We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: ขอร้องพี่ๆครับ ใครมีนิยายเรื่องหนึ่งใจหลายรักของพี่เอ๋CT บ้างครับ อยากอ่านต่อจนนอนไม่หลัยเลย" Posted by popo on 21-Mar-19 at 04:55 PM 249 .. “อ้าวจะกลับทำไม” เสียงต่อลอดประตูห้องที่แง้มไว้ “เข้ามาดูเอ๋มันสักนิดนะ ไหนๆก็มาแล้ว” ประตูถูกผลักออก เรายิ้มรับกับการปรากฎตัวของโม “นึกว่าจะไม่ได้เจอโมอีกแล้ว ขอบคุณนะที่เป็นธุระพามาหาหมอ” “ไม่เป็นไร” โมมองที่ขีดน้ำเกลือที่ยังเหลือ “เป็นไงมั่ง” “รู้สึกมีแรงขึ้นมาเยอะเลย” ต่อตอบแทนเรา “เมื่อกี๊ยังอวดเก่งอยู่เลย โมยิ้มที่มุมปาก “ฉันลงไปข้างล่างก่อนนะ” โมหันรีหันขวางทำท่าเหมือนลังเลว่าจะตามต่อออกไปยังไงยังงั้น “โม มีธุระจะรีบกลับเหรอ” เสียงปิดประตูเบาๆของต่อ โมหันไปมองที่ต้นเสียงก่อนจะเดินมาหยุดที่ข้างเตียงคนป่วย “ไม่มีธุระหรอก บอกตรงๆแค่ยังไม่อยากเจอเอ๋” เขาทำให้เราห่อเหี่ยวขึ้นมาอีก เราหลับตาพร้อมสูดหายใจจนเต็มปอด สะกดความรู้สึกแล้วผ่อนมันออกมาเบาๆช้าๆ “ขอบคุณที่มาเยี่ยมนะโม” มือที่มีสายน้ำเกลือค่อยๆขยับแต่มันตึง “หายเร็วๆนะ รักษาตัวให้ดีด้วย อย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาอีก” โมกล่าวเสียงเรียบๆ “งั้น เราขอตัวนะเอ๋” โมมองหน้าเรา และเราก็มองหน้าเขา เขากำลังจะหันหลังเพื่อเดินออกไปนอกห้องต้องหยุดเพราะคำพูดของเรา “โม ยังไม่ได้ให้คำตอบเรานะ” “คำตอบนั้นเอ๋น่าจะรู้ดีอยู่แล้ว” “คงจะเป็นอย่างที่เราคาดไว้แล้ว” โมหันมามองหน้า “เอ๋ อยากจะให้เป็นแบบไหน” เขาถามเรากลับ “......” เราไม่กล้าที่จะตอบอย่างใจต้องการ “ก็อย่างงี้ทุกที พอถามก็เอาแต่เงียบ ไม่พูด ดีแต่เรียกร้อง เวลาไม่ได้อย่างใจ เราขี้เกียจจะง้อเอ๋แล้ว” โมถอนหายใจแล้ว เดินมาเกาะที่ปลายเตียง “ต้องการอะไรจากเรา เราก็อยู่นี่แล้ว” โมมองหน้าเรา สายตาของเขาไม่เหมือนกับมองคนป่วยแต่เหมือนกลับมองคนทำความผิด “เอ๋ ต้องการอะไร” ..... “พูดออกมา” “เราต้องการโม” โมเหมือนยิ้มอย่างสมเพช “หมดหนทางแล้วหล่ะสิ”เขาถอนมือที่ค้ำออกจากเตียง แล้วเดินออกจากห้องไป “ทะเลาะอะไรกันอีกเนี่ย” ต่อเดินสวนกลับเข้ามาแทบจะชนกับโมที่ประตู “ฤทธิ์แรงมากนะเนี่ย เดี๋ยวชั้นมา” ต่อรีบตามโมไป พยาบาลเข้ามาปลดสายน้ำเกลือ ตรวจชีพจรวัดอุณหภูมิร่างกายอีกครั้ง “จะกลับบ้านได้แล้วนะคะ” เที่ยงต้องเช็คเอ้าท์ยังกะโรงแรม “ แล้วบิลล์” “เพื่อนของคุณไปติดต่อแล้วคะ นอนพักอีกสักพักนะคะ ยังไงกดเรียก พยาบาลก่อนบ่ายโมงนะคะ จะได้ส่งคนมารับ” พยาบาลเก็บอุปกรณ์ขนเรียบร้อยแล้วกลับออกไป เราค่อยๆดันตัวลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว นั่งรอต่ออยู่นานจนเกือบถึงเวลาต้องคืนห้อง “เสร็จแล้วเหรอ” ต่อตกใจที่เราอยู๋ในสภาพพร้อมเดินทางแล้ว “ค่ายา จ่ายไปเท่าไหร่ เดี๋ยวลงไปกดให้ เออ ขอบิลล์มาให้รึเปล่า ชั้นเบิกได้นะ” “เดินไหวมั๊ย” ต่อเข้ามาประคองพร้อมมือที่หอบของกินเล่น “ไหว แค่ ไม่ได้นอน ทีหลังอย่าให้เดือดร้อนคนอื่นเขาอีกนะ บ้าจังเลย เราเนี่ย” เราบอกตัวเองพร้อมกับต่อ “เออน่า อย่าคิดมาก นึกเสียว่าฟาดเคราะห์แล้วกัน” “อย่าไปเสียใจเลยนะ หาเอาใหม่เถอะ อะไรไม่ใช่ของของเราก็ปล่อยเขาไป” ต่อมองหน้าเราแล้วพูด ต่อบีบมือเราแรงเหมือนให้กำลังใจแบบแปลกๆ “นี่เดินไหวมั๊ย” “ไหว ไม่ได้เป็นอะไรนี่” “ดีแล้ว เข้มแข็งไว้ ยังมีอะไรต้องเจออีกเยอะ เรื่องแค่นี้ไม่ตายง่ายๆหรอกว่ามั๊ย” “ฮื่อ” เราตอบต่อ ไม่ตายจริงแต่ตายทั้งเป็นนะสิ ต่อผิวปากเล่นในลิฟต์ แล้วหันมามองหน้าเรา “อารมณ์ดีอะไร”เราถาม “ดีนะ วันหยุดได้มานอนพักโรงพยาบาล” “ประสาท เสียเงินนะสิไม่ว่า” “เออน่า นิดหน่อยแค่นี้เอง คราวนี้ก็ตั้งสติให้ดีแล้วกันอย่าวู่วามนะเอ๋ เราไม่อยากให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอยอีก” ยังไม่ทันที่ต่อจะพูดอะไรอีก ลิฟต์ก็เปิดออกต่อพยุงเราเบาๆ เรายังรู้สึกตึงที่แขนเล็กน้อย ต่อโบกมือเรียกรถนั่งคนเจ็บให้มารับเรา บุรุษพยาบาลเข็นรถมาหา “เราเดินได้” “น่า เอาหน่อยบริการพิเศษ มานอนโรงพยาบาลทั้งที ก็ทำตัวให้สมกับเป็นคนไข้หน่อย “ เราเขินเล็กน้อยที่ต้องนั่งรถเข็น “เข็นไปที่จอดรถเลยใช่มั๊ยครับ” บุรุษพยาบาลคุยกะต่อ เขาเข็นไปจนถึงทางออก รถคันนั้นเราจำได้ดีมันรถของโม “ไปเอารถเขามาใช้เหรอ” เราถามต่อเมื่อไม่เห็นคนขับ “บ้า ไม่ใช่เมียเขา เขาจะให้มาง่ายๆเหรอ” “แล้ว” ยังไม่ทันจะพูดจบ โมก็เดินมาเปิดประตูรถให้ “จะนั่งหน้า หรือนั่งหลัง” ต่อถามเรา แต่หล่อนก็เปิดประตูด้านหลังเข้าไปนั่ง โมเปิดประตูรถด้านหน้าให้เรานั่งคู่ไปกับเขา “เปิดเพลงหน่อยโม เงียบจังเลย” เสียงนิวแซนมาจากข้างหลัง โมทำตามคำสั่ง เราแอบมองเขาไปตลอดทาง ไม่อยากพูดอะไรอีก “เออ โม เดี๋ยวขึ้นไปเอาเอกสารให้วีด้วยนะ อย่าลืมหล่ะ วีนี่ก็แย่จริงๆ มาทุกครั้งก็เอามาทิ้งไว้” “วันนี้เป็นทั้งคนขับรถ ทั้งเด็กรับส่งเอกสารเลยแฮะ” เขาพูดแกมขำ “วันนี้วันเดียวแหล่ะน่า” “หรืออยากเป็นทุกวัน” ต่อยังสนุก “ไม่เอาหรอก” โมหันมามองหน้าเรา เราหลบไม่ทัน สายตาของเขายังเฉยชาเช่นเดิม “ไม่เอาก็อย่าเอา” ต่อหัวเราะคิก โมหิ้วสัมภาระของต่อ มันมาเฝ้าไข้แต่ทำอย่างกับไปเที่ยว ข้าวของของต่อมากกว่าเราด้วยซ้ำ ถึงหน้าห้องต่อก็เปิดประตูห้องให้เราพร้อมยื่นกุญแจชุดใหม่ให้ เราเดินเข้าห้อง ต่อเก็บทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว “หล่อนมาทำให้เมื่อไหร่” เราไปพักที่โรงพยาบาลแค่วันเดียวนี่นา ต่อก็อยู่กะเรา “ก็พอชั้นไปส่งก็กลับมานอนห้อง” “งั้นชั้นนอนอยู่โรงพยาบาลคนเดียวเหรอ” “จ้างพยาบาลเฝ้า” อะไรเนี่ย “แล้วบิลล์ค่ายาเท่าไหร่” “ไม่ต้องห่วงหรอกน่า อะไรกัน ถามกี่รอบแล้ว” “เอามา ชั้นจะเอาไปเบิกมาคืน เดี๋ยว เย็นๆจะลงไปกดเงินให้” ต่อยักไหล่ โมยืนรออยู่ที่หน้าห้อง “ต่อ ได้รึยังเอกสาร เราจะกลับ” “จะรีบไปไหนนี่ เข้ามาคุยกันก่อนสิ ห้องเราตอนนี้มันร้อนแดดมันส่องตอนบ่าย” ต่อเปิดแอร์ในห้องเราแล้ว ตรวจดูความเรียบร้อย “โม เข้ามาสิ แอร์ออกหมดแล้ว” ต่อจูงมือโมเข้ามาจนได้ “รอแป็บนะ” ว่าแล้วหล่อนก็ออกไปที่ห้องตัวเองพร้อมปิดประตูห้อง “โมจ่ายค่ายาให้เราเหรอ” “ห่วงอยู่เรื่องเดียวสิท่า” เขาดึงบิลล์ออกมา “เรื่องอะไรจะต้องรบกวนโม เราไม่สบาย เรามีสวัสดิการก็ต้องใช้สิ” เราดูยอดแล้วหยิบกระเป๋าเงินนับเงินคืนเขา “อะไร” เขาทำงง “ก็คืนให้ก่อนไง เดี๋ยวเราไปเบิกเอง”โมรับเงินไป “จะได้ไม่เป็นหนี้” โมเอาเงินใส่กระเป๋า “ไหนว่าต่อมันจ้างพยาบาลเฝ้าเราไม่เห็นมีรายการเลย” ค่าพยาบาลพิเศษเบิกไม่ได้ เราตรวจดู มันก็ไม่กี่บาทเอง “ไม่มีหรอก เขาพูดเล่น” “อย่าบอกนะว่าโมเฝ้าเราแทนต่อ” เขาไม่ตอบ “โมได้นอนมั่งรึเปล่า” “ก็นอนอยู่ข้างๆทั้งคืน”เขาก้มหน้าตอบ “ขอบคุณนะ” เขาเองก็เก้ๆกังๆ ที่เห็นเรายิ้มให้ “ไม่เป็นไร ชดเชยเรื่องคราวที่เอ๋เฝ้าเราก็แล้วกัน” “เอ่อ” โมดูเปลี่ยนไปจากตอนที่อยู่โรงพยาบาล “งั้นเรากลับละนะ” เขาทำท่าจะออกไปจากห้องตามที่พูด “โม” “มีอะไรเหรอ” “ถ้าโมไม่ให้โอกาสเราแล้วก็ไม่เป็นไรนะ แต่ขอให้เราเป็นเพื่อนกันนะ” เราขอเขาเป็นครั้งสุดท้าย “นะ โมนะ” เรากอดเขาจากด้านหลัง “เราไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้โมหายโกรธเราได้ แต่อย่างน้อยอย่าเกลียดเราเลย เรารู้สึกแย่” โมแกะมือเราออก “เอ๋” เขาหันหน้ามามองเรา “อย่าให้ความอ่อนแอมาทำให้เอ๋ รู้สึกผิด เราเคารพการตัดสินใจของเอ๋ เอ๋ก็มีเหตุผลที่จะทำและมันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมีใครเข้าใจหรอกนะ เราไม่ได้โกรธและก็ไม่ได้เกลียด เอ๋ อย่างที่เอ๋คิด” “แล้วทำไม” โมไม่ตอบ “โมอาจจะนึกรังเกียจพฤติกรรมของเรา” “เพ้อเจ้อไปใหญ่แล้ว” “ไม่เอาแล้วเดี๋ยวต่อจะรอ ไปก่อนนะ ดูแลตัวเองให้ดีหล่ะ” “ไม่ให้ไป” เราเอาตัวมาบังที่ประตูไว้ “เอ๋” “เราจะไม่ให้โมไปไหนทั้งนั้น จนกว่าโมจะยอมรับคำขอโทษจากเรา” “ก็บอกว่าไม่ได้โกรธ” หน้าเขาเริ่มแดงขึ้นทั้งที่แอร์มันเย็นแล้ว เรากอดเขาแน่น “โมจะว่าเราบ้าเราก็ยอม” เราพูดในขณะที่แก้มแนบกับอกเขา โมพยายามจะดันตัวเราออก “อย่างอแงสิเอ๋ ปล่อยเราเถอะ” โมดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุม เราถึงได้ยอมปล่อย “อย่าร้องไห้” ตาเราแดงเพราะอัดอั้นตันใจ “ไม่ได้ร้อง งั้นก็ตามใจโมแล้วกัน เราคงแก้ใขอะไรไม่ได้แล้ว” เราสูดลมหายใจลึกอีกครั้งนับหนึ่งถึงสิบในใจช้าๆ พร้อมกับมองหน้าเขา หากว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้ใกล้ชิดกันขอให้เราได้มองเขาให้เต็มตาอีกครั้งก็คงดี “เรา ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เจอโมอีกรึเปล่า แม้ว่าเราจะขอให้คงความเป็นเพื่อนเอาไว้ แต่มันไม่ได้หมายความว่าเราจะกล้าไปเจอหน้าโม เราละอายใจที่จะยึดเหนี่ยวโมไว้ ด้วยเหตุผลของคนเห็นแก่ตัว อภัยให้เราเถอะนะ แล้วนับจากนี้เราจะอยู่ตามประสาเรา ขอให้โมเชื่อใจว่าเราจะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับโมอีก เป็นเพื่อนกันเราคงทำไม่ได้หรอก ขอให้โมโชคดีนะ” เรากอดเขาอีกครั้งคราวนี้โมปล่อยให้เรากอดไม่ได้ผลักไส เขานิ่งอยู่สักพักพร้อมกับกอดเราตอบ คางกดที่กระหม่อมเราไว้ “ขอเวลาเราสักพักนะ ให้เราตัดสินใจ”เราไม่ตอบคำขอของโม “ไม่ต้องเสียเวลาหรอกโม ลืมเราไปเถอะ โมจะได้ใช้เวลากับคนใหม่ๆ สิ่งใหม่ อย่าเสียเวลากับคนอย่างเราเลย” เราปล่อยมือที่กอดเขา “ไม่มีเหตุผลอีกแล้วนะ” โมเอ็ด “อย่างงี้ทุกที ทำไมต้องทำให้อารมณ์เสีย ทำไมต้องเป็นแบบนี้ จะคาดคั้นอะไรตอนนี้” โมผลักเราออกจากตัว เราเดินออกจากที่ขวางไว้ “งั้นก็ขอบคุณนะที่ผ่านมา” “ให้มันได้อย่างนี้สิ” โมเห็นเราไม่สนใจเขาต่อเขากลายเป็นฝ่ายเดินตามมาที่เรายืน พร้อมกับผลักไหล่เรา เราหงายหลังนั่งลงไปที่พื้น “มันเป็นอะไรนักหนาเนี่ย” โมผลักเราให้นอนลงกับพื้นแล้วกดเราไว้ด้วยแขนทั้งสองข้าง “ทำไม ทำไม” เราไม่ดิ้นได้แต่มองหน้าเรา “ทำไมมันถึงเข้าใจอะไรยากขนาดนี้ บอกเราหน่อย” “เข้าใจแล้วว่าเราจะเสียโมไปแล้ว ถ้าเราปล่อยโมไป จากวันนี้เราคงไม่มีโอกาสเห็นโมอีก เราถึงไม่อยากให้โมไปง่ายๆ โมขอเวลา แล้วมันจะนานแค่ไหน ยิ่งนานมันก็ยิ่งห่าง แล้วสุดท้ายก็หายไปจริง” “คิดอย่างนั้นเหรอ” เสียงเขาอ่อนลง พร้อมจ้องตาเรา “ดูเอาไว้ให้ชัดๆนะ” เราหลบสายตาเขา โมปล่อยมือที่กดออกแล้วดึงแขนเราขึ้นยืนตาม “พักผ่อนก่อนเถอะ เดี๋ยวไม่สบายขึ้นมาอีก เราไม่ทิ้งเอ๋หรอก” โมกดเราให้นั่งลงบนที่นอนเรากอดเขาที่ยืนอยู่หน้าเราอยู่ระดับเอวของเขา อารมณืของเรามันกระเจิดกระเจิงไปหมดแล้ว เราเงยหน้ามองโมที่ก้มลงมองมาเช่นกัน ความคิดของเรามันตามอารมณ์ไม่ทันเราแกะตะขอกางเกงของโมออกอย่างรวดเร็ว โดยที่โมยังมองอยู่ไม่วางตา กางเกงสแล็คหลุดลงไปกองที่ปลายเท้า เรารูดกางเกงในออกตาม “จะทำอะไร” เขาถาม เราไม่ตอบแต่เลือกที่จะกุมส่วนนั้นพร้อมกับใช้ปากกับมัน โมสะดุ้งแต่เรายังโอบเอวเขาไว้ “เอ๋ เป็นอะไร” เขาถามในขณะที่เราโยกไปตามความยาวของมัน “พอก่อน มันไม่มีอารมณ์หรอกวันนี้” เราถอนปากออกเมื่อเป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ “น้ำก็ยังไม่ได้อาบ ดูดเข้าไปได้ไง ไม่เหม็นเหรอ” เราส่ายหน้า โมผลักเราลงไปบนที่นอนแล้วเขาก็คร่อมมาทับตาม “อยากให้ทำจริงๆเหรอ” เราพยักหน้า โมหัวเราะ “ไม่ไหวเลยนะเรา” เราอาย “พูดยังไม่ทันขาดคำ ก็มีอารมณ์อีกจนได้” “ก็มันเป็นแบบนี้นี่จะทำไงได้” “แล้วไงหล่ะ” “แล้วไงหล่ะ เรื่องไหน” เราย้อนตอบ “ไม่รู้แล้ว” ช่วงล่างเปลือยของโมยังคงทาบทับบนตัวเรา “จะดีเหรอ” ยังถามอยู่ได้ “ไม่พูดด้วยแล้ว” เราหันหลังให้ “มีงอนแฮะ” เขากัดที่ติ่งหูเรา “หันมาคุยกันก่อนสิ” เราไม่พลิกไปหรอก งอนจริงๆนี่ โมจับมือเราดึงไปกุมส่วนนั้นของเขา “ว่าไง พร้อมแล้วนะ” เราหันไปตามมือที่รูดของเขา “เอายัง” “คนบ้าจะมาแกล้งอะไรอยู่ได้” โมดึงกางเกงเราออกพร้อมจับเรานอนคว่ำ เป็นท่าถนัดของเขา “โอ๊ย” สุดท้ายต้องร้องเสียงหลงเพราะ เจอตอกระแทกอย่างแรง ..................

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   >249 .. >“อ้าวจะกลับทำไม” เสียงต่อลอดประตูห้องที่แง้มไว้ >“เข้ามาดูเอ๋มันสักนิดนะ ไหนๆก็มาแล้ว” ประตูถูกผลักออก >เรายิ้มรับกับการปรากฎตัวของโม >“นึกว่าจะไม่ได้เจอโมอีกแล้ว ขอบคุณนะที่เป็นธุระพามาหาหมอ” >“ไม่เป็นไร” โมมองที่ขีดน้ำเกลือที่ยังเหลือ “เป็นไงมั่ง” >“รู้สึกมีแรงขึ้นมาเยอะเลย” ต่อตอบแทนเรา >“เมื่อกี๊ยังอวดเก่งอยู่เลย โมยิ้มที่มุมปาก >“ฉันลงไปข้างล่างก่อนนะ” >โมหันรีหันขวางทำท่าเหมือนลังเลว่าจะตามต่อออกไปยังไงยังงั้น >“โม มีธุระจะรีบกลับเหรอ” เสียงปิดประตูเบาๆของต่อ >โมหันไปมองที่ต้นเสียงก่อนจะเดินมาหยุดที่ข้างเตียงคนป่วย >“ไม่มีธุระหรอก บอกตรงๆแค่ยังไม่อยากเจอเอ๋” >เขาทำให้เราห่อเหี่ยวขึ้นมาอีก >เราหลับตาพร้อมสูดหายใจจนเต็มปอด >สะกดความรู้สึกแล้วผ่อนมันออกมาเบาๆช้าๆ >“ขอบคุณที่มาเยี่ยมนะโม” >มือที่มีสายน้ำเกลือค่อยๆขยับแต่มันตึง >“หายเร็วๆนะ รักษาตัวให้ดีด้วย >อย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาอีก” โมกล่าวเสียงเรียบๆ “งั้น >เราขอตัวนะเอ๋” โมมองหน้าเรา และเราก็มองหน้าเขา >เขากำลังจะหันหลังเพื่อเดินออกไปนอกห้องต้องหยุดเพราะคำพูดของเรา >“โม ยังไม่ได้ให้คำตอบเรานะ” >“คำตอบนั้นเอ๋น่าจะรู้ดีอยู่แล้ว” >“คงจะเป็นอย่างที่เราคาดไว้แล้ว” โมหันมามองหน้า >“เอ๋ อยากจะให้เป็นแบบไหน” เขาถามเรากลับ >“......” เราไม่กล้าที่จะตอบอย่างใจต้องการ >“ก็อย่างงี้ทุกที พอถามก็เอาแต่เงียบ ไม่พูด ดีแต่เรียกร้อง >เวลาไม่ได้อย่างใจ เราขี้เกียจจะง้อเอ๋แล้ว” โมถอนหายใจแล้ว >เดินมาเกาะที่ปลายเตียง “ต้องการอะไรจากเรา เราก็อยู่นี่แล้ว” >โมมองหน้าเรา >สายตาของเขาไม่เหมือนกับมองคนป่วยแต่เหมือนกลับมองคนทำความผิด >“เอ๋ ต้องการอะไร” ..... “พูดออกมา” >“เราต้องการโม” โมเหมือนยิ้มอย่างสมเพช >“หมดหนทางแล้วหล่ะสิ”เขาถอนมือที่ค้ำออกจากเตียง >แล้วเดินออกจากห้องไป >“ทะเลาะอะไรกันอีกเนี่ย” >ต่อเดินสวนกลับเข้ามาแทบจะชนกับโมที่ประตู “ฤทธิ์แรงมากนะเนี่ย >เดี๋ยวชั้นมา” ต่อรีบตามโมไป พยาบาลเข้ามาปลดสายน้ำเกลือ >ตรวจชีพจรวัดอุณหภูมิร่างกายอีกครั้ง >“จะกลับบ้านได้แล้วนะคะ” เที่ยงต้องเช็คเอ้าท์ยังกะโรงแรม >“ แล้วบิลล์” >“เพื่อนของคุณไปติดต่อแล้วคะ นอนพักอีกสักพักนะคะ ยังไงกดเรียก >พยาบาลก่อนบ่ายโมงนะคะ จะได้ส่งคนมารับ” >พยาบาลเก็บอุปกรณ์ขนเรียบร้อยแล้วกลับออกไป >เราค่อยๆดันตัวลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว >นั่งรอต่ออยู่นานจนเกือบถึงเวลาต้องคืนห้อง >“เสร็จแล้วเหรอ” ต่อตกใจที่เราอยู๋ในสภาพพร้อมเดินทางแล้ว >“ค่ายา จ่ายไปเท่าไหร่ เดี๋ยวลงไปกดให้ เออ >ขอบิลล์มาให้รึเปล่า ชั้นเบิกได้นะ” >“เดินไหวมั๊ย” ต่อเข้ามาประคองพร้อมมือที่หอบของกินเล่น >“ไหว แค่ ไม่ได้นอน ทีหลังอย่าให้เดือดร้อนคนอื่นเขาอีกนะ >บ้าจังเลย เราเนี่ย” เราบอกตัวเองพร้อมกับต่อ >“เออน่า อย่าคิดมาก นึกเสียว่าฟาดเคราะห์แล้วกัน” >“อย่าไปเสียใจเลยนะ หาเอาใหม่เถอะ >อะไรไม่ใช่ของของเราก็ปล่อยเขาไป” ต่อมองหน้าเราแล้วพูด >ต่อบีบมือเราแรงเหมือนให้กำลังใจแบบแปลกๆ “นี่เดินไหวมั๊ย” >“ไหว ไม่ได้เป็นอะไรนี่” >“ดีแล้ว เข้มแข็งไว้ ยังมีอะไรต้องเจออีกเยอะ >เรื่องแค่นี้ไม่ตายง่ายๆหรอกว่ามั๊ย” >“ฮื่อ” เราตอบต่อ ไม่ตายจริงแต่ตายทั้งเป็นนะสิ >ต่อผิวปากเล่นในลิฟต์ แล้วหันมามองหน้าเรา >“อารมณ์ดีอะไร”เราถาม >“ดีนะ วันหยุดได้มานอนพักโรงพยาบาล” >“ประสาท เสียเงินนะสิไม่ว่า” >“เออน่า นิดหน่อยแค่นี้เอง >คราวนี้ก็ตั้งสติให้ดีแล้วกันอย่าวู่วามนะเอ๋ >เราไม่อยากให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอยอีก” >ยังไม่ทันที่ต่อจะพูดอะไรอีก ลิฟต์ก็เปิดออกต่อพยุงเราเบาๆ >เรายังรู้สึกตึงที่แขนเล็กน้อย >ต่อโบกมือเรียกรถนั่งคนเจ็บให้มารับเรา บุรุษพยาบาลเข็นรถมาหา >“เราเดินได้” >“น่า เอาหน่อยบริการพิเศษ มานอนโรงพยาบาลทั้งที >ก็ทำตัวให้สมกับเป็นคนไข้หน่อย “ >เราเขินเล็กน้อยที่ต้องนั่งรถเข็น >“เข็นไปที่จอดรถเลยใช่มั๊ยครับ” บุรุษพยาบาลคุยกะต่อ >เขาเข็นไปจนถึงทางออก รถคันนั้นเราจำได้ดีมันรถของโม >“ไปเอารถเขามาใช้เหรอ” เราถามต่อเมื่อไม่เห็นคนขับ >“บ้า ไม่ใช่เมียเขา เขาจะให้มาง่ายๆเหรอ” >“แล้ว” ยังไม่ทันจะพูดจบ โมก็เดินมาเปิดประตูรถให้ >“จะนั่งหน้า หรือนั่งหลัง” ต่อถามเรา >แต่หล่อนก็เปิดประตูด้านหลังเข้าไปนั่ง >โมเปิดประตูรถด้านหน้าให้เรานั่งคู่ไปกับเขา >“เปิดเพลงหน่อยโม เงียบจังเลย” เสียงนิวแซนมาจากข้างหลัง >โมทำตามคำสั่ง เราแอบมองเขาไปตลอดทาง ไม่อยากพูดอะไรอีก >“เออ โม เดี๋ยวขึ้นไปเอาเอกสารให้วีด้วยนะ อย่าลืมหล่ะ >วีนี่ก็แย่จริงๆ มาทุกครั้งก็เอามาทิ้งไว้” >“วันนี้เป็นทั้งคนขับรถ ทั้งเด็กรับส่งเอกสารเลยแฮะ” >เขาพูดแกมขำ >“วันนี้วันเดียวแหล่ะน่า” >“หรืออยากเป็นทุกวัน” ต่อยังสนุก >“ไม่เอาหรอก” โมหันมามองหน้าเรา เราหลบไม่ทัน >สายตาของเขายังเฉยชาเช่นเดิม >“ไม่เอาก็อย่าเอา” ต่อหัวเราะคิก โมหิ้วสัมภาระของต่อ >มันมาเฝ้าไข้แต่ทำอย่างกับไปเที่ยว >ข้าวของของต่อมากกว่าเราด้วยซ้ำ >ถึงหน้าห้องต่อก็เปิดประตูห้องให้เราพร้อมยื่นกุญแจชุดใหม่ให้ >เราเดินเข้าห้อง ต่อเก็บทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว >“หล่อนมาทำให้เมื่อไหร่” เราไปพักที่โรงพยาบาลแค่วันเดียวนี่นา >ต่อก็อยู่กะเรา >“ก็พอชั้นไปส่งก็กลับมานอนห้อง” >“งั้นชั้นนอนอยู่โรงพยาบาลคนเดียวเหรอ” >“จ้างพยาบาลเฝ้า” อะไรเนี่ย >“แล้วบิลล์ค่ายาเท่าไหร่” >“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า อะไรกัน ถามกี่รอบแล้ว” >“เอามา ชั้นจะเอาไปเบิกมาคืน เดี๋ยว เย็นๆจะลงไปกดเงินให้” >ต่อยักไหล่ โมยืนรออยู่ที่หน้าห้อง >“ต่อ ได้รึยังเอกสาร เราจะกลับ” >“จะรีบไปไหนนี่ เข้ามาคุยกันก่อนสิ >ห้องเราตอนนี้มันร้อนแดดมันส่องตอนบ่าย” >ต่อเปิดแอร์ในห้องเราแล้ว ตรวจดูความเรียบร้อย “โม เข้ามาสิ >แอร์ออกหมดแล้ว” ต่อจูงมือโมเข้ามาจนได้ >“รอแป็บนะ” ว่าแล้วหล่อนก็ออกไปที่ห้องตัวเองพร้อมปิดประตูห้อง >“โมจ่ายค่ายาให้เราเหรอ” >“ห่วงอยู่เรื่องเดียวสิท่า” เขาดึงบิลล์ออกมา >“เรื่องอะไรจะต้องรบกวนโม เราไม่สบาย >เรามีสวัสดิการก็ต้องใช้สิ” >เราดูยอดแล้วหยิบกระเป๋าเงินนับเงินคืนเขา >“อะไร” เขาทำงง >“ก็คืนให้ก่อนไง เดี๋ยวเราไปเบิกเอง”โมรับเงินไป >“จะได้ไม่เป็นหนี้” โมเอาเงินใส่กระเป๋า >“ไหนว่าต่อมันจ้างพยาบาลเฝ้าเราไม่เห็นมีรายการเลย” >ค่าพยาบาลพิเศษเบิกไม่ได้ เราตรวจดู มันก็ไม่กี่บาทเอง >“ไม่มีหรอก เขาพูดเล่น” >“อย่าบอกนะว่าโมเฝ้าเราแทนต่อ” เขาไม่ตอบ >“โมได้นอนมั่งรึเปล่า” >“ก็นอนอยู่ข้างๆทั้งคืน”เขาก้มหน้าตอบ >“ขอบคุณนะ” เขาเองก็เก้ๆกังๆ ที่เห็นเรายิ้มให้ >“ไม่เป็นไร ชดเชยเรื่องคราวที่เอ๋เฝ้าเราก็แล้วกัน” >“เอ่อ” โมดูเปลี่ยนไปจากตอนที่อยู่โรงพยาบาล “งั้นเรากลับละนะ” >เขาทำท่าจะออกไปจากห้องตามที่พูด >“โม” >“มีอะไรเหรอ” >“ถ้าโมไม่ให้โอกาสเราแล้วก็ไม่เป็นไรนะ >แต่ขอให้เราเป็นเพื่อนกันนะ” เราขอเขาเป็นครั้งสุดท้าย “นะ >โมนะ” เรากอดเขาจากด้านหลัง >“เราไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้โมหายโกรธเราได้ >แต่อย่างน้อยอย่าเกลียดเราเลย เรารู้สึกแย่” โมแกะมือเราออก >“เอ๋” เขาหันหน้ามามองเรา >“อย่าให้ความอ่อนแอมาทำให้เอ๋ รู้สึกผิด >เราเคารพการตัดสินใจของเอ๋ >เอ๋ก็มีเหตุผลที่จะทำและมันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมีใครเข้าใจหรอกนะ >เราไม่ได้โกรธและก็ไม่ได้เกลียด เอ๋ อย่างที่เอ๋คิด” >“แล้วทำไม” โมไม่ตอบ >“โมอาจจะนึกรังเกียจพฤติกรรมของเรา” >“เพ้อเจ้อไปใหญ่แล้ว” >“ไม่เอาแล้วเดี๋ยวต่อจะรอ ไปก่อนนะ ดูแลตัวเองให้ดีหล่ะ” >“ไม่ให้ไป” เราเอาตัวมาบังที่ประตูไว้ >“เอ๋” >“เราจะไม่ให้โมไปไหนทั้งนั้น จนกว่าโมจะยอมรับคำขอโทษจากเรา” >“ก็บอกว่าไม่ได้โกรธ” >หน้าเขาเริ่มแดงขึ้นทั้งที่แอร์มันเย็นแล้ว >เรากอดเขาแน่น “โมจะว่าเราบ้าเราก็ยอม” >เราพูดในขณะที่แก้มแนบกับอกเขา โมพยายามจะดันตัวเราออก >“อย่างอแงสิเอ๋ ปล่อยเราเถอะ” โมดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุม >เราถึงได้ยอมปล่อย >“อย่าร้องไห้” ตาเราแดงเพราะอัดอั้นตันใจ >“ไม่ได้ร้อง งั้นก็ตามใจโมแล้วกัน เราคงแก้ใขอะไรไม่ได้แล้ว” >เราสูดลมหายใจลึกอีกครั้งนับหนึ่งถึงสิบในใจช้าๆ >พร้อมกับมองหน้าเขา >หากว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้ใกล้ชิดกันขอให้เราได้มองเขาให้เต็มตาอีกครั้งก็คงดี >“เรา ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เจอโมอีกรึเปล่า >แม้ว่าเราจะขอให้คงความเป็นเพื่อนเอาไว้ >แต่มันไม่ได้หมายความว่าเราจะกล้าไปเจอหน้าโม >เราละอายใจที่จะยึดเหนี่ยวโมไว้ ด้วยเหตุผลของคนเห็นแก่ตัว >อภัยให้เราเถอะนะ แล้วนับจากนี้เราจะอยู่ตามประสาเรา >ขอให้โมเชื่อใจว่าเราจะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับโมอีก >เป็นเพื่อนกันเราคงทำไม่ได้หรอก ขอให้โมโชคดีนะ” >เรากอดเขาอีกครั้งคราวนี้โมปล่อยให้เรากอดไม่ได้ผลักไส >เขานิ่งอยู่สักพักพร้อมกับกอดเราตอบ คางกดที่กระหม่อมเราไว้ >“ขอเวลาเราสักพักนะ ให้เราตัดสินใจ”เราไม่ตอบคำขอของโม >“ไม่ต้องเสียเวลาหรอกโม ลืมเราไปเถอะ โมจะได้ใช้เวลากับคนใหม่ๆ >สิ่งใหม่ อย่าเสียเวลากับคนอย่างเราเลย” เราปล่อยมือที่กอดเขา >“ไม่มีเหตุผลอีกแล้วนะ” โมเอ็ด >“อย่างงี้ทุกที ทำไมต้องทำให้อารมณ์เสีย ทำไมต้องเป็นแบบนี้ >จะคาดคั้นอะไรตอนนี้” โมผลักเราออกจากตัว >เราเดินออกจากที่ขวางไว้ >“งั้นก็ขอบคุณนะที่ผ่านมา” >“ให้มันได้อย่างนี้สิ” >โมเห็นเราไม่สนใจเขาต่อเขากลายเป็นฝ่ายเดินตามมาที่เรายืน >พร้อมกับผลักไหล่เรา เราหงายหลังนั่งลงไปที่พื้น >“มันเป็นอะไรนักหนาเนี่ย” >โมผลักเราให้นอนลงกับพื้นแล้วกดเราไว้ด้วยแขนทั้งสองข้าง >“ทำไม ทำไม” เราไม่ดิ้นได้แต่มองหน้าเรา >“ทำไมมันถึงเข้าใจอะไรยากขนาดนี้ บอกเราหน่อย” >“เข้าใจแล้วว่าเราจะเสียโมไปแล้ว ถ้าเราปล่อยโมไป >จากวันนี้เราคงไม่มีโอกาสเห็นโมอีก เราถึงไม่อยากให้โมไปง่ายๆ >โมขอเวลา แล้วมันจะนานแค่ไหน ยิ่งนานมันก็ยิ่งห่าง >แล้วสุดท้ายก็หายไปจริง” >“คิดอย่างนั้นเหรอ” เสียงเขาอ่อนลง พร้อมจ้องตาเรา >“ดูเอาไว้ให้ชัดๆนะ” เราหลบสายตาเขา >โมปล่อยมือที่กดออกแล้วดึงแขนเราขึ้นยืนตาม “พักผ่อนก่อนเถอะ >เดี๋ยวไม่สบายขึ้นมาอีก เราไม่ทิ้งเอ๋หรอก” >โมกดเราให้นั่งลงบนที่นอนเรากอดเขาที่ยืนอยู่หน้าเราอยู่ระดับเอวของเขา >อารมณืของเรามันกระเจิดกระเจิงไปหมดแล้ว >เราเงยหน้ามองโมที่ก้มลงมองมาเช่นกัน >ความคิดของเรามันตามอารมณ์ไม่ทันเราแกะตะขอกางเกงของโมออกอย่างรวดเร็ว >โดยที่โมยังมองอยู่ไม่วางตา กางเกงสแล็คหลุดลงไปกองที่ปลายเท้า >เรารูดกางเกงในออกตาม >“จะทำอะไร” เขาถาม >เราไม่ตอบแต่เลือกที่จะกุมส่วนนั้นพร้อมกับใช้ปากกับมัน >โมสะดุ้งแต่เรายังโอบเอวเขาไว้ >“เอ๋ เป็นอะไร” เขาถามในขณะที่เราโยกไปตามความยาวของมัน >“พอก่อน มันไม่มีอารมณ์หรอกวันนี้” >เราถอนปากออกเมื่อเป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ >“น้ำก็ยังไม่ได้อาบ ดูดเข้าไปได้ไง ไม่เหม็นเหรอ” >เราส่ายหน้า โมผลักเราลงไปบนที่นอนแล้วเขาก็คร่อมมาทับตาม >“อยากให้ทำจริงๆเหรอ” เราพยักหน้า โมหัวเราะ “ไม่ไหวเลยนะเรา” >เราอาย “พูดยังไม่ทันขาดคำ ก็มีอารมณ์อีกจนได้” >“ก็มันเป็นแบบนี้นี่จะทำไงได้” >“แล้วไงหล่ะ” >“แล้วไงหล่ะ เรื่องไหน” เราย้อนตอบ >“ไม่รู้แล้ว” ช่วงล่างเปลือยของโมยังคงทาบทับบนตัวเรา >“จะดีเหรอ” ยังถามอยู่ได้ >“ไม่พูดด้วยแล้ว” เราหันหลังให้ >“มีงอนแฮะ” เขากัดที่ติ่งหูเรา “หันมาคุยกันก่อนสิ” >เราไม่พลิกไปหรอก งอนจริงๆนี่ >โมจับมือเราดึงไปกุมส่วนนั้นของเขา >“ว่าไง พร้อมแล้วนะ” เราหันไปตามมือที่รูดของเขา >“เอายัง” >“คนบ้าจะมาแกล้งอะไรอยู่ได้” >โมดึงกางเกงเราออกพร้อมจับเรานอนคว่ำ เป็นท่าถนัดของเขา >“โอ๊ย” สุดท้ายต้องร้องเสียงหลงเพราะ เจอตอกระแทกอย่างแรง >.................. Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.