We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: +.+.+. ทุ่งกาม (กระทู้ 2) .+,+.+" Posted by Andrew on 27-May-14 at 00:28 AM ครูพงษ์กดปุ่มหยุดบนนาฬิกากับเวลา ตามองตัวเลขบนหน้าปัดอย่างพึงพอใจ ภายในช่วงไม่กี่อาทิตย์ให้หลังก้านพัฒนาสถิติได้ดีขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งได้ซ้อมกับรองเท้าคู่ใหม่ ยิ่งเห็นได้ชัดว่าเขาดูคล่องตัวขึ้น เป้าหมายการเป็นนักกีฬาตัวแทนเขตดูจะไม่ใช่เรื่องท้าทายสำหรับก้านอีกต่อไปแล้ว เด็กหนุ่มมีพรสวรรค์อย่างก้านควรจะไปได้ไกลกว่านั้น.. สำหรับครูพงษ์ก้านเหมือนเพชรในตม รอให้คนมาค้นพบและเจียระไน การเติบโตมาในชนบทและใช้ชีวิตอย่างปากกัดตีนถีบทำให้เขาแกร่งและทรหดเกินอายุ ขอเพียงได้รับการสนับสนุน ก้านต้องไปได้ไกลกว่านี้แน่.. ครูพงษ์กวักมือเรียกก้านให้เดินมาหา โชว์นาฬิกาให้ก้านดูสถิติใหม่ที่ตัวเองทำไว้ เขาพูดกับเด็กหนุ่มด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ “เยี่ยมไปเลยก้าน ถ้าทำเวลาดีขึ้นเรื่อยๆแบบนี้ ได้เป็นตัวแทนเขตระดับเยาวชนแน่นอนครูว่า..” ก้านเอาแขนปาดเหงื่อบนหน้าผาก แทนที่จะดีใจเขากลับนึกถึงไอ้บอลเป็นคนแรก.. ถ้าเขาได้ลงแข่งกีฬาเยาวชนระดับชาติ มันคงดีใจเหมือนได้รับเลือกเป็นตัวแทนซะเอง ครูพงษ์เก็บนาฬิกาใส่กระเป๋ากางเกงวอร์ม ตามองก้านซึ่งเดินเหยาะๆไปรอบๆเพื่อลดอุณหภูมิในร่างกาย ครูหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น “ก้าน ครูถามอะไรหน่อยสิ สนใจอยากเข้าเรียนที่โรงเรียนกีฬาไหม ครูว่าอย่างเราต้องไปได้ไกลกว่านี้ถ้าได้ฝึกกับโค้ชดีๆ มีทุกอย่างที่พร้อมกว่านี้” “ครูก็สอนดีแล้วนี่ครับ “ ก้านตอบ “ถ้าไม่ได้ครูช่วยฝึก ผมคงไม่เก่งขึ้นขนาดนี้..” ครูพงษ์โบกไม้โบกมือ “เฮ้ย! ครูมันก็แค่ครูพละในโรงเรียนมัธยมเล็กๆ อย่างเราควรจะได้ฝึกกับโค้ชเก่งๆ มีที่ทางพร้อมกว่านี้ มีอุปกรณ์พร้อมกว่านี้ เอาแค่เวลาซ้อมเที่ยงกับเย็นยังไม่พอหรอกว่ะก้าน นักกีฬาทีมชาติเขาซ้อมกันทั้งวัน เก็บตัวกันเป็นเดือนๆ อยู่ที่นี่ข้อจำกัดมันเยอะ ครูเข้าใจ แต่ถ้าก้านได้ไปเรียนที่โรงเรียนกีฬาที่มีทุกอย่างพร้อม เราต้องไปได้ไกลกว่านี้แน่” ก้านถอนใจ... อันที่จริงเขาก็ซึ้งน้ำใจครูพงษ์อยู่ไม่น้อย ที่ผ่านมาครูพงษ์ทั้งผลักดัน ทั้งให้ความช่วยเหลือเขาเต็มที่ แต่เขาไม่ได้หวังไกลถึงขนาดนั้น “ว่าไงก้าน..” ครูพงษ์ถามซ้ำเมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไป “สนใจไหม ครูจะขอทุนให้” “อย่าพึ่งเลยครับครู ผมไม่อยากไปเรียนที่อื่น อยากเรียนที่นี่มากกว่า..” “ทำไมล่ะก้าน อย่างเรามีพรสวรรค์ ถ้าได้รับการส่งเสริมดีๆ ครูว่าเราอาจติดทีมชาติ หรืออย่างน้อยๆก็รุ่นเยาวชน ถึงตอนนั้นก็ได้โควต้าเข้ามหาวิทยาลัยดีๆ ...อดทนอีกนิดพอเรียนจบที่บ้านเราก็สบาย” ก้านหลบตามองพื้น ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรให้ครูพงษ์เข้าใจ.. เขาไม่ได้ทะยานอยากจะเป็นนักวิ่งทีมชาติ แต่การเป็นนักกีฬาโรงเรียนทำให้เขาไม่ต้องจ่ายค่าเทอม ไม่ต้องซื้อชุดนักเรียน รางวัลที่ได้มาถึงจะไม่ได้มากมายอะไร แต่เขาก็ซื้อของที่อยากได้โดยไม่ต้องแบมือขอเงินแม่ ครูพงษ์มองก้านที่กำลังทำสีหน้ายุ่งยากใจ เพราะรู้พื้นเพครอบครัวของเขาดี จึงเข้าใจว่าก้านอดห่วงทางบ้านไม่ได้ ครูหนุ่มเอามือตบไหล่ก้านเบาๆ พยายามหว่านล้อมชี้ชวนให้ก้านนึกถึงอนาคต “ห่วงบ้านหรือ ครูเข้าใจนะ แต่ครูอยากให้เราลองไปคิดดูอีกที คนมีพรสวรรค์อย่างเราจะมาทิ้งอนาคตไว้ที่หมู่บ้านเล็กๆนี่ก็น่าเสียดาย เชื่อครูสิ ครูอยากให้เราประสบความสำเร็จจริงๆ” “ผมขอคิดดูก่อนครับครู..” ก้านตอบอย่างหนักใจ เขารู้ว่าครูหวังกับเขาไว้มาก แต่จะให้เขาไปเรียนที่ไกลบ้าน เขาคงทำใจลำบาก โดยเฉพาะตอนนี้... มีคนที่เขาทั้งรักทั้งห่วงเพิ่มมาอีกคน และเขาไม่อยากจากมันไปไหนไกล ก้านมองที่มุมหนึ่งที่ขอบสนาม วันนี้มันมานั่งดูเขาซ้อมอยู่คนเดียวเพราะเพื่อนๆของมันคงเบื่อที่จะตามมานั่งดูเขาซ้อมทุกวัน “ไปคิดดูดีๆนะก้าน อนาคตมันอยู่ที่เราเลือก ถ้าไม่หวังดีจริงๆครูคงไม่พูด กลับไปคิดดูดีๆนะก้าน โอกาสน่ะ มันเป็นของคนที่แสวงหา ถ้าเราเลือกอยู่ที่นี่ มันก็ไปได้ไกลแค่นี้ ถ้าไม่เห็นแก่ครู ก็นึกซะว่าทำเพื่อแม่ทำเพื่อครอบครัวแล้วกัน” ครูพงษ์ออกปากโน้มน้าวเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่ย่อท้อ จุดอ่อนเพียงอย่างเดียวของก้านคือ ไม่ค่อยมีความทะเยอทะยานเท่าที่ควร หากเขาพอใจจะใช้ชีวิตเรียบง่ายในชนบท ก็นับว่าน่าเสียดายอยู่ไม่น้อย หนทางเดียวที่จะกระตุ้นให้ก้านมีความมุ่งมั่นมากกว่านี้ ก็คือยกเรื่องครอบครัวขึ้นมาอ้าง ครูพงษ์รู้ดีว่าก้านรักแม่มาก อะไรที่เขาทำเพื่อแม่ได้ เขาจะต้องทำอย่างแน่นอน ก้านทำทีเป็นก้มหน้าผูกเชือกรองเท้า ยังไม่ยอมสบตา แต่ใจก็อดคิดตามที่ครูพูดไม่ได้ “ถ้ายังไม่แน่ใจก็ลองกลับไปคิดดูก่อน จะให้ครูไปช่วยคุยกับแม่เราให้ก็ได้” ก้านลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย ชำเลืองมองไปที่ริมสนามอย่างกระวนกระวายใจ เที่ยงนี้เขาซ้อมหนักมากจนไม่มีเวลาพักคุยเล่นกับมันเหมือนเคย เขากลัวมันจะเบื่อเสียก่อนที่ต้องมานั่งดูเขาซ้อมแทนทีจะได้ไปคุยเล่นกับเพื่อน ทั้งที่เขาไม่มีเวลาให้มันเลยแม้แต่น้อย “ครูครับ เอ่อ..ผม..ขอไปพักกินน้ำหน่อยครับครู” ครูพงษ์เลิกคิ้ว เข้าใจว่าก้านลำบากใจที่จะคุยเรื่องเรียนจึงโบกมือไล่ “ไปพักกินน้ำกินท่าก่อนแล้วค่อยมาซ้อมต่อ เรื่องนี้ไว้คุยกันทีหลังก็ได้..” พอได้รับคำอนุญาตก้านก็วิ่งห้อไปที่ม้าหินอ่อนใต้ร่มไม้ข้างสนาม พอเขาทรุดตัวลงนั่ง ไอ้บอลก็ส่งแก้วน้ำให้เขาอย่างรู้ใจ ก้านกระดกแก้วเทน้ำลงคอรวดเดียวเกือบหมด เขาเทน้ำส่วนที่เหลือรดหัวรดตัว ก่อนจะวางแก้วลงบนโต๊ะแล้วหันไปยักคิ้วให้ไอ้บอล..สลัดเรื่องเครียดออกจากหัวไปหมดทันที.. “อ่า..ชื่นใจ..” “เหนื่อยมากไหมพี่..” “เหนื่อยแค่ไหนพอเห็นหน้าเอ็งก็หายละ..” เขาทำเสียงออด ตามองแก้มแดงๆเพราะกระไอแดดของมันอย่างเอ็นดู “ลิเกอีกแล้ว..” มันบ่น หยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อส่งให้เขา ก้านหยิบผ้านุ่มๆหอมๆมาซับหน้า ทั้งที่ใจจริง...อยากหอมเจ้าของผ้ามากกว่า “แล้วตกลงกีฬาสีปีนี้เอ็งได้ลงแข่งอะไรไหม ไม่ต้องขึ้นแสตนด์เชียร์แล้วนี่..” ก้านถาม เอามือโอบไหล่มันเนียนๆ “ไม่ได้แข่งอะไรพี่ ปิงปองก็มีคนอื่นลงสมัครเยอะแล้ว เก่งกว่าผมด้วย..” “งั้นเอ็งก็มีเวลามาเชียร์พี่แล้วสิ “ก้านชี้ชวน เขาลงแข่งหลายอย่าง ถ้ามันมานั่งเชียร์อยู่ข้างสนามคงจะดีไม่น้อย” “ผมไม่เชียร์พี่หรอก เราอยู่คนละสีกัน” มันตอบหน้าตาเฉย “ผมก็ต้องเชียร์นักกีฬาสีเดียวกะผมดิ ไว้พี่ไปแข่งกะโรงเรียนผมค่อยเชียร์พี่” “ไหน..ใครเป็นนักกีฬาสีเอ็ง พี่จะกระทืบมันให้ลงแข่งไม่ไหวเลย เอ็งจะได้เชียร์พี่เหมือนเดิม” ก้านทำท่าขึงขัง ชกต้นแขนเล่นมันเบาๆ “ล้อเล่นพี่ ผมเป็นแฟนพี่ก็ต้องเชียร์พี่สิ ไม่เชียร์พี่ก้านแล้วจะให้ไปเชียร์หมาที่ไหน?” ก้านหัวเราะลงลูกคอ เอามือขยี้หัวมันเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว พักหลังๆมานี่ดูมันช่างยอกช่างย้อนขึ้นทุกวัน ผิดกับเมื่อก่อนที่มันชอบพูดจาซื่อๆไม่ทันใครจนถูกเขาหลอกเล่นอยู่บ่อยๆ ก้านนั่งโอบไหล่มันบนม้าหินอ่อน ตามองสนามฟุตบอลท่ามกลางแดดร้อนเปรี้ยงอย่างท้อใจ ไม่อยากกลับไปซ้อมเลยจริงๆ... ไม่ใช่ว่าขี้เกียจ..แต่เขาอยากอยู่กับมันให้นานที่สุด.. เสียงนกหวีดเป่าเรียกดังมาจากอีกฝั่งหนึ่งของสนามทำให้ก้านถอนใจยาว เวลาที่อยู่ด้วยกันสองคนมันผ่านไปเร็วจริงๆ “ไม่อยากไปเลยว่ะ..อยากอยู่กับเอ็งนานๆ..” “ไปเหอะพี่ เดี๋ยวครูว่า ผมนั่งรออยู่ตรงนี้แหละ ไม่ไปไหนหรอก..” ก้านมองหน้าบอล อยู่ๆก็เกิดใจหายอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่มันก็นั่งอยู่ตรงนี้ แต่เขากลับไม่อยากจากมันไปไหนไกล ก้านมองหน้ามันอย่างอ้อยอิ่งอาลัยอาวรณ์ ภายในใจมันโหวงๆพิกล เหมือนว่าอีกไม่นานเขากับมันจะต้องจากกันไกล เด็กหนุ่มพยายามสลัดความคิดว้าวุ่นออกจากหัว บอกตัวเองไม่ให้คิดฟุ้งซ่านเพราะกลัวจะเกิดลางไม่ดี กระทั่งได้ยินเสียงนกหวีดเป่าเรียกอีกครั้งทำให้เขาตัดใจวิ่งเหยาะๆไปหาครูที่กลางสนาม โดยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายก็กำลังมองตามหลังเขาอย่างอาลัยอาวรณ์ไม่แพ้กัน.. ............................................................................................... สมหมายเป็นภารโรงที่โรงเรียนทุ่งทองวิทยาเกือบสามสิบปีแล้ว พวกนักเรียนต่างพากันเรียกแกว่าลุงหมายขี้เหล้า เพราะแกตาแดงก่ำเหมือนคนเมาซ้ำยังได้กลิ่นเหล้าขาวจากลมหายใจคละคลุ้งตลอดเวลา ใจจริงสมหมายอยากเลิกเป็นภารโรงแล้ว เพราะสังขารเริ่มร่วงโรยจากการกรำงานหนักมานานนับสิบปี แต่แกจนใจเพราะไม่มีความรู้ติดตัวพอจะไปทำอย่างอื่น ซ้ำเงินทองที่เก็บกำมาได้ก้อนหนึ่งก็ถูกเมียสาวหอบติดตัวหายเข้ากรุงไป นับตั้งแต่นั้นแกก็เริ่มดื่มเหล้าดับทุกข์มาตลอด จนติดเหล้าหนักแทบไม่เป็นอันทำงาน ขนาดถูกผอ.ขู่จะไล่ออกหลายรอบ แกยังอดใจไม่ได้เลิกเหล้าไม่ได้เสียที ครั้นจะไล่ออกก็สงสารด้วยเห็นว่าแกเป็นคนเก่าคนแก่ที่อยู่โรงเรียนแห่งนี้มานาน สุดท้ายบรรดาครูทั้งหลายก็พากันอ่อนใจเลิกยุ่งกับแกไปเอง สมหมายก้มนาฬิกาเก่าคร่ำคร่าที่ข้อมือ อีกสิบนาทีจะถึงเวลาที่นัดหมาย เขาปลิ้นบุหรี่จากกระเป๋าเสื้อมาสูบฆ่าเวลาอย่างใจเย็น เมื่อวานนี้ เบิ้ม ลูกชายวัยรุ่นของรองผอ.มาขอยืมกุญแจห้องเกษตรและยังสั่งให้แกไปที่นั่นตอนบ่ายโมง แม้เบิ้มจะยังเรียนอยู่ชั้นม.6 แต่สมหมายก็ทำตามคำสั่งเขาอย่างเชื่อฟังไม่มีการบิดพลิ้ว เพราะเบิ้มชอบทำตัวกร่างและวางอำนาจเกินวัย บ่อยครั้งที่เขาสั่งให้สมหมายทำเรื่องเสี่ยงต่อการถูกไล่ออก เช่นใช้ให้สมหมายคอยดูต้นทางระหว่างเขาเย็ดกับเด็กสาวใจแตกในเรือนเพาะชำ หรือสั่งให้สมหมายแอบไปซื้อเบียร์มาให้เขาในเวลาเรียน โดยมีค่าจ้างเป็นเหล้าขาวหนึ่งกลมใหญ่ สมหมายทำตามคำสั่งอย่างเคร่งครัดยิ่งกว่างานในโรงเรียนเสียอีก วันนี้ก็เช่นกัน แม้เขาจะสังหรณ์ใจว่าวันนี้เบิ้มคงวางแผนทำเรื่องพิเรนท์อีกเหมือนเคย แต่สมหมายไม่คิดจะขัดคำสั่ง พอใกล้เวลานัด แกก็เดินดุ่มฝ่าแดดยามบ่ายตรงไปยังอาคารเก่าหลังโรงเรียน อาคารไม้ชั้นเดียวหลังเก่าถูกทิ้งร้างจนจะพังแหล่มิพังแหล่ มีไว้เพียงเก็บอุปกรณ์เกษตรเก่าๆที่แม้แต่ครูเกษตรบางคนยังไม่เคยย่างกรายเข้ามาใกล้ สมหมายเหลียวซ้ายแลขวาจนแน่ใจว่าปลอดคนจึงค่อยย่องขึ้นอาคาร ห้องที่เบิ้มนัดเขาอยู่มุมในสุดมิดชิดลับตาคน แกย่องไปเงียบๆจนถึงหน้าห้องที่ประตูเปิดแง้มอยู่ ทว่าก่อนที่จะผลักประตูเข้าไป ภาพที่เห็นจากช่องประตูทำให้แกตาเบิกโพลง ภายในห้องนั้นร้อนอบอ้าวและอับทึบ เพราะหน้าต่างปิดสนิททุกบาน แสงสว่างลอดจากกระจกเหนือกรอบหน้าต่างส่องให้เห็นเหตุการณ์ภายในห้องถนัดตา เบิ้มยืนกอดอกอยู่กลางห้อง...พรรคพวกของเขายืนล้อมวงเป็นกลุ่มใหญ่ สมหมายรู้จักพวกเขาดีทุกคนเพราะเด็กหนุ่มเหล่านั้นเล่นฟุตบอลทีมเดียวกับเบิ้ม แถมยังร่วมมือกันทำเรื่องพิเรนท์ๆนับครั้งไม่ถ้วน เด็กหนุ่มแต่ละคนมีสีหน้าเคร่งเครียดถมึงทึงอย่างเห็นได้ชัด พวกเขายืนล้อมรอบเด็กหนุ่มคนหนึ่งซึ่งแก้ผ้าล่อนจ้อนนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น สมหมายรู้จักเขาดีเพราะเป็นเด็กแฝดคู่เดียวในโรงเรียน แต่ตอนแรกแกไม่แน่ใจนักว่าเป็นคนไหน กระทั่งได้ยินเบิ้มเรียกชื่อ.. “ไงวะไอ้ต๋อง..คงรู้ตัวสินะว่ามึงทำเหี้ยอะไรเอาไว้ ถึงเวลามึงโดนเอาคืนแล้วว่ะ ไอ้เหี้ย..” เบิ้มเอาเท้าเขี่ยปลายคางต๋องให้เงยหน้าขึ้น ต๋องคิดไว้แล้วว่าต้องมีวันนี้ ชัยเป็นคนตลกเฮฮามีเพื่อนมากมายแถมยังเป็นนักกีฬาฟุตบอลทีมโรงเรียน เขาทำให้ชัยต้องเจ็บตัว ก็ไม่แปลกที่เบิ้มหนึ่งในเพื่อนรักของชัยจะยกพรรคพวกตามมาเอาคืน เพียงแต่.. เขาไม่คิดว่าตัวเองจะถูกเบิ้มไล่ต้อนจนมุมง่ายดายขนาดนี้ เพราะที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็หาวิธีเอาตัวรอดได้ตลอด..ต๋องเงยหน้ามองเด็กหนุ่มในห้องอย่างหวาดหวั่น เดาไม่ออกว่าจะเกิดอะไรขึ้น รู้แต่ว่าเบิ้มต้องเล่นแรงแน่ๆ เบิ้มยิ้มเหี้ยมเกรียม เขาไม่ถูกชะตากับต๋องนานแล้วเพราะรู้สึกว่าต๋องหน้าไหว้หลังหลอกไว้ใจไม่ได้ เด็กหนุ่มทรุดตัวลงนั่งยองๆตรงหน้าต๋อง ..พูดช้าๆอย่างใจเย็น “ป่านนี้ไอ้โต้งคงเป็นห่วงมึงแย่แล้วมั้งที่มึงหายไป แต่มันคงมาตามหามึงไม่ได้หรอก เพราะมันต้องไปช่วยอาจารย์จัดหมวดหนังสือในห้องสมุด กว่าจะเสร็จคงเลิกเรียนพอดี..ถึงตอนนั้นกูคงเสร็จธุระกับมึงแล้ว..” เบิ้มเอามือตบแก้มต๋องเบาๆแล้วลุกขึ้นยืน เขากระซิบบอกเด็กหนุ่มผิวคล้ำร่างเล็กที่ยืนอยู่ใกล้ๆ “ไอ้ป้อม มึงไปดูซิว่าน้าหมายมาหรือยัง ถ้ามาแล้วบอกให้เข้ามาในห้อง แล้วมึงคอยดูต้นทางไว้..” ป้อมเดินไปเปิดประตูก็สะดุ้ง เพราะสมหมายยืนตัวลีบแอบอยู่ข้างประตูสักพักหนึ่งแล้ว ป้อมเดินไปหยุดหน้าประตู พูดค่อยๆพอได้ยินกันสองคน “น้าหมายเข้าไปเลย ไอ้เบิ้มมันคอยนานแล้ว ทางนี้ผมเฝ้าเอง” สมหมายเดินกระย่องกระแย่งเข้าไปในห้อง ทำหน้าเลิ่กลั่ก แกมองร่างเปล่าเปลือยของต๋องที่นั่งคุกเข่าอยู่กับพื้น อดคิดไม่ได้ว่าครั้งนี้เบิ้มทำเกินไปแล้ว..หากใครมาเจอเข้าต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ เขากวาดตามองสำรวจเด็กหนุ่มที่ยืนรุมล้อมต๋อง บางคนหน้าแดงก่ำเหมือนพึ่งกรึ่มเบียร์มาหมาดๆ สมหมายสัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่ในตัวพวกเขา บรรยากาศในห้องเล็กๆนั้นอึดอัดและตึงเครียด เหมือนภูเขาไฟลูกใหญ่ที่กำลังปะทุ “เอ่อ..คุณเบิ้มให้ผมมาทำไมหรือครับ..” เขากระซิบถามเบิ้มด้วยน้ำเสียงกริ่งเกรงยิ่งกว่าตอนพูดกับครูบางคนในโรงเรียนเสียอีก เบิ้มหันมายักคิ้วให้ภารโรงเฒ่า พูดหน้าตาเฉย “เห็นน้าหมายถูกเมียทิ้งไปนาน คงจะเงี่ยน ผมเลยพาคนมาให้น้าหมายเย็ด..” “หา! อะไรนะครับคุณเบิ้ม” ภารโรงเฒ่าตกตะลึง ไม่อยากเชื่อหูว่าตัวเองว่าเบิ้มจะสั่งให้เขาทำอะไรพิเรนท์ได้ถึงเพียงนี เบิ้มเคยใช้เขาทำอะไรพิสดารหลายอย่างก็จริง แต่ให้เย็ดเด็กนักเรียนชายต่อหน้าคนเป็นสิบนี่มันบ้าชัดๆ เป็นภารโรงมาค่อนชีวิต เจอเด็กเฮี้ยวๆมาสารพัด แต่ไม่เคยเจอใครร้ายกาจเท่าเบิ้ม ภารโรงเฒ่ายืนทำหน้าล่อกแล่ก ชั่งใจอยู่ว่าเบิ้มเอาจริงหรือแค่ขู่เด็กคนนั้นเล่นเฉยๆ ต๋องเงยหน้ามองเบิ้มอย่างเคียดแค้น ทั้งที่รู้ดีแก่ใจว่าเบิ้มคงหาวิธีเอาคืนให้เจ็บแสบไม่น้อยกว่าที่เขาทำกับชัย และการให้ภารโรงแก่ๆขี้เหล้ามาเย็ดเขานี่ก็นับว่าแสบสันต์ไม่น้อย ต๋องมองสมหมายอย่างรังเกียจ ใบหน้าเขาเหี่ยวย่นกร้านเกรียม ผมขาวโพลนเต็มหัวซ้ำยังกลิ่นเหล้าคละคลุ้ง ต๋องผ่านควยมาหลายดุ้นแล้วยังทำใจให้ภารโรงแก่ๆเย็ดไม่ลง “คุณเบิ้มครับ ยะ..อย่าเลยมันไม่ดี.. ผมทำไม่ได้หรอกครับ” สมหมายระล่ำระลักปฏิเสธ นึกไม่ถึงว่าเบิ้มจะเล่นพิเรนท์ได้ขนาดนี้ ถึงเขาจะห่างจากเรื่องอย่างว่ามานานจนเก็บกดก็จริง แต่ให้ทำกับเด็กผู้ชายคนนี้ในห้องอับๆต่อหน้านักเรียนเป็นสิบ เขาก็ทำไม่ลง “ทำไม่ได้หรือน้าหมาย..แค่เรื่องเย็ดง่ายๆนี่ยังทำไม่ได้หรือ มิน่า.. เมียน้าหมายถึงได้หนีไป” เบิ้มถากถางภารโรงเฒ่า จงใจพูดจี้ใจดำอีกฝ่ายอย่างเลือดเย็น “งั้นผมจะบอกอะไรให้ ผมรู้ว่าน้าหมายแอบขโมยของในสหกรณ์โรงเรียนไปกินไปใช้เพราะเอาเงินไปซื้อเหล้าหมด แค่กินเหล้าตอนทำงานแล้วไม่โดนไล่ออกนี่ก็บุญเท่าไหร่ แต่ถ้าผอ.รู้ว่าน้าหมายขโมยของ ไม่รอดแน่ๆ ผมมีพยานนะจะบอกให้ ..” เบิ้มจ้องตาเขม็งให้สมหมายรู้ว่าเอาจริง สมหมายก้มหน้ามองพื้นอย่างอดสูใจ เขาเคยถูกเบิ้มดูถูกถากถางมาสารพัด แต่ไม่เคยถูกขู่เข็ญขนาดนี้ อ่านจากสายตาแล้ว ถ้าขัดคำสั่งเบิ้มคงไม่แคล้วต้องถูกไล่ออกแน่ๆ ภารโรงเฒ่ารู้สึกเหมือนโดนไล่ต้อนจนมุมโดยเด็กหนุ่มคราวลูก แกมองร่างเปล่าเปลือยของต๋องอย่างกระอักกระอ่วนใจ อยู่มาจนจะครึ่งชีวิตแล้วยังไม่เคยเย็ดผู้ชายมาก่อน ซ้ำยังมาเย็ดต่อหน้าคนเป็นสิบด้วย เกิดใครมาเห็นเข้าก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน.. เป็นครั้งแรกที่ต๋องรู้สึกประหวั่นพรั่นพรึง เขามองใบหน้าหล่อเหลาของเบิ้ม นึกเจ็บใจตัวเองที่เคยแอบลงไหลได้ปลื้มฝันว่าจะได้เอากับเบิ้มสักครั้ง ทั้งที่รู้ว่าเบิ้มไม่ค่อยชอบขี้หน้าเขา อีกฝ่ายส่งยิ้มที่ดูไร้เดียงสามาให้ ขัดกับแววตาอำมหิตเหี้ยมเกรียม..ต๋องรู้สึกเหมือนคอแห้งผาก มือเท้าเย็น ... พอเห็นว่าเบิ้มเอาจริงก็ลนลานไปหมด “เบิ้ม..กูผิดไปแล้ว มึงจะให้กูไปกราบตีนขอขมาไอ้ชัยก็ได้ อย่าให้น้าหมายทำกูเลย กูขอร้อง..” เบิ้มยิ้มเยาะ สวนทันควัน “ตอนนั้นไอ้ชัยก็ขอร้องมึงแบบนี้ใช่ไหม แล้วมึงปล่อยมันไปหรือเปล่า..” เจอคำย้อนแบบนี้คนกะล่อนอย่างต๋องยังไปไม่เป็น เขาก้มหน้ามองพื้น ยังคงจำสีหน้าของชัยในคืนนั้นได้ดี แม้ว่าชัยจะอ้อนวอนเขาเท่าไหร่แต่เขาก็ไม่คิดสงสารเลยแม้แต่น้อย เบิ้มหรี่ตา มองต๋องที่เอาแต่นั่งก้มหน้าอย่างเกลียดชัง เขาเอาเท้าเขี่ยดุ้นเนื้อตรงหว่างขาต๋อง พูดเสียงเย็นๆ “มึงทำคนอื่นได้ คนอื่นก็ทำกับมึงได้เหมือนกัน..จำไว้.” เด็กหนุ่มในห้องพากันหัวเราะคิกคัก เบิ้มเอาตีนเขี่ยควยต๋องเล่นทั้งรองเท้านักเรียน เขาเอาปลายรองเท้าช้อนพวงไข่ต๋องขึ้นมาแล้วกระดกเท้าเบาๆเหมือนกำลังเดาะไข่ต๋องเล่น ต๋องรู้สึกจุกนิดๆ แต่ควยเขาดันแข็งขึ้นมาขึ้นมาได้ ต๋องหน้าแดงก่ำ ทั้งเสียวทั้งอายอย่างบอกไม่ถูก.. “มึงนี่มันร่านควยจริงๆว่ะต๋อง ขนาดกูเอาตีนเขี่ยควยต่อหน้าคนเป็นสิบแบบนี้ยังควยแข็งขึ้นมาได้ แบบนี้ต้องให้น้าหมายเย็ดมึงให้หายร่าน..” สมหมายสะดุ้งเมื่อเบิ้มเรียกชื่อเขา เด็กหนุ่มหันมาพยักหน้า สั่งเสียงเข้ม “ถอดกางเกงเร็วๆสิน้าหมาย “ สมหมายรีบปลดตะขอกางเกงด้วยมือสั่นเทา ใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอายที่ต้องมาตกอยู่ใต้อำนาจสั่งการของเด็กรุ่นลูก เสียงหัวเราะครื้นเครงดังขึ้นเมื่อกางเกงของสมหมายร่วงไปกองที่ข้อเท้า เด็กหนุ่มในห้องพากันซุบซิบวิพากษ์วิจารณ์ดุ้นเนื้อหดเหี่ยวที่หว่างขาแกอย่างสนุกปาก มันใหญ่ยาวอย่างน่าเกลียด ดูเหมือนสากห้อยโตงเตงอยู่ตรงหว่างขาสมหมาย เด็กหนุ่มวัยรุ่นอย่างพวกเขาไม่เคยเห็นควยที่ดูกรำศึกหนักอย่างนี้มาก่อน อดคิดไม่ได้ว่าที่เมียแกหนีไปคงเป็นเพราะทนดุ้นเนื้อยักษ์นี้ไม่ไหวแน่ๆ เบิ้มจ้องหน้าต๋อง ริมฝีกปากหยักยิ้มอย่างพึงพอใจ เขากระซิบบอกภารโรงเฒ่า “ควยเหี่ยวแบบนี้จะเย็ดได้ไง จริงไหมน้า..เอาควยให้ไอ้ต๋องมันดูดสิ จะได้แข็ง” สมหมายเดินกระย่องกระแย่งไปยืนอยู่หน้าต๋องตามคำสั่ง ต๋องมองควยกวัดแกว่งอยู่หว่างขาภารโรงเฒ่าแล้วเบือนหน้าหนีอย่างรังเกียจ ควยใหญ่ยาวเป็นงวงดำคล้ำมีเส้นเลือดปูดโปนพันรอบท่อนลำ ซ้ำยังฝังมุกสองเม็ด ใครโดนเข้าไปมีหวังตูดฉีกได้ง่ายๆ เบิ้มเห็นต๋องไม่ยอมดูดควยให้สมหมายเสียทีก็นึกหงุดหงิด เขาทรุดตัวลงนั่งหน้าต๋อง จับให้หันหน้ามาแล้วบีบคางแน่นจนอีกฝ่ายต้องเผยอปาก “มึงอย่ามาทำดัดจริตไปหน่อยเลย ดูดควยมาแล้วไม่รู้ตั้งกี่อัน น้าหมายหย่อนควยใส่ปากมันเลย.!” เบิ้มสั่งเสียงเข้ม เขาบีบขากรรไกรต๋องอย่างแรงจนอีกฝ่ายต้องยอมอ้าปาก สมหมายหย่อนควยใส่ปากต๋องอย่างกลัวๆกล้าๆ กลัวต๋องจะกัดควยเขาขาด พอหัวควยหยุ่นๆสัมผัสโดนปากนิ่มๆ ต๋องก็สะบัดหน้าหนีอย่างแรงจนเบิ้มจับไม่อยู่ เบิ้มหงุดหงิดจนตบหน้าต๋องฉาดใหญ่ ก่อนจะหันไปตะโกนเรียกเพื่อนให้มาช่วย “เฮ้ยไอ้กานต์ มึงมาช่วยก็จับไอ้ต๋องหน่อยสิ แม่งทำเป็นดิ้นเหมือนไม่เคยดูดควย” เด็กหนุ่มผิวคล้ำร่างสูงใหญ่เดินอาดๆอ้อมมาข้างหลังต๋อง เขาจับต๋องล็อคคอแล้วจิกหัวต๋องจนหน้าหงาย เบิ้มบีบปากต๋องแรงยิ่งกว่าเดิมจนต๋องแทบกรามร้าว ควยดุ้นใหญ่ค่อยๆหย่อนลงมาอีกครั้ง ต๋องหลับตาปี๋อย่างอับจนหนทาง กลิ่นอับคาวเหงื่อจากลำควยภารโรงเฒ่าฉุนกึกเข้าจมูก ต๋องกลั้นหายใจ..รู้สึกได้ว่าหัวควยหยุ่นๆถูกหย่อนลงมาในปากอีกรอบ.. เบิ้มย่อตัวลงมากระซิบขู่ข้างหูเขา.. “อมให้น้าหมายดีๆ เอาให้เสียวๆเหมือนที่มึงเคยทำให้ผัวมึงนั่นแหละ ถ้าฟันมึงโดนควยน้าหมาย กูจะถอนออกแม่งให้หมดปาก..” พอโดนตบหน้าไปฉาดใหญ่ต๋องก็รีบทำตามคำขู่แต่โดยดี เขาหลับตาปี๋ กลั้นใจอ้าปากให้สมหมายค่อยๆหย่อนควยเข้ามา “อ้ะ..สะ เสียว ครับ คุณเบิ้ม ..สะ เสียวมากเลยครับ” สมหมายร้องครวญคราง มีเมียมากี่คนๆก็ไม่เคยมีใครทำแบบนี้ให้เขามาก่อน ลีลาดูดควยของต๋องมันเสียวได้ใจดีจริงๆ ต๋องดูดควยเขาลึกจนแทบถึงคอ ลิ้นบางนุ่มพลิ้วรอบลำควยเสียวเหมือนกับได้เย็ดหี ภารโรงเฒ่าสูดปากครวญคราง ...ร้องเรียกชื่อเบิ้มราวกับเบิ้มเป็นคนดูดควยให้เขา ควยใหญ่ยักษ์ของสมหมายเรียกเสียงฮือฮาจากเด็กหนุ่มในห้องได้ไม่น้อย เบิ้มมองใบหน้าเหี่ยวย่นที่กำลังสูดปากครางอย่างพึงพอใจ..เขาจับหัวต๋องตรึงให้อยู่กับที่ ควยดุ้นใหญ่พองตัวเหมือนสัตว์ร้ายที่น่าเกลียดน่ากลัว มันดำมะเมื่อมเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลาย เม็ดมุกสองเม็ดนั้นยิ่งทำให้ดูน่าแขยงมากขึ้นไปอีก ควยดุ้นยักษ์ไม่ได้แข็งชันชี้ฟ้าเหมือนของเด็กวัยรุ่นตอนแข็งตัวเต็มที่ แต่มันแกว่งโตงเตงระหน้าขาไปมา ภารโรงเฒ่าโชว์ลีลาเด้าเอวเย็ดปากต๋องยิกๆ ลีลาของแกเร่าร้อนทำเอาเด็กหนุ่มทั้งห้องน้ำลายเหนียวคอไปหมด ไม่นึกว่าภารโรงแก่ๆจะมีลีลาเผ็ดร้อนถึงใจขนาดนี้ เบิ้มกดบ่าต๋องไว้แน่น ตาจ้องควยอันใหญ่ไม่กระพริบ สมหมายถอนควยออกจากปากต๋องแล้วเด้าสวนเข้าไปอย่างแรงเกือบถึงคอหอยทำเอาต๋องตาเหลือก “อ่าส์..มันส์จริงๆ..สะ..เสียวควยจริงๆโว้ย..” สมหมายพร่ำพูดไม่หยุดปาก เขาร่อนส่ายเอวไปมา มือหนึ่งจับยึดคางต๋องไว้แล้วแทงควยทะแยงซ้ายทีขวาทีจนตุงกระพุ้งแก้มต๋อง แกทำเหมือนเย็ดจิ๋มไม่มีผิด ขนาดเบิ้มซึ่งเคยดูหนังโป๊มานับไม่ถ้วนยังอดตื่นเต้นกับลีลาของสมหมายไม่ได้ ขิงแก่มันร้อนแรงอย่างนี้นี่เอง ลีลาเจนจัดของสมหมายทำให้เลือดในตัวเบิ้มร้อนฉ่าขึ้นมาทันที “เสียวควยดีจริงๆครับคุณเบิ้ม..ลองไหมครับ ลองไหม.เอาควยมายัดปากมันเลยสิครับ.” สมหมายร้องเชิญชวนเบิ้มอย่างเอาใจ เบิ้มเหลือบตามองไปรอบห้องเพื่อดูปฏิกิริยาของเพื่อนๆ ใจหนึ่งเขาก็อยากลอง แต่ถ้าเขาเอาควยให้ต๋องดูด คนอื่นอาจจะคิดว่าเป็นความเงี่ยนส่วนตัวมากกว่าเป็นการแก้แค้นให้ชัย.. เบิ้มพยายามข่มอารมณ์เงี่ยนที่กำลังเดือดพล่านอยู่ในตัวอย่างยากลำบาก ยิ่งเห็นภาพสมหมายเด้าปากต๋องยิ่งใจสั่น เขาออกคำสั่งภารโรงเฒ่าด้วยน้ำเสียงสั่นพร่านิดๆจนคนฟังรู้สึกได้ “อย่าพึ่งแตกนะน้าหมาย เย็ดไอ้ต๋องโชว์พวกผมก่อน..” ต๋องส่ายหน้า น้ำตาไหลพราก เขาส่งเสียงอู้อี้เพราะควยยังคาปาก แค่อมควยให้ภารโรงแก่ๆต่อหน้าคนเป็นสิบก็ทุเรศเกินทนแล้ว เบิ้มยังจะให้เขาถูกเย็ดอีก.. สมหมายถอนควยยักษ์ออกจากปากต๋อง น้ำลายเหนียวเยิ้มติดปลายควยเป็นทางยาว.. พอควยหลุดจากปาก ต๋องก็รีบละล่ำละลักวิงวอน “อย่าให้น้าหมายทำกูเลยกูขอร้อง.จะให้กูกราบตีนไอ้ชัยก็ได้.”

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   >ครูพงษ์กดปุ่มหยุดบนนาฬิกากับเวลา >ตามองตัวเลขบนหน้าปัดอย่างพึงพอใจ >ภายในช่วงไม่กี่อาทิตย์ให้หลังก้านพัฒนาสถิติได้ดีขึ้นเรื่อยๆ > ยิ่งได้ซ้อมกับรองเท้าคู่ใหม่ >ยิ่งเห็นได้ชัดว่าเขาดูคล่องตัวขึ้น >เป้าหมายการเป็นนักกีฬาตัวแทนเขตดูจะไม่ใช่เรื่องท้าทายสำหรับก้านอีกต่อไปแล้ว > > เด็กหนุ่มมีพรสวรรค์อย่างก้านควรจะไปได้ไกลกว่านั้น.. >สำหรับครูพงษ์ก้านเหมือนเพชรในตม รอให้คนมาค้นพบและเจียระไน > >การเติบโตมาในชนบทและใช้ชีวิตอย่างปากกัดตีนถีบทำให้เขาแกร่งและทรหดเกินอายุ > ขอเพียงได้รับการสนับสนุน ก้านต้องไปได้ไกลกว่านี้แน่.. > > >ครูพงษ์กวักมือเรียกก้านให้เดินมาหา >โชว์นาฬิกาให้ก้านดูสถิติใหม่ที่ตัวเองทำไว้ >เขาพูดกับเด็กหนุ่มด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ > > > “เยี่ยมไปเลยก้าน ถ้าทำเวลาดีขึ้นเรื่อยๆแบบนี้ >ได้เป็นตัวแทนเขตระดับเยาวชนแน่นอนครูว่า..” > > >ก้านเอาแขนปาดเหงื่อบนหน้าผาก >แทนที่จะดีใจเขากลับนึกถึงไอ้บอลเป็นคนแรก.. >ถ้าเขาได้ลงแข่งกีฬาเยาวชนระดับชาติ >มันคงดีใจเหมือนได้รับเลือกเป็นตัวแทนซะเอง > > >ครูพงษ์เก็บนาฬิกาใส่กระเป๋ากางเกงวอร์ม >ตามองก้านซึ่งเดินเหยาะๆไปรอบๆเพื่อลดอุณหภูมิในร่างกาย >ครูหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น > > >“ก้าน ครูถามอะไรหน่อยสิ >สนใจอยากเข้าเรียนที่โรงเรียนกีฬาไหม >ครูว่าอย่างเราต้องไปได้ไกลกว่านี้ถ้าได้ฝึกกับโค้ชดีๆ >มีทุกอย่างที่พร้อมกว่านี้” > > >“ครูก็สอนดีแล้วนี่ครับ “ ก้านตอบ “ถ้าไม่ได้ครูช่วยฝึก >ผมคงไม่เก่งขึ้นขนาดนี้..” > >ครูพงษ์โบกไม้โบกมือ “เฮ้ย! >ครูมันก็แค่ครูพละในโรงเรียนมัธยมเล็กๆ >อย่างเราควรจะได้ฝึกกับโค้ชเก่งๆ มีที่ทางพร้อมกว่านี้ >มีอุปกรณ์พร้อมกว่านี้ >เอาแค่เวลาซ้อมเที่ยงกับเย็นยังไม่พอหรอกว่ะก้าน >นักกีฬาทีมชาติเขาซ้อมกันทั้งวัน เก็บตัวกันเป็นเดือนๆ >อยู่ที่นี่ข้อจำกัดมันเยอะ ครูเข้าใจ >แต่ถ้าก้านได้ไปเรียนที่โรงเรียนกีฬาที่มีทุกอย่างพร้อม >เราต้องไปได้ไกลกว่านี้แน่” > > >ก้านถอนใจ... อันที่จริงเขาก็ซึ้งน้ำใจครูพงษ์อยู่ไม่น้อย >ที่ผ่านมาครูพงษ์ทั้งผลักดัน ทั้งให้ความช่วยเหลือเขาเต็มที่ >แต่เขาไม่ได้หวังไกลถึงขนาดนั้น > > >“ว่าไงก้าน..” ครูพงษ์ถามซ้ำเมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไป >“สนใจไหม ครูจะขอทุนให้” > > >“อย่าพึ่งเลยครับครู ผมไม่อยากไปเรียนที่อื่น >อยากเรียนที่นี่มากกว่า..” > > >“ทำไมล่ะก้าน อย่างเรามีพรสวรรค์ ถ้าได้รับการส่งเสริมดีๆ >ครูว่าเราอาจติดทีมชาติ หรืออย่างน้อยๆก็รุ่นเยาวชน >ถึงตอนนั้นก็ได้โควต้าเข้ามหาวิทยาลัยดีๆ >...อดทนอีกนิดพอเรียนจบที่บ้านเราก็สบาย” > > >ก้านหลบตามองพื้น ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรให้ครูพงษ์เข้าใจ.. > เขาไม่ได้ทะยานอยากจะเป็นนักวิ่งทีมชาติ >แต่การเป็นนักกีฬาโรงเรียนทำให้เขาไม่ต้องจ่ายค่าเทอม >ไม่ต้องซื้อชุดนักเรียน รางวัลที่ได้มาถึงจะไม่ได้มากมายอะไร >แต่เขาก็ซื้อของที่อยากได้โดยไม่ต้องแบมือขอเงินแม่ > > >ครูพงษ์มองก้านที่กำลังทำสีหน้ายุ่งยากใจ >เพราะรู้พื้นเพครอบครัวของเขาดี >จึงเข้าใจว่าก้านอดห่วงทางบ้านไม่ได้ >ครูหนุ่มเอามือตบไหล่ก้านเบาๆ >พยายามหว่านล้อมชี้ชวนให้ก้านนึกถึงอนาคต > > >“ห่วงบ้านหรือ ครูเข้าใจนะ แต่ครูอยากให้เราลองไปคิดดูอีกที >คนมีพรสวรรค์อย่างเราจะมาทิ้งอนาคตไว้ที่หมู่บ้านเล็กๆนี่ก็น่าเสียดาย >เชื่อครูสิ ครูอยากให้เราประสบความสำเร็จจริงๆ” > > >“ผมขอคิดดูก่อนครับครู..” ก้านตอบอย่างหนักใจ >เขารู้ว่าครูหวังกับเขาไว้มาก แต่จะให้เขาไปเรียนที่ไกลบ้าน >เขาคงทำใจลำบาก โดยเฉพาะตอนนี้... >มีคนที่เขาทั้งรักทั้งห่วงเพิ่มมาอีกคน >และเขาไม่อยากจากมันไปไหนไกล > > > >ก้านมองที่มุมหนึ่งที่ขอบสนาม >วันนี้มันมานั่งดูเขาซ้อมอยู่คนเดียวเพราะเพื่อนๆของมันคงเบื่อที่จะตามมานั่งดูเขาซ้อมทุกวัน > > > >“ไปคิดดูดีๆนะก้าน อนาคตมันอยู่ที่เราเลือก >ถ้าไม่หวังดีจริงๆครูคงไม่พูด กลับไปคิดดูดีๆนะก้าน โอกาสน่ะ >มันเป็นของคนที่แสวงหา ถ้าเราเลือกอยู่ที่นี่ >มันก็ไปได้ไกลแค่นี้ ถ้าไม่เห็นแก่ครู >ก็นึกซะว่าทำเพื่อแม่ทำเพื่อครอบครัวแล้วกัน” > > >ครูพงษ์ออกปากโน้มน้าวเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่ย่อท้อ >จุดอ่อนเพียงอย่างเดียวของก้านคือ >ไม่ค่อยมีความทะเยอทะยานเท่าที่ควร >หากเขาพอใจจะใช้ชีวิตเรียบง่ายในชนบท >ก็นับว่าน่าเสียดายอยู่ไม่น้อย >หนทางเดียวที่จะกระตุ้นให้ก้านมีความมุ่งมั่นมากกว่านี้ >ก็คือยกเรื่องครอบครัวขึ้นมาอ้าง >ครูพงษ์รู้ดีว่าก้านรักแม่มาก อะไรที่เขาทำเพื่อแม่ได้ >เขาจะต้องทำอย่างแน่นอน > > >ก้านทำทีเป็นก้มหน้าผูกเชือกรองเท้า ยังไม่ยอมสบตา >แต่ใจก็อดคิดตามที่ครูพูดไม่ได้ > > >“ถ้ายังไม่แน่ใจก็ลองกลับไปคิดดูก่อน >จะให้ครูไปช่วยคุยกับแม่เราให้ก็ได้” > > >ก้านลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย >ชำเลืองมองไปที่ริมสนามอย่างกระวนกระวายใจ >เที่ยงนี้เขาซ้อมหนักมากจนไม่มีเวลาพักคุยเล่นกับมันเหมือนเคย >เขากลัวมันจะเบื่อเสียก่อนที่ต้องมานั่งดูเขาซ้อมแทนทีจะได้ไปคุยเล่นกับเพื่อน > ทั้งที่เขาไม่มีเวลาให้มันเลยแม้แต่น้อย > > >“ครูครับ เอ่อ..ผม..ขอไปพักกินน้ำหน่อยครับครู” > > >ครูพงษ์เลิกคิ้ว >เข้าใจว่าก้านลำบากใจที่จะคุยเรื่องเรียนจึงโบกมือไล่ > >“ไปพักกินน้ำกินท่าก่อนแล้วค่อยมาซ้อมต่อ >เรื่องนี้ไว้คุยกันทีหลังก็ได้..” > > >พอได้รับคำอนุญาตก้านก็วิ่งห้อไปที่ม้าหินอ่อนใต้ร่มไม้ข้างสนาม > พอเขาทรุดตัวลงนั่ง ไอ้บอลก็ส่งแก้วน้ำให้เขาอย่างรู้ใจ > > >ก้านกระดกแก้วเทน้ำลงคอรวดเดียวเกือบหมด >เขาเทน้ำส่วนที่เหลือรดหัวรดตัว >ก่อนจะวางแก้วลงบนโต๊ะแล้วหันไปยักคิ้วให้ไอ้บอล..สลัดเรื่องเครียดออกจากหัวไปหมดทันที.. > > >“อ่า..ชื่นใจ..” > > >“เหนื่อยมากไหมพี่..” > > >“เหนื่อยแค่ไหนพอเห็นหน้าเอ็งก็หายละ..” เขาทำเสียงออด >ตามองแก้มแดงๆเพราะกระไอแดดของมันอย่างเอ็นดู > > >“ลิเกอีกแล้ว..” มันบ่น >หยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อส่งให้เขา >ก้านหยิบผ้านุ่มๆหอมๆมาซับหน้า >ทั้งที่ใจจริง...อยากหอมเจ้าของผ้ามากกว่า > > > >“แล้วตกลงกีฬาสีปีนี้เอ็งได้ลงแข่งอะไรไหม >ไม่ต้องขึ้นแสตนด์เชียร์แล้วนี่..” ก้านถาม >เอามือโอบไหล่มันเนียนๆ > > >“ไม่ได้แข่งอะไรพี่ ปิงปองก็มีคนอื่นลงสมัครเยอะแล้ว >เก่งกว่าผมด้วย..” > > > >“งั้นเอ็งก็มีเวลามาเชียร์พี่แล้วสิ “ก้านชี้ชวน >เขาลงแข่งหลายอย่าง >ถ้ามันมานั่งเชียร์อยู่ข้างสนามคงจะดีไม่น้อย” > > >“ผมไม่เชียร์พี่หรอก เราอยู่คนละสีกัน” มันตอบหน้าตาเฉย >“ผมก็ต้องเชียร์นักกีฬาสีเดียวกะผมดิ >ไว้พี่ไปแข่งกะโรงเรียนผมค่อยเชียร์พี่” > > >“ไหน..ใครเป็นนักกีฬาสีเอ็ง พี่จะกระทืบมันให้ลงแข่งไม่ไหวเลย >เอ็งจะได้เชียร์พี่เหมือนเดิม” > > >ก้านทำท่าขึงขัง ชกต้นแขนเล่นมันเบาๆ > > >“ล้อเล่นพี่ ผมเป็นแฟนพี่ก็ต้องเชียร์พี่สิ >ไม่เชียร์พี่ก้านแล้วจะให้ไปเชียร์หมาที่ไหน?” > > >ก้านหัวเราะลงลูกคอ เอามือขยี้หัวมันเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว >พักหลังๆมานี่ดูมันช่างยอกช่างย้อนขึ้นทุกวัน >ผิดกับเมื่อก่อนที่มันชอบพูดจาซื่อๆไม่ทันใครจนถูกเขาหลอกเล่นอยู่บ่อยๆ > ก้านนั่งโอบไหล่มันบนม้าหินอ่อน >ตามองสนามฟุตบอลท่ามกลางแดดร้อนเปรี้ยงอย่างท้อใจ >ไม่อยากกลับไปซ้อมเลยจริงๆ... >ไม่ใช่ว่าขี้เกียจ..แต่เขาอยากอยู่กับมันให้นานที่สุด.. > > > >เสียงนกหวีดเป่าเรียกดังมาจากอีกฝั่งหนึ่งของสนามทำให้ก้านถอนใจยาว >เวลาที่อยู่ด้วยกันสองคนมันผ่านไปเร็วจริงๆ > > > >“ไม่อยากไปเลยว่ะ..อยากอยู่กับเอ็งนานๆ..” > > >“ไปเหอะพี่ เดี๋ยวครูว่า ผมนั่งรออยู่ตรงนี้แหละ >ไม่ไปไหนหรอก..” > > > >ก้านมองหน้าบอล อยู่ๆก็เกิดใจหายอย่างบอกไม่ถูก >ทั้งที่มันก็นั่งอยู่ตรงนี้ แต่เขากลับไม่อยากจากมันไปไหนไกล > > > > ก้านมองหน้ามันอย่างอ้อยอิ่งอาลัยอาวรณ์ >ภายในใจมันโหวงๆพิกล >เหมือนว่าอีกไม่นานเขากับมันจะต้องจากกันไกล >เด็กหนุ่มพยายามสลัดความคิดว้าวุ่นออกจากหัว >บอกตัวเองไม่ให้คิดฟุ้งซ่านเพราะกลัวจะเกิดลางไม่ดี > > > > >กระทั่งได้ยินเสียงนกหวีดเป่าเรียกอีกครั้งทำให้เขาตัดใจวิ่งเหยาะๆไปหาครูที่กลางสนาม > >โดยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายก็กำลังมองตามหลังเขาอย่างอาลัยอาวรณ์ไม่แพ้กัน.. > > >............................................................................................... > > > > >สมหมายเป็นภารโรงที่โรงเรียนทุ่งทองวิทยาเกือบสามสิบปีแล้ว >พวกนักเรียนต่างพากันเรียกแกว่าลุงหมายขี้เหล้า >เพราะแกตาแดงก่ำเหมือนคนเมาซ้ำยังได้กลิ่นเหล้าขาวจากลมหายใจคละคลุ้งตลอดเวลา > >ใจจริงสมหมายอยากเลิกเป็นภารโรงแล้ว >เพราะสังขารเริ่มร่วงโรยจากการกรำงานหนักมานานนับสิบปี >แต่แกจนใจเพราะไม่มีความรู้ติดตัวพอจะไปทำอย่างอื่น >ซ้ำเงินทองที่เก็บกำมาได้ก้อนหนึ่งก็ถูกเมียสาวหอบติดตัวหายเข้ากรุงไป >นับตั้งแต่นั้นแกก็เริ่มดื่มเหล้าดับทุกข์มาตลอด >จนติดเหล้าหนักแทบไม่เป็นอันทำงาน >ขนาดถูกผอ.ขู่จะไล่ออกหลายรอบ >แกยังอดใจไม่ได้เลิกเหล้าไม่ได้เสียที >ครั้นจะไล่ออกก็สงสารด้วยเห็นว่าแกเป็นคนเก่าคนแก่ที่อยู่โรงเรียนแห่งนี้มานาน > สุดท้ายบรรดาครูทั้งหลายก็พากันอ่อนใจเลิกยุ่งกับแกไปเอง > > >สมหมายก้มนาฬิกาเก่าคร่ำคร่าที่ข้อมือ >อีกสิบนาทีจะถึงเวลาที่นัดหมาย >เขาปลิ้นบุหรี่จากกระเป๋าเสื้อมาสูบฆ่าเวลาอย่างใจเย็น >เมื่อวานนี้ เบิ้ม >ลูกชายวัยรุ่นของรองผอ.มาขอยืมกุญแจห้องเกษตรและยังสั่งให้แกไปที่นั่นตอนบ่ายโมง > > > แม้เบิ้มจะยังเรียนอยู่ชั้นม.6 >แต่สมหมายก็ทำตามคำสั่งเขาอย่างเชื่อฟังไม่มีการบิดพลิ้ว >เพราะเบิ้มชอบทำตัวกร่างและวางอำนาจเกินวัย >บ่อยครั้งที่เขาสั่งให้สมหมายทำเรื่องเสี่ยงต่อการถูกไล่ออก >เช่นใช้ให้สมหมายคอยดูต้นทางระหว่างเขาเย็ดกับเด็กสาวใจแตกในเรือนเพาะชำ >หรือสั่งให้สมหมายแอบไปซื้อเบียร์มาให้เขาในเวลาเรียน >โดยมีค่าจ้างเป็นเหล้าขาวหนึ่งกลมใหญ่ >สมหมายทำตามคำสั่งอย่างเคร่งครัดยิ่งกว่างานในโรงเรียนเสียอีก > > > >วันนี้ก็เช่นกัน >แม้เขาจะสังหรณ์ใจว่าวันนี้เบิ้มคงวางแผนทำเรื่องพิเรนท์อีกเหมือนเคย >แต่สมหมายไม่คิดจะขัดคำสั่ง พอใกล้เวลานัด >แกก็เดินดุ่มฝ่าแดดยามบ่ายตรงไปยังอาคารเก่าหลังโรงเรียน > > >อาคารไม้ชั้นเดียวหลังเก่าถูกทิ้งร้างจนจะพังแหล่มิพังแหล่ >มีไว้เพียงเก็บอุปกรณ์เกษตรเก่าๆที่แม้แต่ครูเกษตรบางคนยังไม่เคยย่างกรายเข้ามาใกล้ > สมหมายเหลียวซ้ายแลขวาจนแน่ใจว่าปลอดคนจึงค่อยย่องขึ้นอาคาร >ห้องที่เบิ้มนัดเขาอยู่มุมในสุดมิดชิดลับตาคน >แกย่องไปเงียบๆจนถึงหน้าห้องที่ประตูเปิดแง้มอยู่ >ทว่าก่อนที่จะผลักประตูเข้าไป >ภาพที่เห็นจากช่องประตูทำให้แกตาเบิกโพลง > >ภายในห้องนั้นร้อนอบอ้าวและอับทึบ เพราะหน้าต่างปิดสนิททุกบาน >แสงสว่างลอดจากกระจกเหนือกรอบหน้าต่างส่องให้เห็นเหตุการณ์ภายในห้องถนัดตา > > > > >เบิ้มยืนกอดอกอยู่กลางห้อง...พรรคพวกของเขายืนล้อมวงเป็นกลุ่มใหญ่ >สมหมายรู้จักพวกเขาดีทุกคนเพราะเด็กหนุ่มเหล่านั้นเล่นฟุตบอลทีมเดียวกับเบิ้ม > แถมยังร่วมมือกันทำเรื่องพิเรนท์ๆนับครั้งไม่ถ้วน >เด็กหนุ่มแต่ละคนมีสีหน้าเคร่งเครียดถมึงทึงอย่างเห็นได้ชัด > > > >พวกเขายืนล้อมรอบเด็กหนุ่มคนหนึ่งซึ่งแก้ผ้าล่อนจ้อนนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น > สมหมายรู้จักเขาดีเพราะเป็นเด็กแฝดคู่เดียวในโรงเรียน >แต่ตอนแรกแกไม่แน่ใจนักว่าเป็นคนไหน >กระทั่งได้ยินเบิ้มเรียกชื่อ.. > > > >“ไงวะไอ้ต๋อง..คงรู้ตัวสินะว่ามึงทำเหี้ยอะไรเอาไว้ >ถึงเวลามึงโดนเอาคืนแล้วว่ะ ไอ้เหี้ย..” > > > >เบิ้มเอาเท้าเขี่ยปลายคางต๋องให้เงยหน้าขึ้น >ต๋องคิดไว้แล้วว่าต้องมีวันนี้ >ชัยเป็นคนตลกเฮฮามีเพื่อนมากมายแถมยังเป็นนักกีฬาฟุตบอลทีมโรงเรียน > เขาทำให้ชัยต้องเจ็บตัว >ก็ไม่แปลกที่เบิ้มหนึ่งในเพื่อนรักของชัยจะยกพรรคพวกตามมาเอาคืน > เพียงแต่.. >เขาไม่คิดว่าตัวเองจะถูกเบิ้มไล่ต้อนจนมุมง่ายดายขนาดนี้ >เพราะที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น >เขาก็หาวิธีเอาตัวรอดได้ตลอด..ต๋องเงยหน้ามองเด็กหนุ่มในห้องอย่างหวาดหวั่น > เดาไม่ออกว่าจะเกิดอะไรขึ้น รู้แต่ว่าเบิ้มต้องเล่นแรงแน่ๆ > > > >เบิ้มยิ้มเหี้ยมเกรียม >เขาไม่ถูกชะตากับต๋องนานแล้วเพราะรู้สึกว่าต๋องหน้าไหว้หลังหลอกไว้ใจไม่ได้ >เด็กหนุ่มทรุดตัวลงนั่งยองๆตรงหน้าต๋อง ..พูดช้าๆอย่างใจเย็น > > > >“ป่านนี้ไอ้โต้งคงเป็นห่วงมึงแย่แล้วมั้งที่มึงหายไป >แต่มันคงมาตามหามึงไม่ได้หรอก >เพราะมันต้องไปช่วยอาจารย์จัดหมวดหนังสือในห้องสมุด >กว่าจะเสร็จคงเลิกเรียนพอดี..ถึงตอนนั้นกูคงเสร็จธุระกับมึงแล้ว..” >เบิ้มเอามือตบแก้มต๋องเบาๆแล้วลุกขึ้นยืน >เขากระซิบบอกเด็กหนุ่มผิวคล้ำร่างเล็กที่ยืนอยู่ใกล้ๆ > > > >“ไอ้ป้อม มึงไปดูซิว่าน้าหมายมาหรือยัง >ถ้ามาแล้วบอกให้เข้ามาในห้อง แล้วมึงคอยดูต้นทางไว้..” > > >ป้อมเดินไปเปิดประตูก็สะดุ้ง >เพราะสมหมายยืนตัวลีบแอบอยู่ข้างประตูสักพักหนึ่งแล้ว >ป้อมเดินไปหยุดหน้าประตู พูดค่อยๆพอได้ยินกันสองคน > > >“น้าหมายเข้าไปเลย ไอ้เบิ้มมันคอยนานแล้ว ทางนี้ผมเฝ้าเอง” > > >สมหมายเดินกระย่องกระแย่งเข้าไปในห้อง ทำหน้าเลิ่กลั่ก >แกมองร่างเปล่าเปลือยของต๋องที่นั่งคุกเข่าอยู่กับพื้น >อดคิดไม่ได้ว่าครั้งนี้เบิ้มทำเกินไปแล้ว..หากใครมาเจอเข้าต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ > เขากวาดตามองสำรวจเด็กหนุ่มที่ยืนรุมล้อมต๋อง >บางคนหน้าแดงก่ำเหมือนพึ่งกรึ่มเบียร์มาหมาดๆ >สมหมายสัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่ในตัวพวกเขา >บรรยากาศในห้องเล็กๆนั้นอึดอัดและตึงเครียด >เหมือนภูเขาไฟลูกใหญ่ที่กำลังปะทุ > > > >“เอ่อ..คุณเบิ้มให้ผมมาทำไมหรือครับ..” >เขากระซิบถามเบิ้มด้วยน้ำเสียงกริ่งเกรงยิ่งกว่าตอนพูดกับครูบางคนในโรงเรียนเสียอีก > > >เบิ้มหันมายักคิ้วให้ภารโรงเฒ่า พูดหน้าตาเฉย > “เห็นน้าหมายถูกเมียทิ้งไปนาน คงจะเงี่ยน >ผมเลยพาคนมาให้น้าหมายเย็ด..” >“หา! อะไรนะครับคุณเบิ้ม” > > > >ภารโรงเฒ่าตกตะลึง >ไม่อยากเชื่อหูว่าตัวเองว่าเบิ้มจะสั่งให้เขาทำอะไรพิเรนท์ได้ถึงเพียงนี > เบิ้มเคยใช้เขาทำอะไรพิสดารหลายอย่างก็จริง >แต่ให้เย็ดเด็กนักเรียนชายต่อหน้าคนเป็นสิบนี่มันบ้าชัดๆ >เป็นภารโรงมาค่อนชีวิต เจอเด็กเฮี้ยวๆมาสารพัด >แต่ไม่เคยเจอใครร้ายกาจเท่าเบิ้ม >ภารโรงเฒ่ายืนทำหน้าล่อกแล่ก >ชั่งใจอยู่ว่าเบิ้มเอาจริงหรือแค่ขู่เด็กคนนั้นเล่นเฉยๆ > > > ต๋องเงยหน้ามองเบิ้มอย่างเคียดแค้น >ทั้งที่รู้ดีแก่ใจว่าเบิ้มคงหาวิธีเอาคืนให้เจ็บแสบไม่น้อยกว่าที่เขาทำกับชัย > >และการให้ภารโรงแก่ๆขี้เหล้ามาเย็ดเขานี่ก็นับว่าแสบสันต์ไม่น้อย > ต๋องมองสมหมายอย่างรังเกียจ ใบหน้าเขาเหี่ยวย่นกร้านเกรียม >ผมขาวโพลนเต็มหัวซ้ำยังกลิ่นเหล้าคละคลุ้ง >ต๋องผ่านควยมาหลายดุ้นแล้วยังทำใจให้ภารโรงแก่ๆเย็ดไม่ลง > > >“คุณเบิ้มครับ ยะ..อย่าเลยมันไม่ดี.. ผมทำไม่ได้หรอกครับ” >สมหมายระล่ำระลักปฏิเสธ >นึกไม่ถึงว่าเบิ้มจะเล่นพิเรนท์ได้ขนาดนี้ >ถึงเขาจะห่างจากเรื่องอย่างว่ามานานจนเก็บกดก็จริง >แต่ให้ทำกับเด็กผู้ชายคนนี้ในห้องอับๆต่อหน้านักเรียนเป็นสิบ >เขาก็ทำไม่ลง > > > >“ทำไม่ได้หรือน้าหมาย..แค่เรื่องเย็ดง่ายๆนี่ยังทำไม่ได้หรือ >มิน่า.. เมียน้าหมายถึงได้หนีไป” เบิ้มถากถางภารโรงเฒ่า >จงใจพูดจี้ใจดำอีกฝ่ายอย่างเลือดเย็น > >“งั้นผมจะบอกอะไรให้ >ผมรู้ว่าน้าหมายแอบขโมยของในสหกรณ์โรงเรียนไปกินไปใช้เพราะเอาเงินไปซื้อเหล้าหมด > แค่กินเหล้าตอนทำงานแล้วไม่โดนไล่ออกนี่ก็บุญเท่าไหร่ >แต่ถ้าผอ.รู้ว่าน้าหมายขโมยของ ไม่รอดแน่ๆ ผมมีพยานนะจะบอกให้ >..” > > >เบิ้มจ้องตาเขม็งให้สมหมายรู้ว่าเอาจริง >สมหมายก้มหน้ามองพื้นอย่างอดสูใจ >เขาเคยถูกเบิ้มดูถูกถากถางมาสารพัด แต่ไม่เคยถูกขู่เข็ญขนาดนี้ > อ่านจากสายตาแล้ว >ถ้าขัดคำสั่งเบิ้มคงไม่แคล้วต้องถูกไล่ออกแน่ๆ > > >ภารโรงเฒ่ารู้สึกเหมือนโดนไล่ต้อนจนมุมโดยเด็กหนุ่มคราวลูก >แกมองร่างเปล่าเปลือยของต๋องอย่างกระอักกระอ่วนใจ >อยู่มาจนจะครึ่งชีวิตแล้วยังไม่เคยเย็ดผู้ชายมาก่อน >ซ้ำยังมาเย็ดต่อหน้าคนเป็นสิบด้วย >เกิดใครมาเห็นเข้าก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน.. > > > >เป็นครั้งแรกที่ต๋องรู้สึกประหวั่นพรั่นพรึง >เขามองใบหน้าหล่อเหลาของเบิ้ม >นึกเจ็บใจตัวเองที่เคยแอบลงไหลได้ปลื้มฝันว่าจะได้เอากับเบิ้มสักครั้ง > ทั้งที่รู้ว่าเบิ้มไม่ค่อยชอบขี้หน้าเขา >อีกฝ่ายส่งยิ้มที่ดูไร้เดียงสามาให้ >ขัดกับแววตาอำมหิตเหี้ยมเกรียม..ต๋องรู้สึกเหมือนคอแห้งผาก >มือเท้าเย็น ... พอเห็นว่าเบิ้มเอาจริงก็ลนลานไปหมด > > > >“เบิ้ม..กูผิดไปแล้ว มึงจะให้กูไปกราบตีนขอขมาไอ้ชัยก็ได้ >อย่าให้น้าหมายทำกูเลย กูขอร้อง..” > > > >เบิ้มยิ้มเยาะ สวนทันควัน >“ตอนนั้นไอ้ชัยก็ขอร้องมึงแบบนี้ใช่ไหม >แล้วมึงปล่อยมันไปหรือเปล่า..” > > > >เจอคำย้อนแบบนี้คนกะล่อนอย่างต๋องยังไปไม่เป็น >เขาก้มหน้ามองพื้น ยังคงจำสีหน้าของชัยในคืนนั้นได้ดี >แม้ว่าชัยจะอ้อนวอนเขาเท่าไหร่แต่เขาก็ไม่คิดสงสารเลยแม้แต่น้อย > > > >เบิ้มหรี่ตา มองต๋องที่เอาแต่นั่งก้มหน้าอย่างเกลียดชัง >เขาเอาเท้าเขี่ยดุ้นเนื้อตรงหว่างขาต๋อง พูดเสียงเย็นๆ > > >“มึงทำคนอื่นได้ คนอื่นก็ทำกับมึงได้เหมือนกัน..จำไว้.” > > >เด็กหนุ่มในห้องพากันหัวเราะคิกคัก >เบิ้มเอาตีนเขี่ยควยต๋องเล่นทั้งรองเท้านักเรียน >เขาเอาปลายรองเท้าช้อนพวงไข่ต๋องขึ้นมาแล้วกระดกเท้าเบาๆเหมือนกำลังเดาะไข่ต๋องเล่น > ต๋องรู้สึกจุกนิดๆ แต่ควยเขาดันแข็งขึ้นมาขึ้นมาได้ > ต๋องหน้าแดงก่ำ ทั้งเสียวทั้งอายอย่างบอกไม่ถูก.. > > > >“มึงนี่มันร่านควยจริงๆว่ะต๋อง >ขนาดกูเอาตีนเขี่ยควยต่อหน้าคนเป็นสิบแบบนี้ยังควยแข็งขึ้นมาได้ > แบบนี้ต้องให้น้าหมายเย็ดมึงให้หายร่าน..” > > >สมหมายสะดุ้งเมื่อเบิ้มเรียกชื่อเขา เด็กหนุ่มหันมาพยักหน้า >สั่งเสียงเข้ม “ถอดกางเกงเร็วๆสิน้าหมาย “ > > > >สมหมายรีบปลดตะขอกางเกงด้วยมือสั่นเทา >ใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอายที่ต้องมาตกอยู่ใต้อำนาจสั่งการของเด็กรุ่นลูก > >เสียงหัวเราะครื้นเครงดังขึ้นเมื่อกางเกงของสมหมายร่วงไปกองที่ข้อเท้า > >เด็กหนุ่มในห้องพากันซุบซิบวิพากษ์วิจารณ์ดุ้นเนื้อหดเหี่ยวที่หว่างขาแกอย่างสนุกปาก > มันใหญ่ยาวอย่างน่าเกลียด >ดูเหมือนสากห้อยโตงเตงอยู่ตรงหว่างขาสมหมาย >เด็กหนุ่มวัยรุ่นอย่างพวกเขาไม่เคยเห็นควยที่ดูกรำศึกหนักอย่างนี้มาก่อน > >อดคิดไม่ได้ว่าที่เมียแกหนีไปคงเป็นเพราะทนดุ้นเนื้อยักษ์นี้ไม่ไหวแน่ๆ > > > > เบิ้มจ้องหน้าต๋อง ริมฝีกปากหยักยิ้มอย่างพึงพอใจ >เขากระซิบบอกภารโรงเฒ่า > > > >“ควยเหี่ยวแบบนี้จะเย็ดได้ไง >จริงไหมน้า..เอาควยให้ไอ้ต๋องมันดูดสิ จะได้แข็ง” >สมหมายเดินกระย่องกระแย่งไปยืนอยู่หน้าต๋องตามคำสั่ง >ต๋องมองควยกวัดแกว่งอยู่หว่างขาภารโรงเฒ่าแล้วเบือนหน้าหนีอย่างรังเกียจ > ควยใหญ่ยาวเป็นงวงดำคล้ำมีเส้นเลือดปูดโปนพันรอบท่อนลำ >ซ้ำยังฝังมุกสองเม็ด ใครโดนเข้าไปมีหวังตูดฉีกได้ง่ายๆ > > >เบิ้มเห็นต๋องไม่ยอมดูดควยให้สมหมายเสียทีก็นึกหงุดหงิด >เขาทรุดตัวลงนั่งหน้าต๋อง >จับให้หันหน้ามาแล้วบีบคางแน่นจนอีกฝ่ายต้องเผยอปาก > > >“มึงอย่ามาทำดัดจริตไปหน่อยเลย ดูดควยมาแล้วไม่รู้ตั้งกี่อัน >น้าหมายหย่อนควยใส่ปากมันเลย.!” > > >เบิ้มสั่งเสียงเข้ม >เขาบีบขากรรไกรต๋องอย่างแรงจนอีกฝ่ายต้องยอมอ้าปาก >สมหมายหย่อนควยใส่ปากต๋องอย่างกลัวๆกล้าๆ >กลัวต๋องจะกัดควยเขาขาด พอหัวควยหยุ่นๆสัมผัสโดนปากนิ่มๆ >ต๋องก็สะบัดหน้าหนีอย่างแรงจนเบิ้มจับไม่อยู่ >เบิ้มหงุดหงิดจนตบหน้าต๋องฉาดใหญ่ >ก่อนจะหันไปตะโกนเรียกเพื่อนให้มาช่วย > > > >“เฮ้ยไอ้กานต์ มึงมาช่วยก็จับไอ้ต๋องหน่อยสิ >แม่งทำเป็นดิ้นเหมือนไม่เคยดูดควย” > > >เด็กหนุ่มผิวคล้ำร่างสูงใหญ่เดินอาดๆอ้อมมาข้างหลังต๋อง >เขาจับต๋องล็อคคอแล้วจิกหัวต๋องจนหน้าหงาย >เบิ้มบีบปากต๋องแรงยิ่งกว่าเดิมจนต๋องแทบกรามร้าว >ควยดุ้นใหญ่ค่อยๆหย่อนลงมาอีกครั้ง >ต๋องหลับตาปี๋อย่างอับจนหนทาง >กลิ่นอับคาวเหงื่อจากลำควยภารโรงเฒ่าฉุนกึกเข้าจมูก >ต๋องกลั้นหายใจ..รู้สึกได้ว่าหัวควยหยุ่นๆถูกหย่อนลงมาในปากอีกรอบ.. > > >เบิ้มย่อตัวลงมากระซิบขู่ข้างหูเขา.. “อมให้น้าหมายดีๆ >เอาให้เสียวๆเหมือนที่มึงเคยทำให้ผัวมึงนั่นแหละ >ถ้าฟันมึงโดนควยน้าหมาย กูจะถอนออกแม่งให้หมดปาก..” > > >พอโดนตบหน้าไปฉาดใหญ่ต๋องก็รีบทำตามคำขู่แต่โดยดี >เขาหลับตาปี๋ กลั้นใจอ้าปากให้สมหมายค่อยๆหย่อนควยเข้ามา > > >“อ้ะ..สะ เสียว ครับ คุณเบิ้ม ..สะ เสียวมากเลยครับ” > > >สมหมายร้องครวญคราง >มีเมียมากี่คนๆก็ไม่เคยมีใครทำแบบนี้ให้เขามาก่อน >ลีลาดูดควยของต๋องมันเสียวได้ใจดีจริงๆ >ต๋องดูดควยเขาลึกจนแทบถึงคอ >ลิ้นบางนุ่มพลิ้วรอบลำควยเสียวเหมือนกับได้เย็ดหี >ภารโรงเฒ่าสูดปากครวญคราง >...ร้องเรียกชื่อเบิ้มราวกับเบิ้มเป็นคนดูดควยให้เขา > > >ควยใหญ่ยักษ์ของสมหมายเรียกเสียงฮือฮาจากเด็กหนุ่มในห้องได้ไม่น้อย > >เบิ้มมองใบหน้าเหี่ยวย่นที่กำลังสูดปากครางอย่างพึงพอใจ..เขาจับหัวต๋องตรึงให้อยู่กับที่ >ควยดุ้นใหญ่พองตัวเหมือนสัตว์ร้ายที่น่าเกลียดน่ากลัว >มันดำมะเมื่อมเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลาย >เม็ดมุกสองเม็ดนั้นยิ่งทำให้ดูน่าแขยงมากขึ้นไปอีก >ควยดุ้นยักษ์ไม่ได้แข็งชันชี้ฟ้าเหมือนของเด็กวัยรุ่นตอนแข็งตัวเต็มที่ > แต่มันแกว่งโตงเตงระหน้าขาไปมา >ภารโรงเฒ่าโชว์ลีลาเด้าเอวเย็ดปากต๋องยิกๆ >ลีลาของแกเร่าร้อนทำเอาเด็กหนุ่มทั้งห้องน้ำลายเหนียวคอไปหมด >ไม่นึกว่าภารโรงแก่ๆจะมีลีลาเผ็ดร้อนถึงใจขนาดนี้ > > > เบิ้มกดบ่าต๋องไว้แน่น ตาจ้องควยอันใหญ่ไม่กระพริบ >สมหมายถอนควยออกจากปากต๋องแล้วเด้าสวนเข้าไปอย่างแรงเกือบถึงคอหอยทำเอาต๋องตาเหลือก > > >“อ่าส์..มันส์จริงๆ..สะ..เสียวควยจริงๆโว้ย..” >สมหมายพร่ำพูดไม่หยุดปาก เขาร่อนส่ายเอวไปมา >มือหนึ่งจับยึดคางต๋องไว้แล้วแทงควยทะแยงซ้ายทีขวาทีจนตุงกระพุ้งแก้มต๋อง > แกทำเหมือนเย็ดจิ๋มไม่มีผิด >ขนาดเบิ้มซึ่งเคยดูหนังโป๊มานับไม่ถ้วนยังอดตื่นเต้นกับลีลาของสมหมายไม่ได้ > ขิงแก่มันร้อนแรงอย่างนี้นี่เอง >ลีลาเจนจัดของสมหมายทำให้เลือดในตัวเบิ้มร้อนฉ่าขึ้นมาทันที > > >“เสียวควยดีจริงๆครับคุณเบิ้ม..ลองไหมครับ >ลองไหม.เอาควยมายัดปากมันเลยสิครับ.” > > > >สมหมายร้องเชิญชวนเบิ้มอย่างเอาใจ >เบิ้มเหลือบตามองไปรอบห้องเพื่อดูปฏิกิริยาของเพื่อนๆ >ใจหนึ่งเขาก็อยากลอง แต่ถ้าเขาเอาควยให้ต๋องดูด >คนอื่นอาจจะคิดว่าเป็นความเงี่ยนส่วนตัวมากกว่าเป็นการแก้แค้นให้ชัย.. >เบิ้มพยายามข่มอารมณ์เงี่ยนที่กำลังเดือดพล่านอยู่ในตัวอย่างยากลำบาก > ยิ่งเห็นภาพสมหมายเด้าปากต๋องยิ่งใจสั่น >เขาออกคำสั่งภารโรงเฒ่าด้วยน้ำเสียงสั่นพร่านิดๆจนคนฟังรู้สึกได้ > >“อย่าพึ่งแตกนะน้าหมาย เย็ดไอ้ต๋องโชว์พวกผมก่อน..” > > >ต๋องส่ายหน้า น้ำตาไหลพราก >เขาส่งเสียงอู้อี้เพราะควยยังคาปาก >แค่อมควยให้ภารโรงแก่ๆต่อหน้าคนเป็นสิบก็ทุเรศเกินทนแล้ว >เบิ้มยังจะให้เขาถูกเย็ดอีก.. >สมหมายถอนควยยักษ์ออกจากปากต๋อง >น้ำลายเหนียวเยิ้มติดปลายควยเป็นทางยาว.. > > >พอควยหลุดจากปาก ต๋องก็รีบละล่ำละลักวิงวอน > > > > > “อย่าให้น้าหมายทำกูเลยกูขอร้อง.จะให้กูกราบตีนไอ้ชัยก็ได้.” Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.