้ากับแผ่นหลังไว้ >“อย่าไปไหน นานๆอีกนะ” เราพูดเบาๆที่ข้างหลังเขา >โมพลิกตัวหันกลับมามองหน้าเรา มือเขาจับมือเราไปวางที่อกนั้น >“ทีหลังอย่าพูดเล่นอีกนะ ไม่ชอบ” เขาพูดเสียงดุ >“ฮื่อ” เรานอนเอียงหน้าซบที่ไหล่ของเขา >“คิดถึงโมนะ” เรากอดเขาแน่นขึ้นจนเขาคงรู้สึกอึดอัด >“เป็นอะไร” >เราห่างเหินจากการแสดงออกแบบนี้ต่อเขาตั้งแต่โดนเขาทุบแล้ว >ทุกครั้งจะมีแต่โมที่คอยดึงให้เรามากอดเขาก่อนนอน >“โม เป็นเด็กดีรึเปล่า” >“ก็มีบ้าง ที่เหลวไหล”โมพูดอย่างเป็นเรื่องธรรมดา >เขานอนกระดิกเท้าเล่น >ไม่ได้เจอกันเป็นเดือนโมทำท่าแปลกๆเวลาที่ห่างกันนานแบบนี้มันคงทำให้โมคิดได้ในเรื่องของเรา >เพราะจริงๆแล้วเขายังไม่ได้ก้าวล่วงเข้ามาสู่โลกของพวกเราอย่างเต็มตัว >เรารู้เพราะว่าพี่นงเคยถามเราตรงๆว่า >เรากับโมเป็นอะไรกันตั้งแต่วันที่แกไปเยี่ยมโมที่โรงพยาบาลแล้ว >“เขาเป็นเกย์ หรือว่าได้สองอย่าง” >คำถามของพี่นงยังก้องอยู่ในหัวเราอยู่เสมอ >เราไม่ได้ตอบคำถามพี่นงให้ชัดเจน >แก่ขนาดนี้แล้วทำไมแกจะดูไม่ออก >คำว่าเพื่อนสนิทมันพอจะแทนความหมายได้หลายอย่างแม้จะไม่ชัดเจนนัก >“แล้วเขาแสดงอะไรขนาดนั้นตอนที่อยู่ที่เที่ยว >เพื่อนกันมันจะขนาดนั้นเหรอ” >“เขาคงไม่อยากเห็นเอ๋ทำตัวเป็นกระเทยมั๊งพี่ >เขาอยากให้เอ๋เป็นผู้ชายมั๊ง” >“เข้าประเภท หวงเพื่อนเหรอ” >พี่นงส่ายหน้าแล้วทิ้งสายตาที่ยังเต็มไปด้วยคำถามนั้นไว้แก่เราต่อ >เสียงหัวเราะในลำคอของพี่นงเรารู้สึกนึกชิงชังเหลือเกิน >“เอ๋ อยากอยู่ที่ห้องของเอ๋ มากกว่าห้องเราอีกเหรอ” >“เราอยากอยู่แบบต่อมากกว่า ต่างคนต่างอยู่ คิดถึงกันก็มาหากัน >อยู่ใกล้กันนานๆ มันอึดอัดกันทั้งคู่ โมว่ามั๊ย” >“ไม่ว่า ก็ตามใจนะ” เขาเงียบพร้อมหลับตา นี่เราพูดอะไรออกไป >เราอาจจะเริ่มรักเขาแต่เราก็อยากที่จะมีอิสระมากกว่านี้ >มันไม่เหมือนตอนที่เราเคยอยู่กับพี่โด่ง >มันไม่เหมือนกับตอนที่อยู่กับนก >เวลานั้นเราต้องการความใกล้ชิดเพราะเราคงยังเด็กมีแต่ความโดดเดี่ยว >แต่เวลานี้เราโตมากแล้ว มีหลายอย่างที่ต้องรับผิดชอบ >ความรักมันดูเป็นสิ่งที่ดี แต่ความอิสระในการใช้ชีวิตนั้น >เรายังคงต้องการมากกว่าความรักเสียอีก >โมกอดเรากลับ >มือของเขาบีบที่ต้นแขนนั้นทำให้เรารู้สึกยะเยือกอย่างบอกไม่ถูก >“โม คิดอะไรอยู่เหรอ” >“เปล่า” เขาพูดแค่นั้นแล้วหยุดการสนทนา >ด้วยการหลับตาลงอีกครั้ง >โมหลับไปนานเพราะเหนื่อยอ่อนเขาตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวแล้วขอตัวกลับห้องตัวเอง >โมขับรถออกไปแล้วโดยที่ไม่ได้ชวนเราไปด้วย >เราได้แต่อึ้งกับสิ่งที่มันเกิดขึ้น อะไรกัน เหมือนผิดปกติ >โมมาแบบนี้อีกแล้วดูเย็นชาพิกล >“จะถามชั้นให้ได้อะไรขึ้นมา ไม่ถามตัวเขาเองหล่ะ >วีก็คงตอบหล่อนไม่ได้หรอก >ของอย่างนี้บางทีต้นเหตุคงคิดไม่ถึงหรอกมั๊ง ว่าทำอะไรลงไป” >ต่อยืนปัดกวาดเช็ดถูห้องไปเรื่อยๆ พร้อมกับตอบคำถามเรา >“หรือ โมมีคนอื่นซะแล้ว” >“อาจเป็นได้ทั้งสองอย่าง แต่อย่างนึงที่ชั้นมั่นใจก็คือ >เขาคงคิดได้แล้วหล่ะว่าหล่อนไม่ได้จริงจังที่จะคบหากับเขา” >ต่อวางไม้กวาดที่มุมห้องแล้วมานั่งกับเราที่หน้าประตู >“วีเคยเปรยๆ นะว่า โมเขาก็อยากที่จะลองใช้ชีวิตแบบนี้ดู >แต่นานๆเข้าเขาเองก็เบื่อเหมือนกัน เพราะเขายังไม่แน่ใจตัวเอง >และหล่อนก็ไม่ทำตัวให้ดีขึ้นสำหรับเขา >เหมือนเขาปรับตัวเข้าหาหล่อนฝ่ายเดียวมากกว่า >ที่หล่อนทำดีเหมือนกับฝืนตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน >บางทีเซ็กส์มันก็ช่วยปลดปล่อยได้บ้าง แต่เอาเข้าจริงๆนะเอ๋ >ความจริงใจกับความผูกพันนั้น มันมากกว่าเรื่องอย่างว่าเสียอีก” >“ชั้นก็คิดอย่างนั้นแหละต่อ >มันเลยไม่ถึงที่สุดเหมือนกับว่าชั้นเบื่อเรื่อง >ความรักอะไรพวกนี้แล้ว ชั้นอยากอยู่คนเดียวไม่อยากมีใคร” >เราพูดกับต่อเบาๆ >“หล่อนแน่ใจนะว่าพูดจากใจจริง” >“ตอนนี้มันไม่ได้อยู่ที่โมจะคบชั้นต่อรึเปล่า >แต่มันอยู่ที่ชั้นต่างหากที่อยากอยู่คนเดียว” >บางคนอาจจะรู้สึกถึงความรู้สึกเช่นนี้ >การที่เราทำอะไรโดยที่ใจเราไม่ไปในทางเดียวกันนั้น >สุดท้ายคนที่เป็นฝ่ายได้รับย่อมดูออกไม่ช้าก็เร็ว >เราทิ้งให้โมเขาอยู่คนเดียวโดยที่เราไม่ได้โทรไปคุยหรือไม่คิดแม้แต่จะไปหา >อาจจะมีบ้างที่บางครั้งเราคิดว่าจะโทรไปคุยกับเขา >แต่พอยกหูโทรศัพท์ทีไรเราก็ได้แต่วาง มันเหมือนนึกเบอร์ไม่ออก >“เราจะโทรไปทำไมนะ” เราวางโทรศัพท์ลงที่แป้นแล้วมองมันนิ่งนาน >เราเก็บตัวทำงานไปเรื่อยๆอย่างตั้งอกตั้งใจ >ทำงานเสร็จก็กลับห้อง วันหยุดก็ไปโน่นไปนี่ คนเดียว >มิใยที่ต่อจะชวนไปเที่ยวพร้อมกัน เราได้แต่ปฎิเสธจนวีถาม >“ทะเลาะกันเหรอเอ๋” >“ไม่มีอะไร” >“ไอ้นั่นก็เงียบ คู่นี้เป็นอะไรกันอีกหล่ะ” >“ไม่มีอะไรหรอก เราอยากอยู่คนเดียวสักพัก” เราตอบวีที่ยังสงสัย >“เราตอบใครไม่ได้หรอกว่าเราเป็นอะไร เราเบื่อไปหมด >ไม่อยากเจอโม ไม่อยากไปไหน ขอเราอยู่คนเดียวสักพักเถอะนะ” >วีทำหน้าไม่เข้าใจอยู่ดี >“เอ๋ มันก็อย่างนี้แหล่ะ >เราเป็นเพื่อนมันมานานแล้วบางครั้งเราก็ดูไม่ออก ระวังนะเอ๋ >สักวันจะเป็นโรคจิต หล่อนเริ่มมีพฤติกรรมแปลกๆอีกแล้วนะ >เขาเรียกตัดขาดสังคมนะแบบนี้” >“ไม่หรอกน่า แค่ชั้นไม่อยากไปไหนเท่านั้น” >“แล้วหล่อนจะมานอนซมอยู่แบบนี้ให้ได้อะไรขึ้นมา” >“ใครบอกว่าชั้นนอนซม” >เราชี้ให้ดูหนังสือกองใหญ่ที่เราอ่านเล่นจนเกลื่อนห้อง >“ไปเถอะวี” วีลุกตามคำชวนของต่อแล้วเดินออกจากห้องเรา >เราลาพักร้อนแล้วหมกตัวอยู่ในห้องนอนดูวีดีโอทั้งวัน >มีบ้างที่ไม้จะแว่บมาดูด้วย เราปล่อยให้เขานั่งดู >ไม้เริ่มเข้าห้องเราบ่อยขึ้น แต่เรานั้นไม่ได้คิดอะไรหรอก >หลังจากที่เมียเขามาชักสีหน้าใส่ >และสุดท้ายหล่อนก็ไม่คุยกับเรา >แต่เราจะแคร์อะไรในเมื่อไม่ได้มีอะไรกันนี่ >“พี่เอ๋ หยุดงานกี่วันเนี่ย เห็นนอนอยู่แต่ในห้อง >อกหักเหรอพี่” >“เบื่อไม่รู้จะไปไหน” >“ไปหาเหล้ากินแก้เซ็งกันมั๊ย” >“ไม่กินหรอก ไม่ใช่อารมณ์นั้น” เราปิดเครื่องหลังจากหนังจบ >“แล้วเธอไม่มีเรียนเหรอ ไม่เห็นออกไปสักวัน” >“เบื่อเหมือนกัน” เรานอนลงบนที่นอน >ไม้ยังคงอยากดูหนังต่อเขาหยิบอีกเรื่องมาดู >“เรื่องนี้สนุกมั๊ย” เราพยักหน้า มันเป็นหนังอีโรติก >ภาพสวยๆเคลื่อนไหวแต่ละอิริยาบถของการร่วมรัก ไม้คงจะงุ่นง่าน >เขาคอยชำเลืองมองดูนาฬิกาที่ข้างฝา มันเป็นเวลาบ่ายสามโมง >อีกเกือบสามชั่วโมงเมียเขาถึงกลับ >“พี่เอ๋ ดูหนังแล้วไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ” >“จะให้รู้สึกอะไรหล่ะ ถึงรู้สึกก็ไม่มีประโยชน์” >ไม้ขยับมาใกล้ๆเราที่นอนปนผ้าที่ปูแทนที่นอนบนพื้น >เขาขยับตัวเพื่อไม่ให้อะไรของเขานั้นเพ่นพ่าน >“ปิดเถอะ ไม่ไหวแล้วมั๊ง” >ไม้หันมามองหน้าเราที่เราบอกให้เขาปิดวีดีโอ >“พี่คิดอะไร” >“เธอนะสิคิดอะไร อยู่ดีๆมาเปิดหนังแบบนี้ดู >ดูแล้วคิดถึงเมียหล่ะสิท่า เมื่อไหร่จะกลับสักทีน๊า” >เราทำเสียงยานคางเล่น >“พี่เอ๋รู้ทันนี่” >“เป็นไงหล่ะ นอนกับเมียทุกวัน มีอะไรดีน๊า >แฟนเธอเขาถึงทนได้ขนาดนี้ ไม่เห็นเธอจะเอาใจเขาเลย >มีแต่กินเหล้า แล้วก็โวยวาย” >“มันก็ต้องมีอะไรดีบ้างหล่ะพี่” ไม้ยักคิ้ว >“อยากรู้จังว่ามีอะไรดี” เราแสร้งหัวเราะคิก >ใจนั้นไม่ได้ปรารถนาแต่มือเรากลับวางที่เป้าเขาทันที >ไม้ปล่อยให้เราป้วนเปี้ยนอยู่ที่เป้าเขาสักพัก >จนมือของเราลากมันออกมาจากขอบกางเกงในแล้ว >เราชะโงกดูส่วนนั้นที่ออกมาสูดอากาศหายใจ >ปลายแดงมันเยิ้มเพราะมือของเรา >เขาเชิญชวนให้เราก้มลงไปหาด้วยการถอดกางเกงออก >ไม้รูดมันต่อหน้าเรา เราได้เห็นมันชัดๆ >ขนยุบยับลามมาจากสะดือแผ่วงกว้างที่หัวเหน่า >ไข่ใบโตเด้งตามแรงกระตุกของมือเขา >“ลองมั๊ย” >ไม้มีอะไรในตัวเหลือเฟือแต่ที่เรารู้คำตอบที่ว่าทำไมน้องนีถึงอดทนได้เมื่อตอนที่เขากระแทกแบบนอนสต็อปนั่นเอง >ตัวเราสะเทือนไปตามแรงโยกของไม้ >เขาวาดลวดลายที่ทำให้เมียเขาติดจนเราชาไปทั้งตัวรสชาดของคนที่ผูกมัดอีกฝ่ายมันเป็นอย่างนี้เอง >เหนือคำบรรยาย >“ไง พี่” เราถึงกับนอนระทวยอยู่บนที่นอน >แม้จะไม่เนิ่นนานเหมือนสิ่งที่โมทำแต่มันเป็นอึดใจที่เราพูดไม่ออก >เหมือนเอาหลายคนมารวมกันไว้คนเดียว >“เลี้ยงเหล้าผมนะคืนนี้” >เราหยิบเงินให้เขาลงไปซื้อในสิ่งที่เขาต้องการเพื่อแลกกับความเผ็ดร้อนเมื่อครู่ >ไม้ตรึงเราไว้กับความเสียวทั้งวัน >เขาออกจากห้องไปพร้อมกับขวดเหล้าก่อนที่เมียเขาจะกลับห้องไม่ถึงอึดใจ >เรารีบปิดประตู อย่างนี้เองเราพึมพำกับตัวเอง >ไม่มีพิธีรีตองไม่ต้องพร่ำเพ้อให้มากความ เราชอบแบบนี้แล้วสินะ >เหมือนตอนพี่วริต เราก็ทำแบบนี้เช่นกัน >แปลกจริงที่จู่ๆเราก็เปลี่ยนจากอารมณ์สุนทรีในการมีอะไร >มาเป็นแบบอาหารจานด่วนที่กินอย่างรวดเร็ว >มันให้รสชาดอร่อยไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก >แต่อาหารจานด่วนนั้นมันกระตุ้นอารมณ์ได้มากกว่า >เราติดใจในรสชาดของมันเข้าแล้ว >ทั้งอาทิตย์ที่เราหยุดนั้น เรากินแต่ฟาสต์ฟู๊ดของไม้จนเอียน >“รถพี่ไปไหนแล้วหล่ะ” เขาถามขึ้นเมื่อชวนเราออกไปข้างนอก >“เพื่อนเอาคืนไปแล้ว” >เพื่อนคนนั้นตอนนี้คงอยู่ต่างจังหวัดเช่นเคย >“แล้วเราจะไปยังไง” >“แท็กซี่” เราเดินลงจากอพาร์ตเม้นท์ >แต่เจ้ากรรมที่ไม้ยังไม่ลงมาถึงเมียเขาก็เดินเข้ามาอพาร์ตเม้นท์พอดี >ตายละสิที่นัดกันไว้คงจะอด >เสียงหล่อนทักเมื่อเห็นไม้เดิรชนผิวปากลงมา >“จะไปไหน” >“ไปหาเพื่อน” >เรายังยืนอยู่ใกล้ๆพอได้ยินเสียงโต้ตอบของคนทั้งคู่ >เราแกล้งดูจดหมายที่ฝากไว้ที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์ >“จะกลับกี่โมง” >“ไม่ดึกหรอกน่า ไปก่อนนะเพื่อนมันรออยู่” >ไม้รีบเดินออกจากอพาร์ทเม้นท์โดยมีเมียเดินตามไป >หล่อนพยายามจะเรียกแต่ไม้ได้แค่หันมาโบกมือว่าต้องไปแล้ว >เราค่อยๆเดินตามพวกเขาออกมาจนเห็นทั้งหมด >“ให้มันได้อย่างนี้สิ”หล่อนมองเราอีกครั้งเหมือนอยากจะมีเพื่อนระบาย >“กลับเร็วนี่วันนี้” แปลกใจ >นี่ถ้ากลับมาเร็วกว่านี้สักชั่วโมงเรื่องงามหน้าคงได้ระเบิดกลางอพาร์ทเม้นท์แน่ >ผัวเธอเพิ่งล่อชั้นเสร็จเมื่อกี๊นี้เอง >“ไม่รู้ พักนี้มันรู้สึกแปลกๆเหมือนมีอะไร พี่เอ๋ >ผัวหนูมันพาใครมาที่ห้องรึเปล่า” หล่อนถามเราตรงๆ >“ไหนว่าเป็นพี่น้องกัน” >“ก็พูดไปอย่างนั้นแหล่ะ” หล่อนค่อนข้างซีเรียส >“ไม่รู้สิ พี่ไม่ค่อยอยู่ห้อง” เราตอบแล้วมองหน้า >“ไม่รู้มันเอาเงินที่ไหนไปเที่ยวได้ทุกวัน >พักนี้ทำตัวแปลกๆตกกลางคืนเป็นต้องออก” >“เขาคงเบื่อมั๊ง ก็ไม่ได้ไปไหนไม่ใช่เหรอ” >“ไม่ไปไหนก็ไปเรียนหนังสือสิ” >หล่อนหงุดหงิดแล้วเดินขึ้นชั้นบนไป >เราทิ้งระยะแล้วก็เดินออกจากอพาร์ทเม้นท์ตามไม้ออกไป >วันนี้เราจะไปดูหนังด้วยกัน รู้สึกไม่ดีที่เป็นแบบนี้ >แต่จะทำไงได้ ผู้ชายมันเดินเข้ามาเอง >เราไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าทิปเล็กๆน้อยๆ น้องนีเอ๋ย >ยังไงเขาก็ผัวหนู >เลี้ยงดีอย่างนี้มันไม่ไปไหนหรอกน่าไม่ต้องเป็นห่วงหรอก >แค่ว่าอาจจะมีแตกแถวบ้าง ปล่อยๆบ้างเดี๋ยวคิดได้ก็กลับมาเอง >เรานึกถึงหน้าน้องนีแล้วมองหน้าไม้ไปตอนที่กินข้าวด้วยกันหลังออกจากโรงหนัง >“ทำแบบนี้ ถ้าเมียเธอรู้เขาคงโกรธนะ” >“มันจะโกรธทำไม แค่ผู้ชายกะผู้ชาย”ไม้สนใจกับอาหารและเบียร์ >เราทั้งคู่ออกมาไกลจากหอพอสมควร >เราเลือกร้านที่คิดว่าจะไม่เจอคนที่รู้จัก >“พี่จะไปไหนต่อ” >“พอแล้ว เดี๋ยวความแตก” >“พี่เคยมีผัวมาแล้วใช่มั๊ย” >“ถามทำไม” >ไม้ไม่ตอบ “หรือเธอก็เคยมีเมียแบบพวกพี่มาก่อน” เขาก็ไม่ตอบ >“คบกับพวกพี่นี่สนุกดีนะ ไม่เรื่องมาก เสียวอย่างเดียว” >แน่นอนสิจะเรื่องมากได้ไง เรื่องมากก็อด >อะไรที่พอให้ได้ก็ให้ไป จบแล้วก็จบกัน >เรารู้แล้วนี่คนแบบนี้ชอบความหรูหราเราก็จัดให้ >ชีวิตแบบนี้ถ้าได้มีโอกาสได้ลิ้มลองเป็นผู้ชายจะเสียหายอะไร >มีแต่ได้กับได้ เราคิดเช่นนั้น >“ไม้ก็ระวังหน่อยนะ เมียเธอเขาอาจจะกลับมาตอนไหนก็ได้” >“โอ๊ย มันก็บ้าอย่างนั้นแหล่ะ ตั้งกี่คนแล้วที่มันทำแบบนี้ >ผมเบื่อมันจะแย่อยู่แล้ว” >”เธอจะทิ้งเขาเหรอ” >”ถ้าพี่ไม่ว่าอะไร” >“เกี่ยวอะไรกับพี่” >“พี่ไม่คิดจะย้ายไปอยู่ที่อื่นมั่งเหรอ” >“ไม่ได้คิด” >“ทุกวันนี้ ผมทนมากนะที่ต้องอยู่กับเขา >บางทีผมก็คิดว่าผมเหมือนแมงดา” ไม้พูดออกมา >“ก็น่าจะหางานทำ หาเงินใช้เอง หรือไม่ก็ ขอทางบ้าน” >“ที่บ้านเขาไม่เอาผมแล้ว” ไม้หันไปสั่งเบียร์อีกขวด >“เธอยังโชคดีนี่ที่มีเมียคอยดูแลทั้งคน” >“อย่าพูดเลยพี่” >แม้เขาจะเห็นแก่ตัวแต่ลึกๆแล้วเขาก็รู้สภาพของตัวเองดี >ไม้เป็นคนที่มีความฝันและความทะเยอทะยาน >แต่เขาไม่มีความตั้งใจและความพยายาม >วันๆจมอยู่กับการหลอกตัวเอง >ปล่อยชีวิตไปตามอารมณ์พอเริ่มรู้สึกตัวว่าไม่มีอะไรดีก็กระโจนเข้าหาเหล้า >เพื่อให้มันผ่านไปวันวัน เรียนก็สักแต่ว่าเรียน >“แล้วทำไมไม่ตั้งใจเรียนให้จบเร็วๆ จะได้หางานทำ” >”ปริญญาตรีเงินเดือนจะเท่าไหร่เชียว” >“แล้วเธอจะทำอะไรหล่ะ” >“อะไรก็ได้ที่ได้เงินเยอะๆ” งั้นก็ทำแบบนิ้ต่อไปเถอะ >เราเลิกสนใจที่จะขุดคุ้ยชีวิตเขา >เรียกเก็บเงินหลังจากที่เบียร์ขวดสุดท้ายหมด >“กลับเถอะ” เราเดินออกจากร้าน >ไม้เก็บเงินทอนเข้ากระเป๋าตัวเองอย่างไม่อาย เราแยกกันกลับ >เดินผ่านห้องน้องนียังคงเปิดประตูรอผัวหนุ่มของเธออยู่ >ส่วนต่อก็เปิดประตูรอผัวเหมือนกัน สองคนสองความหมาย ส่วนเรา >เราจ้องมองที่ลูกบิด แล้วผัวเราหล่ะ คนไหนกันแน่ >เรามีใครหลงเหลือให้รออย่างทั้งสองคนหรือเปล่า...................... Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.