We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: Hatyai Story: นักรักหน้าหยก 7" Posted by เจ้าบอสน้อย on 26-Aug-12 at 10:28 AM ครับ ผมพยักหน้า และส่งสีหน้างุนงงให้ท่าน คือ งี้ลูก แม่เค้าอยากนอนเป็นเพื่อนลูกคืนนี้อ่ะ พ่อเลยมาส่ง พ่อผมพูดพลางหันไปมองแม่ แต่แม่ผมนั้นจ้องผมและยิ้มให้อย่างนางสิงห์ ครับ ผมส่งสีหน้าแปลกใจให้ท่าน ยังไงพ่อก็รักลูกนะ พ่อผมพูดเสร็จก็ออกจากห้องไป ตอนนี้ผมอยู่ในห้องกับแม่ ขณะที่ผมทาครีมบำรุงผิวที่แม่ซื้อมาให้นั้น แม่ผมก็เดินดูข้าวของในห้องผม และบ่นเรื่องความสะอาดในห้องได้เหมือนเคย จากเรื่องที่ผมไม่ค่อยจัดของให้เป็นระเบียบแล้วก็ลามไปเรื่องเรียน เรื่องการใช้จ่ายเงิน และลงประเด็นที่ไอ้วิว มันเป็นไปดังที่ผมสงสัย ว่าทำไมพ่อจึงไม่พาผมไปส่งที่หอ แม่ผมดูเหมือนจะอยากรู้ความจริงเรื่องนี้ให้ได้ว่าผมกับไอ้วิวนั้นถึงขั้นไหนกัน และน้องแตงอีกว่ามันคืออะไรกันแน่ ผม ค่อยๆโน้มตัวนอนลงบนเตียง และดึงผ้าห่มมาห่ม ส่วนแม่นั้นปิดไฟกลางห้องและเปิดโคมไฟ ก่อนที่จะถามความสงสัยของแม่ บอส บอกแม่ได้มั๊ยลูกว่า บอสกับวิวนั้น เป็นอะไรกัน เพื่อนครับแม่ ผมโกหกแม่เป็นครั้งแรก ขณะนั้นผมนอนมองดูดาวเรืองแสงที่เพดาน ครั้งที่ซื้อมาตอนเรียน ป .4 แม่เป็นแม่เรานะ อย่าโกหกแม่เลยลูก เสียงแม่ดูเยียบเย็นพิลึก แม่พูดพลางลูบหัวผม แล้วแม่คิดว่าไงอ่ะครับ ผมย้อนถามด้วยเสียงที่รำคาญ แม่ถามเราไม่ใช่ให้เราถามแม่ เสียงเนี๊ยบเน้นเหมือนออกคำสั่ง ออกจากปากแม่ให้ผมได้ยิน อ่ะบอส อาจไม่อยากตอบตอนนี้ แต่วันหนึ่งบอสต้องตอบแม่นะลูก ผมพลิกตัวหันหลังให้แม่ แม่ยังคงลูบหัวผม แม่ครับ อืม ว่าไง คือผม ผมกับวิวเป็นมากกว่าเพื่อนกันครับ อืม เสียงนิ่งอย่างน่ากลัวจากแม่ผม ผมหายใจเข้าออกลึกๆ แล้วรวบรวมความกล้าบอกแม่ว่า ผมกับวิวเป็นแฟนกันครับ พูดจบผมไม่กล้าที่หันไปมองหน้าแม่ผม ในห้องมันเงียบไปได้สัก5 นาที แต่มันเหมือนเงียบไปสัก5 ปี ผมรู้สึกว่ามันอึดอัดมาก แล้วแม่ผมก็ทำลายความอึดอัดนั้นลงด้วยคำพูดที่ดูอ่อนโยนพิลึก เลิกกับวิวนะลูก สงสารแม่ แม่มีลูกคนเดียวคือ บอส ส่วนเรื่องแตง แม่โอเคนะ เด็กคนนี้นิสัยดี แม่เชียร์แตงนะ แต่ไม่เชียร์วิว บอสรู้มั๊ยลูกว่าป้าละม้ายกังวลเรื่องนี้มาก บอสรู้มั๊ยว่าทำไมวิวต้องย้ายโรงเรียนตอน ม. ปลาย รู้ครับ ผมตอบเบาๆ นั้นแหละลูก อย่าทำให้ป้าละม้าย ต้องเสียใจนะลูก แม่เองก็ไม่สบายใจเรื่องนี้ไม่แพ้ป้าละม้าย บอสอาจรู้สึกว่าแม่รบกวนชีวิตลูกมากไป แต่ที่แม่มองเห็นคืออนาคต อนาคตที่บอสจะต้องแก่และตายคนเดียว ถ้าบอสไม่มีลูกไม่มีเมีย แม่ไม่อยากให้ลูกแม่ต้องมาลำบากตอนแก่ พ่อแม่นั้นอยากเห็นลูกตนเองมีชีวิตที่ดี ก่อนที่พ่อและแม่จะสิ้นใจ ผมนอนฟังแม่สอนทั้งน้ำตาที่ไหลพรากๆ จากเสียงเยียบเย็นของแม่ ตอนนี้มันเป็นเสียงที่นุ่มและอบอุ่นเหมือนตอนที่แม่กล่อมให้นอนตอนผมเรียนอนุบาล แม่คงเห็นว่าผมเสียใจและกังวลเรื่องนี้มาก และเหนื่อยจากเรียนมาทั้งวัน เลยหยุดพูดและหันมากอดผม ทำเหมือนผมเป็นลูกน้อยของแม่เหมือนครั้งที่ยังเป็นเด็ก ตื่นมาตอนเช้าผมตาบวมนิดหน่อยจากเรื่องเมื่อคืน ส่วนแม่ผมนั้นอยู่ในครัวกับพี่หล่อยสาวพม่า เสียงทั้ง2 คนกำลังทำข้ามต้มกุ้งกัน พ่อผมนั้นแต่งตัวเสร็จแล้วมานั่งดูข่าวเช้า เมื่อเห็นผมลงมาจากห้อง จึงยิ้มให้ผมและบอกว่า ไปอาบน้ำซะบอส เดี๋ยวไปคณะกับพ่อ วันนี้พ่อมีบรรยายที่คณะด้วย รู้สึกเป็นของชั้นปี5นี้แหละ ถึงที่คณะผมก็ต้องเข้าไปฟังพ่อตัวเองบรรยายวิชาการ กว่าจะเสร็จก็เที่ยง จากนั้นผมจึงรีบขึ้นไปเยี่ยมไอ้วิว เมื่อไปถึงที่ห้องที่มันเคยนอนนั้นปรากฏว่าเป็นชื่อคนอื่นไปแล้ว อะไรกันว่ะแค่คืนเดี๋ยว ออกจากโรงพยาบาลแล้วหรอ ทำไมไม่โทรบอกกันบ้าง ผมเริ่มหงุดหงิด พอดีเห็นพยาบาลเดินมา ผมจึงถามพยาบาลว่า โทษนะครับ นายอรรณพ ที่เคย admit ห้องนี่ไม่ทราบว่า discharge ไปตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะครับ ออ น้องหมอวิวหรอค่ะ ครับ เค้าย้ายเข้า ICU เมื่อคืนค่ะ พยาบาลพูดจบ ผมงงมาก ตอนแรกเข้าใจว่าต้องมีการจำคนผิดกันแน่ๆ แต่พยาบาลคนนั้นก็สามารถระบุคนได้ถูกต้องว่าเป็นไอ้วิวแน่ๆ เมื่อวานเค้าอาการดีอยู่ไม่ใช่หรอครับ ผมทวนความจำให้พยาบาล ค่ะ เมื่อตอนกลางวัน แต่ตอนค่ำๆหน่อยอ่ะค่ะ เวรดิชั้นพอดีน้องหมอวิวมีไข้สูง แล้วความดันโลหิตก็ต่ำลง ระดับออกซิเจนในเลือดต่ำมาก ไม่รู้สึกตัว ค่ะ หมอเจ้าของไข้เลยใส่ท่อช่วยหายใจทางปากและส่งเข้าห้องICU ตอนนี้สงสัยกันว่า septic shock (ช็อคจากการติดเชื้อในกระแสเลือด) เมื่อผมได้ข้อมูลจากพยาบาลคนนั้นแล้วผมก็รีบจ้ำอ้าวไปหอผู้ป่วย ICU และพลางโทรหาแม่เพื่อเป็นใบเบิกทางในการเข้าเยี่ยมไอ้วิว ฮัลโหลแม่ วิวมันเข้าไอซียูอ่ะแม่ รู้ยังครับ อืม แม่อยู่ที่วิวกับป้าละม้ายแล้วลูก ครับ เดี๋ยวผมไปหานะครับ ผมรีบวิ่งเหมือนคนบ้าไปที่นั้นทั้งๆที่รู้ว่าถึงไปก็ไม่สามรถช่วยอะไรเค้าได้หรอก แต่ใจผมสิ ใจผมที่เป็นห่วงและเปี่ยมไปด้วยพลังแห่งรักที่ช่วยเหลือไอ้วิวได้ ใช่แล้วครับตอนนี้ผมรู้จักกับคำว่ารักและห่วงใยแล้ว มันเป็นความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่ เหมือนมีแก้วดวงงามในมือ ที่ต้องปกป้องมันไว้ให้สุดชีวิต แต่เมื่อเข้าไปในห้องไอซียู ผมเองกลับแทบช็อคเองเมื่อได้เห็นคนที่ทำให้ผมรู้ซึ้งถึงคุณค่าของคำว่ารักต้องนอนติดเตียง จากชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา ตอนนี้นอนนิ่งสนิท มีท่อขนาดเท่านิ้วนางใส่ลงทางปาก มีเสียงเครื่องช่วยหายใจตีลมเข้าปอดดังเป็นจังหวะ ต้นแขนพันเครื่องวัดความดันไว้ตลอด ข้อพับข้อมือต่างๆมีร่องรอยการแทงเข็มแดงไปหมด และสารพัดเครื่องมือทางการแพทย์ที่จัดหามาให้ไอ้วิวได้ เมื่อป้าละม้ายเห็นผม มาถึงล็อคที่ไอ้วิวนอนอยู่นั้น ป้าละม้ายส่งยิ้มโรยแรงให้ 1 ครั้ง พอดีกับอาจารย์หมอเจ้าของไข้เดินมาพอดี เสียงอาจารย์คุยกับป้าละม้ายและแม่เรื่องแผนการรักษาต่อ ทันตะอย่างผมฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างแต่พอจะจับประเด็นได้ว่า ไอ้วิวติดเชื้อแบคทีเรียกรัมบวก อาจมาจากแหล่งน้ำนั้น ตอนนี้ก็รอให้ยาฆ่าเชื้อและยาอื่นๆอีกมากมาย ผมรู้สึกว่าในอกผมตอนนี้มันร้อนรนแต่ก็แสดงออกมาไม่ได้ เพราะหลายๆอย่างที่มันบังคับผมอย่างมีนัย ผมจึงต้องทนเก็บความรู้สึกนี้ไว้ ผมเดินเข้าไปที่เตียงไอ้วิว เห็นมันนอนนิ่งไม่ไหวติง ในใจเจ้ากรรมของผมอดคิดไปว่าไอ้วิวตายแล้วไม่ได้ และตอนนี้หมอยืดชีวิตมันไว้ด้วยเครื่องช่วยหายใจ คิดได้ดังนั้นแล้วใจผมรู้สึกวูบเหมือนคนตกเหวไม่มีผิด ผมรวบรวมความกล้าเพื่อพิสูจน์ในสิ่งที่ผมคิดว่ามันถูกต้องหรือไม่ด้วยการเรียกชื่อมันและขย่มตัว สิ่งที่ตอบรับกลับมาคือ น้องค่ะอย่ารบกวนคนไข้เลยนะค่ะ พอดีว่าคนไข้ไม่รู้สึกตัวอยู่อ่ะค่ะ neuro signs = 7 เองค่ะทางเราก็ test อยู่แล้วค่ะ และอีกอย่างคนไข้ติดเชื้อนั้นทางหอผู้ป่วยเน้นเรื่องความสะอาดเป็นพิเศษมากค่ะ เสียงพยาบาลแก่ๆคนหนึ่งร้องห้ามผมและอธิบายยาวยืด ซึ่งสามารถทำให้ผมโมโหได้เป็นอย่างดี แต่ก่อนที่อะไรจะร้ายไปกว่านั้น แม่ผมเดินเข้ามาพอดี พยาบาลคนนั้นยกมือไหว้แม่ผม ผมเองรู้สึกว่าตนเองชนะ แต่แล้วแม่กลับเข้าข้างพยาบาลคนนั้น บอส มือไม่สะอาด ห้ามสัมผัสตัววิว นะลูก ผมโกรธแม่อีกคนอย่างคนไร้เหตุผล และโกรธ หอผู้ป่วยไอซียูทุกคน ตอนนั้นผมเหมือนเด็กบ้าจริงๆ ผมฟังแม่เสร็จ ก็รีบเดินปั้นหน้าเป็นคนดีที่หน้าเริ่มชาๆ ออกจากห้องไอซียูอย่างเร็วที่สุด ที่ห้องผม มีโน้ตเขียนไว้ มันเป็นลายมือผู้หญิง ซึ่งผมรู้ทันทีว่าใครกันเป็นคนแปะไว้ ผมจึงเดินไปห้องเจ้าจอม แต่มันไม่อยู่ผมเองก็ลืมไปว่ามันมีเรียน ไม่ได้หยุดเหมือนเด็กมหาลัย ผมเลยยกเรื่องนี้ให้เป็นของการทำธุระในตอนเย็น ผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ มาตื่นอีกครั้งก็ตอนที่ฝนตกหนัก และมีเสียงฟ้าลั่นโครมครามปานฟ้าจะแตก มันทำให้ผมรู้สึกหวาบหวามลงไปถึงทรวงอกที่ลึกที่สุด ตอนนี้16.30 น ผมลุกขึ้นจะไปบ้วนปากพอดีกับที่มีคนเคาะประตูห้อง พี่บอส อือๆๆๆๆๆ เสียงเจ้าจอมมันร้อง ทั้งที่เนื้อตัวมันก็เปียกปอน ผมเห็นเจ้าจอมมันร้อง ก็อดนึกไปถึงเรื่องร้ายที่จะออกจากปากมัน ซึ่งเป็นเรื่องอื่นไปไม่ได้นอกจากเรื่องอาการของไอ้วิว อือๆๆๆๆๆๆ เจ้าจอมยังคงร้องต่อไป ไม่พูดอะไร ดูมันเหมือนเด็กโข่งที่ขี้แย ผมเห็นแล้วอดอายคนไม่ได้จึงลากมันเข้ามาร้องในห้องทั้งที่ตัวมันเปียกฝน ส่วนน้องตั้งและน้องฟ๋งเมื่อส่งเจ้าจอมที่ห้องผมแล้วก็ขอตัวไปเปลี่ยนผ้าก่อน ตอนนี้ในห้องมีผมกับเจ้าจอมอยู่ ผมไม่ถามว่ามันร้องไห้เพราะอะไร ไม่ได้หมายความว่าผมไม่ใส่ใจมันนะครับ แต่ผมกลัวคำตอบมากกว่า สัก5 นาทีน่าจะได้ที่เจ้าจอมมันร้องไห้อยู่ ผมยื่นผ้าเช็ดตัวให้มันเช็ดหัวเช็ดหน้า มันคงได้สติว่าผมเริ่มรำคาญมันนิดๆ มันจึงหยุดร้อง และบอกผมว่า มันเป็นความผิดของจอมเองที่ทำให้พี่วิวต้องเป็นแบบนี้ เสียงมันสะอึกสะอื้น ผมนั่งรับฟังมันต่อเพื่อรอไคลแม็กของเรื่องที่มันจะพูดด้วยความหวั่นใจ วันนั้นถ้าจอมไม่ไปน้ำตกนั่นเรื่องร้ายๆเหล่านี้คงไม่เกิด เจ้าจอมรำพันต่อ อ่ะ จอม มีอะไรจะบอกพี่ก็บอกมาเถอะ ส่วนเรื่องวันนั้นอย่าไปพูดถึงมันเลย มันผ่านไปแล้ว ผมเริ่มรำคาญมันจริงๆ คือตอนนี้พี่วิว เจ้าจอมพูดเสียงตะกุกตะกักอย่างเด็กกลัว ในใจผมเองนั้นกลัวคำตอบอย่างเป็นที่สุด ถ้าเรื่องพี่วิวเข้าไอซียูนั้น พี่รู้แล้วและพี่ก็เพิ่งไปเยี่ยมมา ผมพูดตัดบทไม่รอคำตอบจากเจ้าจอม ด้วยใจหวังว่าเรื่องที่เจ้าจอมจะบอกนั้นเป็นเรื่องนี้ ครับ พี่บอส พี่วิวเข้าไอซียู จอมเพิ่งรู้ตอนเลิกเรียนนี่เอง แล้วมีอะไรเกี่ยวกับอาการของพี่วิวคืบหน้าที่จะบอกพี่อีกมั๊ย ผมเริ่มโล่งอกเพราะเรื่องที่เจ้าจอมกังวลนั้นเป็นเรื่องที่ผมรู้แล้ว ก็มีเรื่อง เมื่อตอนฝนตกหนักตะกี้ที่จอมไปเยี่ยมนั้น พยาบาลเค้าไม่ให้เข้าไป ตอนแรกจอมก็สงสัยว่าทำไม พอดีเจอป้าละม้าย ป้าเลยบอกว่า จอมเข้าไปไม่ได้ตอนนี้เพราะเค้ากำลังช่วยพี่วิวอยู่ แต่จอมสังเกตเห็นว่าป้าละม้ายร้องไห้ด้วย เจ้าจอมพูดเสร็จผมพอจะเดาเรื่องได้ว่า ต้องมีการปั๊มหัวใจกันแน่ๆ ความกังวลมันถาโถมมาในอกผมอีกครั้ง ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยเข้าใจว่าทำไมผู้คนมากมายที่มานั่งบ้างนอนบ้างที่หน้าโรงพยาบาลของมหาวิทยาลัยนั้น ต้องมีสีหน้าที่เครียดเคร่งเกินกว่าเหตุ แทนที่จะนำเวลาที่มีนั้นไปหาแหล่งข้อมูลอื่นๆเพื่อเป็นแนวทางในการรักษาต่อของญาติเขาเอง หรืออย่างน้อยก็ไปหางานทำเพื่อจะได้มีทุนในการรักษาพยาบาลต่อไป แต่เมื่อได้เจอกับตัวคราวนี้ ทั้งที่ไอ้วิวไม่ใช่ญาติผม หรือเมียผมตามกฎหมาย แต่อย่างน้อยมันก็คือคนที่ผมรัก ความเจ็บป่วยของมันคราวนี้มันทำให้ผมรู้สึกว่าผมไร้ซึ่งพลังและคิดอะไรไม่ออกนอกจากความวิตกกังวลและกลัวอย่างเช่นญาติคนไข้คนอื่นๆที่เป็นกัน 3-4 วันที่ไอ้วิวอยู่ในห้องไอซียู โดยที่ไม่รู้สึกตัวเลยนั้นเล่นเอาผมโทรมเลยทีเดียวเนื่องจากผมรู้สึกว่าผมไม่หิว และไม่ง่วงเอาเสียเลย สิ่งที่ผมสนใจคือข่าวความคืบหน้าอาการของมัน จนวันที่หลังๆมาแม่ผมทักขึ้นว่าทำไมโทรมลง คิดมากเรื่องอะไรหรือเปล่า หากคิดมากเรื่องวิวนั้น แม่ขอบอกคำเดียวว่าไม่ต้องห่วงเพราะอาจารย์หมอเขาเต็มที่อยู่แล้วกับการรักษาลูกศิษย์เขาอีกอย่างป้าละม้ายกับอาจารย์หมอนั้นอยู่ภาคอายุรกรรมด้วยกัน เขาจึงสนิทกัน (ประมาณนี้ที่แม่ผมพูด อาจจำได้ไม่หมด) หลังจากฟังแม่พูดผมก็เริ่มเห็นด้วยกับแม่ และปลงใจลงได้บ้าง เหมือนปาฏิหาริย์มีจริงเมื่อวันที่ 7 ของการนอนติดเตียงของไอ้วิวนั้นสิ้นสุดลงเพราะมันเริ่มรู้สึกตัวขึ้น ลืมตาได้เอง แต่ปากยังพูดไม่ได้เพราะมีท่อช่วยหายใจใส่อยู่ ส่วนแขนขานั้นก็ ยกเหยียดได้เอง แม่ผมบอกว่านั้นคือลางบอกเหตุที่ดี ผมแอบมีความสุขในใจว่าอย่างน้อยผมก็มีส่วนช่วยให้มันฟื้นเพราะเมื่อคืนผมสวดมนต์ชินบัญชร และพุทธชัยมงคลคาถาเพื่อขอพรพระรัตนตรัยให้มันหายดีขึ้น และมันก็เป็นจริงตามที่ผมขอ วันที่8 ไอ้วิวก็สามารถถอดเครื่องช่วยหายใจออกได้ และให้ออกซิเจนทางข้างนอกแล้ว มันเริ่มพูดได้แต่เสียงมันยังคงแหบๆอยู่ พยาบาลแก่คนเดิมบอกว่า เสียงมันจะกลับมาเหมือนเดิมสัก2-3วัน ตอนนี้อาจารย์หมออนุญาตให้ย้ายไอ้วิวออกจากไอซียูแล้ว แต่ยังไม่ให้เข้าห้องพิเศษก่อนเพราะยังต้องรอประเมินอาการอีกครั้ง เนื่องจากอาการยังไม่คงที่ ไอ้วิวจึงถูกย้ายไปตึกอายุรกรรมชาย

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   >ครับ ผมพยักหน้า และส่งสีหน้างุนงงให้ท่าน >คือ งี้ลูก แม่เค้าอยากนอนเป็นเพื่อนลูกคืนนี้อ่ะ พ่อเลยมาส่ง >พ่อผมพูดพลางหันไปมองแม่ >แต่แม่ผมนั้นจ้องผมและยิ้มให้อย่างนางสิงห์ >ครับ ผมส่งสีหน้าแปลกใจให้ท่าน >ยังไงพ่อก็รักลูกนะ พ่อผมพูดเสร็จก็ออกจากห้องไป >ตอนนี้ผมอยู่ในห้องกับแม่ >ขณะที่ผมทาครีมบำรุงผิวที่แม่ซื้อมาให้นั้น >แม่ผมก็เดินดูข้าวของในห้องผม >และบ่นเรื่องความสะอาดในห้องได้เหมือนเคย >จากเรื่องที่ผมไม่ค่อยจัดของให้เป็นระเบียบแล้วก็ลามไปเรื่องเรียน >เรื่องการใช้จ่ายเงิน และลงประเด็นที่ไอ้วิว >มันเป็นไปดังที่ผมสงสัย ว่าทำไมพ่อจึงไม่พาผมไปส่งที่หอ >แม่ผมดูเหมือนจะอยากรู้ความจริงเรื่องนี้ให้ได้ว่าผมกับไอ้วิวนั้นถึงขั้นไหนกัน >และน้องแตงอีกว่ามันคืออะไรกันแน่ >ผม ค่อยๆโน้มตัวนอนลงบนเตียง และดึงผ้าห่มมาห่ม >ส่วนแม่นั้นปิดไฟกลางห้องและเปิดโคมไฟ >ก่อนที่จะถามความสงสัยของแม่ >บอส บอกแม่ได้มั๊ยลูกว่า บอสกับวิวนั้น เป็นอะไรกัน >เพื่อนครับแม่ ผมโกหกแม่เป็นครั้งแรก >ขณะนั้นผมนอนมองดูดาวเรืองแสงที่เพดาน ครั้งที่ซื้อมาตอนเรียน >ป .4 >แม่เป็นแม่เรานะ อย่าโกหกแม่เลยลูก เสียงแม่ดูเยียบเย็นพิลึก >แม่พูดพลางลูบหัวผม >แล้วแม่คิดว่าไงอ่ะครับ ผมย้อนถามด้วยเสียงที่รำคาญ >แม่ถามเราไม่ใช่ให้เราถามแม่ เสียงเนี๊ยบเน้นเหมือนออกคำสั่ง >ออกจากปากแม่ให้ผมได้ยิน > >อ่ะบอส อาจไม่อยากตอบตอนนี้ แต่วันหนึ่งบอสต้องตอบแม่นะลูก >ผมพลิกตัวหันหลังให้แม่ แม่ยังคงลูบหัวผม >แม่ครับ >อืม ว่าไง >คือผม ผมกับวิวเป็นมากกว่าเพื่อนกันครับ >อืม เสียงนิ่งอย่างน่ากลัวจากแม่ผม >ผมหายใจเข้าออกลึกๆ แล้วรวบรวมความกล้าบอกแม่ว่า >ผมกับวิวเป็นแฟนกันครับ พูดจบผมไม่กล้าที่หันไปมองหน้าแม่ผม >ในห้องมันเงียบไปได้สัก5 นาที แต่มันเหมือนเงียบไปสัก5 ปี >ผมรู้สึกว่ามันอึดอัดมาก >แล้วแม่ผมก็ทำลายความอึดอัดนั้นลงด้วยคำพูดที่ดูอ่อนโยนพิลึก >เลิกกับวิวนะลูก สงสารแม่ แม่มีลูกคนเดียวคือ บอส >ส่วนเรื่องแตง แม่โอเคนะ เด็กคนนี้นิสัยดี แม่เชียร์แตงนะ >แต่ไม่เชียร์วิว >บอสรู้มั๊ยลูกว่าป้าละม้ายกังวลเรื่องนี้มาก >บอสรู้มั๊ยว่าทำไมวิวต้องย้ายโรงเรียนตอน ม. ปลาย >รู้ครับ ผมตอบเบาๆ >นั้นแหละลูก อย่าทำให้ป้าละม้าย ต้องเสียใจนะลูก >แม่เองก็ไม่สบายใจเรื่องนี้ไม่แพ้ป้าละม้าย >บอสอาจรู้สึกว่าแม่รบกวนชีวิตลูกมากไป >แต่ที่แม่มองเห็นคืออนาคต อนาคตที่บอสจะต้องแก่และตายคนเดียว >ถ้าบอสไม่มีลูกไม่มีเมีย แม่ไม่อยากให้ลูกแม่ต้องมาลำบากตอนแก่ >พ่อแม่นั้นอยากเห็นลูกตนเองมีชีวิตที่ดี >ก่อนที่พ่อและแม่จะสิ้นใจ >ผมนอนฟังแม่สอนทั้งน้ำตาที่ไหลพรากๆ จากเสียงเยียบเย็นของแม่ >ตอนนี้มันเป็นเสียงที่นุ่มและอบอุ่นเหมือนตอนที่แม่กล่อมให้นอนตอนผมเรียนอนุบาล >แม่คงเห็นว่าผมเสียใจและกังวลเรื่องนี้มาก >และเหนื่อยจากเรียนมาทั้งวัน เลยหยุดพูดและหันมากอดผม >ทำเหมือนผมเป็นลูกน้อยของแม่เหมือนครั้งที่ยังเป็นเด็ก >ตื่นมาตอนเช้าผมตาบวมนิดหน่อยจากเรื่องเมื่อคืน >ส่วนแม่ผมนั้นอยู่ในครัวกับพี่หล่อยสาวพม่า เสียงทั้ง2 >คนกำลังทำข้ามต้มกุ้งกัน >พ่อผมนั้นแต่งตัวเสร็จแล้วมานั่งดูข่าวเช้า >เมื่อเห็นผมลงมาจากห้อง จึงยิ้มให้ผมและบอกว่า >ไปอาบน้ำซะบอส เดี๋ยวไปคณะกับพ่อ วันนี้พ่อมีบรรยายที่คณะด้วย >รู้สึกเป็นของชั้นปี5นี้แหละ >ถึงที่คณะผมก็ต้องเข้าไปฟังพ่อตัวเองบรรยายวิชาการ >กว่าจะเสร็จก็เที่ยง จากนั้นผมจึงรีบขึ้นไปเยี่ยมไอ้วิว >เมื่อไปถึงที่ห้องที่มันเคยนอนนั้นปรากฏว่าเป็นชื่อคนอื่นไปแล้ว >อะไรกันว่ะแค่คืนเดี๋ยว ออกจากโรงพยาบาลแล้วหรอ >ทำไมไม่โทรบอกกันบ้าง ผมเริ่มหงุดหงิด พอดีเห็นพยาบาลเดินมา >ผมจึงถามพยาบาลว่า >โทษนะครับ นายอรรณพ ที่เคย admit ห้องนี่ไม่ทราบว่า discharge >ไปตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะครับ >ออ น้องหมอวิวหรอค่ะ >ครับ >เค้าย้ายเข้า ICU เมื่อคืนค่ะ >พยาบาลพูดจบ ผมงงมาก ตอนแรกเข้าใจว่าต้องมีการจำคนผิดกันแน่ๆ >แต่พยาบาลคนนั้นก็สามารถระบุคนได้ถูกต้องว่าเป็นไอ้วิวแน่ๆ >เมื่อวานเค้าอาการดีอยู่ไม่ใช่หรอครับ ผมทวนความจำให้พยาบาล >ค่ะ เมื่อตอนกลางวัน แต่ตอนค่ำๆหน่อยอ่ะค่ะ >เวรดิชั้นพอดีน้องหมอวิวมีไข้สูง แล้วความดันโลหิตก็ต่ำลง >ระดับออกซิเจนในเลือดต่ำมาก ไม่รู้สึกตัว ค่ะ >หมอเจ้าของไข้เลยใส่ท่อช่วยหายใจทางปากและส่งเข้าห้องICU >ตอนนี้สงสัยกันว่า septic shock >(ช็อคจากการติดเชื้อในกระแสเลือด) >เมื่อผมได้ข้อมูลจากพยาบาลคนนั้นแล้วผมก็รีบจ้ำอ้าวไปหอผู้ป่วย >ICU และพลางโทรหาแม่เพื่อเป็นใบเบิกทางในการเข้าเยี่ยมไอ้วิว >ฮัลโหลแม่ วิวมันเข้าไอซียูอ่ะแม่ รู้ยังครับ >อืม แม่อยู่ที่วิวกับป้าละม้ายแล้วลูก >ครับ เดี๋ยวผมไปหานะครับ >ผมรีบวิ่งเหมือนคนบ้าไปที่นั้นทั้งๆที่รู้ว่าถึงไปก็ไม่สามรถช่วยอะไรเค้าได้หรอก >แต่ใจผมสิ >ใจผมที่เป็นห่วงและเปี่ยมไปด้วยพลังแห่งรักที่ช่วยเหลือไอ้วิวได้ >ใช่แล้วครับตอนนี้ผมรู้จักกับคำว่ารักและห่วงใยแล้ว >มันเป็นความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่ เหมือนมีแก้วดวงงามในมือ >ที่ต้องปกป้องมันไว้ให้สุดชีวิต แต่เมื่อเข้าไปในห้องไอซียู >ผมเองกลับแทบช็อคเองเมื่อได้เห็นคนที่ทำให้ผมรู้ซึ้งถึงคุณค่าของคำว่ารักต้องนอนติดเตียง >จากชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา ตอนนี้นอนนิ่งสนิท >มีท่อขนาดเท่านิ้วนางใส่ลงทางปาก >มีเสียงเครื่องช่วยหายใจตีลมเข้าปอดดังเป็นจังหวะ >ต้นแขนพันเครื่องวัดความดันไว้ตลอด >ข้อพับข้อมือต่างๆมีร่องรอยการแทงเข็มแดงไปหมด >และสารพัดเครื่องมือทางการแพทย์ที่จัดหามาให้ไอ้วิวได้ >เมื่อป้าละม้ายเห็นผม มาถึงล็อคที่ไอ้วิวนอนอยู่นั้น >ป้าละม้ายส่งยิ้มโรยแรงให้ 1 ครั้ง >พอดีกับอาจารย์หมอเจ้าของไข้เดินมาพอดี >เสียงอาจารย์คุยกับป้าละม้ายและแม่เรื่องแผนการรักษาต่อ >ทันตะอย่างผมฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างแต่พอจะจับประเด็นได้ว่า >ไอ้วิวติดเชื้อแบคทีเรียกรัมบวก อาจมาจากแหล่งน้ำนั้น >ตอนนี้ก็รอให้ยาฆ่าเชื้อและยาอื่นๆอีกมากมาย >ผมรู้สึกว่าในอกผมตอนนี้มันร้อนรนแต่ก็แสดงออกมาไม่ได้ >เพราะหลายๆอย่างที่มันบังคับผมอย่างมีนัย >ผมจึงต้องทนเก็บความรู้สึกนี้ไว้ ผมเดินเข้าไปที่เตียงไอ้วิว >เห็นมันนอนนิ่งไม่ไหวติง >ในใจเจ้ากรรมของผมอดคิดไปว่าไอ้วิวตายแล้วไม่ได้ >และตอนนี้หมอยืดชีวิตมันไว้ด้วยเครื่องช่วยหายใจ >คิดได้ดังนั้นแล้วใจผมรู้สึกวูบเหมือนคนตกเหวไม่มีผิด >ผมรวบรวมความกล้าเพื่อพิสูจน์ในสิ่งที่ผมคิดว่ามันถูกต้องหรือไม่ด้วยการเรียกชื่อมันและขย่มตัว >สิ่งที่ตอบรับกลับมาคือ >น้องค่ะอย่ารบกวนคนไข้เลยนะค่ะ >พอดีว่าคนไข้ไม่รู้สึกตัวอยู่อ่ะค่ะ neuro signs = 7 >เองค่ะทางเราก็ test อยู่แล้วค่ะ >และอีกอย่างคนไข้ติดเชื้อนั้นทางหอผู้ป่วยเน้นเรื่องความสะอาดเป็นพิเศษมากค่ะ > เสียงพยาบาลแก่ๆคนหนึ่งร้องห้ามผมและอธิบายยาวยืด >ซึ่งสามารถทำให้ผมโมโหได้เป็นอย่างดี >แต่ก่อนที่อะไรจะร้ายไปกว่านั้น แม่ผมเดินเข้ามาพอดี >พยาบาลคนนั้นยกมือไหว้แม่ผม ผมเองรู้สึกว่าตนเองชนะ >แต่แล้วแม่กลับเข้าข้างพยาบาลคนนั้น >บอส มือไม่สะอาด ห้ามสัมผัสตัววิว นะลูก >ผมโกรธแม่อีกคนอย่างคนไร้เหตุผล และโกรธ หอผู้ป่วยไอซียูทุกคน >ตอนนั้นผมเหมือนเด็กบ้าจริงๆ ผมฟังแม่เสร็จ >ก็รีบเดินปั้นหน้าเป็นคนดีที่หน้าเริ่มชาๆ >ออกจากห้องไอซียูอย่างเร็วที่สุด >ที่ห้องผม มีโน้ตเขียนไว้ มันเป็นลายมือผู้หญิง >ซึ่งผมรู้ทันทีว่าใครกันเป็นคนแปะไว้ ผมจึงเดินไปห้องเจ้าจอม >แต่มันไม่อยู่ผมเองก็ลืมไปว่ามันมีเรียน >ไม่ได้หยุดเหมือนเด็กมหาลัย >ผมเลยยกเรื่องนี้ให้เป็นของการทำธุระในตอนเย็น >ผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ >มาตื่นอีกครั้งก็ตอนที่ฝนตกหนัก >และมีเสียงฟ้าลั่นโครมครามปานฟ้าจะแตก >มันทำให้ผมรู้สึกหวาบหวามลงไปถึงทรวงอกที่ลึกที่สุด >ตอนนี้16.30 น >ผมลุกขึ้นจะไปบ้วนปากพอดีกับที่มีคนเคาะประตูห้อง >พี่บอส อือๆๆๆๆๆ เสียงเจ้าจอมมันร้อง >ทั้งที่เนื้อตัวมันก็เปียกปอน >ผมเห็นเจ้าจอมมันร้อง ก็อดนึกไปถึงเรื่องร้ายที่จะออกจากปากมัน >ซึ่งเป็นเรื่องอื่นไปไม่ได้นอกจากเรื่องอาการของไอ้วิว >อือๆๆๆๆๆๆ เจ้าจอมยังคงร้องต่อไป ไม่พูดอะไร >ดูมันเหมือนเด็กโข่งที่ขี้แย >ผมเห็นแล้วอดอายคนไม่ได้จึงลากมันเข้ามาร้องในห้องทั้งที่ตัวมันเปียกฝน >ส่วนน้องตั้งและน้องฟ๋งเมื่อส่งเจ้าจอมที่ห้องผมแล้วก็ขอตัวไปเปลี่ยนผ้าก่อน >ตอนนี้ในห้องมีผมกับเจ้าจอมอยู่ >ผมไม่ถามว่ามันร้องไห้เพราะอะไร >ไม่ได้หมายความว่าผมไม่ใส่ใจมันนะครับ แต่ผมกลัวคำตอบมากกว่า >สัก5 นาทีน่าจะได้ที่เจ้าจอมมันร้องไห้อยู่ >ผมยื่นผ้าเช็ดตัวให้มันเช็ดหัวเช็ดหน้า >มันคงได้สติว่าผมเริ่มรำคาญมันนิดๆ มันจึงหยุดร้อง และบอกผมว่า >มันเป็นความผิดของจอมเองที่ทำให้พี่วิวต้องเป็นแบบนี้ >เสียงมันสะอึกสะอื้น >ผมนั่งรับฟังมันต่อเพื่อรอไคลแม็กของเรื่องที่มันจะพูดด้วยความหวั่นใจ >วันนั้นถ้าจอมไม่ไปน้ำตกนั่นเรื่องร้ายๆเหล่านี้คงไม่เกิด >เจ้าจอมรำพันต่อ >อ่ะ จอม มีอะไรจะบอกพี่ก็บอกมาเถอะ >ส่วนเรื่องวันนั้นอย่าไปพูดถึงมันเลย มันผ่านไปแล้ว >ผมเริ่มรำคาญมันจริงๆ >คือตอนนี้พี่วิว เจ้าจอมพูดเสียงตะกุกตะกักอย่างเด็กกลัว >ในใจผมเองนั้นกลัวคำตอบอย่างเป็นที่สุด >ถ้าเรื่องพี่วิวเข้าไอซียูนั้น >พี่รู้แล้วและพี่ก็เพิ่งไปเยี่ยมมา >ผมพูดตัดบทไม่รอคำตอบจากเจ้าจอม >ด้วยใจหวังว่าเรื่องที่เจ้าจอมจะบอกนั้นเป็นเรื่องนี้ >ครับ พี่บอส พี่วิวเข้าไอซียู จอมเพิ่งรู้ตอนเลิกเรียนนี่เอง >แล้วมีอะไรเกี่ยวกับอาการของพี่วิวคืบหน้าที่จะบอกพี่อีกมั๊ย >ผมเริ่มโล่งอกเพราะเรื่องที่เจ้าจอมกังวลนั้นเป็นเรื่องที่ผมรู้แล้ว >ก็มีเรื่อง เมื่อตอนฝนตกหนักตะกี้ที่จอมไปเยี่ยมนั้น >พยาบาลเค้าไม่ให้เข้าไป ตอนแรกจอมก็สงสัยว่าทำไม >พอดีเจอป้าละม้าย ป้าเลยบอกว่า >จอมเข้าไปไม่ได้ตอนนี้เพราะเค้ากำลังช่วยพี่วิวอยู่ >แต่จอมสังเกตเห็นว่าป้าละม้ายร้องไห้ด้วย >เจ้าจอมพูดเสร็จผมพอจะเดาเรื่องได้ว่า >ต้องมีการปั๊มหัวใจกันแน่ๆ ความกังวลมันถาโถมมาในอกผมอีกครั้ง >ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยเข้าใจว่าทำไมผู้คนมากมายที่มานั่งบ้างนอนบ้างที่หน้าโรงพยาบาลของมหาวิทยาลัยนั้น >ต้องมีสีหน้าที่เครียดเคร่งเกินกว่าเหตุ >แทนที่จะนำเวลาที่มีนั้นไปหาแหล่งข้อมูลอื่นๆเพื่อเป็นแนวทางในการรักษาต่อของญาติเขาเอง >หรืออย่างน้อยก็ไปหางานทำเพื่อจะได้มีทุนในการรักษาพยาบาลต่อไป >แต่เมื่อได้เจอกับตัวคราวนี้ ทั้งที่ไอ้วิวไม่ใช่ญาติผม >หรือเมียผมตามกฎหมาย แต่อย่างน้อยมันก็คือคนที่ผมรัก >ความเจ็บป่วยของมันคราวนี้มันทำให้ผมรู้สึกว่าผมไร้ซึ่งพลังและคิดอะไรไม่ออกนอกจากความวิตกกังวลและกลัวอย่างเช่นญาติคนไข้คนอื่นๆที่เป็นกัน >3-4 วันที่ไอ้วิวอยู่ในห้องไอซียู >โดยที่ไม่รู้สึกตัวเลยนั้นเล่นเอาผมโทรมเลยทีเดียวเนื่องจากผมรู้สึกว่าผมไม่หิว >และไม่ง่วงเอาเสียเลย >สิ่งที่ผมสนใจคือข่าวความคืบหน้าอาการของมัน >จนวันที่หลังๆมาแม่ผมทักขึ้นว่าทำไมโทรมลง >คิดมากเรื่องอะไรหรือเปล่า หากคิดมากเรื่องวิวนั้น >แม่ขอบอกคำเดียวว่าไม่ต้องห่วงเพราะอาจารย์หมอเขาเต็มที่อยู่แล้วกับการรักษาลูกศิษย์เขาอีกอย่างป้าละม้ายกับอาจารย์หมอนั้นอยู่ภาคอายุรกรรมด้วยกัน >เขาจึงสนิทกัน (ประมาณนี้ที่แม่ผมพูด อาจจำได้ไม่หมด) >หลังจากฟังแม่พูดผมก็เริ่มเห็นด้วยกับแม่ และปลงใจลงได้บ้าง >เหมือนปาฏิหาริย์มีจริงเมื่อวันที่ 7 >ของการนอนติดเตียงของไอ้วิวนั้นสิ้นสุดลงเพราะมันเริ่มรู้สึกตัวขึ้น >ลืมตาได้เอง แต่ปากยังพูดไม่ได้เพราะมีท่อช่วยหายใจใส่อยู่ >ส่วนแขนขานั้นก็ ยกเหยียดได้เอง >แม่ผมบอกว่านั้นคือลางบอกเหตุที่ดี >ผมแอบมีความสุขในใจว่าอย่างน้อยผมก็มีส่วนช่วยให้มันฟื้นเพราะเมื่อคืนผมสวดมนต์ชินบัญชร >และพุทธชัยมงคลคาถาเพื่อขอพรพระรัตนตรัยให้มันหายดีขึ้น >และมันก็เป็นจริงตามที่ผมขอ วันที่8 >ไอ้วิวก็สามารถถอดเครื่องช่วยหายใจออกได้ >และให้ออกซิเจนทางข้างนอกแล้ว >มันเริ่มพูดได้แต่เสียงมันยังคงแหบๆอยู่ พยาบาลแก่คนเดิมบอกว่า >เสียงมันจะกลับมาเหมือนเดิมสัก2-3วัน >ตอนนี้อาจารย์หมออนุญาตให้ย้ายไอ้วิวออกจากไอซียูแล้ว >แต่ยังไม่ให้เข้าห้องพิเศษก่อนเพราะยังต้องรอประเมินอาการอีกครั้ง >เนื่องจากอาการยังไม่คงที่ ไอ้วิวจึงถูกย้ายไปตึกอายุรกรรมชาย Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.