We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: Hatyai Story : นักรักหน้าหยก 5" Posted by เจ้าบอสน้อย on 11-Jul-12 at 00:05 AM ไปได้ครึ่งเพลง ไอ้วิวเอื้อมมือไปปิดทันที ผมหันไปมองหน้ามัน ผมทำหน้ากึ่งหัวเราะกึ่งงงในตัวมันว่า เกิดอะไรขึ้นกับมัน แต่จะว่าไป บุคลิกไอ้วิวช่วงนี้มันเปลี่ยนไปมาก ดูเป็นคนเจ้าอารมณ์เจ้าจดเจ้าจำ เจ้าประชดประชัน จนผมรู้สึกว่ามันอะไรกันแน่นี้เจ้านี่ ยิ่งไปกว่านั้นมันยังน่ากลัวขึ้นอีกด้วย มันมองผมด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร ผมเลยพูดขึ้นเพื่อฆ่าความเงียบว่า วิว ตกลงนี่จะให้เราขับรถไปไหนเนี๊ยะ มันทำหน้าเบื่อและบอกว่า ขับไปเรื่อยๆละกัน สายตามันมองออกไปทางหน้าต่างรถ ผมตัดสินใจจอดรถที่ชุมชนแห่งหนึ่ง ใกล้ๆชานเมือง ตอนนั้นฟ้ามืดแล้ว ผมตัดสินใจพูดก่อนที่มันจะพูดเพื่อแสดงความรับผิดชอบ เรารู้ว้าเราทำผิดมาตลอด ขอโทษล่ะกัน ไอ้วิวนั่งทำหน้าเฉื่อยชา ถ้านายสังเกตนะ เราก็ไม่เคยที่จะสืบเรื่องของนายเลยนะว่าไปทำอะไรที่ไหน เพราะเราเชื่อใจนายไง ฉะนั้นเราก็อยากให้นายวางใจเราบ้าง รูปแบบประโยคที่ผมพูดไปมันผิดไปจากความรู้สึกผม แต่มันก็สายเกินไปที่ผมจะมีเวลาแก้ตัวเมื่อไอ้วิวมันพูดโพลงขึ้นทันที ก็แน่นอนหละ เพราะนายไม่เคยที่จะสนใจเราเลยไง ผมเริ่มรู้สึกอึดอัด เพราะเจ้านี่มันพูดไม่รู้เรื่อง เหมือนมันแค้นผมมาแรมปี เคยสักครั้งไหมที่รู้สึกว่ารักอ่ะ ผมทวนคำว่ารักหรอ ผมรู้สึกว่ามันเอียนไปอ่ะ ใช่รักไง ไอ้วิวพูดต่อ ผมได้แต่ทำหน้านิ่งๆ ไอ้วิวจึงพูดต่อว่า รู้อะไรม่ะ ว่าครั้งแรกที่เราเห็นหน้านายนะ เรารู้สึกว่านายนี่เป็นคนที่เราอยากอยู่ด้วยตลอดเวลา ไม่ว่าจะในฐานะใดๆ แล้วตอนนี้เรา ไอ้วิวคนนี้ได้อยู่กับนายในฐานะที่แนบแน่นที่สุด เราเรียกฐานะนั้นว่าคนรัก ส่วนนายนั้นจะเรียกมันว่าอะไรเราไม่รู้ แต่สิ่งที่นายทำให้เราสัมผัสในฐานะนั้นได้คือ คู่นอน มันไม่ใช่คู่นอนอย่างที่นายพูดนะ ผมรีบแก้ตัวทันที แต่มันมากกว่านั้น มันคือแฟนก็ว่าได้ แต่คำพูดผมคำนี้มันไม่ได้ทำให้ไอ้วิวรู้สึกดีขึ้นเลย ไอ้วิวตาแดงขึ้นอีกครั้ง น้ำตามันรื้อๆที่ดวงตา ผมเห็นท่าไม่ดี เลยพูดขึ้นว่า บอสรักวิวนะ คำพูดของผมเหมือนทำร้ายไอ้วิวสุดๆ ไอ้วิวปล่อยโฮ้ออกมาอย่างที่ผมไม่เคยเห็น ผมนั่งปลอบมันในรถ พลางตบบ่ามันเบาๆ ผมเข้าใจความรู้สึกของตัวเองดีว่าฐานะของไอ้วิวนั้นไม่ใช่คนรักแน่นอน สำหรับผมนะ แต่ก็ไม่ใช่คู่นอนหรือคู่ขาที่ฟังดูแล้วเลวร้ายไป แต่ผมไม่สามารถหาคำใดมาแทนความรู้สึกนี้ได้ มันอยู่ระหว่างคำ 2 คำนี้ ท้องฟ้ามืดสนิทเสียงคนอ่านข่าวคนเดิมที่เสียงทุ้มๆนั้น ยังคงอ่านไปแทบจะไม่หยุดหายใจผมนั่งนึกอะไรไปเรื่อยรอจนกว่าไอ้วิวอารมณ์ดีขึ้น ตลอดปีใหม่ที่ผ่านมานั้นไอ้วิวเองก็ไม่ได้ไปมั่วกับใคร หรือนอกใจผมสักครั้ง ก็มีแต่ผมเท่านั้นที่ทำ ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีมันโลดแล่นมาในหัวผมอีกครั้ง เมื่อไหร่ผมจะเลิกนิสัยนี้ ผมสำนึก ไอ้วิวดูดีขึ้น ผมเช็ดน้ำตาให้มัน มันจับมือผมแล้วค่อยๆวางลง มันยิ้มจางๆให้ผม เป็นสัญลักษณ์ว่ามันโอเค ไม่ต้องห่วงหรอก ในรอยยิ้มนั้นผมพลันสังเกตเห็นว่าไอ้วิวมันดูหน้าซีดๆ ดูไม่สดใสเหมือนเมื่อก่อน อาจเป็นเพราะมันเรียนหนัก ค่ำวันนั้นผมไม่รู้จะพามันไปไหนดี ผมเลยขับรถกลับบ้านโดยไปแวะบ้านผมก่อน แต่พ่อกับแม่ผมไม่อยู่ คลินิกก็ปิด ผมเลยไปบ้านไอ้วิวต่อ ที่บ้านมันมีป้าละม้ายอยู่ เราคุยสักครู่ใหญ่ ป้าละม้ายเลยให้เราทั้งสองคนช่วยปอกมะม่วงอ่อนเอาไว้ดอง โอ้ย เสียงไอ้วิวร้องขึ้น ป้าละม้ายถามว่าเป็นอะไร ไอ้วิวตอบว่ามีดบาดอ่ะแม่ ป้าละม้ายจัดการทำแผลให้มัน ตอนแรกผมก็คิดว่าแค่เลือดออกเพราะมีดบาด แต่มันไม่จบแค่นั้น เพราะเลือดไอ้วิวยังคงไหลเรื่อยๆ ไม่ยอมหยุด ด้วยความเป็นคนในวงการวิทยาศาสตร์การแพทย์ เราทั้งสามจึงลงความเห็นว่าควรไปหาหมอจะดีกว่า แต่ก่อนไปเลือดไอ้วิวก็ดันมาหยุดไหลเสียนี่ ป้าละม้ายเลยบอกว่าไม่ต้องปอกแล้วเดี๋ยวป้าปอกเอง ไอ้วิวเลยชวนผมเข้าไปนั่งบนห้องมันต่อ บนห้องไอ้วิวมีข้าวของครบครัน ผมนั่งเล่นเกมกับมัน ครู่ใหญ่ชักเบื่อ ผมมองหน้าไอ้วิว และเห็นว่ามันอารมณ์ดีมากขึ้นจึง เริ่มพูดเข้าเรื่องที่ไม่สบายใจในตอนเย็นต่อ คราวนี้ไอ้วิวดูยอมรับฟังผมมากขึ้น ผมเลยบอกมันว่าผมขอโทษกับสิ่งที่ผมทำในช่วงเวลาที่ผ่านมา ดูไอ้วิวพอใจในคำพูดผม หน้าตามันสดใสขึ้น ผมเห็นแล้วใจมันชื้นขึ้นเป็นกอง ผมเลย บอกรักมันอย่างเป็นทางการ ผมหันหน้ามาทางมัน แล้วจับมือมันมาซุกไว้ที่อกผม แต่ไอ้วิวไม่ยอมมันดึงมือออกดูเหมือนมันจะอายๆ ผมเลยโขกหน้าผากมันหนึ่งที มันจึงยอม ผมมองตามัน มันมองตาผมเช่นกัน สักพักผมขำแตก ไอ้วิวก็ขำ เช่นกัน ผมเลยพูดขึ้นว่านานเท่าไหร่แล้วที่เรารู้จักและคบกัน แต่เราไม่เคยพูดคำนี้ วันนี้นายฟังเราไว้นะว่า เรารักนาย ผมพูดขึ้นพร้อมๆกับไอ้วิว ซึ่งดูเหมือนมันจะรู้ว่าผมก็จะพูดคำนี้ ผมเลยจูบหน้าผากมันเบาๆครั้งหนึ่ง เพล้ง .จานขนมหล่นลง ตรงหน้าประตูห้อง ผมรีบหันไปมอง เห็นป้าละม้ายยืนตัวนิ่งอยู่ที่ประตูห้อง ผมกับไอ้วิวถอยห่างออกจากกันด้วยความตกใจ สีหน้าป้าละม้ายเหมือนคนจะเป็นลม ความรักของผมกับไอ้วิวที่ประกาศออกมานั้นได้มีพยานรู้เห็นที่นอกเหนือจากฟ้าดิน ผีบ้านผีเรือนแล้ว นั้นก็คือป้าละม้าย หยาดน้ำตาของความเป็นแม่ไหลออกมาเป็นสาย แต่เสียงร้องไห้นั้นยังคงซ่อนเร้นอยู่ในลำคอ ป้าละม้ายไม่ได้วิ่งออกไปจากห้องเหมือนในหนังไทย แต่ป้าละม้ายคือพยาบาลผู้ที่พบเห็นเรื่องราวของความเจ็บปวดมามากมายและพอจะรับรู้เรื่องนี้ได้ แต่ยังไงๆผู้หญิงคนหนึ่งที่มีความหวังและความความรัก คือลูกชายเพียงคนเดียว นั้นมันจะทนอยู่ได้สักเท่าไหร่ในเมื่อ ตอนนี้ภาพมันฟ้องว่าลูกชายของแม่นั้น มันไม่ได้เป็นอย่างที่แม่คิด หรืออย่างที่แม่อยากให้เป็น ป้าละม้ายเดินเข้ามาในห้องที่เราสองคนนั่ง ผมรู้สึกว่ามันเป็นอะไรที่เลวร้ายที่สุดของที่สุด ดวงหน้าที่อ่อนโยนของป้าละม้ายยังคงอ่อนโยนเหมือนเดิม แต่สายน้ำตาที่ไหลรินไม่รู้หมดนั้น มันเหมือนหยาดน้ำกรดที่กัดกินความหวังของคนที่เป็นแม่ให้เหือดหายไป คำแรกที่ป้าละม้ายพูดคือ ลูก .. พลางโอบไหล่เราทั้งสองไว้ ความอบอุ่นที่ปวดร้าวมันผ่านมาทางมือป้าละม้าย มันยิ่งกว่าการลงโทษด้วยการตัดคอผมเสียอีก หรือจะให้ป้าละม้ายมาตบหน้าหรือทำร้ายผมกับไอ้วิวก็ยังดีกว่าที่เข้ามากอด เธอยังคงร้องไห้ เหมือนจะไม่จบสิ้น ไอ้วิวเองก็เริ่มที่ร้องไห้ออกมาเช่นกัน มันโผกอดป้าละม้าย ป้าละม้ายแม่ผู้แสนดี ก็ไม่ได้ปฏิเสธลูกคนเดียวของแกเลย ถึงแม้ตอนนี้ลูกของแกนั้นได้กลายเป็นปิศาจในสมัยที่ศาสนจักรรุ่งเรือง ผมเหมือนไอ้โจรใจป่าที่มาพรากแม่ลูกเค้าให้จากกัน ผมถอยตัวออกห่าง เหมือนคนนอกที่ไม่เคยรู้จักมักจี่ (ทั้งๆที่ครอบครัวเรานั้นสนิทกันมาก) ป้าละม้ายยังคงกอดไอ้วิว และร้องไห้ สักสิบนาทีผ่านไปคงจะได้ ท่ามกลางความเลวร้ายแห่งความจริงที่ผู้หญิง ที่ถูกลูกที่เป็นเกย์เรียกว่าแม่นั้น ต้องรับรู้ และปวดร้าวกับมัน เสียงรถลุงชีพกลับมาจาก ที่ทำงาน เสียงลุงชีพเดินเข้ามาในบ้านค่อนข้างดัง ป้าละม้ายรีบเช็ดน้ำตา ไอ้วิววิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อไปล้างหน้า ผมได้แต่นั่งมอง เพียงอย่างเดียว เสียงลุงชีพพูดว่า ละม้ายๆ ผมได้เลื่อนขั้นอีกขั้นนะ คราวนี้แหละละม้ายเอ้ย ผมสมหวังซะที รตอ. สุชีพ เศรษฐาวงศ์ แหมมันเพราะดีจัง เสียงลุงชีพ พูดพึมพำอยู่ข้างล่าง ป้าละม้ายรีบลงไป แสดงความยินดี กับสามีสุดรัก ไอ้วิวก็เดินตามไปติดๆ มีผม เป็นเงาแฝงหลัง ลุงชีพทักขึ้น โอ้ อยู่กันครบเลย มาลูกมา ขอกอดคุณหมอ ของพ่อให้ชื่นใจ ภาพที่ลุงชีพกำลังเชยชมลูกชายคนเดียวนั้นมันดูช่างอบอุ่นเหลือเกิน ป้าละม้ายก็ได้แต่ยิ้ม กลบเกลื่อนความรู้สึกที่ปัจจุบันทันด่วนได้ดีมาก ตอนนั้นผมยิ่งรู้ว่าผมเลวมากขึ้นอีก แต่สายตาป้าละม้ายที่มองผมก็ยังอ่อนโยนเหมือนเดิม เรื่องราวความรักนอกคอกของผมกับไอ้วิว ก็มีป้าละม้ายคนหนึ่งที่รับรู้แล้ว ผมกับไอ้วิวเองก็เลยเครียดว่า แม่ผมคงต้องรู้เข้าได้ สักวันหนึ่งเช่นกันเพราะทั้งสองคนนี้สนิทกันมาก เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เรียนพยาบาล แต่สัปดาห์แล้วสัปดาห์เล่า แม่ผมก็ไม่เคยที่จะโทรหาผมหรือไอ้วิวเพื่อที่จะพูดถึงเรื่องนี้เลย เย็นวันวิสาขบูชา หลังจากที่ครอบครัวเราทั้งสอง รวมถึงเจ้าจอมด้วย ไปเวียนด้วยกันแล้ว ลุงชีพถือโอกาสนี้เลี้ยงอาหารค่ำ ที่ร้านอาหารดังแห่งหนึ่งในหาดใหญ่ ทุกคนดูสนุกสนาน รวมทั้งป้าละม้ายและไอ้วิว แต่ผมเองนั้นได้แต่ฝืนยิ้มไป เพราะกลัวว่าเรื่องนี้จะถูกเปิดขึ้นที่กลางโต๊ะอาหาร แต่สิ่งที่ผมกลัวนั้นมันไม่ได้เกิดขึ้นที่โต๊ะอาหารนั้น ในตอนแรกผมรู้สึกโล่งใจมาก แต่พอมานึกอีกทีมันน่าจะเครียดมากกว่าเพราะ เรื่องนี้มันเหมือนระเบิดเวลาที่กำลังรวบรวมมวลสารให้พองโตขึ้นอีกทุกวัน ยิ่งนานเข้านั้นแรงทำลายมันก็ยิ่งใหญ่หลวง อีกเรื่องหนึ่งที่ผมกังวลไม่แพ้กันคือ สัมพันธภาพระหว่างไอ้วิวกับเจ้าจอม ที่มีผมเป็นคนไปทำให้มันเกิดเรื่อง แต่เมื่อดูๆไปแล้วเหมือนไอ้วิวไม่คิดอะไรมาก คงเพราะมัน ไม่ถือสาลูกพี่ลูกน้องมัน และนั้นมันก็แค่การสอนชักว่าวแค่นั้นเอง ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความอยากของเจ้าจอมสักหน่อย แต่มันเกิดขึ้นเพราะความมักง่ายของผมเองต่างหาก ฝ่ายเจ้าจอมเองก็ดูเป็นเด็กทะลึ่งมากขึ้น มันเองก็ไม่ได้ติดใจอะไรเรื่องคืนนั้น มันทำเหมือนมันฝันไปเท่านั้นเอง แต่เกือบทุกครั้งที่เจ้าจอมมาเที่ยวหรือนอนห้องผม ก็จะมีไอ้วิวมานอนด้วย หรือโทรมาเช็คทุกครั้ง ในช่วงแห่งการเปิดเทอมรับปี 5 ของผมนั้นมันมีเรื่องที่ทำให้ผมหวาดกลัวมากมาย อีกทั้งชีวิตรักผมมันมาถึงบทชีวิตเอามากๆ จนต้องเสียน้ำตา ต้องตบจูบกัน นึกแล้วตลก ในตอนแรกผมคิดว่ามันน่าเบื่อซะอีก แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะมีเรื่องที่จะเล่าให้ท่านผู้อ่านฟังครับ นี้แหละนะเหตุผลที่ผมเลือกตั้งชื่อเรื่องว่านักรักหน้าหยกเพราะอะไร ลองเดาเอาเองละกันนะครับว่าใครคือนักรัก ใครคือไอ้หน้าหยก ในช่วงนี้ผมเลิกเด็ดขาดเลยครับที่จะแอบทั้งนอกใจและนอกกายไอ้วิว เพราะคำว่า เราเคยรักกันสักครั้งมั๊ยของมันยังคงก้องอยู่ในหูผมจนทุกวันนี้ ผมกลับมาห้องในตอนนี้ผมได้ทบทวนเรื่องราวชีวิตของผมนั้น จากเด็กผู้ชายดีๆนี่เองกลับต้องกลายมาเป็นเกย์ เอ้อ ชีวิตเกย์อย่างเรา

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   >ไปได้ครึ่งเพลง ไอ้วิวเอื้อมมือไปปิดทันที ผมหันไปมองหน้ามัน >ผมทำหน้ากึ่งหัวเราะกึ่งงงในตัวมันว่า เกิดอะไรขึ้นกับมัน >แต่จะว่าไป บุคลิกไอ้วิวช่วงนี้มันเปลี่ยนไปมาก >ดูเป็นคนเจ้าอารมณ์เจ้าจดเจ้าจำ เจ้าประชดประชัน >จนผมรู้สึกว่ามันอะไรกันแน่นี้เจ้านี่ >ยิ่งไปกว่านั้นมันยังน่ากลัวขึ้นอีกด้วย >มันมองผมด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร >ผมเลยพูดขึ้นเพื่อฆ่าความเงียบว่า > วิว ตกลงนี่จะให้เราขับรถไปไหนเนี๊ยะ >มันทำหน้าเบื่อและบอกว่า ขับไปเรื่อยๆละกัน >สายตามันมองออกไปทางหน้าต่างรถ >ผมตัดสินใจจอดรถที่ชุมชนแห่งหนึ่ง ใกล้ๆชานเมือง >ตอนนั้นฟ้ามืดแล้ว >ผมตัดสินใจพูดก่อนที่มันจะพูดเพื่อแสดงความรับผิดชอบ >เรารู้ว้าเราทำผิดมาตลอด ขอโทษล่ะกัน >ไอ้วิวนั่งทำหน้าเฉื่อยชา > > ถ้านายสังเกตนะ >เราก็ไม่เคยที่จะสืบเรื่องของนายเลยนะว่าไปทำอะไรที่ไหน >เพราะเราเชื่อใจนายไง ฉะนั้นเราก็อยากให้นายวางใจเราบ้าง >รูปแบบประโยคที่ผมพูดไปมันผิดไปจากความรู้สึกผม >แต่มันก็สายเกินไปที่ผมจะมีเวลาแก้ตัวเมื่อไอ้วิวมันพูดโพลงขึ้นทันที > ก็แน่นอนหละ เพราะนายไม่เคยที่จะสนใจเราเลยไง >ผมเริ่มรู้สึกอึดอัด เพราะเจ้านี่มันพูดไม่รู้เรื่อง >เหมือนมันแค้นผมมาแรมปี > เคยสักครั้งไหมที่รู้สึกว่ารักอ่ะ >ผมทวนคำว่ารักหรอ ผมรู้สึกว่ามันเอียนไปอ่ะ >ใช่รักไง ไอ้วิวพูดต่อ > ผมได้แต่ทำหน้านิ่งๆ >ไอ้วิวจึงพูดต่อว่า รู้อะไรม่ะ ว่าครั้งแรกที่เราเห็นหน้านายนะ >เรารู้สึกว่านายนี่เป็นคนที่เราอยากอยู่ด้วยตลอดเวลา >ไม่ว่าจะในฐานะใดๆ แล้วตอนนี้เรา >ไอ้วิวคนนี้ได้อยู่กับนายในฐานะที่แนบแน่นที่สุด >เราเรียกฐานะนั้นว่าคนรัก >ส่วนนายนั้นจะเรียกมันว่าอะไรเราไม่รู้ >แต่สิ่งที่นายทำให้เราสัมผัสในฐานะนั้นได้คือ คู่นอน >มันไม่ใช่คู่นอนอย่างที่นายพูดนะ ผมรีบแก้ตัวทันที >แต่มันมากกว่านั้น มันคือแฟนก็ว่าได้ >แต่คำพูดผมคำนี้มันไม่ได้ทำให้ไอ้วิวรู้สึกดีขึ้นเลย >ไอ้วิวตาแดงขึ้นอีกครั้ง น้ำตามันรื้อๆที่ดวงตา ผมเห็นท่าไม่ดี >เลยพูดขึ้นว่า บอสรักวิวนะ คำพูดของผมเหมือนทำร้ายไอ้วิวสุดๆ >ไอ้วิวปล่อยโฮ้ออกมาอย่างที่ผมไม่เคยเห็น ผมนั่งปลอบมันในรถ >พลางตบบ่ามันเบาๆ >ผมเข้าใจความรู้สึกของตัวเองดีว่าฐานะของไอ้วิวนั้นไม่ใช่คนรักแน่นอน >สำหรับผมนะ แต่ก็ไม่ใช่คู่นอนหรือคู่ขาที่ฟังดูแล้วเลวร้ายไป >แต่ผมไม่สามารถหาคำใดมาแทนความรู้สึกนี้ได้ มันอยู่ระหว่างคำ 2 >คำนี้ > ท้องฟ้ามืดสนิทเสียงคนอ่านข่าวคนเดิมที่เสียงทุ้มๆนั้น >ยังคงอ่านไปแทบจะไม่หยุดหายใจผมนั่งนึกอะไรไปเรื่อยรอจนกว่าไอ้วิวอารมณ์ดีขึ้น >ตลอดปีใหม่ที่ผ่านมานั้นไอ้วิวเองก็ไม่ได้ไปมั่วกับใคร >หรือนอกใจผมสักครั้ง ก็มีแต่ผมเท่านั้นที่ทำ >ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีมันโลดแล่นมาในหัวผมอีกครั้ง >เมื่อไหร่ผมจะเลิกนิสัยนี้ ผมสำนึก >ไอ้วิวดูดีขึ้น ผมเช็ดน้ำตาให้มัน มันจับมือผมแล้วค่อยๆวางลง >มันยิ้มจางๆให้ผม เป็นสัญลักษณ์ว่ามันโอเค ไม่ต้องห่วงหรอก >ในรอยยิ้มนั้นผมพลันสังเกตเห็นว่าไอ้วิวมันดูหน้าซีดๆ >ดูไม่สดใสเหมือนเมื่อก่อน อาจเป็นเพราะมันเรียนหนัก >ค่ำวันนั้นผมไม่รู้จะพามันไปไหนดี >ผมเลยขับรถกลับบ้านโดยไปแวะบ้านผมก่อน แต่พ่อกับแม่ผมไม่อยู่ >คลินิกก็ปิด ผมเลยไปบ้านไอ้วิวต่อ ที่บ้านมันมีป้าละม้ายอยู่ >เราคุยสักครู่ใหญ่ >ป้าละม้ายเลยให้เราทั้งสองคนช่วยปอกมะม่วงอ่อนเอาไว้ดอง โอ้ย > เสียงไอ้วิวร้องขึ้น ป้าละม้ายถามว่าเป็นอะไร >ไอ้วิวตอบว่ามีดบาดอ่ะแม่ ป้าละม้ายจัดการทำแผลให้มัน >ตอนแรกผมก็คิดว่าแค่เลือดออกเพราะมีดบาด แต่มันไม่จบแค่นั้น >เพราะเลือดไอ้วิวยังคงไหลเรื่อยๆ ไม่ยอมหยุด >ด้วยความเป็นคนในวงการวิทยาศาสตร์การแพทย์ >เราทั้งสามจึงลงความเห็นว่าควรไปหาหมอจะดีกว่า >แต่ก่อนไปเลือดไอ้วิวก็ดันมาหยุดไหลเสียนี่ >ป้าละม้ายเลยบอกว่าไม่ต้องปอกแล้วเดี๋ยวป้าปอกเอง >ไอ้วิวเลยชวนผมเข้าไปนั่งบนห้องมันต่อ >บนห้องไอ้วิวมีข้าวของครบครัน ผมนั่งเล่นเกมกับมัน >ครู่ใหญ่ชักเบื่อ ผมมองหน้าไอ้วิว >และเห็นว่ามันอารมณ์ดีมากขึ้นจึง >เริ่มพูดเข้าเรื่องที่ไม่สบายใจในตอนเย็นต่อ >คราวนี้ไอ้วิวดูยอมรับฟังผมมากขึ้น >ผมเลยบอกมันว่าผมขอโทษกับสิ่งที่ผมทำในช่วงเวลาที่ผ่านมา >ดูไอ้วิวพอใจในคำพูดผม หน้าตามันสดใสขึ้น >ผมเห็นแล้วใจมันชื้นขึ้นเป็นกอง ผมเลย >บอกรักมันอย่างเป็นทางการ ผมหันหน้ามาทางมัน >แล้วจับมือมันมาซุกไว้ที่อกผม >แต่ไอ้วิวไม่ยอมมันดึงมือออกดูเหมือนมันจะอายๆ >ผมเลยโขกหน้าผากมันหนึ่งที มันจึงยอม ผมมองตามัน >มันมองตาผมเช่นกัน สักพักผมขำแตก ไอ้วิวก็ขำ เช่นกัน >ผมเลยพูดขึ้นว่านานเท่าไหร่แล้วที่เรารู้จักและคบกัน >แต่เราไม่เคยพูดคำนี้ วันนี้นายฟังเราไว้นะว่า เรารักนาย >ผมพูดขึ้นพร้อมๆกับไอ้วิว >ซึ่งดูเหมือนมันจะรู้ว่าผมก็จะพูดคำนี้ >ผมเลยจูบหน้าผากมันเบาๆครั้งหนึ่ง >เพล้ง .จานขนมหล่นลง ตรงหน้าประตูห้อง ผมรีบหันไปมอง >เห็นป้าละม้ายยืนตัวนิ่งอยู่ที่ประตูห้อง >ผมกับไอ้วิวถอยห่างออกจากกันด้วยความตกใจ >สีหน้าป้าละม้ายเหมือนคนจะเป็นลม >ความรักของผมกับไอ้วิวที่ประกาศออกมานั้นได้มีพยานรู้เห็นที่นอกเหนือจากฟ้าดิน >ผีบ้านผีเรือนแล้ว นั้นก็คือป้าละม้าย >หยาดน้ำตาของความเป็นแม่ไหลออกมาเป็นสาย >แต่เสียงร้องไห้นั้นยังคงซ่อนเร้นอยู่ในลำคอ >ป้าละม้ายไม่ได้วิ่งออกไปจากห้องเหมือนในหนังไทย >แต่ป้าละม้ายคือพยาบาลผู้ที่พบเห็นเรื่องราวของความเจ็บปวดมามากมายและพอจะรับรู้เรื่องนี้ได้ >แต่ยังไงๆผู้หญิงคนหนึ่งที่มีความหวังและความความรัก >คือลูกชายเพียงคนเดียว นั้นมันจะทนอยู่ได้สักเท่าไหร่ในเมื่อ >ตอนนี้ภาพมันฟ้องว่าลูกชายของแม่นั้น >มันไม่ได้เป็นอย่างที่แม่คิด หรืออย่างที่แม่อยากให้เป็น >ป้าละม้ายเดินเข้ามาในห้องที่เราสองคนนั่ง >ผมรู้สึกว่ามันเป็นอะไรที่เลวร้ายที่สุดของที่สุด >ดวงหน้าที่อ่อนโยนของป้าละม้ายยังคงอ่อนโยนเหมือนเดิม >แต่สายน้ำตาที่ไหลรินไม่รู้หมดนั้น >มันเหมือนหยาดน้ำกรดที่กัดกินความหวังของคนที่เป็นแม่ให้เหือดหายไป >คำแรกที่ป้าละม้ายพูดคือ ลูก .. พลางโอบไหล่เราทั้งสองไว้ >ความอบอุ่นที่ปวดร้าวมันผ่านมาทางมือป้าละม้าย >มันยิ่งกว่าการลงโทษด้วยการตัดคอผมเสียอีก >หรือจะให้ป้าละม้ายมาตบหน้าหรือทำร้ายผมกับไอ้วิวก็ยังดีกว่าที่เข้ามากอด > เธอยังคงร้องไห้ เหมือนจะไม่จบสิ้น >ไอ้วิวเองก็เริ่มที่ร้องไห้ออกมาเช่นกัน มันโผกอดป้าละม้าย >ป้าละม้ายแม่ผู้แสนดี ก็ไม่ได้ปฏิเสธลูกคนเดียวของแกเลย >ถึงแม้ตอนนี้ลูกของแกนั้นได้กลายเป็นปิศาจในสมัยที่ศาสนจักรรุ่งเรือง >ผมเหมือนไอ้โจรใจป่าที่มาพรากแม่ลูกเค้าให้จากกัน >ผมถอยตัวออกห่าง เหมือนคนนอกที่ไม่เคยรู้จักมักจี่ >(ทั้งๆที่ครอบครัวเรานั้นสนิทกันมาก) ป้าละม้ายยังคงกอดไอ้วิว >และร้องไห้ >สักสิบนาทีผ่านไปคงจะได้ >ท่ามกลางความเลวร้ายแห่งความจริงที่ผู้หญิง >ที่ถูกลูกที่เป็นเกย์เรียกว่าแม่นั้น ต้องรับรู้ >และปวดร้าวกับมัน เสียงรถลุงชีพกลับมาจาก ที่ทำงาน >เสียงลุงชีพเดินเข้ามาในบ้านค่อนข้างดัง ป้าละม้ายรีบเช็ดน้ำตา >ไอ้วิววิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อไปล้างหน้า ผมได้แต่นั่งมอง >เพียงอย่างเดียว >เสียงลุงชีพพูดว่า ละม้ายๆ ผมได้เลื่อนขั้นอีกขั้นนะ >คราวนี้แหละละม้ายเอ้ย ผมสมหวังซะที รตอ. สุชีพ เศรษฐาวงศ์ >แหมมันเพราะดีจัง เสียงลุงชีพ พูดพึมพำอยู่ข้างล่าง >ป้าละม้ายรีบลงไป แสดงความยินดี กับสามีสุดรัก >ไอ้วิวก็เดินตามไปติดๆ มีผม เป็นเงาแฝงหลัง >ลุงชีพทักขึ้น โอ้ อยู่กันครบเลย มาลูกมา ขอกอดคุณหมอ >ของพ่อให้ชื่นใจ >ภาพที่ลุงชีพกำลังเชยชมลูกชายคนเดียวนั้นมันดูช่างอบอุ่นเหลือเกิน >ป้าละม้ายก็ได้แต่ยิ้ม >กลบเกลื่อนความรู้สึกที่ปัจจุบันทันด่วนได้ดีมาก >ตอนนั้นผมยิ่งรู้ว่าผมเลวมากขึ้นอีก >แต่สายตาป้าละม้ายที่มองผมก็ยังอ่อนโยนเหมือนเดิม >เรื่องราวความรักนอกคอกของผมกับไอ้วิว >ก็มีป้าละม้ายคนหนึ่งที่รับรู้แล้ว >ผมกับไอ้วิวเองก็เลยเครียดว่า แม่ผมคงต้องรู้เข้าได้ >สักวันหนึ่งเช่นกันเพราะทั้งสองคนนี้สนิทกันมาก >เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เรียนพยาบาล แต่สัปดาห์แล้วสัปดาห์เล่า >แม่ผมก็ไม่เคยที่จะโทรหาผมหรือไอ้วิวเพื่อที่จะพูดถึงเรื่องนี้เลย >เย็นวันวิสาขบูชา หลังจากที่ครอบครัวเราทั้งสอง >รวมถึงเจ้าจอมด้วย ไปเวียนด้วยกันแล้ว >ลุงชีพถือโอกาสนี้เลี้ยงอาหารค่ำ >ที่ร้านอาหารดังแห่งหนึ่งในหาดใหญ่ ทุกคนดูสนุกสนาน >รวมทั้งป้าละม้ายและไอ้วิว แต่ผมเองนั้นได้แต่ฝืนยิ้มไป >เพราะกลัวว่าเรื่องนี้จะถูกเปิดขึ้นที่กลางโต๊ะอาหาร >แต่สิ่งที่ผมกลัวนั้นมันไม่ได้เกิดขึ้นที่โต๊ะอาหารนั้น >ในตอนแรกผมรู้สึกโล่งใจมาก >แต่พอมานึกอีกทีมันน่าจะเครียดมากกว่าเพราะ >เรื่องนี้มันเหมือนระเบิดเวลาที่กำลังรวบรวมมวลสารให้พองโตขึ้นอีกทุกวัน > ยิ่งนานเข้านั้นแรงทำลายมันก็ยิ่งใหญ่หลวง >อีกเรื่องหนึ่งที่ผมกังวลไม่แพ้กันคือ >สัมพันธภาพระหว่างไอ้วิวกับเจ้าจอม >ที่มีผมเป็นคนไปทำให้มันเกิดเรื่อง >แต่เมื่อดูๆไปแล้วเหมือนไอ้วิวไม่คิดอะไรมาก คงเพราะมัน >ไม่ถือสาลูกพี่ลูกน้องมัน >และนั้นมันก็แค่การสอนชักว่าวแค่นั้นเอง >ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความอยากของเจ้าจอมสักหน่อย >แต่มันเกิดขึ้นเพราะความมักง่ายของผมเองต่างหาก >ฝ่ายเจ้าจอมเองก็ดูเป็นเด็กทะลึ่งมากขึ้น >มันเองก็ไม่ได้ติดใจอะไรเรื่องคืนนั้น >มันทำเหมือนมันฝันไปเท่านั้นเอง >แต่เกือบทุกครั้งที่เจ้าจอมมาเที่ยวหรือนอนห้องผม >ก็จะมีไอ้วิวมานอนด้วย หรือโทรมาเช็คทุกครั้ง >ในช่วงแห่งการเปิดเทอมรับปี 5 >ของผมนั้นมันมีเรื่องที่ทำให้ผมหวาดกลัวมากมาย >อีกทั้งชีวิตรักผมมันมาถึงบทชีวิตเอามากๆ จนต้องเสียน้ำตา >ต้องตบจูบกัน นึกแล้วตลก ในตอนแรกผมคิดว่ามันน่าเบื่อซะอีก >แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะมีเรื่องที่จะเล่าให้ท่านผู้อ่านฟังครับ >นี้แหละนะเหตุผลที่ผมเลือกตั้งชื่อเรื่องว่านักรักหน้าหยกเพราะอะไร >ลองเดาเอาเองละกันนะครับว่าใครคือนักรัก ใครคือไอ้หน้าหยก >ในช่วงนี้ผมเลิกเด็ดขาดเลยครับที่จะแอบทั้งนอกใจและนอกกายไอ้วิว >เพราะคำว่า >เราเคยรักกันสักครั้งมั๊ยของมันยังคงก้องอยู่ในหูผมจนทุกวันนี้ >ผมกลับมาห้องในตอนนี้ผมได้ทบทวนเรื่องราวชีวิตของผมนั้น >จากเด็กผู้ชายดีๆนี่เองกลับต้องกลายมาเป็นเกย์ เอ้อ >ชีวิตเกย์อย่างเรา Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.