We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: เรื่องสั้นแนวลึกลับ อีโรติก อินดี้ (เยอะไปมั้ย) ครับบบ" Posted by อิ๊ก on 04-Oct-12 at 03:38 AM เสียงลั่นเปรี๊ยะใต้เท้าผมคือเสียงของกิ่งไม้แห้งอย่างไม่ต้องสงสัย มันทำลายท่วงทำนองอึมครึมของเสียงสวบสาบจากฝีเท้าของชายกลุ่มหนึ่งที่กำลังเดินลุยเข้าไปในป่าอย่างระแวดระวัง สองขาของผมยังแข็งแรงดีอยู่ สองแขนที่ถือปืนเล็กยาวเก่าคร่ำครึยิ่งกว่าอายุของผมเองเริ่มอ่อนล้าลงไปบ้าง สัมภาระครึ่งบ่าที่แผ่นหลังแบกรับไว้เริ่มใหญ่โตขึ้นเรื่อยๆ หัวใจของผมกำลังเต้นในจังหวะที่แปลกประหลาด ความกังวลเกาะกุมสมองจนไม่อาจนึกคิดเรื่องใดได้ ผมรู้ว่าฟ้าสีน้ำเงินเข้มของฤดูหนาวจะเปลี่ยนกลายเป็นสีดำได้อย่างรวดเร็วในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ แต่กระนั้น พวกเราทั้งเก้าคนยังคงเดินถลำลึกเข้าไปสู่ความรกชัฏของป่าเบื้องหน้า . ผู้หมู่พาพวกเราออกลาดตระเวนตั้งแต่เมื่อตอนบ่าย ผมเห็นเขามองซ้ายมองขวา ก้มหน้าเงยหน้า นั่งยอง คุกเข่า แต่ไม่มีคำพูดใดหลุดลอดออกมา วันนี้เขาดูเงียบกว่าปกติ . หลังจากเดินกันมาเกือบสองชั่วโมง ร่องรอยหนึ่งก็ปรากฏขึ้น ประทับอยู่ในโคลนเบื้องหน้า ผู้หมู่เขม้นมองและก้าวเท้าข้างหนึ่งออกไปวัด ร่องรอยนั้นมีขนาดเล็กกว่ารองเท้าคอมแบทของเขาพอสมควร ตลอดบ่ายมานี้ผมภาวนาอย่าให้พวกเราเจอะเจอกับสมาชิกกองกำลังของชนกลุ่มน้อยในประเทศเพื่อนบ้านเลย โดยเฉพาะในเวลาที่การเมืองของเราและเขายุ่งเหยิงอยู่อย่างนี้ . หากแต่ร่องรอยเบื้องหน้านั้นกลับทำให้พวกเรางุนงง ระยะห่างของแต่ละรอยบ่งบอกว่ามันน่าจะเป็นรอยเท้า แต่ก้าวของมันยาวกว่าก้าวของพวกเราเกือบเท่าตัว ผมเพ่งมองมันใกล้ๆ ร่องรอยเข้ารูปกับรอยเท้า เหมือนจะเป็นรอยเท้าเด็ก แต่ไม่ว่ารอยไหนๆ ก็มีรอยนิ้วเท้าปรากฏให้เห็นเพียงนิ้วเดียวเท่านั้น . รอยเท้าประหลาดปรากฏขึ้นเป็นระยะๆ นับจากจุดนั้น และแม้หลังจากเราเดินต่อมาอีกหนึ่งชั่วโมงแล้ว รอยเท้านั้นก็ยังคงปรากฏให้เห็นอยู่... และไม่มีอะไรมากกว่านั้น... ขณะที่แสงสุดท้ายเริ่มริบหรี่ลงทุกที ต้าก็พูดกับผู้หมู่ว่า . “หมู่ครับ... เรากำลังหาอะไรกันอยู่รึเปล่า” หากแต่พี่คมสันผู้บังคับหมู่ไม่ได้หันกลับมาขณะเอ่ยตอบ . “ลาดตระเวนปกติ” . “คิดว่า รอยเท้านั่นคืออะไรครับ” นายน์ถามบ้าง แต่ไม่มีคำตอบจากพี่คม ผมเห็นต้ากับนายน์มองหน้ากันอย่างเป็นกังวล อันที่จริงแล้ว พวกเราทั้งเจ็ดคนมีสีหน้าที่เป็นกังวลอยู่ในเวลานี้ มีเพียงพี่คมคนเดียวที่ดูเคร่งเครียดด้วยความมุ่งมั่น... . จะว่าไป พวกเราควรจะมีกันเก้าคนไม่ใช่หรือ... . “ไอ้น้อตอยู่ไหนวะ” ไอ้ต้าหันมาถาม . “อยู่นี่” ผมเอ่ยตอบ . “นั่นมึงเหรอ” มันถามย้ำ . “เออ” ผมตอบอีก . “แล้วใครไม่อยู่วะ” ต้าถามอีก พี่คมหยุดฝีเท้าหันกลับมามองแล้วเอ่ยถามบ้าง . “ใครหายไป” พวกเราต่างมองหน้ากันและกันอยู่พักหนึ่ง ผมกำลังจะเอ่ยขึ้น แต่แก้วพูดตัดหน้า . “ไอ้มอส... ไอ้มอสหาย” . “ไอ้มอสไปไหนวะน้อต” ต้าเลิกคิ้วเข้มๆ ถามผม ดวงตาที่เรียวเล็กของมันดูโตกว่าตอนปกติ ผมมองหน้ามันอย่างงงๆ ไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร “มึงเดินคนสุดท้าย มึงไม่เห็นเหรอว่าไอ้มอสไปไหน” ต้าคั้นผมอีก ผมกำลังงุนงงอยู่ แก้วจึงชิงพูดก่อน . “มันเดินข้างหน้ากู กูยังไม่รู้เลยว่ามันหายไปไหน... ก็เดินตามติดๆ กันมาเนี่ย ไหงมันกลายเป็นไอ้จอมไปได้วะ” จากนั้นทุกคนหันไปทางพี่คมเพื่อขอความเห็น พี่คมดูเหมือนไม่ได้รับรู้เรื่องที่เราพูดกันอยู่ เขาเงยหน้าขึ้นมองไปข้างบนและนิ่งอยู่อย่างนั้น เมื่อผมมองตามขึ้นไป สิ่งที่เห็นคือส่วนเล็กๆ ของท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มที่พอจะปรากฏให้เห็นผ่านช่องว่างของกิ่งไม้ใบไม้รกทึบ ดาวดวงหนึ่งส่องแสงสว่างจ้าอยู่เหนือพุ่มไม้... พี่คมลดสายตาลงมาที่พวกเราแล้วเอ่ย . “เตรียมไฟฉายด้วย มืดแล้ว” จากนั้นเขาหันหลังกลับและออกเดิน ผมเห็นต้ากับนายน์สบตากันอีกก่อนที่ต้าจะพูดขึ้น . “แล้วมอสล่ะครับ” . “ไม่ต้องห่วง กลับถึงค่ายแล้วผมจะจัดการเขาเอง” พี่คมพูดโดยไม่ได้หันหลังกลับมา คำตอบของเขาไม่ใช่สิ่งที่ต้าหรือนายน์ หรือแม้แต่ผมคาดคิดไว้ เมื่อสักครู่นี้ผมยังงุนงงอยู่ว่าเพื่อนของผมหายไปไหนและหายไปได้อย่างไร ซึ่งผมเชื่อว่าคนอื่นๆ ก็คงรู้สึกฉงนเช่นเดียวกับผม แต่ในเวลานี้ ผู้หมู่ทำให้เราคล้อยตามได้ว่า มอสคงหนีกลับค่ายไปแล้ว . ทั้งๆ ที่มีเสียงค้านอยู่ในใจ แต่ผมกลับเลือกทำเป็นเชื่อในสิ่งที่ผู้หมู่พูด...

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   > [font color=teal >size=18][b]เสียง[/b][/font]ลั่นเปรี๊ยะใต้เท้าผมคือเสียงของกิ่งไม้แห้งอย่างไม่ต้องสงสัย >มันทำลายท่วงทำนองอึมครึมของเสียงสวบสาบจากฝีเท้าของชายกลุ่มหนึ่งที่กำลังเดินลุยเข้าไปในป่าอย่างระแวดระวัง >สองขาของผมยังแข็งแรงดีอยู่ >สองแขนที่ถือปืนเล็กยาวเก่าคร่ำครึยิ่งกว่าอายุของผมเองเริ่มอ่อนล้าลงไปบ้าง >สัมภาระครึ่งบ่าที่แผ่นหลังแบกรับไว้เริ่มใหญ่โตขึ้นเรื่อยๆ >หัวใจของผมกำลังเต้นในจังหวะที่แปลกประหลาด >ความกังวลเกาะกุมสมองจนไม่อาจนึกคิดเรื่องใดได้ >ผมรู้ว่าฟ้าสีน้ำเงินเข้มของฤดูหนาวจะเปลี่ยนกลายเป็นสีดำได้อย่างรวดเร็วในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ >แต่กระนั้น >พวกเราทั้งเก้าคนยังคงเดินถลำลึกเข้าไปสู่ความรกชัฏของป่าเบื้องหน้า >. > ผู้หมู่พาพวกเราออกลาดตระเวนตั้งแต่เมื่อตอนบ่าย >ผมเห็นเขามองซ้ายมองขวา ก้มหน้าเงยหน้า นั่งยอง คุกเข่า >แต่ไม่มีคำพูดใดหลุดลอดออกมา วันนี้เขาดูเงียบกว่าปกติ >. > หลังจากเดินกันมาเกือบสองชั่วโมง ร่องรอยหนึ่งก็ปรากฏขึ้น >ประทับอยู่ในโคลนเบื้องหน้า >ผู้หมู่เขม้นมองและก้าวเท้าข้างหนึ่งออกไปวัด >ร่องรอยนั้นมีขนาดเล็กกว่ารองเท้าคอมแบทของเขาพอสมควร >ตลอดบ่ายมานี้ผมภาวนาอย่าให้พวกเราเจอะเจอกับสมาชิกกองกำลังของชนกลุ่มน้อยในประเทศเพื่อนบ้านเลย >โดยเฉพาะในเวลาที่การเมืองของเราและเขายุ่งเหยิงอยู่อย่างนี้ >. > หากแต่ร่องรอยเบื้องหน้านั้นกลับทำให้พวกเรางุนงง >ระยะห่างของแต่ละรอยบ่งบอกว่ามันน่าจะเป็นรอยเท้า >แต่ก้าวของมันยาวกว่าก้าวของพวกเราเกือบเท่าตัว >ผมเพ่งมองมันใกล้ๆ ร่องรอยเข้ารูปกับรอยเท้า >เหมือนจะเป็นรอยเท้าเด็ก แต่ไม่ว่ารอยไหนๆ >ก็มีรอยนิ้วเท้าปรากฏให้เห็นเพียงนิ้วเดียวเท่านั้น >. > รอยเท้าประหลาดปรากฏขึ้นเป็นระยะๆ นับจากจุดนั้น >และแม้หลังจากเราเดินต่อมาอีกหนึ่งชั่วโมงแล้ว >รอยเท้านั้นก็ยังคงปรากฏให้เห็นอยู่... >และไม่มีอะไรมากกว่านั้น... >ขณะที่แสงสุดท้ายเริ่มริบหรี่ลงทุกที ต้าก็พูดกับผู้หมู่ว่า >. > “หมู่ครับ... เรากำลังหาอะไรกันอยู่รึเปล่า” >หากแต่พี่คมสันผู้บังคับหมู่ไม่ได้หันกลับมาขณะเอ่ยตอบ >. > “ลาดตระเวนปกติ” >. > “คิดว่า รอยเท้านั่นคืออะไรครับ” นายน์ถามบ้าง >แต่ไม่มีคำตอบจากพี่คม >ผมเห็นต้ากับนายน์มองหน้ากันอย่างเป็นกังวล อันที่จริงแล้ว >พวกเราทั้งเจ็ดคนมีสีหน้าที่เป็นกังวลอยู่ในเวลานี้ >มีเพียงพี่คมคนเดียวที่ดูเคร่งเครียดด้วยความมุ่งมั่น... >. > จะว่าไป พวกเราควรจะมีกันเก้าคนไม่ใช่หรือ... >. > “ไอ้น้อตอยู่ไหนวะ” ไอ้ต้าหันมาถาม >. > “อยู่นี่” ผมเอ่ยตอบ >. > “นั่นมึงเหรอ” มันถามย้ำ >. > “เออ” ผมตอบอีก >. > “แล้วใครไม่อยู่วะ” ต้าถามอีก >พี่คมหยุดฝีเท้าหันกลับมามองแล้วเอ่ยถามบ้าง >. > “ใครหายไป” >พวกเราต่างมองหน้ากันและกันอยู่พักหนึ่ง ผมกำลังจะเอ่ยขึ้น >แต่แก้วพูดตัดหน้า >. > “ไอ้มอส... ไอ้มอสหาย” >. > “ไอ้มอสไปไหนวะน้อต” ต้าเลิกคิ้วเข้มๆ ถามผม >ดวงตาที่เรียวเล็กของมันดูโตกว่าตอนปกติ ผมมองหน้ามันอย่างงงๆ >ไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร “มึงเดินคนสุดท้าย >มึงไม่เห็นเหรอว่าไอ้มอสไปไหน” ต้าคั้นผมอีก >ผมกำลังงุนงงอยู่ แก้วจึงชิงพูดก่อน >. > “มันเดินข้างหน้ากู กูยังไม่รู้เลยว่ามันหายไปไหน... >ก็เดินตามติดๆ กันมาเนี่ย ไหงมันกลายเป็นไอ้จอมไปได้วะ” >จากนั้นทุกคนหันไปทางพี่คมเพื่อขอความเห็น >พี่คมดูเหมือนไม่ได้รับรู้เรื่องที่เราพูดกันอยู่ >เขาเงยหน้าขึ้นมองไปข้างบนและนิ่งอยู่อย่างนั้น >เมื่อผมมองตามขึ้นไป สิ่งที่เห็นคือส่วนเล็กๆ >ของท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มที่พอจะปรากฏให้เห็นผ่านช่องว่างของกิ่งไม้ใบไม้รกทึบ >ดาวดวงหนึ่งส่องแสงสว่างจ้าอยู่เหนือพุ่มไม้... >พี่คมลดสายตาลงมาที่พวกเราแล้วเอ่ย >. > “เตรียมไฟฉายด้วย มืดแล้ว” >จากนั้นเขาหันหลังกลับและออกเดิน >ผมเห็นต้ากับนายน์สบตากันอีกก่อนที่ต้าจะพูดขึ้น >. > “แล้วมอสล่ะครับ” >. > “ไม่ต้องห่วง กลับถึงค่ายแล้วผมจะจัดการเขาเอง” >พี่คมพูดโดยไม่ได้หันหลังกลับมา >คำตอบของเขาไม่ใช่สิ่งที่ต้าหรือนายน์ หรือแม้แต่ผมคาดคิดไว้ >เมื่อสักครู่นี้ผมยังงุนงงอยู่ว่าเพื่อนของผมหายไปไหนและหายไปได้อย่างไร >ซึ่งผมเชื่อว่าคนอื่นๆ ก็คงรู้สึกฉงนเช่นเดียวกับผม >แต่ในเวลานี้ ผู้หมู่ทำให้เราคล้อยตามได้ว่า >มอสคงหนีกลับค่ายไปแล้ว >. > ทั้งๆ ที่มีเสียงค้านอยู่ในใจ >แต่ผมกลับเลือกทำเป็นเชื่อในสิ่งที่ผู้หมู่พูด... Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.