ตอนที่36..รู้สึกตัวขึ้นมาเช้ามืดเหราะพี่โด่งตื่นไปเข้าห้องน้ำ แกหายไปสักพักก็กลับมานอนต่อ เรานอนลืมตาอยู่
"อ้าว ตื่นแล้วเหรอ โทษทีนะเมื่อคืนหนักไปหน่อย" เราไม่ตอบแต่นอนซุกที่อกแกแทนพี่โด่งเอามือลูบผมเราเบาแล้วจูบหน้าผากทำไมถึงหวานขนาดนี้นะ
"กี่โมงแล้วพี่"
"ตีห้า" พี่โด่งตอบ
"เราจะกลับกันกี่โมงพี่"
"คงสายๆมั๊ง รอพวกนั้นตื่นก่อน" อาจารย์บอกตั้งแต่ขามาแล้วว่า ขากลับพี่โด่งจะและส่งที่หมอชิตส่วนแกก็จะกลับบ้านที่ระนองต่อเลย พี่โด่งลาพักร้อนมาหนึ่งอาทิตย์แวะมาหาอาจารย์ก่อนเพราะไม่ได้เจอกันนานซึ่งก็เป็นช่วงโรงเรียนหยุดหลายวันพอดี
"เดี๋ยวเราก็ต้องแยกกันแล้วสิพี่" เราถามแก
"นั่นนะสิ"
"พี่โด่งจะกลับไปเยี่ยมบ้านเหรอ" เรายังคงถามต่อ
"ก็กะจะไปเยี่ยมแม่ แม่อยู่คนเดียว เอ๋อยากไปเที่ยวบ้านพี่มั๊ย" พี่โด่งถามแล้วหอมแก้มเบาๆ
"อยาก แต่จะไปได้ยังไง ในเมื่อทุกคนกลับ"พี่โด่งคงแกล้งถามไปยังงั้น
"จริงด้วย ถ้ามีคนไปต่อก็คงไปได้" พี่โด่งพลิกตัวมานอนทับเรา
"พี่นอนพอรึเปล่าเดี๋ยวขับรถไม่ไหวนะ"
"แล้วเอ๋ หล่ะ"
"หลับสบายเลย"
"สบายรูหล่ะสิ" พี่โด่งพูดไปไซ้ซอกคอไป "อีกยกนะเอ๋ ยังไม่หายมันส์เลย" เราดันหน้าแกออกจากคอ
"พี่โด่งชอบผู้ชายด้วยกันรึเปล่า" แกส่ายหน้า
"ชอบแบบเอ๋นี่แหละ เห็นหน้าก็อยากจะเอา"
"เอ๋ ชอบพี่นะ" เราจูบที่คางแกเบาๆ พี่โด่งถอดกางเกงออก เคแกโด่แล้ว มันผงกหัวอยู่ต่อหน้า เราจับมันแน่นแล้วเยที่ปลายแซะไปตามรอยแยกมือก็ลูบไข่ใบโตจนมันค่อยๆหดรั้งขึ้นมา พี่โด่งกำลังเอาปากเราอยู่ เราดูดแรงขึ้นแรงขึ้นเรื่อยๆ มันชึกจนถึงคอหอยเลย พี่โด่งค่อยๆดึงออก แล้วจับเรานั่งตักเรารีบหยิบโลชั่นมาป้าย พี่โด่งหย่อนขาลงข้างเตียงแล้วยกตัวเราขึ้น แกจับเคตั้งรอแล้วให้เราหย่อนลงนั่งเบาๆ มันค่อยๆเข้าไปทีละนิด ทีละนิด..." อา..." พี่โด่งครางเบาๆ เราขย่มตอพี่โด่งในท่านั้นนานพอดู
"พี่จะเสร็จรึยัง" เราถามไปจูบที่ซอกคอแกไป
"เสียวดีเอ๋" เรากอดแกแน่นเพราะเสียวเหมือนกัน ตามองไปที่หน้าต่างฟ้าใกล้จะสว่างแล้ว เริ่มมองเห็นหน้าพี่โด่งชัดมากขึ้น ยิ่งดูก็ยิ่งหล่อ แกยิ้ม
"มองอะไร" ช่วงล่างยังคงเนิบๆอยู่
"มองคนหล่อ" พูดเสร้จก็หอมแก้มแกที แกก็หอมตอบ
"เอ๋จะเช้าแล้ว พี่เร่งนะ" เราค่อยๆลุกขึ้น พี่โด่งจับเราโก้งโค้งแล้วเสยพรวดทีเดียวจนมิดด้ามจากนั้นก็เย่อเราเร็วและแรง จนตัวเราสะเทือนตามแรงของแก เสียงเนื้อกับเนื้อกระเทกกันแรงขึ้นเรื่อยๆ พี่โด่งชักออกเกือบสุดแล้วดันพรวดเข้ามาแรงจนหนอกแนบกับก้นเรา ก่อนจะดันให้เรานอนลงที่เตียงพร้อมทาบทับลงมาเวลาเดียวกับน้ำเชื้อที่ฉีดตามมาอย่างแรง พี่โด่งทาบเราอยู่อย่างงั้นสักพัก ก็สะกิดเราให้ลุกขึ้น เคแกหลุดออกไปแล้ว เราแฉะไปทั้งก้น
"ไปอาบน้ำแล้วไปตลาดกันเถอะเอ๋" พี่โด่งหยิบผ้าเช็ดตัวเดินตัวปลิวไปแล้ว เราถึงตามไปประตูยังไม่ปิด
"เร็วมาอาบน้ำด้วยกัน ทำเวลาหน่อย" เราช่วยกันอาบน้ำอย่างเร็วพี่โด่งเสร็จก่อน แล้วค่อยๆเปิดประตูชะโงกดูให้แน่ใจก่อนจะก้าวออกไป "พี่ไปห้องก่อนนะ" พี่โด่งรีบวิ่งเข้าห้องนอนอย่างรวดเร็ว เราก็อาบน้ำต่อ แปรงฟันล้างซอกล้างหลืบหลายครั้ง ในใจก็นึกกลัวเอดส์ขึ้นมา นี่เรามั่วรึเปล่า ได้แต่ถามตัวเอง แล้วเอดส์มันเป็นยังไงนะ ความรู้ตอนนั้นมันช่างน้อยนิด นึกได้อย่างนั้นรีบฟอกสบู่แหย่เข้าไปล้างอีกหลายรอบจนอาบเสร็จ
พี่โด่งแงตัวเสร็จแล้ว เราเปิดกระเป๋าหยิบเสื้อผ้า หันมองตัวเองในกระจกตู้เสื้อผ้าก็ตกใจ ตัวเราเขียวเป็นจ้ำๆ ตั้งแต่ซอกคอ ราวนมทั้งสองข้าง ดูใกล้ๆมันเป็นรอยกัดชัดเจน ช่วงเอวก็มี
"พี่โด่งนั่งเช็ดผมอยู่ก็สงสัยที่เราไม่ยอมใส่เสื้อ
"ส่องอยู่นั่นแหละ ใส่เสื้อผ้าเร็วๆสิครับ"
"พี่โด่ง เอ๋เป็นอะไร" เราเดินทั้งๆที่ถอดเสื้อมาให้แกดู แกปล่อยมือจากผ้าแล้วจับเอวเรา มองตามที่บอก แล้วก็หัวเราะเบาๆ
"พรายขย้ำมั่ง นอนแปลกที่"แล้วแกก็หัวเราะที่เราทำหน้าไม่เข้าใจ
"พรายที่ไหน ก็มีแต่พี่นะแหล่ะที่นอนด้วย" รอยบางรอยที่ไม่มีรอยฟันก็มีเขียวๆบ้างเหมือนช้ำ แต่จับดูก็ไม่ถึงเจ็บ
"เด็กดื้อก็ต้องโดนดีอย่างนี้แหละ ทีหลังอย่าดื้อนะครับ"
นึกขึ้นได้ว่ามันคล้ายรอยที่อาจารย์ดูดเมื่อครั้งไอ้ตั้มถาม เพียงแต่ตกใจว่ามันชัดมาก
"แล้วอีกกี่วันมันจะจาง"
"ไม่จางหรอก จะได้จำนานๆไง" แกพูดตีหัวเราเบาๆ "ใส่เสื้อเร็ว พี่เที่ยวตลาดกัน" เราทำตามอย่างว่าง่าย พี่โด่งลงไปติดเครื่องรอ ออกจากห้องก็สวนกับอาจารย์ที่กำลังจะเดินไปห้องน้ำ
"เอ๋ จะไปไหนกัน"
"ไปตลาด"
"เออดีแล้ว หาอะไรมากินตอนเช้าด้วยนะหิวแล้ว" พูดเสร็จแกก็เดินไปห้องน้ำ ดีจริงที่อาจารย์ไม่สงสัย....
..ถึงโลกจะแหลกสลาย จันทร์จะมืดแลหาย ฉันไม่คลายสัมพันธ์ ขอเธออย่าลืมเลือนฉัน แล้วเราคงพบกัน เหมือนจันทร์ที่คู่ดารา แต่ฉันยังนึกหวั่นเสมอรักเธอเลือนเหมือนม่านบังตา บางวันฉันเฝ้าคอยหา.....
"เพลงอะไรพี่" เสียงเพลงหวานครวญมาจากวิทยุ
"ม่านบังตา" พี่โด่งตอบ "ฟังรู้เรื่องมั๊ย" เราพยักหน้าเพลงแนวนี้แม่เปิดประจำ เพียงแต่ไม่รู้ชื่อเท่านั้น วันนี้ทำไมฟังแล้วดูเศร้ากินใจนัก พี่โด่งหันหน้ามายิ้ม
"เด็กดื้อ" แกบีบมือเราเบาๆ
"เอ๋อยากไปเที่ยวบ้านพี่จัง" เรามองหน้าพี่โด่ง แกยิ้มกับตัวเองแต่ไม่ตอบอะไร ถึงตลาดแวะกินโจ๊ก และซื้อกาแฟกับปาท่องโก๋ ข้าวและกับหลายอย่าง ผ่านแผงแม่ค้าผักเมื่อวานแกจำได้ ยิ้มทักทาย
"วันนี้ไม่อุดหนุนเหรอลูก"
"วันนี้จะกลับแล้วฮะ"
"เออ ดูใกล้ๆก็เด็กผู้ชายนี่นา" พี่โด่งหัวเราะเบาๆแล้วจูงมือเราเดินจากร้านป้าแก
ทุกคนตื่นและเก็บเสื้อผ้ารอที่ด้านล่างแล้ว กินข้าวกัยอย่างรวดเร็วแล้วขึ้นรถ อาจารย์ไปคืนห้อง เวลาของเราหมดแล้วเหรอ เราถามตัวเองในใจตอนที่นั่งอยู่กระบะหลัง มองหน้านะ นะหน้าแดงหลบสายตาเราเรายิ้มให้เขาแต่นึกขอโทษอยู่ในใจ เรานั่งเงียบไปตลอดทาง บางครั้งก็งีบหลับ ไม่นานรถก็มาถึงหมอชิต ทุกคนลุกขึ้นกระโดดลงจากรถ
"เสียดายนะที่ไม่ได้ไปส่งพี่ที่โรงเรียน"
"โอ๊ย ย้อนไปย้อนมา" แกตบบ่า "อยากเจอก็ไปเที่ยวอีกสิวะ" อาจารย์เท้าสะเอวยืนคุยกับพี่โด่งใกล้ๆกับเรา "ไงเราสนุกมั๊ย" แกหันมาถาม "สนุกฮะ"
"เมื่อกี๊ผมชวนเอ๋ไปเที่ยวต่อ "
"ฮั่นแน่" อาจารย์ชี้หน้าพี่โด่ง"ว่าไงเราอยากไปมั๊ยหล่ะ" เราพยักหน้า อาจารย์ลูบหัวเราเบาๆ "คงกลัวพ่อกับแม่ละสิ" แกมองหน้าเรา"จะยากอะไร โทรไปขอสิ"
"แล้วจะบอกว่าไง ในเมื่อทุกคนกลับแล้ว"
"ก็แค่บอกว่าขอเที่ยวต่อวันสองวัน เพราะมีบางคนไปต่อไม่ต้องพูดมาก ถ้าพ่อแม่อนุญาตก็ไป ถ้าไม่ก็อด แค่นั้นเอง" อาจารย์แนะ ขอแม่ง่ายกว่าเตี่ย
"จะไปไหนต่อหล่ะ แล้วจะมีเงินพอเหรอ" แม่ถามมาจากปลายสาย เงินเรายังอยู่ครบบวกลบค่ารถแล้วคงพอ บัตรเอทีเอ็มก็มี "ระวังตัวด้วยนะ ขึ้นรถขึ้นรา " แม่บอกเหมือนยอมแล้ว "เดี๋ยวแม่จะบอกเตี่ยให้ ไม่ต้องกลัวหรอก เที่ยวให้สนุก" แม่วางหูไปแล้ว เรารู้สึกไม่ดีที่ติดผู้ชาย แต่สมองอันน้อยนิดตอนนั้นมีอยากจะทำตามใจอยากเท่านั้น
..อาจารย์กำลังจะซื้อตั๋ว หันมามอง
"ว่าไง"
"แม่ให้ไป"
"ก็แค่นั้น ทีนี้ก็ถามเจ้าภาพเขาดูว่าเขาเลี้ยงไหวมั๊ย" พี่โด่งอมยิ้มอาจารย์เอาศอกกระทุ้งที่ท้องแกเบาๆ พร้อมกับแซวว่า" ดูลูกเขาดีๆนะโว๊ย พ่อแม่เขาหวง" แกหัวเราะร่า
"พี่เอ๋ไม่กลับด้วยกันเหรอ" นนท์เดินมาถาม "ว้าเสียดายจังพรุ่งนี้โรงเรียนเปิดแล้วไม่งั้นจะตามไปด้วย" คนอื่นได้แต่ทำหน้าแปลกใจเมื่อรู้ว่าเราไม่กลับ ยืนส่งทุกคนจนรถออกแล้วกลับมาที่จอดรถ ตั้งแต่ในหมอชิตพี่โด่งไม่ได้พูดอะไรสักคำ
"เราจะไปไหนกันดี" แกหันมาถาม เราส่ายหน้า "ไม่รู้สิ"
รถค่อยๆออกจากบริเวณนั้นขับไปเรื่อยๆ เราดูหน้าพี่โด่งแล้วก็คิดไปเองว่าแกคงคิดผิดที่ชวนเรา จึงถามขึ้นมาจากความเงียบ
"พี่โด่ง อยากให้เอ๋ไปด้วยรึเปล่า" กรุงเทพฯกับเราเป็นเรื่องธรรมดาไปกลับคนเดียวทุกปิดเทอมอยู่แล้ว แวะไปนอนบ้านป้าก่อนกลับสักคืนคงดี เรานึกในใจ พี่โด่งนิ่งสักพักแล้วหันหน้ามาตอบ
"ไม่อยากจะชวนเรอะ แต่ไม่รู้จะไปไหนดีเท่านั้น ตอนนี้เหนื่อย อยากจะพักสักหน่อย" แกหันหน้ามามอง "ไปห้องพี่ก่อนแล้วกัน" ว่าแล้วแกก็ออกเลนขวาขับเร็วกว่าเดิม......
