We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: Hatyai Story: นักรักหน้าหยก 7" Posted by เจ้าบอสน้อย on 26-Aug-12 at 10:30 AM เสร็จจากส่งไอ้วิว ผมก็กลับมานอนบ้านจริงตามที่คุยไว้เพราะขืนนอนหอพักคนเดียวเหงาตายเลย ผมนั่งฟังข่าวตอนเย็นพลางคลอเคลียไปกับศัตรูหมายเลข 1 คือไอ้ลำดวน แมวซาตาน เล่นกับมันไปสักพักน้องแตงโทรเข้ามาพอดี ผมเลยคุยกับน้องแตงไปเท้าก็เขี่ยๆไอ้ลำดวนไป จนประโยคหนึ่งที่น้องแตงพูดจนผมต้องสะดุดกึก พี่หมอวิวมีแฟนรึยังอ่ะค่ะ พี่บอส โอ้ย ผมร้องออกเสียงดัง เพราะไอ้แมวนรกมันข่วนผมตรงแข้งเป็นทางยาว แต่ไม่มีเลือดออก ผมตอบน้องแตงไปก่อนที่น้องแตงจะถามว่าเป็นอะไร และยังบอกให้น้องแตงถามไอ้วิวเองเรื่องแฟนมัน เพราะผมหวังใจว่าถ้า 2 คนนี้ได้คุยกันอีกจะเป็นการเปิดทางให้เข้าใจกันมากขึ้น และคนที่ได้ผลกำไรเต็มๆคือผม เมื่อ 2 ศรีภรรยาเข้าใจกัน อิๆๆๆๆๆๆ หลังจากวางสายน้องแตง ผมก็จัดการคาดโทษ ฟันคอริบเรือนไอ้ลำดวน อย่างสมกับความผิดมันที่ริอาจป้องร้ายกับเจ้านายผู้แสนดีของมัน จนแม่ต้องดุผมอีก เมื่อท่านเห็นว่าผมรังลูกรักของท่าน(รักแมวมากกว่าลูก ฮึ ) เย็นวันศุกร์ผมชวนไอ้วิวที่พึ่งฟื้นจากไข้ไปว่ายน้ำกัน แต่มันไม่ยอมลงสระน้ำเพราะเกิดอาการกลัวแหล่งน้ำขึ้นมาอย่างจับใจ ปล่อยให้ผมว่ายไปคนเดียว ส่วนมันนั่งดู เป็นโค้ชให้ เหมือนโฆษณาในทีวีที่นักว่ายน้ำหล่อแต่โค้ชบ้าระห่ำ (โทษทีจำชื่อสินค้าโฆษณาไม่ได้) ที่สระน้ำวันนั้นผมได้เจอเจ้าเกมอีกครั้ง ที่รถขายน้ำผลไม้ข้างๆสระ ผมทักทายกับมันอย่างคนรู้จัก ส่วนไอ้วิวเงียบสนิท ในใจผมคิดว่ามันต้องหึงผมแน่ๆ (ไอ้นี่ๆ) เอ้ยเมื่อกี้ ไอ้เกม วิศวะ เพื่อนนาย ทำไมไม่ทักมันหน่อยอ่ะ ทำตัวเป้นหมอขี้เก๊ก ระวังคนอื่นหมั่นไส้นะ เพื่อนไหน ไม่รู้จักสักเกม เอ้า วันก่อนมันยังถามอาการนายเลย ผมเริ่มงง ไม่รู้จัก โว้ย ไอ้วิวทำหน้าจริงจัง เอ้ หรือว่ากิ๊กเก่า อย่ามาทำไขสือนะ กิ้วๆๆๆๆ ผมล้อมัน อย่ามาทะลึ่ง ไอ้วิวชักขุ่น อาจจริงที่ไอ้วิวไม่รู้จักเจ้าเกม เมื่อผมประเมินจากท่าทีมัน แล้วไอ้ที่เจ้าเกมบอกผมคืนก่อนมันก็มั่วอ่ะดิ(เอาแล้วไอ้เกมนี้) มันแอบชอบผมแน่ๆเลย แหมไม่น่าเอามุขอย่างงี้มาเล่นเลย บอกกันตรงๆก็จัดให้ได้ เท่ห์ขนาดนั้น ผมนึกพลางกินข้าวพลางจนไอ้วิวสงสัย แต่ผมแกล้งยิ้มกลบเกลื่อนไปและบอกมันว่า ก็ดีใจที่ได้ทานข้าวกับนายอีกครั้ง คืนนั้นตอนตี3 เห็นจะได้ ผมฝันเห็นพญามัจจุราชอีกครั้ง เหมือนครั้งก่อน ที่เคยมากราบผมลงกับพื้นแล้วผุดลุกขึ้นชิงดวงแก้วจากมือผมไป ผมสะดุ้งตัวตามแรงกระชากของพญามัจจุราชนั่น เล่นเอาเตียงลั่นเอี๊ยดอ๊าด เป็นอะไร เมน จะหมดหรอ นอนสะดุ้งซะ ไอ้วิวตื่นตามแรงลั่นของเตียง เสียงมันงัวเงีย เปล่าๆ ฝันร้ายอ่ะ ผมบอกมันขณะที่เสียงผมยังตื่นเต้นอยู่ กินมากไปอ่ะดิ ตอนเย็นอ่ะ เลยฝันร้าย ไอ้วิวพูดเสียงอยู่ในคอ วิว ขอกอดนายหน่อยดิ ผมอ้อนมัน เอ้ย อึดอัด อย่ากอด นา คนดี ไม่เอา ไอ้วิวขัดขืน และแล้วพญามัจจุราชที่ปลุกผมให้ตื่นขึ้นนั้น ก็ทำให้ผมต้องเสียหลังให้แก่ไอ้วิว เมื่อไอ้วิวมันเริ่มรำคาญที่ผมรบเร้ามัน มันจัดการผมซะอย่างบ้าคลั่ง จนผมหมดแรงที่จะแก้แค้นคืน เช้าวันนั้นผมไปสนามบินทั้งๆที่ยังอ่อนแรงอยู่ การไปกรุงเทพของผมครั้งนี้ผมไปกับเพื่อนอีก 2 คน เพื่อติดต่อหาข้อมูลบางอย่างที่มหาลัยดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ส่วนไอ้วิวนั้นอยู่หาดใหญ่ไปตามลำพังเพราะมันมีเรียน ขณะนั่งเครื่องนั้น ผมยังคงนึกถึงเรื่องความฝันเมื่อคืน มันเป็นฝันที่ผมเคยฝันแล้วครั้งหนึ่ง นานแล้วจำไม่ได้ว่าวันไหน แต่ครั้งนี้ผมกลับฝันเรื่องนี้ซ้ำอีก มันแปลกจริงๆหรือความฝันนี้จะบอกเหตุอะไรให้ผมทราบ คิดไปคิดมาผมเริ่มฟุ้งซ่าน จนเพื่อนอีกคนสะกิดผมเพื่อคุยเรื่องงาน ที่กรุงเทพผมกับเพื่อนนั้นวางแผนกันว่าเสร็จจากการทำธุระแล้วจะแอบเที่ยวซะให้หนำใจ แต่มันไม่เป็นไปอย่างที่คิดเมื่องานที่มาทำกับช่วงเวลาหนึ่งสัปดาห์นั้น เริ่มไม่พอ ทำให้ผมต้องทุ่มเวลาทั้งหมดให้กับงาน และไม่มีเวลาที่จะโทรหาไอ้วิว น้องแตงหรือแม้แต่แม่ผมเอง เสร็จจากหาข้อมูลทางด้านวิชาการแล้วผมมีเวลาอีกหนึ่งคืนที่กรุงเทพ ที่จะให้ผมเที่ยวหรือทำอะไรที่อยากทำก่อนที่จะกลับหาดใหญ่พรุ่งนี้เช้า เรา3 คนตัดสินใจที่จะนอนเพราะเราเหนื่อยเกินไปที่จะออกเที่ยวได้ ผมถึงหาดใหญ่ก็ตอนบ่ายๆไปแล้ว คนแรกที่ผมโทรหาก็คืนน้องแตง ด้วยความคิดถึงและอยากได้ยินเสียงที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอ แต่เธอกลับไม่รับสายผม ผมจึงให้โอกาสคนต่อไปคือ ไอ้วิว ยอดยาหยี เสียงไอ้วิเหนื่อยๆ ผมจึงถามมันว่าเป็นอะไร มันบอกผมเพียงว่าจัดของอยู่เดี๋ยวค่อยคุย ผมก็ไม่อยากกวนมันทั้งที่ใจผมอยากให้มันมารับที่สนามบิน เป็นอันว่าผมกลับหอพักผมโดยให้เพื่อนที่คณะอีกคนมารับ เหตุที่ผมไม่โทรหาพ่อหรือแม่นั้นเพราท่าน 2 คนไม่ว่างแน่ๆขืนโทรไปท่านก็กังวลเสียเปล่าๆ เพื่อนที่คณะผมมาส่งผมที่หอแล้วเลยไปส่งอีก 2 คนที่อีกหอหนึ่ง ผมแบกกระเป๋าไปถึงห้องก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นเพื่อนไอ้วิว 3 คนกำลังขนของออกจากห้อง เอ้ยทำอะไรกันอ่ะ พวกนายอ่ะ เสียงผมหงุดหงิด อ๋อ ช่วยวิวขนของ ไอ้ตัวโย่งนั่นตอบ เอ้า ขนไปไหนอีกล่ะ ไอ้วิวโผล่หน้าออกมาจากห้องและยิ้มให้ผมอย่างคนอารมณ์ดีว่า เราจะย้ายเข้าหอพักข้างใน เอ้า ทำไมอ่ะ อยู่นี่ก็ดีแล้วนี่นา เบื่อว่ะ ไอ้วิวตอบผมสั้นๆ แบบคนไม่มีเหตุผล ผมโมโหได้ในทันที แบบเหนื่อยมาทั้งสัปดาห์กลับมาแล้วเจอเรื่องบ้าๆแบบนี้อีก แต่ผมก็ไม่อยากคัดค้านอะไรมันมาก เพราะไม่อยากมีเรื่องกับมันต่อหน้าเพื่อนมัน ผมนั่งมองมันยกข้าวของออกไปทีละชิ้นๆ จนห้องผมโล่งไปถนัดตา ใจผมสั่นริกๆ เหมือนกำลังสูญเสียบางอย่าง แต่ผมก็ไม่สามารถทัดทานอะไรได้ เพื่อนไอ้วิวลงไปคอยข้างล่างหมดแล้ว ไอ้วิวขึ้นมาเอาโน๊ตบุ๊คของมันซึ่งเป็นของชิ้นสุดท้าย ก่อนออกไปไอ้วิวหันมายิ้มกับผมแล้วบอกผมว่า แล้วเจอกันนะบอส เพื่อนรัก เดี๋ยว วิว นายพูดว่าเพื่อนรัก หรอ อืม ไอ้วิวพยักหน้า นี่มันอะไรกันอ่ะวิว อธิบายหน่อยดิ ก็ย้ายหอไง ไอ้วิวเริ่มพาล ผมก้มหน้าลงพร้อมกับหยดน้ำตาที่เป็นสาย เมื่อเห็นสีหน้าและท่าทางที่ไอ้วิวมันทำอย่างคนห่างเหินกัน แบบไม่มีเหตุผลมาก่อน เสียงรถยนต์เพื่อนมันแล่นออกไปจากใต้หอผม ใจผมหล่นวูบลงไปกองกับพื้น สิ่งเดียวที่ผมทำในตอนนี้คือร้องไห้ ร้องไห้เหมือนครั้งที่มันนอนห้องไอซียู ในห้องผมตอนนี้ผมรู้สึกว่ามันน่ากลัว เศษซากนาฬิกาที่ผมปามันนั้นดูคล้ายกับฟันของปิศาจ ผมนอนร้องจนผ้าปูที่นอนผมเปียกด้วยหยดน้ำตา นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ผมร้อง แต่รู้ว่าตอนนี้ตามผมบวมอีกแล้ว พี่บอสครับ เสียงเจ้าจอมมารียกหน้าห้อง อืมว่าไงจอม ผมปาดน้ำตา จอมเข้าไปนะครับ เสียงเจ้าจอมอบอุ่นพิลึก อืม เข้ามาเหอะน้อง เหมือนเจ้าจอมมันรู้อะไรบางอย่างเรื่องการย้ายหอของไอ้วิว แต่ผมก็ไม่รบเร้าจะถามมัน ผมอยากให้มันบอกผมเองมากกว่า แล้วสิ่งที่ผมอยากรู้ผมก็ได้รู้ เมื่อเจ้าจอมอธิบายว่า ตอนที่ผมไปกรุงเทพสัปดาห์หนึ่งนั้น ลุงชีพพ่อผู้ใจดีของไอ้วิวนั้นมาเตะและตีไอ้วิวถึงห้อง โดยที่เจ้าจอมมันไม่รู้ว่าลุงชีพโกรธไอ้วิวเรื่องอะไร เหมือนกัน หลังจากนั้นไอ้วิวก็ซึมๆลงไป มันถามอะไรก็ไม่พูด มีแต่น้องแตงเท่านั้นที่คอยมาปลอบไอ้วิวอยู่เกือบทุกวัน บางวันก็มาอยู่เป็นเพื่อนที่ห้อง ดึกแล้วก็ยังไม่กลับจนมันและเพื่อนๆต้องกลับห้องไปก่อน ผมฟังเจ้าจอมเล่าเสร็จก็พอจะเดาเรื่องราวได้ คราวนี้ผมไม่ร้องไห้อีกแล้ว ผมเลือกที่จะกลับบ้าน เพื่อที่จะไปถามแม่ให้รู้เรื่อง กลับไปถึงบ้าน ไม่มีใครอยู่บ้านสักคน มีแต่พี่หล่อยกับไอ้ลำดวน มันทำให้ผมยิ่งโมโหขึ้นอีก โธ่ โว้ย ผมขวางแจกันดอกไม้ในห้องรับแขก ลงกับพื้นด้วยความโมโห เป็นจังหวะเดียวกันที่แม่ผมมาถึงบ้านพอดีและตามติดมาด้วยพ่อ แม่มาทันเสียงแจกันแตก เมื่อท่านเห็นแล้วก็พาลเงียบอย่างร้ายกาจ โดยที่ไม่ดุผมเหมือนที่เคยทำ คงมีแต่พ่อที่บอกผมว่า โมโหอะไรก็อย่าทำลายข้าวของ ฟังพ่อพูดจบ ผมยิ่งรู้สึกเหมือนโดนยุให้โมโหบ้ายิ่งขึ้น ผมเถียงพ่อคำต่อคำอย่างที่ไม่เคยหยาบคายแบบนี้มาก่อน ประโยคสุดท้ายที่ผมได้พูดก่อนที่เลือดจะกลบปากคือ พ่อเคยรู้อะไรบ้าง เปี๊ยะ เสียงฝ่ามือแม่ ฟาดลงบนแก้มผมอย่างที่ไม่ได้ทันตั้งตัว ผมหน้าหันไปตามแรงฝ่ามือของแม่ การกระทำของแม่ในคราวนี้มันทำร้ายจิตใจผมมาก ผมทนไม่ไหวต้องรีบเดินออกจากบ้านเพื่อกลับหอ หยุดตรงนั้นนะ หมอ เสียงพ่อผมดุ อย่างไม่คุ้นเคยอีกเช่นกัน ผมหยุดนิ่งทันที ตอนนี้ในใจผมเต้นเหมือนกลองศึกที่พร้อมจะแตกทะลุ มือเย็นๆสั่นๆของพ่อกระชากผมเข้าไปในบ้าน ด้วยลักษณะทางกายภาพของพ่อที่เท่าๆกันกับผม ท่านจึงสามารถสู้แรงผมได้ เสียงแม่ปิดประตูบ้าน และเดินมาสมทบกับพ่อที่โซฟา ห้องรับแขก ไหน บอกแม่สิโมโหอะไร เสียงเนี๊ยบเหมือนเดิมของแม่ขู่ผม เปล่าครับ ผมแสดงสีหน้าอย่างเด็กหยาบคาย อย่ามาหยาบคายนะบอส แม่ดุ เงียบทั้ง 2 คน พ่อผมขึ้นเสียง จนไอ้ลำดวนถึงกับวิ่งหนี หมอฟังพ่อนะ พ่อกับแม่ตามใจหมอมาทุกอย่าง ทุกอย่างที่เด็กคนหนึ่งจะได้รับ และโชคดีกว่าเด็กอีกหลายๆคน สิ่งดีๆที่พ่อให้นั้นก็หวังว่าหมอจะได้เป็นคนดี อย่างน้อยก็คนดี ของพ่อแม่ แล้วทุกวันนี้หมอทำอะไรลงไป หมอบอกพ่อสิ พ่อหยั่งเชิงผม ผมเลือกที่จะไม่ตอบ แต่ตัวผมยังสั่นเทา อย่าคิดว่าพ่อไม่รู้นะหมอ เราเลี้ยงหมอมาเองกับมือ พ่อกับแม่รู้จักหมอดี ผมก็ตามใจพ่อทุกอย่างแล้วไม่ใช่ หรอ ผมเลือกเรียนหมอตามที่พ่อต้องการแล้วนี่ ใช่เพราะลูกเป็นหมอไง พ่อเลยต้องพูดเรื่องนี้ในวันนี้ หมอเขาจะต้องมีภูมิรู้ เพื่อเกียรติของวิชาชีพและเพื่อความน่าเคารพของตนเอง และเพื่อประโยชน์ของคนไข้ ผมก็ทำแล้วนี่ ผมไม่ดีตรงไหนอีก หูผมเริ่มอื้อ ตัวเองย่อมไม่เห็นความผิดตัวเองหรอก พ่อและลุงชีพเลยต้องแก้ไขไง ในฐานะคนที่เฝ้ามอง นี่หมายความว่า พ่อและลุงชีพบังคับให้วิวย้ายหอหรอ ผมลูบหัวอย่างหัวเสีย ไม่มีวันที่พ่อจะแยกความรู้สึกผมกับมันได้หรอก ตาผมรื้อๆด้วยน้ำตา มีสิก็วันนี้ไงพ่อและลุงชีพได้ทำให้ลูกแยกกันอย่างน้อยก็เรื่องที่หลับนอน พ่อผมข่มเสียงให้เย็นที่สุด โธ่โว้ย ผมลุกขึ้นอย่างโมโหสุดๆ ผมเหมือนจะอกแตกตาย ด้วยความโมโห แต่ด้วยสายตาที่เฉียบขาดของแม่และแววตาอบอุ่นของพ่อทำให้ผมไม่กล้าที่จะลุกออกไปจากบ้าน คืนนั้นอีกคืนที่ผมต้องนอนร้องไห้อยู่ที่บ้านคนเดียว เช้ารุ่งขึ้นเป็นวันอาทิตย์ ผมตื่นขึ้นมาด้วยหวังว่าอะไรๆมันจะดีขึ้น จากการนอนคิดตั้งแต่เมื่อคืนว่าผมจะต้องห่างกับไอ้วิวสักพักก่อนดีกว่า ให้เรื่องมันสงบก่อนแล้วผมค่อยสานต่อกับมัน ผมได้แต่หวังว่าไอ้วิวคงคิดเหมือนผม ตอนบ่ายของวันนั้นผมโทรไปหาน้องแตง เธอบอกว่าเธออยู่หอผมจึงบอกว่าเดี๋ยวจะไปรับเพื่อพาไปแหลมสมิหลา แต่เธอปฏิเสธผมบอกว่ามีนัดกับเพื่อนแล้ว หลังจากน้องแตงวางสายเสร็จ ผมมานั่งคิดด้วยอารมณ์ขุ่นมัวว่าอะไรว่ะกลับมาจากกรุงเทพคราวนี้ทำไมทุกอย่างมันดูเปลี่ยนไปหมด ทั้งครอบครัวผมเอง ไอ้วิวแล้วไหนจะน้องแตงอีก นี่เรากลับมาถูกที่จริงหรือเปล่านะ ความสับสนมันวกวนในใจผมตลอด และผมก็เริ่มเหงาขึ้นมา ผมจึงตัดสินใจโทรหาเด็กๆเพื่อจะพาไปเที่ยวอย่างน้อยอยู่กับพวกนี้ก็อาจทำให้ผมสบายใจขึ้นมาบ้าง ตอนเย็นหลังจากที่เราเดินเล่นกันที่ชายหาดและเริ่มเหนื่อยแล้ว น้องตั้งก็บอกว่าอยากไปเที่ยวเกาะยอต่อ ผมจึงขับรถพาไปเที่ยวตามคำขอ อากาศบนสะพานติณสูลานนท์ที่เกาะยอยามเย็นมันโปร่งมาก ลมทะเลพัดแรงเล่นเอาหนาวได้เลยทีเดียว ชาวประมงกำลังขับเรือผ่านไปมาใต้สะพาน รถราที่ขับบนสะพานผ่านไปมาอย่างเร่งรีบ ตอนนี้เด็กๆถ่ายรูปกันบนสะพาน ตอนอาทิตย์ตกน้ำ ผมดูแล้วช่วยให้ผมผ่อนคลายลงได้บ้าง ฟ้ามืดแล้วผมจึงขับรถกลับหาดใหญ่ ในรถเสียงดีเจเปิดเพลง เคยรักกันบ้างไหม ของเสก โลโซ ผมฟังแล้วมันสะท้อนใจตัวเอง นึกถึงคืนก่อนที่เคยออกมาสมิหลากับไอ้วิว เอ้ย พี่วิวโทรมา เสียงเจ้าจอมพูด เพื่อให้ผมได้ยิน ตอนนี้ผมคิดว่าเจ้าจอมมันก็คงรู้ว่าผมกับไอ้วิวเป็นอะไรกัน ครับพี่วิว อออยู่กับพี่บอสครับ ครับ กำลังนั่งรถกลับหาดใหญ่ครับ ไปเที่ยวแหลมสมิหลามา สนุกดี ครับๆๆ

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   >เสร็จจากส่งไอ้วิว >ผมก็กลับมานอนบ้านจริงตามที่คุยไว้เพราะขืนนอนหอพักคนเดียวเหงาตายเลย >ผมนั่งฟังข่าวตอนเย็นพลางคลอเคลียไปกับศัตรูหมายเลข 1 >คือไอ้ลำดวน แมวซาตาน เล่นกับมันไปสักพักน้องแตงโทรเข้ามาพอดี >ผมเลยคุยกับน้องแตงไปเท้าก็เขี่ยๆไอ้ลำดวนไป >จนประโยคหนึ่งที่น้องแตงพูดจนผมต้องสะดุดกึก >พี่หมอวิวมีแฟนรึยังอ่ะค่ะ พี่บอส >โอ้ย ผมร้องออกเสียงดัง >เพราะไอ้แมวนรกมันข่วนผมตรงแข้งเป็นทางยาว แต่ไม่มีเลือดออก >ผมตอบน้องแตงไปก่อนที่น้องแตงจะถามว่าเป็นอะไร >และยังบอกให้น้องแตงถามไอ้วิวเองเรื่องแฟนมัน >เพราะผมหวังใจว่าถ้า 2 >คนนี้ได้คุยกันอีกจะเป็นการเปิดทางให้เข้าใจกันมากขึ้น >และคนที่ได้ผลกำไรเต็มๆคือผม เมื่อ 2 ศรีภรรยาเข้าใจกัน >อิๆๆๆๆๆๆ >หลังจากวางสายน้องแตง ผมก็จัดการคาดโทษ ฟันคอริบเรือนไอ้ลำดวน >อย่างสมกับความผิดมันที่ริอาจป้องร้ายกับเจ้านายผู้แสนดีของมัน >จนแม่ต้องดุผมอีก >เมื่อท่านเห็นว่าผมรังลูกรักของท่าน(รักแมวมากกว่าลูก ฮึ ) >เย็นวันศุกร์ผมชวนไอ้วิวที่พึ่งฟื้นจากไข้ไปว่ายน้ำกัน >แต่มันไม่ยอมลงสระน้ำเพราะเกิดอาการกลัวแหล่งน้ำขึ้นมาอย่างจับใจ >ปล่อยให้ผมว่ายไปคนเดียว ส่วนมันนั่งดู เป็นโค้ชให้ >เหมือนโฆษณาในทีวีที่นักว่ายน้ำหล่อแต่โค้ชบ้าระห่ำ >(โทษทีจำชื่อสินค้าโฆษณาไม่ได้) >ที่สระน้ำวันนั้นผมได้เจอเจ้าเกมอีกครั้ง >ที่รถขายน้ำผลไม้ข้างๆสระ ผมทักทายกับมันอย่างคนรู้จัก >ส่วนไอ้วิวเงียบสนิท ในใจผมคิดว่ามันต้องหึงผมแน่ๆ (ไอ้นี่ๆ) >เอ้ยเมื่อกี้ ไอ้เกม วิศวะ เพื่อนนาย ทำไมไม่ทักมันหน่อยอ่ะ >ทำตัวเป้นหมอขี้เก๊ก ระวังคนอื่นหมั่นไส้นะ >เพื่อนไหน ไม่รู้จักสักเกม >เอ้า วันก่อนมันยังถามอาการนายเลย ผมเริ่มงง >ไม่รู้จัก โว้ย ไอ้วิวทำหน้าจริงจัง >เอ้ หรือว่ากิ๊กเก่า อย่ามาทำไขสือนะ กิ้วๆๆๆๆ ผมล้อมัน >อย่ามาทะลึ่ง ไอ้วิวชักขุ่น >อาจจริงที่ไอ้วิวไม่รู้จักเจ้าเกม เมื่อผมประเมินจากท่าทีมัน >แล้วไอ้ที่เจ้าเกมบอกผมคืนก่อนมันก็มั่วอ่ะดิ(เอาแล้วไอ้เกมนี้) >มันแอบชอบผมแน่ๆเลย แหมไม่น่าเอามุขอย่างงี้มาเล่นเลย >บอกกันตรงๆก็จัดให้ได้ เท่ห์ขนาดนั้น >ผมนึกพลางกินข้าวพลางจนไอ้วิวสงสัย >แต่ผมแกล้งยิ้มกลบเกลื่อนไปและบอกมันว่า >ก็ดีใจที่ได้ทานข้าวกับนายอีกครั้ง >คืนนั้นตอนตี3 เห็นจะได้ ผมฝันเห็นพญามัจจุราชอีกครั้ง >เหมือนครั้งก่อน >ที่เคยมากราบผมลงกับพื้นแล้วผุดลุกขึ้นชิงดวงแก้วจากมือผมไป >ผมสะดุ้งตัวตามแรงกระชากของพญามัจจุราชนั่น >เล่นเอาเตียงลั่นเอี๊ยดอ๊าด >เป็นอะไร เมน จะหมดหรอ นอนสะดุ้งซะ >ไอ้วิวตื่นตามแรงลั่นของเตียง เสียงมันงัวเงีย >เปล่าๆ ฝันร้ายอ่ะ ผมบอกมันขณะที่เสียงผมยังตื่นเต้นอยู่ >กินมากไปอ่ะดิ ตอนเย็นอ่ะ เลยฝันร้าย ไอ้วิวพูดเสียงอยู่ในคอ >วิว ขอกอดนายหน่อยดิ ผมอ้อนมัน >เอ้ย อึดอัด อย่ากอด >นา คนดี >ไม่เอา ไอ้วิวขัดขืน >และแล้วพญามัจจุราชที่ปลุกผมให้ตื่นขึ้นนั้น >ก็ทำให้ผมต้องเสียหลังให้แก่ไอ้วิว >เมื่อไอ้วิวมันเริ่มรำคาญที่ผมรบเร้ามัน >มันจัดการผมซะอย่างบ้าคลั่ง จนผมหมดแรงที่จะแก้แค้นคืน >เช้าวันนั้นผมไปสนามบินทั้งๆที่ยังอ่อนแรงอยู่ >การไปกรุงเทพของผมครั้งนี้ผมไปกับเพื่อนอีก 2 คน >เพื่อติดต่อหาข้อมูลบางอย่างที่มหาลัยดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพ >ส่วนไอ้วิวนั้นอยู่หาดใหญ่ไปตามลำพังเพราะมันมีเรียน >ขณะนั่งเครื่องนั้น ผมยังคงนึกถึงเรื่องความฝันเมื่อคืน >มันเป็นฝันที่ผมเคยฝันแล้วครั้งหนึ่ง นานแล้วจำไม่ได้ว่าวันไหน >แต่ครั้งนี้ผมกลับฝันเรื่องนี้ซ้ำอีก >มันแปลกจริงๆหรือความฝันนี้จะบอกเหตุอะไรให้ผมทราบ >คิดไปคิดมาผมเริ่มฟุ้งซ่าน >จนเพื่อนอีกคนสะกิดผมเพื่อคุยเรื่องงาน >ที่กรุงเทพผมกับเพื่อนนั้นวางแผนกันว่าเสร็จจากการทำธุระแล้วจะแอบเที่ยวซะให้หนำใจ >แต่มันไม่เป็นไปอย่างที่คิดเมื่องานที่มาทำกับช่วงเวลาหนึ่งสัปดาห์นั้น >เริ่มไม่พอ ทำให้ผมต้องทุ่มเวลาทั้งหมดให้กับงาน >และไม่มีเวลาที่จะโทรหาไอ้วิว น้องแตงหรือแม้แต่แม่ผมเอง >เสร็จจากหาข้อมูลทางด้านวิชาการแล้วผมมีเวลาอีกหนึ่งคืนที่กรุงเทพ >ที่จะให้ผมเที่ยวหรือทำอะไรที่อยากทำก่อนที่จะกลับหาดใหญ่พรุ่งนี้เช้า >เรา3 >คนตัดสินใจที่จะนอนเพราะเราเหนื่อยเกินไปที่จะออกเที่ยวได้ >ผมถึงหาดใหญ่ก็ตอนบ่ายๆไปแล้ว คนแรกที่ผมโทรหาก็คืนน้องแตง >ด้วยความคิดถึงและอยากได้ยินเสียงที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอ >แต่เธอกลับไม่รับสายผม ผมจึงให้โอกาสคนต่อไปคือ ไอ้วิว >ยอดยาหยี เสียงไอ้วิเหนื่อยๆ ผมจึงถามมันว่าเป็นอะไร >มันบอกผมเพียงว่าจัดของอยู่เดี๋ยวค่อยคุย >ผมก็ไม่อยากกวนมันทั้งที่ใจผมอยากให้มันมารับที่สนามบิน >เป็นอันว่าผมกลับหอพักผมโดยให้เพื่อนที่คณะอีกคนมารับ >เหตุที่ผมไม่โทรหาพ่อหรือแม่นั้นเพราท่าน 2 >คนไม่ว่างแน่ๆขืนโทรไปท่านก็กังวลเสียเปล่าๆ >เพื่อนที่คณะผมมาส่งผมที่หอแล้วเลยไปส่งอีก 2 คนที่อีกหอหนึ่ง >ผมแบกกระเป๋าไปถึงห้องก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นเพื่อนไอ้วิว 3 >คนกำลังขนของออกจากห้อง >เอ้ยทำอะไรกันอ่ะ พวกนายอ่ะ เสียงผมหงุดหงิด > อ๋อ ช่วยวิวขนของ ไอ้ตัวโย่งนั่นตอบ >เอ้า ขนไปไหนอีกล่ะ >ไอ้วิวโผล่หน้าออกมาจากห้องและยิ้มให้ผมอย่างคนอารมณ์ดีว่า >เราจะย้ายเข้าหอพักข้างใน >เอ้า ทำไมอ่ะ อยู่นี่ก็ดีแล้วนี่นา >เบื่อว่ะ ไอ้วิวตอบผมสั้นๆ แบบคนไม่มีเหตุผล >ผมโมโหได้ในทันที >แบบเหนื่อยมาทั้งสัปดาห์กลับมาแล้วเจอเรื่องบ้าๆแบบนี้อีก >แต่ผมก็ไม่อยากคัดค้านอะไรมันมาก >เพราะไม่อยากมีเรื่องกับมันต่อหน้าเพื่อนมัน >ผมนั่งมองมันยกข้าวของออกไปทีละชิ้นๆ จนห้องผมโล่งไปถนัดตา >ใจผมสั่นริกๆ เหมือนกำลังสูญเสียบางอย่าง >แต่ผมก็ไม่สามารถทัดทานอะไรได้ >เพื่อนไอ้วิวลงไปคอยข้างล่างหมดแล้ว >ไอ้วิวขึ้นมาเอาโน๊ตบุ๊คของมันซึ่งเป็นของชิ้นสุดท้าย >ก่อนออกไปไอ้วิวหันมายิ้มกับผมแล้วบอกผมว่า แล้วเจอกันนะบอส >เพื่อนรัก >เดี๋ยว วิว นายพูดว่าเพื่อนรัก หรอ >อืม ไอ้วิวพยักหน้า >นี่มันอะไรกันอ่ะวิว อธิบายหน่อยดิ >ก็ย้ายหอไง ไอ้วิวเริ่มพาล >ผมก้มหน้าลงพร้อมกับหยดน้ำตาที่เป็นสาย >เมื่อเห็นสีหน้าและท่าทางที่ไอ้วิวมันทำอย่างคนห่างเหินกัน >แบบไม่มีเหตุผลมาก่อน เสียงรถยนต์เพื่อนมันแล่นออกไปจากใต้หอผม >ใจผมหล่นวูบลงไปกองกับพื้น สิ่งเดียวที่ผมทำในตอนนี้คือร้องไห้ >ร้องไห้เหมือนครั้งที่มันนอนห้องไอซียู >ในห้องผมตอนนี้ผมรู้สึกว่ามันน่ากลัว >เศษซากนาฬิกาที่ผมปามันนั้นดูคล้ายกับฟันของปิศาจ >ผมนอนร้องจนผ้าปูที่นอนผมเปียกด้วยหยดน้ำตา >นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ผมร้อง แต่รู้ว่าตอนนี้ตามผมบวมอีกแล้ว >พี่บอสครับ เสียงเจ้าจอมมารียกหน้าห้อง >อืมว่าไงจอม ผมปาดน้ำตา >จอมเข้าไปนะครับ เสียงเจ้าจอมอบอุ่นพิลึก >อืม เข้ามาเหอะน้อง >เหมือนเจ้าจอมมันรู้อะไรบางอย่างเรื่องการย้ายหอของไอ้วิว >แต่ผมก็ไม่รบเร้าจะถามมัน ผมอยากให้มันบอกผมเองมากกว่า >แล้วสิ่งที่ผมอยากรู้ผมก็ได้รู้ เมื่อเจ้าจอมอธิบายว่า >ตอนที่ผมไปกรุงเทพสัปดาห์หนึ่งนั้น >ลุงชีพพ่อผู้ใจดีของไอ้วิวนั้นมาเตะและตีไอ้วิวถึงห้อง >โดยที่เจ้าจอมมันไม่รู้ว่าลุงชีพโกรธไอ้วิวเรื่องอะไร >เหมือนกัน หลังจากนั้นไอ้วิวก็ซึมๆลงไป มันถามอะไรก็ไม่พูด >มีแต่น้องแตงเท่านั้นที่คอยมาปลอบไอ้วิวอยู่เกือบทุกวัน >บางวันก็มาอยู่เป็นเพื่อนที่ห้อง >ดึกแล้วก็ยังไม่กลับจนมันและเพื่อนๆต้องกลับห้องไปก่อน >ผมฟังเจ้าจอมเล่าเสร็จก็พอจะเดาเรื่องราวได้ >คราวนี้ผมไม่ร้องไห้อีกแล้ว ผมเลือกที่จะกลับบ้าน >เพื่อที่จะไปถามแม่ให้รู้เรื่อง >กลับไปถึงบ้าน ไม่มีใครอยู่บ้านสักคน มีแต่พี่หล่อยกับไอ้ลำดวน >มันทำให้ผมยิ่งโมโหขึ้นอีก โธ่ โว้ย >ผมขวางแจกันดอกไม้ในห้องรับแขก ลงกับพื้นด้วยความโมโห >เป็นจังหวะเดียวกันที่แม่ผมมาถึงบ้านพอดีและตามติดมาด้วยพ่อ >แม่มาทันเสียงแจกันแตก >เมื่อท่านเห็นแล้วก็พาลเงียบอย่างร้ายกาจ >โดยที่ไม่ดุผมเหมือนที่เคยทำ คงมีแต่พ่อที่บอกผมว่า >โมโหอะไรก็อย่าทำลายข้าวของ ฟังพ่อพูดจบ >ผมยิ่งรู้สึกเหมือนโดนยุให้โมโหบ้ายิ่งขึ้น >ผมเถียงพ่อคำต่อคำอย่างที่ไม่เคยหยาบคายแบบนี้มาก่อน >ประโยคสุดท้ายที่ผมได้พูดก่อนที่เลือดจะกลบปากคือ >พ่อเคยรู้อะไรบ้าง >เปี๊ยะ เสียงฝ่ามือแม่ ฟาดลงบนแก้มผมอย่างที่ไม่ได้ทันตั้งตัว >ผมหน้าหันไปตามแรงฝ่ามือของแม่ >การกระทำของแม่ในคราวนี้มันทำร้ายจิตใจผมมาก >ผมทนไม่ไหวต้องรีบเดินออกจากบ้านเพื่อกลับหอ >หยุดตรงนั้นนะ หมอ เสียงพ่อผมดุ อย่างไม่คุ้นเคยอีกเช่นกัน >ผมหยุดนิ่งทันที >ตอนนี้ในใจผมเต้นเหมือนกลองศึกที่พร้อมจะแตกทะลุ >มือเย็นๆสั่นๆของพ่อกระชากผมเข้าไปในบ้าน >ด้วยลักษณะทางกายภาพของพ่อที่เท่าๆกันกับผม >ท่านจึงสามารถสู้แรงผมได้ เสียงแม่ปิดประตูบ้าน >และเดินมาสมทบกับพ่อที่โซฟา ห้องรับแขก >ไหน บอกแม่สิโมโหอะไร เสียงเนี๊ยบเหมือนเดิมของแม่ขู่ผม >เปล่าครับ ผมแสดงสีหน้าอย่างเด็กหยาบคาย >อย่ามาหยาบคายนะบอส แม่ดุ >เงียบทั้ง 2 คน พ่อผมขึ้นเสียง จนไอ้ลำดวนถึงกับวิ่งหนี >หมอฟังพ่อนะ พ่อกับแม่ตามใจหมอมาทุกอย่าง >ทุกอย่างที่เด็กคนหนึ่งจะได้รับ และโชคดีกว่าเด็กอีกหลายๆคน >สิ่งดีๆที่พ่อให้นั้นก็หวังว่าหมอจะได้เป็นคนดี >อย่างน้อยก็คนดี ของพ่อแม่ แล้วทุกวันนี้หมอทำอะไรลงไป >หมอบอกพ่อสิ พ่อหยั่งเชิงผม >ผมเลือกที่จะไม่ตอบ แต่ตัวผมยังสั่นเทา >อย่าคิดว่าพ่อไม่รู้นะหมอ เราเลี้ยงหมอมาเองกับมือ >พ่อกับแม่รู้จักหมอดี >ผมก็ตามใจพ่อทุกอย่างแล้วไม่ใช่ หรอ >ผมเลือกเรียนหมอตามที่พ่อต้องการแล้วนี่ >ใช่เพราะลูกเป็นหมอไง พ่อเลยต้องพูดเรื่องนี้ในวันนี้ >หมอเขาจะต้องมีภูมิรู้ >เพื่อเกียรติของวิชาชีพและเพื่อความน่าเคารพของตนเอง >และเพื่อประโยชน์ของคนไข้ >ผมก็ทำแล้วนี่ ผมไม่ดีตรงไหนอีก หูผมเริ่มอื้อ >ตัวเองย่อมไม่เห็นความผิดตัวเองหรอก >พ่อและลุงชีพเลยต้องแก้ไขไง ในฐานะคนที่เฝ้ามอง >นี่หมายความว่า พ่อและลุงชีพบังคับให้วิวย้ายหอหรอ >ผมลูบหัวอย่างหัวเสีย > ไม่มีวันที่พ่อจะแยกความรู้สึกผมกับมันได้หรอก >ตาผมรื้อๆด้วยน้ำตา >มีสิก็วันนี้ไงพ่อและลุงชีพได้ทำให้ลูกแยกกันอย่างน้อยก็เรื่องที่หลับนอน >พ่อผมข่มเสียงให้เย็นที่สุด >โธ่โว้ย ผมลุกขึ้นอย่างโมโหสุดๆ >ผมเหมือนจะอกแตกตาย ด้วยความโมโห >แต่ด้วยสายตาที่เฉียบขาดของแม่และแววตาอบอุ่นของพ่อทำให้ผมไม่กล้าที่จะลุกออกไปจากบ้าน > คืนนั้นอีกคืนที่ผมต้องนอนร้องไห้อยู่ที่บ้านคนเดียว >เช้ารุ่งขึ้นเป็นวันอาทิตย์ >ผมตื่นขึ้นมาด้วยหวังว่าอะไรๆมันจะดีขึ้น >จากการนอนคิดตั้งแต่เมื่อคืนว่าผมจะต้องห่างกับไอ้วิวสักพักก่อนดีกว่า >ให้เรื่องมันสงบก่อนแล้วผมค่อยสานต่อกับมัน >ผมได้แต่หวังว่าไอ้วิวคงคิดเหมือนผม >ตอนบ่ายของวันนั้นผมโทรไปหาน้องแตง >เธอบอกว่าเธออยู่หอผมจึงบอกว่าเดี๋ยวจะไปรับเพื่อพาไปแหลมสมิหลา >แต่เธอปฏิเสธผมบอกว่ามีนัดกับเพื่อนแล้ว >หลังจากน้องแตงวางสายเสร็จ >ผมมานั่งคิดด้วยอารมณ์ขุ่นมัวว่าอะไรว่ะกลับมาจากกรุงเทพคราวนี้ทำไมทุกอย่างมันดูเปลี่ยนไปหมด >ทั้งครอบครัวผมเอง ไอ้วิวแล้วไหนจะน้องแตงอีก >นี่เรากลับมาถูกที่จริงหรือเปล่านะ ความสับสนมันวกวนในใจผมตลอด > และผมก็เริ่มเหงาขึ้นมา >ผมจึงตัดสินใจโทรหาเด็กๆเพื่อจะพาไปเที่ยวอย่างน้อยอยู่กับพวกนี้ก็อาจทำให้ผมสบายใจขึ้นมาบ้าง >ตอนเย็นหลังจากที่เราเดินเล่นกันที่ชายหาดและเริ่มเหนื่อยแล้ว >น้องตั้งก็บอกว่าอยากไปเที่ยวเกาะยอต่อ >ผมจึงขับรถพาไปเที่ยวตามคำขอ >อากาศบนสะพานติณสูลานนท์ที่เกาะยอยามเย็นมันโปร่งมาก >ลมทะเลพัดแรงเล่นเอาหนาวได้เลยทีเดียว >ชาวประมงกำลังขับเรือผ่านไปมาใต้สะพาน >รถราที่ขับบนสะพานผ่านไปมาอย่างเร่งรีบ >ตอนนี้เด็กๆถ่ายรูปกันบนสะพาน ตอนอาทิตย์ตกน้ำ >ผมดูแล้วช่วยให้ผมผ่อนคลายลงได้บ้าง >ฟ้ามืดแล้วผมจึงขับรถกลับหาดใหญ่ ในรถเสียงดีเจเปิดเพลง >เคยรักกันบ้างไหม ของเสก โลโซ ผมฟังแล้วมันสะท้อนใจตัวเอง >นึกถึงคืนก่อนที่เคยออกมาสมิหลากับไอ้วิว >เอ้ย พี่วิวโทรมา เสียงเจ้าจอมพูด เพื่อให้ผมได้ยิน >ตอนนี้ผมคิดว่าเจ้าจอมมันก็คงรู้ว่าผมกับไอ้วิวเป็นอะไรกัน >ครับพี่วิว อออยู่กับพี่บอสครับ > ครับ >กำลังนั่งรถกลับหาดใหญ่ครับ >ไปเที่ยวแหลมสมิหลามา สนุกดี >ครับๆๆ Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.