We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: เรื่องสั้นแนวลึกลับ อีโรติก อินดี้ (เยอะไปมั้ย) ครับบบ" Posted by อิ๊ก on 20-Oct-12 at 10:29 PM หมอกขาวยังคงลอยอบอวลอยู่ในอากาศ ก่อนหน้านี้ผมไม่ได้ใส่ใจมันเท่าไรนัก แต่ขณะที่นั่งอยู่นิ่งๆ อย่างนี้ผมเห็นว่ามันมีลักษณะที่ดูประหลาด ผมไม่รู้หรอกว่าหมอกจะเป็นอย่างนี้ทุกที่ ทุกเวลาหรือไม่ แต่หมอกขาวที่ล้อมรอบพวกเราอยู่ในเวลานี้หากมองให้ดีจะเห็นว่ามันมีริ้วลายคล้ายๆ รอยยับบนผืนผ้า หมอกเคลื่อนตัวไปรอบๆ เหมือนใครถือผ้าสีขาวแล้ววิ่งวนรอบพวกเรา บางครั้งก็วนไปทางซ้าย บางครั้งก็ย้ายไปวนทางขวา บางทีก็กระจุกตัวหนาแน่นอยู่นอกวงของพวกเรา คอยสังเกตการณ์อยู่ใกล้ๆ บางทีก็เข้ามาปะทะ วิ่งผ่ากลางวง และในบางขณะผมเห็นเหมือนมีใบหน้าของคนปะปนอยู่ในสายหมอกนั้นที่หันมาปรายตามองผมเมื่อเคลื่อนผ่านไป . ผู้หมู่คมสันลุกขึ้นยืนแล้วบอกว่า . “เราเดินทางกันต่อเถอะ พรุ่งนี้ผมจะปรึกษากับผู้กองเพื่อจัดชุดออกตามหาพวกเราทุกคน” ต้าเงยหน้ามองผู้พูด สีหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ เขาลุกขึ้นเดินเข้าไปหาผู้หมู่ใกล้ๆ ก่อนเอ่ยกับเขาด้วยเสียงแผ่วเบา แต่ผมนั่งอยู่ไม่ได้ไกลและในป่าเวลานั้นก็ไม่มีเสียงใดๆ อีก แม้แต่เสียงลม ผมจึงได้ยินสิ่งที่ต้าพูดชัดเจน . “พี่รู้ใช่มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น” พี่คมมองหน้าต้า หัวคิ้วขมวดเป็นปม . “ผมก็รู้เท่าๆ กับพวกคุณนั่นแหละ... ไปเถอะ... ไปกันได้แล้ว” พี่คมหันหลังทำท่าจะเดิน แต่ต้าคว้าแขนเขาเอาไว้ พี่คมหันมาจ้องต้าเขม็ง ก่อนเอ่ยเสียงเข้ม . “ระวังตัวหน่อยนะ พลทหาร” น้ำเสียงและท่าทางเอาจริงของพี่คมทำให้ต้าคลายมือที่เกาะกุมอยู่ออกโดยอัตโนมัติ และได้แค่เดินกลับไปหยิบสัมภาระของตนเอง พวกเราที่เหลือทำตามโดยไม่มีใครปริปากอะไร ยกเว้นแก้วที่ชะโงกหน้าเข้ามากระซิบข้างหูผม . “มึงรู้ใช่มั้ยว่าถ้าเจอผีกองกอย มึงต้องแกล้งตาย” . “...”     พี่คมเดินนำหน้าเหมือนเคย และในขณะที่ออกเดินมาได้ไม่ไกลนักผมก็มองเห็นใบหน้าในสายหมอกขาวนั้นปรายหางตามองผมอย่างเอือมระอา ก่อนจะแสยะปากด้วยความดูแคลนและค้อนหน้าหนีไป จู่ๆ หมอกก็จางลงไปรวดเร็วเสียอย่างนั้นและพาเอาไฟนีออนสว่างไสวไปด้วย พวกเราหยุดฝีเท้าลงพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายเพราะสายตาไม่ชินกับความมืดมิดโดยรอบเสียแล้ว . พี่คมที่อยู่หน้าแถวอยู่ห่างจากผมที่เดินรั้งท้ายออกไปค่อนข้างไกล ด้วยดวงตาที่พร่าเลือน ผมมองเห็นไม่ถนัดนักว่าสิ่งที่อยู่ข้างหน้าพี่คมคืออะไร ในความมืด ผมเห็นร่างเล็กๆ ที่ดูเหมือนหญิงสาว หรือไม่ก็คนแก่หง่อมชรายืนประจันหน้าพี่คมอยู่ อากาศโดยรอบหยุดเคลื่อนไหว เมื่อพวกเราหยุดฝีเท้า เสียงในป่าก็เงียบลงโดยสนิท ไม่มีการเคลื่อนไหว แม้แต่ชายหมอกสีขาวที่เคลื่อนคล้อยจากไปก็ยังหยุดชะงักอยู่ตรงจุดที่ไกลๆ ที่ขอบสายตา . ความที่หมู่ของเราเดินเรียงกันเป็นแถวตอนลึก ในเวลานี้ผมจึงสามารถเห็นร่างนั้นเฉพาะในส่วนที่พ้นจากการกำบังของร่างกายพี่คมและคนอื่นๆ ที่อยู่ข้างหน้าผมเท่านั้น ผมพยายามจะเอี้ยวตัวเพื่อให้มองเห็นชัดเจนขึ้นแต่กลับขยับตัวไม่ได้ ผมเพิ่งรู้ตัวเดี๋ยวนี้เองว่า ไม่ว่าจะเป็นเท้า ขา แขน หรือหัวของผมก็ถูกสต๊าฟให้หยุดนิ่งไว้ ผมไม่สามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้เลย . และในภวังค์อันแสนอึดอัดนั้น ร่างนั้นก็เปล่งเสียงหัวเราะขึ้น . “ฮิๆๆ” . เสียงนี้คล้ายๆ กับเสียงที่ผมได้ยินเมื่อสักชั่วโมงหนึ่งที่แล้ว แต่ก็ไม่ใคร่แน่ใจนัก ผมเห็นมันยกแขนขึ้นเหมือนจะชี้มาที่พี่คม หรือจะผายมือเชื้อเชิญ ผมก็ไม่ทราบ . ร่างนั้นหันหลังกลับและออกเดินไป พี่คมสาวเท้าก้าวตามร่างนั้นไปอย่างเชื่องช้า . ผมไม่เห็นสีหน้าของต้า แต่เขาได้แต่เพียงยืนนิ่งเฉยๆ... ทุกคนได้แต่ยืนนิ่งเฉยๆ... คงเป็นเพราะไม่มีใครสามารถขยับตัวได้ละมัง พวกเรายืนนิ่งดูพี่คมเดินตามร่างนั้นลึกเข้าไปในป่า ฝ่าม่านหมอกขาวที่กระจุกตัวอยู่ไกลๆ และด้วยความที่ไม่สามารถขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวได้เหมือนคนเป็นอัมพาต ในเวลานี้ผมจึงรู้สึกอึดอัดและทรมาน แต่ละก้าวของพี่คมช่างเชื่องช้าชั่วกัปชั่วกัลป์ ก้าวซ้ายที ขวาที พาตัวเองเคลื่อนเข้าหาความมืดมิดเบื้องหน้าอย่างช้าๆ แต่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ผมสงสัยว่าพี่คมจะรู้สึกกลัวบ้างหรือเปล่า

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   > [font color=teal >size=18][b]หมอก[/b][/font]ขาวยังคงลอยอบอวลอยู่ในอากาศ >ก่อนหน้านี้ผมไม่ได้ใส่ใจมันเท่าไรนัก แต่ขณะที่นั่งอยู่นิ่งๆ >อย่างนี้ผมเห็นว่ามันมีลักษณะที่ดูประหลาด >ผมไม่รู้หรอกว่าหมอกจะเป็นอย่างนี้ทุกที่ ทุกเวลาหรือไม่ >แต่หมอกขาวที่ล้อมรอบพวกเราอยู่ในเวลานี้หากมองให้ดีจะเห็นว่ามันมีริ้วลายคล้ายๆ >รอยยับบนผืนผ้า หมอกเคลื่อนตัวไปรอบๆ >เหมือนใครถือผ้าสีขาวแล้ววิ่งวนรอบพวกเรา >บางครั้งก็วนไปทางซ้าย บางครั้งก็ย้ายไปวนทางขวา >บางทีก็กระจุกตัวหนาแน่นอยู่นอกวงของพวกเรา >คอยสังเกตการณ์อยู่ใกล้ๆ บางทีก็เข้ามาปะทะ วิ่งผ่ากลางวง >และในบางขณะผมเห็นเหมือนมีใบหน้าของคนปะปนอยู่ในสายหมอกนั้นที่หันมาปรายตามองผมเมื่อเคลื่อนผ่านไป >. > ผู้หมู่คมสันลุกขึ้นยืนแล้วบอกว่า >. > “เราเดินทางกันต่อเถอะ >พรุ่งนี้ผมจะปรึกษากับผู้กองเพื่อจัดชุดออกตามหาพวกเราทุกคน” >ต้าเงยหน้ามองผู้พูด สีหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ >เขาลุกขึ้นเดินเข้าไปหาผู้หมู่ใกล้ๆ >ก่อนเอ่ยกับเขาด้วยเสียงแผ่วเบา >แต่ผมนั่งอยู่ไม่ได้ไกลและในป่าเวลานั้นก็ไม่มีเสียงใดๆ อีก >แม้แต่เสียงลม ผมจึงได้ยินสิ่งที่ต้าพูดชัดเจน >. > “พี่รู้ใช่มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น” พี่คมมองหน้าต้า >หัวคิ้วขมวดเป็นปม >. > “ผมก็รู้เท่าๆ กับพวกคุณนั่นแหละ... ไปเถอะ... >ไปกันได้แล้ว” พี่คมหันหลังทำท่าจะเดิน >แต่ต้าคว้าแขนเขาเอาไว้ พี่คมหันมาจ้องต้าเขม็ง >ก่อนเอ่ยเสียงเข้ม >. > “ระวังตัวหน่อยนะ พลทหาร” >น้ำเสียงและท่าทางเอาจริงของพี่คมทำให้ต้าคลายมือที่เกาะกุมอยู่ออกโดยอัตโนมัติ >และได้แค่เดินกลับไปหยิบสัมภาระของตนเอง >พวกเราที่เหลือทำตามโดยไม่มีใครปริปากอะไร >ยกเว้นแก้วที่ชะโงกหน้าเข้ามากระซิบข้างหูผม >. > “มึงรู้ใช่มั้ยว่าถ้าเจอผีกองกอย >มึงต้องแกล้งตาย” >. > “...” > > > > > > >    พี่คมเดินนำหน้าเหมือนเคย >และในขณะที่ออกเดินมาได้ไม่ไกลนักผมก็มองเห็นใบหน้าในสายหมอกขาวนั้นปรายหางตามองผมอย่างเอือมระอา >ก่อนจะแสยะปากด้วยความดูแคลนและค้อนหน้าหนีไป จู่ๆ >หมอกก็จางลงไปรวดเร็วเสียอย่างนั้นและพาเอาไฟนีออนสว่างไสวไปด้วย >พวกเราหยุดฝีเท้าลงพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายเพราะสายตาไม่ชินกับความมืดมิดโดยรอบเสียแล้ว >. > >พี่คมที่อยู่หน้าแถวอยู่ห่างจากผมที่เดินรั้งท้ายออกไปค่อนข้างไกล >ด้วยดวงตาที่พร่าเลือน >ผมมองเห็นไม่ถนัดนักว่าสิ่งที่อยู่ข้างหน้าพี่คมคืออะไร >ในความมืด ผมเห็นร่างเล็กๆ ที่ดูเหมือนหญิงสาว >หรือไม่ก็คนแก่หง่อมชรายืนประจันหน้าพี่คมอยู่ >อากาศโดยรอบหยุดเคลื่อนไหว เมื่อพวกเราหยุดฝีเท้า >เสียงในป่าก็เงียบลงโดยสนิท ไม่มีการเคลื่อนไหว >แม้แต่ชายหมอกสีขาวที่เคลื่อนคล้อยจากไปก็ยังหยุดชะงักอยู่ตรงจุดที่ไกลๆ >ที่ขอบสายตา >. > ความที่หมู่ของเราเดินเรียงกันเป็นแถวตอนลึก >ในเวลานี้ผมจึงสามารถเห็นร่างนั้นเฉพาะในส่วนที่พ้นจากการกำบังของร่างกายพี่คมและคนอื่นๆ >ที่อยู่ข้างหน้าผมเท่านั้น >ผมพยายามจะเอี้ยวตัวเพื่อให้มองเห็นชัดเจนขึ้นแต่กลับขยับตัวไม่ได้ >ผมเพิ่งรู้ตัวเดี๋ยวนี้เองว่า ไม่ว่าจะเป็นเท้า ขา แขน >หรือหัวของผมก็ถูกสต๊าฟให้หยุดนิ่งไว้ >ผมไม่สามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้เลย >. > และในภวังค์อันแสนอึดอัดนั้น ร่างนั้นก็เปล่งเสียงหัวเราะขึ้น >. > “ฮิๆๆ” >. > เสียงนี้คล้ายๆ >กับเสียงที่ผมได้ยินเมื่อสักชั่วโมงหนึ่งที่แล้ว >แต่ก็ไม่ใคร่แน่ใจนัก ผมเห็นมันยกแขนขึ้นเหมือนจะชี้มาที่พี่คม >หรือจะผายมือเชื้อเชิญ ผมก็ไม่ทราบ >. > ร่างนั้นหันหลังกลับและออกเดินไป >พี่คมสาวเท้าก้าวตามร่างนั้นไปอย่างเชื่องช้า >. > ผมไม่เห็นสีหน้าของต้า แต่เขาได้แต่เพียงยืนนิ่งเฉยๆ... >ทุกคนได้แต่ยืนนิ่งเฉยๆ... >คงเป็นเพราะไม่มีใครสามารถขยับตัวได้ละมัง >พวกเรายืนนิ่งดูพี่คมเดินตามร่างนั้นลึกเข้าไปในป่า >ฝ่าม่านหมอกขาวที่กระจุกตัวอยู่ไกลๆ >และด้วยความที่ไม่สามารถขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวได้เหมือนคนเป็นอัมพาต >ในเวลานี้ผมจึงรู้สึกอึดอัดและทรมาน >แต่ละก้าวของพี่คมช่างเชื่องช้าชั่วกัปชั่วกัลป์ ก้าวซ้ายที >ขวาที พาตัวเองเคลื่อนเข้าหาความมืดมิดเบื้องหน้าอย่างช้าๆ >แต่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ >ผมสงสัยว่าพี่คมจะรู้สึกกลัวบ้างหรือเปล่า Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.