แบบเรียนไทยเป็นเครื่องมือในการ ‘กล่อมเกลา’ ความคิดอ่อนของเด็กนักเรียนให้เป็นไปตามแบบที่รัฐต้องการ
หรือจะเรียกว่าเครื่องมือโฆษณาชวนเชื่อก็ไม่ผิด

อยากจะบอกว่า แบบเรียนในอดีต romanticized ความจนได้เหนือกว่า แบบเรียนไข่ต้มมาก เพราะ แบบเรียนยุคหลังหลักสูตร 2521 เป็นต้นมา วาดภาพชนบทแสนงาม ชาวบ้านกินปลาในแม่น้ำ กินผักพื้นบ้านอย่างพอเพียง เปี่ยมวิตามิน ในน้ำมีปบา ในนามีผักบุ้ง มีดอกโสน

ทั้งๆที่ชนบทไม่ได้แสนงามแบบนั้น

และว่าบุญว่าบาป คนจนกินไข่ต้มครึ่งลูกนี่โรแมนติกน้อยลง ใกล้เคียงกับความจริงมากขึ้นแล้วนะคะ

ส่วนการสะกดจิตให้ ‘ฟิน’ กับข้าวคลุกไข่ต้มครึ่งลูก นั้น เอาดีๆ ตัวเราหลายคนที่ก็ยังสะกดจิตตัวเองกับหลาย ‘มายาคติ’ ในชีวิตอยู่ (ประเทศเราจน ด้อยพัฒนาแต่อาหารไทยอร่อยที่สุดนะ คนต่างชาติยังชอบมาเที่ยวบ้านเราเลย)

สิ่งที่เราต้องการในการศึกษาไทย ไม่ใช่ เนื้อหาในแบบเรียนที่เปลี่ยนจากโฆษณาชวนเชื่อจากชุดหนึ่งไปสู่อีกชุดหนึ่งที่เราคิดว่าก้าวหน้ากว่า แต่ต้องการให้นักเรียนความสามารถในการถอดรื้อทุกโฆษณาชวนเชื่อได้ด้วยตัวเขาเอง