We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: ขอร้องพี่ๆครับ ใครมีนิยายเรื่องหนึ่งใจหลายรักของพี่เอ๋CT บ้างครับ อยากอ่านต่อจนนอนไม่หลัยเลย" Posted by popo on 21-Mar-19 at 04:38 PM 243....... วันนั้นทั้งวันเหมือนกับเป็นวันพิเศษของตัวเอง ไม่รู้เราคิดอะไรอยู่เราแอบออกจากที่ทำงานไปเดินห้างที่อยู่ใกล้ๆ เดินขึ้นลงไปเรื่อยๆที่ชั้น เรากำลังหาอะไรให้อั้นอยู่หน่ะสิ เสื้อยืดยี่ห้อดีๆสักตัวให้เขาแล้วอั้นจะรับรึเปล่าเราไม่แน่ใจเหมือนกัน เราไม่ได้ให้เขาห่อด้วยกล่องหากแต่เลือกเอาวิธีม้วนด้วยกระดาษสีธรรมดาพื้นๆ เรารู้สึกกระดากที่ทำแบบนี้หากแต่มันก็ทำลงไปแล้ว สาเหตุก็เพียงแค่ว่าเราปลื้มเขานั่นเองไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น แล้วเราจะหาโอกาสให้เขาตอนไหนเราเองยังไม่รู้เลย ทำอย่างไรความจะไม่แตกเรารู้ยี่ห้อเพราะอั้นเคยพูดถึงตอนที่คุยกับเขาในวันเผด็จศึก เรื่องสัพเพเหระที่เกี่ยวกับผู้ชายนี่มันจำได้แม่นกว่าท่องหนังสือเรียนต่อเสียอีก จำได้แม้แต่สี ขนาดที่เขาใส่ เป็นซะอย่างนั้นเลยทีเดียว วันนั้นทั้งวันเขาไม่ได้ขึ้นมาที่ออฟฟิศเราเลย จนเย็น เราทำงานด้วยความกระวนกระวายว่าของขวัญที่แอบซ่อนไว้ในล็อกเกอร์จะไม่มีคนรับ “เอ๋ ไปรึเปล่า” ทีน่ากำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้าไปอาบน้ำขณะที่เราเปลี่ยนเสื้อผ้า เชื่อหรือไม่ว่าของขวัญที่เราเตรียมไว้ให้เขานั้นยังแอบซ่อนตัวอยู่ในกระเป๋าเราเป็นอย่างดี “ไปไหน” แกล้งทำเป็นไม่รู้ “วันเกิดอั้นไง” “เหรอ ไม่รู้สิ เขาไม่เห็นชวน” “ทำไมเขาชั้นหล่ะ” “ทำบุญมาผิดกันสินะ” ทีน่าทำท่าเหมือนได้อภิสิทธิ์เหนือเรา “แล้วใครไปมั่ง” “ก็พวกเด็กที่ฝึกงานด้วยกัน ชั้นแล้วก็อีติ๊ด” “เหรอ” “ทุกคนโอ หมดยกเว้นอีนั่น” “อย่าไปจองเวรกะเขาเลยทีน่า” “ชั้นไมชอบขี้หน้ามันนี่” “อย่าโกรธสิ เดี๋ยวไม่สวยนะ” “นี่อีพี่แจ่มนะ ไม่รู้ใช้งานอะไรอั้นมันนักหนา ป่านนี้ยังไม่ได้กลับเลย ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาทำก็ไม่ได้” “พวกหล่อนจะไปที่ไหนกันเหรอ” “แค่กินข้าวตอนเย็นร้านที่พวกเราไปนั่งนั่นแหล่ะ” เราพยักหน้า “เนี่ยพวกเพื่อนต้องล่วงหน้าไปก่อน ส่วนอีติ๊ดจะตามไปหลังไปฟิตเนส” “เหรอ” เราคราง “แล้วหล่อนหล่ะ ไม่ไปเหรอ” “เขาไม่ชวน และอีกอย่างก็ไม่ได้สนิทสนมอะไรกันขนาดนั้นนี่” จริงเหรอเอ๋ พี่เพลินบ้าที่สุด เราคิดว่าเราได้ยินเสียงแกจริงๆ “หล่อนก็ไปรอสิ ไม่เห็นจะต้องกลัวนี่ ก็นัดกันแล้วนี่นา” เราชักคันอยากจะไปขึ้นมาแล้ว “คอยดูนะ เจอหน้าพี่แจ่มจะกัดให้กระจุยเลย” “ท่าจะเอาจริงแฮะ” เราขำกับท่าทางทีน่าปิดล็อกเกอร์แล้วหันไปมองทีน่า “ไปก่อนนะ” “แวะบอกอั้นด้วยนะว่าเพื่อนไปรอที่ร้านแล้ว” “ได้” เรายืนรีๆรอๆอยู่หน้าห้องHR กระจกใสนั้นมองเห็นร่างสูงกำลังก้มๆเงยๆ เก็บแฟ้มพนักเข้าตู้อย่างตั้งใจ แม้แอร์จะเย็นฉ่ำแต่เรามองเห็นแผ่นหลังเขาเปียก ทุกคนที่ห้องกลับแล้ว พี่แจ่มมีงานต้องไปงานศพพ่อพนักงานพร้อมกับผู้ช่วย ติ๊ดก็ไปฟิตเนสแล้วสินะ เด็กฝึกงานที่น่าสงสารเหมือนเราตอนอยู่ออดิตเลย เบ๊ตลอดศก เราผลักประตูเข้าไปอย่างใจเย็น อั้นรับรู้ถึงการเข้ามาของเรา เขาเงยหน้าขึ้นมองแล้วตอบเราว่า “ไม่มีใครอยู่แล้วครับ” “แล้วที่ยืนอยู่นั่นไม่ใช่คนเหรอ” “ผมหมายถึงพนักงานคนอื่น ถ้าพี่มีอะไรก็ไว้ติดต่อพรุ่งนี้นะครับ ผมเป็นเทรนนี” “เหรอ ไม่รับฝากด้วย พี่แจ่มเขาสอนงานแบบนี้เหรอ ไม่มีน้ำใจเลยนะ” เรานั่งลงที่โซฟารับแขกกลางห้อง “จะรับฝากเฉพาะคนที่คุยภาษาคนรู้เรื่องครับ” อั้นยังยอกย้อน เขาเก็บแฟ้มเล่มสุดท้ายเสร็จแล้วมือปาดเหงื่อที่ซึมตามไรผมเบาๆ เขาเสยผมอวดหน้าใส “ผมจะกลับแล้วนะพี่ รบกวนออกไปด้วยครับจะล็อกประตู” มันกวนนะ พูดตรงๆแบบหน้าตายิ้มๆ “ทีน่าเขาฝากมาบอกว่า เพื่อนๆล่วงหน้าไปรอแล้ว ไม่มีคนมาบอกเพราะอั้นอยู่ในห้องพี่แจ่ม แค่นี้แหล่ะที่จะมาบอก” เราลุกจากโซฟาทันที “ไม่ยักรู้ว่าเป็นคนคอยส่งสาร ทำหลายหน้าที่นี่เขาคงจ้างแพงนะ เป็นนักสืบด้วย” เขาคงหมายถึงตอนที่เราไปพิมพ์เอกสารลับในห้องพี่แจ่มอยู่นาน “เรื่องของผู้ใหญ่” เราเดินไปที่ประตูแล้วเปิดมันออกไป กะว่าจะหวานซะหน่อยเชียว เรากำลังเปิดให้ตรวจกระเป๋า เซคคิวก็สงสัยไอ้ห่อกระดาษม้วนๆแล้วถามเราว่าอะไร เขาเดินผ่านมาพอดี “ของขวัญซื้อให้เพื่อน” เรายื่นใบเสร็จให้เซ็คคิว เขาคลำพอเป็นพิธีก่อนจะให้เราผ่าน “ขโมยของระวังโดนไล่ออกนะพี่” อั้นตามมาเยาะเย้ยที่ทางออก “ใครว่าพี่ขโมยของ” “ก็เห็นคลำๆอยู่นาน” “ชั้นมีใบเสร็จ” “แกล้งทำก็ได้นี่ครับ” “นี่อั้น มันก็ของเธอนั่นแหล่ะ ที่เอามาให้” เราดึงม้วนกระดาษต้นเรื่องยื่นให้เขา “ของขวัญวันเกิด หวังว่าคงจะชอบ” ช่างเป็นภาพที่ไม่น่าประทับใจเอาเสียเลย อะไรกัน อั้นรับม้วนกระดาษนั้นแล้วแกะมันออก ดวงตาเขาเหมือนจะยินดีอยู่บ้าง ทำท่าเหมือนไม่อยากได้ “ให้แค่เสื้อยืดเหรอ แล้วกางเกงหล่ะ” เรารู้ว่าเขาล้อเล่น “ไม่รู้ไซส์ จะซื้อได้ไง” “ทำไมเสื้อถึงรู้หล่ะ” ”กะๆเอา” เราอ้อมแอ้มตอบ เราไม่อยากจะกลับบ้านเลยสักนิดในตอนนั้น ทำไมเขาไม่ชวนเรานะ “ขอบคุณครับ” อั้นม้วนมันลงในเป้อย่างรวดเร็ว พอดีกับทีน่าเดินออกมาดีที่ว่าไม่เห็นนะ “อ้าวอั้นเพิ่งเสร็จเหรอ เอ๋หล่อนรอใครยะ” พี่วริตเดินตามหลังทีน่าออกมาพอดี เรารีบยิ้มให้แก แล้วเดินไปหา “อ้าวเอ๋ แหมกำลังตามหาพอดีเลย วันนี้ไปที่ร้านกัน พวกไอ้เบียร์มันรออยู่แล้ว” โชคช่วย ไม่ต้องให้เธอชวนหรอกนายอั้น เชิญไปกันเถอะ หมดธุระที่คั่งค้างแล้วนี่ เราเดินตามพี่วริตผ่านสองคนนั้นไปที่ลานจอดรถ “คืนนี้กินเสร็จ พี่ไปส่งนะ” “ทางผ่านอยู่แล้วนี่พี่” “หมายถึงส่งถึงห้อง” พี่วริตเลี้ยวรถออกจากลานจอดรถเข้าถนนใหญ่ “ตั้งใจมากไปรึเปล่าพี่” “แล้วเราหล่ะ ไม่ตั้งใจเหรอ” ในซอยมันเริ่มมืดเมื่อรถเคลื่อนตัวเข้าหาที่จอดรถของร้านอาหารเจ้าประจำ เราวางมือลงบนเป้าของพี่วริตอย่างไม่สนใจว่าจะมีรถสวนออกมารึเปล่า “จริงๆนะพี่ อย่าเมาก่อนหล่ะ” คันเป็นที่สุด “แต่ว่า เอ๋ชักหิวแล้วสิพี่” “ใจเย็นน้อง” “รอไม่ไหว” อ้อนอีกนิด มือก็ขยำอีกหน่อย พี่วริตเลี้ยวเข้าจอดหัวรถชิดกำแพงด้านใน แกบิดกุญแจดับเครื่อง เรารูดซิบสอดมือเข้าไปในช่องว่างนั้น อารมณ์ของแกก็ไม่น้อยกว่าเราหรอกน่างูเห่ามันชูคอตั้งอยู่ในป่ารกชัฏแล้ว “อย่ารูดมันเสียว เก็บก่อนนะเนี่ยเห็นมั๊ยมันลุกจนได้” เราคว่ำหน้าลงไปพี่วริตจะดันหน้าเราออกแต่ไม่ทัน “นิดเดียวนะเอ๋” แกคงจะเหลืออดเหมือนกันปล่อยให้เราดูดอยู่สองสามคำแล้วตบที่ไหล่ “นะ ไม่นานหรอกเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว” เราเงยหน้า เรายอมรับว่าอารมณ์มันพลุ่งพล่านมากเหลือทนแล้ว เราเดินตามพี่วริตไปนั่งที่โต๊ะร่วมกับแก็งค์เอ้าท์ติ้งอย่างจำใจกลิ่นของท่อนเนื้อยังกำจายอยู่ปลายจมูก เบียร์ชวนคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้พวกเราแลกเปลี่ยนเรื่องการทำงานของแต่ละแผนก พวกเราต้องกับมารวมกลุ่มอีกครั้งเพราะฝ่ายฝึกอบรมอยากให้มีกิจกรรมที่ต่อเนื่องสำหรับพวกที่ไปเอ้าท์ติ้งกันมาแล้ว เจ้าของวันเกิดนั่งอยู่โต๊ะเยื้องๆกัน ทีน่ามาแจมกับพวกเราเป็นระยะ เพราะคงไม่รู้จะคุยอะไรกะเด็ก คือใจมันอยากคุยเรื่องดอเด็กมากกว่าเลยไม่มีเรื่องอื่นไปคุยกะเขา สรุปจากคืนที่ไปเลี้ยงเหล้า ทีน่าไม่ได้ใครเลยอาจจะเป็นนิสัยที่เมาแล้วไม่รู้เรื่องมากกว่า เรานั่งติดกับพี่วริตคุยกันพอกล้อมแกล้มเราเขี่ยขาพี่แกตอนที่เผลอเหมือนเร่ง แต่ยังมองไปยังอั้นอยู่ชั้นอยากได้เธออีก เราตะโกนร่ำร้องอยู่ในใจอย่างทุรนทุราย อั้นเริ่มเมาแล้วและเขาไม่ได้ระมัดระวังต่อการถูกเนื้อต้องตัวของทีน่า ดึกหน่อยติ๊ดก็เข้ามาจริงๆหล่อนมากับเพื่อนที่ฟิตเนส เพื่อนหล่อนก็ไม่ต่างจากหล่อนหรอก ทำท่าทำทีเป็นแมนเต็มตัว พูดคุยตบบ่าจับไม้จับมือกับเด็กหนุ่มทุกคนโดยเฉพาะอั้น ชมพู่หัวไวกว่าใครเพื่อนพออั้นลุกไปห้องน้ำหล่อนก็ขยับมานั่งแทนที่คุยกะสองแมน อั้นกลับมาก็กลายเป็นต้องนั่งติดกับทีน่าแทน ให้มันได้อย่างนี้สิชะนีน้องรักอย่างนี้ต้องซื้อเหล้าให้หล่อนแถมแต่งหน้าให้ฟรีด้วยเอ้า พี่วริตพอเหล้าเข้าปากก็น้ำลายแตกฟองไม่รู้คุยอะไรกันนักหนา เรานั่งมองโต๊ะของอั้นเพลินไม่สนใจเรื่องที่โต๊ะตัวเองแล้วเพราะกลายเป็นเรื่องด่านายตัวเองจนได้ ผู้ชายหนอ ไม่หม้อก็นายมีแค่สองอย่างเท่านั้นในวงเหล้า สองแมนเขาก็พยายามที่จะอวดอ้างสรรพคุณของการออกกำลังกายเพื่อให้ร่างกายเฟริ์มถูกตาต้องใจสาวๆ แต่เราว่าถูกใจพวกหล่อนมากกว่ามั๊ง “พี่เอ๋ ไม่กลัวอีพี่ติ๊ดเหรอ มันคงอยากเขมือบอั้นใจจะขาดอยู่แล้ว” ชมพู่ดึงมือเราที่หน้าห้องน้ำให้หันไปคุยกะหล่อน “ไม่เห็นต้องกลัว” “หนูไม่ยอมหรอก เรื่องอะไรจะให้เพื่อนไปโดนพวกนั้นปู้ยี่ปู้ยำ” เราสะอึก “เก็บไว้กินเองเหรอ พู่” “บ้า มันเป็นเพื่อน หนูห่วงมัน ถึงจะเพิ่งรู้จักกัน พี่เข้าใจมั๊ยมันเป็นผู้ชายนะพี่ แต่อีสองตัวนั่นเป็นเกย์” “แล้วเธอรู้จักคำว่าเกย์แค่ไหน” “เกย์ก็พวกที่เอากะผู้ชายด้วยกัน” “อ้าวก็เหมือนกะพี่นะสิ เอากะผู้ชายด้วยกัน” “ไม่ช่าย” ชมพู่ลากเสียงยาว “พี่เอ๋ไม่เข้าใจ พวกนี้มันฟันผู้ชาย มันทำให้ผู้ชายเป็นเหมือนพวกมัน” “ชมพู่ ถ้าเขาไม่มีใจเอนเอียงยังไงเขาก็เป็นผู้ชายวันยังค่ำ” “พี่เอ๋ ไม่เข้าใจเลย” ชมพู่คงจะมีประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่อง เกย์นี่กระมัง “เธอเคยโดนเกย์แย่งแฟนเหรอ” เราถามหล่อนไปตรงๆ “พี่เอ๋อย่ารู้เลย รู้แค่ว่าหนูไม่อยากให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นกับคนที่หนูรู้จัก”ชมพู่ส่ายหน้า “พู่เมารึเปล่า” “ไม่ได้กินเหล้าเลย หนูพูดความจริง เพราะหนูเข้าใจพวกพี่แต่หนูไม่เข้าใจพวกที่เขาเป็นเกย์ พี่กับพี่ทีน่า เป็นเหมือนพวกหนูต่างกันแค่ร่างกายเท่านั้น แต่พวกเขาไม่ใช่หนูอธิบายไม่ได้ หนูไม่ยอมรับพฤติกรรมแบบนี้” ชมพู่ค้านหัวชนฝา “งั้นก็กลับไปเฝ้าเพื่อนก่อนที่จะโดนคาบไปซะก่อนนะ” เราเดินนำหน้าชมพู่เดินผ่านโต๊ะของอั้น อั้นผายมือมาโอบเอวเราไว้ “พี่เอ๋ สักหน่อยสิครับ” อั้นคะยั้นคะยอให้เราดื่มแก้วที่เขายื่นให้เรา ต่อหน้าสองแมนนั่น “ขมปี๋เลย” เราแทบจะบ้วนทิ้ง ”คออ่อนจังเลยนะ” ติ๊ดกัดเล็กๆ “พรุ่งนี้ไม่ทำงานเหรออั้น” “เขาลากลับบ้านหนึ่งอาทิตย์” แม่ติ๊ดพูดราวกับว่าเด็กของชั้น ชั้นรู้ดีอีโง่เราเห็นหน้าหล่อนเริ่มแตกสาวแล้วพอเหล้าเข้าปาก “พี่ไปนั่งกับเพื่อนก่อนนะ” เราคืนแก้วให้อั้นแล้วขยับตัว อั้นลุกขึ้นตามมาที่โต๊ะ พวกที่โต๊ะก็รู้จักอั้นกันทั้งนั้นฝึกงานมาสักระยะแล้ว “ผมยืมตัวพี่เอ๋หน่อยนะครับ พี่ทีน่าไม่มีเพื่อนคุย” เบียร์โบกมืออนุญาต อะไรวะเนี่ย พี่วริตยังพร่ามอะไรของแกก็ไม่รู้อั้นลากแขนเราไปนั่งข้างๆเขาจนได้ ถ้าหากว่าเรากะเขาไม่เคยเอากันเขาคงไม่กล้าที่จะทำแบบนี้หรอก เนี่ยมันยิ่งกว่าเพื่อนสนิทเสียอีก มันล้ำลึกเกินกว่าที่จะใช้คำว่าสนิทคำเดียว มันเหมาะสำหรับคำว่าเพื่อนแนบสนิทมากกว่า สองแมนเหมือนไม่พอใจที่จู่ๆแขกไม่ได้รับเชิญก็ย่างกรายมาร่วมวง “ผมว่านะ พวกคุณน่าจะเก็บอาการบ้างเพราะเวลาคนเขามองหน่ะมันตลก อย่าสะดีดสะดิ้งมาก ไปไหนกับเพื่อนผู้ชายเขาจะได้ไม่ลำบากใจ”หนึ่งในสองแมนเก็กสอนทีน่า “ผมมีเพื่อนเหมือนพวกคุณเยอะ บางทีก็ไม่กล้าจะเดินไปไหนด้วย มันกระดากครับ” “เหรอพี่ ก็เลยเก็กแมนแทนออกสาวเหรอคะ” “น้องพู่พูดอะไรแบบนั้น พวกพี่ไม่ใช่อย่างที่น้องพู่คิดนะครับ” “พี่ขาแล้วจริงรึเปล่าคะที่หนูเคยอ่านบทความของพวกอะไรม่วงๆที่เขาเขียนว่า ฟิตเนสกับซาวน่าเป็นสถานที่นัดพบของพวกเกย์ แล้วพี่ไปฟิตเนสนี่เคยเจอมั๊ยคะ ถ้าหนูจะไปสมัครเนี่ยหนูจะระวังตัวยังไงที่จะไม่โดนพวกแอบๆมันหลอก” นังพู่เอ๊ย “เขาจะหลอกน้องทำไม ในนั้นมีแต่พวกที่ทำงานดีๆมีการศึกษาทั้งนั้น คิดดูค่าสมาชิกแพงมาก ค่ารายปีรายเดือน คนที่เขาไปหน่ะ เขาไปออกกำลังกายกันอย่างเดียว” นังพู่มันทำท่าเข้าใจเพื่อนนังติ๊ดพูด “แหมพี่พูดมีเหตุผลนะคะ งั้นที่หนูอ่านมาก็ไม่เป็นความจริงสิคะ” พู่ทำท่าหัวอ่อน “มันก็มีบ้างแหล่ะ พู่ เหมือนกับคนเราดีและไม่ดีมันคละกันไปหมด บางทีปลาเน่าตัวเดียวก็ทำให้เหม็นไปทั่วก็ได้” พู่พยักหน้า เข้าใจพูดกันดี “แต่หนูชอบแบบพี่เอ๋กะพี่ทีน่านะคะ ยังไงก็ไม่อันตราย ไม่มีเบื้องหน้าเบื้องหลัง คุยแล้วสบายใจ” คราวนี้เป็นทีนังติ๊ด “บางทีไอ้สวยงามที่ฉาบไว้อาจจะไม่ใช่ก็ได้น๊า เพราะพอเราสนิทกะใครเราก็จะว่าคนที่เราสนิทด้วยหน่ะเป็นคนดีทั้งนั้น พี่ไม่ได้หมายถึงพี่เอ๋หรือพี่ทีน่า แต่พี่หมายถึงคนทั่วๆไป เราจะใช้ความสบายใจมาตัดสินไม่ได้หรอก บางทีคนดีของเราอาจจะมีอะไรซ่อนเร้นก็เป็นได้ เขาคบกับเราเขาดีกับเราบางครั้งเขาอาจจะมีความหวังอย่างอื่นแอบแฝงก็เป็นได้” สายตาของติ๊ดมองที่อั้นเป็นระยะ เรามองปากมันที่พ่นคำพูดหมาๆแล้วอยากจะเอาน้ำร้อนสาดปากซักที ทำไมต้องพูดอะไรแบบนี้ด้วย เรามองแววตาของติ๊ดด้วยความรู้สึกที่หงุดหงิดและระคายหู เราไม่รู้ว่าติ๊ดต้องการจะสื่ออะไรออกมามากกว่าด่าเราทางอ้อม เราอยากจะด่าด้วยคำพูดแสบๆออกไปแต่ต้องทนนับหนึ่งถึงสิบเพราะเราไม่ได้อยู่ในระดับที่เดียวกันกับเขาในสายงาน เราไม่อาจที่จะทำอะไรได้มากไปกว่าอดทนและหาคำพูดที่ดูแล้วเป็นการตอบโต้ออกไปบ้าง “ฮื่อ ใช่และคนบางคนก็อาจจะว่าร้ายคนอื่นเพราะตัวเองก็มีจุดประสงค์ไม่ต่างกันเท่าไหร่ก็เป็นได้ แต่ต้องการบดบังความต้องการของตัวเองโดยการประเมินในสิ่งที่คนอื่นคิดต่ำกว่าความคิดของตัว คนเราไม่มีใครทำอะไรโดยไม่หวังผลหรอก จะมากหรือน้อยมันก็แล้วแต่ละคน แต่สำหรับพี่ พี่ก็จะบอกเขาไปตรงๆว่าพี่ต้องการอะไร ถ้าหากเขารับเราได้เขาจะคบกับเราต่อก็เป็นเรื่องดี แต่ถ้าหากเขารับไม่ได้มันก็สุดแท้แต่ใจเขา” เราหันหน้าไปมองอั้นที่มองเราบ้าง นี่พวกเพศที่สามสองเหล่าทัพกำลังตั้งกระทู้สดโต้ตอบ นังพู่เริ่มเวียนหัวกับสงครามกระทบชิ่งเล็กผ่านตัวมัน “เปลี่ยนเรื่องเถอะพี่ ฟังแล้วเวียนหัว วันนี้วันเกิดผมนะครับยังไม่ได้ร้องเพลงให้ผมเลย” เสียงเพลงสุขสันต์วันเกิดดังขึ้นจากน้ำเสียงนังพู่ เสียงมันเข้าท่าดี เราได้แต่คลอไปตามเบาๆทุกคนยกเชียร์แล้วรวดเดียว น้องนีอีกสองและเพื่อนผู้ชายของอั้นนั่งกระจายโดยมีแขกรุ่นพี่อย่างพวกเราคั่นกันคนละคนสองคน เราเหลือบมองโต๊ะพี่วริต ต่างคนกำลังกุลีกุจอลุกขึ้น “พี่วริต” เราเรียกแกข้ามโต๊ะ อั้นเอาขาไขว้เราไว้ พี่วริตเดินมาที่โต๊ะ “จะกลับรึยัง” เราพยักหน้า ราตรีนี้มันจะอีกนานแค่ไหนนะ ชั้นต้องเอาอะไรให้ได้ซักอย่างแล้ว “ขอเอ๋เข้าห้องน้ำก่อนพี่ พี่ไปรอที่รถนะ” สองแมนทำท่าเหมือนจะกลับเช่นกัน “อั้นพวกพี่กลับก่อนนะ” อั้นลุกไปส่งแขกสองคนที่หน้าร้านเราเข้าห้องน้ำจัดการธุระส่วนตัวเสร็จ นายอั้นเพิ่งจะส่งสองแมนขึ้นรถไปพอดี “พี่เอ๋ จะรีบกลับทำไม ไม่นั่งต่อหล่ะครับ” “พรุ่งนี้พี่ต้องทำงาน อย่าดึกนะอั้น ฝากพี่ทีน่าด้วย” ทีน่าเมาโงนเงนไปแล้ว “แล้วพี่ไม่ห่วงผมเหรอ” “ห่วง แต่ก็ไม่รู้จะทำไงนี่นา แล้วเพื่อนผู้หญิงจะกลับกันเมื่อไหร่ มันจะเข้าหอลำบากนะ” “พี่เอ๋ อย่าเพิ่งกลับนะ” “ทำไมเหรออั้น” อั้นไม่ตอบ “งั้นก็ตามใจพี่แล้วกัน” เขาเดินล้วงกระเป๋าเข้าร้านไปแล้ว เรามองเห็นทีน่าที่เอนหัวไปซบที่คอชมพู่แล้วสงสาร เรารีบเดินจ้ำไปที่รถพี่วริต แกติดเครื่องรออยู่ “พี่วริต กลับก่อนนะ ทีน่ามันเมามากเดี๋ยวเอ๋จะไปส่งมันที่บ้านก่อน” “แล้วที่ตกลงกันไว้หล่ะ” เมาแล้วยังจำได้ “พรุ่งนี้ค่อยคุยกันนะพี่” แกยกมือบอกไม่เป็นไรแล้วขับรถออกจากลานไป พูดง่ายหน่อยคราวนี้จะจัดการลำเลียงลูกสมุนยังไงดีหล่ะ เฮ้อ เห็นสภาพเพื่อนอั้นแล้ว พวกผู้หญิงรีบลุกขอกลับทันทีที่เห็นหน้าเราวนกลับมาอีกครั้ง “พี่เอ๋ พี่ทีน่าง่อยไปแล้ว ไม่รู้ดีใจอะไรนักหนา กินเหล้ายังกะวันเกิดตัวเอง ไอ้สองตัวนั้นอีก คอยดูนะถ้าพรุ่งนี้ไปทำงานไม่ได้แล้วจะทำไง” มันยังไม่ดึกมากแต่มันกินกันมากเลยเมากันเละเทะ “พี่เอ๋นี่คอทองแดงเลยนะ เห็นกินตั้งหลายแก้วแต่ไม่ยักเมา” “พี่มีวิธีกินให้ไม่เมา ไว้จะสอนให้”เราขยิบตาให้ชมพู่ เรากับอั้นยืนส่งชมพู่และเพื่อนที่หน้าร้านขึ้นรถแท็กซี่เสร็จก็กลับมาหาทีน่ากับสองเมาอีก “อั้นให้พี่อยู่ช่วยเคลียร์พื้นที่เหรอ” อั้นจ่ายเงินแล้วยิ้ม “เปล่าก็ผมไม่รู้ว่าจะพาพี่ทีน่าไปส่งที่ไหน” “เห็นแก่ตัว” ชั้นเลยแห้วพี่วริตเลย “ทีน่า” เราประคองให้ทีน่ากินน้ำชาอุ่นๆเพื่อเรียกสติ ตื่นแต่เช้าทำงานทั้งวันแล้วมาโจ้เหล้าแบบนี้ก็สมแล้วหล่ะ อั้นยืนข้างๆเพื่อนที่นั่งรอรถอยู่บนริมฟุตบาททุกคนพอจะกลับก็อาการดีขึ้น “พี่เอ๋เลยลำบากเลย” “อั้นร้ายมากตัวเองหยุดหลายวันแล้วหลอกเพื่อนมากินเหล้า” “แล้วพี่เอ๋จะให้ทำไงหล่ะครับ ผมก็มีเพื่อนอีกตั้งสองคนที่ต้องดูแล” “รักเพื่อน” เราค้อน “ขอบคุณพี่เอ๋นะครับ” แค่นี้เองเหรอที่ชั้นต้องเอาเคพี่วริตมาแลก “ไม่รับหรอก” อั้นขยับมาชิดแล้วพูดใกล้ๆหูเรา “แล้วพี่จะให้ผมทำไง” อั้นเหมือนอารมณ์เสีย “พี่จะไปกับอั้น” เรายืนยันคำพูดของเราด้วยแววตาที่จริงจัง อั้นผละไปเรียกรถได้มาสองคัน เรายังไม่ยอมขึ้นรถหลังจากอั้น กึ่งลากกึ่งจูงเพื่อนทั้งสองเข้าเบาะหลังไปแล้วก็มาประคองทีน่าขึ้นรถให้ เราทั้งคู่ยืนมองหน้ากันอยู่ครู่นึง “พี่จะรออั้นที่ห้องนะ พี่ชอบอั้น” "ผมไม่ใช่เกย์"เขาตอบกลับมาแล้วเดินไปขึ้นนั่งรถตอนหน้าพร้อมบอกแท็กซี่ให้ออกรถโดยมีเรายืนมองหน้าเขาจนรถแล่นผ่านเลยไป เราไม่ได้เมา แต่เราต้องการจะเอาชนะเขาอย่างรุนแรง

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   >243....... >วันนั้นทั้งวันเหมือนกับเป็นวันพิเศษของตัวเอง >ไม่รู้เราคิดอะไรอยู่เราแอบออกจากที่ทำงานไปเดินห้างที่อยู่ใกล้ๆ >เดินขึ้นลงไปเรื่อยๆที่ชั้น เรากำลังหาอะไรให้อั้นอยู่หน่ะสิ >เสื้อยืดยี่ห้อดีๆสักตัวให้เขาแล้วอั้นจะรับรึเปล่าเราไม่แน่ใจเหมือนกัน >เราไม่ได้ให้เขาห่อด้วยกล่องหากแต่เลือกเอาวิธีม้วนด้วยกระดาษสีธรรมดาพื้นๆ >เรารู้สึกกระดากที่ทำแบบนี้หากแต่มันก็ทำลงไปแล้ว >สาเหตุก็เพียงแค่ว่าเราปลื้มเขานั่นเองไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น >แล้วเราจะหาโอกาสให้เขาตอนไหนเราเองยังไม่รู้เลย >ทำอย่างไรความจะไม่แตกเรารู้ยี่ห้อเพราะอั้นเคยพูดถึงตอนที่คุยกับเขาในวันเผด็จศึก >เรื่องสัพเพเหระที่เกี่ยวกับผู้ชายนี่มันจำได้แม่นกว่าท่องหนังสือเรียนต่อเสียอีก >จำได้แม้แต่สี ขนาดที่เขาใส่ เป็นซะอย่างนั้นเลยทีเดียว >วันนั้นทั้งวันเขาไม่ได้ขึ้นมาที่ออฟฟิศเราเลย จนเย็น >เราทำงานด้วยความกระวนกระวายว่าของขวัญที่แอบซ่อนไว้ในล็อกเกอร์จะไม่มีคนรับ >“เอ๋ ไปรึเปล่า” >ทีน่ากำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้าไปอาบน้ำขณะที่เราเปลี่ยนเสื้อผ้า >เชื่อหรือไม่ว่าของขวัญที่เราเตรียมไว้ให้เขานั้นยังแอบซ่อนตัวอยู่ในกระเป๋าเราเป็นอย่างดี >“ไปไหน” แกล้งทำเป็นไม่รู้ >“วันเกิดอั้นไง” >“เหรอ ไม่รู้สิ เขาไม่เห็นชวน” >“ทำไมเขาชั้นหล่ะ” >“ทำบุญมาผิดกันสินะ” ทีน่าทำท่าเหมือนได้อภิสิทธิ์เหนือเรา >“แล้วใครไปมั่ง” >“ก็พวกเด็กที่ฝึกงานด้วยกัน ชั้นแล้วก็อีติ๊ด” >“เหรอ” >“ทุกคนโอ หมดยกเว้นอีนั่น” >“อย่าไปจองเวรกะเขาเลยทีน่า” >“ชั้นไมชอบขี้หน้ามันนี่” >“อย่าโกรธสิ เดี๋ยวไม่สวยนะ” >“นี่อีพี่แจ่มนะ ไม่รู้ใช้งานอะไรอั้นมันนักหนา >ป่านนี้ยังไม่ได้กลับเลย ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาทำก็ไม่ได้” >“พวกหล่อนจะไปที่ไหนกันเหรอ” >“แค่กินข้าวตอนเย็นร้านที่พวกเราไปนั่งนั่นแหล่ะ” เราพยักหน้า >“เนี่ยพวกเพื่อนต้องล่วงหน้าไปก่อน >ส่วนอีติ๊ดจะตามไปหลังไปฟิตเนส” >“เหรอ” เราคราง >“แล้วหล่อนหล่ะ ไม่ไปเหรอ” >“เขาไม่ชวน และอีกอย่างก็ไม่ได้สนิทสนมอะไรกันขนาดนั้นนี่” >จริงเหรอเอ๋ พี่เพลินบ้าที่สุด เราคิดว่าเราได้ยินเสียงแกจริงๆ >“หล่อนก็ไปรอสิ ไม่เห็นจะต้องกลัวนี่ ก็นัดกันแล้วนี่นา” >เราชักคันอยากจะไปขึ้นมาแล้ว >“คอยดูนะ เจอหน้าพี่แจ่มจะกัดให้กระจุยเลย” >“ท่าจะเอาจริงแฮะ” >เราขำกับท่าทางทีน่าปิดล็อกเกอร์แล้วหันไปมองทีน่า >“ไปก่อนนะ” >“แวะบอกอั้นด้วยนะว่าเพื่อนไปรอที่ร้านแล้ว” >“ได้” เรายืนรีๆรอๆอยู่หน้าห้องHR >กระจกใสนั้นมองเห็นร่างสูงกำลังก้มๆเงยๆ >เก็บแฟ้มพนักเข้าตู้อย่างตั้งใจ >แม้แอร์จะเย็นฉ่ำแต่เรามองเห็นแผ่นหลังเขาเปียก >ทุกคนที่ห้องกลับแล้ว >พี่แจ่มมีงานต้องไปงานศพพ่อพนักงานพร้อมกับผู้ช่วย >ติ๊ดก็ไปฟิตเนสแล้วสินะ >เด็กฝึกงานที่น่าสงสารเหมือนเราตอนอยู่ออดิตเลย เบ๊ตลอดศก >เราผลักประตูเข้าไปอย่างใจเย็น อั้นรับรู้ถึงการเข้ามาของเรา >เขาเงยหน้าขึ้นมองแล้วตอบเราว่า >“ไม่มีใครอยู่แล้วครับ” >“แล้วที่ยืนอยู่นั่นไม่ใช่คนเหรอ” >“ผมหมายถึงพนักงานคนอื่น >ถ้าพี่มีอะไรก็ไว้ติดต่อพรุ่งนี้นะครับ ผมเป็นเทรนนี” >“เหรอ ไม่รับฝากด้วย พี่แจ่มเขาสอนงานแบบนี้เหรอ >ไม่มีน้ำใจเลยนะ” เรานั่งลงที่โซฟารับแขกกลางห้อง >“จะรับฝากเฉพาะคนที่คุยภาษาคนรู้เรื่องครับ” อั้นยังยอกย้อน >เขาเก็บแฟ้มเล่มสุดท้ายเสร็จแล้วมือปาดเหงื่อที่ซึมตามไรผมเบาๆ >เขาเสยผมอวดหน้าใส >“ผมจะกลับแล้วนะพี่ รบกวนออกไปด้วยครับจะล็อกประตู” มันกวนนะ >พูดตรงๆแบบหน้าตายิ้มๆ >“ทีน่าเขาฝากมาบอกว่า เพื่อนๆล่วงหน้าไปรอแล้ว >ไม่มีคนมาบอกเพราะอั้นอยู่ในห้องพี่แจ่ม >แค่นี้แหล่ะที่จะมาบอก” เราลุกจากโซฟาทันที >“ไม่ยักรู้ว่าเป็นคนคอยส่งสาร ทำหลายหน้าที่นี่เขาคงจ้างแพงนะ >เป็นนักสืบด้วย” >เขาคงหมายถึงตอนที่เราไปพิมพ์เอกสารลับในห้องพี่แจ่มอยู่นาน >“เรื่องของผู้ใหญ่” เราเดินไปที่ประตูแล้วเปิดมันออกไป >กะว่าจะหวานซะหน่อยเชียว เรากำลังเปิดให้ตรวจกระเป๋า >เซคคิวก็สงสัยไอ้ห่อกระดาษม้วนๆแล้วถามเราว่าอะไร >เขาเดินผ่านมาพอดี >“ของขวัญซื้อให้เพื่อน” เรายื่นใบเสร็จให้เซ็คคิว >เขาคลำพอเป็นพิธีก่อนจะให้เราผ่าน >“ขโมยของระวังโดนไล่ออกนะพี่” อั้นตามมาเยาะเย้ยที่ทางออก >“ใครว่าพี่ขโมยของ” >“ก็เห็นคลำๆอยู่นาน” >“ชั้นมีใบเสร็จ” >“แกล้งทำก็ได้นี่ครับ” >“นี่อั้น มันก็ของเธอนั่นแหล่ะ ที่เอามาให้” >เราดึงม้วนกระดาษต้นเรื่องยื่นให้เขา “ของขวัญวันเกิด >หวังว่าคงจะชอบ” ช่างเป็นภาพที่ไม่น่าประทับใจเอาเสียเลย >อะไรกัน อั้นรับม้วนกระดาษนั้นแล้วแกะมันออก >ดวงตาเขาเหมือนจะยินดีอยู่บ้าง ทำท่าเหมือนไม่อยากได้ >“ให้แค่เสื้อยืดเหรอ แล้วกางเกงหล่ะ” เรารู้ว่าเขาล้อเล่น >“ไม่รู้ไซส์ จะซื้อได้ไง” >“ทำไมเสื้อถึงรู้หล่ะ” >”กะๆเอา” เราอ้อมแอ้มตอบ >เราไม่อยากจะกลับบ้านเลยสักนิดในตอนนั้น ทำไมเขาไม่ชวนเรานะ >“ขอบคุณครับ” อั้นม้วนมันลงในเป้อย่างรวดเร็ว >พอดีกับทีน่าเดินออกมาดีที่ว่าไม่เห็นนะ >“อ้าวอั้นเพิ่งเสร็จเหรอ เอ๋หล่อนรอใครยะ” >พี่วริตเดินตามหลังทีน่าออกมาพอดี เรารีบยิ้มให้แก >แล้วเดินไปหา >“อ้าวเอ๋ แหมกำลังตามหาพอดีเลย วันนี้ไปที่ร้านกัน >พวกไอ้เบียร์มันรออยู่แล้ว” โชคช่วย >ไม่ต้องให้เธอชวนหรอกนายอั้น เชิญไปกันเถอะ >หมดธุระที่คั่งค้างแล้วนี่ >เราเดินตามพี่วริตผ่านสองคนนั้นไปที่ลานจอดรถ >“คืนนี้กินเสร็จ พี่ไปส่งนะ” >“ทางผ่านอยู่แล้วนี่พี่” >“หมายถึงส่งถึงห้อง” พี่วริตเลี้ยวรถออกจากลานจอดรถเข้าถนนใหญ่ >“ตั้งใจมากไปรึเปล่าพี่” >“แล้วเราหล่ะ ไม่ตั้งใจเหรอ” >ในซอยมันเริ่มมืดเมื่อรถเคลื่อนตัวเข้าหาที่จอดรถของร้านอาหารเจ้าประจำ >เราวางมือลงบนเป้าของพี่วริตอย่างไม่สนใจว่าจะมีรถสวนออกมารึเปล่า >“จริงๆนะพี่ อย่าเมาก่อนหล่ะ” คันเป็นที่สุด >“แต่ว่า เอ๋ชักหิวแล้วสิพี่” >“ใจเย็นน้อง” >“รอไม่ไหว” อ้อนอีกนิด มือก็ขยำอีกหน่อย >พี่วริตเลี้ยวเข้าจอดหัวรถชิดกำแพงด้านใน แกบิดกุญแจดับเครื่อง >เรารูดซิบสอดมือเข้าไปในช่องว่างนั้น >อารมณ์ของแกก็ไม่น้อยกว่าเราหรอกน่างูเห่ามันชูคอตั้งอยู่ในป่ารกชัฏแล้ว >“อย่ารูดมันเสียว เก็บก่อนนะเนี่ยเห็นมั๊ยมันลุกจนได้” >เราคว่ำหน้าลงไปพี่วริตจะดันหน้าเราออกแต่ไม่ทัน >“นิดเดียวนะเอ๋” >แกคงจะเหลืออดเหมือนกันปล่อยให้เราดูดอยู่สองสามคำแล้วตบที่ไหล่ >“นะ ไม่นานหรอกเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว” เราเงยหน้า >เรายอมรับว่าอารมณ์มันพลุ่งพล่านมากเหลือทนแล้ว >เราเดินตามพี่วริตไปนั่งที่โต๊ะร่วมกับแก็งค์เอ้าท์ติ้งอย่างจำใจกลิ่นของท่อนเนื้อยังกำจายอยู่ปลายจมูก >เบียร์ชวนคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้พวกเราแลกเปลี่ยนเรื่องการทำงานของแต่ละแผนก >พวกเราต้องกับมารวมกลุ่มอีกครั้งเพราะฝ่ายฝึกอบรมอยากให้มีกิจกรรมที่ต่อเนื่องสำหรับพวกที่ไปเอ้าท์ติ้งกันมาแล้ว >เจ้าของวันเกิดนั่งอยู่โต๊ะเยื้องๆกัน >ทีน่ามาแจมกับพวกเราเป็นระยะ เพราะคงไม่รู้จะคุยอะไรกะเด็ก >คือใจมันอยากคุยเรื่องดอเด็กมากกว่าเลยไม่มีเรื่องอื่นไปคุยกะเขา >สรุปจากคืนที่ไปเลี้ยงเหล้า >ทีน่าไม่ได้ใครเลยอาจจะเป็นนิสัยที่เมาแล้วไม่รู้เรื่องมากกว่า >เรานั่งติดกับพี่วริตคุยกันพอกล้อมแกล้มเราเขี่ยขาพี่แกตอนที่เผลอเหมือนเร่ง >แต่ยังมองไปยังอั้นอยู่ชั้นอยากได้เธออีก >เราตะโกนร่ำร้องอยู่ในใจอย่างทุรนทุราย >อั้นเริ่มเมาแล้วและเขาไม่ได้ระมัดระวังต่อการถูกเนื้อต้องตัวของทีน่า >ดึกหน่อยติ๊ดก็เข้ามาจริงๆหล่อนมากับเพื่อนที่ฟิตเนส >เพื่อนหล่อนก็ไม่ต่างจากหล่อนหรอก ทำท่าทำทีเป็นแมนเต็มตัว >พูดคุยตบบ่าจับไม้จับมือกับเด็กหนุ่มทุกคนโดยเฉพาะอั้น >ชมพู่หัวไวกว่าใครเพื่อนพออั้นลุกไปห้องน้ำหล่อนก็ขยับมานั่งแทนที่คุยกะสองแมน >อั้นกลับมาก็กลายเป็นต้องนั่งติดกับทีน่าแทน >ให้มันได้อย่างนี้สิชะนีน้องรักอย่างนี้ต้องซื้อเหล้าให้หล่อนแถมแต่งหน้าให้ฟรีด้วยเอ้า >พี่วริตพอเหล้าเข้าปากก็น้ำลายแตกฟองไม่รู้คุยอะไรกันนักหนา >เรานั่งมองโต๊ะของอั้นเพลินไม่สนใจเรื่องที่โต๊ะตัวเองแล้วเพราะกลายเป็นเรื่องด่านายตัวเองจนได้ >ผู้ชายหนอ ไม่หม้อก็นายมีแค่สองอย่างเท่านั้นในวงเหล้า >สองแมนเขาก็พยายามที่จะอวดอ้างสรรพคุณของการออกกำลังกายเพื่อให้ร่างกายเฟริ์มถูกตาต้องใจสาวๆ >แต่เราว่าถูกใจพวกหล่อนมากกว่ามั๊ง >“พี่เอ๋ ไม่กลัวอีพี่ติ๊ดเหรอ >มันคงอยากเขมือบอั้นใจจะขาดอยู่แล้ว” >ชมพู่ดึงมือเราที่หน้าห้องน้ำให้หันไปคุยกะหล่อน >“ไม่เห็นต้องกลัว” >“หนูไม่ยอมหรอก เรื่องอะไรจะให้เพื่อนไปโดนพวกนั้นปู้ยี่ปู้ยำ” >เราสะอึก >“เก็บไว้กินเองเหรอ พู่” >“บ้า มันเป็นเพื่อน หนูห่วงมัน ถึงจะเพิ่งรู้จักกัน >พี่เข้าใจมั๊ยมันเป็นผู้ชายนะพี่ แต่อีสองตัวนั่นเป็นเกย์” >“แล้วเธอรู้จักคำว่าเกย์แค่ไหน” >“เกย์ก็พวกที่เอากะผู้ชายด้วยกัน” >“อ้าวก็เหมือนกะพี่นะสิ เอากะผู้ชายด้วยกัน” >“ไม่ช่าย” ชมพู่ลากเสียงยาว “พี่เอ๋ไม่เข้าใจ >พวกนี้มันฟันผู้ชาย มันทำให้ผู้ชายเป็นเหมือนพวกมัน” >“ชมพู่ ถ้าเขาไม่มีใจเอนเอียงยังไงเขาก็เป็นผู้ชายวันยังค่ำ” >“พี่เอ๋ ไม่เข้าใจเลย” ชมพู่คงจะมีประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่อง >เกย์นี่กระมัง >“เธอเคยโดนเกย์แย่งแฟนเหรอ” เราถามหล่อนไปตรงๆ >“พี่เอ๋อย่ารู้เลย >รู้แค่ว่าหนูไม่อยากให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นกับคนที่หนูรู้จัก”ชมพู่ส่ายหน้า >“พู่เมารึเปล่า” >“ไม่ได้กินเหล้าเลย หนูพูดความจริง >เพราะหนูเข้าใจพวกพี่แต่หนูไม่เข้าใจพวกที่เขาเป็นเกย์ >พี่กับพี่ทีน่า เป็นเหมือนพวกหนูต่างกันแค่ร่างกายเท่านั้น >แต่พวกเขาไม่ใช่หนูอธิบายไม่ได้ หนูไม่ยอมรับพฤติกรรมแบบนี้” >ชมพู่ค้านหัวชนฝา >“งั้นก็กลับไปเฝ้าเพื่อนก่อนที่จะโดนคาบไปซะก่อนนะ” >เราเดินนำหน้าชมพู่เดินผ่านโต๊ะของอั้น >อั้นผายมือมาโอบเอวเราไว้ >“พี่เอ๋ สักหน่อยสิครับ” >อั้นคะยั้นคะยอให้เราดื่มแก้วที่เขายื่นให้เรา >ต่อหน้าสองแมนนั่น >“ขมปี๋เลย” เราแทบจะบ้วนทิ้ง >”คออ่อนจังเลยนะ” ติ๊ดกัดเล็กๆ >“พรุ่งนี้ไม่ทำงานเหรออั้น” >“เขาลากลับบ้านหนึ่งอาทิตย์” แม่ติ๊ดพูดราวกับว่าเด็กของชั้น >ชั้นรู้ดีอีโง่เราเห็นหน้าหล่อนเริ่มแตกสาวแล้วพอเหล้าเข้าปาก >“พี่ไปนั่งกับเพื่อนก่อนนะ” เราคืนแก้วให้อั้นแล้วขยับตัว >อั้นลุกขึ้นตามมาที่โต๊ะ >พวกที่โต๊ะก็รู้จักอั้นกันทั้งนั้นฝึกงานมาสักระยะแล้ว >“ผมยืมตัวพี่เอ๋หน่อยนะครับ พี่ทีน่าไม่มีเพื่อนคุย” >เบียร์โบกมืออนุญาต อะไรวะเนี่ย >พี่วริตยังพร่ามอะไรของแกก็ไม่รู้อั้นลากแขนเราไปนั่งข้างๆเขาจนได้ >ถ้าหากว่าเรากะเขาไม่เคยเอากันเขาคงไม่กล้าที่จะทำแบบนี้หรอก >เนี่ยมันยิ่งกว่าเพื่อนสนิทเสียอีก >มันล้ำลึกเกินกว่าที่จะใช้คำว่าสนิทคำเดียว >มันเหมาะสำหรับคำว่าเพื่อนแนบสนิทมากกว่า >สองแมนเหมือนไม่พอใจที่จู่ๆแขกไม่ได้รับเชิญก็ย่างกรายมาร่วมวง >“ผมว่านะ พวกคุณน่าจะเก็บอาการบ้างเพราะเวลาคนเขามองหน่ะมันตลก >อย่าสะดีดสะดิ้งมาก >ไปไหนกับเพื่อนผู้ชายเขาจะได้ไม่ลำบากใจ”หนึ่งในสองแมนเก็กสอนทีน่า >“ผมมีเพื่อนเหมือนพวกคุณเยอะ บางทีก็ไม่กล้าจะเดินไปไหนด้วย >มันกระดากครับ” >“เหรอพี่ ก็เลยเก็กแมนแทนออกสาวเหรอคะ” >“น้องพู่พูดอะไรแบบนั้น พวกพี่ไม่ใช่อย่างที่น้องพู่คิดนะครับ” >“พี่ขาแล้วจริงรึเปล่าคะที่หนูเคยอ่านบทความของพวกอะไรม่วงๆที่เขาเขียนว่า >ฟิตเนสกับซาวน่าเป็นสถานที่นัดพบของพวกเกย์ >แล้วพี่ไปฟิตเนสนี่เคยเจอมั๊ยคะ >ถ้าหนูจะไปสมัครเนี่ยหนูจะระวังตัวยังไงที่จะไม่โดนพวกแอบๆมันหลอก” >นังพู่เอ๊ย >“เขาจะหลอกน้องทำไม >ในนั้นมีแต่พวกที่ทำงานดีๆมีการศึกษาทั้งนั้น >คิดดูค่าสมาชิกแพงมาก ค่ารายปีรายเดือน คนที่เขาไปหน่ะ >เขาไปออกกำลังกายกันอย่างเดียว” >นังพู่มันทำท่าเข้าใจเพื่อนนังติ๊ดพูด >“แหมพี่พูดมีเหตุผลนะคะ >งั้นที่หนูอ่านมาก็ไม่เป็นความจริงสิคะ” พู่ทำท่าหัวอ่อน >“มันก็มีบ้างแหล่ะ พู่ เหมือนกับคนเราดีและไม่ดีมันคละกันไปหมด >บางทีปลาเน่าตัวเดียวก็ทำให้เหม็นไปทั่วก็ได้” พู่พยักหน้า >เข้าใจพูดกันดี >“แต่หนูชอบแบบพี่เอ๋กะพี่ทีน่านะคะ ยังไงก็ไม่อันตราย >ไม่มีเบื้องหน้าเบื้องหลัง คุยแล้วสบายใจ” >คราวนี้เป็นทีนังติ๊ด >“บางทีไอ้สวยงามที่ฉาบไว้อาจจะไม่ใช่ก็ได้น๊า >เพราะพอเราสนิทกะใครเราก็จะว่าคนที่เราสนิทด้วยหน่ะเป็นคนดีทั้งนั้น >พี่ไม่ได้หมายถึงพี่เอ๋หรือพี่ทีน่า แต่พี่หมายถึงคนทั่วๆไป >เราจะใช้ความสบายใจมาตัดสินไม่ได้หรอก >บางทีคนดีของเราอาจจะมีอะไรซ่อนเร้นก็เป็นได้ >เขาคบกับเราเขาดีกับเราบางครั้งเขาอาจจะมีความหวังอย่างอื่นแอบแฝงก็เป็นได้” >สายตาของติ๊ดมองที่อั้นเป็นระยะ >เรามองปากมันที่พ่นคำพูดหมาๆแล้วอยากจะเอาน้ำร้อนสาดปากซักที >ทำไมต้องพูดอะไรแบบนี้ด้วย >เรามองแววตาของติ๊ดด้วยความรู้สึกที่หงุดหงิดและระคายหู >เราไม่รู้ว่าติ๊ดต้องการจะสื่ออะไรออกมามากกว่าด่าเราทางอ้อม >เราอยากจะด่าด้วยคำพูดแสบๆออกไปแต่ต้องทนนับหนึ่งถึงสิบเพราะเราไม่ได้อยู่ในระดับที่เดียวกันกับเขาในสายงาน >เราไม่อาจที่จะทำอะไรได้มากไปกว่าอดทนและหาคำพูดที่ดูแล้วเป็นการตอบโต้ออกไปบ้าง >“ฮื่อ >ใช่และคนบางคนก็อาจจะว่าร้ายคนอื่นเพราะตัวเองก็มีจุดประสงค์ไม่ต่างกันเท่าไหร่ก็เป็นได้ >แต่ต้องการบดบังความต้องการของตัวเองโดยการประเมินในสิ่งที่คนอื่นคิดต่ำกว่าความคิดของตัว >คนเราไม่มีใครทำอะไรโดยไม่หวังผลหรอก >จะมากหรือน้อยมันก็แล้วแต่ละคน แต่สำหรับพี่ >พี่ก็จะบอกเขาไปตรงๆว่าพี่ต้องการอะไร >ถ้าหากเขารับเราได้เขาจะคบกับเราต่อก็เป็นเรื่องดี >แต่ถ้าหากเขารับไม่ได้มันก็สุดแท้แต่ใจเขา” >เราหันหน้าไปมองอั้นที่มองเราบ้าง >นี่พวกเพศที่สามสองเหล่าทัพกำลังตั้งกระทู้สดโต้ตอบ >นังพู่เริ่มเวียนหัวกับสงครามกระทบชิ่งเล็กผ่านตัวมัน >“เปลี่ยนเรื่องเถอะพี่ ฟังแล้วเวียนหัว >วันนี้วันเกิดผมนะครับยังไม่ได้ร้องเพลงให้ผมเลย” >เสียงเพลงสุขสันต์วันเกิดดังขึ้นจากน้ำเสียงนังพู่ >เสียงมันเข้าท่าดี >เราได้แต่คลอไปตามเบาๆทุกคนยกเชียร์แล้วรวดเดียว >น้องนีอีกสองและเพื่อนผู้ชายของอั้นนั่งกระจายโดยมีแขกรุ่นพี่อย่างพวกเราคั่นกันคนละคนสองคน >เราเหลือบมองโต๊ะพี่วริต ต่างคนกำลังกุลีกุจอลุกขึ้น >“พี่วริต” เราเรียกแกข้ามโต๊ะ อั้นเอาขาไขว้เราไว้ >พี่วริตเดินมาที่โต๊ะ >“จะกลับรึยัง” เราพยักหน้า ราตรีนี้มันจะอีกนานแค่ไหนนะ >ชั้นต้องเอาอะไรให้ได้ซักอย่างแล้ว >“ขอเอ๋เข้าห้องน้ำก่อนพี่ พี่ไปรอที่รถนะ” >สองแมนทำท่าเหมือนจะกลับเช่นกัน >“อั้นพวกพี่กลับก่อนนะ” >อั้นลุกไปส่งแขกสองคนที่หน้าร้านเราเข้าห้องน้ำจัดการธุระส่วนตัวเสร็จ >นายอั้นเพิ่งจะส่งสองแมนขึ้นรถไปพอดี >“พี่เอ๋ จะรีบกลับทำไม ไม่นั่งต่อหล่ะครับ” >“พรุ่งนี้พี่ต้องทำงาน อย่าดึกนะอั้น ฝากพี่ทีน่าด้วย” >ทีน่าเมาโงนเงนไปแล้ว >“แล้วพี่ไม่ห่วงผมเหรอ” >“ห่วง แต่ก็ไม่รู้จะทำไงนี่นา >แล้วเพื่อนผู้หญิงจะกลับกันเมื่อไหร่ มันจะเข้าหอลำบากนะ” >“พี่เอ๋ อย่าเพิ่งกลับนะ” >“ทำไมเหรออั้น” อั้นไม่ตอบ >“งั้นก็ตามใจพี่แล้วกัน” เขาเดินล้วงกระเป๋าเข้าร้านไปแล้ว >เรามองเห็นทีน่าที่เอนหัวไปซบที่คอชมพู่แล้วสงสาร >เรารีบเดินจ้ำไปที่รถพี่วริต แกติดเครื่องรออยู่ >“พี่วริต กลับก่อนนะ >ทีน่ามันเมามากเดี๋ยวเอ๋จะไปส่งมันที่บ้านก่อน” >“แล้วที่ตกลงกันไว้หล่ะ” เมาแล้วยังจำได้ >“พรุ่งนี้ค่อยคุยกันนะพี่” >แกยกมือบอกไม่เป็นไรแล้วขับรถออกจากลานไป >พูดง่ายหน่อยคราวนี้จะจัดการลำเลียงลูกสมุนยังไงดีหล่ะ เฮ้อ >เห็นสภาพเพื่อนอั้นแล้ว >พวกผู้หญิงรีบลุกขอกลับทันทีที่เห็นหน้าเราวนกลับมาอีกครั้ง >“พี่เอ๋ พี่ทีน่าง่อยไปแล้ว ไม่รู้ดีใจอะไรนักหนา >กินเหล้ายังกะวันเกิดตัวเอง ไอ้สองตัวนั้นอีก >คอยดูนะถ้าพรุ่งนี้ไปทำงานไม่ได้แล้วจะทำไง” >มันยังไม่ดึกมากแต่มันกินกันมากเลยเมากันเละเทะ >“พี่เอ๋นี่คอทองแดงเลยนะ เห็นกินตั้งหลายแก้วแต่ไม่ยักเมา” >“พี่มีวิธีกินให้ไม่เมา ไว้จะสอนให้”เราขยิบตาให้ชมพู่ >เรากับอั้นยืนส่งชมพู่และเพื่อนที่หน้าร้านขึ้นรถแท็กซี่เสร็จก็กลับมาหาทีน่ากับสองเมาอีก >“อั้นให้พี่อยู่ช่วยเคลียร์พื้นที่เหรอ” อั้นจ่ายเงินแล้วยิ้ม >“เปล่าก็ผมไม่รู้ว่าจะพาพี่ทีน่าไปส่งที่ไหน” >“เห็นแก่ตัว” ชั้นเลยแห้วพี่วริตเลย >“ทีน่า” เราประคองให้ทีน่ากินน้ำชาอุ่นๆเพื่อเรียกสติ >ตื่นแต่เช้าทำงานทั้งวันแล้วมาโจ้เหล้าแบบนี้ก็สมแล้วหล่ะ >อั้นยืนข้างๆเพื่อนที่นั่งรอรถอยู่บนริมฟุตบาททุกคนพอจะกลับก็อาการดีขึ้น >“พี่เอ๋เลยลำบากเลย” >“อั้นร้ายมากตัวเองหยุดหลายวันแล้วหลอกเพื่อนมากินเหล้า” >“แล้วพี่เอ๋จะให้ทำไงหล่ะครับ >ผมก็มีเพื่อนอีกตั้งสองคนที่ต้องดูแล” >“รักเพื่อน” เราค้อน >“ขอบคุณพี่เอ๋นะครับ” >แค่นี้เองเหรอที่ชั้นต้องเอาเคพี่วริตมาแลก >“ไม่รับหรอก” อั้นขยับมาชิดแล้วพูดใกล้ๆหูเรา >“แล้วพี่จะให้ผมทำไง” อั้นเหมือนอารมณ์เสีย >“พี่จะไปกับอั้น” เรายืนยันคำพูดของเราด้วยแววตาที่จริงจัง >อั้นผละไปเรียกรถได้มาสองคัน เรายังไม่ยอมขึ้นรถหลังจากอั้น >กึ่งลากกึ่งจูงเพื่อนทั้งสองเข้าเบาะหลังไปแล้วก็มาประคองทีน่าขึ้นรถให้ >เราทั้งคู่ยืนมองหน้ากันอยู่ครู่นึง >“พี่จะรออั้นที่ห้องนะ พี่ชอบอั้น” >"ผมไม่ใช่เกย์"เขาตอบกลับมาแล้วเดินไปขึ้นนั่งรถตอนหน้าพร้อมบอกแท็กซี่ให้ออกรถโดยมีเรายืนมองหน้าเขาจนรถแล่นผ่านเลยไป >เราไม่ได้เมา แต่เราต้องการจะเอาชนะเขาอย่างรุนแรง Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.