หมุนเงินไม่พอทุกเดือน เครียดทุกคืน

นอนไม่หลับ หาทางหาเงิน แต่ก็หาไม่ได้

เป็นแกะดำของครอบครัว ไม่ชอบทำตามขนบธรรมเนียมแบบไร้สาระ วันสาร์ทจีน วันตรุษไทย วันส่งเทพขึ้นสวรรค์ ฯลฯ เข้าใจและให้ความสำคัญกับความกตัญญู แต่เราใช้ใจไหว้ไม่ใช่กาย ไม่ชอบเดินทาง เชงเม้งไหว้ที่บ้านตอน 5 โมงเย็นไม่ได้รึไง ทำไมต้องรีบแหกขี้ตาตื่นแต่ตี 5 เพื่อขับรถไปสุสานที่ต่างจังหวัดในช่วงเทศกาลท่ี่คนเยอะมาก ห้องน้ำก็ต้องแย่งกันใช้ ร้านข้าวก็แย่งกันกิน

แม่กับญาติเอาแต่บงการชีวิต วันๆเจอหน้าเอาแต่พูดว่า ทำไมไม่ทำแบบนู้น ทำไมไม่ทำแบบนี้ ทำไมไม่ทำแบบนั้น และสั่งให้คนอื่นในบ้านคอยจับตามองดูเราและเอาไปรายงานนางเวลานางไม่อยู่บ้านว่าเราทำอะไรบ้าง ตื่นกี่โมง สั่งข้าวอะไรมากิน ออกจากห้องบ้างหรือเปล่า ฯลฯ ทั้งๆที่กุมีการศึกษาดีสุดในตระกูล ด้วยวิธีการของกุเอง ได้ทุนเรียนต่อต่างประเทศ เกรด 4.00 แต่ไม่เคยชม ไม่เคยสักคำ มีแต่จะให้ไปทำตามสิ่งที่ตัวเองต้องการ

อยากจะให้ไปทำตามเพื่อนที่เปิดร้านขายของ ซื้อบ้านซื้อรถตั้งแต่อายุ 21 ก็คือเป็นหนี้ตั้งแต่อายุน้อยๆ แต่กุอยากทำอะไรไม่เคยถามกุหรอก กุถนัดด้านไหนไม่เคยสนใจ ไม่สนับสนุนนัก จนกุเครียด ป่วยเป็นโรคแพนิค วิตกกังวล ก็ไม่สนใจ ไม่เข้าใจและไม่พยายามเข้าใจว่ามันคืออะไร ทั้งที่หมอก็บอกว่ามันก็เกิดมาจากทั้งพันธุกรรมและการเลี้ยงดู ทั้งที่ตัวแม่เองก็เป็นวิตกกังวล แต่ไม่ยอมรับตัวเอง

แม่บอกว่าเงินเดือนทุกบาทที่หามาได้ให้มาเก็บไว้ที่แม่ให้หมด แล้วแม่จะให้เงินใช้รายเดือนเอง เฮอะ กุคงยอมหรอก เพื่อที่แม่จะได้ควบคุม บงการชีวิตกุต่อหรอ เรื่องอะไร ทุกวันนี้ย้ายออกมาอยู่คอนโดเองแล้ว บ้านไม่กลับ เพราะบ้านไม่ใช่ safe zone สำหรับกุ มันเป็นเรื่องยากที่จะสู้กับอิทธิพลของพันธุกรรมและการเลี้ยงดูตั้งแต่เกิดมา 20 กว่าปีของเขาที่มันสร้างชุดความคิดในหัวเราว่าอะไรควรเป็นแบบไหน ควรคิดยังไง แต่กุจะสู้ กุจะไม่ยอมให้อดีตมากำหนดอนาคตกุ

แม้ว่าทุกวันนี้ต้องกินยาเป็นกำมือไปด้วย จ่ายค่าหมอไปด้วย ทำงานไปด้วย จ่ายค่าคอนโดไปด้วย โอนเงินให้ที่บ้านแต่ละเดือนไปด้วย แต่กุเชื่อว่าสักวันกุต้องมีชีวิตที่ลงตัว ชีวิตที่ไม่ต้องเป็นเหมือนคนอื่นแต่มีความสุขในแบบของกุ ได้ทำงานในแบบที่กุชอบ ไม่ต้องพยายามไต่ career ladder แต่ชอบเนื้องานที่ทำ มีเงินเดือนพอเลี้ยงตัวเองได้ และมีเวลาเหลือพอทำสิ่งที่ชอบตอนเย็นและวันหยุด มีคนรักที่ดี มีเพื่อนสนิทแค่ 1-2 คนที่เข้าใจกุจริงๆ มีหนังสือให้อ่าน มีข้าวให้กิน มีเตียงให้นอนและมียิมให้ไปออกกำลังกายเบาๆพอได้เคลื่อนไหวร่างบ้าง

มีเวลาให้สวดมนต์ นั่งสมาธิ ฟังเทศน์ฟังธรรม ชีวิตนี้จะต้องการอะไรอีก

.

เอาเข้ามาแจกให้กินคนละแผงค่ะ

.

.

.

.

.

.

.

อิฉันไม่มีสิทธิ์เปย์ผู้ เพราะจนค่ะ
แต่ความจนไม่ใช่ปัญหา นำพาสู่ทุกข์ค่ะ

ขอบคุณนะคะ ที่ชี้แนะ