เรื่องที่จะเล่าให้ฟังคือเคยโพสในนี้ไปแล้วจำได้
เชื่อไม่เชื่อแล้วแต่วิจารณตึงของแต่ละคนนะคะ
ตอนเรียนเสร็จปิ๊กบ้านของส่วนหนึ่งคือชิฟเรือ
อีของที่มันแตกหักได้ก็ขนเอง ก็สองเป๋าเปิด
อีกใบเพราะมีกล้องเนาะใส่หีบมา คล้าย ๆ รูป
แต่แบบหีบหนัง ได้มาไงไม่รู้จำไม่ได้ละ

อ่ะ บินสิงกะโปโตกกลับไทยแวะสิงใด ๆ
ผ่านตม.ไทยแล้วด้วยนะเจอศุล เป็น
ผู้ชายใส่แว่น เหี้ยมาก แบบยูมีหีบเปิดนะ
อ่ะเปิดเป็นกล้อง large format อ่ะของ
แรร์นะไม่มีในไทย ดาวก็ แต่ของมือสองนะ
แบบไม่ใช่แบรนด์เนม ไม่มีราคา มันไม่เชื่อค่ะ
อีนี่ก็ต้าน เปิด ebay history ให้ดูมันมือสองยู๊
กล้องฟิล์มใครอยากได้ ใครจะซื้อ
มันไม่ยอมค่ะ มันบอก ก่อยูเรียนมามีกล้อง
ก่อให้เกิดรายได้ในอนาคตได้จากอุปกรณ์นี้
ดาวแบบ
จะเอาให้ได้เลยชิมิ? ก่อแบกระเป๋าเงินเลยค่ะ
ไม่มีเงิน มันบอกมี ATM ใกล้ ๆ ไปกดได้ (สยามกำมาจล)
สุดท้ายยื้อเป็นชั่วโมง คนที่บ้านมารับ รอโทรมาใด ๆ
จนเอาวะจ่ายก็จ่ายนางคิด % จำได้ว่าจ่ายเกือบสองพัน
กล้องมือสองที่ซื้อมาไม่เกิน $300 ดอกทองสาบส่ง
ป.ล. the irony ของเรื่องนี้คือ ไปเที่ยวยุโรปกับชะนี
แล้วนางซื้อบาลองหลายใบมากในปารีส ขากลับ
เฟรนด์นางเป็นลูกทหารยศหีแตด โทรกริ๊งเดียว
รถกอล์ฟในสนามบินมารับนายทหารขับ
ประเด็นคือขับผ่านหน้าอีเหี้ยแก่แว่นตัวนั้นที่ดาวจำได้
พร้อมกระเป๋าบาลองหลายใบมากไม่ต้องสำแดง
แต่กล้องกูง่อย ๆ โดน ก็ตามนั้นค่ะเวียงไทย
จะเชื่อไม่เชื่อแล้วแต่เนาะ เล่าให้ฟังยามวิกาล