We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: นิยายที่ยังไม่มีชื่อเรื่อง(กระทู้ 2 ครับ)" Posted by someone on 17-May-13 at 11:25 PM ผมไปถึงหน้าโรงเรียนไอ้นัยเลยโทรบอกมันครับ พอผมเดินไปถึงหน้าช็อปมันก็ออกมายืนรอพร้อมน้ำอัดลมเย็นๆยื่นให้ผม “มาเหนื่อยๆ กินให้ชื่นใจก่อน” มันบอกพร้อมยิ้มกว้าง เลยยิ่งทำให้ตามันหยีเข้าไปอีก ไอ้ตี๋เอ๊ย อยากฟัดมันจังเลย “มึงกินก่อนเหอะ ดูสิเหงื่อโทรมแระ” ผมบอกมันพร้อมนั่งม้านั่งคู่กับมัน ไอ้นัยเลยดูดน้ำไปสองสามอึกแล้วยื่นให้ผมกินต่อ “โทรหาเค้าหน่อยดิ” ไอ้นัยบอกทำเอาผมต้องเบิกตากว้าง “โทรทำแป๊ะไรวะ นั่งติดกันอยู่นี่” ผมเบ้ปากใส่มัน ไอ้นี่ท่าจะเพี้ยน “น่า โทรหน่อยๆ” ไอ้นัยเซ้าซี้ผมเลยล้วงโทรศัพท์ออกมากดโทรหามัน มันยกโทรศัพท์ขึ้นไว้ที่ด้านหน้าผม แป๊บเดียวเสียงริงโทนก็ดังขึ้น ไอ้นัยยิ้มร่า โบกโทรศัพท์ไปมาอวดเสียงริงโทนเพลงใหม่ให้ผมฟัง ฮ่าๆ ผมยิ้มแก้มปริ ก็เสียงริงโทนของมันเป็นเพลงรักคุณยิ่งกว่าใคร แต่ไม่มีเสียงร้องหรอกนะครับ เพราะตอนนั้นใครจะทำเสียงริงโทน ต้องกดคีย์เอาเอง แล้วมันจะออกมาเป็นเสียงดนตรี ตื๊ดๆๆ อย่างเดียว “ไปเอามาจากไหนวะ” ผมอดถามมันไม่ได้ ก็ปลื้มอะครับ “เพื่อนมันซื้อสมุดริงโทนมาใหม่ มีเพลงนี้ด้วยอะ” ไอ้นัยบอกแล้วยิ้มอย่างภูมิใจ “ถูกใจตัวเองใช่ป่ะ” “ฮื่อ ..ชอบเลย” ผมบอกมันไปตามจริง ก็แหม .เพลงนี้มันเป็นเพลงประจำตัวผมไปแล้วนี่ครับ “ไปทำงานต่อเหอะ เดี๋ยวเพื่อนๆจะว่าเอา” “รอเค้าไม่นานหรอก ใกล้เสร็จแระ เดี๋ยวไปกินไก่ทอดกันนะ” ไอ้นัยยืนขึ้นบอกผมแล้วรีบวิ่งกลับเข้าไปในช็อป ผมอดยิ้มคนเดียวไม่ได้อีกแล้ว ไอ้นี่มันช่างน่ารักจริงๆเลย .ใครว่าเด็กช่างเอาแต่ห้าว ตีรันฟันแทง ผมเถียงขาดใจเลยว่าไม่จริงเสมอไป “จำได้มั้ย วันที่เราเจอกันวันแรก” ไอ้นัยพูดขึ้นหลังจากเราวางถาดไก่ทอดแล้วนั่งเก้าอี้ตรงข้ามกัน “จำได้สิ” ผมบอกไปพลางยิ้มอย่างเขินๆ “มึงมาขอนั่งด้วย” “มึงว่าพรหมลิขิตมีจริงมั้ยวะ” ไอ้นัยถามแถมจ้องตาผม “ไม่รู้สิ กูว่า 50:50” ผมบอกไปเพราะเชื่อแบบนั้น “มึงรู้ป่ะ วันนั้นกูไม่มีงานที่โรงเรียนหรอก แต่ไม่รู้เพราะอะไร เสือกอยากมาโรงเรียน มาดูเพื่อนทำงาน” ไอ้นัยเล่าไปพลางกินไก่ทอดเคี้ยวอย่างอร่อย “แล้วกูก็เสือกอยากแดกไก่ทอดอีก ชวนใครมามันก็ไม่ยอมมา กูเลยงอนพวกแม่งเลยเดินมาคนเดียว” ไอ้นัยเล่าไปยิ้มไป “แล้วกูก็มาเจอมึงกับไอ้ตาล” ผมอดยิ้มออกมาไม่ได้ นั่นสิ พรหมลิขิตอาจมีจริงก็ได้ เพราะอะไรนะที่ทำให้ผมได้เจอพี่แอน เจอไอ้ตาล แล้วก็มาเจอไอ้นัยอีกครั้ง แล้วไอ้นัยก็กำลังทำให้ผมหวั่นไหวอย่างหนัก ..แต่ก็เป็นความหวั่นไหวที่ทำให้ผมมีความสุข ถ้าเป็นพรหมลิขิตขีดเส้นเอาไว้จริงๆ ผมก็อยากขอบคุณพระพรหมซักร้อยครั้ง ที่ทำให้เราสองคนได้มาเจอกันอีก ขอบคุณครับ .. โทรศัพท์ผมสั่นแรงๆในกระเป๋ากางเกงขณะเดินเข้าซอยหอพัก ผมรีบหยิบออกดูก็เห็นว่าเป็นไอ้โนโทรเข้ามา “ไงโน มีไรป่ะ” ผมถามออกไป “พี่เอกอยู่กับพี่ตาลรึเปล่า” ไอ้โนถามเสียงเครียดๆ “เปล่านี่ ไอ้ตาลไม่ได้กลับห้องตั้งแต่เมื่อคืน” ผมตอบออกไป “เออ แล้วมันไม่ได้โทรหาโนเหรอ เห็นมันหยอดตู้โทรมาหาพี่ บอกว่าแบทหมด แล้วก็ยังขอเบอร์โนไปด้วย” “ไม่ได้โทร” ไอ้โนตอบเสียงอ่อย “ตอนนี้โนอยู่หน้าห้องพี่เอก” “เหรอ งั้นรอแป๊บเดียว พี่กำลังเดินเข้าซอย” ผมวางหูแล้วรีบจูงไอ้นัยเดินกลับหอพัก .ไอ้โนกับไอ้ตาลนี่มันอะไรกันแน่วะ ไอ้ที่กูคิดเอาไว้อาจเป็นจริงก็ได้ พอผมไปถึงหน้าห้องก็เจอไอ้โนนั่งอยู่กับพื้นเอาหลังพิงประตูห้องดูน่าสงสารมาก พอมันเห็นผมกับไอ้นัยก็รีบลุกขึ้น ผมมองหน้ามัน สีหน้าไม่สู้ดีนัก “โนฝากไอ้นี่ให้พี่ตาลด้วยนะพี่เอก” ไอ้โนบอกผมด้วยดวงตาเศร้าๆยังไงบอกไม่ถูก “โนไปละ” “อ้าว ทำไมรีบกลับ” ผมรีบท้วงมัน แต่มันก็รีบเดินออกไปแล้วหันกลับมา “บอกพี่ตาลด้วยละกันว่าโนมาหา” ไอ้โนบอกแล้วก้มหน้ารีบเดินกลับไป ผมกับไอ้นัยได้แต่มองหน้ากันอย่างงงๆ มันต้องมีอะไรในกอไผ่แน่นอน พอเข้าห้องได้ ไอ้นัยก็หยิบถุงพลาสติกสีทึบที่ไอ้โนฝากให้ไอ้ตาลออกมาดู “กางเกงยีนส์ว่ะ” ไอ้นัยบอกแล้วหยิบกางเกงออกมาดู “เฮ้ย! นี่มันลีวายส์ตัวที่ไอ้ตาลลองใส่เมื่อตอนเราไปเดินเจเจกันนี่หว่า กูจำตำหนิตรงนี้ได้” ไอ้นัยชี้ให้ผมดู ผมก็พยักหน้าจำได้เหมือนกัน นี่ไอ้โนมันไปซื้อกางเกงมาให้ไอ้ตาลเหรอวะเนี่ย ..เฮ้อ น้องกูกับเพื่อนกูเอากันแล้วแน่ๆ ไอ้นัยมองหน้าผมทำหน้าสงสัย เหมือนมันอยากจะถามอะไรออกมาแต่ก็หยุดไป เออ ..ดีแล้วว่ะ อย่าถามอะไรกูตอนนี้เลย กูเองก็ยังงงอยู่เหมือนกัน คืนนั้นผมพยายามโทรติดต่อไอ้ตาลหลายครั้ง แต่ก็ติดต่อไม่ได้ สรุปว่าคืนนั้นมันก็ไม่ได้กลับห้องอีกคืน . ผมกับไอ้นัยไปถึงโรงเรียนเก้าโมงเช้าพอดีครับ พอไปถึงห้องซ้อมก็เจอน้องๆมากันครบแล้ว ผมเลยเริ่มซ้อมกับน้องแดนเซอร์ทันที วันนี้ผมเริ่มลื่นไหลครับ ท่าทางพลิ้วขึ้นนิดหน่อย เพราะจำท่าเต้นได้เกือบหมด จะมีก็แค่ขัดเกลาให้ท่าออกมาสวยตามที่น้องแองจี้ต้องการเท่านั้น .เอ เราก็หัวไวใช้ได้นะเนี่ย ฮี่ๆ ช่วงที่กำลังซ้อมอยู่ ไอ้กันก็ใส่ชุดนักบาสเดินมาที่ประตู มันยกสองนิ้วชูให้ผมเหมือนจะบอกว่า สู้ๆ .อ้าว .มาเชียร์กูด้วยเหรอวะเนี่ย ผมเลยพยักเพยิดให้มันเข้ามานั่งด้านใน แต่มันส่ายหน้าแล้วยืนดูอยู่ด้านนอก ผมมองไปที่ไอ้นัย มันเริ่มทำหน้าเครียดอีกแล้วครับท่าน มันมองผมตาดุๆชอบกล โห ไอ้บ้า จะไม่ให้กูมีเพื่อนมีฝูงมั่งรึยังไงวะ พอผมซ้อมเสร็จรอบนั้นเลยขอตัวน้องๆ เดินออกไปหาไอ้กันด้านนอก ไอ้นัยมองตาขวางอีกแล้ว แต่ผมไม่มีอะไรอยู่แล้วนี่ครับ เลยหันไปบึนปากใส่มัน “ไงกัน มาดูกูซ้อมเหรอวะ” ผมยิ้มถามไอ้กันออกไป “เออ กูเพิ่งซ้อมบาสเสร็จ เลยมาดูมึงหน่อย” ไอ้กันยิ้มกว้างดูมีความสุขกว่าเมื่อวาน “ท่าทางน่าสนุกเนอะ” “หนุกแน่ มึงรอดูวันงานได้เลย กูใส่เต็มที่” ผมบอกไปด้วยความมั่นใจ “เอก กูว่ากูจะเลิกกับไอ้เบสต์แน่นอนแล้วว่ะ” ไอ้กันบอกผมหน้าตาจริงจัง “เมื่อคืนกูนอนคิดๆดู คบกับแม่งก็มีแต่เสียกับเสีย” “ต้องงั้นสิเพื่อน” ผมตบไหล่ไอ้กันเบาๆ “ถ้ามันยังไม่ยอมเลิก บอกกูเลยนะ เดี๋ยวมีรายการเผาสด” “ขอบใจนะเอก” ไอ้กันยิ้มให้ผม “เอาเบอร์มึงมาหน่อยดิ เผื่อมีไรจะโทรไปคุย” ผมเลยบอกเบอร์ให้มันกดแล้วยิงเข้าโทรศัพท์ผม ฮ่าๆ ไอ้เบสต์ ..ชื่อมึงแปลว่าดีที่สุด แต่นิสัยมึงมันตรงข้ามอย่างสิ้นเชิง มึงเจอกูแน่ ไอ้นัยเหมือนอยากจะถามอะไรผม เออ นั่นสิ กูจะบอกมันยังไงวะ ก็สัญญากับไอ้กันไว้แล้วนี่หว่า ว่าจะไม่บอกเรื่องนั้นกับใคร คงไม่เป็นไรมั้งถ้าเราไม่บอกไอ้นัย เพราะยังไงผมก็บริสุทธิ์ใจอยู่แล้วนี่ หลังซ้อมเสร็จช่วงบ่าย ผมเลยชวนไอ้นัยไปที่ชมรมดนตรีครับ จะได้บอกเพลงให้เสร็จๆกันไปซะที หรือถ้าเค้ามีโน้ตเพลง “ตลอดเวลา” อยู่แล้ว ผมว่าผมจะได้ร้องให้เค้าฟังซะเลย เสียงดนตรีดังออกมาอย่างต่อเนื่องครับ เพลงที่ได้ยินเป็นเพลง “พูดไม่ค่อยเก่ง” เสียงคนร้องดีมากจนผมขนลุก ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ยิ่งได้ยินเสียงชัดเจนมากว่าคนร้องเสียงดีโคตร ไอ้เบสต์นั่นเอง ไอ้เชี่ยนี่เสียงมึงเทพจริงๆ แต่เท่าที่ผมเคยฟังมันร้องในงานโรงเรียน มันมักจะร้องแต่เพลงช้า ท่าทางจะถนัดแนวนี้ ผมกับไอ้นัยไปยืนฟังได้ครึ่งเพลงครับ ยอมรับเลยว่าต้องปรบมือให้มันจริงๆ เพราะเท่าที่ฟังมันแทบไม่มีที่ติเลย ..แต่กูไม่กลัวมึงหรอกวะ “อ้าว มาแล้วเหรอเรา” ไอ้เบสต์ทักผม ..เออ ..มันชอบเรียกผมว่า “เรา” นะ ผมเริ่มจำได้แล้ว “นี่ เจ้าเอกจากชมรมการแสดง ที่กูชวนมาร้องให้พวกเราฟังไง กูไปฟังแล้วร้องเพราะมาก” ไอ้เบสต์แนะนำจนผมอดประหม่านิดๆ ไม่ได้ แต่เอาเหอะ ยิ้มเอาไว้ก่อน แล้วพยักหน้าสวัสดีทุกคนในห้อง ซึ่งมีนักดนตรีสี่ห้าคน นักร้องที่ผมจำได้อีกสองคน และอีกสองสามคนผมไม่รู้จัก ท่าทางจะมานั่งดูมั้ง “ผมว่า ผมอยากร้องเพลง ตลอดเวลาของพี่ปู” ผมบอกไปอย่างมั่นใจ ก็กูซ้อมมาแล้วนี่หว่า “อ้าว ไม่ใช่ลูกทุ่งเหรอ” ไอ้เบสต์ถามผม ผมเลยส่ายหน้า “เฮ้ย! มีโน้ตป่าววะ” ไอ้เบสต์หันไปถามมือคีย์บอร์ด ไอ้นั่นเปิดสมุดเพลงพลิกหาอยู่แป๊บนึงก็ร้องบอกว่ามี “ร้องเลยมะ” มือคีย์บอร์ดตะโกนถามผม ผมเลยพยักหน้าบอกไปว่าโอเค “คีย์พี่ปูเลยครับ” ผมบอกไป แล้วทั้งวงก็ลองเล่นดูก่อนประมาณครึ่งเพลง ผมยอมรับเลยครับว่าตื่นเต้นไม่น้อย ใจเต้นตูมตาม ..ก็สายตาคนที่จะมองดูผมมีตั้งหลายคู่ แล้วผมก็ต้องร้องให้ไอ้เบสต์ฟังอีก ไอ้นัยบีบไหล่ผมค่อนข้างแรง เหมือนจะส่งกำลังใจมาให้ ผมเลยหันไปยิ้มกับมัน มันก็ยิ้มแล้วชูสองนิ้ว เหมือนจะบอกผมว่า ..สู้ๆเว้ย ไอ้เบสต์เอาไมค์มายื่นให้ผม ผมหลับตาทำสมาธิแป๊บนึงแล้วหันไปบอกนักดนตรีว่าพร้อม เสียงอินโทรเริ่มแล้วครับ ผมใจเต้นแรงกว่าเก่า ยอมรับว่าประหม่าอย่างมาก ก็เพราะต้องมาร้องให้นักดนตรี และนักร้องฟังล้วนๆ พวกนี้เค้ามีความรู้และทักษะกันมานาน ผมเริ่มใจคอไม่ค่อยดี “ ..พักสาย .เอ่อ ..” ผมต่อเพลงไม่ออกจริงๆครับ ล่มเอาตั้งแต่เริ่มแรก “ขอใหม่อีกทีครับ ขอโทษจริงๆ” ผมหันไปบอกนักดนตรี คนที่นั่งดูผมบางคนทำหน้าเหมือนผิดหวัง แต่บางคนก็ส่งเสียงบอกให้ใจเย็นๆ อย่าตื่นเต้น ผมหันไปมองไอ้เบสต์ มันขมวดคิ้วทำหน้างงๆ สุดท้ายผมมองไปที่ไอ้นัย มันชูสองนิ้วให้กำลังใจผมเต็มที่ เสียงอินโทรดังขึ้นอีกรอบ ไม่ได้การแระ ผมจะล่มอีกไม่ได้ ผมหลับตาอีกครั้งนึกถึงคำพูดของพี่กร เราต้องทำอารมณ์ให้เข้าถึงเนื้อเพลง ถึงจะร้องออกมาได้ดี ไอ้นัย ..มึงช่วยกูด้วยนะ กูจะร้องเพลงนี้ให้มึงนะ อีกครั้ง ที่ผมลืมตามองออกไป เห็นแต่ไอ้นัยยืนดูผมอยู่คนเดียว ผมไม่เห็นคนอื่นๆเลยสักคน มันมองผมยิ้มให้ด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยกำลังใจ ไอ้นัย ..มึงมาเติมเต็มหัวใจให้กูจริงๆ ขอบใจมึงมากนะ .เพลงนี้เพื่อมึง . “ ..พักสายตาเถอะนะคนดี หลับลงตรงนี้ ที่ๆมีแต่เราสองคน ผ่านเรื่องราวผ่านงานผ่านคน สับสนหลายความ บางเวลาต้องการสักคน ไว้คอยปลอบ .ใจ เข้าใจพูดคุย ความรักเอย งดงามอย่างนี้ จนชั่วชีวี โหยหาความรักไม่เคยพอ อยากให้เธอเคียงข้างอย่างนี้ บอกรักอีกที อยู่ใกล้กัน ตลอดเวลา พักกายพักใจ หลับตาฝันดี รักเอยรักที่ เข้าใจถึงกัน . พักกายพักใจ หลับตาฝันดี รักเอยรักที่ เข้าใจ ถึงกัน .” เสียงปรบมือลั่นห้อง ทำให้ผมตื่นจากภวังค์ ไอ้นัยยิ้มร่ากำหมัดร้อง วู้วว! อย่างสะใจ นักร้องคนอื่นพากันยกนิ้วให้ผม ผมค้อมตัวให้อย่างเขินๆ ..เฮ้อ กูทำได้แล้วใช่มั้ย กูไม่ขายหน้าแระ ..ไอ้เบสต์เองก็เถอะ มันปรบมือแล้วเดินมาตบไหล่ผมอีก “ไม่เสียแรงที่เชิญตัวมาร้องให้ฟัง” ไอ้เบสต์บอกแล้วยิ้มแปลกๆ อีกแล้ว ผมเดาทางมันไม่ค่อยออกเลยว่ามันจะมาแนวไหน ไอ้เบสต์หันไปพยักหน้ากับพี่ ม.6 คนนึงที่นั่งอยู่ด้านข้าง เค้าเดินเข้ามาหาผม ผมเริ่มงงเล็กๆ “พี่ชื่ออิทนะ เป็นประธานชมรมดนตรี” พี่อิทแนะนำตัว ผมเลยค้อมหัวให้แก “ขอบใจนะ ที่มาร้องเพลงเพราะๆให้ฟัง พี่ประทับใจมาก” แกบอกแล้วตบไหล่ผมเบาๆ ผมเดินออกไปจากชมรมอย่างโล่งอก อย่างน้อยก็ไม่ขายขี้หน้าเค้าแล้วละวะ ไอ้นัยกอดคอพาผมเดินออกจากโรงเรียนอย่างสบายใจ “กูว่าวันนี้ต้องมีคนหลงสเน่ห์เสียงมึงอีกหลายคน” ไอ้นัยบอก “กูนะเคลิ้มเลยมึง” “เชี่ย มึงก็พูดไปนั่น” ผมอดเขินไม่ได้ครับ “งั้นวันนี้กูจะให้รางวัล” ไอ้นัยบอกเสียงขี้เล่น ทำตาเล็กตาน้อย “จะให้อะไรวะ” ผมทำหน้างงๆถามมันไป “ก็ไอ้นี่ไง” พูดจบมันก็ดึงมือผมไปจับควยมัน ..ไอ้เชี่ย .ลามกอีกแล้ว “แดกปลาห้าหัวของกูไปก่อนเหอะ” ผมบอกมันแล้วไล่เตะก้นไอ้นัย มันหัวเราะร่วนวิ่งหนีผม ผมก็หัวเราะ วิ่งตามไล่เตะก้นมันจนออกจากรั้วโรงเรียน

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   >[font face=tahoma size=5 >color=black]ผมไปถึงหน้าโรงเรียนไอ้นัยเลยโทรบอกมันครับ >พอผมเดินไปถึงหน้าช็อปมันก็ออกมายืนรอพร้อมน้ำอัดลมเย็นๆยื่นให้ผม > >“มาเหนื่อยๆ กินให้ชื่นใจก่อน” มันบอกพร้อมยิ้มกว้าง >เลยยิ่งทำให้ตามันหยีเข้าไปอีก ไอ้ตี๋เอ๊ย อยากฟัดมันจังเลย > >“มึงกินก่อนเหอะ ดูสิเหงื่อโทรมแระ” >ผมบอกมันพร้อมนั่งม้านั่งคู่กับมัน >ไอ้นัยเลยดูดน้ำไปสองสามอึกแล้วยื่นให้ผมกินต่อ > >“โทรหาเค้าหน่อยดิ” ไอ้นัยบอกทำเอาผมต้องเบิกตากว้าง > >“โทรทำแป๊ะไรวะ นั่งติดกันอยู่นี่” >ผมเบ้ปากใส่มัน ไอ้นี่ท่าจะเพี้ยน > >“น่า โทรหน่อยๆ” >ไอ้นัยเซ้าซี้ผมเลยล้วงโทรศัพท์ออกมากดโทรหามัน > >มันยกโทรศัพท์ขึ้นไว้ที่ด้านหน้าผม >แป๊บเดียวเสียงริงโทนก็ดังขึ้น > >ไอ้นัยยิ้มร่า โบกโทรศัพท์ไปมาอวดเสียงริงโทนเพลงใหม่ให้ผมฟัง > >ฮ่าๆ ผมยิ้มแก้มปริ >ก็เสียงริงโทนของมันเป็นเพลงรักคุณยิ่งกว่าใคร >แต่ไม่มีเสียงร้องหรอกนะครับ เพราะตอนนั้นใครจะทำเสียงริงโทน >ต้องกดคีย์เอาเอง แล้วมันจะออกมาเป็นเสียงดนตรี ตื๊ดๆๆ >อย่างเดียว > >“ไปเอามาจากไหนวะ” ผมอดถามมันไม่ได้ ก็ปลื้มอะครับ > >“เพื่อนมันซื้อสมุดริงโทนมาใหม่ มีเพลงนี้ด้วยอะ” >ไอ้นัยบอกแล้วยิ้มอย่างภูมิใจ “ถูกใจตัวเองใช่ป่ะ” > >“ฮื่อ ..ชอบเลย” ผมบอกมันไปตามจริง >ก็แหม .เพลงนี้มันเป็นเพลงประจำตัวผมไปแล้วนี่ครับ >“ไปทำงานต่อเหอะ เดี๋ยวเพื่อนๆจะว่าเอา” > >“รอเค้าไม่นานหรอก ใกล้เสร็จแระ เดี๋ยวไปกินไก่ทอดกันนะ” >ไอ้นัยยืนขึ้นบอกผมแล้วรีบวิ่งกลับเข้าไปในช็อป > >ผมอดยิ้มคนเดียวไม่ได้อีกแล้ว >ไอ้นี่มันช่างน่ารักจริงๆเลย .ใครว่าเด็กช่างเอาแต่ห้าว >ตีรันฟันแทง ผมเถียงขาดใจเลยว่าไม่จริงเสมอไป > > > >“จำได้มั้ย วันที่เราเจอกันวันแรก” >ไอ้นัยพูดขึ้นหลังจากเราวางถาดไก่ทอดแล้วนั่งเก้าอี้ตรงข้ามกัน > >“จำได้สิ” ผมบอกไปพลางยิ้มอย่างเขินๆ “มึงมาขอนั่งด้วย” > >“มึงว่าพรหมลิขิตมีจริงมั้ยวะ” ไอ้นัยถามแถมจ้องตาผม > >“ไม่รู้สิ กูว่า 50:50” ผมบอกไปเพราะเชื่อแบบนั้น > >“มึงรู้ป่ะ วันนั้นกูไม่มีงานที่โรงเรียนหรอก >แต่ไม่รู้เพราะอะไร เสือกอยากมาโรงเรียน มาดูเพื่อนทำงาน” >ไอ้นัยเล่าไปพลางกินไก่ทอดเคี้ยวอย่างอร่อย > >“แล้วกูก็เสือกอยากแดกไก่ทอดอีก ชวนใครมามันก็ไม่ยอมมา >กูเลยงอนพวกแม่งเลยเดินมาคนเดียว” ไอ้นัยเล่าไปยิ้มไป >“แล้วกูก็มาเจอมึงกับไอ้ตาล” > >ผมอดยิ้มออกมาไม่ได้ >นั่นสิ พรหมลิขิตอาจมีจริงก็ได้ เพราะอะไรนะที่ทำให้ผมได้เจอพี่แอน เจอไอ้ตาล แล้วก็มาเจอไอ้นัยอีกครั้ง แล้วไอ้นัยก็กำลังทำให้ผมหวั่นไหวอย่างหนัก ..แต่ก็เป็นความหวั่นไหวที่ทำให้ผมมีความสุข > >ถ้าเป็นพรหมลิขิตขีดเส้นเอาไว้จริงๆ >ผมก็อยากขอบคุณพระพรหมซักร้อยครั้ง >ที่ทำให้เราสองคนได้มาเจอกันอีก ขอบคุณครับ > > .. > >โทรศัพท์ผมสั่นแรงๆในกระเป๋ากางเกงขณะเดินเข้าซอยหอพัก >ผมรีบหยิบออกดูก็เห็นว่าเป็นไอ้โนโทรเข้ามา > >“ไงโน มีไรป่ะ” ผมถามออกไป > >“พี่เอกอยู่กับพี่ตาลรึเปล่า” ไอ้โนถามเสียงเครียดๆ > >“เปล่านี่ ไอ้ตาลไม่ได้กลับห้องตั้งแต่เมื่อคืน” ผมตอบออกไป >“เออ แล้วมันไม่ได้โทรหาโนเหรอ เห็นมันหยอดตู้โทรมาหาพี่ >บอกว่าแบทหมด แล้วก็ยังขอเบอร์โนไปด้วย” > >“ไม่ได้โทร” ไอ้โนตอบเสียงอ่อย “ตอนนี้โนอยู่หน้าห้องพี่เอก” > >“เหรอ งั้นรอแป๊บเดียว พี่กำลังเดินเข้าซอย” >ผมวางหูแล้วรีบจูงไอ้นัยเดินกลับหอพัก .ไอ้โนกับไอ้ตาลนี่มันอะไรกันแน่วะ >ไอ้ที่กูคิดเอาไว้อาจเป็นจริงก็ได้ > >พอผมไปถึงหน้าห้องก็เจอไอ้โนนั่งอยู่กับพื้นเอาหลังพิงประตูห้องดูน่าสงสารมาก >พอมันเห็นผมกับไอ้นัยก็รีบลุกขึ้น ผมมองหน้ามัน >สีหน้าไม่สู้ดีนัก > >“โนฝากไอ้นี่ให้พี่ตาลด้วยนะพี่เอก” >ไอ้โนบอกผมด้วยดวงตาเศร้าๆยังไงบอกไม่ถูก “โนไปละ” > >“อ้าว ทำไมรีบกลับ” ผมรีบท้วงมัน >แต่มันก็รีบเดินออกไปแล้วหันกลับมา > >“บอกพี่ตาลด้วยละกันว่าโนมาหา” >ไอ้โนบอกแล้วก้มหน้ารีบเดินกลับไป > >ผมกับไอ้นัยได้แต่มองหน้ากันอย่างงงๆ มันต้องมีอะไรในกอไผ่แน่นอน > >พอเข้าห้องได้ >ไอ้นัยก็หยิบถุงพลาสติกสีทึบที่ไอ้โนฝากให้ไอ้ตาลออกมาดู > >“กางเกงยีนส์ว่ะ” ไอ้นัยบอกแล้วหยิบกางเกงออกมาดู “เฮ้ย! >นี่มันลีวายส์ตัวที่ไอ้ตาลลองใส่เมื่อตอนเราไปเดินเจเจกันนี่หว่า >กูจำตำหนิตรงนี้ได้” > >ไอ้นัยชี้ให้ผมดู >ผมก็พยักหน้าจำได้เหมือนกัน นี่ไอ้โนมันไปซื้อกางเกงมาให้ไอ้ตาลเหรอวะเนี่ย ..เฮ้อ น้องกูกับเพื่อนกูเอากันแล้วแน่ๆ > >ไอ้นัยมองหน้าผมทำหน้าสงสัย >เหมือนมันอยากจะถามอะไรออกมาแต่ก็หยุดไป เออ ..ดีแล้วว่ะ >อย่าถามอะไรกูตอนนี้เลย กูเองก็ยังงงอยู่เหมือนกัน > >คืนนั้นผมพยายามโทรติดต่อไอ้ตาลหลายครั้ง แต่ก็ติดต่อไม่ได้ >สรุปว่าคืนนั้นมันก็ไม่ได้กลับห้องอีกคืน > > . > >ผมกับไอ้นัยไปถึงโรงเรียนเก้าโมงเช้าพอดีครับ >พอไปถึงห้องซ้อมก็เจอน้องๆมากันครบแล้ว >ผมเลยเริ่มซ้อมกับน้องแดนเซอร์ทันที > >วันนี้ผมเริ่มลื่นไหลครับ ท่าทางพลิ้วขึ้นนิดหน่อย >เพราะจำท่าเต้นได้เกือบหมด >จะมีก็แค่ขัดเกลาให้ท่าออกมาสวยตามที่น้องแองจี้ต้องการเท่านั้น .เอ เราก็หัวไวใช้ได้นะเนี่ย >ฮี่ๆ > >ช่วงที่กำลังซ้อมอยู่ ไอ้กันก็ใส่ชุดนักบาสเดินมาที่ประตู >มันยกสองนิ้วชูให้ผมเหมือนจะบอกว่า >สู้ๆ .อ้าว .มาเชียร์กูด้วยเหรอวะเนี่ย >ผมเลยพยักเพยิดให้มันเข้ามานั่งด้านใน >แต่มันส่ายหน้าแล้วยืนดูอยู่ด้านนอก > >ผมมองไปที่ไอ้นัย มันเริ่มทำหน้าเครียดอีกแล้วครับท่าน >มันมองผมตาดุๆชอบกล โห ไอ้บ้า >จะไม่ให้กูมีเพื่อนมีฝูงมั่งรึยังไงวะ > >พอผมซ้อมเสร็จรอบนั้นเลยขอตัวน้องๆ เดินออกไปหาไอ้กันด้านนอก >ไอ้นัยมองตาขวางอีกแล้ว แต่ผมไม่มีอะไรอยู่แล้วนี่ครับ >เลยหันไปบึนปากใส่มัน > >“ไงกัน มาดูกูซ้อมเหรอวะ” ผมยิ้มถามไอ้กันออกไป > >“เออ กูเพิ่งซ้อมบาสเสร็จ เลยมาดูมึงหน่อย” >ไอ้กันยิ้มกว้างดูมีความสุขกว่าเมื่อวาน “ท่าทางน่าสนุกเนอะ” > >“หนุกแน่ มึงรอดูวันงานได้เลย กูใส่เต็มที่” >ผมบอกไปด้วยความมั่นใจ > >“เอก กูว่ากูจะเลิกกับไอ้เบสต์แน่นอนแล้วว่ะ” >ไอ้กันบอกผมหน้าตาจริงจัง “เมื่อคืนกูนอนคิดๆดู >คบกับแม่งก็มีแต่เสียกับเสีย” > >“ต้องงั้นสิเพื่อน” ผมตบไหล่ไอ้กันเบาๆ “ถ้ามันยังไม่ยอมเลิก >บอกกูเลยนะ เดี๋ยวมีรายการเผาสด” > >“ขอบใจนะเอก” ไอ้กันยิ้มให้ผม “เอาเบอร์มึงมาหน่อยดิ >เผื่อมีไรจะโทรไปคุย” > >ผมเลยบอกเบอร์ให้มันกดแล้วยิงเข้าโทรศัพท์ผม ฮ่าๆ >ไอ้เบสต์ ..ชื่อมึงแปลว่าดีที่สุด >แต่นิสัยมึงมันตรงข้ามอย่างสิ้นเชิง มึงเจอกูแน่ > >ไอ้นัยเหมือนอยากจะถามอะไรผม เออ นั่นสิ กูจะบอกมันยังไงวะ >ก็สัญญากับไอ้กันไว้แล้วนี่หว่า >ว่าจะไม่บอกเรื่องนั้นกับใคร คงไม่เป็นไรมั้งถ้าเราไม่บอกไอ้นัย >เพราะยังไงผมก็บริสุทธิ์ใจอยู่แล้วนี่ > > > >หลังซ้อมเสร็จช่วงบ่าย ผมเลยชวนไอ้นัยไปที่ชมรมดนตรีครับ >จะได้บอกเพลงให้เสร็จๆกันไปซะที หรือถ้าเค้ามีโน้ตเพลง >“ตลอดเวลา” อยู่แล้ว ผมว่าผมจะได้ร้องให้เค้าฟังซะเลย > >เสียงดนตรีดังออกมาอย่างต่อเนื่องครับ เพลงที่ได้ยินเป็นเพลง >“พูดไม่ค่อยเก่ง” เสียงคนร้องดีมากจนผมขนลุก >ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ยิ่งได้ยินเสียงชัดเจนมากว่าคนร้องเสียงดีโคตร > >ไอ้เบสต์นั่นเอง ไอ้เชี่ยนี่เสียงมึงเทพจริงๆ >แต่เท่าที่ผมเคยฟังมันร้องในงานโรงเรียน >มันมักจะร้องแต่เพลงช้า ท่าทางจะถนัดแนวนี้ > >ผมกับไอ้นัยไปยืนฟังได้ครึ่งเพลงครับ >ยอมรับเลยว่าต้องปรบมือให้มันจริงๆ >เพราะเท่าที่ฟังมันแทบไม่มีที่ติเลย ..แต่กูไม่กลัวมึงหรอกวะ > >“อ้าว มาแล้วเหรอเรา” ไอ้เบสต์ทักผม ..เออ ..มันชอบเรียกผมว่า >“เรา” นะ ผมเริ่มจำได้แล้ว “นี่ เจ้าเอกจากชมรมการแสดง >ที่กูชวนมาร้องให้พวกเราฟังไง กูไปฟังแล้วร้องเพราะมาก” > >ไอ้เบสต์แนะนำจนผมอดประหม่านิดๆ ไม่ได้ แต่เอาเหอะ >ยิ้มเอาไว้ก่อน แล้วพยักหน้าสวัสดีทุกคนในห้อง >ซึ่งมีนักดนตรีสี่ห้าคน นักร้องที่ผมจำได้อีกสองคน >และอีกสองสามคนผมไม่รู้จัก ท่าทางจะมานั่งดูมั้ง > >“ผมว่า ผมอยากร้องเพลง ตลอดเวลาของพี่ปู” ผมบอกไปอย่างมั่นใจ >ก็กูซ้อมมาแล้วนี่หว่า > >“อ้าว ไม่ใช่ลูกทุ่งเหรอ” ไอ้เบสต์ถามผม ผมเลยส่ายหน้า “เฮ้ย! >มีโน้ตป่าววะ” ไอ้เบสต์หันไปถามมือคีย์บอร์ด > >ไอ้นั่นเปิดสมุดเพลงพลิกหาอยู่แป๊บนึงก็ร้องบอกว่ามี > >“ร้องเลยมะ” มือคีย์บอร์ดตะโกนถามผม ผมเลยพยักหน้าบอกไปว่าโอเค > >“คีย์พี่ปูเลยครับ” ผมบอกไป > >แล้วทั้งวงก็ลองเล่นดูก่อนประมาณครึ่งเพลง >ผมยอมรับเลยครับว่าตื่นเต้นไม่น้อย >ใจเต้นตูมตาม ..ก็สายตาคนที่จะมองดูผมมีตั้งหลายคู่ แล้วผมก็ต้องร้องให้ไอ้เบสต์ฟังอีก > >ไอ้นัยบีบไหล่ผมค่อนข้างแรง เหมือนจะส่งกำลังใจมาให้ >ผมเลยหันไปยิ้มกับมัน มันก็ยิ้มแล้วชูสองนิ้ว >เหมือนจะบอกผมว่า ..สู้ๆเว้ย > >ไอ้เบสต์เอาไมค์มายื่นให้ผม >ผมหลับตาทำสมาธิแป๊บนึงแล้วหันไปบอกนักดนตรีว่าพร้อม > >เสียงอินโทรเริ่มแล้วครับ ผมใจเต้นแรงกว่าเก่า >ยอมรับว่าประหม่าอย่างมาก ก็เพราะต้องมาร้องให้นักดนตรี >และนักร้องฟังล้วนๆ พวกนี้เค้ามีความรู้และทักษะกันมานาน >ผมเริ่มใจคอไม่ค่อยดี > >“ ..พักสาย .เอ่อ ..” > >ผมต่อเพลงไม่ออกจริงๆครับ ล่มเอาตั้งแต่เริ่มแรก > >“ขอใหม่อีกทีครับ ขอโทษจริงๆ” ผมหันไปบอกนักดนตรี >คนที่นั่งดูผมบางคนทำหน้าเหมือนผิดหวัง >แต่บางคนก็ส่งเสียงบอกให้ใจเย็นๆ >อย่าตื่นเต้น ผมหันไปมองไอ้เบสต์ มันขมวดคิ้วทำหน้างงๆ >สุดท้ายผมมองไปที่ไอ้นัย มันชูสองนิ้วให้กำลังใจผมเต็มที่ > >เสียงอินโทรดังขึ้นอีกรอบ ไม่ได้การแระ ผมจะล่มอีกไม่ได้ >ผมหลับตาอีกครั้งนึกถึงคำพูดของพี่กร เราต้องทำอารมณ์ให้เข้าถึงเนื้อเพลง >ถึงจะร้องออกมาได้ดี ไอ้นัย ..มึงช่วยกูด้วยนะ >กูจะร้องเพลงนี้ให้มึงนะ > >อีกครั้ง ที่ผมลืมตามองออกไป เห็นแต่ไอ้นัยยืนดูผมอยู่คนเดียว >ผมไม่เห็นคนอื่นๆเลยสักคน >มันมองผมยิ้มให้ด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยกำลังใจ ไอ้นัย ..มึงมาเติมเต็มหัวใจให้กูจริงๆ >ขอบใจมึงมากนะ .เพลงนี้เพื่อมึง . > >[font face=tahoma size=5 color=red]“ ..พักสายตาเถอะนะคนดี >หลับลงตรงนี้ ที่ๆมีแต่เราสองคน > >ผ่านเรื่องราวผ่านงานผ่านคน สับสนหลายความ บางเวลาต้องการสักคน > >ไว้คอยปลอบ .ใจ เข้าใจพูดคุย > >ความรักเอย งดงามอย่างนี้ จนชั่วชีวี โหยหาความรักไม่เคยพอ > >อยากให้เธอเคียงข้างอย่างนี้ บอกรักอีกที อยู่ใกล้กัน ตลอดเวลา > >พักกายพักใจ หลับตาฝันดี รักเอยรักที่ เข้าใจถึงกัน . > >พักกายพักใจ หลับตาฝันดี รักเอยรักที่ >เข้าใจ ถึงกัน .”[/font] > > >เสียงปรบมือลั่นห้อง ทำให้ผมตื่นจากภวังค์ >ไอ้นัยยิ้มร่ากำหมัดร้อง วู้วว! อย่างสะใจ >นักร้องคนอื่นพากันยกนิ้วให้ผม >ผมค้อมตัวให้อย่างเขินๆ ..เฮ้อ กูทำได้แล้วใช่มั้ย >กูไม่ขายหน้าแระ ..ไอ้เบสต์เองก็เถอะ >มันปรบมือแล้วเดินมาตบไหล่ผมอีก > >“ไม่เสียแรงที่เชิญตัวมาร้องให้ฟัง” ไอ้เบสต์บอกแล้วยิ้มแปลกๆ >อีกแล้ว ผมเดาทางมันไม่ค่อยออกเลยว่ามันจะมาแนวไหน > >ไอ้เบสต์หันไปพยักหน้ากับพี่ ม.6 คนนึงที่นั่งอยู่ด้านข้าง >เค้าเดินเข้ามาหาผม ผมเริ่มงงเล็กๆ > >“พี่ชื่ออิทนะ เป็นประธานชมรมดนตรี” พี่อิทแนะนำตัว >ผมเลยค้อมหัวให้แก “ขอบใจนะ ที่มาร้องเพลงเพราะๆให้ฟัง >พี่ประทับใจมาก” แกบอกแล้วตบไหล่ผมเบาๆ > >ผมเดินออกไปจากชมรมอย่างโล่งอก >อย่างน้อยก็ไม่ขายขี้หน้าเค้าแล้วละวะ ไอ้นัยกอดคอพาผมเดินออกจากโรงเรียนอย่างสบายใจ > >“กูว่าวันนี้ต้องมีคนหลงสเน่ห์เสียงมึงอีกหลายคน” ไอ้นัยบอก >“กูนะเคลิ้มเลยมึง” > >“เชี่ย มึงก็พูดไปนั่น” ผมอดเขินไม่ได้ครับ > >“งั้นวันนี้กูจะให้รางวัล” ไอ้นัยบอกเสียงขี้เล่น >ทำตาเล็กตาน้อย > >“จะให้อะไรวะ” ผมทำหน้างงๆถามมันไป > >“ก็ไอ้นี่ไง” >พูดจบมันก็ดึงมือผมไปจับควยมัน ..ไอ้เชี่ย .ลามกอีกแล้ว > >“แดกปลาห้าหัวของกูไปก่อนเหอะ” ผมบอกมันแล้วไล่เตะก้นไอ้นัย >มันหัวเราะร่วนวิ่งหนีผม ผมก็หัวเราะ >วิ่งตามไล่เตะก้นมันจนออกจากรั้วโรงเรียน[/font] Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.