We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: เรื่องสั้นแนวลึกลับ อีโรติก อินดี้ (เยอะไปมั้ย) ครับบบ" Posted by อิ๊ก on 05-Oct-12 at 02:01 AM เราเดินกันต่อไปอีกพักหนึ่งจนถึงจุดที่เป็นลานโล่งริมหน้าผา พวกเราเคยเดินมาเส้นทางนี้บ้างแล้วแต่นี่เป็นครั้งแรกที่เรามาอยู่ ณ จุดนี้ในเวลาค่ำ เมื่อมองไปเบื้องล่างที่ห่างออกไปหลายกิโลเมตร หมู่บ้านยังไม่หลับใหล แสงไฟจากหลอดนีออนบ้าง จากตะเกียงบ้างส่องแสงกระจายอยู่เป็นจุดๆ แต่เมื่อมองขึ้นไปข้างบน ดวงดาวในฤดูหนาวต่างอวดแสงเจิดจรัสเปื้อนอยู่บนผืนฟ้าสีดำมืด เสียงน้ำจากตาน้ำที่อยู่ไม่ไกลไหลรินๆ พอจะดังแข่งกับเสียงท้องร้องของผม พวกเราวางสัมภาระลงและเริ่มก่อไฟสองชุดเพื่อหุงข้าวไว้กินกับกับสำเร็จที่อัดอยู่ในกระป๋อง เราหุงข้าวในกระบอกไผ่ เมื่อข้าวสุกแล้ว ผมหยิบเอามากระบอกหนึ่ง ตักกับราดข้าว แล้วเดินแยกออกมานั่งคนเดียว . เมื่อทานไปได้สักพัก แก้วก็เดินเข้ามานั่งใกล้ๆ ผม . “มานั่งกินคนเดียวอีกแล้วเด็กน้อย” ผมไม่ได้ตอบว่าอะไร แก้วจึงพูดต่อ “อยากกลับรึยัง” . “มีอะไรเหรอ” ผมถาม แก้วดูอ้ำอึ้งเล็กน้อยก่อนเอ่ย . “มึงว่าไอ้มอสมันกลับไปค่ายหรอวะ” ... . แก้วเป็นคนอุบลฯ ครอบครัวของแก้วเป็นเกษตรกรที่ค่อนข้างมีฐานะ แต่แก้วเรียนจบเพียงชั้นมัธยมต้นซึ่งผมก็ไม่แปลกใจนัก แก้วชอบเล่นตลกเพื่อให้คนรอบข้างยิ้ม เขาอายุมากกว่าผมสี่ปีแต่กลับมีวุฒิภาวะเหมือนเด็กอายุ 18 แก้วมักจะเข้ามาชวนผมคุย หรือถ้าจะพูดให้ถูกคือเข้ามาคุยให้ผมฟังอยู่เสมอ สิ่งที่ผมจำได้ชัดที่สุดเกี่ยวกับตัวแก้วก็คือความไม่หวงเนื้อตัวของเขา แก้วไม่เคยปิดบังของสงวนเวลาอาบน้ำหรือเปลี่ยนเสื้อผ้า บ่อยครั้งที่เขารูดอวัยวะอันเขื่องกลางลำตัวอวดเพื่อนๆ เมื่อสบโอกาส และมีไม่น้อยที่เขากระทำจนสำเร็จความใคร่ ก่อนหน้านี้ บ่อยครั้งขณะที่ผมช่วยตัวเอง ผมมักจะนึกถึงภาพอวัยวะดุ้นเขื่องเต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดโปนของแก้วขณะที่มันสำรอกพุ่งน้ำเชื้อขาวขุ่นออกมาต่อหน้าเสียงเชียร์ของเพื่อนๆ... จนกระทั่งเมื่อสองถึงสามเดือนให้หลังมานี้ . ผมโยนกระบอกข้าวที่หมดเกลี้ยงแล้วทิ้งไปแล้วยกน้ำขึ้นดื่ม แต่ไม่ได้ตอบคำถามแก้ว เขาเอ่ยถามผมอีก คำพูดของเขาติดสำเนียงของหนุ่มจากพื้นที่ราบสูงอยู่บางๆ . “มึงว่ามันแปลกๆ ไหม ไอ้รอยเท้านั่น...” คนอื่นๆ กินอิ่มและกำลังหาที่นั่งนอนพักผ่อนกันหมดแล้ว ผมไม่ตอบคำแก้ว เขาจึงพูดต่อ . “มึงมีน้ำหอมมามั้ย.. เขาว่าไอ้ผีพรรค์นี้เกลียดกลิ่นหอมๆ” ผมไม่ได้ว่าอะไรแต่ทำท่าจะลุกขึ้น แก้วรีบลุกขึ้นตาม . “คืนนี้กูนอนใกล้ๆ มึงนะก้อง...กูกลัวผีกองกอย” . . เราขยับเข้าไปข้างในอีกหน่อยเพื่อหลบลมจากหน้าผา อาศัยหินก้อนใหญ่และต้นไม้บังไว้ มีที่ราบกว้างพอให้เราก่อไฟและอาศัยเป็นที่นอน พี่คมสันและจอมยึดชัยภูมิใกล้ๆ ก้อนหินใหญ่เป็นที่เอนตัว นายน์กับต้าจัดแจงเอาผ้าใบออกมาปูรองพื้นตรงใกล้ชายป่า เอกและเบียร์ทำหน้าที่เป็นยามผลัดแรก ผมเขยิบออกมาให้ห่างกองไฟเท่าที่จะห่างได้โดยมีแก้วตามมาด้วย บรรยากาศที่เงียบสงัด การเดินเท้ามาตลอดครึ่งวัน และท้องที่พออิ่มข้าวยังไม่สามารถรั้งหนังตาของผมให้ปิดลงได้เร็วนัก เมื่อแก้วหลับตาลงแล้ว ผมหยิบกระเป๋าสตางค์ของผมออกมา ข้างในนั้นมีดอกกุหลาบขาวแห้งหนึ่งดอก ผมยกมันขึ้นแนบจมูก สูดเอากลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ยังคงหลงเหลืออยู่ให้ค่อยแผ่ซ่านเข้าไปจนเต็มอก ได้แต่อดใจเคลิ้มคิดถึงคนที่ให้มันกับผม . ผมรู้สึกสะลึมสะลือ เคลิ้มหลับเคลิ้มตื่นเมื่ออวัยวะสงวนของผมถูกล่วงล้ำ ปกติแล้วผมไม่ค่อยตื่นกลางดึกนัก แต่หากตื่นขึ้นมาทีไร ท่อนลำของผมก็จะแข็งตัวตั้งตรงอยู่ในกางเกงบอลทุกครั้ง แต่ในคืนนี้ผมใส่กางเกงลายพรางทหารอีกทั้งยังมีกางเกงในผ้าฝ้ายรอสโซ่ซ้อนอยู่ข้างใต้ ท่อนลำของผมที่แข็งดันขอบกางเกงในและหัวเข็มขัดสีเขียวขี้ม้าจึงทำให้ผมรู้สึกเจ็บ . ผมไม่ได้ลืมตาเพราะรู้สึกง่วงเพลียเกินกว่าจะทำเช่นนั้น มือของแก้วยังรุกล้ำผมหนักขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดผมรู้สึกได้ถึงลมเย็นๆ ที่พัดผ่านปลายองคชาติของผมซึ่งแสดงว่ามันออกมาอยู่ข้างนอกกางเกงแล้ว มือของแก้วหนาและอุ่น และตัวของแก้วก็ใหญ่และบึกบึน ผมรู้สึกสบายในอ้อมกอดของเขาแต่ขณะเดียวกันก็เสียวซ่านจนรู้สึกได้ว่าน้ำเหนียวใสไหลปริ่มออกมาเปรอะเปื้อนส่วนหัว หนังหุ้มปลายของผมคงถูกมือของแก้วถลกปลิ้นและถอกจนตึงเต็มที่แล้ว ท่อนเนื้อของผมเต้นตุบๆ อยู่ในมือของเขา... . น่าแปลกที่ผมไม่คิดจะลืมตา... น่าแปลกที่ผมไม่ได้สัมผัสรู้ถึงกลิ่นเหม็นเปรี้ยวจากเหงื่อไคลของแก้วเลย... . แก้วโอบกอดผมจากด้านหลัง ร่างกายของเขาแนบกับร่างกายของผม แผ่นอกแนบกับแผ่นหลัง หน้าขาแนบกับแก้มก้น และจมูกซุกไซร้อยู่ที่ซอกคอของผม... ท่อนลำของผมในมือแก้วบวมเป่งจวนเจียนจะระเบิด และเมื่อแก้วบีบมันแรงๆ และลูบฝ่ามือหยาบหนาผ่านส่วนหัวแดงก่ำ ผมก็ถึงจุดสุดยอดกระตุกตัวงอฉีดน้ำอสุจิออกมาจากปลายอวัยวะและรู้สึกตัวตื่น... . ผมนอนตัวกระตุกอยู่อีกสามถึงสี่ครั้งก่อนจะรับรู้ว่าผมนอนอยู่ลำพังคนเดียวและท่อนเอ็นของผมก็ยังคงซ่อนตัวอยู่ภายในกางเกงลายพรางเรียบร้อย มีเพียงรอยหยดน้ำที่ค่อยๆ ซึมออกมาจากข้างในเท่านั้นที่เป็นหลักฐานของการฝันเปียกของผม ผมหันไปมองด้านหลังก็เห็นแก้วนอนหันหลังให้อยู่ใกล้ๆ ผมรู้สึกเหนอะเหนียวในกางเกงจนไม่อาจหลับตาลงต่อได้จึงงัวเงียลุกขึ้น ตั้งใจจะถอดกางเกงในออกทิ้งเพราะพรุ่งนี้ก็คงจะเดินทางกลับแล้ว . เนื่องจากผมสวมรองเท้าคอมแบทผูกเชือก ผมจึงใช้วิธีถอดกางเกงตัวนอกลงถึงหัวเข่า แล้วใช้มีดเดินป่าตัดกางเกงในให้ขาดออกแล้วโยนมันทิ้งไป ผมอดสังเกตไม่ได้ว่า ปริมาณน้ำเชื้อที่เปื้อนเปรอะเนื้อผ้า เส้นขน และพวงอวัยวะของผมนั้นมีเยอะมาก แต่แม้กระนั้นขณะที่ผมยืนเปลือยท่อนล่างอยู่ใกล้ๆ เพื่อนๆ ที่นอนหลับใหลอยู่นี้ อวัยวะเพศของผมกลับขยายตัวใหญ่ขึ้นท้าทายความหนาวอีกคำรบ . ในขณะที่ใครสักคนพลิกตัว ผมก็รีบดึงกางเกงขึ้นมาสวมไว้เหมือนเดิม ในตอนนั้นเองที่ผมเพิ่งรู้ตัวว่าบริเวณที่หมู่ของเรานอนอยู่ถูกโอบล้อมไปด้วยหมอกขาว ความมืดมิดของเวลากลางคืนกลับแปรเปลี่ยนเป็นความสลัว ภายในกลุ่มหมอกเหมือนมีใครเปิดไฟนีออนไว้รอบๆ จนแสงสว่างฟุ้งกระเจิงดูราวกับเป็นเวลากลางวัน หากแต่เป็นกลางวันที่ดูอึมครึมพิกล . ผมหันไปทางกองไฟก็พบว่ามันมอดลงไปได้ไม่นาน ควันจางๆ ยังลอยเฉื่อยฉิวขึ้นมาจากกองขี้เถ้าและเศษไม้... หากแต่ว่าไม่มีทหารยามอยู่ตรงนั้น . ผมเดินสำรวจไปรอบๆ หมู่... แก้วที่นอนใกล้กับผมที่สุดยังคงนอนหลับคุดคู้ ถัดออกไปเป็นจอมที่นอนอยู่ใกล้ๆ พี่คมสัน ทางขวามือคือนายน์กับต้าที่นอนเอาขาก่ายกันดูมีความสุข.. แต่ผมหาเบียร์กับเอกไม่เจอ . ผมตัดสินใจเขย่าตัวแก้วเบาๆ เพื่อปลุกให้ตื่น แก้วพลิกตัวนอนหงายเผยให้เห็นอวัยวะดุ้นเขื่องที่แข็งตุงอยู่ในกางเกงจนเห็นได้ชัด องศาที่มันชี้ออกมาจากลำตัวบ่งบอกว่าเจ้าตัวคงไม่ได้ใส่ชั้นในมาแน่ๆ ผมเขย่าตัวแก้วแรงขึ้นอีกจนเขางัวเงียลืมตาขึ้น เมื่อเห็นเป็นผมแก้วก็ยิ้มให้ทั้งที่ตาปรือ . “อะไร... หนุ่มน้อย” . “เบียร์กับเอกหายไปไหนไม่รู้ว่ะ” . ผมให้เวลาแก้วทบทวนคำบอกเล่าของผมสักพัก ในที่สุดเขาก็ผงกหัวขึ้นและมองไปรอบๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนในที่สุด แก้วเดินไปตรงที่ที่เบียร์วางเป้เอาไว้และหยิบขึ้นมาดูก่อนจะหันมองไปรอบๆ ผมเห็นเขาชะงักเมื่อก้มลงมองที่พื้นไม่ไกลจากจุดนั้น ผมไม่รู้ว่าแก้วเห็นอะไร แต่เขาก็ผงะถอยหลังกึ่งวิ่งมาหาผมแล้วพูดว่า . “ปลุกผู้หมู่เถอะว่ะ”

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   >http://upic.me/i/wu/sca-campfire_art1.jpg > > >[font color=teal >size=18]เรา[/font]เดินกันต่อไปอีกพักหนึ่งจนถึงจุดที่เป็นลานโล่งริมหน้าผา >พวกเราเคยเดินมาเส้นทางนี้บ้างแล้วแต่นี่เป็นครั้งแรกที่เรามาอยู่ >ณ จุดนี้ในเวลาค่ำ >เมื่อมองไปเบื้องล่างที่ห่างออกไปหลายกิโลเมตร >หมู่บ้านยังไม่หลับใหล แสงไฟจากหลอดนีออนบ้าง >จากตะเกียงบ้างส่องแสงกระจายอยู่เป็นจุดๆ >แต่เมื่อมองขึ้นไปข้างบน >ดวงดาวในฤดูหนาวต่างอวดแสงเจิดจรัสเปื้อนอยู่บนผืนฟ้าสีดำมืด >เสียงน้ำจากตาน้ำที่อยู่ไม่ไกลไหลรินๆ >พอจะดังแข่งกับเสียงท้องร้องของผม >พวกเราวางสัมภาระลงและเริ่มก่อไฟสองชุดเพื่อหุงข้าวไว้กินกับกับสำเร็จที่อัดอยู่ในกระป๋อง >เราหุงข้าวในกระบอกไผ่ เมื่อข้าวสุกแล้ว >ผมหยิบเอามากระบอกหนึ่ง ตักกับราดข้าว >แล้วเดินแยกออกมานั่งคนเดียว >. > เมื่อทานไปได้สักพัก แก้วก็เดินเข้ามานั่งใกล้ๆ ผม >. > “มานั่งกินคนเดียวอีกแล้วเด็กน้อย” >ผมไม่ได้ตอบว่าอะไร แก้วจึงพูดต่อ “อยากกลับรึยัง” >. > “มีอะไรเหรอ” ผมถาม >แก้วดูอ้ำอึ้งเล็กน้อยก่อนเอ่ย >. > “มึงว่าไอ้มอสมันกลับไปค่ายหรอวะ” ... >. > แก้วเป็นคนอุบลฯ ครอบครัวของแก้วเป็นเกษตรกรที่ค่อนข้างมีฐานะ >แต่แก้วเรียนจบเพียงชั้นมัธยมต้นซึ่งผมก็ไม่แปลกใจนัก >แก้วชอบเล่นตลกเพื่อให้คนรอบข้างยิ้ม >เขาอายุมากกว่าผมสี่ปีแต่กลับมีวุฒิภาวะเหมือนเด็กอายุ 18 >แก้วมักจะเข้ามาชวนผมคุย >หรือถ้าจะพูดให้ถูกคือเข้ามาคุยให้ผมฟังอยู่เสมอ >สิ่งที่ผมจำได้ชัดที่สุดเกี่ยวกับตัวแก้วก็คือความไม่หวงเนื้อตัวของเขา >แก้วไม่เคยปิดบังของสงวนเวลาอาบน้ำหรือเปลี่ยนเสื้อผ้า >บ่อยครั้งที่เขารูดอวัยวะอันเขื่องกลางลำตัวอวดเพื่อนๆ >เมื่อสบโอกาส และมีไม่น้อยที่เขากระทำจนสำเร็จความใคร่ >ก่อนหน้านี้ บ่อยครั้งขณะที่ผมช่วยตัวเอง >ผมมักจะนึกถึงภาพอวัยวะดุ้นเขื่องเต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดโปนของแก้วขณะที่มันสำรอกพุ่งน้ำเชื้อขาวขุ่นออกมาต่อหน้าเสียงเชียร์ของเพื่อนๆ... >จนกระทั่งเมื่อสองถึงสามเดือนให้หลังมานี้ >. > ผมโยนกระบอกข้าวที่หมดเกลี้ยงแล้วทิ้งไปแล้วยกน้ำขึ้นดื่ม >แต่ไม่ได้ตอบคำถามแก้ว เขาเอ่ยถามผมอีก >คำพูดของเขาติดสำเนียงของหนุ่มจากพื้นที่ราบสูงอยู่บางๆ >. > “มึงว่ามันแปลกๆ ไหม ไอ้รอยเท้านั่น...” คนอื่นๆ >กินอิ่มและกำลังหาที่นั่งนอนพักผ่อนกันหมดแล้ว ผมไม่ตอบคำแก้ว >เขาจึงพูดต่อ >. > “มึงมีน้ำหอมมามั้ย.. >เขาว่าไอ้ผีพรรค์นี้เกลียดกลิ่นหอมๆ” >ผมไม่ได้ว่าอะไรแต่ทำท่าจะลุกขึ้น แก้วรีบลุกขึ้นตาม >. > “คืนนี้กูนอนใกล้ๆ มึงนะก้อง...กูกลัวผีกองกอย” >. >. > เราขยับเข้าไปข้างในอีกหน่อยเพื่อหลบลมจากหน้าผา >อาศัยหินก้อนใหญ่และต้นไม้บังไว้ >มีที่ราบกว้างพอให้เราก่อไฟและอาศัยเป็นที่นอน >พี่คมสันและจอมยึดชัยภูมิใกล้ๆ ก้อนหินใหญ่เป็นที่เอนตัว >นายน์กับต้าจัดแจงเอาผ้าใบออกมาปูรองพื้นตรงใกล้ชายป่า >เอกและเบียร์ทำหน้าที่เป็นยามผลัดแรก >ผมเขยิบออกมาให้ห่างกองไฟเท่าที่จะห่างได้โดยมีแก้วตามมาด้วย >บรรยากาศที่เงียบสงัด การเดินเท้ามาตลอดครึ่งวัน >และท้องที่พออิ่มข้าวยังไม่สามารถรั้งหนังตาของผมให้ปิดลงได้เร็วนัก >เมื่อแก้วหลับตาลงแล้ว ผมหยิบกระเป๋าสตางค์ของผมออกมา >ข้างในนั้นมีดอกกุหลาบขาวแห้งหนึ่งดอก ผมยกมันขึ้นแนบจมูก >สูดเอากลิ่นหอมอ่อนๆ >ที่ยังคงหลงเหลืออยู่ให้ค่อยแผ่ซ่านเข้าไปจนเต็มอก >ได้แต่อดใจเคลิ้มคิดถึงคนที่ให้มันกับผม >. > ผมรู้สึกสะลึมสะลือ >เคลิ้มหลับเคลิ้มตื่นเมื่ออวัยวะสงวนของผมถูกล่วงล้ำ >ปกติแล้วผมไม่ค่อยตื่นกลางดึกนัก แต่หากตื่นขึ้นมาทีไร >ท่อนลำของผมก็จะแข็งตัวตั้งตรงอยู่ในกางเกงบอลทุกครั้ง >แต่ในคืนนี้ผมใส่กางเกงลายพรางทหารอีกทั้งยังมีกางเกงในผ้าฝ้ายรอสโซ่ซ้อนอยู่ข้างใต้ >ท่อนลำของผมที่แข็งดันขอบกางเกงในและหัวเข็มขัดสีเขียวขี้ม้าจึงทำให้ผมรู้สึกเจ็บ >. > ผมไม่ได้ลืมตาเพราะรู้สึกง่วงเพลียเกินกว่าจะทำเช่นนั้น >มือของแก้วยังรุกล้ำผมหนักขึ้นเรื่อยๆ >จนในที่สุดผมรู้สึกได้ถึงลมเย็นๆ >ที่พัดผ่านปลายองคชาติของผมซึ่งแสดงว่ามันออกมาอยู่ข้างนอกกางเกงแล้ว >มือของแก้วหนาและอุ่น และตัวของแก้วก็ใหญ่และบึกบึน >ผมรู้สึกสบายในอ้อมกอดของเขาแต่ขณะเดียวกันก็เสียวซ่านจนรู้สึกได้ว่าน้ำเหนียวใสไหลปริ่มออกมาเปรอะเปื้อนส่วนหัว >หนังหุ้มปลายของผมคงถูกมือของแก้วถลกปลิ้นและถอกจนตึงเต็มที่แล้ว >ท่อนเนื้อของผมเต้นตุบๆ อยู่ในมือของเขา... >. > น่าแปลกที่ผมไม่คิดจะลืมตา... >น่าแปลกที่ผมไม่ได้สัมผัสรู้ถึงกลิ่นเหม็นเปรี้ยวจากเหงื่อไคลของแก้วเลย... >. > แก้วโอบกอดผมจากด้านหลัง ร่างกายของเขาแนบกับร่างกายของผม >แผ่นอกแนบกับแผ่นหลัง หน้าขาแนบกับแก้มก้น >และจมูกซุกไซร้อยู่ที่ซอกคอของผม... >ท่อนลำของผมในมือแก้วบวมเป่งจวนเจียนจะระเบิด >และเมื่อแก้วบีบมันแรงๆ และลูบฝ่ามือหยาบหนาผ่านส่วนหัวแดงก่ำ >ผมก็ถึงจุดสุดยอดกระตุกตัวงอฉีดน้ำอสุจิออกมาจากปลายอวัยวะและรู้สึกตัวตื่น... >. > >ผมนอนตัวกระตุกอยู่อีกสามถึงสี่ครั้งก่อนจะรับรู้ว่าผมนอนอยู่ลำพังคนเดียวและท่อนเอ็นของผมก็ยังคงซ่อนตัวอยู่ภายในกางเกงลายพรางเรียบร้อย >มีเพียงรอยหยดน้ำที่ค่อยๆ >ซึมออกมาจากข้างในเท่านั้นที่เป็นหลักฐานของการฝันเปียกของผม >ผมหันไปมองด้านหลังก็เห็นแก้วนอนหันหลังให้อยู่ใกล้ๆ >ผมรู้สึกเหนอะเหนียวในกางเกงจนไม่อาจหลับตาลงต่อได้จึงงัวเงียลุกขึ้น >ตั้งใจจะถอดกางเกงในออกทิ้งเพราะพรุ่งนี้ก็คงจะเดินทางกลับแล้ว >. > เนื่องจากผมสวมรองเท้าคอมแบทผูกเชือก >ผมจึงใช้วิธีถอดกางเกงตัวนอกลงถึงหัวเข่า >แล้วใช้มีดเดินป่าตัดกางเกงในให้ขาดออกแล้วโยนมันทิ้งไป >ผมอดสังเกตไม่ได้ว่า ปริมาณน้ำเชื้อที่เปื้อนเปรอะเนื้อผ้า >เส้นขน และพวงอวัยวะของผมนั้นมีเยอะมาก >แต่แม้กระนั้นขณะที่ผมยืนเปลือยท่อนล่างอยู่ใกล้ๆ เพื่อนๆ >ที่นอนหลับใหลอยู่นี้ >อวัยวะเพศของผมกลับขยายตัวใหญ่ขึ้นท้าทายความหนาวอีกคำรบ >. > ในขณะที่ใครสักคนพลิกตัว >ผมก็รีบดึงกางเกงขึ้นมาสวมไว้เหมือนเดิม >ในตอนนั้นเองที่ผมเพิ่งรู้ตัวว่าบริเวณที่หมู่ของเรานอนอยู่ถูกโอบล้อมไปด้วยหมอกขาว >ความมืดมิดของเวลากลางคืนกลับแปรเปลี่ยนเป็นความสลัว >ภายในกลุ่มหมอกเหมือนมีใครเปิดไฟนีออนไว้รอบๆ >จนแสงสว่างฟุ้งกระเจิงดูราวกับเป็นเวลากลางวัน >หากแต่เป็นกลางวันที่ดูอึมครึมพิกล >. > ผมหันไปทางกองไฟก็พบว่ามันมอดลงไปได้ไม่นาน ควันจางๆ >ยังลอยเฉื่อยฉิวขึ้นมาจากกองขี้เถ้าและเศษไม้... >หากแต่ว่าไม่มีทหารยามอยู่ตรงนั้น >. > ผมเดินสำรวจไปรอบๆ หมู่... >แก้วที่นอนใกล้กับผมที่สุดยังคงนอนหลับคุดคู้ >ถัดออกไปเป็นจอมที่นอนอยู่ใกล้ๆ พี่คมสัน >ทางขวามือคือนายน์กับต้าที่นอนเอาขาก่ายกันดูมีความสุข.. >แต่ผมหาเบียร์กับเอกไม่เจอ >. > ผมตัดสินใจเขย่าตัวแก้วเบาๆ เพื่อปลุกให้ตื่น >แก้วพลิกตัวนอนหงายเผยให้เห็นอวัยวะดุ้นเขื่องที่แข็งตุงอยู่ในกางเกงจนเห็นได้ชัด >องศาที่มันชี้ออกมาจากลำตัวบ่งบอกว่าเจ้าตัวคงไม่ได้ใส่ชั้นในมาแน่ๆ >ผมเขย่าตัวแก้วแรงขึ้นอีกจนเขางัวเงียลืมตาขึ้น >เมื่อเห็นเป็นผมแก้วก็ยิ้มให้ทั้งที่ตาปรือ >. > “อะไร... หนุ่มน้อย” >. > “เบียร์กับเอกหายไปไหนไม่รู้ว่ะ” >. > ผมให้เวลาแก้วทบทวนคำบอกเล่าของผมสักพัก >ในที่สุดเขาก็ผงกหัวขึ้นและมองไปรอบๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนในที่สุด >แก้วเดินไปตรงที่ที่เบียร์วางเป้เอาไว้และหยิบขึ้นมาดูก่อนจะหันมองไปรอบๆ >ผมเห็นเขาชะงักเมื่อก้มลงมองที่พื้นไม่ไกลจากจุดนั้น >ผมไม่รู้ว่าแก้วเห็นอะไร >แต่เขาก็ผงะถอยหลังกึ่งวิ่งมาหาผมแล้วพูดว่า >. > “ปลุกผู้หมู่เถอะว่ะ” Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.