บทที่ 3ชลันธรถูกจับมาขังล่ามโซ่ไว้ในบ้านไม้กลางหุบเขาได้สี่วันแล้ว หลังจากคืนที่คนใจเหี้ยมเอาผ้าห่มมาให้ก็ไม่โผล่หน้ามาให้เห็นอีก เขาได้ยินเสียงรถกระบะกลับมาก็ตอนดึกดื่นค่อนคืนทุกวัน ในตอนบ่ายเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆเดินขึ้นบ้านมา ชลันธรจึงรีบเคาะประตูห้องเรียก
คุณ คุณ ผมมีเรื่องจะพูดกับคุณ คุณ คุณ คุณ.. เชลยหนุ่มเคาะเรียกอยู่นานก็ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบกลับ วายุที่กำลังจะถอดกางเกงยีนส์ตัวเก่าเพื่อไปอาบน้ำ ได้ยินเสียงเคาะกับเสียงเรียกไม่หยุดหย่อนก็ทนไม่ไหว ขายาวก้าวพรวดออกจากห้องด้วยอารมณ์หงุดหงิด
มีอะไร อาหารกับน้ำหมดหรือไง เสียงห้าวตะคอกถามเชลยที่นั่งอยู่ตรงหน้าประตูห้อง ชลันธรเงยหน้าขึ้นมอง เห็นร่างสูงใหญ่ยืนเปลือยท่อนบนทำหน้าตาขมึงทึงมองอยู่ แผ่นอกกว้างอันเปลือยเปล่านั้นอุดมไปด้วยมัดกล้ามเนื้อแน่นตึง ชายหนุ่มเผลอมองไล่ลงมาตามขนเส้นสั้นๆ ที่กระจายลามลงไปยังหน้าท้องแกร่งแบนราบเห็นซิกแพคชัดเจน ก่อนจะลามหายเข้าไปในขอบกางเกงในสีน้ำเงินตรงเป้ากางเกงยีนส์ตัวเก่าๆ ที่ถูกปลดกระดุมเปิดอ้าอยู่ พลันใจเขาก็รู้สึกหวาดหวั่นขึ้นแปลกๆ
เปล่า เอ่อ คือ คือห้องน้ำไม่มีน้ำใช้แล้ว แล้วผมก็ไม่ได้อาบน้ำแปรงฟันมาหลายวันแล้ว ผม ผมอยากอาบน้ำ ชลันธรบอกขึ้นเสียงตะกุกตะกัก ถึงแม้โซ่ตรวนจะยาวจนสามารถลากเข้าห้องน้ำได้ แต่เขาก็ใช้น้ำขุ่นดำเต็มไปด้วยลูกยุงที่มีอยู่ติดก้นโอ่งทำธุระหนักเบาหมดแล้ว ห้องน้ำไม่มีก็อกน้ำ มีเพียงรางน้ำทำจากต้นไผ่ต่อเข้ามาเท่านั้น
อาบไปก็เท่านั้น ยังไงมึงก็ต้องตายอยู่ดี หนุ่มร่างสูงบอกออกไปเสียงกร้าว ชลันได้ยินก็หน้าซีดเผือด เขารู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาจริงๆแล้วในตอนนี้ เอื้อมมือไปจับขาของคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าเอาไว้อย่างลืมตัว
อย่าทำอะไรผมเลยนะ ผมไม่รู้เรื่องที่เขาสองคนเลิกกันจริงๆ สายตาคมมองเชลยที่หมอบอยู่ตรงปลายเท้าอย่างเยาะหยัน ไฮโซเศรษฐีที่วัดค่าของคนด้วยวัตถุ เวลากลัวตายมันถึงกับยอมทิ้งศักดิ์ศรี วิงวอนขอความเมตตาจากคนในชนชั้นที่มันเหยียดหยามดูถูก หรือคนชนชั้นนี้ไม่สนใจดำรงไว้ซึ่งศักดิ์ศรีความเป็นคนของตน นอกจากวัตถุและฐานันดรศักดิ์ที่พวกมันบูชา ร่างสูงสะบัดขาออกจากการเกาะกุมอย่างไม่ไยดี
ไม่ต้องมาทำเป็นตอแหล วายุตะคอกใส่เชลยเสียงกร้าว หนุ่มไฮโซรู้สึกถึงความสิ้นหวัง ดวงตาเรียวกลอกขึ้นมองหน้าคนใจเหี้ยมอย่างวิงวอน หนุ่มตัวสูงใหญ่ยืนกำมือแน่นนิ่งอยู่พักก่อนจะกระแทกเท้าเดินออกเข้าห้องของตนไป เขากลับออกมาในสภาพมีเพียงกางเกงสีน้ำเงินตัวจิ๋วปิดกาย พร้อมกับพวงกุญแจลูกเล็กๆสี่ดอกในมือ ชลันธรตาเบิกกว้างอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตน ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนหน้าหนาไร้ยางอายเท่ากับคนนี้ ร่างเกือบเปลือยทรุดนั่งลงแล้วไขปลดโซ่ออกให้อย่างกระแทกกระทั้น
อยากมีน้ำใช้ก็ลุกขึ้น มือหนาดึงคอเสื้อเชลยให้ลุกขึ้นแล้วลากลงจากบ้านรวดเร็ว ชลันธรรีบก้าวขาลงบันไดตามไปหัวซุกหัวซน วายุโยนพวงกุญแจทิ้งไว้ในกระถางต้นไม้แห้งตายข้างตีนบันได ก่อนจะลากแขนเชลยเดินตรงไปยังรถกระบะของตน กระชากประตูรถเปิดออกแล้วเปิดช่องเก็บของหน้าคอนโซล หยิบกุญแจมือแบบมีโซ่สองข้ออันเก่าออกมา
คุณ คุณใส่กุญแจมือผมอีกทำไม เชลยหนุ่มถามขึ้นเมื่อกุญแจมือสับลงที่ข้อมือขวาของตน
กูขี้เกียจวิ่งไล่จับ ถ้ามึงคิดหนี บอกจบวายุก็สับกุญแจมืออีกข้างใส่ข้อมือซ้ายของตนเอาไว้ พอหยิบถังน้ำสังกะสีขึ้นสนิมยัดใส่มือเชลยได้ หนุ่มร่างสูงก็ดึงลากหนุ่มร่างเล็กที่ตนใส่กุญแจมือพันธนาการเอาไว้ พาลงบันไดดินไปยังชายป่าริมห้วยรวดเร็ว โดยไม่สนใจว่าเชลยหนุ่มยังไม่ได้ใส่รองเท้า ลากให้เดินเท้าเปล่าตามลงไปอย่างนั้น
ถึงแม้ชลันธรจะนึกตำหนิคนหน้าหนาอยู่ในใจ แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองสำรวจร่างสูงใหญ่ที่เกือบเปลือยเปล่าเบื้องหน้า แผ่นหลังสีแทนกว้างตึงแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ แก้มก้นแกร่งหนาสองข้างภายใต้เนื้อผ้าบางๆสีน้ำเงินเข้มนั้นสอบเกร็งชิดกันแน่น ต้นขากำยำที่สลับกันก้าวลงเนินดูแข็งแรงบึกบึน หนุ่มไฮโซรู้สึกแปลกๆขึ้นมาอีกครั้ง จะว่าหวาดกลัวก็ไม่เชิง จะว่าหวั่นเกรงก็ไม่น่าจะใช่ เขาไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาอธิบายความรู้สึกของตนได้ คนร่างสูงลากพาลงไปตามขั้นบันไดดินไม่นานนัก เขาก็เห็นวังน้ำที่มีเขื่อนหินผสมปูนซีเมนต์กั้นไว้เตี้ยๆ มีท่าน้ำทำจากต้นไม้ไผ่ยื่นออกไปจากริมฝั่ง
เอาถังตักน้ำขึ้นมาสิ ยืนเซ่ออยู่ได้ พอพาเชลยลงมายืนอยู่บนปลายท่าน้ำแล้ว วายุว่าขึ้นอย่างรำคาญเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังคงยืนนิ่งเฉยอยู่ ชลันธรรีบก้มลงไปตักน้ำขึ้นมาเต็มถัง จากนั้นหนุ่มร่างสูงขายาวก็ก้าวลากเชลยที่ขาสั้นกว่าขึ้นไปตามบันไดดินรวดเร็ว หนุ่มร่างเล็กรีบก้าวขาตามทั้งๆที่มืออีกข้างถือถังใส่น้ำแสนหนัก กว่าจะมาถึงลานหน้าบ้านน้ำก็เหลืออยู่เพียงแค่ครึ่งถัง มันกระฉอกหกรดใส่ขากางเกงข้างซ้ายของเขาจนเปียกแฉะ ชายขากางเกงสองข้างเลอะดินโคลนจนแทบมองไม่เห็นเนื้อผ้า
เอาใส่ตุ่มไว้ให้กูล้างตีนก่อน ว่าแล้วมือหนาก็คว้าถังน้ำจากมือเรียวมาเทใส่โอ่งตรงตีนบันไดบ้านทันที ยัดถังเปล่าคืนใส่มือซ้ายของเชลยได้ก็ดึงลากลงไปตามบันไดดินอีกครั้ง ร่างเล็กบางรีบถลาก้าวขาตามลงไปแทบไม่ทัน
คราวนี้หนุ่มไฮโซตักน้ำขึ้นมาแค่ครึ่งถัง เพราะถึงตักมาเต็มสุดท้ายมันก็เหลือแค่ครึ่งถังอยู่ดี ถึงแม้น้ำครึ่งถังจะไม่หนักอะไรมากนัก แต่เมื่อต้องหิ้วด้วยมือข้างไม่ถนัดเดินขึ้นลงเนินลาดชันหลายเที่ยว เรี่ยวแรงก็เริ่มหมด ตลอดสามวันที่ผ่านมาเขากินปลากระป๋องทอดแค่วันละกระป๋องเท่านั้น ถึงแม้ในถุงจะมีอยู่เกือบสิบกระป๋องแต่เขาก็กินไม่ค่อยจะลง นอนก็ไม่ค่อยหลับเพราะจิตใจหวาดวิตก แถมยังต้องคอยคลุมโปงให้มิดชิดกันยุงบินลอดผ้าห่มเข้ามากัด หลับไปแล้วยังสะดุ้งตื่นเพราะฝันร้ายอีก ร่างกายจึงอ่อนล้าอ่อนแรงกว่าปกติ
พอแล้ว เอาไปใส่ห้องมึง วายุบอกขึ้นเมื่อเห็นมือเรียวทำท่าจะเทน้ำใส่โอ่งตรงตีนบันได แม้เขาจะพาเชลยหนุ่มเดินลงไปขนน้ำเกือบสิบเที่ยวแล้ว แต่น้ำก็ยังไม่ได้ถึงครึ่งโอ่งเสียด้วยซ้ำ หิ้วน้ำแค่ครึ่งถังยังเดินโซซัดโซเซเหมือนมันหนักดุจหิ้วก้อนหิน พวกผู้ดีไฮโซที่ดีแต่ใช้เงินฟาดหัวคนเพื่อให้ทำงานใช้แรงกายแทนตนก็อย่างนี้ ตอนนี้มันรู้หรือยังว่าคนที่พวกมันกดขี่มีความสำคัญกับพวกมันแค่ไหน อาหารเลิศรสที่มันกิน รถสวยราคาแพงที่มันขับ เสื้อผ้าแบรนด์เนมที่มันใส่ บ้านหรูราคาหลายสิบล้านที่มันใช้ซุกหัวนอนนั่น ถูกผลิตสร้างจากแรงงานของคนชนชั้นต่ำที่พวกมันดูถูกเหยียดหยามทั้งนั้น
ขี้พวกไฮโซมันก็เหม็นเหมือนกันนี่หว่า วายุพูดเย้ยหยันขึ้นเมื่อได้กลิ่นโชยมาจากโถส้วมนั่งยองที่ยังไม่ได้ราดน้ำ ใบหน้าคมยื่นเข้าไปใกล้อีกฝ่ายแล้วสูดจมูกฟุดฟิด ชลันธรเบี่ยงตัวหลบอัตโนมัติ ไอ้ผู้ชายคนนี้มันคงจะไม่เต็มบาทจริงๆ ถึงน้องสาวจะเรียนจบจากมหาวิทยาลัยปิดอันดับต้นๆของประเทศ แต่สำหรับผู้เป็นพี่ชาย ดูจากคำพูดจาและกิริยาอันป่าเถื่อนก็รู้แล้วว่าไร้การศึกษา มิน่าถึงได้ปักใจเชื่อเรื่องที่ไร้เหตุผลรองรับดังเช่นที่กล่าวโทษเขา
ตัวก็เหม็นยังกับซากหมาเน่า ที่ตัวมึงหอมในวันที่กูจับมา เป็นเพราะฉีดน้ำหอมนี่เอง ฮ่าฮ่าฮ่า เสียงห้าวหัวเราะขึ้นอย่างขบขัน ชลันหน้าแดงก่ำ รีบเทน้ำราดหลักฐานที่อีกฝ่ายนำมาพูดถากถางตนจนเกลี้ยงถัง
ขี้มันก็ต้องเหม็นเหมือนกันทุกคน และถ้าคุณไม่ได้อาบน้ำหลายวัน มันก็เหม็นเน่าไม่ต่างจากผมหรอก หนุ่มไฮโซกล่าวตอบโต้กลับไปเสียงขุ่น ถึงแม้เรี่ยวแรงแทบจะไม่เหลือแล้ว แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะอ้าปากตอกกลับคนสติไม่สมประกอบที่กำลังทำสีหน้าเยาะเย้ยอยู่
ทีนี้มึงรู้หรือยัง ไม่ว่าคนรวยหรือคนจนผู้ดีหรือไพร่มันก็ไม่ต่างกัน อย่าดูถูกคนด้วยกันเพียงเพราะเขาเกิดมาด้อยโอกาสกว่ามึง วายุพูดรัวเร็วจนน้ำลายกระเด็นใส่หน้าผากคนตรงหน้า แขนเรียวข้างขวาดึงลากแขนล่ำข้างซ้ายขึ้นเพื่อจะเช็ดน้ำลายที่น่าขยะแขยงนั้น แต่เจ้าของแขนล่ำกลับกระชากลงเหมือนแกล้ง
ผมไม่เคยดูถูกใครและกล่าวหาใครลอยๆ เหมือนคุณ ชลันเน้นคำหลังชัดเจนทั้งที่ใบหน้าเหยเก เพราะเจ็บข้อมือเนื่องจากถูกวงเหล็กกุญแจกดทับผิวหนัง วายุจ้องใบหน้าเรียวเขม็ง ดวงตาวาวโรจน์ดุดัน
แล้วที่มึงเอาเงินฟาดหัวน้องกูให้เลิกกับน้องมึงล่ะ ทั้งๆที่รู้ว่าฝนกำลังท้องกับน้องมึง มึงยังเอาเงินฟาดหัวให้ฝนไปเอาเด็กออก เอาหลานมึงออก! ชายหนุ่มกล่าวออกมาเสียงกร้าว ก่อนจะตะคอกประโยคสุดท้ายใส่ใบหน้าขาวซีดที่เต็มไปด้วยเหงื่อนั้น
คะ..คุณว่าอะ....ริ..ริษาท้องเหรอ ชลันธรตะลึงงันกับสิ่งที่รับรู้ใหม่
ไม่ต้องมาทำเป็นตกใจเลย ทั้งๆที่มึงเป็นคนบังคับให้ฝนไปเอาเด็กออก
ผะ..ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย ผมไม่รู้เลยจริงๆ แล้วชลัชจักรรู้เรื่องนี้ไหม ถ้าน้องชายของเขารู้คงไม่ยอมเลิกกับวริษาง่ายๆแบบนั้นแน่ ถึงแม้ว่าจะหมดรักแล้วก็ตาม คนอย่างชลัชจักรไม่มีทางไม่รับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองก่อขึ้น เขารู้จักน้องชายดี
เลิกแสดงตอแหลได้แล้ว ว่าแล้วเจ้าของแขนล่ำก็ดึงกระชากลากเจ้าของแขนเรียวลงจากบ้านตามแรงอารมณ์ ถึงแม้จะอ่อนแรงแค่ไหนแต่ชลันธรก็ต้องรีบก้าวขาตามให้ทัน ไม่เช่นนั้นข้อมือของเขาต้องโดนวงกุญแจรั้งจนถลอกเลือดซิบแน่ แค่นี้มันก็เป็นรอยแดงช้ำจากการดึงลากของคนใจมืดบอดข้างหน้าแล้ว
ผมไม่รู้เรื่อง ผมไม่ได้โกหก ผมไม่รู้จริงๆ หนุ่มร่างเล็กบอกคนที่เดินนำหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่อีกฝ่ายก็ไม่สนใจฟัง พอถูกลากลงมายืนอยู่บนแพขาสองข้างก็เริ่มสั่น พยายามฝืนทนทั้งที่รู้สึกหมดสิ้นแล้วซึ่งกำลังกายกำลังใจ คนใจเหี้ยมกล่าวหาเขาอย่างไม่ยุติธรรมเลย อีกฝ่ายได้ข้อมูลมาจากไหนถึงได้มั่นใจนักหนาว่าเขาทำกับน้องสาวของตนเช่นนั้น ขณะก้มลงไปตักน้ำชลันรู้สึกหน้ามืดจนศีรษะเกือบทิ่มลงไปในวังน้ำ ชายหนุ่มพยายามตั้งสติ ตอนนี้อากาศเริ่มหนาวเพราะใกล้พลบค่ำ แต่ใบหน้าเรียวกลับมีเหงื่อไหลอาบเต็มหน้า ใบหน้าที่เคยขาวอมชมพูนั้นซีดเซียวยิ่งขึ้นดั่งไร้เลือดขึ้นมาหล่อเลี้ยง วายุทำใจแข็งไม่มอง
เดินนำหน้าไปสิ เสียงห้าวบอกคนที่ยืนสะบัดศีรษะไปมาอยู่ คนร่างเล็กหิ้วถังน้ำเดินโซเซนำหน้าขึ้นไปตามขั้นบันไดดิน ที่ตอนนี้เปียกแฉะแทบทุกขั้นเนื่องมาจากน้ำหกใส่ ครั้นเมื่อพยุงตัวมาถึงกลางเนินชลันธรก็รู้สึกหน้ามืดวิงเวียนขึ้นมาอีกครั้ง ใจเต้นถี่แรงดวงตาพร่ามัวจนแทบมองไม่เห็นหนทาง ร่างโปร่งบางโงนเงนไปมาก่อนที่มือเรียวจะปล่อยถังน้ำลง
เฮ่ย! วายุขยับไปด้านซ้ายรับร่างที่หงายหลังลงมาเอาไว้ได้ทัน แขนเรียวข้างขวาถูกแขนล่ำข้างซ้ายกระชากขึ้นรับร่างจนไปขัดอยู่ข้างหลัง หนุ่มร่างสูงยกเท้าเตะถังน้ำที่กลิ้งลงมาคว่ำอยู่ตรงขั้นที่ตนยืนเต็มแรง ถังน้ำกระเด็นกลิ้งลงเนินรวดเร็วก่อนจะพุ่งหายเข้าไปในพงหญ้าข้างทาง
มึง มึง มึง วายุเรียกสติคนในอ้อมแขนเสียงร้อนรน ใบหน้าที่แหงนหงายอยู่ตรงต้นแขนขวาเขานั้นซีดเผือดราวกับคนไร้ลมหายใจ เปลือกตาขยับเหมือนพยายามจะลืมขึ้นแต่ก็ไม่ลืม น้ำตาไหลออกมาจากหางตาทั้งสองข้าง ปากบางซีดอ้าหอบหายใจรุนแรง หัวใจทมิฬวูบไหวในอกวาบ เมื่อไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองจากคนในอ้อมกอด ร่างสูงใหญ่พยายามโอบอุ้มร่างอ่อนปวกเปียกขึ้นเนินไป แต่ก็ติดขัดตรงกุญแจมือที่ล่ามสองแขนต่างขนาดเอาไว้ด้วยกันอยู่ ทำให้ชายหนุ่มโอบพยุงร่างของคนในอ้อมแขนไม่ถนัด จะแบกขึ้นบ่าก็ติดกุญแจมืออีก สุดท้ายเขาจึงหันไปโอบอุ้มร่างเล็กบางทางด้านหน้าแทน ขายาวค่อยๆก้าวถอยหลังขึ้นเนินบันไดดินไปอย่างยากลำบาก
มึง มึง ฟื้นสิ ฝ่ามือหนาตบใบหน้าซีดเซียวเบาๆ พร้อมกับเสียงห้าวหอบเหนื่อยเรียกคนนอนนิ่งอยู่บนเสื่อ กว่าเขาจะพาเชลยแค้นขึ้นมานอนในห้องขังได้ก็ใช้เวลาอยู่นาน ถึงแม้ร่างของคนในอ้อมแขนจะไม่หนักหนาอะไรมากมาย แต่การกอดลากเดินถอยหลังขึ้นเนินมาแบบนั้น มันก็กินเรี่ยวแรงของเขาจนเกือบหมด มือหนารีบแกะกระเสื้อเชิร์ตของเชลยออก เสร็จแล้วร่างสูงก็คว้ากุญแจมือที่วางอยู่บนพื้นห้องผุดลุกขึ้น ขายาวก้าวพรวดลงบันไดบ้านรวดเร็ว เอาขันตักน้ำจากโอ่งตรงตีนบันไดขึ้นมาก่อนจะรีบรุดไปยังห้องของตน เขากลับออกมาพร้อมกับผ้าขาวม้าในมือแล้วเข้าไปในห้องขังเชลยอีกครั้ง ชายหนุ่มเอาชายผ้าขาวม้าจุ่มลงไปในขันน้ำบิดพอหมาดๆ
มึง มึง ตื่นสิ ปากเรียกปลุกสติเชลยไปมือก็เอาผ้าขาวม้าเปียกน้ำเช็ดตามใบหน้าและซอกคอไป เมื่อยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองทั้งที่คนนอนนิ่งอยู่กลับมาหายใจเป็นปกติแล้ว มือหนาจึงจับชายเสื้อกล้ามตัวบางเลิกขึ้น ก่อนจะค่อยๆเช็ดไปตามแผ่นอกเรียบเนียนแล้วระเรื่อยลงไปยังหน้าท้องแบบราบ ส่วนชลันธรนั้น เขารู้สึกตัวนานแล้วแต่ยังไร้เรี่ยวแรงเอ่ยตอบ จึงได้แต่นอนหลับตาปล่อยให้อีกฝ่ายเช็ดไปตามเนื้อตัวนิ่งๆ
พะ..พอแล้ว ผมไม่เป็นไรแล้ว ชลันธรรีบเอ่ยบอกขึ้นด้วยเสียงอันแหบแห้ง เมื่อมือหนาเลื่อนลงไปปลดเข็มขัดกางเกงของตน วายุชะงักมือแล้วเอื้อมไปจับขันน้ำพลาสติกกับผ้าขาวม้าลุกขึ้น เดินออกจากห้องเชลยไปโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ เนื่องจากจิตใจกำลังหาเหตุผลให้กับความรู้สึกวูบวาบของตน ตอนที่หลังนิ้วมือสัมผัสกับผิวเรียบเนียนอันร้อนผ่าวเมื่อสักครู่อยู่
ขนน้ำแค่นี้ถึงกับเป็นลมจับไข้ ผู้ดีไฮโซนี่มันอ่อนแอจริงๆ เสียงพูดดูแคลนมาพร้อมกับเสียงกุกกักล่ามโซ่ที่ข้อเท้าของเขา ชลันธรฝืนลืมตาขึ้นมองหน้าคนพูด เขารู้สึกตัวรุมๆ ร้อนสลับหนาวราวจะเป็นไข้ดังเช่นที่อีกฝ่ายว่าจริงๆ วายุจับแขนดึงให้ลุกขึ้นแล้วยัดถุงขวดยาเล็กๆสองขวดใส่มือ
เอ้านี่ยา ถ้ายังไม่อยากตายก็กินซะ พูดจบหนุ่มร่างสูงก็เดินออกไป ชลันค่อยๆยันกายลุกขึ้นนั่ง มือเรียวเปิดฝาขวดยาสองขวดออกแล้วเทยาสามเม็ดมาป้อนใส่ปาก ดื่มน้ำตามเสร็จก็ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง คว้าผ้าห่มมาคลุมโปงร่างกายเอาไว้ สุดท้ายเขาก็ไม่ได้อาบน้ำอยู่ดี ในห้องน้ำก็ไม่มีน้ำใช้เหมือนเดิม แถมตัวเขายังเปรอะเปื้อนดินโคลนสกปรกยิ่งกว่าเก่าเสียอีก
ชลันธรนอนครุ่นคิดเรื่องที่เกิดขึ้นกับตน คิดถึงงาน คิดถึงญาติมิตรและคนรู้จักไปเรื่อยเปื่อย แล้วก็อดคิดหาชนวนเหตุความโกรธแค้นของอีกฝ่ายไม่ได้ ถึงแม้จะแน่ใจว่าเป็นการเข้าใจผิดก็ตาม ถ้าวริษาท้องกับน้องชายเขาจริง ทำไมสองคนนั่นถึงยอมเลิกกัน เขาแน่ใจว่าชลัชจักรไม่รู้ว่าตนกำลังมีลูกกับอดีตแฟนสาว ถ้าน้องชายรู้ว่าวริษาท้องและผูกคอตายไปพร้อมกับลูกในท้องเสียแล้ว ไม่รู้ว่าจะทำใจได้มากน้อยแค่ไหน แค่คิดว่าตนเป็นต้นเหตุให้พ่อกับแม่ตาย น้องชายของเขาก็ยังโทษตัวเองมาจนถึงทุกวันนี้ เรื่องความรักของคนทั้งสองมันต้องมีอะไรบางอย่างไม่ชอบมาพากล ถึงเขาจะพูดสิ่งที่สงสัยให้ฟัง แต่คนคนนั้นก็ต้องหาว่าเขาปั้นเรื่องโกหก ไม่ยอมคิดตามเหมือนเช่นหลายวันที่ผ่านมา เพราะจิตใจเต็มไปด้วยความมีอคติและความอาฆาตแค้นขนาดนั้น....
**************************************************************
