A24
ชีวิตที่เปลี่ยนขั้วนวนิยายเชิงโลกีย์ จากเค้าโครงเรื่องจริงของชายคนหนึ่ง ตั้งแต่เริ่มจำความได้ก็ถูกล้อเรียนว่าเป็นกะเทย แล้วชีวิตจึงเปลี่ยนขั้วให้ต้องกลายมาเป็น...ชายชื่นชอบไม้ป่าเดียวกัน ชีวิตจะโลดแล่นเป็นไปอย่างใด....ลองติดตามอ่าน
โดย...เอกลักษณ์
บทที่ 24
หนองใน
ในเช้าวันใหม่...เราต้องรีบตื่นโดยที่ไม่ได้ล้างหน้าไก่ เพราะว่าวิสัยของชาวสวนจะต้องตื่นเช้า เพื่อรีบไปทำงานในสวน ก่อนที่แสงแดดจะแผดกล้าร้อน เมื่อไปถึงบ้านก็พบว่าพ่อ...ลงมาทำงานยกร่องในสวนต่อแล้ว เหน่งจึงพูดว่า ขอช่วยงานต่อจนกว่าจะเสร็จดีกว่า เพราะตอนนี้งานสวนที่บ้านก็ยังพอที่จะคอยได้
ตลอดทั้งวัน...พวกเราต่างช่วยกันทำงานยกร่องสวนและอื่นๆๆ ไปทั้งวันโดยเหน่งช่วยอย่างแข็งขัน มีแม่เป็นฝ่ายเสบียง...คอยทำอาหารและส่งน้ำ
เราแอบมองเหน่ง...ยกจอบขึ้นสูงเหนือศรีษะแล้วสับลงไปในดิน ครั้งแล้วครั้งเล่า เพื่อพลิกผืนดินขึ้นมาทำเป็นร่อง มองเห็นพลังกล้ามแขนอันกำยำขึ้นเป็นมัดๆๆ เหงื่อไหลโทรมกาย ย้อยลงมาที่ใบหน้าและคาง จนต้องหยุดปาดเหงื่อ โดยหันหน้ามาทางเรา เหน่งจึงรู้ว่าเรากำลังแอบมองอยู่จึงยิ้มให้ที่มุมปากนิดหน่อย แล้วก็สับจอมขุดดินต่อไป อย่างรุนแรงและรวดเร็วมากขึ้นกว่าเดิมอีก
ยกจอบเหนือหัวแล้วสับลงดิน
ยกจอบเหนือหัวแล้วสับลงดิน
ทำงานต่อไปปานหนึ่งไม่มีอาการเหนื่อยล้าใดๆๆ เหงื่อหยดใหลติงๆๆ อยากจะเข้าไปเช็ดเหงื่อให้เหลือเกิน แต่ก็ทำไม่ได้ ส่วนเราก็เอาเสียมสับดินให้แตกเป็นก้อนเล็กๆๆ เพื่อให้ง่ายต่อการยกร่อง ทำไปแอบมองเหน่งไป...ด้วยหัวใจเอิบอิ่ม
บางครั้งสายตาของสองเราก็ประสานกัน...เข้าให้ เหน่งก็จะแอบยักคิ้วให้ เราก็ได้แต่ก้มหน้าอมยิ้ม
เช้า สาย บ่าย เย็น งานก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนพ่อ....บอกเลิกงานเถิดแล้วชวนไปกินข้าวเย็นด้วยกัน แล้วพ่อก็บอกว่า
หยุดงานก่อน...ลูกเหน่ง...ค้างที่นี่นะ...เหมือนบ้านตัวเอง
เอ...ดูแลเพื่อนให้ดี...
เหน่งหน้าแดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด แล้วชำเรืองมามอง เราจึงแกล้งหลบสายตาไปทางอื่น
หลังอาหารเย็นผ่านไปแล้ว พ่อก็บอกให้รีบกลับไปพักผ่อน เพราะว่าเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เหน่งหน้าแดงอีกครั้ง...แล้วยิ้มให้เราที่มุมปาก ขณะเดินไปสู่กระท่อมท้ายสวน เหน่งจึงกระซิบว่า
พ่อมึงรับกูเป็นลูกเขย...และลูกด้วยละ
พ่อบอก...ให้ดูแลกูให้ดีด้วย
แล้วก็หัวเราะชอบใจ พร้อมกับดึงเราเข้าไปชิดที่หัวไหล่ ประคองกอดกันเดินไปสู่กระท่อมรังรักท้ายสวน พอจะถึงกระท่อม เหน่งก็อุ้มเราด้วยสองมือ ตรงไปที่นอนบนเคร่ไม้ แล้วก็วางเราลง พร้อมกับก้มจูบปากเราอย่างนิ่มนวล
แล้วเหน่งก็ลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับเอามือกุมเป้ากางเกงตนเอง แล้วร้อง...อูยยยย จากนั้นเหน่ง...ก็เข้ามากอด...แล้วเอามือล้วงไปที่รูตูด พร้อมกับกดที่รูตูดแล้วถามว่า
เจ็บรูตัวหรือเปล่า เราจึงตอบไปว่า
แถบไม่มีความเจ็บเหลืออยู่แล้ว...มีแต่ความเสียวกระสันต์
จากนั้นเหน่งก็หันหน้า...เข้ากอดเราแน่นด้วยสองมือ พร้อมกับซบหัวไว้ที่บ่าขวาของเรา พร้อมกับกระซิบที่ข้างหูว่า มีอะไรบางอย่างจะบอกให้รู้ แล้วเหน่งก็นิ่งเงียบไป สักครู่ก็มีหยดน้ำอุ่นๆๆ หยดแมะๆๆ ไส่ที่ด้านหลังของเรา จึงกระซิบเรียกชื่อ
...เหน่ง...เหน่ง...มีอะไรหรือที่จะบอก เงียบไม่มีคำตอบ แต่กลับมีเสียง...อึก..อึกๆๆ..สะเอื้อน..เฮือกๆๆๆขึ้นมาแทน เราจึงพลิกตัวออกมาจากการ กอดของเหน่ง แล้วเอาสองมือจับใบหน้าของเหน่ง พร้อมถามละล่ำละลักด้วยอาการตกใจ
เกิดอะไรขึ้นหรือเหน่ง...บอกมาเถิด...กูรับได้
เราจึงเช็ดน้ำตาให้เหน่ง...ดึงเหน่งเข้ามากอด เหน่งซบหน้าลงที่หน้าอกของเรา จึงเอามือลูบหลังเหน่ง พร้อมกับกระซิบว่า....
กูรับได้
เหน่งสะอื้นเฮือกๆๆ พร้อมกับพูดออกมาว่า
กูเสียใจ...ที่ต้องทำให้มึงเดือดร้อน....เพราะกูไม่ดีเอง
อึกๆๆๆ เสียงเหน่งสะอื้นต่อไป ก็จึงปลอบใจว่า
ปัญหาทุกอย่างมีทางแก้ได้นะ ขอให้บอกมาเถิด จะได้ช่วยกันคิดแก้ไขหาทางเยียวยา หากไม่บอกออกมากก็จะไม่ทราบ บอกมาเถิด จะได้ช่วยกันแก้ไข
เหน่งได้เล่าออกมาว่า 3 วันก่อนหน้าที่จะได้มาเจอกัน เขาได้ไปตีหม้อมา เมื่อสองเรามาเจอกันแล้ว ก็มีการเสพสังวาสกันไปมากกว่าสิบครั้ง ติดต่อกันเป็นเวลา 3 วันแล้ว หากนับระยะเวลา การไปเที่ยวซ่องมาถึงวันนี้ ก็จะเป็นเวลา 7 วันแล้ว ซึ่งถือว่าเป็นระยะสุกงอมเต็มที่ของ โรคหนองใน ในตอนกลางวันนี้เขาเริ่มฉี่ขัดๆๆแล้ว และก็รู้แน่ชัดว่าเป็น หนองใน อย่างแน่นอนแล้ว
สำหรับการเป็น หนองใน สำหรับเขานั้น ไม่ไช่เรื่องที่ใหญ่โตอะไรมากนักเพราะเคยเป็นมาแล้วร่วม 8-9 ครั้ง แต่ที่เสียใจอย่างที่สุดและให้อภัยแก่ตนเองไม่ได้คือ
เอ...มึงจะต้องมาติด โรคหนองใน ไปจากกู...
เอ...กูเสียใจมากๆๆ.....กูกราบขอโทษมึง
ก่อนที่เหน่งจะก้มกราบ เราจึงดึงมือเหน่งเอาไว้ พร้อมดึงเหน่งเข้ามากอดไว้แน่น ไม่ยอมให้ทำอะไร เหน่งจึง....สะเอื้อนเฮือกๆๆ
เราจึงกระซิบที่ข้างหูเหน่งว่า
ควยมึงเป็นหวัด...มีน้ำมูกใหลก็ไปให้หมอฉีดยา กินยา 7-8 วันก็หาย
ถ้าตูดเป็นหวัด...มีน้ำมูกใหลก็ไปให้หมอฉีดยา กินยา 7-8 วันก็หาย
เอ....มึงยังตลกได้อีกหรือ...ฮืออออ
นึกว่าเรื่องคอขาดบาดเจ็บ ที่แท้ควยเป็นหวัด คิคิคิ
เอ....ฮือๆๆๆ ....มึงไม่โกรธกูหรือ
กูบอกมึงแล้วมิไช่หรือว่า...
ขอให้มีมึงอยู่เคียงข้าง...แล้วกอดกูตลอดไปก็พอใจแล้ว
เพื่อตัดเรื่องให้จบเร็ว....เราจึงจับเหน่งแก้ผ้า...พร้อมจึงมือออกไปอาบน้ำ แล้วบอกว่า...เลิกร้องไห้กระจองอแงเป็นเด็กๆๆไปได้แล้ว ควยโตมีหมอยแล้วยังมาร้องไห้อีก คิคิคิ
มึงตลกอีกแล้วนะ...เอ
เหน่งฉี่ก่อนอาบน้ำด้วยอาการยากลำบาก เพราะปวดลำกล้องควย จึงต้องค่อยๆๆฉี่ออกมา แล้วก็มีหนองใหลตามออกมาด้วย เราจัดแจงสระผมอาบน้ำให้เหน่งตามกรรมวิธีเดิมของเรา พร้อมกับพูดให้กำลังใจเหน่ง ไม่ต้องเสียใจใดๆๆทั้งสิ้น เป็นเรื่องของอุบัติเหตุ เมื่อเรื่องเกิดมาแล้วก็ต้องช่วยกันแก้ไข
สิ่งเดียวที่เราไม่แตะต้องคือควยของเหน่ง เพียงแต่เอาน้ำลาดๆๆเท่านั้น เมื่อเช็ดตัวแล้ว ก็บอกให้เหน่งนั่งรอก่อน ไม่ต้องสวมเสื้อผ้า จากนั้นก็ก่อไฟต้มน้ำ เมื่อน้ำเดือดแล้วก็เทผสมกับน้ำเย็นในอ่างให้อุ่นพอดี
ตอนนี้ควยของเหน่งเริ่มบวมแดงขึ้นมา ไข่ก็บวมนิดๆๆ เราจึงให้เหน่งค่อยๆๆเปิดหัวควยออก แล้วเราก็เอาผ้าชุบน้ำอุ่น แล้วค่อยๆหยดน้ำอุ่นลงไปทำความสะอาด แล้วค่อยๆๆใช้ผ้าเช็ด ล้างและเช็ดจนแห้งสะอาดจากนั้นจึงเอาผงพิเศษ โรยที่หัวควย ทาแป้งที่หน้า รักแร้ และอื่นๆๆทั้งตัว แล้วหวีผม สวมเสื้อผ้าให้ แล้วพาไปนอน จากนั้นจึงบอกว่า
แม่ไปอาบน้ำก่อนละลูก
ครับ...แม่เอ
เมื่อกลับมาจากการอาบน้ำแล้ว จึงให้เหน่งนอนลง แล้วก็บรรจงนวดฝ่า เท้าให้ก่อน นวดคลึงๆเพื่อผ่อนคลายกล้ามเนื้อ จากการขุดดินในวันนี้ นวดไปชวนคุยเรื่องการรักษา ควยเป็นหวัดมีน้ำมูกใหล จะทำอย่างไรดี
เหน่งก็บอกว่า ต้องไปโรงพยาบาลเนื่องจากคุ้นเคย เพราะไปรับการรักษาบ่อย เหน่งจึงถูกเราหยิกหนั๊บเข้าให้ที่หัวเน๋า เหน่งร้อง
โอ้ย...หมอยร่วงแน่
จากนั้นจึงถามเรื่องการไปหาหมอ เหน่งบอกว่าจะต้องไปหาหมอในวันพรุ่งนี้ตอนเช้า พอเสร็จแล้วก็จะกลับมาช่วยงานพ่อตา แต่คราวนี้เราจึงดึงขนหน้าแข้งหนั๊บ
อู๊ยยย...เจ็บนะ แล้วเราก็บอกว่า
พรุ่งนี้จะไปด้วย
เหน่งจึงดึงมือเราให้เข้ามาใกล้ แล้วดึงตัวเราเข้าไปกอด เราจึงนอนซบหัว... ไปที่แผ่นหน้าอกของเหน่ง เหน่งกอดเราไว้แน่นในวงแขน พร้อมกับถอนหายใจยาวๆๆ 2-3 ครั้ง แล้วก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย จากการทำงานหนักขุดดินในวันนี้
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
