We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: ขอร้องพี่ๆครับ ใครมีนิยายเรื่องหนึ่งใจหลายรักของพี่เอ๋CT บ้างครับ อยากอ่านต่อจนนอนไม่หลัยเลย" Posted by popo on 21-Mar-19 at 04:43 PM 245 .. เราเปิดประตูเข้าห้องโมอย่างเงียบที่สุด เกรงว่าจะทำให้เขาตื่น แต่เขาตื่นแล้วและกำลังอาบน้ำ กองเอกสารที่หอบมาจากไซต์ยังคงวางอย่างระเกะระกะบนโต๊ะทำงาน เครื่องคอมพ์ยังคงเปิดค้างอยู่ เราเดินเลยผ่านโต๊ะทำงานออกไปที่ระเบียงหลังห้อง มองเห็นขวดเหล้าเปล่าวางอยู่ที่พื้น เสียงน้ำฝักบัวเงียบไปแล้ว โมเดินแก้ผ้าโทงๆอยู่คนเดียวโดยคงไม่คิดว่าเราจะมาถึงประตูห้องน้ำมันอยู่ในห้องเขาเลยสะดวกที่จะแก้ผ้าโทงๆไปมาเพราะระเบียงหลังมันค่อนข้างจะมิดชิดกันอุจาดได้ ไหนจะต้นไมที่โมปลูกจนสูงเต็มระเบียง เขาไม่แปลกใจว่ามีใครเข้าห้องเพราะเราไม่ได้ส่งเสียงให้รู้ตัว เราค่อยๆเดินเข้าตัวห้องตอนที่เขาหันหลังให้ตู้เสื้อผ้าก้มลงหยิบกางเกงใน พวงไข่มันแกว่งตอนที่เขาก้มลงหยิบกางเกงในในลิ้นชัก “ชีเปลือย” เรายืนมองเขาอยู่ข้างหลัง โมคงกำลังเพลินเขาตกใจจนสะดุ้ง หันมาแล้วเอามือกุมส่วนนั้นไว้ “ตกใจหมดเลย มาเมื่อไหร่นี่” โมยังคงเอามือกุมของสงวนไว้ “มาตั้งนานแล้ว เห็นเดินหำแกว่งอยู่คนเดียวตั้งนานแล้ว” ”ทะลึ่ง” โมใส่กางเกงในและกางเกงยีนส์ “อ้าวแล้วจะแต่งตัวไปไหน” “ไปเอางานที่บ้านวี” “แล้วเร่งให้มาทำไม ทำงานยังไม่เสร็จ” “รอไม่ไหว” “รอแค่นี้ก็ไม่ได้ “ไม่ได้อย่างใจ ระวังนะจะโดนทิ้ง” “กล้าเหรอ” เรามองตาโม ผิวเขาคล้ำลงเล็กน้อย แต่รอยยิ้มนั้นยังเหมือนเดิม “กล้า” โมจ้องหน้าเราตอบเช่นกัน เราหลบสายตาเขา มันคงจะจริงอย่างที่เขาพูดกระมัง เพราะหากคิดดูแล้ว เรากับโมไม่เจอกันกว่าสองเดือนแล้ว ถ้าโมไม่หายหน้า เราคงไม่แตกแถว ...ชั้นไม่เชื่อ พี่เพลินอีกแล้ว “เงียบทำไม ไม่ดีใจเหรอ” “ดีใจที่โดนทิ้งงั้นเหรอ” “อ้าวจะได้มีอิสระไง เห็นรักความเป็นอิสระนี่” โมเดินไปหยิบเสื้อในตู้มาใส่ น้ำเสียงเขาฟังดูราบเรียบหากแต่แฝงความเฉยชา “ใครบอก” “ใครบอก ลืมแล้วมั๊งพูดอะไรมั่ง” จู่ๆอารมณ์ก็เปลี่ยน “ไม่รู้จักเอาใจเรานะ ซักวันจะรู้สึก” เรานั่งลงที่เตียงแล้วเอนตัวลงนอน “งั้นเราจะรอที่ห้องนะ” “ไม่ต้องรอหรอก ไม่รู้จะกลับกี่โมง” โมคาดนาฬิกาที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานบนข้อมือ “อะไรก็ไม่รู้ โมนี่ เรากลัวนะที่โมเฉยๆแบบนี้” เราเดินไปกอดเขาจากด้านหลังแล้วจูบที่แผ่นหลังแข็งแรงนั้น “เอ๋ ต่างหากที่เราดูไม่ออก เราคิดถึงนะถึงได้รีบทำงานให้เสร็จแล้วกลับมา” “ก็โมไม่บอกวันให้แน่นอนนี่ และอีกอย่างน้องเรามาหา จะให้เราทิ้งน้องมาได้ไง” “ถามจริงๆเหอะ น้องจริงๆหรือคนอื่น” “น้อง” เราตอบและพยายามจ้องตาเขาตอบ โมบีบที่ไหล่เราอีกครั้ง “โกหก” เขาผลักเรากลับไปที่เตียงตามเดิม เรานอนหงายอยู่อย่างนั้นหวังใจว่าเขาจะกระโดดขึ้นมาคร่อมแล้วบอกว่าอำเล่น แต่ก็เปล่าโมหยิบกุญแจรถแล้วออกจากห้องไปทั้งที่เรายังนอนอยู่บนเตียง บอกไม่ถูกว่าอย่างนี้แล้วเรารู้สึกยังไง มันหวิวๆ ตื้อๆพิกล สู้ให้โมอาละวาดใช้กำลังยังจะรู้สึกดีกว่าที่เขาทำเฉยแบบนี้เสียอีก เราออกจากห้องหลังจากที่เขาออกไปไม่นาน ทั้งนั่งทั้งนอนจนเวลามันล่วงผ่านเวลานัดของอั้น เราเหลือบดูนาฬิกาบ่อยครั้ง หนึ่งชั่วโมง สองชั่วโมง จนดึกขึ้นไปเรื่อยๆ สลับกับมองดูโทรศัพท์ว่าเมื่อไหร่มันจะส่งเสียงเสียที ...เงียบ มีแต่เสียงนาฬิกาท่ามกลางความเงียบนั้น เสียงต่อเปิดห้องกลางดึกเรารีบลุกไปที่ประตูหวังจะถามว่าต่อไปไหนมา ต่อกับวีเพียงแค่พยักหน้าให้แล้วทำท่าง่วงนอน “พรุ่งนี้ค่อยคุยกันนะ” ทั้งคู่ปิดประตูแล้วเงียบไป เรารับปากให้อั้นค้างกับเราแต่นี่เขาไปไหน เป้ของเขายังอยู่ในห้อง เสื้อผ้าที่ใส่มาเราทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว “โม” อดทนไม่ไหวต้องโทรหาเขา “โม โกรธเราเรื่องอะไร” “ไม่ได้โกรธ”เขาตอบเหมือนไม่อยากคุยด้วย “จะให้เราไปหามั๊ย” “อยู่กับน้องเถอะ ไม่ต้องมาหรอก” “ก็” ยังไม่ทันจะได้พูดต่อเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นที่หน้าห้อง “งั้นพรุ่งนี้เราจะไปหานะ” โมวางหูไปง่ายๆ ไม่ตอบอะไร อั้นยืนยิ้มที่หน้าห้อง “พี่นอนแล้วเหรอ” “ไปไหนมา” “ไปหลายที่ หาห้องด้วย” อั้นเรียนที่กรุงเทพฯ เช่าบ้านอยู่กะเพื่อน เขาอยากจะเปลี่ยนที่เพราะบ้านเช่าไม่ค่อยเป็นส่วนตัวนัก “กินข้าวมายัง” “เรียบร้อย” อั้นถอดรองเท้าแล้วถือออกไปตากด้านนอกหลังห้อง เขาทำธุระส่วนตัวเงียบๆ “ทนหน่อยนะพี่เอ๋ อีกไม่กี่วันผมก็ได้ห้องแล้ว” “ไปอยู่กะใครเหรอ” “พอดี อยากอยู่คนเดียวหน่ะพี่ เพื่อนมันพาผู้หญิงมาอยู่ด้วย ผมไม่อยากมีปัญหา พ่อแม่เอาตายเลย” “แล้ว ถ้าพ่ออั้นมาอั้นจะบอกยังไง” “ไม่ให้เจอกันหรอกน่ารับรอง ผมก็ไปค้างกับพ่อที่โรงแรมไง” “ก็ดี” “พี่เอ๋ วันนี้เมื่อยกว่าเมื่อวานอีก เดินทั้งวันเลย” “พี่ก็เมื่อย” เราเมื่อยหัวใจซี่งมันล้ากว่าอั้นอีก “ผมนวดให้เอามั๊ย”อั้นพลิกตัวมาเกาะเราที่นอนตะแคงข้างให้เขาอยู่ ฝ่ามือที่บีบลงบนต้นแขนไปมาช้าๆเนิบ “พอแล้วจั๊กกะจี้ เล่นอะไรก็ไม่รู้อั้นนี่” เราพลิกตัวกลับมาตั้งรับ “คึกอะไรเหรอ” “ปล่าว” เขาหัวเราะแล้วนอนหงาย เราไม่รู้ว่าในใจเขาคิดอะไรอยู่ เราแกล้งโน้มหน้าลงไปหาเขาจนชิด อั้นไม่ได้หลบหากแต่มองหน้าเรากลับ เราลองใจเขาด้วยการประทับริมฝีปากลงไปที่ปากแดงของเขา อั้นยังเฉย เขาหลับตาในขณะที่เราค่อยบดริมฝีปากลงไป ปากเผยอรับลิ้นของเรา เขาเมาแน่นอนเพราะกลิ่นเหล้ายังมีโชยมาอ่อนๆ ฝ่ามือเราเลื่อนลงไปที่มั่นสุดท้ายอย่างใจเย็น มันสู้มือ อั้นลืมตาเมื่อเราดันส่วนนั้นให้ออกมาด้านนอกกางเกงขาสั้น “.......” ไม่มีคำพูดอะไรจากปากเขา มีเพียงแค่การกระทำของเราเช่นเคย ส่วนยาวนั้นค่อนข้างยากที่จะลำเลียงมันเข้าไปหมดเพราะติดที่ความใหญ่ด้วย “เสียวพี่” อั้นบอกเบาพร้อมกับดึงแขนให้เราทาบทับลงไป “ถอดเสื้อเถอะพี่เอ๋” เขารั้งชายเสื้อเราขึ้นแล้วถอดมันออกจากตัวเรา ความอุ่นมันแผ่ซ่านอกกับอกเบียดกันแน่น อั้นกอดเราไว้ที่อก เขากางขาออกให้การนั่งของเราได้ระดับอั้นกระแทกมันเข้ามาเบาๆ พอได้ที่เขาก็เร่งจังหวะ มันเป็นความรู้สึกที่เราอิ่มเอมเหลือเกิน นานแค่ไหนที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้ เราปลื้มเขามาก เราปล่อยให้อั้นดันตัวขึ้นมาจนเข้าพุ่งในถุงยาง คืนนั้นเรานอนกอดอั้นทั้งคืน นี่มันจะเรียกว่าอะไร ไม่มีใครตอบได้แม้แต่ตัวเราเป็นความประทับใจที่ยากจะบรรยายตื่นเช้าก็มองหน้ากันเราจะจูบเขารับแสงตะวันยามเช้า อั้นขยับหนี “อย่าเพิ่งเลยพี่ ไปแปรงฟันกันก่อนเถอะ” อั้นลุกขึ้นขยับกางเกงแล้วก้าวลงจากเตียงไปเข้าห้องน้ำ “พี่เอ๋ วันนี้ไปไหนมั๊ย” ไม่รู้ว่าจะไปหาโมดีรึเปล่า “ไปดูห้องเป็นเพื่อนได้มั๊ยครับ” อั้นเปลี่ยนเสื้อผ้าที่กลับไปเอามาจากห้องอีกกระเป๋านึง “ไปดูที่ไหนหล่ะ” “ก็แถวซอยถัดพี่ไปนั่นแหล่ะ” “ไกลจากมหาลัยเธอตั้งเยอะนี่” “นั่งเรือไปก็ได้ ตอนไปเรียน” “แล้วทำไม” เราเกือบจะถามว่า ทำไมไม่อยู่ที่นี่เลย “ไม่อยากอยู่ใกล้ๆ พี่เอ๋ แบบนี้ มัน” อั้นมองหน้าเรา “ตอบไม่ถูกว่าผมคิดอะไรกับพี่ พี่อย่าเพิ่งถามเลยนะครับ” เราเดินตามเขาขึ้นลงอพาร์ทเม้นท์จนเจอแบบที่เขาต้องการหากแต่ว่าต้องรออีกหนึ่งเดือนจึงจะเข้าอยู่ได้ “ไม่เป็นไร จองไว้ก่อนครับ พอดีฝึกงานเสร็จปิดเทอมกลับบ้าน ได้อยู่เทอมหน้าพอดี” “ฝึกเสร็จเมื่อไหร่” “พี่แจ่มว่าอยากฝึกจนถึงเมื่อไหร่ก็ได้ เพราะแกยังไม่มีงบจ้างพนักงานประจำเพิ่ม” “งั้น” “ถ้าผมฝึกต่อ ผมอยู่กะพี่นะ” เขาหันมายิ้ม นี่เราฝันกลางวันอยู่รึเนี่ย เราเดินกลับห้องคนเดียวพร้อมกับความคิดที่แตกซ่าน อั้นขอตัวไปหาเพื่อนที่บ้านเช่า เรายื่นกุญแจสำรองให้แก่เขา อั้นทำหน้าแปลกใจ "เผื่อพี่ไปข้างนอก อั้นจะได้เข้าห้องได้" ห้องเราไม่ได้มีสมบัติอะไรนอกจากเครื่องอำนวยความสะดวก "ขอบคุณครับ" เขารับไปถือไว้แล้วเดินไปออกจากห้องไปอย่างที่บอก “พี่ว่าตอนนี้เอ๋หลงอั้นแล้วหล่ะสิ” “ไม่รู้เขาคิดอะไร” เราถามพี่เพลิน “ไม่ได้คิดอะไรหรอก มีแต่เราแหล่ะ ที่คิด” พี่เพลินย้ำ “เราเองเท่านั้นที่คิด พี่เคยบอกแล้วว่า บางครั้งผู้ชายก็ทำอะไรที่เราไม่คาดคิดให้เราแปลกใจได้เหมือนกัน บังคับตัวเองให้ได้นะมีสติ อย่าหลงระเริงว่าเขาทำเพราะรักเรา แต่ให้คิดว่าเขาก็มีเหตุผลที่ต้องทำ และก็ไม่ต้องไปถาม ไม่นานเขาก็จะพูดออกมาเอง” พี่เพลินเหมือนกินอะไรไปพูดไป “เคี้ยวหมากอยู่เหรอพี่” “บ้า นี่ลามปาม” “แล้ว” ยังไม่ทันจะถามแกก็สวนกลับ “เรื่องของโมนะเหรอ” แกถอนหายใจ “ตอบยาก จนป่านนี้ มันก็ไม่ลงตัว เขาอารมณ์รุนแรงพอๆกับเอ๋ จริงอยู่ว่ามันคล้ายว่าเขารักเรามากเลยหวงเรามาก แต่ในความรู้สึกของพี่ พี่ว่ามันแปลกและตอบเอ๋ไม่ได้ว่ามันคืออะไร สิ่งที่เอ๋ควรทำ” แกหยุดพูดเหมือนจะดูดน้ำ “คอแห้ง” “ดูไปก่อนนั่นแหล่ะ ถูกแล้ว ส่วนว่าถ้าเขาจะรู้เรื่องของอั้น ก็ปล่อยให้เขารู้ไปเถอะ อย่าไปโกหก แต่ไม่จำเป็นต้องบอก” “อ้าว ถ้าเอ๋โดนเหมือนคราวที่แล้วอีกหล่ะ” “ไม่มีทาง คนเราเขาก็มีบทเรียนที่ผ่านมาเขาทำแบบนั้นเอ๋ก็ยังไม่ทิ้งเขา พี่ว่าเขายังงอนเอ๋อยู่ที่สั่งแล้วไม่ได้อย่างใจ แต่ว่าให้เขารอไป เชื่อพี่เถอะว่าต่างคนต่างลองเชิงกันอยู่ เว้นเสียแต่ว่าเอ๋เล่าให้พี่ฟังไม่หมดเรื่องมันก็จะเป็นอีกอย่าง” “เอ๋ไม่เข้าใจ” “พี่ก็ไม่เข้าใจ เราไม่ใช่ตัวเขา เราตอบไม่ได้หรอก บางทีตัวเขาก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน แต่พี่ว่าเอ๋คงเคยมีความรู้สึกนี้บ้างนะ ความรู้สึกที่ว่า อยากจะไปหา อยากจะเจอ พอเขาไม่มาก็คิดไปต่างๆนานาว่าเขามีคนอื่นแค่เหตุผลเดียว แล้วพอเขามาก็ฉุนเฉียวที่ทำไมมาช้า ไม่มาตอนที่เราต้องการ เลยหงุดหงิด พี่เชื่อว่าพอเขากลับห้องแล้วไม่เจอเอ๋ เขาก็พอจะรู้แล้วหล่ะว่า เขาควรจะทำยังไง แต่ว่าตอนนี้เขาอาจจะยุ่งกับงานก็เป็นได้” คำตอบพี่เพลินเหมือนจะกระจ่างแต่ก็ยังงงอยู่ดี ไม่เคลียร์ “คราวนี้ก็เรื่องของเรา เราจะเอาไงกันแน่ อย่ารักพี่เสียดายน้อง แล้วมันจะไม่ได้อะไรเลย” “อ้าว ก็อั้นเขาไม่ได้ว่าอะไรและโมอีก” “งั้นก็อยู่แบบนี้ไปก่อน อะไรจะเกิดก็เกิดแล้วอย่าเสียใจนะ จริงๆแล้วอย่างพวกเราเนี่ย มันก็เลื้อยไปเรื่อยแหละ เจอหลักที่ไหนก็เกาะที่นั่น ว่ามั๊ย” พี่เพลินมาแปลก สอนอะไรยากที่จะหาข้อสรุปได้ เรามองตัวเองที่หน้ากระจก ชีวิตรักของเราจะดำเนินไปแบบไหนกันนะ เราไม่ได้กลัวโมจะอาละวาด สิ่งเดียวที่เรากลัวมันก็คือหากโมกับเราตัดขาดจากกันจริงๆ เราจะรู้สึกเสียใจแค่ไหนเท่านั้น แต่เราก็ยังไม่อยากทิ้งอั้นไปในตอนนี้ สองความรู้สึกที่มันรุมเร้านี้ “ไงอีสวย” ต่อเปิดประตูมาทำลายความสงบ “ถึงกับนอนซึมเลยเหรอ” ต่อรับรู้เรื่องราวของเราแล้วมองไปที่หน้าห้อง “จะทำไง จะเลือกใคร จะรักใคร ไม่มีอะไรแน่นอนซักคน หากินไปเรื่อยๆเถอะเอ๋” ต่อบอกเราอย่างไม่ยินดียินร้าย “เสียดาย” “เสียดายอะไร ทำยังกะไม่เคยได้ ตัดมาต่อกันไม่ถึงฟ้าแล้วเหรอ” เราขำกับการเปรียบเทียบของต่อ “ทำยังกะพวกไร้เดียงสาไม่เคยได้ ผัวก็เคยมี แย่งผัวคนอื่นก็เคยทำ แอบเอาผัวคนอื่นก็บ่อย หล่อนนี่มันครบทุกหลักสูตรเลยนะ” “เหรอ” เรายิ้ม “ถ้าโมมันมาหาหล่อน หล่อนจะทำไงเอ๋” “ไม่ทำไง เพราะยังไม่มาหา” “ระวังเถอะ มันจะลากหล่อนไปขังที่ต่างจังหวัด ที่มันทำงานอยู่” “ไม่มีทางหรอก” “แล้วไอ้ที่โดนซ้อมคราวก่อนไม่เข็ดเหรอ” ต่อเอามือมาแตะที่หางคิ้ว รอยยาวที่ปรากฎอยู่ “เขาคงไม่ทำเราอีกแล้วหล่ะ” “ก็ไม่แน่” ยังไม่ทันที่ต่อจะพูดอะไรจบ โมก็มายืนอยู่หน้าประตูห้อง “เอ๋ ออกไปข้างนอกกันหน่อย” ต่อลุกขึ้นดึงมือเรา “เราไปด้วยได้มั๊ย” ต่อถามกับโม แต่โมส่ายหน้า แม้สายตาที่ต่อจะห่วงใยเราแค่ไหน แต่เราก็ต้องเดินตามโมไปที่รถและนั่งไปกับเขาจนถึงห้อง ต่างคนต่างเงียบอยู่ครู่ใหญ่ แล้วโมก็ขยับตัวหันหน้ามาหาเรา ...........................................

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   >245 .. >เราเปิดประตูเข้าห้องโมอย่างเงียบที่สุด เกรงว่าจะทำให้เขาตื่น >แต่เขาตื่นแล้วและกำลังอาบน้ำ >กองเอกสารที่หอบมาจากไซต์ยังคงวางอย่างระเกะระกะบนโต๊ะทำงาน >เครื่องคอมพ์ยังคงเปิดค้างอยู่ >เราเดินเลยผ่านโต๊ะทำงานออกไปที่ระเบียงหลังห้อง >มองเห็นขวดเหล้าเปล่าวางอยู่ที่พื้น เสียงน้ำฝักบัวเงียบไปแล้ว >โมเดินแก้ผ้าโทงๆอยู่คนเดียวโดยคงไม่คิดว่าเราจะมาถึงประตูห้องน้ำมันอยู่ในห้องเขาเลยสะดวกที่จะแก้ผ้าโทงๆไปมาเพราะระเบียงหลังมันค่อนข้างจะมิดชิดกันอุจาดได้ >ไหนจะต้นไมที่โมปลูกจนสูงเต็มระเบียง >เขาไม่แปลกใจว่ามีใครเข้าห้องเพราะเราไม่ได้ส่งเสียงให้รู้ตัว >เราค่อยๆเดินเข้าตัวห้องตอนที่เขาหันหลังให้ตู้เสื้อผ้าก้มลงหยิบกางเกงใน >พวงไข่มันแกว่งตอนที่เขาก้มลงหยิบกางเกงในในลิ้นชัก >“ชีเปลือย” เรายืนมองเขาอยู่ข้างหลัง >โมคงกำลังเพลินเขาตกใจจนสะดุ้ง หันมาแล้วเอามือกุมส่วนนั้นไว้ >“ตกใจหมดเลย มาเมื่อไหร่นี่” โมยังคงเอามือกุมของสงวนไว้ >“มาตั้งนานแล้ว เห็นเดินหำแกว่งอยู่คนเดียวตั้งนานแล้ว” >”ทะลึ่ง” โมใส่กางเกงในและกางเกงยีนส์ >“อ้าวแล้วจะแต่งตัวไปไหน” >“ไปเอางานที่บ้านวี” >“แล้วเร่งให้มาทำไม ทำงานยังไม่เสร็จ” >“รอไม่ไหว” >“รอแค่นี้ก็ไม่ได้ >“ไม่ได้อย่างใจ ระวังนะจะโดนทิ้ง” >“กล้าเหรอ” เรามองตาโม ผิวเขาคล้ำลงเล็กน้อย >แต่รอยยิ้มนั้นยังเหมือนเดิม >“กล้า” โมจ้องหน้าเราตอบเช่นกัน เราหลบสายตาเขา >มันคงจะจริงอย่างที่เขาพูดกระมัง เพราะหากคิดดูแล้ว >เรากับโมไม่เจอกันกว่าสองเดือนแล้ว ถ้าโมไม่หายหน้า >เราคงไม่แตกแถว ...ชั้นไม่เชื่อ พี่เพลินอีกแล้ว >“เงียบทำไม ไม่ดีใจเหรอ” >“ดีใจที่โดนทิ้งงั้นเหรอ” >“อ้าวจะได้มีอิสระไง เห็นรักความเป็นอิสระนี่” >โมเดินไปหยิบเสื้อในตู้มาใส่ >น้ำเสียงเขาฟังดูราบเรียบหากแต่แฝงความเฉยชา >“ใครบอก” >“ใครบอก ลืมแล้วมั๊งพูดอะไรมั่ง” จู่ๆอารมณ์ก็เปลี่ยน >“ไม่รู้จักเอาใจเรานะ ซักวันจะรู้สึก” >เรานั่งลงที่เตียงแล้วเอนตัวลงนอน >“งั้นเราจะรอที่ห้องนะ” >“ไม่ต้องรอหรอก ไม่รู้จะกลับกี่โมง” >โมคาดนาฬิกาที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานบนข้อมือ >“อะไรก็ไม่รู้ โมนี่ เรากลัวนะที่โมเฉยๆแบบนี้” >เราเดินไปกอดเขาจากด้านหลังแล้วจูบที่แผ่นหลังแข็งแรงนั้น >“เอ๋ ต่างหากที่เราดูไม่ออก >เราคิดถึงนะถึงได้รีบทำงานให้เสร็จแล้วกลับมา” >“ก็โมไม่บอกวันให้แน่นอนนี่ และอีกอย่างน้องเรามาหา >จะให้เราทิ้งน้องมาได้ไง” >“ถามจริงๆเหอะ น้องจริงๆหรือคนอื่น” >“น้อง” เราตอบและพยายามจ้องตาเขาตอบ โมบีบที่ไหล่เราอีกครั้ง >“โกหก” เขาผลักเรากลับไปที่เตียงตามเดิม >เรานอนหงายอยู่อย่างนั้นหวังใจว่าเขาจะกระโดดขึ้นมาคร่อมแล้วบอกว่าอำเล่น >แต่ก็เปล่าโมหยิบกุญแจรถแล้วออกจากห้องไปทั้งที่เรายังนอนอยู่บนเตียง >บอกไม่ถูกว่าอย่างนี้แล้วเรารู้สึกยังไง มันหวิวๆ ตื้อๆพิกล >สู้ให้โมอาละวาดใช้กำลังยังจะรู้สึกดีกว่าที่เขาทำเฉยแบบนี้เสียอีก >เราออกจากห้องหลังจากที่เขาออกไปไม่นาน >ทั้งนั่งทั้งนอนจนเวลามันล่วงผ่านเวลานัดของอั้น >เราเหลือบดูนาฬิกาบ่อยครั้ง หนึ่งชั่วโมง สองชั่วโมง >จนดึกขึ้นไปเรื่อยๆ >สลับกับมองดูโทรศัพท์ว่าเมื่อไหร่มันจะส่งเสียงเสียที ...เงียบ >มีแต่เสียงนาฬิกาท่ามกลางความเงียบนั้น >เสียงต่อเปิดห้องกลางดึกเรารีบลุกไปที่ประตูหวังจะถามว่าต่อไปไหนมา >ต่อกับวีเพียงแค่พยักหน้าให้แล้วทำท่าง่วงนอน >“พรุ่งนี้ค่อยคุยกันนะ” ทั้งคู่ปิดประตูแล้วเงียบไป >เรารับปากให้อั้นค้างกับเราแต่นี่เขาไปไหน >เป้ของเขายังอยู่ในห้อง >เสื้อผ้าที่ใส่มาเราทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว >“โม” อดทนไม่ไหวต้องโทรหาเขา >“โม โกรธเราเรื่องอะไร” >“ไม่ได้โกรธ”เขาตอบเหมือนไม่อยากคุยด้วย >“จะให้เราไปหามั๊ย” >“อยู่กับน้องเถอะ ไม่ต้องมาหรอก” >“ก็” ยังไม่ทันจะได้พูดต่อเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นที่หน้าห้อง >“งั้นพรุ่งนี้เราจะไปหานะ” โมวางหูไปง่ายๆ ไม่ตอบอะไร >อั้นยืนยิ้มที่หน้าห้อง >“พี่นอนแล้วเหรอ” >“ไปไหนมา” >“ไปหลายที่ หาห้องด้วย” อั้นเรียนที่กรุงเทพฯ >เช่าบ้านอยู่กะเพื่อน >เขาอยากจะเปลี่ยนที่เพราะบ้านเช่าไม่ค่อยเป็นส่วนตัวนัก >“กินข้าวมายัง” >“เรียบร้อย” อั้นถอดรองเท้าแล้วถือออกไปตากด้านนอกหลังห้อง >เขาทำธุระส่วนตัวเงียบๆ >“ทนหน่อยนะพี่เอ๋ อีกไม่กี่วันผมก็ได้ห้องแล้ว” >“ไปอยู่กะใครเหรอ” >“พอดี อยากอยู่คนเดียวหน่ะพี่ เพื่อนมันพาผู้หญิงมาอยู่ด้วย >ผมไม่อยากมีปัญหา พ่อแม่เอาตายเลย” >“แล้ว ถ้าพ่ออั้นมาอั้นจะบอกยังไง” >“ไม่ให้เจอกันหรอกน่ารับรอง ผมก็ไปค้างกับพ่อที่โรงแรมไง” >“ก็ดี” >“พี่เอ๋ วันนี้เมื่อยกว่าเมื่อวานอีก เดินทั้งวันเลย” >“พี่ก็เมื่อย” เราเมื่อยหัวใจซี่งมันล้ากว่าอั้นอีก >“ผมนวดให้เอามั๊ย”อั้นพลิกตัวมาเกาะเราที่นอนตะแคงข้างให้เขาอยู่ >ฝ่ามือที่บีบลงบนต้นแขนไปมาช้าๆเนิบ >“พอแล้วจั๊กกะจี้ เล่นอะไรก็ไม่รู้อั้นนี่” >เราพลิกตัวกลับมาตั้งรับ “คึกอะไรเหรอ” >“ปล่าว” เขาหัวเราะแล้วนอนหงาย เราไม่รู้ว่าในใจเขาคิดอะไรอยู่ >เราแกล้งโน้มหน้าลงไปหาเขาจนชิด >อั้นไม่ได้หลบหากแต่มองหน้าเรากลับ >เราลองใจเขาด้วยการประทับริมฝีปากลงไปที่ปากแดงของเขา >อั้นยังเฉย เขาหลับตาในขณะที่เราค่อยบดริมฝีปากลงไป >ปากเผยอรับลิ้นของเรา >เขาเมาแน่นอนเพราะกลิ่นเหล้ายังมีโชยมาอ่อนๆ >ฝ่ามือเราเลื่อนลงไปที่มั่นสุดท้ายอย่างใจเย็น มันสู้มือ >อั้นลืมตาเมื่อเราดันส่วนนั้นให้ออกมาด้านนอกกางเกงขาสั้น >“.......” ไม่มีคำพูดอะไรจากปากเขา >มีเพียงแค่การกระทำของเราเช่นเคย >ส่วนยาวนั้นค่อนข้างยากที่จะลำเลียงมันเข้าไปหมดเพราะติดที่ความใหญ่ด้วย >“เสียวพี่” อั้นบอกเบาพร้อมกับดึงแขนให้เราทาบทับลงไป >“ถอดเสื้อเถอะพี่เอ๋” >เขารั้งชายเสื้อเราขึ้นแล้วถอดมันออกจากตัวเรา >ความอุ่นมันแผ่ซ่านอกกับอกเบียดกันแน่น อั้นกอดเราไว้ที่อก >เขากางขาออกให้การนั่งของเราได้ระดับอั้นกระแทกมันเข้ามาเบาๆ >พอได้ที่เขาก็เร่งจังหวะ >มันเป็นความรู้สึกที่เราอิ่มเอมเหลือเกิน >นานแค่ไหนที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้ เราปลื้มเขามาก >เราปล่อยให้อั้นดันตัวขึ้นมาจนเข้าพุ่งในถุงยาง >คืนนั้นเรานอนกอดอั้นทั้งคืน นี่มันจะเรียกว่าอะไร >ไม่มีใครตอบได้แม้แต่ตัวเราเป็นความประทับใจที่ยากจะบรรยายตื่นเช้าก็มองหน้ากันเราจะจูบเขารับแสงตะวันยามเช้า >อั้นขยับหนี >“อย่าเพิ่งเลยพี่ ไปแปรงฟันกันก่อนเถอะ” >อั้นลุกขึ้นขยับกางเกงแล้วก้าวลงจากเตียงไปเข้าห้องน้ำ >“พี่เอ๋ วันนี้ไปไหนมั๊ย” ไม่รู้ว่าจะไปหาโมดีรึเปล่า >“ไปดูห้องเป็นเพื่อนได้มั๊ยครับ” >อั้นเปลี่ยนเสื้อผ้าที่กลับไปเอามาจากห้องอีกกระเป๋านึง >“ไปดูที่ไหนหล่ะ” >“ก็แถวซอยถัดพี่ไปนั่นแหล่ะ” >“ไกลจากมหาลัยเธอตั้งเยอะนี่” >“นั่งเรือไปก็ได้ ตอนไปเรียน” >“แล้วทำไม” เราเกือบจะถามว่า ทำไมไม่อยู่ที่นี่เลย >“ไม่อยากอยู่ใกล้ๆ พี่เอ๋ แบบนี้ มัน” อั้นมองหน้าเรา >“ตอบไม่ถูกว่าผมคิดอะไรกับพี่ พี่อย่าเพิ่งถามเลยนะครับ” >เราเดินตามเขาขึ้นลงอพาร์ทเม้นท์จนเจอแบบที่เขาต้องการหากแต่ว่าต้องรออีกหนึ่งเดือนจึงจะเข้าอยู่ได้ >“ไม่เป็นไร จองไว้ก่อนครับ พอดีฝึกงานเสร็จปิดเทอมกลับบ้าน >ได้อยู่เทอมหน้าพอดี” >“ฝึกเสร็จเมื่อไหร่” >“พี่แจ่มว่าอยากฝึกจนถึงเมื่อไหร่ก็ได้ >เพราะแกยังไม่มีงบจ้างพนักงานประจำเพิ่ม” >“งั้น” >“ถ้าผมฝึกต่อ ผมอยู่กะพี่นะ” เขาหันมายิ้ม >นี่เราฝันกลางวันอยู่รึเนี่ย >เราเดินกลับห้องคนเดียวพร้อมกับความคิดที่แตกซ่าน >อั้นขอตัวไปหาเพื่อนที่บ้านเช่า เรายื่นกุญแจสำรองให้แก่เขา >อั้นทำหน้าแปลกใจ >"เผื่อพี่ไปข้างนอก อั้นจะได้เข้าห้องได้" >ห้องเราไม่ได้มีสมบัติอะไรนอกจากเครื่องอำนวยความสะดวก >"ขอบคุณครับ" เขารับไปถือไว้แล้วเดินไปออกจากห้องไปอย่างที่บอก >“พี่ว่าตอนนี้เอ๋หลงอั้นแล้วหล่ะสิ” >“ไม่รู้เขาคิดอะไร” เราถามพี่เพลิน >“ไม่ได้คิดอะไรหรอก มีแต่เราแหล่ะ ที่คิด” พี่เพลินย้ำ >“เราเองเท่านั้นที่คิด พี่เคยบอกแล้วว่า >บางครั้งผู้ชายก็ทำอะไรที่เราไม่คาดคิดให้เราแปลกใจได้เหมือนกัน >บังคับตัวเองให้ได้นะมีสติ อย่าหลงระเริงว่าเขาทำเพราะรักเรา >แต่ให้คิดว่าเขาก็มีเหตุผลที่ต้องทำ และก็ไม่ต้องไปถาม >ไม่นานเขาก็จะพูดออกมาเอง” พี่เพลินเหมือนกินอะไรไปพูดไป >“เคี้ยวหมากอยู่เหรอพี่” >“บ้า นี่ลามปาม” >“แล้ว” ยังไม่ทันจะถามแกก็สวนกลับ >“เรื่องของโมนะเหรอ” แกถอนหายใจ “ตอบยาก จนป่านนี้ >มันก็ไม่ลงตัว เขาอารมณ์รุนแรงพอๆกับเอ๋ >จริงอยู่ว่ามันคล้ายว่าเขารักเรามากเลยหวงเรามาก >แต่ในความรู้สึกของพี่ >พี่ว่ามันแปลกและตอบเอ๋ไม่ได้ว่ามันคืออะไร สิ่งที่เอ๋ควรทำ” >แกหยุดพูดเหมือนจะดูดน้ำ “คอแห้ง” >“ดูไปก่อนนั่นแหล่ะ ถูกแล้ว ส่วนว่าถ้าเขาจะรู้เรื่องของอั้น >ก็ปล่อยให้เขารู้ไปเถอะ อย่าไปโกหก แต่ไม่จำเป็นต้องบอก” >“อ้าว ถ้าเอ๋โดนเหมือนคราวที่แล้วอีกหล่ะ” >“ไม่มีทาง >คนเราเขาก็มีบทเรียนที่ผ่านมาเขาทำแบบนั้นเอ๋ก็ยังไม่ทิ้งเขา >พี่ว่าเขายังงอนเอ๋อยู่ที่สั่งแล้วไม่ได้อย่างใจ >แต่ว่าให้เขารอไป เชื่อพี่เถอะว่าต่างคนต่างลองเชิงกันอยู่ >เว้นเสียแต่ว่าเอ๋เล่าให้พี่ฟังไม่หมดเรื่องมันก็จะเป็นอีกอย่าง” >“เอ๋ไม่เข้าใจ” >“พี่ก็ไม่เข้าใจ เราไม่ใช่ตัวเขา เราตอบไม่ได้หรอก >บางทีตัวเขาก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน >แต่พี่ว่าเอ๋คงเคยมีความรู้สึกนี้บ้างนะ ความรู้สึกที่ว่า >อยากจะไปหา อยากจะเจอ >พอเขาไม่มาก็คิดไปต่างๆนานาว่าเขามีคนอื่นแค่เหตุผลเดียว >แล้วพอเขามาก็ฉุนเฉียวที่ทำไมมาช้า ไม่มาตอนที่เราต้องการ >เลยหงุดหงิด พี่เชื่อว่าพอเขากลับห้องแล้วไม่เจอเอ๋ >เขาก็พอจะรู้แล้วหล่ะว่า เขาควรจะทำยังไง >แต่ว่าตอนนี้เขาอาจจะยุ่งกับงานก็เป็นได้” >คำตอบพี่เพลินเหมือนจะกระจ่างแต่ก็ยังงงอยู่ดี ไม่เคลียร์ >“คราวนี้ก็เรื่องของเรา เราจะเอาไงกันแน่ >อย่ารักพี่เสียดายน้อง แล้วมันจะไม่ได้อะไรเลย” >“อ้าว ก็อั้นเขาไม่ได้ว่าอะไรและโมอีก” >“งั้นก็อยู่แบบนี้ไปก่อน อะไรจะเกิดก็เกิดแล้วอย่าเสียใจนะ >จริงๆแล้วอย่างพวกเราเนี่ย มันก็เลื้อยไปเรื่อยแหละ >เจอหลักที่ไหนก็เกาะที่นั่น ว่ามั๊ย” พี่เพลินมาแปลก >สอนอะไรยากที่จะหาข้อสรุปได้ เรามองตัวเองที่หน้ากระจก >ชีวิตรักของเราจะดำเนินไปแบบไหนกันนะ เราไม่ได้กลัวโมจะอาละวาด >สิ่งเดียวที่เรากลัวมันก็คือหากโมกับเราตัดขาดจากกันจริงๆ >เราจะรู้สึกเสียใจแค่ไหนเท่านั้น >แต่เราก็ยังไม่อยากทิ้งอั้นไปในตอนนี้ >สองความรู้สึกที่มันรุมเร้านี้ >“ไงอีสวย” ต่อเปิดประตูมาทำลายความสงบ >“ถึงกับนอนซึมเลยเหรอ” >ต่อรับรู้เรื่องราวของเราแล้วมองไปที่หน้าห้อง >“จะทำไง จะเลือกใคร จะรักใคร ไม่มีอะไรแน่นอนซักคน >หากินไปเรื่อยๆเถอะเอ๋” ต่อบอกเราอย่างไม่ยินดียินร้าย >“เสียดาย” >“เสียดายอะไร ทำยังกะไม่เคยได้ ตัดมาต่อกันไม่ถึงฟ้าแล้วเหรอ” >เราขำกับการเปรียบเทียบของต่อ “ทำยังกะพวกไร้เดียงสาไม่เคยได้ >ผัวก็เคยมี แย่งผัวคนอื่นก็เคยทำ แอบเอาผัวคนอื่นก็บ่อย >หล่อนนี่มันครบทุกหลักสูตรเลยนะ” >“เหรอ” เรายิ้ม >“ถ้าโมมันมาหาหล่อน หล่อนจะทำไงเอ๋” >“ไม่ทำไง เพราะยังไม่มาหา” >“ระวังเถอะ มันจะลากหล่อนไปขังที่ต่างจังหวัด ที่มันทำงานอยู่” >“ไม่มีทางหรอก” >“แล้วไอ้ที่โดนซ้อมคราวก่อนไม่เข็ดเหรอ” >ต่อเอามือมาแตะที่หางคิ้ว รอยยาวที่ปรากฎอยู่ >“เขาคงไม่ทำเราอีกแล้วหล่ะ” >“ก็ไม่แน่” >ยังไม่ทันที่ต่อจะพูดอะไรจบ โมก็มายืนอยู่หน้าประตูห้อง >“เอ๋ ออกไปข้างนอกกันหน่อย” ต่อลุกขึ้นดึงมือเรา >“เราไปด้วยได้มั๊ย” ต่อถามกับโม แต่โมส่ายหน้า >แม้สายตาที่ต่อจะห่วงใยเราแค่ไหน >แต่เราก็ต้องเดินตามโมไปที่รถและนั่งไปกับเขาจนถึงห้อง >ต่างคนต่างเงียบอยู่ครู่ใหญ่ แล้วโมก็ขยับตัวหันหน้ามาหาเรา >........................................... Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.