We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: Hatyai Story: นักรักหน้าหยก 8" Posted by เจ้าบอสน้อย on 27-Aug-12 at 09:33 PM แล้วโอกาสก็เข้าข้างผมอีกครั้งเมื่อวันนึงหลังจากผมลงจากคลินิก ไอ้วิวเองก็ออกมาจาก โรงพยาบาลพอดี เราเลยชวนกันไปนั่งร้านน้ำชาในตัวเมือง โดยตั้งใจจะชวนเพื่อนๆคนอื่นและน้องแตงไปด้วย แต่ก็ไม่มีใครว่างไปกับเราเลยสักคน ผมกับไอ้วิวเลยไปกัน 2 คน เมื่อเราอยู่ด้วยกัน 2 ต่อ 2 คนจึงมีโอกาสได้คุยเรื่องอื่นๆที่ไม่ใช่แค่เรื่องดินฟ้าอากาศหรือเรื่องในโรงพยาบาล ตัวผมเองนั้นพร้อมที่จะคุยเรื่องนี้กับไอ้วิวตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้คุยกันอีกครั้งแล้ว จนมาวันนี้มันเป็นฝ่ายเริ่มต้นที่จะหยิบเรื่องนี้มาก่อน เป็นไงบ้าง ก็ดี รู้หรอเราถามเรื่องไร ไอ้วิวทำหน้ากวนๆ ก็ ไม่รู้หรอก แค่อยากบอกว่าตอนนี้มันรู้สึกดี ผมพูดเพื่อชักนำเข้าเรื่องโดยที่ไม่อยากให้รู้สึกว่าอายปากกันทั้ง 2 คนจนเสียเรื่อง เอ้าแล้วที่ผ่านมามันไม่ดีหรอ ไอ้วิวจับจอกน้ำชาเอามาเป่า ไม่ดีเลย เหงาบัดซบ อืม ได้ข่าวว่าเมาทุกวันนี้ ก็บ้าง นายรู้ได้ไง ก็คนเขาพูดกันทั่วไป ไอ้วิวพูดพลางทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ อืม แสดงว่ายังสนใจและเป็นห่วงเราอ่ะดิ ผมตัดสินใจยิงลูกโทษใส่ไอ้วิว ซึ่งอาจเสี่ยงต่อสัมพันธภาพระหว่างเราที่เพิ่งรื้นฟื้นขึ้นมา .................................. ไอ้วิวหน้าแดง พลางใช้นิ้วชี้ลูบจอกน้ำชาเป็นวงกลม แล้ว นายอ่ะ ดีม่ะที่ผ่านมา ก็ ดี ห้ามตอบเหมือนกัน ผมกินขนมปังพลางทำตาเจ้าเล่ห์ใส่ไอ้วิว ก็เป็นสุขดี น้องเขาก็โอเค นายเองก็มีแฟนใหม่แล้วนี่ หน้าโหดดี เปลี่ยนแนวแล้วหรอ ไอ้วิวพูดเชิงประชด เปล่าเปลี่ยนหรอก แต่ไอ้ที่มันตรงสเป็คอ่ะ มันไปเป็นของคนอื่นซะไง ผมรู้ว่าคำนี้อาจทำให้ไอ้วิวโกรธ แต่ผมก็อยากพูดออกมาให้มันรับรู้ในเมื่อมันคือความในใจของผมที่อยากถ่ายเทออกมา ก่อนที่ความรู้สึกเหล่านั้นของผมจะจุกอกตาย ก็.................... ช่างมันเหอะ ถ้านายลองนึกนะ นายจะรู้ว่า อะไรทำให้เรา 2 คนต้องเจอกับเรื่องแบบนี้ถ้าไม่ใช่ความเจ้าชู้ของนาย ไอ้วิวเอาคืนจนผมพูดอะไรไม่ออกเพราะนั้นมันคือเรื่องจริง แล้วถ้าเราเลิกเจ้าชู้ล่ะ นายคิดว่าไอ้สเป็คของเรามันจะกลับมาม่ะ ไม่รู้ดิ ไอ้วิวหน้าแดง ปวดฉี่อ่ะ ไอ้วิวพูดออกตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำ ระหว่างที่ไอ้วิวเข้าห้องน้ำผมคิดเรื่องดีๆ ที่จะคืนดีกับไอ้วิวได้อย่างบัวไม่ช้ำน้ำไม่ขุ่น ซึ่งตอนนี้ผมรู้ว่าปัญหาของเราคือต่างคนต่างมีแฟนใหม่กันแล้ว และแฟนใหม่เราทั้ง 2 คนก็แสนดีกับเราเสียจนเลิกไม่ลง แต่ในเมื่อเราเองก็ยังคงรักกันอยู่ ผมเลยปิ๊งไอเดียนี่ขึ้นมา ทั้งที่ผมก็รู้ดีว่าแผนการคืนดีนี้มันค่อนข้างจะยากสักหน่อยแต่ก็ไม่น่าจะเกินความสามารถของนักศึกษาคะแนนเกียรตินิยมอย่างผม เป็นอันว่าหลังจากออกจากร้านน้ำชาผมก็ชวนไอ้วิวไปนั่งเล่นที่ห้องผม แต่เหมือนไอ้วิวมันรู้ทันว่าผมคิดอะไรอยู่ มันเลยมีท่าทีที่ไม่ใคร่จะอยากไปสักเท่าไหร่ แต่มันก็ทนผมอ้อนไม่ไหวเลยตัดสินใจไปกับผมในคืนนั้น ที่ห้องผมข้าวของเครื่องใช้ต่างๆถูกเปลี่ยนที่ทางจนหมด จนไอ้วิวเองก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไม ผมให้เหตุผลกับมันว่า ก็ไม่อยากให้อะไรมันซ้ำและจำเจ อีกอย่างผมอดคิดถึงวันและเวลาดีๆที่ผ่านมาไม่ได้ เมื่อเห็นสถานที่เดิมแต่ขาดคนเดิมๆไป ขณะที่ผมพูดไอ้วิวก็กวาดสายตาไปสะดุดกับสิ่งหนึ่งนั้นก็คือเสื้อของเจ้าอ้น ที่ผมเพิ่งซักและตากไว้ นั้นเสื้อใครอ่ะ ไอ้วิวเดินไปจับเสื้อตัวนั้นพลิกไปมา อ๋อก็เสื้อ เออ ...... เสื้อเราเอง ไม่มั้ง บอกมาเหอะ ไอ้วิวพูดพลางมองลึกมาในตาผม เสื้ออ้นอ่ะ หรอ นายอ้นนั้นเคยมาห้องนายแล้วหรอ ไอ้วิวเริ่มมีท่าทีไม่เป็นสุข อืม ผมยอมรับ แต่โดยดี หรอ ลึกซึ้งแล้วสินะ เสียงสั่นเครือออกมาจากปากไอ้วิว ก็ ..................... ผมพูดอะไรไม่ออกเพราะรู้สึกสับสนกับความรู้สึกของตัวเองว่าตกลงผมต้องการใครกันแน่ระหว่างสิ่งที่ผมเรียกหามาตลอดหรือสิ่งใหม่ที่เข้ามาทดแทนในยามยาก บอส ไอ้วิวเรียกผมด้วยเสียงสั่นเครือมากขึ้น อืม มีไร ผมพยายามทำตัวเป็นปกติ เราหอมแก้มนายได้ม่ะ ไอ้วิวเดินตรงเข้ามาหาผมทันทีที่พูดจบ ริมฝีปากอันคุ้นเคยค่อยๆ บรรจงจูบลงบนแก้มผม ผมเองก็ตอบสนองไอ้วิวด้วยการดึงมันมาโอบกอดไว้ และหวังใจว่าจะกอดมันให้นานที่สุด สักครู่ที่เรา 2 คนกอดกันแน่นนั้น หยาดน้ำอุ่นๆก็เปื้อนแก้มผม ผมจึงผละจากหน้าไอ้วิว ก็พบว่า ไอ้วิวร้องไห้ ผมมองตามันเชิงคำถาม ไม่รู้สิ ไอ้วิวตอบ น้ำตายังคงไหลออกมามากขึ้น มีอะไรจะบอกเรามั๊ย ผมประคองมันไปนั่งบนเตียงนอน และนั่งจับมือมันไม่ยอมปล่อย บรรยากาศระหว่างเราเงียบไปสักพัก แต่แล้วเสียงร้องไห้โอ้ก็ออกมาจากความรู้สึกลึกๆของไอ้วิว ผม เอาหน้ามันมาซบตรงแผ่นอกผมที่ตอนนี้ปราศจากเสื้อแล้ว ความอบอุ่นและกลิ่นกายหอมอ่อนๆ ออกมาจากตัวไอ้วิว มันทำให้ผมหวั่นไหวตามอารมณ์ไอ้วิว แล้วน้ำตาอันระทมของผมก็ไหลออกมาเหมือนกัน บอสนายรู้มั๊ยทำไมเราแย่งน้องแตงจากนายไป ไอ้วิวตาแดงก่ำและยังคงสะอื้นไม่หยุด ผมได้แต่มองหน้ามัน เพื่อรอให้มันพูดเองโดยที่ผมไม่ต้องถาม เพราะเรารักนายไง เราเลยต้องทำอย่างนั้น อืม ผมพยักหน้า และลูบผมมันเบาๆ แสงจากตุ๊กตาโคมไฟที่เจ้าอ้นซื้อมาให้ครั้งที่มันมาหาผมล่าสุดส่องแสงนวลตา บรรยากาศในห้องตอนนี้สงบลงแล้ว ลมหนาวตอนดึกพัดผ่านเข้ามาในห้อง ผ้าม่านสีเขียวลายจุดขาวปลิวไปตามแรงลมอ่อนๆ คืนนั้นไอ้วิวก็นอนที่ห้องผมอย่างที่ผมต้องการ แต่เราไม่ได้มีอะไรกันหรอกนะครับ เพราะอารมณ์ตอนนั้นมันเศร้าเกินไป ไอ้วิวและผมต่างถ่ายเทความรู้สึกให้แก่กันทั้งทางร่างกายและจิตใจ ไอ้วิวสารภาพการตัดสินใจของมันในการแย่งน้องแตงไปจากผมว่า มันก็แค่อยากให้ผมได้รับรู้บ้างว่าคนที่โดนความรักมันหักหลังมันรู้สึกอย่างไร แต่แล้วเรื่องมันไม่เป็นไปอย่างที่มันคิด เพราะน้องแตงกลับต้องการที่จะคบมันจริงจัง และตอนนั้นเจ้าจอมก็ดันมาเสีย มันเลยไม่มีโอกาสจะสลัดน้องแตงออกไปจากชีวิตเรื่องราวก็เลยเถิดไปตามนั้น ทางครอบครัวมันเองก็ไม่เห็นด้วยกับการกระทำของมันที่มาแย่งแฟนเพื่อนรักอย่างผม มันยังเล่าต่ออีกว่า แม่ของผมไปที่บ้านมันเพื่อไปคุยเรื่องที่มันแย่งน้องแตงไปจากผมได้สำเร็จ มันเองรู้สึกว่าตัวเองเลวมากที่ทำไปอย่างนั้น มันไม่กล้าสู้หน้าแม่ผม แต่ด้วยความที่เราทั้ง 2 ครอบครัวสนิทกันมาก มากจนบางเรื่องที่ไม่ควรอภัยก็ยอมอภัยให้กันได้ มันเลยค่อยคลายความอัปยศนั้นได้ วันเวลาแห่งความรักของมันและน้องแตงก็ไปได้ด้วยดี ซึ่งผิดจากที่มันคาดไปมาก ถึงตอนนี้ผมเองอดถามมันตรงๆไปไม่ได้ว่า มันรักน้องแตงเข้าแล้วจริงๆหรอ แล้วคำตอบที่บาดหูก็ออกจากปากมันว่า จริง ผมกอดไอ้วิวแน่นอีกครั้งหลังจากที่มันเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาให้ผมฟัง คำถามบางอย่างที่ผมสงสัยและอยากรู้มาก แต่ไม่กล้าถามเพราะกลัวคำตอบนั้นมันทำลายหัวใจผมคือ เขาทั้ง 2 คน ไปถึงไหนกันแล้ว ขณะที่ผมนอนคิดที่จะถามนั้น ไอ้วิวก็กลับมาเป็นคนย้อนถามผมบ้างว่า ไปเจอเจ้าอ้นได้ยังไง และทำไมเลือกคบคนๆนี้ ผมก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้มันฟัง และมันก็ตบท้ายคำถามเหมือนที่ผมถามมันว่า ผมรักเจ้าอ้นมั๊ย ผมไม่ตอบคำถามมัน แต่ผมเลือกที่จะกอดมันและดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้มัน หลังจากคืนนั้น เราทั้ง 2 คนก็เริ่มโทรหากันบ่อยครั้งขึ้นเหมือนครั้งก่อนที่เราคบกัน และทำกิจกรรมต่างๆร่วมกันโดยมีน้องแตงเคียงข้างไอ้วิวตลอด ในบางความรู้สึกผมเองก็อิจฉาทั้งคู่ที่ดูแล้วมีความสุขดี และบางครั้งก็อดที่จะคิดไปไม่ได้ว่าน้องแตงไม่มีเยื่อใยให้ผมเลยหรอทั้งที่เจอหน้าผมทุกวัน แต่ความคิดนั้นก็ไม่มีอำนาจพอที่จะให้ผมลองหยั่งเชิงน้องแตง เพราะผมรักเธอมากเกินไป อีกอย่างผมไม่อยากให้คำว่า เจ้าชู้ หรือคำว่ามั่วมันมาพัวพันผมอีก ทุกครั้งที่ผมไปไหนมาไหนกับไอ้วิวและน้องแตง เมื่อผมกลับมาที่ห้องผมจะรู้สึกเหงาอย่างบัดซบ แต่ก็พยายามปลอบใจตัวเองว่า ไม่เป็นไรเพราะผมเองก็มีคนที่รักผมไม่น้อยไปกว่าไอ้วิว นั้นคือเจ้าอ้นนั้นเอง แต่แล้วความหวังและความรักจากต่างแดนของผมก็เดินทางมาถึงจุดที่พระเจ้าต้องการพิสูจน์ความรักของเราทั้ง 2 คน ว่าจะมั่นคงสักแค่ไหน ค่ำวันนึงเจ้าอ้นโทรมาหาผม มันบอกผมว่ามันไปทำงานกับฝรั่งมา และฝรั่งให้เงินเยอะมาก เมื่อมันได้เงินมามันอยากกลับมาหาผมมาก แล้วก็จริงอย่างที่มันพูดเมื่อผมตื่นมาตอนเช้าผมก็ได้เจอเซอร์ไพร์อย่างจัง เพราะเจ้าอ้นมันมานอนรอผมที่หน้าประตูแล้ว เอ้า มาได้ไง ผมแปลกใจและดีใจมากเมื่อเจอเจ้าอ้น ก็ มาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ล่ะ เจ้าอ้นยิ้มให้ผมสีหน้าอ่อนเพลีย แล้วทำไมไม่เคาะประตูล่ะ เอ้อ ผมแสดงท่าทีเป็นห่วง แต่ก่อนที่มันจะตอบคำถามผม มันกลับโถมตัวเข้าใส่ผมและปิดประตูตามหลังทันที เจ้าอ้นจับผมแก้ผ้าออกอย่างเร็วและหื่นกระหาย เราสองคนนอนลงบนพื้นห้องและฟัดกันไปมาอย่างซาดิส แต่คราวนี้ผมเริ่มผิดสังเกตในหลายๆอย่างทั้งท่าทีและคำพูดของเจ้าอ้น แต่นั้นก็ไม่ใช่เวลาที่ผมต้องมาใส่ใจกับสิ่งเหล่านั้น เมื่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้าผมมันเสียวซ่านและสะใจสุดๆ รสรักเจ้าอ้นยังทำผมถึงสวรรค์ได้อย่างไม่มีวันเบื่อเหมือนเดิม อ้นอยู่ห้องไปก่อนนะ เดี๋ยวจะกลับมาตอนเย็นๆ ผมบอกเจ้าอ้น ก่อนออกไปเรียน อืม เจ้าอ้นพยักหน้าแต่ตานั้นปิดสนิท ขณะที่ผมกำลังจะเดินออกไปนั้น ผมได้ยินเสียงเจ้าอ้นตะโกนออกมาว่า อ้วน เค้ารักตัวเองนะ ผมฟังแล้วอดยิ้มกับนิสัยขี้เล่นมันไม่ได้ หลังจากเลิกเรียนผมก็รีบกลับมาหาเจ้าอ้นทันทีที่ห้องด้วยความคิดถึง แต่เมื่อเปิดประตูผมก็ต้องเจอกับสิ่งที่ว่างเปล่า ตอนแรกคิดว่าเจ้านี้คงไปกินข้าว แต่เอ้ มันน่าจะโทรบอกเราสักคำนะ ผมนึก และตอนนั้นเองก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมมองไปก็เห็นมือถือเจ้าอ้นวางอยู่ข้างๆที่นอน เบอร์ที่โทรมาก็เป็นเบอร์ต่างประเทศ ฮัลโหล ผมรับสาย อ้น อยู่ไหนครับ ปลายสายพูดอย่างกังวล อ๋อ ตอนนี้อ้นไม่อยู่อ่ะครับ ผมให้ข้อมูล น้องเป็นใครครับ อ๋อ ผมเป็นเพื่อนสนิทอ้นครับ อืมหรอ ชื่อบอสนั้นใช่ป่ะ ครับพี่ อืม ดีล่ะ บอกแฟนพี่ด้วยนะน้อง ว่าให้กลับมามาเลเซียด่วนๆ เพราะพี่คิดถึงมาก แค่นี้นะครับ หวังว่าของคงไม่ชอบแย่งของเล่นคนอื่นหรอกนะ บายครับ ทันทีที่วางสายผมรู้สึกหน้าชายังไงบอกไม่ถูก เมื่อความรักที่ผมหวังไว้ว่าจะต้องเติบโตและงดงามเหมือนกับความรักของไอ้วิวและน้องแตง กลับมีมือที่ 3 เข้ามาเกี่ยวข้อง ความคิดฟุ้งซ่านต่างๆมันวิ่งเข้ามาหาผมมากมายทั้งอารมณ์หึงหวง โกรธแค้น น้อยใจ ผิดหวัง เอ้า กลับมาแล้วหรอ เจ้าอ้น ทำเสียงยานคาง นี่ซื้อยูนิฟมาฝากด้วย .. เค้าหิวมากเลยออกไปเซเว่นอ่ะ เจ้าอ้นเดินมาพร้อมส่งน้ำผลไม้ให้ผม ไม่อ่ะขอบใจ ผมพูดทั้งๆที่หน้ายังชาๆไม่หาย มีโทรศัพท์เข้ามา บอกว่าให้นายกลับมาเลเซียได้แล้ว แฟนคิดถึง แฟนที่ไหนอีกล่ะ นายอ้นทำหัวเสียทันที ผมไม่พูดแต่ส่งโทรศัพท์ให้มัน ทันทีที่เจ้าอ้นเห็นเบอร์นั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที แต่ก็ยังคงควบคุมมันไว้อย่างยากเย็น ถ้ามีแฟนแล้วก็กลับไปหาแฟนเถอะนะ ผมพูดแต่ไม่มองหน้ามัน นั้นไม่ใช่แฟนผม เจ้าอ้นเดินมานั่งข้างผม .. จริงๆ ไม่ใช่แฟนผม เจ้าอ้นย้ำคำเดิม ผมได้แต่นั่งเงียบๆ ไม่พูดอะไร ในใจทบทวนเรื่องราวต่างๆที่ผมได้เจอมาทั้งรักที่สุขสมและรักที่ปวดร้าว แล้วข้อมูลอีกอย่างที่ผมได้ฟังมาจากพี่ตี๋ก็ผุดขึ้นมา ผมโต้เจ้าอ้นด้วยข้อมูลอันนั้น จนเจ้าอ้นยอมจำนนด้วยหลักฐาน เย็นวันนั้นผมกับเจ้าอ้นไม่พูดกันเลยแม้แต่คำเดียว อาจเพราะถ้าเราขืนพูดไปเราคงต้องทะเลาะและผิดใจกันไปมากกว่านั้น แต่แล้วเรื่องราวมันก็เลวร้ายไปกว่าเดิมอีก เมื่อไอ้วิวโทรมาหาผม และเจ้าอ้นก็ดันแย่งโทรศัพท์ผมไปคุยเสียเอง ใครอ่ะ เจ้าอ้นทำเสียงขู่ ไม่อยู่โว้ย แล้วเจ้าอ้นก็วางสาย แล้วหันหน้ามาทางผม และถามถึงไอ้วิว ผมเองตอนนั้นกำลังโมโหมันอยู่ เลยจัดการพูดเสียดแทงใจดำมันให้สาสมกับที่มันทำให้ผมเจ็บใจ ผมเล่าความสัมพันธ์ระหว่างผมกับไอ้วิวให้มันฟังทุกเรื่อง เจ้าอ้นนั่งฟังและน้ำตาไหลพราก มันไม่พูดหรือไม่ถามอะไรผมอีกเลย จนเรา 2 คนหลับไป ตื่นมาตอนเช้า ประตูห้องถูกเปิดทิ้งไว้ เจ้าอ้นก็ไม่อยู่ในห้อง ตอนแรกผมก็คิดว่ามันคงลงไปหาอะไรกินอย่างเคย แต่เมื่อผมเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าดู ผมจึงรู้ว่า เจ้าอ้นหนีผมไปเสียแล้ว วันนั้นผมโทรลาเรียนกับที่คณะ เพราะผมไม่สามารถออกจากห้องได้เนื่องจากตา 2 ข้างของผมมันบวมเกินไปที่จะออกไปพบใครได้ ผมพยายามโทรหาเจ้าอ้นหลายต่อหลายครั้งแต่มันก็ไม่ยอมรับสาย ในใจผมนั้นแอบหวังว่าเมื่อมันหายโกรธมันคงโทรมาหาผมเอง ตั้งแต่เช้าจนเย็นก็ไม่มีวี่แววของเจ้าอ้น ในใจผมตอนนั้นร้อนรนดั่งไฟเผา นี่หรือที่เค้าเรียกกันว่าความรัก ผมนั่งทบทวนเรื่องราวชีวิตว่ามันช่างเล่นตลกกับผมเสียจนผมแทบทนไม่ไหว วันนั้นทั้งวันผมนอนกุมโทรศัพท์ไว้ในมือตลอดเผื่อเจ้าอ้นโทรมาจะได้รับสายทันที แต่แล้วผมก็ต้องพบแต่เพียงน้ำตาของผมแทนเสียงคุ้นเคยจากเจ้าอ้น สัปดาห์กว่าๆแล้วที่เจ้าอ้นจากผมไปโดยที่เราทั้ง 2 ยังไม่ได้เคลียร์ใจกันว่าจะเอายังไงกันต่อ แต่หากจะถามผมว่ารู้สึกยังไงกับมันผมตอบได้คำเดียวว่าผมรักมันนะครับ แต่ตอนนั้นที่ทะเลาะกันผมไม่นึกว่าเรื่องราวมันจะออกมาแบบนี้ ผมโทรหาเจ้าอ้นแต่มันไม่ยอมรับสายสักที บางครั้งผมโมโหจนร้องไห้เลยทีเดียว ผมรู้สึกว่าการกระทำของเจ้าอ้นครั้งนั้นไม่ต่างจากการจับผมไปขังไว้ในกรงเหล็กแห่งความคับข้องใจ ที่ไม่มีวันออกมาจากกรงนั้นได้ ตอนนี้ผมยังคงรอคอยสายจากเจ้าอ้นตลอดเวลา จนเพื่อนๆผมสังเกตถึงความเปลี่ยนไปของผม แต่ผมก็ได้ปฏิเสธไปทุกคำถามว่าไม่มีอะไร ไอ้วิวและน้องแตงเองก็สังเกตได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของผมเช่นกัน เพราะเมื่อทั้ง 2 ชวนผมไปไหนมาไหนด้วย ผมก็ปฏิเสธไปเสียทุกครั้ง นั้นก็เพราะผมไม่พร้อมที่จะออกไปพบเจอกับคนที่เขามีความรักกัน ที่มากไปกว่านั้นผมจะรู้สึกเสียความมั่นใจเสียทุกครั้ง เมื่อไปไหนมาไหนคนเดียวหรือทำอะไรคนเดียว ผมจะรู้สึกว่าผมหวาดกลัวไปเสียทุกที คงจะมีแต่เพียงเวลาเท่านั้นแหละครับที่สามารถเยียวยาผมได้ ความรักเหมือนโรคาบันดาลตาให้มืดมน ไม่ยินและไม่ยลอุปสรรคใดๆ ความรักเหมือนโคถึกกำลังคึกผิขังไว้ ก็โลดจากคอกไปบ่ยอมอยู่ ณ ที่ขัง หากแม้จะผูกไว้ก็ดึงไปด้วยกำลัง ยิ่งห้ามก็ยิ่งคลั่งบ่หวลคิดถึงเจ็บกาย โคลงบทนี้มันใช้ได้ดีเลยทีเดียวครับ เพราะหลังจากที่เจ้าอ้นจากผมไป ผมรอคอยโทรศัพท์จากมันทุกวันแต่ก็ไม่มีวี่แววว่ามันจะโทรมาหาผม ผมเลยต้องออกตามหามัน ผมไปสอบถามเพื่อนๆมันที่เคยแนะนำให้ผมรู้จัก ผมไปถามแม้กระทั่งโรงแรมที่มันเคยพักว่า มันมาพักที่นี้บ้างไหม แล้วความพยายามของผมก็ต้องพบกับความผิดหวังทุกครั้งไป จนตอนนี้สิ่งที่ผมทำได้คือดูรูปมันและ ร้องไห้เพียงอย่างเดียว ผมไม่นึกเลยว่าเพียงเวลาสั้นๆนั้นจะทำให้ผมรักมันได้เพียงขนาดนี้ ผมนั่งทบทวนเรื่องราวต่างๆเกี่ยวกับเจ้าอ้น คิดแล้วอดยิ้มไม่ได้กับนิสัยขี้เล่นและเสียงประหลาดๆที่มันมักจะสรรหามาหยอกล้อผมประจำๆ หรือ แม้แต่นิสัยที่มันชอบตามใจผมทุกเรื่อง แม้แต่เรื่องที่นอน ว่าผมจะนอนด้านซ้ายหรือด้านขวา ยิ่งคิดถึงวันเวลาเหล่านั้นแล้วยิ่งทำให้ผมอดร้องไห้ไม่ได้ ตัวผมตอนนี้เหมือนเทียนกลางสายฝน ที่โดดเดี่ยวและหนาวเหน็บ แต่ก็พยายามส่องสว่างเท่าที่ตนเองจะทนได้ ก็เพื่อรอคอยให้คนรักของผมคนนั้นได้เห็นและกลับมาหาผมอีกครั้ง แต่ถ้าเขาไม่กลับมาเทียนเล่มนี้ก็อาจมอดดับลงไป แล้วความมืดแห่งห้วงระทมก็จะเข้าแทนที่ตลอดกาล สำหรับชีวิตรักที่ผ่านมานั้นผมเจอสิ่งเลวร้ายมาก็มากแต่สำหรับครั้งนี้ผมรู้สึกว่ามันรุนแรงมาก เพราะผมคาดหวังไว้สูงกับรักครั้งนี้ นั้นก็เพราะผมเจอมันตอนที่ผมกำลังเหงาและหดหู่ที่สุด หากจะเปรียบไปก็เหมือนกับนักเดินทางได้เจอน้ำกลางทะเลทรายอันกันดารและห่างไกล แต่ก็ได้ลิ้มลองน้ำอันใสสะอาดนั้นได้ไม่นาน เมื่อดวงอาทิตย์ส่องแสงแผดเผาน้ำอันเป็นความหวังนั้นจนเหือดแห้งไปหมด นี่ก็เช่นกัน เมื่อรักผมมาจบลงอย่างไม่มีคำตอบใดๆที่จะทำให้ผมมั่นใจได้ว่านั้นคือการแยกจากกันไปตลอด หรืออะไรกันแน่ เพราะสิ่งที่เจ้าอ้นทิ้งไว้ให้นั้นมันไม่มีสิ่งใดเลยที่จะบอกว่าเราเลิกกันหรือเราแยกกันสักพัก นอกเสียจากเรื่องราวทะเลาะกันเพราะหึงหวงจากวันวาน วันแล้ววันเล่าที่ผมเลิกเรียนกลับมาห้องผมก็อดที่จะหวังเล็กๆไม่ได้สักครั้งว่าเจ้าอ้นคงจะโทรมาหาไม่ช่วงเวลาใดก็เวลาหนึ่ง ผมเลยชาร์ตแบตโทรศัพท์ให้เต็มไว้เสมอๆ หนักเข้าผมก็เริ่มไม่ไหวเหมือนกันกับความรู้สึกแบบนี้ ผมเลยหาทางออกให้ตัวเองโดยการกลับไปหาครอบครัว ทุกครั้งที่ผมกลับไปบ้าน แม่และพ่อต่างก็ตอนรับผมด้วยความอบอุ่นทุกครั้ง กำลังใจจากครอบครัวทำให้ผมมีกำลังใจขึ้นมาอีกครั้ง ถึงแม้ว่าพ่อแม่ผมไม่ทราบว่าผมทุกข์ใจเรื่องอะไรแต่ท่านทั้ง 2 ก็ยินดีที่จะปลอบใจผมเสมอ พักหลังที่ผมเริ่มแข็งแรงขึ้นจากความเศร้านั้นผมก็กลับไปหาเพื่อนรักของผมคนเดียวนั้นคือ ไอ้วิว

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   >แล้วโอกาสก็เข้าข้างผมอีกครั้งเมื่อวันนึงหลังจากผมลงจากคลินิก >ไอ้วิวเองก็ออกมาจาก โรงพยาบาลพอดี >เราเลยชวนกันไปนั่งร้านน้ำชาในตัวเมือง >โดยตั้งใจจะชวนเพื่อนๆคนอื่นและน้องแตงไปด้วย >แต่ก็ไม่มีใครว่างไปกับเราเลยสักคน ผมกับไอ้วิวเลยไปกัน 2 คน >เมื่อเราอยู่ด้วยกัน 2 ต่อ 2 >คนจึงมีโอกาสได้คุยเรื่องอื่นๆที่ไม่ใช่แค่เรื่องดินฟ้าอากาศหรือเรื่องในโรงพยาบาล > >ตัวผมเองนั้นพร้อมที่จะคุยเรื่องนี้กับไอ้วิวตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้คุยกันอีกครั้งแล้ว > จนมาวันนี้มันเป็นฝ่ายเริ่มต้นที่จะหยิบเรื่องนี้มาก่อน >เป็นไงบ้าง >ก็ดี >รู้หรอเราถามเรื่องไร ไอ้วิวทำหน้ากวนๆ >ก็ ไม่รู้หรอก แค่อยากบอกว่าตอนนี้มันรู้สึกดี >ผมพูดเพื่อชักนำเข้าเรื่องโดยที่ไม่อยากให้รู้สึกว่าอายปากกันทั้ง >2 คนจนเสียเรื่อง >เอ้าแล้วที่ผ่านมามันไม่ดีหรอ ไอ้วิวจับจอกน้ำชาเอามาเป่า >ไม่ดีเลย เหงาบัดซบ >อืม ได้ข่าวว่าเมาทุกวันนี้ >ก็บ้าง นายรู้ได้ไง >ก็คนเขาพูดกันทั่วไป ไอ้วิวพูดพลางทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ >อืม แสดงว่ายังสนใจและเป็นห่วงเราอ่ะดิ >ผมตัดสินใจยิงลูกโทษใส่ไอ้วิว >ซึ่งอาจเสี่ยงต่อสัมพันธภาพระหว่างเราที่เพิ่งรื้นฟื้นขึ้นมา >.................................. ไอ้วิวหน้าแดง >พลางใช้นิ้วชี้ลูบจอกน้ำชาเป็นวงกลม >แล้ว นายอ่ะ ดีม่ะที่ผ่านมา >ก็ ดี >ห้ามตอบเหมือนกัน ผมกินขนมปังพลางทำตาเจ้าเล่ห์ใส่ไอ้วิว >ก็เป็นสุขดี น้องเขาก็โอเค นายเองก็มีแฟนใหม่แล้วนี่ >หน้าโหดดี เปลี่ยนแนวแล้วหรอ ไอ้วิวพูดเชิงประชด >เปล่าเปลี่ยนหรอก แต่ไอ้ที่มันตรงสเป็คอ่ะ >มันไปเป็นของคนอื่นซะไง ผมรู้ว่าคำนี้อาจทำให้ไอ้วิวโกรธ >แต่ผมก็อยากพูดออกมาให้มันรับรู้ในเมื่อมันคือความในใจของผมที่อยากถ่ายเทออกมา >ก่อนที่ความรู้สึกเหล่านั้นของผมจะจุกอกตาย >ก็.................... ช่างมันเหอะ ถ้านายลองนึกนะ >นายจะรู้ว่า อะไรทำให้เรา 2 >คนต้องเจอกับเรื่องแบบนี้ถ้าไม่ใช่ความเจ้าชู้ของนาย >ไอ้วิวเอาคืนจนผมพูดอะไรไม่ออกเพราะนั้นมันคือเรื่องจริง >แล้วถ้าเราเลิกเจ้าชู้ล่ะ >นายคิดว่าไอ้สเป็คของเรามันจะกลับมาม่ะ >ไม่รู้ดิ ไอ้วิวหน้าแดง >ปวดฉี่อ่ะ ไอ้วิวพูดออกตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำ >ระหว่างที่ไอ้วิวเข้าห้องน้ำผมคิดเรื่องดีๆ >ที่จะคืนดีกับไอ้วิวได้อย่างบัวไม่ช้ำน้ำไม่ขุ่น >ซึ่งตอนนี้ผมรู้ว่าปัญหาของเราคือต่างคนต่างมีแฟนใหม่กันแล้ว >และแฟนใหม่เราทั้ง 2 คนก็แสนดีกับเราเสียจนเลิกไม่ลง >แต่ในเมื่อเราเองก็ยังคงรักกันอยู่ ผมเลยปิ๊งไอเดียนี่ขึ้นมา >ทั้งที่ผมก็รู้ดีว่าแผนการคืนดีนี้มันค่อนข้างจะยากสักหน่อยแต่ก็ไม่น่าจะเกินความสามารถของนักศึกษาคะแนนเกียรตินิยมอย่างผม >เป็นอันว่าหลังจากออกจากร้านน้ำชาผมก็ชวนไอ้วิวไปนั่งเล่นที่ห้องผม >แต่เหมือนไอ้วิวมันรู้ทันว่าผมคิดอะไรอยู่ >มันเลยมีท่าทีที่ไม่ใคร่จะอยากไปสักเท่าไหร่ >แต่มันก็ทนผมอ้อนไม่ไหวเลยตัดสินใจไปกับผมในคืนนั้น >ที่ห้องผมข้าวของเครื่องใช้ต่างๆถูกเปลี่ยนที่ทางจนหมด >จนไอ้วิวเองก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไม ผมให้เหตุผลกับมันว่า >ก็ไม่อยากให้อะไรมันซ้ำและจำเจ >อีกอย่างผมอดคิดถึงวันและเวลาดีๆที่ผ่านมาไม่ได้ >เมื่อเห็นสถานที่เดิมแต่ขาดคนเดิมๆไป >ขณะที่ผมพูดไอ้วิวก็กวาดสายตาไปสะดุดกับสิ่งหนึ่งนั้นก็คือเสื้อของเจ้าอ้น >ที่ผมเพิ่งซักและตากไว้ >นั้นเสื้อใครอ่ะ ไอ้วิวเดินไปจับเสื้อตัวนั้นพลิกไปมา >อ๋อก็เสื้อ เออ ...... เสื้อเราเอง >ไม่มั้ง บอกมาเหอะ ไอ้วิวพูดพลางมองลึกมาในตาผม >เสื้ออ้นอ่ะ >หรอ นายอ้นนั้นเคยมาห้องนายแล้วหรอ >ไอ้วิวเริ่มมีท่าทีไม่เป็นสุข >อืม ผมยอมรับ แต่โดยดี >หรอ ลึกซึ้งแล้วสินะ เสียงสั่นเครือออกมาจากปากไอ้วิว >ก็ ..................... >ผมพูดอะไรไม่ออกเพราะรู้สึกสับสนกับความรู้สึกของตัวเองว่าตกลงผมต้องการใครกันแน่ระหว่างสิ่งที่ผมเรียกหามาตลอดหรือสิ่งใหม่ที่เข้ามาทดแทนในยามยาก >บอส ไอ้วิวเรียกผมด้วยเสียงสั่นเครือมากขึ้น >อืม มีไร ผมพยายามทำตัวเป็นปกติ >เราหอมแก้มนายได้ม่ะ ไอ้วิวเดินตรงเข้ามาหาผมทันทีที่พูดจบ >ริมฝีปากอันคุ้นเคยค่อยๆ บรรจงจูบลงบนแก้มผม >ผมเองก็ตอบสนองไอ้วิวด้วยการดึงมันมาโอบกอดไว้ >และหวังใจว่าจะกอดมันให้นานที่สุด สักครู่ที่เรา 2 >คนกอดกันแน่นนั้น หยาดน้ำอุ่นๆก็เปื้อนแก้มผม >ผมจึงผละจากหน้าไอ้วิว ก็พบว่า ไอ้วิวร้องไห้ >ผมมองตามันเชิงคำถาม >ไม่รู้สิ ไอ้วิวตอบ น้ำตายังคงไหลออกมามากขึ้น > มีอะไรจะบอกเรามั๊ย ผมประคองมันไปนั่งบนเตียงนอน >และนั่งจับมือมันไม่ยอมปล่อย บรรยากาศระหว่างเราเงียบไปสักพัก >แต่แล้วเสียงร้องไห้โอ้ก็ออกมาจากความรู้สึกลึกๆของไอ้วิว > ผม เอาหน้ามันมาซบตรงแผ่นอกผมที่ตอนนี้ปราศจากเสื้อแล้ว >ความอบอุ่นและกลิ่นกายหอมอ่อนๆ ออกมาจากตัวไอ้วิว >มันทำให้ผมหวั่นไหวตามอารมณ์ไอ้วิว >แล้วน้ำตาอันระทมของผมก็ไหลออกมาเหมือนกัน > บอสนายรู้มั๊ยทำไมเราแย่งน้องแตงจากนายไป >ไอ้วิวตาแดงก่ำและยังคงสะอื้นไม่หยุด > ผมได้แต่มองหน้ามัน เพื่อรอให้มันพูดเองโดยที่ผมไม่ต้องถาม > เพราะเรารักนายไง เราเลยต้องทำอย่างนั้น >อืม ผมพยักหน้า และลูบผมมันเบาๆ > >แสงจากตุ๊กตาโคมไฟที่เจ้าอ้นซื้อมาให้ครั้งที่มันมาหาผมล่าสุดส่องแสงนวลตา >บรรยากาศในห้องตอนนี้สงบลงแล้ว >ลมหนาวตอนดึกพัดผ่านเข้ามาในห้อง >ผ้าม่านสีเขียวลายจุดขาวปลิวไปตามแรงลมอ่อนๆ >คืนนั้นไอ้วิวก็นอนที่ห้องผมอย่างที่ผมต้องการ >แต่เราไม่ได้มีอะไรกันหรอกนะครับ >เพราะอารมณ์ตอนนั้นมันเศร้าเกินไป >ไอ้วิวและผมต่างถ่ายเทความรู้สึกให้แก่กันทั้งทางร่างกายและจิตใจ > ไอ้วิวสารภาพการตัดสินใจของมันในการแย่งน้องแตงไปจากผมว่า >มันก็แค่อยากให้ผมได้รับรู้บ้างว่าคนที่โดนความรักมันหักหลังมันรู้สึกอย่างไร >แต่แล้วเรื่องมันไม่เป็นไปอย่างที่มันคิด >เพราะน้องแตงกลับต้องการที่จะคบมันจริงจัง >และตอนนั้นเจ้าจอมก็ดันมาเสีย >มันเลยไม่มีโอกาสจะสลัดน้องแตงออกไปจากชีวิตเรื่องราวก็เลยเถิดไปตามนั้น > >ทางครอบครัวมันเองก็ไม่เห็นด้วยกับการกระทำของมันที่มาแย่งแฟนเพื่อนรักอย่างผม > มันยังเล่าต่ออีกว่า >แม่ของผมไปที่บ้านมันเพื่อไปคุยเรื่องที่มันแย่งน้องแตงไปจากผมได้สำเร็จ >มันเองรู้สึกว่าตัวเองเลวมากที่ทำไปอย่างนั้น >มันไม่กล้าสู้หน้าแม่ผม แต่ด้วยความที่เราทั้ง 2 >ครอบครัวสนิทกันมาก >มากจนบางเรื่องที่ไม่ควรอภัยก็ยอมอภัยให้กันได้ >มันเลยค่อยคลายความอัปยศนั้นได้ >วันเวลาแห่งความรักของมันและน้องแตงก็ไปได้ด้วยดี >ซึ่งผิดจากที่มันคาดไปมาก >ถึงตอนนี้ผมเองอดถามมันตรงๆไปไม่ได้ว่า >มันรักน้องแตงเข้าแล้วจริงๆหรอ >แล้วคำตอบที่บาดหูก็ออกจากปากมันว่า จริง >ผมกอดไอ้วิวแน่นอีกครั้งหลังจากที่มันเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาให้ผมฟัง >คำถามบางอย่างที่ผมสงสัยและอยากรู้มาก >แต่ไม่กล้าถามเพราะกลัวคำตอบนั้นมันทำลายหัวใจผมคือ เขาทั้ง 2 >คน ไปถึงไหนกันแล้ว ขณะที่ผมนอนคิดที่จะถามนั้น >ไอ้วิวก็กลับมาเป็นคนย้อนถามผมบ้างว่า ไปเจอเจ้าอ้นได้ยังไง >และทำไมเลือกคบคนๆนี้ ผมก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้มันฟัง >และมันก็ตบท้ายคำถามเหมือนที่ผมถามมันว่า ผมรักเจ้าอ้นมั๊ย >ผมไม่ตอบคำถามมัน >แต่ผมเลือกที่จะกอดมันและดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้มัน >หลังจากคืนนั้น เราทั้ง 2 >คนก็เริ่มโทรหากันบ่อยครั้งขึ้นเหมือนครั้งก่อนที่เราคบกัน >และทำกิจกรรมต่างๆร่วมกันโดยมีน้องแตงเคียงข้างไอ้วิวตลอด >ในบางความรู้สึกผมเองก็อิจฉาทั้งคู่ที่ดูแล้วมีความสุขดี >และบางครั้งก็อดที่จะคิดไปไม่ได้ว่าน้องแตงไม่มีเยื่อใยให้ผมเลยหรอทั้งที่เจอหน้าผมทุกวัน >แต่ความคิดนั้นก็ไม่มีอำนาจพอที่จะให้ผมลองหยั่งเชิงน้องแตง >เพราะผมรักเธอมากเกินไป อีกอย่างผมไม่อยากให้คำว่า เจ้าชู้ >หรือคำว่ามั่วมันมาพัวพันผมอีก >ทุกครั้งที่ผมไปไหนมาไหนกับไอ้วิวและน้องแตง >เมื่อผมกลับมาที่ห้องผมจะรู้สึกเหงาอย่างบัดซบ >แต่ก็พยายามปลอบใจตัวเองว่า >ไม่เป็นไรเพราะผมเองก็มีคนที่รักผมไม่น้อยไปกว่าไอ้วิว >นั้นคือเจ้าอ้นนั้นเอง >แต่แล้วความหวังและความรักจากต่างแดนของผมก็เดินทางมาถึงจุดที่พระเจ้าต้องการพิสูจน์ความรักของเราทั้ง >2 คน ว่าจะมั่นคงสักแค่ไหน ค่ำวันนึงเจ้าอ้นโทรมาหาผม >มันบอกผมว่ามันไปทำงานกับฝรั่งมา และฝรั่งให้เงินเยอะมาก >เมื่อมันได้เงินมามันอยากกลับมาหาผมมาก >แล้วก็จริงอย่างที่มันพูดเมื่อผมตื่นมาตอนเช้าผมก็ได้เจอเซอร์ไพร์อย่างจัง >เพราะเจ้าอ้นมันมานอนรอผมที่หน้าประตูแล้ว >เอ้า มาได้ไง ผมแปลกใจและดีใจมากเมื่อเจอเจ้าอ้น >ก็ มาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ล่ะ เจ้าอ้นยิ้มให้ผมสีหน้าอ่อนเพลีย >แล้วทำไมไม่เคาะประตูล่ะ เอ้อ ผมแสดงท่าทีเป็นห่วง >แต่ก่อนที่มันจะตอบคำถามผม >มันกลับโถมตัวเข้าใส่ผมและปิดประตูตามหลังทันที >เจ้าอ้นจับผมแก้ผ้าออกอย่างเร็วและหื่นกระหาย >เราสองคนนอนลงบนพื้นห้องและฟัดกันไปมาอย่างซาดิส >แต่คราวนี้ผมเริ่มผิดสังเกตในหลายๆอย่างทั้งท่าทีและคำพูดของเจ้าอ้น >แต่นั้นก็ไม่ใช่เวลาที่ผมต้องมาใส่ใจกับสิ่งเหล่านั้น >เมื่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้าผมมันเสียวซ่านและสะใจสุดๆ >รสรักเจ้าอ้นยังทำผมถึงสวรรค์ได้อย่างไม่มีวันเบื่อเหมือนเดิม >อ้นอยู่ห้องไปก่อนนะ เดี๋ยวจะกลับมาตอนเย็นๆ ผมบอกเจ้าอ้น >ก่อนออกไปเรียน >อืม เจ้าอ้นพยักหน้าแต่ตานั้นปิดสนิท >ขณะที่ผมกำลังจะเดินออกไปนั้น >ผมได้ยินเสียงเจ้าอ้นตะโกนออกมาว่า อ้วน เค้ารักตัวเองนะ >ผมฟังแล้วอดยิ้มกับนิสัยขี้เล่นมันไม่ได้ >หลังจากเลิกเรียนผมก็รีบกลับมาหาเจ้าอ้นทันทีที่ห้องด้วยความคิดถึง >แต่เมื่อเปิดประตูผมก็ต้องเจอกับสิ่งที่ว่างเปล่า >ตอนแรกคิดว่าเจ้านี้คงไปกินข้าว แต่เอ้ >มันน่าจะโทรบอกเราสักคำนะ ผมนึก >และตอนนั้นเองก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น >ผมมองไปก็เห็นมือถือเจ้าอ้นวางอยู่ข้างๆที่นอน >เบอร์ที่โทรมาก็เป็นเบอร์ต่างประเทศ >ฮัลโหล ผมรับสาย >อ้น อยู่ไหนครับ ปลายสายพูดอย่างกังวล >อ๋อ ตอนนี้อ้นไม่อยู่อ่ะครับ ผมให้ข้อมูล >น้องเป็นใครครับ >อ๋อ ผมเป็นเพื่อนสนิทอ้นครับ >อืมหรอ ชื่อบอสนั้นใช่ป่ะ >ครับพี่ >อืม ดีล่ะ บอกแฟนพี่ด้วยนะน้อง ว่าให้กลับมามาเลเซียด่วนๆ >เพราะพี่คิดถึงมาก แค่นี้นะครับ >หวังว่าของคงไม่ชอบแย่งของเล่นคนอื่นหรอกนะ บายครับ >ทันทีที่วางสายผมรู้สึกหน้าชายังไงบอกไม่ถูก >เมื่อความรักที่ผมหวังไว้ว่าจะต้องเติบโตและงดงามเหมือนกับความรักของไอ้วิวและน้องแตง >กลับมีมือที่ 3 เข้ามาเกี่ยวข้อง >ความคิดฟุ้งซ่านต่างๆมันวิ่งเข้ามาหาผมมากมายทั้งอารมณ์หึงหวง >โกรธแค้น น้อยใจ ผิดหวัง >เอ้า กลับมาแล้วหรอ เจ้าอ้น ทำเสียงยานคาง >นี่ซื้อยูนิฟมาฝากด้วย > .. >เค้าหิวมากเลยออกไปเซเว่นอ่ะ >เจ้าอ้นเดินมาพร้อมส่งน้ำผลไม้ให้ผม >ไม่อ่ะขอบใจ ผมพูดทั้งๆที่หน้ายังชาๆไม่หาย >มีโทรศัพท์เข้ามา บอกว่าให้นายกลับมาเลเซียได้แล้ว แฟนคิดถึง >แฟนที่ไหนอีกล่ะ นายอ้นทำหัวเสียทันที >ผมไม่พูดแต่ส่งโทรศัพท์ให้มัน >ทันทีที่เจ้าอ้นเห็นเบอร์นั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที >แต่ก็ยังคงควบคุมมันไว้อย่างยากเย็น >ถ้ามีแฟนแล้วก็กลับไปหาแฟนเถอะนะ ผมพูดแต่ไม่มองหน้ามัน >นั้นไม่ใช่แฟนผม เจ้าอ้นเดินมานั่งข้างผม > .. >จริงๆ ไม่ใช่แฟนผม เจ้าอ้นย้ำคำเดิม >ผมได้แต่นั่งเงียบๆ ไม่พูดอะไร >ในใจทบทวนเรื่องราวต่างๆที่ผมได้เจอมาทั้งรักที่สุขสมและรักที่ปวดร้าว >แล้วข้อมูลอีกอย่างที่ผมได้ฟังมาจากพี่ตี๋ก็ผุดขึ้นมา >ผมโต้เจ้าอ้นด้วยข้อมูลอันนั้น จนเจ้าอ้นยอมจำนนด้วยหลักฐาน >เย็นวันนั้นผมกับเจ้าอ้นไม่พูดกันเลยแม้แต่คำเดียว >อาจเพราะถ้าเราขืนพูดไปเราคงต้องทะเลาะและผิดใจกันไปมากกว่านั้น > แต่แล้วเรื่องราวมันก็เลวร้ายไปกว่าเดิมอีก >เมื่อไอ้วิวโทรมาหาผม >และเจ้าอ้นก็ดันแย่งโทรศัพท์ผมไปคุยเสียเอง >ใครอ่ะ เจ้าอ้นทำเสียงขู่ >ไม่อยู่โว้ย แล้วเจ้าอ้นก็วางสาย แล้วหันหน้ามาทางผม >และถามถึงไอ้วิว ผมเองตอนนั้นกำลังโมโหมันอยู่ >เลยจัดการพูดเสียดแทงใจดำมันให้สาสมกับที่มันทำให้ผมเจ็บใจ >ผมเล่าความสัมพันธ์ระหว่างผมกับไอ้วิวให้มันฟังทุกเรื่อง >เจ้าอ้นนั่งฟังและน้ำตาไหลพราก >มันไม่พูดหรือไม่ถามอะไรผมอีกเลย จนเรา 2 คนหลับไป >ตื่นมาตอนเช้า ประตูห้องถูกเปิดทิ้งไว้ >เจ้าอ้นก็ไม่อยู่ในห้อง >ตอนแรกผมก็คิดว่ามันคงลงไปหาอะไรกินอย่างเคย >แต่เมื่อผมเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าดู ผมจึงรู้ว่า >เจ้าอ้นหนีผมไปเสียแล้ว วันนั้นผมโทรลาเรียนกับที่คณะ >เพราะผมไม่สามารถออกจากห้องได้เนื่องจากตา 2 >ข้างของผมมันบวมเกินไปที่จะออกไปพบใครได้ >ผมพยายามโทรหาเจ้าอ้นหลายต่อหลายครั้งแต่มันก็ไม่ยอมรับสาย >ในใจผมนั้นแอบหวังว่าเมื่อมันหายโกรธมันคงโทรมาหาผมเอง >ตั้งแต่เช้าจนเย็นก็ไม่มีวี่แววของเจ้าอ้น >ในใจผมตอนนั้นร้อนรนดั่งไฟเผา >นี่หรือที่เค้าเรียกกันว่าความรัก >ผมนั่งทบทวนเรื่องราวชีวิตว่ามันช่างเล่นตลกกับผมเสียจนผมแทบทนไม่ไหว >วันนั้นทั้งวันผมนอนกุมโทรศัพท์ไว้ในมือตลอดเผื่อเจ้าอ้นโทรมาจะได้รับสายทันที >แต่แล้วผมก็ต้องพบแต่เพียงน้ำตาของผมแทนเสียงคุ้นเคยจากเจ้าอ้น >สัปดาห์กว่าๆแล้วที่เจ้าอ้นจากผมไปโดยที่เราทั้ง 2 >ยังไม่ได้เคลียร์ใจกันว่าจะเอายังไงกันต่อ >แต่หากจะถามผมว่ารู้สึกยังไงกับมันผมตอบได้คำเดียวว่าผมรักมันนะครับ >แต่ตอนนั้นที่ทะเลาะกันผมไม่นึกว่าเรื่องราวมันจะออกมาแบบนี้ >ผมโทรหาเจ้าอ้นแต่มันไม่ยอมรับสายสักที >บางครั้งผมโมโหจนร้องไห้เลยทีเดียว >ผมรู้สึกว่าการกระทำของเจ้าอ้นครั้งนั้นไม่ต่างจากการจับผมไปขังไว้ในกรงเหล็กแห่งความคับข้องใจ >ที่ไม่มีวันออกมาจากกรงนั้นได้ >ตอนนี้ผมยังคงรอคอยสายจากเจ้าอ้นตลอดเวลา >จนเพื่อนๆผมสังเกตถึงความเปลี่ยนไปของผม >แต่ผมก็ได้ปฏิเสธไปทุกคำถามว่าไม่มีอะไร >ไอ้วิวและน้องแตงเองก็สังเกตได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของผมเช่นกัน >เพราะเมื่อทั้ง 2 ชวนผมไปไหนมาไหนด้วย >ผมก็ปฏิเสธไปเสียทุกครั้ง >นั้นก็เพราะผมไม่พร้อมที่จะออกไปพบเจอกับคนที่เขามีความรักกัน >ที่มากไปกว่านั้นผมจะรู้สึกเสียความมั่นใจเสียทุกครั้ง >เมื่อไปไหนมาไหนคนเดียวหรือทำอะไรคนเดียว >ผมจะรู้สึกว่าผมหวาดกลัวไปเสียทุกที >คงจะมีแต่เพียงเวลาเท่านั้นแหละครับที่สามารถเยียวยาผมได้ >ความรักเหมือนโรคาบันดาลตาให้มืดมน ไม่ยินและไม่ยลอุปสรรคใดๆ >ความรักเหมือนโคถึกกำลังคึกผิขังไว้ ก็โลดจากคอกไปบ่ยอมอยู่ >ณ ที่ขัง >หากแม้จะผูกไว้ก็ดึงไปด้วยกำลัง >ยิ่งห้ามก็ยิ่งคลั่งบ่หวลคิดถึงเจ็บกาย >โคลงบทนี้มันใช้ได้ดีเลยทีเดียวครับ >เพราะหลังจากที่เจ้าอ้นจากผมไป >ผมรอคอยโทรศัพท์จากมันทุกวันแต่ก็ไม่มีวี่แววว่ามันจะโทรมาหาผม > ผมเลยต้องออกตามหามัน >ผมไปสอบถามเพื่อนๆมันที่เคยแนะนำให้ผมรู้จัก >ผมไปถามแม้กระทั่งโรงแรมที่มันเคยพักว่า มันมาพักที่นี้บ้างไหม >แล้วความพยายามของผมก็ต้องพบกับความผิดหวังทุกครั้งไป >จนตอนนี้สิ่งที่ผมทำได้คือดูรูปมันและ ร้องไห้เพียงอย่างเดียว >ผมไม่นึกเลยว่าเพียงเวลาสั้นๆนั้นจะทำให้ผมรักมันได้เพียงขนาดนี้ >ผมนั่งทบทวนเรื่องราวต่างๆเกี่ยวกับเจ้าอ้น >คิดแล้วอดยิ้มไม่ได้กับนิสัยขี้เล่นและเสียงประหลาดๆที่มันมักจะสรรหามาหยอกล้อผมประจำๆ > หรือ แม้แต่นิสัยที่มันชอบตามใจผมทุกเรื่อง >แม้แต่เรื่องที่นอน ว่าผมจะนอนด้านซ้ายหรือด้านขวา >ยิ่งคิดถึงวันเวลาเหล่านั้นแล้วยิ่งทำให้ผมอดร้องไห้ไม่ได้ >ตัวผมตอนนี้เหมือนเทียนกลางสายฝน ที่โดดเดี่ยวและหนาวเหน็บ >แต่ก็พยายามส่องสว่างเท่าที่ตนเองจะทนได้ >ก็เพื่อรอคอยให้คนรักของผมคนนั้นได้เห็นและกลับมาหาผมอีกครั้ง >แต่ถ้าเขาไม่กลับมาเทียนเล่มนี้ก็อาจมอดดับลงไป >แล้วความมืดแห่งห้วงระทมก็จะเข้าแทนที่ตลอดกาล > >สำหรับชีวิตรักที่ผ่านมานั้นผมเจอสิ่งเลวร้ายมาก็มากแต่สำหรับครั้งนี้ผมรู้สึกว่ามันรุนแรงมาก >เพราะผมคาดหวังไว้สูงกับรักครั้งนี้ >นั้นก็เพราะผมเจอมันตอนที่ผมกำลังเหงาและหดหู่ที่สุด >หากจะเปรียบไปก็เหมือนกับนักเดินทางได้เจอน้ำกลางทะเลทรายอันกันดารและห่างไกล > แต่ก็ได้ลิ้มลองน้ำอันใสสะอาดนั้นได้ไม่นาน >เมื่อดวงอาทิตย์ส่องแสงแผดเผาน้ำอันเป็นความหวังนั้นจนเหือดแห้งไปหมด > นี่ก็เช่นกัน >เมื่อรักผมมาจบลงอย่างไม่มีคำตอบใดๆที่จะทำให้ผมมั่นใจได้ว่านั้นคือการแยกจากกันไปตลอด >หรืออะไรกันแน่ >เพราะสิ่งที่เจ้าอ้นทิ้งไว้ให้นั้นมันไม่มีสิ่งใดเลยที่จะบอกว่าเราเลิกกันหรือเราแยกกันสักพัก >นอกเสียจากเรื่องราวทะเลาะกันเพราะหึงหวงจากวันวาน >วันแล้ววันเล่าที่ผมเลิกเรียนกลับมาห้องผมก็อดที่จะหวังเล็กๆไม่ได้สักครั้งว่าเจ้าอ้นคงจะโทรมาหาไม่ช่วงเวลาใดก็เวลาหนึ่ง > ผมเลยชาร์ตแบตโทรศัพท์ให้เต็มไว้เสมอๆ >หนักเข้าผมก็เริ่มไม่ไหวเหมือนกันกับความรู้สึกแบบนี้ >ผมเลยหาทางออกให้ตัวเองโดยการกลับไปหาครอบครัว >ทุกครั้งที่ผมกลับไปบ้าน >แม่และพ่อต่างก็ตอนรับผมด้วยความอบอุ่นทุกครั้ง >กำลังใจจากครอบครัวทำให้ผมมีกำลังใจขึ้นมาอีกครั้ง >ถึงแม้ว่าพ่อแม่ผมไม่ทราบว่าผมทุกข์ใจเรื่องอะไรแต่ท่านทั้ง 2 >ก็ยินดีที่จะปลอบใจผมเสมอ >พักหลังที่ผมเริ่มแข็งแรงขึ้นจากความเศร้านั้นผมก็กลับไปหาเพื่อนรักของผมคนเดียวนั้นคือ > ไอ้วิว Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.