We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: ขอร้องพี่ๆครับ ใครมีนิยายเรื่องหนึ่งใจหลายรักของพี่เอ๋CT บ้างครับ อยากอ่านต่อจนนอนไม่หลัยเลย" Posted by โปโป on 14-Mar-17 at 06:24 PM 238..... เราดึงกุญแจที่ไขลูกบิดออกมาเก็บมันใส่กระเป๋าก่อนจะหันหลังกลับ “จะไปไหนเอ๋” ต่อลุกขึ้นมามองหน้าเรา “ไปข้างนอก” เราตอบต่อแค่นั้นแล้วเดินแกมวิ่งลงจากอพาร์ทเม้นท์เรียกแท็กซี่ใจของเราเตลิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว เรามาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของโม วันนี้เราอยากเจอหน้าเขาเป็นที่สุด เรารู้ว่าเขากลับมาแล้วเพราะต่อบอกว่าวีกลับมาพร้อมกับโมตั้งแต่เมื่อวาน โมเปิดประตูต้อนรับเรา “กินเหล้ามาเหรอ” เขาถามเมื่อตัวเราผ่านตัวเขาเข้าไปในห้อง “เป็นอะไร” โมยื่นผ้าเช็ดตัวให้เรา “ไปอาบน้ำไป เหม็นเหล้า” ห้องๆนี้เราเคยใช้ชีวิตอยู่กับเขาเป็นเดือน เขายังคงสนใจอยู่กับงานออกแบบบ้านที่โต๊ะทำงานเงียบๆคนเดียว เราอาบน้ำเสร็จความร้อนรุ่มในใจก็ไม่ได้ลดลงไปสักนิด ลอบมองโมเป็นระยะมันไม่มีทีท่าที่เขาจะละความสนใจจากงานที่ทำอยู่มามองหน้าเราสักนิด เราเดินไปดูใกล้ๆ ลายเส้นที่โมขีดเขียนลงไปบนกระดาษนั้น ดูละเอียดอ่อน “ทำงานเหรอ” โมพยักหน้า “เอ๋ จะทำอะไรก็ทำไปนะ ขอเราทำงานก่อน” เขาพูดเหมือนต้องการสมาธิ เราไม่กล้าที่จะเปิดทีวี ได้แต่หยิบหนังสือที่เคยทิ้งไว้มานอนอ่านที่โซฟา แล้วก็หลับไปทั้งที่หนังสือยังกางอยู่ วันนั้นเราคงแค่อยากจะมีใครให้อยู่ใกล้ๆอย่าง ต่อ หรือ น้องนี เราทนนอนอ้างว้างคนเดียว หลับๆตื่นๆมาเป็นเดือน นับจากวันที่โมเดินออกมาจากห้องเรา พร้อมกับความต้องการที่เราอยากจะอยู่คนเดียว เงาของคนก้มๆเงยๆอยู่ข้างๆทำให้เรารู้สึกตัว โมกำลังถอดเสื้อผ้าไปอาบน้ำ เราลุกไปนอนบนเตียงซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มเพราะความเย็นของเครื่องปรับอากาศ “ไปทำอะไรมา ทำไมหน้าตาเหมือนไม่มีความสุข” โมถามตอนที่เขาซุกตัวลงบนที่นอน “โมทิ้งเราแล้วใช่มั๊ย” “เมารึเปล่า พูดอะไรเลอะเทอะ ถ้าเมาก็นอน” “ไม่ได้เมา ทำไมโมไม่ไปหาเรา” “ก็เห็นบอกว่าอยากอยู่คนเดียว ไม่ดีอีกเหรอ” “โม” “อย่ามามารยานะเอ๋” เขาดึงมือเราออกจากการกอดเอวเขา “เราไม่ใช่เพื่อนเล่นของเอ๋นะ อย่ามารยาเลยนะ เราตามไม่ทันหรอก” โมจับมือเราไว้แล้วมองหน้าเรา “ไม่ได้มารยา แต่ว่า” “แต่ว่าอะไรหล่ะ” “เราตอบไม่ได้ เราไม่รู้ว่าเราคิดอะไรอยู่” “ตัวเองยังไม่รู้ คนอื่นมันจะไปรู้ด้วยรึไง วางแผนเก่งนัก ก็แก้ปัญหาตัวเองให้ได้แล้วกัน” “ไม่ได้มาให้ว่านะ” “แล้วมาทำไม ไม่อยากเห็นหน้าแล้วมาทำไม” โมหันหลังให้เรา “เราจะมาถามโมว่า โมยังอยากจะคบกับเราอีกมั๊ย เท่านั้นแหล่ะ” “อยากได้ยินว่าอะไรหล่ะ” เขาหันมาถาม “จากใจจริงๆของโม” “เอ๋ เลิกคิดเป็นพวกการ์ตูนญี่ปุ่นซะทีนะ ไอ้ที่ทำอยู่ทุกวันนี้ทำไมจะต้องถาม จะคอยย้ำไปถึงไหน เราบอกไปกี่ครั้งจนไม่อยากจะคุยด้วยแล้ว จะถามอะไรนักหนา” เราเงียบทันที หันหลังให้โม จะว่าไปแล้วมันก็เหมือนคำถามปัญญาอ่อนที่ไม่ยอมหมดไปจากความคิดเราสักทีนั่นแหล่ะ แปลกนะแค่การกระทำยังไม่ยอมมั่นใจอีก จะเอาคำพูดอะไรมากมายมาการันตี ทั้งที่ไอ้คำพูดหวานๆพวกนั้นเคยได้ยินมานักต่อนักแล้ว มีมั๊ยหล่ะจะอยู่ทำตามสัญญาไว้สักคน มีมั๊ยหล่ะที่ทำอย่างที่พูดมาจนถึงทุกวันนี้ ...ก็ไม่มี “โทษที พอดีมันว้าวุ่นไปนิด ขอโทษนะ” เราบอกกับโมหากแต่ยังนอนหันหลังให้เขาอยู่เช่นเคย “ชอบให้หงุดหงิดอยู่เรื่อย” โมพลิกตัวกลับมาเจอเราหันหลังให้ “แล้วเป็นอะไรอีกเนี่ย หันมาซิ”เขาเหนี่ยวตัวเราหันกลับไปหา “ร้องไห้ทำไม” โมแปลกใจที่เห็นน้ำตาของเรา เราปาดน้ำตาทิ้งแล้วหันมาหาเขา “ไม่มีอะไรหรอก แค่คิดถึงเรื่องตัวเองมากไปหน่อย ไม่เศร้าแล้ว” โมลุกขึ้นนั่ง “อยู่กับคนบ้ารึเปล่าเนี่ย” โมดึงแขนเราขึ้นมานั่งกอด เขากอดเราจากข้างหลังมือสอดเข้ามาบีบที่ราวนมเราเล่น “น่าจะมีบ้างนะ” มือนั้นยังคงป้วนเปี้ยนเต้านมเล็กๆเพราะยาคุมอยู่นาน เราจับมือเขาไว้ “ไปจับของใครมาหล่ะ ถึงอยากให้เรามี” “เอ๋ไม่คิดจะผ่าตัดเหรอ เพื่อนเรามันผ่าตัดไปหลายคนแล้วนะ อย่างเอ๋น่าจะสวยกว่าพวกนั้นอีก” เราอึ้ง “โม ชอบเหรอ” “ก็สวยดี” “เหรอ” เราจับมือเขาออก “คงยากนะ เราไม่อยากอดตายหรอก ผ่าตัดมาเป็นผู้หญิง แล้วจะทำมาหากินยังไง มีอาชีพแค่ไม่กี่อย่างรองรับ เอาไว้ถูกล็อตเตอรี่สัก ร้อยล้านก่อนถึงจะผ่า” “เราเลี้ยงก็ได้” “ผ่าแล้วก็มีลูกให้ไม่ได้อยู่ดี ไม่เอา อย่าพูดเลยนะ ไม่อยากฟัง” “มีอคติกับพวกแปลงเพศรึเปล่า” “ไม่มีหรอก มีแต่อิจฉาเท่านั้นที่เขากล้าทำในสิ่งที่เราอยากแต่ไม่กล้าทำ เรายังมีห่วงอีกเยอะ มันก็เท่านั้น” เราเพิ่งไปเยี่ยมเพื่อนสาวคนนึงที่ผ่าตัดมา หล่อนนอนให้แผลมันแห้ง พร้อมอุปกรณ์สอดรูไม่ให้มันตัน ผิวพรรณสวยขึ้นเพราะฮอร์โมนเพศชายหมดไปแล้ว หน้าตาก็ดูซอฟต์กว่าเดิม “เดี๋ยวพอหายดี ชั้นก็จะเก็บเงินสักพัก ทำหน้าใหม่อีกสักนิด” “หน้าเดิมก็สวยแล้วนี่ ทำรอบแรกก็สวยแล้ว จะเจ็บตัวอีกทำไม” “เจ็บจนชินแล้ว” ทีน่า เปิดดูเพศใหม่ของเพื่อนเล่น หล่อนก็กางขาให้ดูอย่างไม่อาย “มันเป็นแบบนี้เหรอ ที่พวกผู้ชายมันอยากได้นัก” ทีน่าเอามือจับมันเบาๆ “หล่อนอยากได้มั๊ย ทีน่า” เจ้าของจิ๋มถามกับทีน่าหลังจากที่ทีน่าปิดผ้าลงไปแล้ว “ไม่เอาหรอก เจ็บ ชั้นได้ยินมาว่าบางคนผ่าแล้ว เวลาเอาก็เอาด้านหลังเหมือนเดิมก็มีนะ เพราะมันไม่ได้เต็มที่เหมือนของจริง” “ทีน่าอย่าพูดให้ เวงคิดมากสิ” “เอ๋ เรียกละเวงสิ อย่าเรียกเวงเฉยๆ” เจ้าหล่อนชื่อเชวงเป็นพนักงานจัดดอกไม้ “แล้วนี่ กลับไปทำงานจะใช้ล็อคเกอร์ชายหรือหญิงดีหล่ะ” “ก็ล็อคเกอร์หญิงสิ” “หล่อนแน่ใจเหรอ” ทีน่าย้อนถามอีกครั้ง “หล่อนจะทำงานหนักได้แค่ไหนนะ” งานจัดดอกไม้ดูประดิษฐ์ประดอยก็จริงแต่ว่าก็หนักพอควรทั้งแบกทั้งขนเวลามีงานใหญ่ๆที่ต้องจัดดอกไม้โชว์ “กว่าหล่อนจะเข้าที่ไปทำงานได้” “ไม่แน่หรอกชั้นอาจจะลาออกไปตกทองที่สิงคโปร์กับเพื่อนที่มันผ่าแล้วก็ได้” “นี่ผ่ามาขายเหรอยะ” ทีน่าถาม “ก็ใช่นะสิ จะผ่ามากราบไหว้รึไง เพื่อนชั้นมันเอาไปขายขายดิบขายดีจะตาย” “ระวังน๊า ตำรวจที่นั่นจับได้เป็นซวย” “จะเป็นกะหรี่ทั้งที กลัวทำไมโดนจับ ชั้นไปมาแล้วตอนทำนมใหม่ๆ ตกแขกได้ก็จริงแต่ว่ามันไม่มีอีรูหน้านะสิ ได้แต่แกล้งทำเป็นว่ามีให้มันล้วงนมเล่น เลยเก็บเงินมาทำให้มันรู้แล้วรู้รอดไปซะ” “น่าจะไปเยอรมันนะ เพื่อนชั้นมันทำแต่นม ก็ขายได้แล้ว เขาชอบจะตาย มีทั้งนมทั้งงู” “ชั้นไม่ใช่สัตว์ประหลาดนะยะจะได้ทำแบบนั้น” เวงหัวเราะ “นี่พวกหล่อนมาช่วยกันหาชื่อหน่อยสิว่าจะเปลี่ยนเป็นอะไรดี ชื่อเชวงนี่มันไม่กลางเลย เวงโยนหนังสือตั้งชื่อมาให้ช่วยเลือกพร้อมวันเกิดหล่อน “หล่อนจะเอาวันไหนหล่ะ วันที่แม่เบ่ง หรือ วันที่หมอเฉาะ” ชีวิตใหม่ของเวงควรจะนับวันไหนดี เรามองที่ชื่อๆนึงก่อนจะยื่นให้ดู “เอาชื่อนี้มั๊ย” “ชีวัน” เวงอ่านดู “ไม่เอาหรอก เชยจะตาย ไม่เร้าใจสักนิด” เวงเปิดแล้วลองออกเสียงดู ชั้นชอบชื่อนี้ “วนกร” เวงค่อยๆอ่านชื่อนี้ให้ฟัง ดูดีนะ ไม่เชยเหมือนชื่อที่เราชอบ “เอ๋ อย่างหล่อนนี่ไม่ต้องทำอะไรมากเลยนะ ผ่าได้เลย หน้าตารูปร่างก็โอเคแล้ว เทคยาสักครึ่งปีก็เนียนแล้ว” “แก่แล้ว ผ่ายังไงก็ไม่สวยหรอก” “หล่อนอายุเท่าไหร่” “ไม่กี่เดือนก็ยี่สิบเจ็ดแล้ว” “ชั้นสามสิบแล้วยังไม่เป็นไรเลย” “ถามจริงหล่อนยี่สิบเจ็ดแล้วเหรอ” “ฮื่อ ไม่เชื่อเหรอ” เวงกับทีน่าส่ายหน้า “หน้าเราแก่เหรอ” “ไม่ใช่หรอก ชั้นนึกว่าหล่อนเด็กกว่านี้ต่างหาก” เราได้แต่ยิ้ม ขอบคุณเตี่ยกับแม่ที่ให้หน้าอันอ่อนเยาว์นี้มา ขอบคุณพี่โด่งที่สรรหาเครื่องประทินผิวจากเมืองนอกมาให้ทดลอง ขอบคุณนกที่ลากเราไปออกกำลังกายตอนเย็นจนมันเป็นนิสัย เราคิดถึงเรื่องเวงแล้วหันไปมองหน้าของโมอีกครั้ง “โม อยากให้เราเป็นผู้หญิงเหรอ” “เปล่า ก็แค่คิดเท่านั้นแหล่ะ” เขาเงยหน้ามามองเรา “บางครั้งเราเองก็คิดว่าถ้าเอ๋ไม่ใช่อย่างที่เป็นอยู่ เราจะรู้สึกยังไง” เรามองตาเขา ไม่มีหลักประกันหรอกว่าถ้าเราเปลี่ยนโลกไปเป็นอย่างที่เขาอยากจะให้เป็นแล้วนั้น เราจะมีวันนี้อยู่ได้อย่างไร นั่นคืออีกหนึ่งเหตุผลที่เราไม่เข้าใจโม เขาคิดแบบนี้เพราะในส่วนลึกนั้นเขาคงคิดว่าเราเป็นผู้หญิงสินะ เรากลับห้องตัวเองแล้วได้แต่นอนนิ่ง การไปเจอกันกับโมครั้งนี้ก็ยังไม่ลงตัวอยู่ดี เขาไม่มีอะไรกับเราอย่างที่ควรจะเป็น วนกรเป็นปัญหาจนถึงจีเอ็มเรื่องของล็อคเกอร์เพราะหล่อนขอใช้ล็อคเกอร์หญิงแต่พอเอาเข้าจริงๆพวกผู้หญิงจริงๆเขาก็รู้สึกกระอักกระอ่วน “ยังไงเขาก็เคยเป็นผู้ชายมาก่อนถึงตอนนี้เขาจะ มีอะไรทุกอย่างเหมือนกันกับผู้หญิงแต่ยังไงมันก็ไม่ใช่” “แล้วคิดว่าควรจะทำยังไง”จีเอ็มถามในที่ประชุมผู้จัดการพบพนักงาน “เขาก็ควรจะอยู่ล็อคเกอร์ชายเหมือนเดิม เขาก็เคยเป็นผู้ชาย แค่เปลี่ยนเสื้อผ้าแค่นี้ก็ไปเปลี่ยนในห้องน้ำก็ได้นี่คะ” คนที่ไม่เห็นด้วยยังเถียงหัวชนฝา เราเป็นตัวแทนแผนกมาประชุมก็ได้ยินเรื่องไม่เป็นเรื่องจนได้ “ถ้าหากว่าให้เขาไปอยู่ล็อคเกอร์ชายตามเดิม มันเหมาะสมหรือไม่ครับ” จีเอ็มย้อนถามผ่านการแปลของเลขา “หรือพวกเราคิดว่าเขาควรจะอยู่ที่ไหน” ไม่มีคำตอบ “เรื่องนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อนและยังไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แต่ในความคิดเห็นของผม ผมคิดว่าควรจะมองที่สรีระของเขานะครับ ตอนนี้ไม่มีอะไรที่แตกต่างกันเลยนะครับตอนนี้ อยากให้ลองพิจารณาดูนะครับว่า อย่างน้อยเราก็ครอบครัวเดียวกันควรจะเข้าใจจิตใจกันนะครับ ถ้าใคร มีทางออกทางอื่น คราวหน้าเราจะได้คุยกันอีกที” จีเอ็มตัดบทเข้าหัวข้ออื่นที่พนักงานขอหารือ พนักงานชายเห็นด้วยที่เวงควรจะได้อยู่ในล็อคเกอร์หญิง เพราะวันแรกที่เวงกลับมาทำงานก็ทำเอาล็อคเกอร์แตกตื่น เราเพิ่งเคยเห็นผู้ชายที่เคยแก้ผ้าโทงๆในล็อคเกอร์กระมิดกระเมี้ยนเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นครั้งแรก ฝ่ายบุคคลก็เลยตัดสินใจว่าควรจะย้ายโดยที่คิดเหมือนจีเอ็ม เพราะยังไงเสียเพศมันเปลี่ยนไปแล้ว เวงสมัยยังไม่เฉาะก็แต่งหญิงสวยพริ้งกลับบ้านกับพวกผู้หญิงทุกวัน มีแต่คนชื่นชอบว่าเปรี้ยวแต่งตัวสวย แต่พอเอาเข้าจริงๆก็มีคนที่เคยปลื้มนะแหล่ะบอกว่า ยังไงก็ไม่ใช่ผู้หญิงอะไรกันนักหนา “แล้วหล่อนทำไงหล่ะ” “กับพวกเด็กๆ เพื่อนๆเขาก็เฉยๆกันนะ มีไม่กี่คนหรอกที่พูดอยู่ได้ น่ารำคาญ” “เออน่า ทนทนไปเถอะเดี๋ยวก็ดีเอง” “ที่ชั้นเจ็บใจนะ วันนั้นชั้นอยู่ในห้องส้วมได้ยินเต็มสองหูเลย ทำไมจะไม่รู้ว่าใครพูด” “เขาพูดว่าไง” เราแปลกใจที่เรื่องนี้มันไม่จบ “เขาว่าพวกกระเทยปากมากชอบนินทา มาอยู่ล็อคเกอร์หญิงคงเอาไปเม้าท์กับพวกกระเทยด้วยกันว่าแต่ละคนเป็นแบบไหน” “เราเคยพูดเรื่องพวกนั้นกันเหรอ” “ก็อีพวกสาวแก่ไม่มีผัวนะสิมันรับไม่ได้ ชั้นก็แปลกใจว่ามันอะไรนักหนา ชั้นทนไม่ไหวเลยรีบออกจากห้องน้ำมายืนดูหนังหน้าอีคนพูดให้เห็นกะตาเลย” “แล้วไง” “มันก็ค้อนชั้นแล้วเดินหนีไปนะสิ แผนกหล่อนนั่นแหล่ะเอ๋” “ใครเหรอ” “เขาอยู่ใต้ดิน” “พวกสโตร์นะเหรอ” เราได้แต่ถอนหายใจ “แต่ก็ยังดีนะที่ลูกน้องหล่อนอีกคนที่มีลูกแล้วหน่ะ เขาเดินมาตบบ่าชั้นเบาๆ เขาก็ยืนฟังอยู่ บอกชั้นว่า เป็นผู้หญิงมันไม่ได้ง่ายแค่ผ่าตัดหรอกนะ ขอให้อดทนก็แล้วกัน อีกหน่อยเขาก็เลิกพูดไปเอง” “ชั้นว่าเห็นจะจริง” เวงถอนหายใจ เราได้แต่หัวเราะกับคนที่ไม่รู้จักปล่อยวาง จะตามตอแยให้มันหมางใจกันไปทำไมก็ไม่รู้ “อย่าคิดไปทำอะไรแบบนั้นหล่ะเอ๋” พี่ผู้หญิงที่แผนกเตือนเรา “เป็นผู้หญิงนะมันลำบากไปหมด เป็นผู้ชายสบายกว่าตั้งเยอะ” “เอ๋ก็ว่างั้นแหล่ะ อยากเป็นผู้หญิงก็แค่ตอนเอากะผัวเท่านั้นแหล่ะพี่” “เซี้ยวจริงเรา” “ก็จริงนี่นา” เราหัวเราะร่า พอดีคนที่คอยจิกเวงเดินผ่านมา สนิทกันพอดู แกก็แหวใส่ “เม้าท์อะไรกัน เห็นชั้นแล้วหัวเราะ” “เปล่าพี่ แค่ขำว่าป่านนี้นังเวงมันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จรึยัง” เราแกล้งแหย่ “พี่เห็นมันมั๊ย” “ไม่รู้” แกไม่พูดต่อเดินหนีพวกเราไปเฉย เวงหน้าหวานเช้งเดินทอดน่องออกมาหาเราที่รออยู่กับทีน่าและหยี “ปีนี้หล่อนจะโชว์อะไรกัน” เราถาม “ปีนื้ทุกแผนกต้องโชว์ คราวนี้หล่อนหนีไม่รอดแน่ เพราะหล่อนอยู่แผนกเดียวกับฝ่ายบุคคล เขาบอกชั้นว่าหล่อนจะต้องเป็นตัวแทนของadmin แล้วเจอกันนะนู๋เอ๋” “ไม่เอา” เราร้องลั่น “ไม่เอาก็ช่วยไม่ได้ admin มีหล่อนกะนังหยีเท่านั้นที่เป็นกระเทย ฮิฮิ” ทีน่าพูดต่อ “ชั้นอยากดูเหมือนกันว่าหล่อนจะสวยแค่ไหน อย่าลืมนะตอนนี้ชั้นมีของจริงร่วมทีมแล้ว” ทีน่าลอยหน้าลอยตา “ชั้นไปแจมไม่ได้หรอก เป็นผู้หญิงแล้วคงต้องเรียบร้อยหน่อย จะไปแหกแข้งแหกขาเหมือนเดิมคงลำบาก” เวงบอกกับทีน่า เรากับหยีหันไปหัวเราะร่วน “แล้วเจอกันทีน่า งานสต๊าฟ” ชักอยากมีส่วนร่วมแล้วสิปีนี้

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   >238..... >เราดึงกุญแจที่ไขลูกบิดออกมาเก็บมันใส่กระเป๋าก่อนจะหันหลังกลับ >“จะไปไหนเอ๋” ต่อลุกขึ้นมามองหน้าเรา >“ไปข้างนอก” >เราตอบต่อแค่นั้นแล้วเดินแกมวิ่งลงจากอพาร์ทเม้นท์เรียกแท็กซี่ใจของเราเตลิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว >เรามาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของโม >วันนี้เราอยากเจอหน้าเขาเป็นที่สุด >เรารู้ว่าเขากลับมาแล้วเพราะต่อบอกว่าวีกลับมาพร้อมกับโมตั้งแต่เมื่อวาน >โมเปิดประตูต้อนรับเรา >“กินเหล้ามาเหรอ” เขาถามเมื่อตัวเราผ่านตัวเขาเข้าไปในห้อง >“เป็นอะไร” โมยื่นผ้าเช็ดตัวให้เรา “ไปอาบน้ำไป เหม็นเหล้า” >ห้องๆนี้เราเคยใช้ชีวิตอยู่กับเขาเป็นเดือน >เขายังคงสนใจอยู่กับงานออกแบบบ้านที่โต๊ะทำงานเงียบๆคนเดียว >เราอาบน้ำเสร็จความร้อนรุ่มในใจก็ไม่ได้ลดลงไปสักนิด >ลอบมองโมเป็นระยะมันไม่มีทีท่าที่เขาจะละความสนใจจากงานที่ทำอยู่มามองหน้าเราสักนิด >เราเดินไปดูใกล้ๆ ลายเส้นที่โมขีดเขียนลงไปบนกระดาษนั้น >ดูละเอียดอ่อน >“ทำงานเหรอ” โมพยักหน้า >“เอ๋ จะทำอะไรก็ทำไปนะ ขอเราทำงานก่อน” >เขาพูดเหมือนต้องการสมาธิ เราไม่กล้าที่จะเปิดทีวี >ได้แต่หยิบหนังสือที่เคยทิ้งไว้มานอนอ่านที่โซฟา >แล้วก็หลับไปทั้งที่หนังสือยังกางอยู่ >วันนั้นเราคงแค่อยากจะมีใครให้อยู่ใกล้ๆอย่าง ต่อ หรือ น้องนี >เราทนนอนอ้างว้างคนเดียว หลับๆตื่นๆมาเป็นเดือน >นับจากวันที่โมเดินออกมาจากห้องเรา >พร้อมกับความต้องการที่เราอยากจะอยู่คนเดียว >เงาของคนก้มๆเงยๆอยู่ข้างๆทำให้เรารู้สึกตัว >โมกำลังถอดเสื้อผ้าไปอาบน้ำ >เราลุกไปนอนบนเตียงซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มเพราะความเย็นของเครื่องปรับอากาศ >“ไปทำอะไรมา ทำไมหน้าตาเหมือนไม่มีความสุข” >โมถามตอนที่เขาซุกตัวลงบนที่นอน >“โมทิ้งเราแล้วใช่มั๊ย” >“เมารึเปล่า พูดอะไรเลอะเทอะ ถ้าเมาก็นอน” >“ไม่ได้เมา ทำไมโมไม่ไปหาเรา” >“ก็เห็นบอกว่าอยากอยู่คนเดียว ไม่ดีอีกเหรอ” >“โม” >“อย่ามามารยานะเอ๋” เขาดึงมือเราออกจากการกอดเอวเขา >“เราไม่ใช่เพื่อนเล่นของเอ๋นะ อย่ามารยาเลยนะ >เราตามไม่ทันหรอก” โมจับมือเราไว้แล้วมองหน้าเรา >“ไม่ได้มารยา แต่ว่า” >“แต่ว่าอะไรหล่ะ” >“เราตอบไม่ได้ เราไม่รู้ว่าเราคิดอะไรอยู่” >“ตัวเองยังไม่รู้ คนอื่นมันจะไปรู้ด้วยรึไง วางแผนเก่งนัก >ก็แก้ปัญหาตัวเองให้ได้แล้วกัน” >“ไม่ได้มาให้ว่านะ” >“แล้วมาทำไม ไม่อยากเห็นหน้าแล้วมาทำไม” โมหันหลังให้เรา >“เราจะมาถามโมว่า โมยังอยากจะคบกับเราอีกมั๊ย เท่านั้นแหล่ะ” >“อยากได้ยินว่าอะไรหล่ะ” เขาหันมาถาม >“จากใจจริงๆของโม” >“เอ๋ เลิกคิดเป็นพวกการ์ตูนญี่ปุ่นซะทีนะ >ไอ้ที่ทำอยู่ทุกวันนี้ทำไมจะต้องถาม จะคอยย้ำไปถึงไหน >เราบอกไปกี่ครั้งจนไม่อยากจะคุยด้วยแล้ว จะถามอะไรนักหนา” >เราเงียบทันที หันหลังให้โม >จะว่าไปแล้วมันก็เหมือนคำถามปัญญาอ่อนที่ไม่ยอมหมดไปจากความคิดเราสักทีนั่นแหล่ะ >แปลกนะแค่การกระทำยังไม่ยอมมั่นใจอีก >จะเอาคำพูดอะไรมากมายมาการันตี >ทั้งที่ไอ้คำพูดหวานๆพวกนั้นเคยได้ยินมานักต่อนักแล้ว >มีมั๊ยหล่ะจะอยู่ทำตามสัญญาไว้สักคน >มีมั๊ยหล่ะที่ทำอย่างที่พูดมาจนถึงทุกวันนี้ ...ก็ไม่มี >“โทษที พอดีมันว้าวุ่นไปนิด ขอโทษนะ” >เราบอกกับโมหากแต่ยังนอนหันหลังให้เขาอยู่เช่นเคย >“ชอบให้หงุดหงิดอยู่เรื่อย” โมพลิกตัวกลับมาเจอเราหันหลังให้ >“แล้วเป็นอะไรอีกเนี่ย หันมาซิ”เขาเหนี่ยวตัวเราหันกลับไปหา >“ร้องไห้ทำไม” โมแปลกใจที่เห็นน้ำตาของเรา >เราปาดน้ำตาทิ้งแล้วหันมาหาเขา >“ไม่มีอะไรหรอก แค่คิดถึงเรื่องตัวเองมากไปหน่อย ไม่เศร้าแล้ว” >โมลุกขึ้นนั่ง >“อยู่กับคนบ้ารึเปล่าเนี่ย” โมดึงแขนเราขึ้นมานั่งกอด >เขากอดเราจากข้างหลังมือสอดเข้ามาบีบที่ราวนมเราเล่น >“น่าจะมีบ้างนะ” >มือนั้นยังคงป้วนเปี้ยนเต้านมเล็กๆเพราะยาคุมอยู่นาน >เราจับมือเขาไว้ >“ไปจับของใครมาหล่ะ ถึงอยากให้เรามี” >“เอ๋ไม่คิดจะผ่าตัดเหรอ เพื่อนเรามันผ่าตัดไปหลายคนแล้วนะ >อย่างเอ๋น่าจะสวยกว่าพวกนั้นอีก” เราอึ้ง >“โม ชอบเหรอ” >“ก็สวยดี” >“เหรอ” เราจับมือเขาออก “คงยากนะ เราไม่อยากอดตายหรอก >ผ่าตัดมาเป็นผู้หญิง แล้วจะทำมาหากินยังไง >มีอาชีพแค่ไม่กี่อย่างรองรับ เอาไว้ถูกล็อตเตอรี่สัก >ร้อยล้านก่อนถึงจะผ่า” >“เราเลี้ยงก็ได้” >“ผ่าแล้วก็มีลูกให้ไม่ได้อยู่ดี ไม่เอา อย่าพูดเลยนะ >ไม่อยากฟัง” >“มีอคติกับพวกแปลงเพศรึเปล่า” >“ไม่มีหรอก >มีแต่อิจฉาเท่านั้นที่เขากล้าทำในสิ่งที่เราอยากแต่ไม่กล้าทำ >เรายังมีห่วงอีกเยอะ มันก็เท่านั้น” >เราเพิ่งไปเยี่ยมเพื่อนสาวคนนึงที่ผ่าตัดมา >หล่อนนอนให้แผลมันแห้ง พร้อมอุปกรณ์สอดรูไม่ให้มันตัน >ผิวพรรณสวยขึ้นเพราะฮอร์โมนเพศชายหมดไปแล้ว >หน้าตาก็ดูซอฟต์กว่าเดิม >“เดี๋ยวพอหายดี ชั้นก็จะเก็บเงินสักพัก ทำหน้าใหม่อีกสักนิด” >“หน้าเดิมก็สวยแล้วนี่ ทำรอบแรกก็สวยแล้ว จะเจ็บตัวอีกทำไม” >“เจ็บจนชินแล้ว” ทีน่า เปิดดูเพศใหม่ของเพื่อนเล่น >หล่อนก็กางขาให้ดูอย่างไม่อาย >“มันเป็นแบบนี้เหรอ ที่พวกผู้ชายมันอยากได้นัก” >ทีน่าเอามือจับมันเบาๆ >“หล่อนอยากได้มั๊ย ทีน่า” >เจ้าของจิ๋มถามกับทีน่าหลังจากที่ทีน่าปิดผ้าลงไปแล้ว >“ไม่เอาหรอก เจ็บ ชั้นได้ยินมาว่าบางคนผ่าแล้ว >เวลาเอาก็เอาด้านหลังเหมือนเดิมก็มีนะ >เพราะมันไม่ได้เต็มที่เหมือนของจริง” >“ทีน่าอย่าพูดให้ เวงคิดมากสิ” >“เอ๋ เรียกละเวงสิ อย่าเรียกเวงเฉยๆ” >เจ้าหล่อนชื่อเชวงเป็นพนักงานจัดดอกไม้ >“แล้วนี่ กลับไปทำงานจะใช้ล็อคเกอร์ชายหรือหญิงดีหล่ะ” >“ก็ล็อคเกอร์หญิงสิ” >“หล่อนแน่ใจเหรอ” ทีน่าย้อนถามอีกครั้ง >“หล่อนจะทำงานหนักได้แค่ไหนนะ” >งานจัดดอกไม้ดูประดิษฐ์ประดอยก็จริงแต่ว่าก็หนักพอควรทั้งแบกทั้งขนเวลามีงานใหญ่ๆที่ต้องจัดดอกไม้โชว์ >“กว่าหล่อนจะเข้าที่ไปทำงานได้” >“ไม่แน่หรอกชั้นอาจจะลาออกไปตกทองที่สิงคโปร์กับเพื่อนที่มันผ่าแล้วก็ได้” >“นี่ผ่ามาขายเหรอยะ” ทีน่าถาม >“ก็ใช่นะสิ จะผ่ามากราบไหว้รึไง >เพื่อนชั้นมันเอาไปขายขายดิบขายดีจะตาย” >“ระวังน๊า ตำรวจที่นั่นจับได้เป็นซวย” >“จะเป็นกะหรี่ทั้งที กลัวทำไมโดนจับ ชั้นไปมาแล้วตอนทำนมใหม่ๆ >ตกแขกได้ก็จริงแต่ว่ามันไม่มีอีรูหน้านะสิ >ได้แต่แกล้งทำเป็นว่ามีให้มันล้วงนมเล่น >เลยเก็บเงินมาทำให้มันรู้แล้วรู้รอดไปซะ” >“น่าจะไปเยอรมันนะ เพื่อนชั้นมันทำแต่นม ก็ขายได้แล้ว >เขาชอบจะตาย มีทั้งนมทั้งงู” >“ชั้นไม่ใช่สัตว์ประหลาดนะยะจะได้ทำแบบนั้น” เวงหัวเราะ >“นี่พวกหล่อนมาช่วยกันหาชื่อหน่อยสิว่าจะเปลี่ยนเป็นอะไรดี >ชื่อเชวงนี่มันไม่กลางเลย >เวงโยนหนังสือตั้งชื่อมาให้ช่วยเลือกพร้อมวันเกิดหล่อน >“หล่อนจะเอาวันไหนหล่ะ วันที่แม่เบ่ง หรือ วันที่หมอเฉาะ” >ชีวิตใหม่ของเวงควรจะนับวันไหนดี >เรามองที่ชื่อๆนึงก่อนจะยื่นให้ดู >“เอาชื่อนี้มั๊ย” >“ชีวัน” เวงอ่านดู >“ไม่เอาหรอก เชยจะตาย ไม่เร้าใจสักนิด” >เวงเปิดแล้วลองออกเสียงดู ชั้นชอบชื่อนี้ >“วนกร” เวงค่อยๆอ่านชื่อนี้ให้ฟัง ดูดีนะ >ไม่เชยเหมือนชื่อที่เราชอบ >“เอ๋ อย่างหล่อนนี่ไม่ต้องทำอะไรมากเลยนะ ผ่าได้เลย >หน้าตารูปร่างก็โอเคแล้ว เทคยาสักครึ่งปีก็เนียนแล้ว” >“แก่แล้ว ผ่ายังไงก็ไม่สวยหรอก” >“หล่อนอายุเท่าไหร่” >“ไม่กี่เดือนก็ยี่สิบเจ็ดแล้ว” >“ชั้นสามสิบแล้วยังไม่เป็นไรเลย” >“ถามจริงหล่อนยี่สิบเจ็ดแล้วเหรอ” >“ฮื่อ ไม่เชื่อเหรอ” เวงกับทีน่าส่ายหน้า “หน้าเราแก่เหรอ” >“ไม่ใช่หรอก ชั้นนึกว่าหล่อนเด็กกว่านี้ต่างหาก” เราได้แต่ยิ้ม >ขอบคุณเตี่ยกับแม่ที่ให้หน้าอันอ่อนเยาว์นี้มา >ขอบคุณพี่โด่งที่สรรหาเครื่องประทินผิวจากเมืองนอกมาให้ทดลอง >ขอบคุณนกที่ลากเราไปออกกำลังกายตอนเย็นจนมันเป็นนิสัย >เราคิดถึงเรื่องเวงแล้วหันไปมองหน้าของโมอีกครั้ง >“โม อยากให้เราเป็นผู้หญิงเหรอ” >“เปล่า ก็แค่คิดเท่านั้นแหล่ะ” เขาเงยหน้ามามองเรา >“บางครั้งเราเองก็คิดว่าถ้าเอ๋ไม่ใช่อย่างที่เป็นอยู่ >เราจะรู้สึกยังไง” เรามองตาเขา >ไม่มีหลักประกันหรอกว่าถ้าเราเปลี่ยนโลกไปเป็นอย่างที่เขาอยากจะให้เป็นแล้วนั้น >เราจะมีวันนี้อยู่ได้อย่างไร >นั่นคืออีกหนึ่งเหตุผลที่เราไม่เข้าใจโม >เขาคิดแบบนี้เพราะในส่วนลึกนั้นเขาคงคิดว่าเราเป็นผู้หญิงสินะ >เรากลับห้องตัวเองแล้วได้แต่นอนนิ่ง >การไปเจอกันกับโมครั้งนี้ก็ยังไม่ลงตัวอยู่ดี >เขาไม่มีอะไรกับเราอย่างที่ควรจะเป็น >วนกรเป็นปัญหาจนถึงจีเอ็มเรื่องของล็อคเกอร์เพราะหล่อนขอใช้ล็อคเกอร์หญิงแต่พอเอาเข้าจริงๆพวกผู้หญิงจริงๆเขาก็รู้สึกกระอักกระอ่วน >“ยังไงเขาก็เคยเป็นผู้ชายมาก่อนถึงตอนนี้เขาจะ >มีอะไรทุกอย่างเหมือนกันกับผู้หญิงแต่ยังไงมันก็ไม่ใช่” >“แล้วคิดว่าควรจะทำยังไง”จีเอ็มถามในที่ประชุมผู้จัดการพบพนักงาน >“เขาก็ควรจะอยู่ล็อคเกอร์ชายเหมือนเดิม เขาก็เคยเป็นผู้ชาย >แค่เปลี่ยนเสื้อผ้าแค่นี้ก็ไปเปลี่ยนในห้องน้ำก็ได้นี่คะ” >คนที่ไม่เห็นด้วยยังเถียงหัวชนฝา >เราเป็นตัวแทนแผนกมาประชุมก็ได้ยินเรื่องไม่เป็นเรื่องจนได้ >“ถ้าหากว่าให้เขาไปอยู่ล็อคเกอร์ชายตามเดิม >มันเหมาะสมหรือไม่ครับ” จีเอ็มย้อนถามผ่านการแปลของเลขา >“หรือพวกเราคิดว่าเขาควรจะอยู่ที่ไหน” ไม่มีคำตอบ >“เรื่องนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อนและยังไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน >แต่ในความคิดเห็นของผม ผมคิดว่าควรจะมองที่สรีระของเขานะครับ >ตอนนี้ไม่มีอะไรที่แตกต่างกันเลยนะครับตอนนี้ >อยากให้ลองพิจารณาดูนะครับว่า >อย่างน้อยเราก็ครอบครัวเดียวกันควรจะเข้าใจจิตใจกันนะครับ >ถ้าใคร มีทางออกทางอื่น คราวหน้าเราจะได้คุยกันอีกที” >จีเอ็มตัดบทเข้าหัวข้ออื่นที่พนักงานขอหารือ >พนักงานชายเห็นด้วยที่เวงควรจะได้อยู่ในล็อคเกอร์หญิง >เพราะวันแรกที่เวงกลับมาทำงานก็ทำเอาล็อคเกอร์แตกตื่น >เราเพิ่งเคยเห็นผู้ชายที่เคยแก้ผ้าโทงๆในล็อคเกอร์กระมิดกระเมี้ยนเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นครั้งแรก >ฝ่ายบุคคลก็เลยตัดสินใจว่าควรจะย้ายโดยที่คิดเหมือนจีเอ็ม >เพราะยังไงเสียเพศมันเปลี่ยนไปแล้ว >เวงสมัยยังไม่เฉาะก็แต่งหญิงสวยพริ้งกลับบ้านกับพวกผู้หญิงทุกวัน >มีแต่คนชื่นชอบว่าเปรี้ยวแต่งตัวสวย >แต่พอเอาเข้าจริงๆก็มีคนที่เคยปลื้มนะแหล่ะบอกว่า >ยังไงก็ไม่ใช่ผู้หญิงอะไรกันนักหนา >“แล้วหล่อนทำไงหล่ะ” >“กับพวกเด็กๆ เพื่อนๆเขาก็เฉยๆกันนะ >มีไม่กี่คนหรอกที่พูดอยู่ได้ น่ารำคาญ” >“เออน่า ทนทนไปเถอะเดี๋ยวก็ดีเอง” >“ที่ชั้นเจ็บใจนะ วันนั้นชั้นอยู่ในห้องส้วมได้ยินเต็มสองหูเลย >ทำไมจะไม่รู้ว่าใครพูด” >“เขาพูดว่าไง” เราแปลกใจที่เรื่องนี้มันไม่จบ >“เขาว่าพวกกระเทยปากมากชอบนินทา >มาอยู่ล็อคเกอร์หญิงคงเอาไปเม้าท์กับพวกกระเทยด้วยกันว่าแต่ละคนเป็นแบบไหน” >“เราเคยพูดเรื่องพวกนั้นกันเหรอ” >“ก็อีพวกสาวแก่ไม่มีผัวนะสิมันรับไม่ได้ >ชั้นก็แปลกใจว่ามันอะไรนักหนา >ชั้นทนไม่ไหวเลยรีบออกจากห้องน้ำมายืนดูหนังหน้าอีคนพูดให้เห็นกะตาเลย” >“แล้วไง” >“มันก็ค้อนชั้นแล้วเดินหนีไปนะสิ แผนกหล่อนนั่นแหล่ะเอ๋” >“ใครเหรอ” >“เขาอยู่ใต้ดิน” >“พวกสโตร์นะเหรอ” เราได้แต่ถอนหายใจ >“แต่ก็ยังดีนะที่ลูกน้องหล่อนอีกคนที่มีลูกแล้วหน่ะ >เขาเดินมาตบบ่าชั้นเบาๆ เขาก็ยืนฟังอยู่ บอกชั้นว่า >เป็นผู้หญิงมันไม่ได้ง่ายแค่ผ่าตัดหรอกนะ ขอให้อดทนก็แล้วกัน >อีกหน่อยเขาก็เลิกพูดไปเอง” >“ชั้นว่าเห็นจะจริง” เวงถอนหายใจ >เราได้แต่หัวเราะกับคนที่ไม่รู้จักปล่อยวาง >จะตามตอแยให้มันหมางใจกันไปทำไมก็ไม่รู้ >“อย่าคิดไปทำอะไรแบบนั้นหล่ะเอ๋” พี่ผู้หญิงที่แผนกเตือนเรา >“เป็นผู้หญิงนะมันลำบากไปหมด เป็นผู้ชายสบายกว่าตั้งเยอะ” >“เอ๋ก็ว่างั้นแหล่ะ >อยากเป็นผู้หญิงก็แค่ตอนเอากะผัวเท่านั้นแหล่ะพี่” >“เซี้ยวจริงเรา” >“ก็จริงนี่นา” เราหัวเราะร่า พอดีคนที่คอยจิกเวงเดินผ่านมา >สนิทกันพอดู แกก็แหวใส่ >“เม้าท์อะไรกัน เห็นชั้นแล้วหัวเราะ” >“เปล่าพี่ แค่ขำว่าป่านนี้นังเวงมันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จรึยัง” >เราแกล้งแหย่ “พี่เห็นมันมั๊ย” >“ไม่รู้” แกไม่พูดต่อเดินหนีพวกเราไปเฉย >เวงหน้าหวานเช้งเดินทอดน่องออกมาหาเราที่รออยู่กับทีน่าและหยี >“ปีนี้หล่อนจะโชว์อะไรกัน” เราถาม >“ปีนื้ทุกแผนกต้องโชว์ คราวนี้หล่อนหนีไม่รอดแน่ >เพราะหล่อนอยู่แผนกเดียวกับฝ่ายบุคคล >เขาบอกชั้นว่าหล่อนจะต้องเป็นตัวแทนของadmin >แล้วเจอกันนะนู๋เอ๋” >“ไม่เอา” เราร้องลั่น >“ไม่เอาก็ช่วยไม่ได้ admin >มีหล่อนกะนังหยีเท่านั้นที่เป็นกระเทย ฮิฮิ” ทีน่าพูดต่อ >“ชั้นอยากดูเหมือนกันว่าหล่อนจะสวยแค่ไหน >อย่าลืมนะตอนนี้ชั้นมีของจริงร่วมทีมแล้ว” ทีน่าลอยหน้าลอยตา >“ชั้นไปแจมไม่ได้หรอก เป็นผู้หญิงแล้วคงต้องเรียบร้อยหน่อย >จะไปแหกแข้งแหกขาเหมือนเดิมคงลำบาก” เวงบอกกับทีน่า >เรากับหยีหันไปหัวเราะร่วน >“แล้วเจอกันทีน่า งานสต๊าฟ” ชักอยากมีส่วนร่วมแล้วสิปีนี้ Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.