We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: กึ่งอีโรติกเรื่องที่สาม... เรื่องของพี่น้อง" Posted by อิ๊ก on 21-May-12 at 00:03 AM บทที่ 9 ผมไม่ต้องใช้เวลานานเลยในการที่จะรู้ว่าพี่น้ำยังไม่หายโกรธผมสนิทนัก เพราะในคืนนั้น พี่น้ำตามเอ็มมิลิโอและแฟนของเขาไปกินเหล้าและไม่กลับมาจนถึงเช้า . ปกติพี่น้ำไม่ชอบกินเหล้า ส่วนเบียร์ก็กินแค่พออาศัยดังนั้นผมจึงไม่เข้าใจว่าทำไมพี่น้ำถึงตามไปอีก หากพี่น้ำไปลำพังกับเอ็มมิลิโอสองคนความคิดผมคงเตลิดไปไกลแล้ว เพราะเอ็มมิลิโอเป็นหนุ่มฝรั่งที่รูปร่างหน้าตาดีมากและพี่น้ำอาจจะชอบเขาขึ้นมาก็ได้ แต่เมื่อมีแฟนของเขาอยู่ด้วยและพี่เฟม พี่ชายฝนก็ตามไปด้วยผมจึงไม่ได้มีความคิดไปในทำนองนั้น หากแต่ที่บนเตียงข้างๆ ผมที่ว่างเปล่าอยู่ตอนนี้ก็ทำให้ผมอดคิดมากไม่ได้ว่าพี่น้ำยังไม่หายโกรธ . พี่น้ำไม่เคยทิ้งให้ผมนอนคนเดียวเลย ถูกล่ะว่าไม่ใช่ว่าผมจะเคยนอนโดยไม่มีพี่น้ำเสียเมื่อไหร่ แต่ตั้งแต่เราสนิทกันนี่เป็นคืนที่สองที่พี่น้ำไม่ยอมกลับมานอนเป็นเพื่อนผม คืนแรกคือเมื่อผมทำโทรศัพท์ของเขาพัง และคืนนี้ที่ผมก่อเรื่องขึ้นเมื่อกลางวัน . ผมนอนร้องไห้จนหลับไปตอนใกล้สว่างแล้ว ผมรู้สึกตัวว่าเพิ่งหลับไปได้เดี๋ยวเดียวเมื่อเคี้ยงมาเขย่าปลุกให้ผมตื่นขึ้น ผมใช้เวลาไม่นานเลยในการรำลึกถึงเรื่องราวเมื่อคืนและเมื่อรู้ว่าพี่น้ำยังไม่กลับเข้ามาผมก็รู้สึกเครียดขึ้นมาอีก . ขณะที่ผมและเพื่อนๆ ทานอาหารเช้ากันอยู่ พี่น้ำและพี่เฟมก็ตามมาสมทบ ผมรู้สึกโล่งอก พี่น้ำยังไม่ยอมสบตาผมเต็มตานักและแม้เราเก็บกระเป๋าและขึ้นรถบัสเพื่อเดินทางกลับแอลเอนี้ พี่น้ำยังไปนั่งแยกตัวอยู่คนเดียว . หลังจากครึ่งชั่วโมงผ่านไปและผมคุยกับมั่นไม่รู้เรื่องเพราะไม่สามารถทำสมาธิได้เลย ผมก็ตัดสินใจลุกมาหาพี่น้ำ ผมหยิบกล้องที่พี่น้ำถืออยู่มาจัดแจงเก็บใส่กระเป๋าแล้ววางมันไว้ที่พื้น เมื่อพี่น้ำไม่ว่าอะไรและส่งยิ้มน้อยๆ ให้ผม ผมจึงนั่งลงเคียงข้างเขาและค่อยๆ โน้มศีรษะพิงไหล่ของเขาต่างหมอนพร้อมปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งลง . พี่น้ำไม่พูดอะไรเลย... . ผมลืมตาขึ้นและถาม . “เมื่อคืนทำอะไรกัน” พี่น้ำมองผมนิ่งๆ พักหนึ่งก่อนตอบ . “กินเบียร์ คุยกัน” . “กินเยอะนะ” ผมติง . “ไม่เยอะมากหรอก... ก็เมาแหละ” . “โกรธกันหรอ” ผมหมายถึงผม ซึ่งพี่น้ำก็รู้ . “โกรธเรื่องอะไร” เมื่อพี่น้ำถาม จู่ๆ ผมก็นึกถึงคืนที่ผมเขวี้ยงโทรศัพท์พี่น้ำจนแตกกระจาย และจู่ๆ ผมก็นึกถึงไอ้โดมขึ้นมา และจากที่พี่น้ำแอบหอมแก้มผมสองสามครั้งตั้งแต่มาที่อเมริกานี่ รวมถึงคืนที่เราแชร์เวลาส่วนตัวร่วมกันในห้องน้ำห้องเดียว ผมจึงไม่รู้สึกขัดเขินมากนักที่จะถามพี่น้ำว่า . “ได้คุยกับโดมมั่งรึเปล่า” ผมมองหน้าพี่น้ำไปด้วย พี่น้ำทำหน้างงๆ . “อะไรวะ อยู่ดีๆ ก็เปลี่ยนเรื่อง แล้วโดมเกี่ยวอะไร” . “รู้มั้ยว่าทำไมต้นเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งอะ” พี่น้ำใช้เวลาสักพักก่อนจะนึกออกว่าผมพูดถึงเรื่องอะไร . “เอ็งมันบ๊องไง” . “เฮียซื้อทอยสตอรี่ให้โดม แต่ไม่เคยซื้อให้ต้นเลย” ผมเห็นพี่น้ำอ้าปากค้าง “มันดีกว่าต้นหรอไง” ผมไม่ได้คิดว่าจะชวนทะเลาะเลย แต่อารมณ์ผมเริ่มพลุ่งพล่านอีกแล้ว มันทำให้เสียงผมสั่นเครือ พี่น้ำถอนหายใจแล้วฝืนยิ้มน้อยๆ . “โดมมันก็น่ารักอะนะ ต้นเป็นเพื่อนมันคงไม่เห็น... แต่เวลามันคุยกับพี่มันน่ารักดี” . “ก็เลยรักมัน ซื้อของให้มันดิ” หางเสียงผมงอนอีกแล้ว ทำไมผมถึงเป็นอย่างนี้นะ . “แล้วจะเอาอะไรเนี่ย ตอนนี้ก็ไม่ได้คุยกับมันแล้ว” . “ทีต้นขอเฮียไม่ซื้อให้เลย” ผมก็ยังไม่ยอมหยุด พี่น้ำเลิกคิ้วถามผมตอบ . “แล้วเรารู้ได้ไงว่าพี่ซื้อทอยสตอรี่ให้โดม” . “ก็คืนก่อนเห็นเฮียเก็บไว้ในตู้ แล้วอีกวันไอ้โดมมันก็เอาไปห้อยโทรศัพท์...” พี่น้ำทำหน้าเฉยอยู่สักพัก จากนั้นมองหน้าผมแล้วยิ้มให้ผมอย่างเอ็นดูพร้อมหัวเราะขันเบาๆ โชคดีจังที่เขาไม่โกรธผมทั้งที่ผมบ้าบอหยุดไม่อยู่อย่างนี้ พี่น้ำยกแขนขึ้นโอบไหล่ผมแล้วโน้มผมให้พิงหน้าอกเขาแต่ผมขืนตัวไว้ด้วยความไม่มั่นใจ . “แอบรื้อของคนอื่นดู นิสัยไม่ดี” พี่น้ำต่อว่า แต่ใบหน้าเปื้อนด้วยรอยยิ้ม “ถ้างั้นก็ต้องเห็นวู๊ดดี้ด้วย” . “อื้อ” ผมพยักหน้า . “แล้วไอ้โดมมันมีไหมล่ะ วู๊ดดี้น่ะ” พี่น้ำถาม แล้วมันจะมีได้ยังไง ไอ้โดมมันตัวควายเกินกว่าจะเอาวู๊ดดี้มาห้อยกระเป๋าแล้ว ถ้าเป็นเด็กตัวแกร็นๆ อย่างผมก็ว่าไปอย่าง ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ . “ที่ไอ้โดมไม่มีเพราะพี่ซื้อให้เราไง” คำพูดของพี่น้ำทำให้ผมอึ้งไป เสียงพี่น้ำพูดต่อ แต่เราดันเขวี้ยงโทรศัพท์พี่ทิ้ง เลยหมั่นไส้ ไม่ให้ซะเลย” . “ชิ... แล้วไปไหนแล้วล่ะ” . “เก็บอยู่ในตู้นั่นแหละ กะว่าปีหน้าค่อยให้” . ผมนิ่งเงียบ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเขินการกระทำของตัวเอง แต่อีกส่วนหนึ่งก็เพราะเสียใจที่ผมอารมณ์ร้อนในวันนั้นและทำให้ผมเข้าใจผิดไปเองคนเดียวมาตลอดหนึ่งเดือนกว่าๆ มานี้ ความรู้สึกผิดที่ผมทำโทรศัพท์ของพี่น้ำพังกลับมาอีกครั้ง ผมรู้สึกอุ่นรื้นในตา แค่นี้ก็จะร้องไห้อีกแล้ว ผมนี่ไม่ไหวจริงๆ . “เฮียจีบไอ้โดมหรอ” ผมถามโดยไม่เงยหน้ามอง “หรือว่ามันจีบเฮีย” พี่น้ำเงียบอยู่พักหนึ่งก่อนเอ่ยตอบ . “เปล่า... ก็คุยๆ กัน ไปเที่ยวด้วยกันครั้งสองครั้ง” . “ครั้งหรือสองครั้ง” ตอนนี้ผมไม่ได้โมโห แต่แค่อยากรู้ขึ้นมาเท่านั้น . “ประมาณนั้นแหละ...” . “แล้วคุยกับมันอยู่รึเปล่า” ผมถาม . “อือ ก็คุยเฟสบ้าง คนรู้จัก มันกำลังอินเลิฟกับน้องม.2 นี่นะ” . “เฮียเสียดายรึเปล่า” ผมแอบยกมือขึ้นปาดน้ำตา ไม่แน่ใจว่าพี่น้ำจะเห็นหรือเปล่า . “ไม่อะ ไม่ได้คิดอะไร” พี่น้ำตอบสั้นๆ ชวนให้ผมอยากรู้อีก แต่ผมก็ไม่กล้าถามอะไรมากไปกว่านั้น จากนั้นพี่น้ำยกแขนขึ้นโอบไหล่ผมก่อนจะถามว่า . “ทำไมถึงไม่อยากให้พี่คุยกับโดม” นั่นสินะ... ทำไม . “พี่เป็นเพื่อนกับเพื่อนเราบ้างไม่ได้หรอ” . “คุยกันนานเกิ๊น” . “หวงพี่หรือหวงเพื่อนเนี่ย” พี่น้ำถามขำๆ โอบไหล่ผมเข้าหาตัวแล้วจับหัวผมซบที่ไหล่ของเขา ผมไม่ได้ขัดขืนอีกแล้วแต่ขยับท่านั่งให้ถนัดขึ้น จากนั้นพี่น้ำจูบขมับผมเบาๆ ทีหนึ่ง แม้ไม่มีใครมองอยู่แต่ผมก็รู้สึกเขินนิดๆ ผมมานึกได้ทีหลังว่าผู้หญิงที่ผมชอบนั่งอยู่ข้างหน้าถัดไปไม่กี่แถว แต่ในเวลานั้นผมไม่ได้นึกถึงใครเลย . “อีกนานมั้ยกว่าจะถึงสถานีรถไฟ” ผมถามไปอย่างนั้นเองเพราะจำได้แล้วจากขามาว่าการเดินทางช่วงนี้ใช้เวลาเท่าไหร่ แต่ผมไม่รู้จะตอบคำถามของพี่น้ำว่าอย่างไร ผมคงจะเป็นแค่น้องคนสุดท้องที่เอาแต่ใจและไม่อยากให้ใครมาแย่งพี่ชายไปจากผม ในเวลานี้ความรู้สึกว้าวุ่นใจที่มีมาตั้งแต่เมื่อคืนค่อยสงบนิ่งและผมก็ทนความง่วงไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ก่อนที่ผมจะผล็อยหลับไป ผมได้ยินเสียงพี่น้ำตอบมาว่า . “เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละ”

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   >[h1][font color=teal]บทที่ 9[/font][/h1] > > >ผมไม่ต้องใช้เวลานานเลยในการที่จะรู้ว่าพี่น้ำยังไม่หายโกรธผมสนิทนัก >เพราะในคืนนั้น >พี่น้ำตามเอ็มมิลิโอและแฟนของเขาไปกินเหล้าและไม่กลับมาจนถึงเช้า >. > ปกติพี่น้ำไม่ชอบกินเหล้า >ส่วนเบียร์ก็กินแค่พออาศัยดังนั้นผมจึงไม่เข้าใจว่าทำไมพี่น้ำถึงตามไปอีก >หากพี่น้ำไปลำพังกับเอ็มมิลิโอสองคนความคิดผมคงเตลิดไปไกลแล้ว >เพราะเอ็มมิลิโอเป็นหนุ่มฝรั่งที่รูปร่างหน้าตาดีมากและพี่น้ำอาจจะชอบเขาขึ้นมาก็ได้ >แต่เมื่อมีแฟนของเขาอยู่ด้วยและพี่เฟม >พี่ชายฝนก็ตามไปด้วยผมจึงไม่ได้มีความคิดไปในทำนองนั้น >หากแต่ที่บนเตียงข้างๆ >ผมที่ว่างเปล่าอยู่ตอนนี้ก็ทำให้ผมอดคิดมากไม่ได้ว่าพี่น้ำยังไม่หายโกรธ >. > พี่น้ำไม่เคยทิ้งให้ผมนอนคนเดียวเลย >ถูกล่ะว่าไม่ใช่ว่าผมจะเคยนอนโดยไม่มีพี่น้ำเสียเมื่อไหร่ >แต่ตั้งแต่เราสนิทกันนี่เป็นคืนที่สองที่พี่น้ำไม่ยอมกลับมานอนเป็นเพื่อนผม >คืนแรกคือเมื่อผมทำโทรศัพท์ของเขาพัง >และคืนนี้ที่ผมก่อเรื่องขึ้นเมื่อกลางวัน >. > ผมนอนร้องไห้จนหลับไปตอนใกล้สว่างแล้ว >ผมรู้สึกตัวว่าเพิ่งหลับไปได้เดี๋ยวเดียวเมื่อเคี้ยงมาเขย่าปลุกให้ผมตื่นขึ้น >ผมใช้เวลาไม่นานเลยในการรำลึกถึงเรื่องราวเมื่อคืนและเมื่อรู้ว่าพี่น้ำยังไม่กลับเข้ามาผมก็รู้สึกเครียดขึ้นมาอีก >. > ขณะที่ผมและเพื่อนๆ ทานอาหารเช้ากันอยู่ >พี่น้ำและพี่เฟมก็ตามมาสมทบ ผมรู้สึกโล่งอก >พี่น้ำยังไม่ยอมสบตาผมเต็มตานักและแม้เราเก็บกระเป๋าและขึ้นรถบัสเพื่อเดินทางกลับแอลเอนี้ >พี่น้ำยังไปนั่งแยกตัวอยู่คนเดียว >. > >หลังจากครึ่งชั่วโมงผ่านไปและผมคุยกับมั่นไม่รู้เรื่องเพราะไม่สามารถทำสมาธิได้เลย >ผมก็ตัดสินใจลุกมาหาพี่น้ำ >ผมหยิบกล้องที่พี่น้ำถืออยู่มาจัดแจงเก็บใส่กระเป๋าแล้ววางมันไว้ที่พื้น >เมื่อพี่น้ำไม่ว่าอะไรและส่งยิ้มน้อยๆ ให้ผม >ผมจึงนั่งลงเคียงข้างเขาและค่อยๆ >โน้มศีรษะพิงไหล่ของเขาต่างหมอนพร้อมปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งลง >. > พี่น้ำไม่พูดอะไรเลย... >. > ผมลืมตาขึ้นและถาม >. > “เมื่อคืนทำอะไรกัน” พี่น้ำมองผมนิ่งๆ >พักหนึ่งก่อนตอบ >. > “กินเบียร์ คุยกัน” >. > “กินเยอะนะ” ผมติง >. > “ไม่เยอะมากหรอก... ก็เมาแหละ” >. > “โกรธกันหรอ” ผมหมายถึงผม ซึ่งพี่น้ำก็รู้ >. > “โกรธเรื่องอะไร” เมื่อพี่น้ำถาม จู่ๆ >ผมก็นึกถึงคืนที่ผมเขวี้ยงโทรศัพท์พี่น้ำจนแตกกระจาย และจู่ๆ >ผมก็นึกถึงไอ้โดมขึ้นมา >และจากที่พี่น้ำแอบหอมแก้มผมสองสามครั้งตั้งแต่มาที่อเมริกานี่ >รวมถึงคืนที่เราแชร์เวลาส่วนตัวร่วมกันในห้องน้ำห้องเดียว >ผมจึงไม่รู้สึกขัดเขินมากนักที่จะถามพี่น้ำว่า >. > “ได้คุยกับโดมมั่งรึเปล่า” ผมมองหน้าพี่น้ำไปด้วย >พี่น้ำทำหน้างงๆ >. > “อะไรวะ อยู่ดีๆ ก็เปลี่ยนเรื่อง >แล้วโดมเกี่ยวอะไร” >. > “รู้มั้ยว่าทำไมต้นเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งอะ” >พี่น้ำใช้เวลาสักพักก่อนจะนึกออกว่าผมพูดถึงเรื่องอะไร >. > “เอ็งมันบ๊องไง” >. > “เฮียซื้อทอยสตอรี่ให้โดม >แต่ไม่เคยซื้อให้ต้นเลย” ผมเห็นพี่น้ำอ้าปากค้าง >“มันดีกว่าต้นหรอไง” ผมไม่ได้คิดว่าจะชวนทะเลาะเลย >แต่อารมณ์ผมเริ่มพลุ่งพล่านอีกแล้ว มันทำให้เสียงผมสั่นเครือ >พี่น้ำถอนหายใจแล้วฝืนยิ้มน้อยๆ >. > “โดมมันก็น่ารักอะนะ ต้นเป็นเพื่อนมันคงไม่เห็น... >แต่เวลามันคุยกับพี่มันน่ารักดี” >. > “ก็เลยรักมัน ซื้อของให้มันดิ” >หางเสียงผมงอนอีกแล้ว ทำไมผมถึงเป็นอย่างนี้นะ >. > “แล้วจะเอาอะไรเนี่ย >ตอนนี้ก็ไม่ได้คุยกับมันแล้ว” >. > “ทีต้นขอเฮียไม่ซื้อให้เลย” ผมก็ยังไม่ยอมหยุด >พี่น้ำเลิกคิ้วถามผมตอบ >. > “แล้วเรารู้ได้ไงว่าพี่ซื้อทอยสตอรี่ให้โดม” >. > “ก็คืนก่อนเห็นเฮียเก็บไว้ในตู้ >แล้วอีกวันไอ้โดมมันก็เอาไปห้อยโทรศัพท์...” >พี่น้ำทำหน้าเฉยอยู่สักพัก >จากนั้นมองหน้าผมแล้วยิ้มให้ผมอย่างเอ็นดูพร้อมหัวเราะขันเบาๆ >โชคดีจังที่เขาไม่โกรธผมทั้งที่ผมบ้าบอหยุดไม่อยู่อย่างนี้ >พี่น้ำยกแขนขึ้นโอบไหล่ผมแล้วโน้มผมให้พิงหน้าอกเขาแต่ผมขืนตัวไว้ด้วยความไม่มั่นใจ >. > “แอบรื้อของคนอื่นดู นิสัยไม่ดี” พี่น้ำต่อว่า >แต่ใบหน้าเปื้อนด้วยรอยยิ้ม >“ถ้างั้นก็ต้องเห็นวู๊ดดี้ด้วย” >. > “อื้อ” ผมพยักหน้า >. > “แล้วไอ้โดมมันมีไหมล่ะ วู๊ดดี้น่ะ” พี่น้ำถาม >แล้วมันจะมีได้ยังไง >ไอ้โดมมันตัวควายเกินกว่าจะเอาวู๊ดดี้มาห้อยกระเป๋าแล้ว >ถ้าเป็นเด็กตัวแกร็นๆ อย่างผมก็ว่าไปอย่าง ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ >. > “ที่ไอ้โดมไม่มีเพราะพี่ซื้อให้เราไง” >คำพูดของพี่น้ำทำให้ผมอึ้งไป เสียงพี่น้ำพูดต่อ >แต่เราดันเขวี้ยงโทรศัพท์พี่ทิ้ง เลยหมั่นไส้ >ไม่ให้ซะเลย” >. > “ชิ... แล้วไปไหนแล้วล่ะ” >. > “เก็บอยู่ในตู้นั่นแหละ กะว่าปีหน้าค่อยให้” >. > ผมนิ่งเงียบ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเขินการกระทำของตัวเอง >แต่อีกส่วนหนึ่งก็เพราะเสียใจที่ผมอารมณ์ร้อนในวันนั้นและทำให้ผมเข้าใจผิดไปเองคนเดียวมาตลอดหนึ่งเดือนกว่าๆ >มานี้ ความรู้สึกผิดที่ผมทำโทรศัพท์ของพี่น้ำพังกลับมาอีกครั้ง >ผมรู้สึกอุ่นรื้นในตา แค่นี้ก็จะร้องไห้อีกแล้ว >ผมนี่ไม่ไหวจริงๆ >. > “เฮียจีบไอ้โดมหรอ” ผมถามโดยไม่เงยหน้ามอง >“หรือว่ามันจีบเฮีย” >พี่น้ำเงียบอยู่พักหนึ่งก่อนเอ่ยตอบ >. > “เปล่า... ก็คุยๆ กัน >ไปเที่ยวด้วยกันครั้งสองครั้ง” >. > “ครั้งหรือสองครั้ง” ตอนนี้ผมไม่ได้โมโห >แต่แค่อยากรู้ขึ้นมาเท่านั้น >. > “ประมาณนั้นแหละ...” >. > “แล้วคุยกับมันอยู่รึเปล่า” ผมถาม >. > “อือ ก็คุยเฟสบ้าง คนรู้จัก มันกำลังอินเลิฟกับน้องม.2 >นี่นะ” >. > “เฮียเสียดายรึเปล่า” ผมแอบยกมือขึ้นปาดน้ำตา >ไม่แน่ใจว่าพี่น้ำจะเห็นหรือเปล่า >. > “ไม่อะ ไม่ได้คิดอะไร” พี่น้ำตอบสั้นๆ >ชวนให้ผมอยากรู้อีก แต่ผมก็ไม่กล้าถามอะไรมากไปกว่านั้น >จากนั้นพี่น้ำยกแขนขึ้นโอบไหล่ผมก่อนจะถามว่า >. > “ทำไมถึงไม่อยากให้พี่คุยกับโดม” นั่นสินะ... >ทำไม >. > “พี่เป็นเพื่อนกับเพื่อนเราบ้างไม่ได้หรอ” >. > “คุยกันนานเกิ๊น” >. > “หวงพี่หรือหวงเพื่อนเนี่ย” พี่น้ำถามขำๆ >โอบไหล่ผมเข้าหาตัวแล้วจับหัวผมซบที่ไหล่ของเขา >ผมไม่ได้ขัดขืนอีกแล้วแต่ขยับท่านั่งให้ถนัดขึ้น >จากนั้นพี่น้ำจูบขมับผมเบาๆ ทีหนึ่ง >แม้ไม่มีใครมองอยู่แต่ผมก็รู้สึกเขินนิดๆ >ผมมานึกได้ทีหลังว่าผู้หญิงที่ผมชอบนั่งอยู่ข้างหน้าถัดไปไม่กี่แถว >แต่ในเวลานั้นผมไม่ได้นึกถึงใครเลย >. > “อีกนานมั้ยกว่าจะถึงสถานีรถไฟ” >ผมถามไปอย่างนั้นเองเพราะจำได้แล้วจากขามาว่าการเดินทางช่วงนี้ใช้เวลาเท่าไหร่ >แต่ผมไม่รู้จะตอบคำถามของพี่น้ำว่าอย่างไร >ผมคงจะเป็นแค่น้องคนสุดท้องที่เอาแต่ใจและไม่อยากให้ใครมาแย่งพี่ชายไปจากผม >ในเวลานี้ความรู้สึกว้าวุ่นใจที่มีมาตั้งแต่เมื่อคืนค่อยสงบนิ่งและผมก็ทนความง่วงไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว >ก่อนที่ผมจะผล็อยหลับไป ผมได้ยินเสียงพี่น้ำตอบมาว่า >. > “เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละ” Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.