หายไปในอากาศ
วันต่อมาผมบล็อกไลน์บุ๊ก เพราะไม่งั้นผมก็จะใจอ่อนอีกนั่นแหละ แต่พอถึงค่ำๆ ผมก็ทนไม่ไหวและปลดบล็อกออก ผมคาดการณ์ว่า ถ้าผมสามารถอดใจไม่คุยกับน้องสักสองสามวันได้ สุดท้ายน้องอาจจะโทรหาผมเลย ซึ่งถ้าน้องโทรมาจริงๆ ผมจะรับสายครับ ทั้งนี้เพราะผมไม่ได้โกรธอะไรน้อง แต่ที่ไม่คุยก็แค่อยากรักษาตัวเท่านั้นเอง แต่ถ้าน้องโทรมาหาแล้วผมไม่รับนี่มันก็เกินไปหน่อยนะ แต่เหตุการณ์มันไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิดเลย หลังจากปลดบล็อกไม่นาน บุ๊กก็ส่งข้อความมา
ถ้าทำเป็นไม่ตอบก็ไม่ต้องตอบนะ
ผมเห็นข้อความจากการแจ้งเตือน แต่ไม่ได้กดเข้าไปอ่านครับ แข็งใจปล่อยผ่านวันนั้นไป
แต่วันรุ่งขึ้นผมก็ทนไม่ได้แล้ว เพราะข้อความสุดท้ายของน้องมันแสดงว่าน้องไม่พอใจ ผมไม่ได้ต้องการให้เป็นอย่างนี้ก็เลยคุยกัน แต่ปรากฏว่าน้องโกรธผมมากถึงกับให้ผมไปเอาของที่ให้น้องไว้คืนให้หมด (น้องเพิ่งย้ายบ้านและยังไม่ได้ไปเอาของหลายๆ อย่างจากบ้านเก่า ผมเลยเอาของที่มีให้น้องใช้ไปก่อนจนกว่าจะไปย้ายของมา) แต่ผมก็รู้แหละครับว่ามันคืออาการงอน และน้องอยากให้ผมง้อ
ผมก็ง้อนะ แต่น้องก็ตึงๆ ไปมาก ผมส่งข้อความไปก็ได้แต่อ่าน แต่ไม่ตอบ คงจะเอาคืนผม แต่บอกตรงๆ ว่าแค่น้องอ่านผมก็ดีใจละ สุดท้ายน้องให้โอกาสผมแก้ตัวตามสไตล์ของเขา คือผมต้องพาเขาไปกินขนมในเมือง
ผมบอกน้องว่า ผัดไว้สักคืนหรือสองคืนก่อนนะ เพราะคืนนั้นผมยังไม่สะดวกเพราะมีงานเข้ามาและกลับมาอยู่บ้านใหญ่ด้วย
น้องอ่านแต่ไม่ตอบ...
แต่ในระหว่างที่น้องเงียบอยู่แบบนั้น โป้งก็รับแอดผมในไอจี
พอเปิดไอจีของโป้ง สิ่งที่เห็นคือโป้งกำลังอยู่ที่เชียงใหม่ และแน่นอนที่สุด พอเลื่อนลงมาผมก็ได้เห็นว่าแอร์แมสคือหมาของโป้งอย่างที่ผมคิดไว้
บุ๊กคงจะกล้าโกหกพี่อีกหรอก
ด้วยคำพูดนี้ มันทำให้ผมจี๊ดมาก สรุปเรื่องที่เกิดขึ้นก็คือ บุ๊กขอเงินผม 500 เพื่อไปหาโป้ง (ในขณะที่เวลาบุ๊กเรียกผมไปหา บุ๊กจะไม่เอากระเป๋าตังค์ติดตัวมา ยกเว้นคืนที่เอาเงินมาใช้ผม) บุ๊กไปวิ่งออกกำลังกับโป้งแต่บอกผมว่าไปกับเพื่อน และบุ๊กเอาหมาของโป้งมาดูแลตอนที่โป้งลางานไปเที่ยวเชียงใหม่แต่บอกผมว่าญาติเอามาฝากไว้ และที่สำคัญ บุ๊กขอให้ผมสั่งหนังสือสอบเข้าทหารเหล่าเดียวกับพ่อของเขาให้บุ๊ก ซึ่งพอผมบอกว่าทำไมไม่ขอพ่อ ในเมื่อพ่ออยากให้บุ๊กเป็นทหาร น้องก็บอกผมว่า จะแอบพ่อไปสอบ แต่ตอนนี้ผมคิดว่า บุ๊กคงประทับใจในตัวโป้งจนอยากไปเป็นทหารเหล่าเดียวกับโป้งมากกว่า
ผมแคปรูปแอร์แมสจากไอจีของโป้งส่งให้บุ๊กดู แน่นอนครับ น้องแถแบบโกรธๆ เพราะอารมณ์ตอนนั้นเขายังงอนผมอยู่ แต่สุดท้ายพอไปไม่รอดน้องถามผมว่า
แล้วยังไง มีสิทธิ์อะไร
ผมตอบน้องไปว่า ผมมีสิทธิ์เพราะเงินที่ยืมไปหาโป้งเป็นเงินผม แต่กลับบอกผมว่าจะไปหาเพื่อนทั้งที่เคยบอกว่าจะไม่โกหกอะไรผมอีก น้องบอกว่า
มีงานก็ทำไปเทอะ อย่าเอาเวลามาคิดเรื่องคนอื่นเลย
ผมบอกน้องว่าจะไปเอาของคืนอีกสองวันถัดไป คือวันศุกร์ที่แล้ว แต่นึกได้ว่าน้องเคยบอกว่าเจ้าของหมาจะมาเอาหมาคืนวันนั้น ดังนั้นวันต่อมาซึ่งเป็นวันพฤหัสบดี ผมจึงไปบ้านน้องเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อเอาของคืน
ผมยังนึกว่า ถ้าน้องขอโทษผม ผมจะไม่โกรธน้องอีกแล้ว และเราอาจจะไปกินข้าวกันอีกมื้อก่อนที่จะลดความสัมพันธ์ของเราลงมาเป็นแค่พี่กับน้องที่ไม่ต้องเจอกันทุกวันๆ
แต่น้องแค่มองหน้าผมเพียงแว่บเดียวด้วยแววตาโกรธซึ่งเป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นขณะที่ผมบอกกับน้องว่า
ไปแล้วนะ
ใจผมมันหายไปในอากาศ...
ระหว่างขับรถกลับบ้าน น้องส่งข้อความสุดท้ายมาให้ผม
กลับดีดีโชคดีนะ
มันทำให้ใจผมเต็มขึ้นมาอีกหน่อย แม้ว่าสเตตัสในไลน์ของน้อง good luck มันจะบอกค่อนข้างชัดเจนว่าเรื่องของเราจบลงแล้ว