ถ้าหากอยากอ่านนิยายเรื่องนี้ต้องมาสมัครเป็นสมาชิกที่เล้าค่ะ

กะเทยเล้าเป็ดนี่ตอแหลกันไม่เลิกนะคะ อีดอกทอง

ผมอ่านเรื่องนี้ของเอ๋ในปาล์มมาตั้งแต่ยังไม่เห็นเล้าเลย จะว่าปั้นมาประการใด สงสัยครับ

ผมเซฟไว้จนครบทุกตอนแต่ว่า...........

เก็บไว้ในฮาร์ดดิสค์อยู่หลายลูก ไม่ได้อยู่ที่บ้าน ไม่สะดวกจะมาโพสให้ได้

ไว้พร้อมจะมาลงให้ครับ

รักและรอคุณเอ๋มาเล่าชีวิตต่อน่ะครับ

เมท

ปล. อีกอย่างน่ะครับ ไม่ต้องเป็นสมาชิก ทางเล้าก็ใจดีให้เข้าไปอ่านได้ครับ

หนูเห็นมีอีพวกตอแหลนี่คอยมาล่อลวงนักเขียนกับสมาชิกไปอยู่เว็บมันเท่านั้นแหละ

เคยพูดเรื่องอะไรจริงซะที่ไหนล่ะ เว็บมันก็มีแต่ลูกกะหรี่ทั้งนั้นแหละ ถึงเหี้ยเหมือนกันหมด

ที่ปาล์มเค้าถึงได้แบนเว็บมันไงคะ

อย่าไปเหมาเข่งเลยครับ เลือกที่จะรับและเสพสิ่งดีๆ ดีกว่าครับ

เอาเป็นว่าฆ่าเวลากับเรื่องนี้ทั้งหมด เอาตอนที่ผมมีในเครื่องไปอ่านก่อนแล้วกันครับ

"ความทรงจำ...ไม่เคยเลือน"

ชีวิต ของกระเทยอย่างเรา อยู่กับความเหงามานาน แต่ในความเงียบเหงานั้นก็มีความรู้สึกดีๆ มีอดีตที่บางครั้งก็ทำให้ยิ้มคนเดียว บางครั้งก็ทบทวนกับสิ่งที่ผ่านมา ประสบการณ์ชีวิต ของเราอาจจะเปรียบเทียบไม่ได้กับเพื่อนคนอื่น แต่เราก็คิดว่าแต่ละคนทางเดินชีวิตไม่เหมือนกัน เราอาจจะไม่ได้คำตอบเดียวกันเหมือนเพื่อนเรา หรือโชคดีเหมือนคนอื่น

...........................................................................

ตอนที่ 1 – 5 ภาคประถม

ตอนที่ 1 เปิดตัว

เราเป็นลูกแม่ค้า มีเชื้อจีนญวนผสมกัน ตอนเด็ก ๆ ผิวพรรณดีหน้าตาก็ธรรมดา เพราะไม่เคยมีใครชมว่าน่ารัก เพียงแต่มีคนบอกว่าหน้าตาเหมือนแม่เท่านั้น
ชีวิตในวัยเด็กก็วนเวียนอยู่ในตลาด ช่วยพ่อแม่ค้าขาย อายุห้าขวบก็วิ่งเล่นในตลาดแล้ว ที่ตลาดมีโรงหนัง ตอนเด็ก ๆ เราชอบดูโปรแกรมหนัง ดูเขาวาดรูปคัตเอ้าท์ที่ติดหน้าโรงหนัง วันไหนคนน้อยก็ไปขออาที่เป็นพี่เลี้ยงตอนเราเกิด ที่เป็นคนเก็บตั๋ว เข้าไปดูหนัง ดูแค่หนังตัวอย่างก็กลับบ้านแล้ว เพราะดูไม่รู้เรื่อง
เราเป็นเด็กที่เรียนเร็ว อายุห้าขวบก็อยู่ ป. สองแล้ว ด้วยความที่ช่างพูดช่างคุยตั้งแต่เด็กเลยเป็นที่เอ็นดูของพี่ ๆ ที่โรงหนัง จนเราได้รู้จักพี่คนหนึ่ง....

วันนั้นก็ไปเล่นหน้าโรงหนังตามปกติ มีพี่ที่เป็นวัยรุ่น อายุคงไม่เกินสิบแปดเข้ามาคุยด้วยบอกว่า พี่สังข์ (พี่เลี้ยงของเราเอง) ไม่มา แต่ถ้าอยากดูหนังพี่จะพาเข้าเอง อยากดูไหม

.. ไม่มี ตังค์ เราตอบพี่เขาไปตามประสาเด็ก

..ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่พาเข้าเอง ไม่เสียตังค์ด้วย

..พี่เขาจูงมือเราไปที่หน้าประตูทางเข้า
ตอนนั้นเป็นหน้าหนาวยังเช้าอยู่ หนังจะฉายประมาณเที่ยง เราก็แกะมือออก

..พี่โกหกหนังยังไม่ฉายจะดูได้ยังไง....พี่เขาก็ก้มหน้าลงกระซิบที่หู

..อย่าเสียงดังสิ ไม่ตีตั๋วก็ต้องเข้าไปแอบในโรงหนังก่อนแล้วพอหนังฉายเราก็ค่อยๆออกมานั่งเก้าอี้ไง...พี่เป็นคนฉายเข้าได้ตลอดแต่หนูต้องไปแอบก่อน...เข้าใจมั้ย

...เราก็พยักหน้าแล้วเดินตามพี่เค้าเข้าไป เด็กก็คือเด็ก...ว่านอนสอนง่ายไม่รู้อะไรมาก
พี่พามานั่งที่เก้าอี้ด้านหลังสุดและมืดที่สุด พอเห็นเก้าอี้เราก็รีบหาที่นั่งทันที พี่ก็ดึงมือไว้...อย่าดื้อสิมานั่งตักพี่นี่จะได้หลบง่ายเวลาคนเข้ามา เราก็ว่าง่าย พี่จับเรานั่งตักแล้วก็จับเอวเอาไว้ มือเราก็จับที่พนักของเก้าอี้ตัวหน้ากระดิกเท้าไปมาด้วยความดีใจที่จะได้ดูหนัง แล้วก็หันหน้ามาถามพี่เค้าว่า

..เมื่อไหร่หนังจะฉาย..พี่เขาไม่ตอบกลับหอมแก้มเราแทน...เราก็ถามว่าพี่หอมแก้มหนูทำไม

..ก็หนูน่ารักนี่...เราก็หัวเราะ พี่เขาเลื่อนจากแก้มมาที่คอรู้สึกขนลุก เพราะหนวดที่ทิ่มที่คอ เราหันหน้าหนีเขาก็จับหน้าเราไว้แล้วจูบซุกไซ้ไปทั้งหน้า หน้าเรามีแต่น้ำลายของพี่เขา เราเริ่มดิ้นเพราะรู้สึกรำคาญและแฉะไปทั้งหน้า ...เขาก็กดตัวเราไว้แน่น

..จะดิ้นอะไรนักหนาวะ นั่งเฉยๆสิ...จากน้ำเสียงใจดีกลายเป็นดุ เราก็กลัวแล้วก็นั่งนิ่งๆตามที่เขาบอก

สักพักเขาก็รูดกางเกงเราออก เราตกใจก็ถามว่าถอดกางเกงทำไม เขาไม่ตอบแต่รัดเราแน่นกว่าเดิม พร้อมกับยกตัวเรานั่งทับที่เป้ากางเกงของเขา พร้อมกับซุกไซ้เราอีกครั้ง
ตอนนี้เรารู้สึกกลัวมาก สักพักเขาหยุด เราก็หันไปมองหน้าเขาแล้วบอกว่า...ขอหนูไปหาแม่นะ ไม่ดูหนังแล้ว...เดี๋ยวให้ไปแต่ต้องนั่งกับพี่ก่อนนะ...เสียงเขาอ่อนลงมาก

..ไม่ต้องกลัว....เราก็พยักหน้า แล้วเขาก็ปลดกระดุมและรูดซิบกางเกงลงพร้อมกับจับมือเราล้วงเข้าไป...มันอุ่นๆ เขาบีบมือเราแล้วบอกว่า

...จับให้พี่หน่อยนะ แล้วจะให้กลับบ้าน เราก็พยักหน้าแต่ตอนนั้นไม่รู้ว่ามันคืออะไร...เพราะมันต่างจากเรามาก มีขน และมันก็ค่อยๆพองขึ้นจนแข็ง...พอก่อนนะ เอ้านั่งดีๆ พี่เขาค่อยยกตัวเราขึ้นให้ก้นเราอยู่ตรงระดับเดียวกันกับ เคของเขาแล้วกดเราลงนั่งทับ เขาก็จับก้นเราให้ส่ายไปมาจนถึงตอนนั้นเราก็ไม่รู้ว่าเขาทำอะไร เรารู้สึกว่ามันอุ่นและก็สนุกดี สักพักพี่เขาก็จับสะโพกเราให้ก้นของเราบดบี้กับเคเขามากขึ้น
สักพักเขาก็หอบหายใจแรงมาก แล้วเราก็รู้สึกว่าก้นเราเปียกและเหนียวเราก็จับดู มันเหนียวๆเหมือนขี้มูก เรารู้สึกอย่างนั้นและก็เหม็นคาว พี่น้ำอะไร เขาไม่ตอบแต่หอมแก้มเราแรงๆอีกครั้ง ...เขาเช็ดน้ำเหนียวๆนั้นกับเบาะข้างพร้อมกับเอาชายเสื้อเช็ดก้นเรา แล้วใส่กางเกงให้เรา

..เสร็จแล้วก็ใส่กางเกงตัวเอง ...เราทั้งคู่ค่อยๆเปิดประตูด้านหลังโรงหนังที่เป็นห้องวาดรูป...แล้วเดินอ้อมมาหน้าโรง...พี่จูงมือเรามาที่ร้านขนมแล้วซื้อขนมให้ห่อหนึ่ง แล้วตบหัวเราเบาๆและยิ้มให้ แล้วก็เดินเข้าโรงหนังไป....เราก็วิ่งกลับเข้าไปตลาดหาแม่
...เพราะหิวข้าว

ตอนที่2 ...พี่ชาติ ______>

ถ้าใครมีไฟล์ถึงตอนที่ 33 รบกวนขอหน่อยได้มั้ยคะ
แต่ยังไงก็รออ่านต่อด้วยคน

ยังคงสบายดีนะคะหวังว่าเพื่อนๆก็คงสบายดีเช่นกัน

รักและคิดถึงค่ะ
เอ๋CT

คิดถึงผู้ชายของหล่อนทุกคน โดยเฉพาะเด็กๆกรุบกริบๆ

โดยเฉพาะเจ้าอั๋น คิดถึงมันมากเป็นพิเศษ หล่อนยังเจอเจ้าอั๋นบ้างมั้ย

ตอนนี้เดี๊ยนก็ไม่ค่อยขาดเอ็นท่อนหรอกค่ะ เปรูเอา

เจ้านักมวยรูปหล่อนานๆก็มาส่งส่วยตอนนี้มันมีลูกชายแล้วสามขวบมีแววหล่อกว่าพ่อมันอีก

ต๊ายยยยเดี๊ยนเป็นคุณย่าซะแล้ว

เด็กในเล้าคนล่าสุดเป็นนายแบบอายุ 20 เปด้วยห้องพักย่านปิ่นเกล้า ให้อยู่ฟรีค่ะ ไม่ถึงกับยกให้หรอกนะคะ

ว่างๆหล่อนเข้ามาอัพเดทบ้างนะยะ เดี๊ยนคิดถึงหล่อน และเรื่องราวของหล่อนมาก

เอ๋

ใครที่รู้วิธีแก้ไข ช่วยให้พี่เอ๋กลับมาโพสลงเรื่องราวดีๆได้ กรุณาด้วยนะคะ

พี่เอ๋คะ พี่เอ๋พอจะมีช่องทางที่ให้แฟนคลับติดต่อพี่เอ๋ได้ อีเมล์ facebook หรืออะไก็ได้ เผื่อว่าผู้รู้จะได้ติดต่อประสานพี่เอ๋ได้
และแฟนคลับที่ติดตามเรื่องราวมาตั้งแต่เริ่มแรก จะได้ส่งความห่วงใย ความคิดถึงพี่เอ๋

ขอบคุณค่ะ

...เรารู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ กลิ่นเราที่ระเหยออกมากับลมหายใจรุนแรงพอดู
"ไง อยากนักเหรอ" พี่โด่งยังคงพูดต่อ
"พี่โด่ง เอ๋กลัวแล้ว นอนเถอะนะ กลัวแล้ว" เราบอกเขาเบา พี่โด่งจ้องหน้า เราลูบหลังเขาขึ้นลง "กลัวแล้ว พี่โด่งอย่าทำเลย" ความรู้สึกตอนนั้นคิดว่าเขาคงแกล้งที่จะไม่เอาเราพี่โด่งมองหน้าเราครู่นึง ก็พลิกตัวนอนหงายลงข้างๆ เราโล่งอก พลิกตัวนอนกอดเขา
"กอดกันเฉยๆ ก็ได้" เราหนุนหัวบนแขนเขา พี่โด่งลูบตัวเราเบาๆ แล้วหันหน้ามาจูบหน้าผาก "ขอโทษที่ทำให้กลัว" พูดเสร็จแกก็ยกสะโพกขึ้นดึงกางเกงออก "มันคึกแล้วสิเอ๋" เงาดำๆของเคตั้งตะหง่านในความมืด พี่โด่งพลิกตัวมาทาบอีกครั้ง จูบปากเราแรงๆ ขบไปทั้งหน้าจนเจ็บหน้าเราถอยหน้าหนี แกจับหน้าเรามาจูบต่อแล้วกัดที่ริมฝีปากเบา
"เจ็บ พี่" เราบอกแกตอนที่แกถอนปากออก แกจูบลงมาอีกครั้งแบบนุ่มนวลกว่าเดิม ไซ้ซอกคอพร้อมทั้งดูดคอจนเสียงลอดออกมา มือนึงก็ดึงเสื้อกล้ามเราออก ไล่ลิ้นที่นมทั้งสองข้างจนถึงสะดือ พี่โด่งพยายามจะจับเจ้าหนูของเรา เราเอามือจับไว้ แกเงยหน้ามอง
"ขอดูหน่อยสิ"
"อย่าพี่" เราจับมือแกออก แล้วพยายามพลิกตัวเรารู้สึกหมดอารมณ์ ทุกครั้งถ้าหากมีใครพยายามจะยุ่งกับส่วนนั้นของเรา แกตามมาประกบข้างหลังแล้วดึงกางเกงเราออก เรายกสะโพกให้แกถอดง่ายขึ้น กางเกงหลุดไปแล้ว เคพี่โด่งดีดตัวอยู่ที่แก้มก้นเราแกเบียดมันแนบชิดจนแพรไหมสีดำเบียดอยู่กับก้นเรา พี่โงยกขาเราขึ้นไขว้ที่สะโพกแก เอามือจับเคครูดไปมาตามยาวของร่อง
"พี่ทาครีมก่อนนะ"
"ไม่ต้องหรอก" หัวมันค่อยๆมุดเข้ามาทีละนิด ทีละนิด ถึงจะเคยโดนมามากแล้วแต่ก็เจ็บอยู่ดี
"พี่เอ๋เจ็บ"
"เฉยๆน่า เงียบไปเลยอย่าพูดมาก" ใจทั้งกลัวทั้งอยากแต่อย่างหลังมีมากกว่า เข้าไปได้ครึ่งลำ"ฟิตฉิบหาย" แกพูดออกมาเบาๆ พี่เพลินเคยเล่าให้ฟังถึงการขมิบก้นเราไม่แน่ใจว่าทำยังไงก็เกร็งให้มันแน่นแต่เหมือนไม่ได้ผลอะไรเพราะ มันมีดุ้นคาอยู่ พี่โด่งสูดปากเรากัดหมอนไว้เพราะมันยังเจ็บอยู่ เขาจับสะโพกเราไว้จนแน่นแล้วดันเข้าไปจนสุด แล้วแช่ไว้สักพัก
"หมดแล้วเอ๋ เป็นไง ดีมั๊ย" พี่โด่งพูดที่ข้างหู พอได้ที่แกก็ขยับสะโพกเป็นจังหวะไม่เร็วไม่ช้า อาจจะเพราะมันฝืดด้วย "โอย.." เราโดนสอยจนชาไปทั้งรู เมื่อยขาที่ถูกยก
"เอ๋ช่วยหน่อยเหนื่อย" แกดึงออกไปสูดปากไป เราลุกไปควนหาโลชั่นแล้วค่อยทา โลชั่นมีอัลกอฮอล์ก็ยิ่งแสบอีก ไม่อนากจะทำแล้ว
"เร็วๆ " พี่โด่งเร่ง แกนอนจับเครออยู่เรานั่งคร่อมลงไปพยายามให้ตรงที่สุด หัวเข้าไปง่ายกว่าเดิม พี่โด่งกดสะโพกเราลงมาพร้อมกับเด้งสวนจนมันมิดด้าม จุกจริงๆ
"อ้าวเร็วสิเอ๋" นั่งเทียนที่ไม่ค่อยคุ้นเลย บดสะโพกแบบงูๆปลาๆ พี่โด่งก็สวนตามเร็วและแรง
"ไม่ได้เรื่องเลย"แกบ่น พร้อมกับดันตัวขึ้น ดันตัวเราลง
"เบาๆเดี๋ยวหลุด เอ๋"เรานอนอยู่บนขาของแก พี่โด่งเปลี่ยนท่าทั้งๆที่ยังคาอยู่ในตัวเรา แกจับตัวเราพับครึ่งตัวขาพาดที่บ่า เข่าของเราชิดกับคาง พี่โด่งโหย่งตัวขึ้นลงช้าๆ มันบาดลึกอยู่ข้างใน แกเริ่มคล่องแล้วก็โยกอย่างดุเดือด เราเสียวจนน้ำตาซึม พี่โด่งไม่ยอมเสร็จซะที แกถอนออก เสียงมันดังบ็อกซ์ แล้วลากตัวเราไปที่ปลายเตียง พี่โด่งลงไปยืนที่พื้นจับสะโพกเรายกลอยแล้วเสยพรวดอีกครั้งขาเขาแหกกว้างตัวพี่โด่งอยู่กลางตัว แกยืนสอยเรานานจนเมื่อยขา ก็ดึงออก
"ทำไมไม่เสร็จซะทีวะ" แกบ่นพึมพำ ร่วมชั่วโมงแล้ว พี่โด่งจับเรานอนคว่ำท่าเบสิก ตัวเราอยู่ข้างล่างแกก็รัวสะโพกพร้อมทั้งคว้านข้างใน จูบที่หูเราและดูดซอกคอจากนั้นก็รัวเร็วๆถี่ .."อา อา.." พี่โด่งซอยอย่างไม่คิดชีวิตม้วนเดียวจบน้ำฉีดเข้ามาในตัวเราอย่างแรงแกแช่ไว้จนมันหดก็ดึงออก เรารูระบม เหงื่ออกเต็มตัวลุกคว้าผ้าเช็ดตัวห่อตัว แล้วเดินออกจากห้อง พี่โด่งก็หยิบผ้าขนหนูเดินตามมา
"อาบน้ำให้หน่อย" พี่โด่งกับเรายืนจูบกันใต้ฝักบัวอยู่นาน เราถูสบู่ให้แกฟอกเค ปลิ้นเข้าปลิ้นออก จนแกเสียวร้องลั่น
"อย่ารูด มันเสียว" ล้างนอกล้างในเสร็จก็ออกจากห้องน้ำ
ถึงห้องก็เปิดไฟ พี่โด่งยืนแก้ผ้าเช็ดตัว เคสวยยังแกว่งขยับตามแรงที่แกเช็ดตัว พี่โด่งเช็ดตัวจนแห้งก็หยิบกางเกงขาสั้นมาใส่แล้วปิดไฟนอนลงมาข้างๆ
"ไงดีมั๊ย" แกหอมแก้มเราแรงๆ เราพลิกตัวมากอดแก ช่วงล่างเสียวจนรู้สึกโหวงๆพิกล เราสอดมือเข้าไปในกางเกงพี่โด่งกาขาออกให้จับง่ายขึ้น เรากุมมันไว้จนหลับไปในที่สุด....

..รู้สึกตัวขึ้นมาเช้ามืดเหราะพี่โด่งตื่นไปเข้าห้องน้ำ แกหายไปสักพักก็กลับมานอนต่อ เรานอนลืมตาอยู่
"อ้าว ตื่นแล้วเหรอ โทษทีนะเมื่อคืนหนักไปหน่อย" เราไม่ตอบแต่นอนซุกที่อกแกแทนพี่โด่งเอามือลูบผมเราเบาแล้วจูบหน้าผากทำไมถึงหวานขนาดนี้นะ
"กี่โมงแล้วพี่"
"ตีห้า" พี่โด่งตอบ
"เราจะกลับกันกี่โมงพี่"
"คงสายๆมั๊ง รอพวกนั้นตื่นก่อน" อาจารย์บอกตั้งแต่ขามาแล้วว่า ขากลับพี่โด่งจะและส่งที่หมอชิตส่วนแกก็จะกลับบ้านที่ระนองต่อเลย พี่โด่งลาพักร้อนมาหนึ่งอาทิตย์แวะมาหาอาจารย์ก่อนเพราะไม่ได้เจอกันนานซึ่งก็เป็นช่วงโรงเรียนหยุดหลายวันพอดี
"เดี๋ยวเราก็ต้องแยกกันแล้วสิพี่" เราถามแก
"นั่นนะสิ"
"พี่โด่งจะกลับไปเยี่ยมบ้านเหรอ" เรายังคงถามต่อ
"ก็กะจะไปเยี่ยมแม่ แม่อยู่คนเดียว เอ๋อยากไปเที่ยวบ้านพี่มั๊ย" พี่โด่งถามแล้วหอมแก้มเบาๆ
"อยาก แต่จะไปได้ยังไง ในเมื่อทุกคนกลับ"พี่โด่งคงแกล้งถามไปยังงั้น
"จริงด้วย ถ้ามีคนไปต่อก็คงไปได้" พี่โด่งพลิกตัวมานอนทับเรา
"พี่นอนพอรึเปล่าเดี๋ยวขับรถไม่ไหวนะ"
"แล้วเอ๋ หล่ะ"
"หลับสบายเลย"
"สบายรูหล่ะสิ" พี่โด่งพูดไปไซ้ซอกคอไป "อีกยกนะเอ๋ ยังไม่หายมันส์เลย" เราดันหน้าแกออกจากคอ
"พี่โด่งชอบผู้ชายด้วยกันรึเปล่า" แกส่ายหน้า
"ชอบแบบเอ๋นี่แหละ เห็นหน้าก็อยากจะเอา"
"เอ๋ ชอบพี่นะ" เราจูบที่คางแกเบาๆ พี่โด่งถอดกางเกงออก เคแกโด่แล้ว มันผงกหัวอยู่ต่อหน้า เราจับมันแน่นแล้วเยที่ปลายแซะไปตามรอยแยกมือก็ลูบไข่ใบโตจนมันค่อยๆหดรั้งขึ้นมา พี่โด่งกำลังเอาปากเราอยู่ เราดูดแรงขึ้นแรงขึ้นเรื่อยๆ มันชึกจนถึงคอหอยเลย พี่โด่งค่อยๆดึงออก แล้วจับเรานั่งตักเรารีบหยิบโลชั่นมาป้าย พี่โด่งหย่อนขาลงข้างเตียงแล้วยกตัวเราขึ้น แกจับเคตั้งรอแล้วให้เราหย่อนลงนั่งเบาๆ มันค่อยๆเข้าไปทีละนิด ทีละนิด..." อา..." พี่โด่งครางเบาๆ เราขย่มตอพี่โด่งในท่านั้นนานพอดู
"พี่จะเสร็จรึยัง" เราถามไปจูบที่ซอกคอแกไป
"เสียวดีเอ๋" เรากอดแกแน่นเพราะเสียวเหมือนกัน ตามองไปที่หน้าต่างฟ้าใกล้จะสว่างแล้ว เริ่มมองเห็นหน้าพี่โด่งชัดมากขึ้น ยิ่งดูก็ยิ่งหล่อ แกยิ้ม
"มองอะไร" ช่วงล่างยังคงเนิบๆอยู่
"มองคนหล่อ" พูดเสร้จก็หอมแก้มแกที แกก็หอมตอบ
"เอ๋จะเช้าแล้ว พี่เร่งนะ" เราค่อยๆลุกขึ้น พี่โด่งจับเราโก้งโค้งแล้วเสยพรวดทีเดียวจนมิดด้ามจากนั้นก็เย่อเราเร็วและแรง จนตัวเราสะเทือนตามแรงของแก เสียงเนื้อกับเนื้อกระเทกกันแรงขึ้นเรื่อยๆ พี่โด่งชักออกเกือบสุดแล้วดันพรวดเข้ามาแรงจนหนอกแนบกับก้นเรา ก่อนจะดันให้เรานอนลงที่เตียงพร้อมทาบทับลงมาเวลาเดียวกับน้ำเชื้อที่ฉีดตามมาอย่างแรง พี่โด่งทาบเราอยู่อย่างงั้นสักพัก ก็สะกิดเราให้ลุกขึ้น เคแกหลุดออกไปแล้ว เราแฉะไปทั้งก้น
"ไปอาบน้ำแล้วไปตลาดกันเถอะเอ๋" พี่โด่งหยิบผ้าเช็ดตัวเดินตัวปลิวไปแล้ว เราถึงตามไปประตูยังไม่ปิด
"เร็วมาอาบน้ำด้วยกัน ทำเวลาหน่อย" เราช่วยกันอาบน้ำอย่างเร็วพี่โด่งเสร็จก่อน แล้วค่อยๆเปิดประตูชะโงกดูให้แน่ใจก่อนจะก้าวออกไป "พี่ไปห้องก่อนนะ" พี่โด่งรีบวิ่งเข้าห้องนอนอย่างรวดเร็ว เราก็อาบน้ำต่อ แปรงฟันล้างซอกล้างหลืบหลายครั้ง ในใจก็นึกกลัวเอดส์ขึ้นมา นี่เรามั่วรึเปล่า ได้แต่ถามตัวเอง แล้วเอดส์มันเป็นยังไงนะ ความรู้ตอนนั้นมันช่างน้อยนิด นึกได้อย่างนั้นรีบฟอกสบู่แหย่เข้าไปล้างอีกหลายรอบจนอาบเสร็จ
พี่โด่งแงตัวเสร็จแล้ว เราเปิดกระเป๋าหยิบเสื้อผ้า หันมองตัวเองในกระจกตู้เสื้อผ้าก็ตกใจ ตัวเราเขียวเป็นจ้ำๆ ตั้งแต่ซอกคอ ราวนมทั้งสองข้าง ดูใกล้ๆมันเป็นรอยกัดชัดเจน ช่วงเอวก็มี
"พี่โด่งนั่งเช็ดผมอยู่ก็สงสัยที่เราไม่ยอมใส่เสื้อ
"ส่องอยู่นั่นแหละ ใส่เสื้อผ้าเร็วๆสิครับ"
"พี่โด่ง เอ๋เป็นอะไร" เราเดินทั้งๆที่ถอดเสื้อมาให้แกดู แกปล่อยมือจากผ้าแล้วจับเอวเรา มองตามที่บอก แล้วก็หัวเราะเบาๆ
"พรายขย้ำมั่ง นอนแปลกที่"แล้วแกก็หัวเราะที่เราทำหน้าไม่เข้าใจ
"พรายที่ไหน ก็มีแต่พี่นะแหล่ะที่นอนด้วย" รอยบางรอยที่ไม่มีรอยฟันก็มีเขียวๆบ้างเหมือนช้ำ แต่จับดูก็ไม่ถึงเจ็บ
"เด็กดื้อก็ต้องโดนดีอย่างนี้แหละ ทีหลังอย่าดื้อนะครับ"
นึกขึ้นได้ว่ามันคล้ายรอยที่อาจารย์ดูดเมื่อครั้งไอ้ตั้มถาม เพียงแต่ตกใจว่ามันชัดมาก
"แล้วอีกกี่วันมันจะจาง"
"ไม่จางหรอก จะได้จำนานๆไง" แกพูดตีหัวเราเบาๆ "ใส่เสื้อเร็ว พี่เที่ยวตลาดกัน" เราทำตามอย่างว่าง่าย พี่โด่งลงไปติดเครื่องรอ ออกจากห้องก็สวนกับอาจารย์ที่กำลังจะเดินไปห้องน้ำ
"เอ๋ จะไปไหนกัน"
"ไปตลาด"
"เออดีแล้ว หาอะไรมากินตอนเช้าด้วยนะหิวแล้ว" พูดเสร็จแกก็เดินไปห้องน้ำ ดีจริงที่อาจารย์ไม่สงสัย....

..ถึงโลกจะแหลกสลาย จันทร์จะมืดแลหาย ฉันไม่คลายสัมพันธ์ ขอเธออย่าลืมเลือนฉัน แล้วเราคงพบกัน เหมือนจันทร์ที่คู่ดารา แต่ฉันยังนึกหวั่นเสมอรักเธอเลือนเหมือนม่านบังตา บางวันฉันเฝ้าคอยหา.....
"เพลงอะไรพี่" เสียงเพลงหวานครวญมาจากวิทยุ
"ม่านบังตา" พี่โด่งตอบ "ฟังรู้เรื่องมั๊ย" เราพยักหน้าเพลงแนวนี้แม่เปิดประจำ เพียงแต่ไม่รู้ชื่อเท่านั้น วันนี้ทำไมฟังแล้วดูเศร้ากินใจนัก พี่โด่งหันหน้ามายิ้ม
"เด็กดื้อ" แกบีบมือเราเบาๆ
"เอ๋อยากไปเที่ยวบ้านพี่จัง" เรามองหน้าพี่โด่ง แกยิ้มกับตัวเองแต่ไม่ตอบอะไร ถึงตลาดแวะกินโจ๊ก และซื้อกาแฟกับปาท่องโก๋ ข้าวและกับหลายอย่าง ผ่านแผงแม่ค้าผักเมื่อวานแกจำได้ ยิ้มทักทาย
"วันนี้ไม่อุดหนุนเหรอลูก"
"วันนี้จะกลับแล้วฮะ"
"เออ ดูใกล้ๆก็เด็กผู้ชายนี่นา" พี่โด่งหัวเราะเบาๆแล้วจูงมือเราเดินจากร้านป้าแก
ทุกคนตื่นและเก็บเสื้อผ้ารอที่ด้านล่างแล้ว กินข้าวกัยอย่างรวดเร็วแล้วขึ้นรถ อาจารย์ไปคืนห้อง เวลาของเราหมดแล้วเหรอ เราถามตัวเองในใจตอนที่นั่งอยู่กระบะหลัง มองหน้านะ นะหน้าแดงหลบสายตาเราเรายิ้มให้เขาแต่นึกขอโทษอยู่ในใจ เรานั่งเงียบไปตลอดทาง บางครั้งก็งีบหลับ ไม่นานรถก็มาถึงหมอชิต ทุกคนลุกขึ้นกระโดดลงจากรถ
"เสียดายนะที่ไม่ได้ไปส่งพี่ที่โรงเรียน"
"โอ๊ย ย้อนไปย้อนมา" แกตบบ่า "อยากเจอก็ไปเที่ยวอีกสิวะ" อาจารย์เท้าสะเอวยืนคุยกับพี่โด่งใกล้ๆกับเรา "ไงเราสนุกมั๊ย" แกหันมาถาม "สนุกฮะ"
"เมื่อกี๊ผมชวนเอ๋ไปเที่ยวต่อ "
"ฮั่นแน่" อาจารย์ชี้หน้าพี่โด่ง"ว่าไงเราอยากไปมั๊ยหล่ะ" เราพยักหน้า อาจารย์ลูบหัวเราเบาๆ "คงกลัวพ่อกับแม่ละสิ" แกมองหน้าเรา"จะยากอะไร โทรไปขอสิ"
"แล้วจะบอกว่าไง ในเมื่อทุกคนกลับแล้ว"
"ก็แค่บอกว่าขอเที่ยวต่อวันสองวัน เพราะมีบางคนไปต่อไม่ต้องพูดมาก ถ้าพ่อแม่อนุญาตก็ไป ถ้าไม่ก็อด แค่นั้นเอง" อาจารย์แนะ ขอแม่ง่ายกว่าเตี่ย
"จะไปไหนต่อหล่ะ แล้วจะมีเงินพอเหรอ" แม่ถามมาจากปลายสาย เงินเรายังอยู่ครบบวกลบค่ารถแล้วคงพอ บัตรเอทีเอ็มก็มี "ระวังตัวด้วยนะ ขึ้นรถขึ้นรา " แม่บอกเหมือนยอมแล้ว "เดี๋ยวแม่จะบอกเตี่ยให้ ไม่ต้องกลัวหรอก เที่ยวให้สนุก" แม่วางหูไปแล้ว เรารู้สึกไม่ดีที่ติดผู้ชาย แต่สมองอันน้อยนิดตอนนั้นมีอยากจะทำตามใจอยากเท่านั้น
..อาจารย์กำลังจะซื้อตั๋ว หันมามอง
"ว่าไง"
"แม่ให้ไป"
"ก็แค่นั้น ทีนี้ก็ถามเจ้าภาพเขาดูว่าเขาเลี้ยงไหวมั๊ย" พี่โด่งอมยิ้มอาจารย์เอาศอกกระทุ้งที่ท้องแกเบาๆ พร้อมกับแซวว่า" ดูลูกเขาดีๆนะโว๊ย พ่อแม่เขาหวง" แกหัวเราะร่า
"พี่เอ๋ไม่กลับด้วยกันเหรอ" นนท์เดินมาถาม "ว้าเสียดายจังพรุ่งนี้โรงเรียนเปิดแล้วไม่งั้นจะตามไปด้วย" คนอื่นได้แต่ทำหน้าแปลกใจเมื่อรู้ว่าเราไม่กลับ ยืนส่งทุกคนจนรถออกแล้วกลับมาที่จอดรถ ตั้งแต่ในหมอชิตพี่โด่งไม่ได้พูดอะไรสักคำ
"เราจะไปไหนกันดี" แกหันมาถาม เราส่ายหน้า "ไม่รู้สิ"
รถค่อยๆออกจากบริเวณนั้นขับไปเรื่อยๆ เราดูหน้าพี่โด่งแล้วก็คิดไปเองว่าแกคงคิดผิดที่ชวนเรา จึงถามขึ้นมาจากความเงียบ
"พี่โด่ง อยากให้เอ๋ไปด้วยรึเปล่า" กรุงเทพฯกับเราเป็นเรื่องธรรมดาไปกลับคนเดียวทุกปิดเทอมอยู่แล้ว แวะไปนอนบ้านป้าก่อนกลับสักคืนคงดี เรานึกในใจ พี่โด่งนิ่งสักพักแล้วหันหน้ามาตอบ
"ไม่อยากจะชวนเรอะ แต่ไม่รู้จะไปไหนดีเท่านั้น ตอนนี้เหนื่อย อยากจะพักสักหน่อย" แกหันหน้ามามอง "ไปห้องพี่ก่อนแล้วกัน" ว่าแล้วแกก็ออกเลนขวาขับเร็วกว่าเดิม......

...อพาร์ทเมนต์พี่โด่งอยู่แถวฝั่งธนห้องชายโสด ค่อนข้างจะรกแต่ไม่ถึงกับเละเทะ มีโด่งมีเครื่องอำนวยความสะดวกเพียบจนเราไม่แน่ใจว่านี่อยู่คนเดียวเหรอ มีเครื่องครัว เครื่องซักผ้าพร้อม
"รกหน่อยนะ ไม่ค่อยได้เก็บ"
"พี่อยู่คนเดียวเหรอ" เราแปลกใจที่เห็นข้าวของเครื่องใช้
"เคยอยู่กับแฟน ตอนนี้เลิกกันแล้ว" หน้าแกเมื่อพูดถึงแฟน "พี่เหนียวตัว ขออาบน้ำก่อน เอ๋ดูแลตัวเองนะ" เรานั่งอยู่เก้าอี้รับแขกหน้าทีวี ชั้นวางทีวีกั้นส่วนห้องนอนกับห้องนั่งเล่นแยกจากกัน ห้องน้ำลึกเข้าไปข้างใน แอร์เย็นทำให้ง่วง ตัวเราค่อยๆเอนไปกับโซฟา แล้วหลับ สะดุ้งตื่นเมือได้ยินเสียงเคาะประตู พี่โด่งยังคงอาบน้ำอยู่ เราเดินดูที่ตาแมวหน้าประตู เป็นผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับพี่แก ค่อยๆแง้มประตูออก
"โด่งอยู่มั๊ยน้อง" เขาใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นเหมือนอยู่กับบ้าน
"กำลังอาบน้ำ" เขาทำทีเหมือนจะเข้ามาแต่เราไม่กล้าเปิดให้
"ใครเหรอ เอ๋ พี่โด่งใส่ผ้าเช็ดตัว เดินมาที่ประตู"
"ไง พี่"
"เห็นรถจอดเลยมาชวนไปกินเหล้าตอนเย็น ที่ร้านเดิม"
"โอเคพี่ เดี๋ยวตามไป" พี่โด่งไม่ได้แนะนำให้รู้จัก ผู้ชายคนนั้นเดินกลับห้องไปแล้ว พี่โด่งบอกให้ล็อกประตูแล้วตัวแกก็เดินไปด้านใน เรายังสงสัยไม่หายว่าถ้าแกจะไปเที่ยวกับเพื่อนแล้วเราจะอยู่ยังไงนี่ พี่โด่งนอนใส่กางเกงในตัวเดียวอยู่ที่เตียง
"เอ๋ พี่เมื่อยนวดให้หน่อยสิ" แกนอนกระดิกเท้าอยู่ที่เตียงออกคำสั่ง เรานั่งลงข้างๆแล้วค่อยๆบีบไปตามขาไล่เรื่อยไปที่ต้นขา ขายาวรกขนดูแล้วเกิดอารมณ์นัก พี่โด่งคอยกำกับให้นวดอย่างที่แกบอก "อย่าเล่นเหมือนเมื่อวานนะพี่เหนื่อย" แกคงกลัวเราคลึงอีกเลยรีบออกตัว "อย่างนั้นแหละดีแล้ว" ตัวร้ายยังคงนอนสงบนิ่งอยู่
"เหนื่อยแล้วพี่" เราปวดมือ
"กำลังสบายเลย" เรานอนลงข้างๆ พี่โด่งนอนก่ายขามาทับที่ท้อง เรามันเคยมือก็คว้าที่เป้าทันที กลายเป็นคนบ้าค-ย พี่โด่งเอามือกุมไว้แล้วบอกทั้งที่หลับตา
"นอนเฉย" อย่าเพิ่งกวนใจ" สักพักก็หลับกันทั้งคู่ ตื่นขึ้นก็เย็นมากแล้ว พี่โด่งชวนลงไปหาอะไรกินที่ชั้นล่างของอพาร์ตเมนท์ อพาร์ตเมนท์ไม่ใหญ่มากมีแค่สามชั้น ชั่นละประมาณสิบห้อง คนทำงานเริ่มกลับกันแล้ว พี่คนเมื่อเช้าตั้งวงกับเพื่อนที่ร้านฝั่งตรงข้าม พี่โด่งโบกมือทักทายสั่งอาหารกินกัน
"เดี๋ยวกินข้าวเสร็จ เอ๋ไปรอที่ข้างบนห้องนะ" แกยื่นกุญแจให้ "เดี๋ยวพี่จะไปร่วมวงกับเขาหน่อย"
"พี่ไม่กลับระนองคืนนี้เหรอ" เราซัก
"เปลี่ยนแผนแล้ว พรุ่งนี้ค่อยคิดกันว่าจะไปไหนดี"
"ว้า ไม่สนุกเลย" เราพึมพำออกมาเบา แกจ้องหน้า
"สนุกสิ รับประกันครับ รอพี่แป็บนึง วันนี้เหนื่อยจริงๆ เพราะเอ๋นะแหล่ะ" แกทำทีเป็นถลึงตาใส่ ยิ่งดูยิ่งหลงจริงๆคนอะไรมีหลายบุคลิก จัดการอาหารตรงหน้าเสร็จแล้วพี่โด่งก็จ่ายเงิน เราจะช่วยออก แกก้หันมาตีมือแล้วบอกว่า
"ไม่เป็นไร สำหรับเอ๋พี่เลี้ยงได้"
"เลี้ยงตลอดไปได้มั๊ย" ทวนคำอย่างคนองปาก
"ไม่ไหว กลัวซีด"พี่โด่งหัวเราะเสียงดัง แล้วไล่เรากลับห้อง เราทำหน้างอ
"อย่างอแงนะ เดี๋ยวตามไป" เรางอนมองแกเดินข้ามไปอีกฝั่งที่เป็นเพิงขายอาหาร ผู้ชายเต็มห้าหกคนนั่งรอพี่โด่งอยู่ เราเดินช้าๆขึ้นบันไดกลับห้อง รุ่นใหญ่กำลังไขกุญแจห้องตรงข้ามอยู่ แต่งตัวชุดทำงานแต่ดูลักษณะก็รู้ว่าพวกกัน แกมองเราแปลกๆ ก่อนจะปิดประตูห้อง กลับมาในห้องแล้วไม่มีอะไรทำก็ดูทีวี มีหนังโป๊สองสามเรื่อง อยากดูก็เลยเปิดดู หนังผู้ชายผู้หญิงธรรมดา เราforward ไปเฉพาะตอนมีผู้ชายเยอะๆ ดูทีวีก็แล้ว เวลาผ่านไปช้ามาก จนเบื่อเพิ่งจะสองทุ่ม อยากจะลงไปก็กลัวแกโกรธ เลยรื้อค้นหนังสือเก่าๆที่โต๊ะ ทำงานมาอ่าน ในลิ้นชักมีอัลบั้มรูปอยู่หลายเล่มเราเปิดดูไปเรื่อยๆ รูปรับปริญญา อาจารย์ก็มา มีผู้หญิงสวยยืนข้างทุกรูปคงเป็นแฟน รูปไปเที่ยวต่างจังหวัดและมีรูปอีกเซ็ตที่ชวนสงสัย เหมือนงานวันเกิด ในรูปมีผู้ชายที่มาชวนกินเหล้า ส่วนติดกันกับพี่โด่งก็เป็นพี่รุ่นใหญ่หน้าห้อง ท่าทางเมาทั้งคู่ในภาพ พี่โด่งเหนี่ยวคอพี่แกไว้แล้วเอาหน้าแนบชิดพร้อมชูแก้วเหล้ามาที่กล้อง ส่วนรุ่นใหญ่นั้นเอียงคอยิ้มเอียงอาย เราพลิกดูเร็วหารูปอื่นอีกจนหมดเล่มก็ไม่มีเลยเก็บใส่ลิ้นชักตามเดิม..นั้งเล่นนอนเล่นก็เบื่อและรู้สึกหิวขึ้นมาอีกก็เลยลงไปข้างล่างที่ร้านอาหารอาหารฝั่งตรงข้ามโตธของพี่โด่งกลุ่มใหญ่ขึ้น และในนั้นก็มีพี่ห้องตรงข้ามด้วย พี่โด่งคงจะเมาแล้วคุยกันอย่างออกรส เราเดินเล่นไปตามถนนหน้าอพาร์ตเมนท์ ซอยเล็กๆ ไม่นานก็มาโผล่ถนนใหญ่ มีร้านหนังสือและแผงขายของรอบค่ำ เรียงรายอยู่ เดินดูนั่นดูนี่ในร้านหนังสือฆ่าเวลา แล้วก็ซื้อของกินเล่นกลับด้วย สามทุ่มกว่ายังไม่มีทีท่าว่าจะเลิกเขาสังสรรค์อะไรกันนะ หงุดหงิดขึ้นมาทีละนิดทีละนิด ทำอะไรไม่ด้นอกจากนั่งเฝ้าหน้าจอทีวี เบื่อไปหมด เราค่อยๆเอนตัวลงนอนกับโซฟาดูทีวีรายการดึกแล้วก็หลับไป
เสียงเคาะประตูดังขึ้นราวๆเที่ยงคืน พี่โด่งยืนเมาแอ่นอยู่หน้าห้องโดยมีพี่ผู้ชายที่ชวนมาส่ง ส่วนพี่ห้องตรงข้ากำลังไขกุญแจ เข้าห้องแก
"น้องช่วยพี่พยุงหน่อย ไอ้โด่งเมาเละเลยวันนี้" เราช่วยกันวางพี่โด่งที๋โซฟา
"น้องนี่หน้าตาคุ้นๆนะ เคยมาที่นี่รึเปล่า" เราส่ายหน้า
"พี่โด่งเอนตัวนอนกับโซฟาแบหมิ่นเหม่เหมือนจะตก พี่ผู้ชายยังใช้ความคิด แล้วแกก็คิดออกหันหน้ามามอง"นึกออกแล้วถ้าผมยาวกว่านี้อีกหน่อยก็เหมือนเมียเก่าโด่งมัน เป็นน้องเมียเหรอ" เราก็ส่ายหน้าอีก
"เป้นญาติเราตัดความรำคาญแล้วปิดประตู คนเมานี่จินตนาการได้ร้อยแปด ดูรูปแล้วเมียพี่โด่งไม่เห็นจะเหมือนเราตรงไหนเลย หรือว่าเหมือนดึงรูปในลิ้นชักออกมาดูอีกทีให้แน่ใจ ดูไม่ออก จะเหมือนได้ไงผู้หญิงกับผู้ชาย มัวแต่เพลินดูรูปพี่โด่งก็กลิ้งตกจากโซฟาลงมานอนแอ้งแม้งที่พื้นซะแล้ว .....

...เราค่อยๆดันตัวพี่โด่งขึ้นจากพื้น ตบแก้มแกเบาแกงัวเงียโวยวายแล้วคออ่อนลงไปอีก ลุกขึ้นลากแกเข้าไปที่ด้านในที่เป็นเตียงนอน หนักเอาการหมดแรงจนนั่งหอบ
"พี่โด่ง" เราเรียกแกเบาๆที่หู "ลุกขึ้นนอนที่เตียงเร็วจะได้นอนสบาย"
"อือ อือ" แกค่อยๆดันตัวลุกขึ้นตามแรงดึงของเรา"ใครวะ"
"เอ๋ไง" พี่โด่งปัดมือเรา แล้วทิ้งตัวนอนหงายลงบนเตียงเราค่อยๆจัดท่าทางให้แก
"ร้อนโว๊ย"พี่โด่งงัวเงียมาถอดเสื้อยืดออก แอร์เย็นขนาดนี้ยังร้อน เราสงสารรีบวิ่งไปหยิบผ้ากับชามเล็กๆใส่น้ำบิดหมาดๆเช็ดหน้าและตามลำตัว พี่โด่งยังครางฮือเหมือนไม่ได้สติเช่นเดิม เอาผ้ากับชามไปเก็บแล้วนั่งมองหน้าแก เราหลงรูปแกมาก ผู้ชายที่ผ่านมาไม่มีใครหล่อจนเราเทใจให้ขนาดนี้ นึกถึงนาจ ความรักในตอนนั้นมันผ่านไปแล้วมีแต่ความทรงจำดีๆที่เหลืออยู่ แต่สำหรับพี่โด่งเราเองตอบตัวเองไม่ได้ว่าตอนนี้คิดอะไรอยู่ จะเรียกว่ารักได้หรือไม่ ไม่แน่ใจ พี่โด่งยังคงรำคาญตัวเองอีกสักพักแกก็ลุกขึ้นยืนโงนเงนเราเองก็ตกใจว่าแกจะทำอะไร พี่โด่งถอดกางเกงยีนส์แต่เพราะถอดยากก็ล้มลง เราต้องช่วยประคองแกลุกขึ้น
"เดี๋ยวช่วยถอดพี่" พี่โด่งนอนหงายลงกับเตียงอีกครั้งกว่ากางเกงจะหลุดไปจากตัวก็ยากเอาการ นอนเหลือแต่กางเกงในตัวเดียวแล้วคงจะดีขึ้น เราคลุมผ้าให้แกแล้วปิดไฟในห้องสร็จแล้วก็ล้มตัวลงนอนข้างๆ มือก่ายหน้าผากมันไม่สนุกเท่าที่ควร ถามตัวเองซ้ำซากว่าพรุ่งนี้จะเอายังไง ถ้าหากมันเป็นอย่างนี้อีก พี่โด่งกรนเบาๆแสดงว่าคงหลับ แต่เราสิไม่ได้เงี่ยนหากแต่นอนไม่หลับ คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนหลับไป แล้วก็สะดุ้งตื่นเพราะพี่โด่งดีดตัวลุกจากเตียงวิ่งเข้าห้องน้ำไปฉี่ ไม่นานแกก็ล้มตัวลงนอน
"ใครวะ" แกถามขึ้นมาเมื่อพลิกตัวมาทับเรา เราไม่ตอบนอกจากขยับตัวหนี "ถามว่าใคร"แกขยับตาม
"เอ๋ เอง" เราตอบ
" นึกว่าอีพงษ์" พี่โด่งก็นอนต่อ ใครคืออีพงษ์ยิ่งสงสัยขึ้นมาอีก สักพักพี่แกก็ก่ายขามาทับเรา "มานอนใกล้ๆหน่อยสิ" เราซุกตัวไปตามคำสั่ง "ทำไมไม่กลับบ้าน" อ้าวไหงถามงั้นหล่ะ เมาจนลืมเลยเรอะ เรานึกในใจ "ถามไม่ตอบเดี๋ยวเถอะมึง เจอดีแน่" พี่โด่งลุกจากเตียงไปห้องน้ำอีก เรานึกรำคาญเลยลุกไปนอนที่โซฟา "อยู่ไหนวะ" แกออกมาที่โซฟา "มานอนทำไมที่นี่"
"ก็พี่เมา พูดไม่รู้เรื่อง"
"ใครพูดไม่รู้เรื่อง ใครวะมันดื้อตามมา แค่ชวนเล่นๆเท่านั้น"นี่แกพูดจริงเหรอนี่
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวเช้าแล้วกลับก็ได้" เราปัดมือแกออก
"ดี กลับไปเลย" แกเอานิ้วจิ้มที่หน้าผากเรา
"งั้นพี่ก็ไปนอนที่เตียง เอ๋จะนอนตรงนี้แหล่ะ" เราดันตัวแกที่พิงเราออก
"ไม่นอน มานี่เลยเอ๋ ลุกขึ้นมา" เรายังนั่งเฉย "บอกให้ลุก" เสียงแกดังขึ้นเรื่อยๆ เราก็นั่งเฉย "จะลุกไม่ลุก" แกกระชากแขนเราจนเจ็บแล้วลากตัวเราไปที่เตียง "เจอดีแน่เอ๋" เราชักจะชินแล้วก็ไม่ตกใจเท่าไหร่ ก็ทำตามอย่างที่แกบอก "นอนข้างๆนี่" แกดึงตัวเรามาใกล้ๆ เรารำคาญจนถึงขีดสุดคงเพราะง่วงด้วย พี่โด่งลุกไปปิดไฟ แล้วทิ้งตัวมาทับเราทั้งตัว นอนกอดเราแน่นจนอึดอัดแกฟุบอยู่บนตัวเราสักพักเราก็ดันตัวแกออก พี่โด่งก็รู้สึกตัว "เอ๊ะไอ้นี่ บอกให้นอนเฉยๆ" แกผงกหัวมองหน้าเราในความมืดแล้วเอามือบีบที่คาง
"พี่โด่ง เอ๋เจ็บนะ" เสียงออกกระท่อนกระแท่นแกก็ไม่ยอมปล่อยมือ เราเอามือแกะมือแกออก แกะยังไงก็ไม่หลุดเราก็เลยกัดที่มือแก พี่โด่งสะบัดมือออกแล้วตบเราฉาดนึง หน้าชาหูอื้อ น้ำตาไหลพรากเจ็บใจที่โดนตบ "มึงกัดกูเหรอ" แกนั่งคร่อมตัวเราไว้เรายกมือปัดป้องมือแกแล้วจับมือแกทั้งสองข้างบีบไว้แน่น
"พี่โด่ง คุยกันก่อน ฟังหน่อยสิพี่"
เสียงเราดังขึ้นมาเรื่อยๆ เหมือนแกจะสงบลงแต่ยังนั่งทับตัวเราอยู่ "พรุ่งนี้เอ๋จะกลับแล้ว ขออาศัยนอนให้ถึงเช้าแล้วจะกลับ เอ๋ไม่รบกวนพี่แล้ว" ยิ่งพูดน้ำตายิ่งไหลออกมา "ถ้าพี่ไม่เต็มใจ เอ๋ก็ไม่อยู่แล้ว เอ๋ขอโทษทุกอย่างที่ล่วงเกินพี่ พี่นอนเถอะนะอีกไม่นานก็เช้าแล้ว " เราสะอื้นปล่อยมือแกออกแล้วเอามือปาดน้ำตาที่มันไหล พี่โด่งทิ้งตัวลงนอนโดยไม่ตอบโต้อะไร เราขยับตัวไปนอนหันหลังให้ที่ด้านริมสุดของเตียง รู้สึกเค็มในปากเหมือนตอนเลือดออกเลยวิ่งเข้าห้องน้ำไปดู เลือดกลบปากเลย บ้วนเลือดทิ้งแล้วล้างปากมุมปากที่โดนตบช้ำจับดูก็เจ็บ เห้นหน้าตัวเองแล้วอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ นึกถึงหน้าแม่กับเตี่ย อยากกลับบ้านเหลือเกิน
"เป็นอะไร" พี่โด่งยืนถามที่หน้าห้องน้ำ เลือดยังซึมออกมาอีกเราก็บ้วนทิ้ง ยกชายเสื้อขึ้นเช็ดปากเลือดติดกับเสื้อขาวชัดเจน เราล้างหน้าเสร็จแล้วมองหน้าแก
"เอ๋กลัวพี่แล้วละฮะ พี่ไม่รักไม่ชอบ ก็ขออย่าทำร้ายกันเลย มันเจ็บ" เราทรุดตัวนั่งลงที่เตียงอีกฝั่งแล้วเอนตัวลงนอนดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาอีก เสียงน้ำฝักบัวดังสักพักก็หยุด พี่โด่งเดินกลับมานอนที่เตียง มือเย็นของแกลูบแขนเราเบาๆ
"เอ๋ เจ็บมากมั๊ย" เราไม่ตอบพี่โด่งนอนตะแคงกอดเราจากข้างหลัง "พี่ขอโทษนะ พี่ลืมตัว" เรายังนอนนิ่ง "โกรธพี่เหรอครับ" แกจับเราพลิกตัวมาหาแล้วมองหน้าเรา เราหลบสายตามองไปทางอื่น "มือพี่โด่งลูบหน้าเราเบาๆ ป้ายน้ำตาทั้งสองข้างให้ "ยกโทษให้พี่นะครับ" เรายังนิ่งอยู่อย่างนั้นพี่โด่งจูบหน้าผากเราหลายที ก่อนจะนอนกอดเราไว้จนเราหลับไปทั้งน้ำตา..........

ตอนที่ 38

....เราตื่นขึ้นมาเกือบเที่ยง พี่โด่งไม่อยู่ในห้อง เจ็บปากเล็กน้อยตอนแปรงฟัน อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็นั่งรอพี่โด่งที่โซฟาพร้อมกระเป๋า สักพักก็ได้ยินเสียงไขกุญแจ พี่โด่งถือกับข้าวมาสองสามถุง
"อ้าวตื่นแล้วเหรอเรา" แกวางถุงกับข้าวที่โต๊ะกินข้าว แล้วมานั่งที่โซฟา จับหน้าเราดูรอยช้ำที่ปากและคาง
"ยังเจ็บอยู่รึเปล่า จะกินข้าวได้มั๊ย" แกเอามืออังที่หน้าผาก "ตัวร้อนนี่" พี่โด่งทำทีเหมือนสนอกสนใจตัวเราเป็นพิเศษ
"เจ็บ" เราพยักหน้า
"แล้วนี่จะไปไหน" พี่โด่งมองกระเป๋าแล้วถาม
"กลับบ้าน รอลาพี่ก่อน พี่มาก็ดีแล้วเอ๋จะได้กลับ" เราจับกระเป๋าทำท่าจะลุกก็รู้สึกหน้ามืด ทั้งๆที่เมื่อกี๊ตอนอาบน้ำยังรู้สึกเฉยๆ สะบัดหัวก็ยิ่งมึนเหมือนจะล้ม เรายืนนิ่งพักนึงแล้วค่อยๆเปิดเปลือกตา เห็นหน้าพี่โด่งซ้อนกันแต่ก็พยายามฝืน ในใจคิดว่าในเมือ่เขาไม่ต้องการจะอยู่ทำมให้เสียเวลา แข็งใจก้มหยิบกระเป๋าเป้คล้องที่ไหล่ แล้วยกมือไหว้พี่โด่ง
"ขอบคุณนะพี่ สำหรับทุกอย่าง"
"แล้วเอ๋จะไปยังไงไปถูกเหรอ"
"ก็นั่งรถเมล์ไป ไม่ยากหรอกพี่โด่งไม่ต้องเป็นห่วง" พี่โด่งมองหน้าเราแล้วเดินเข้ามาหา
"นี่เราโกรธพี่มากขนาดนี้เลยเหรอ" พี่โด่งเอานิ้วจิ้มที่หน้าผาก
"ไม่ได้โกรธ แต่เจ็บและกลัวด้วย พี่ไม่ได้อยากให้อยู่แล้วเอ๋จะอยู่ทำไม" รู้สึกเปลือกตาร้อน
"เป็นเอามากแฮะเรานี่ ทำไมขี้ใจน้อยอย่างนี้" แกดึงตัวเราเข้าไปแนบอกแล้วลูบหลังเบาๆ
"ตัวร้อนขนาดนี้เป็นอะไรไปกลางทางจะทำยังไง ไว้หายไข้ก่อนค่อยกลับ เดี๋ยวพี่ไปส่งให้ถึงบ้านเลย" แกจับเรานั่งลงแล้วดึงกระเป๋าออก "ไปกินข้าวก่อน พี่หิวแล้ว" พี่โด่งจูงมือเราลุกขึ้น แกไม่พูดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนหากแต่อาการก็เหมือนรู้สึกผิด กับข้าวสำเร็จรูปสามอย่างกับข้าวร้อนๆ รู้สึกแสบปาก ฟันเราคงไปกัดเอากระพุ้งแก้มตัวเองตอนถูกตบหน้า พี่โด่งเห็นอาการก็หน้าเสีย
"กินได้มั๊ย"
"ได้เดี๋ยวเอ๋ เคี้ยวด้านที่ไม่เจ็บ" พี่โด่งคอยมองอากัปกิริยาเราอยู่ตลอดเวลา มือก็คอยลูบหัวเล่น เราอิ่มแกก็กุลีกุจอเอายาแก้ไข้กับน้ำมาให้ "กินยานะ" รับยามาสองเม็ดค่อยๆกลืนกินยาเสร็จก็ช่วยแกเก็บถ้วยจานไปล้าง พี่โด่งจะแช่ไว้ก่อน เราก็เลยจัดแจงล้าง แกยืนดูอยู่ใกล้ซิงค์แต่ไม่พูดอะไร เรานึกขึ้นมาได้ว่าเสื้อผ้าที่เตรียมมาไม่มีใส่แล้วคงต้องซักก่อน พรุ่งนี้ค่อยกลับบ้าน จัดแจงรื้อเป้หอบเสื้อผ้าใส่แล้วโยนเข้าเครื่อง รวมทั้งเสื้อผ้าพี่โด่งด้วย
"ซักทำไม มานอนได้แล้ว"
"ไม่มีเสื้อผ้าใส่แล้ว"
"อ้าวไหนว่าจะกลับ" แกกอดเอว "จะกลับแล้วมาซักผ้าทำไม"
"ไล่อีกแล้ว ให้หายไข้ก่อนเถอะ" แกโอบเอวเราแบ้วเอาคางมาเกยที่บ่ามองต้นคอเรา รอยดูดที่ต้นคอยังชัดอยู่
"โดนใครดูดคอมา" แกดูดว้ำลงไปที่รอยเดิมอีก
" พี่โด่งเดี๋ยวก็ติดไข้หรอก"
"ไม่มีทาง"
"ว่าแต่คนป่วยเถอะ เมื่อไหร่จะไปพัก" เครื่องซักผ้าเริ่มทำงาน เราหันหลังไปเผชิญหน้า พี่โด่งยังไม่ยอมปล่อยมือจากเอว มิหนำซ้ำกับกอดเราแน่นจนตัวเราแนบกับอก แกเอาคางกดที่หัว แล้วก้มหน้าลงมามอง "ถ้ากินยาแล้วไม่หาย เดี๋ยวจะฉีดยาให้"
"พี่ไม่ได้เป็นหมอจะฉีดยาได้ไง" นึกตามไม่ทัน
"ฉีดได้แล้วกัน รับรองหายสนิท" ว่าแล้วแกก็เบียดเป้ามาแนบเราแน่น "เชื่อมั๊ย" เรามองหน้าแกแล้วก็ขำยิ้มกว้างจนเจ็บที่มุมปากจนได้.................

ใครที่มีครบรบกวนขอด้วยนะ เรื่องนี้อ่านทีไรก็มีความสุขทุกครั้งเลย
ตอนที่ 37 ที่เรามีจะต่อเนื่องกันกับกระทู้สุดท้าย

37
...เรานั่งดูทีวีด้วยกันจนซักผ้าเสร็จตากผ้าเรียบร้อย ฤทธิ๋ยาทำให้รู้สึกดีขึ้นเยอะแต่ยังเหนื่อยอยู่อาจจะเป็นเพราะเราตกใจเลยทำให้ไม่สบาย พี่โด่งนั่งอ่านหนังสือที่โซฟา
"พี่ไม่ออกไปไหนเหรอ" เราถามเพราะรู้สึกเบื่อที่อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมนานๆ เดินไปเดินมาก็ไม่รู้จะทำอะไร
"เอ๋จะไปไหนหล่ะ" แกวางหนังสือดึงมือเราเข้าไปนั่งข้างๆ
"หิวข้าวแล้ว" ท้องเริ่มร้องเหมือนไม่ใช่คนป่วย
"ไปกินอาหารทะเลกันมั๊ย"เราพยักหน้าแทนคำตอบพี่โด่งขับรถไปแถวที่ขายอาหารทะเลเราไม่ได้สังเกตชื่อร้านแต่พอจำได้ว่าร้านยื่นลงไปในทะเลมีอาหารสดให้เลือก สั่งมาหลายอย่างจนแทบจะกินไม่หมด
"ไม่ต้องรีบหรอกยังมีของกินอีกเยอะ" เพราะหิวทำให้ไม่ระวัง หายหิวก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นเยอะเกือบจะเย็นแล้วนั่งนานเหมือนกัน พี่โด่งสั่งเบียร์
"พี่โด่งมีแฟนแล้วเหรอ" แกชะงักมือที่กำลังยกแก้วก่อนที่จะดื่มรวดเดียวจนหมด
"ถามทำไม" น้ำเสียงเหมือนหงุดหงิดขึ้นมา เบียร์ถูกรินใส่แก้วอีก นึกในใจหาเรื่องรึเปล่าวะเรา "ไม่อยากพูดถึง เลิกกันแล้ว อย่าให้อารมณ์เสีย" เราก็จ๋อยไปเลย เลยมองไปที่ทะเลแทน พี่โด่งยังคงสนุกกับเบียร์ในแก้วจนหมดไปอีกขวด
"พี่โด่งกลับกันเถอะ เดี๋ยวเมาขับรถไม่ไหว" เราเรียกเก็บเงิน ดูบิลล์แล้วก็เยอะเหมือนกันไม่เป็นไรหักค่ารถพรุ่งนี้แล้วก็ยังเหลือซื้อของฝากอีก ล้วงเงินออกจากกระเป๋าค่อยๆนับ พี่โด่งดึงบิลล์กับมือเราควักเงินจ่ายแล้วลุกขึ้นโดยไม่รอ แกเดินไปที่รถอย่างรวดเร็วเราวิ่งตามแทบไม่ทัน แกนั่งขับรถเงียบๆไปตลอดทางจนถึงห้องจอดรถแล้วเดินแกมวิ่งขึ้นห้อง เราได้แต่เกาหัวเดินตาม พี่รุ่นใหญ่เดินมาตบบ่า แกเพิ่งสวนกับพี่โด่งที่ราวบันได
"ไงน้อง ไปแหย่รังแตนอะไรเข้า" เราส่ายหน้า"คนมันบ้าเอาใจยากผีเข้าผีออก อย่าไปกวนใจมันมาก" แกมองหน้าเรา "แล้วปากไปโดนอะไรมา" เราเอามือปิด "อย่าให้สอนกันเลยเป็นกระเทยเหมือนกัน อย่ายอมเป็นที่รองมือรองตีนผู้ชายนะจำไว้ มือตีนเราก็มี" เรางงพี่เขาเป็นใครเนี่ยอยู่ๆก็มาสั่งสอน
"พี่ชื่ออะไร" ไม่รู้จะถามอะไรแก
"ชื่อพงษ์" คนเดียวกับที่พี่โด่งพูดถึงเมื่อคืนแน่ๆเลย อีพงษ์เรานึกในใจ "พี่เป็นแฟนเขาเหรอ" ถามควายๆออกไปได้
"โอย แดกยาก มือหนักตีนหนักไม่กล้ายุ่งหรอก แล้วเรามาเจอมันได้ไง" พูดว่ามันแสดงว่าคงจะสนิทกัน
"เขาเป็นเพื่อนอาจารย์ที่โรงเรียน" พี่พงษ์ทำตาโตเหมือนพี่เพลินตอนพูดถึงผู้ชายที่ชอบ
"พี่โตเป็นไงบ้าง ไม่มาเที่ยวกรุงเทพฯนานแล้ว"
"สบายดี" แกทำท่าเหมือนจะถามต่อ พอดีมีเพื่อนผู้หญิงเดินมาหา
"ใครยะหล่อน หน้าเหมือนแฟนไอ้โด่งจัง" อีกคนแล้ว "ลูกศิษย์พี่โต" ทั้งคู่กรี๊ดกร๊าดสนอกยนใจข่าวตราวพี่โตอีกแล้ว
"เอ๋ไปก่อนนะพี่" เราตัดบท ทั้งคู่ยังคุยถึงอาจารย์ไปตลอดทางที่เดินออกจากประตูอพาร์ทเมนท์ เราเดินขึ้นชั้นบน ประตูห้องยังเปิดอยู่ พี่โด่งนั่งกินเบียร์ต่อในห้อง เมาจนได้คืนนี้ เรานึกในใจ กลัวจะเจ็บตัวอีกก็ทำตัวเลี่ยงออกไประเบียงเก็บเสื้อผ้ามาพับ ลมเย็นเหมือนฝนจะตกนั่งพับผ้าตัวเองที่เตียงแล้วเก็บของพี่โด่งเข้าตู้ พี่โด่งลุกขึ้นปิดประตูห้องแล้วไปนั่งกินเบียร์ที่ระเบียงหลังแทน เป็นอะไรวะ คันปากอยากจะถามแต่กลัวเจอดีอีกไม่เอาดีกว่า แต่บรรยากาศอย่างนี้ทำให้อึดอัด เราเดินไปนั่งใกล้ๆแล้วมองหน้า พี่โด่งกำลังพ่นควันบุหรี่อย่างใช้ความคิด
"พี่โกรธเอ๋เหรอ" แกหันมามองหน้าแต่ไม่มีคำตอบอะไรจากปากพี่โด่ง เราก็นั่งนิ่งลองซบที่ไหล่ก็เห็นยังเฉย ฝนตกแล้ว ละอองฝนสาดเข้ามาเบาๆ
"ไม่สบาย เข้าไปในห้องไป" แกหันมาบอก
"หายแล้ว" เราเอามือคล้องแขนแกไว้ จูบไหล่เปลือยของแกมือก็ลูบไปตามแขน เรานั่งมองดูฝนตกด้วยกัน ฝนเริ่มสาดแรงขึ้นจนระเบียงเปียก เราขยับขาเข้ามาฝั่งตรงข้ามยังเป็นที่ดินว่างเปล่า ป่านนี้คงมีตึกสูงขึ้นแล้วสินะ
"พรุ่งนี้เอ๋กลับบ้านนะพี่" เราบอกแกเบาๆ พี่โด่งหันหน้ามามองแล้วถาม
"เบื่อแล้วเหรอ หรือว่ากลัวพี่" แกจ้องหน้ารอคำตอบ
"คิดถึงบ้าน ตอนกลางวันโทรหาแม่ แม่รออยู่นะพี่ไม่อยากให้อยู่นานเดี๋ยวจะรบกวนพี่" เราบอกไปตามตรง
"อย่าเพิ่งกลับสิ ยังไม่ได้พาไปเที่ยวบ้านเลย" น้ำเสียงเหมือนอารมณ์ดีขึ้นกว่าที่ร้านอาหาร เราไม่ตอบรับหรือปฎิเสธ ฝนตกเหมือนฟ้ารั่ว เราลุกขึ้นเมื่อพี่โด่งกินเบียร์หมดไปอีกขวด ง่วงแล้วงีบหลับไปได้สักพักก็รู้สึกตัวพี่โด่งนอนลงข้างๆ เนื้อตัวเปลือยเปล่า
"หายไข้รึยัง" แกก่ายขามาทับเรา กลิ่นเบียร์รุนแรงพอดูเรากลัวจะเจ็บตัวอีกก็ไม่กล้าขัดใจ ถอดเสื้อผ้าตัวเองออกหมดเช่นกัน ตัวเรากับพี่โด่งมีเพียงผ้าแพรบางๆคั่นระหว่างช่วงล่างเท่านั้น พี่โด่งนอนทับเราเอามือลูบที่หน้าผากเสยผมที่หน้าผากออกแล้วจูบเบาๆ
"อย่าเพิ่งกลับเลยนะ อยู่เป็นเพื่อนพี่ก่อน" เรามองหน้ากันนาน เรารู้สึกเห็นใจก็พยักหน้า "ตัวยังอุ่นๆอยู่นี่ เดี๋ยวจะฉีดยาให้นะ"
"ยาอะไรพี่" แกหัวเราะในลำคอท่อนล่างเริ่มขยายตัวแล้ว"เข็มใหญ่ขนาดนี้ ยาคงเยอะ คงหายเร็วขึ้นนะพี่"พี่โด่งหัวเราะเบากับคำพูดของเรา แล้วแกก็ไม่พูดพบล่ามทำเพลง พลิกตัวเรานอนเคถูกับร่อง
"พี่ เอ๋ทาครีมก่อนนะ"
"พี่ไม่ชอบมันเหนอะ ทนนิดเดียวนะ" มันคงไม่เจ็บมั๊ง ส่วนหัวค่อยๆชำแรกเข้าไปช้าๆ เหมือนผนังข้างในจะฉีกออกจากกันพี่โด่งกดตัวเราไว้ไม่ให้หลบ
"เจ็บ" มันค่อยๆแทรกตัวเข้ามาช้าๆ เรากัดฟันแน่น"พี่โด่งใช้ครีมเถอะ ทนไม่ไหวแล้ว"
"เอางี้แล้วกัน" แกยังหยุดคาไว้แค่ครึ่งลำ"จะได้เจ็บทีเดียว"ยังไม่ทันจะพูดจบแกก็กดพรืดเข้ามาจนมิดด้าม
"โอ๊ย" แกรีบอุดปากเราไว้
"หมดแล้ว ๆ" พี่โด่งขยับตัวช้าๆจนคล่องตัวแล้วรัวถี่ยิบ ไข่ของแกฟาดหว่างขาเราเป็นจังหวะมันอุ่นดีพิลึก พี่โด่งหอบหายใจแรงมือกดที่ไหล่เราแน่น ดันตัวขึ้นครึ่งท่อนเพื่อให้เข้าลึกที่สุด แกบดสะโพกดันเข้าอย่างเดียวจากเจ็บเป็นเสียวท่อนล่างของเราบดอยู่กับที่นอนจนเสียวไปหมด พอได้ยินเสียงเราครางพี่โด่งก็ได้ใจถอยออกมาจนเกือบสุดแล้วอัดแรงๆครั้งแล้วครั้งเล่านานจนเราเหนื่อย
"พี่โด่ง ไม่ไหวแล้วจุกไปหมดแล้ว" รู้สึกหนาวเหลือเกิน แกชักออกมาจนสุดแล้วดึงออกนอนหงายก่ายหน้าผาก เคชี้เด่ในความมืด
"ไม่เสร็จ" พี่โด่งบีบเคแล้วรูดขึ้นรูดลง เราจูบแกเบาๆ
"นอนเถอะพี่ พี่อาจจะเครียด พรุ่งนี้ค่อยทำก็ได้" เราหันมาจูบปากกันแทน เคค่อยๆหดตัวลงแล้ว พี่โด่งกอดเราไว้กับอกแล้วหลับไป เขาคิดอะไรกับเรานะ อยากรู้จริงๆ............

ส....หลับไปจนเช้ากันทั้งคู่ ตื่นขึ้นมารู้ว่าขาพี่โด่งที่ก่ายมามันร้อนเหลือเกิน เอามืออังที่หน้าผากพี่โด่งตัวร้อนจี๋ จนน่าตกใจจะทำยังไงดีเนี่ยๆ วิชาปฐมพยาบาลจำได้พอลางๆ เล่นแก้ผ้านอนในห้องแอร์ไม่เป็นไข้ก็เก่งเกินคนแล้ว เราจูบหน้าผากแกแล้วปลุกเบาๆ
"พี่โด่ง" เรียกสองสามครั้งก็ไม่ตื่น เราลุกไปหยิบผ้ามาเช็ดตามตัวให้เพื่อให้ลดอุณหภูมิ เช็ดตั้งแต่หน้าลงมาที่ลำตัว ทุกซอกทุกมุม จับเคยาวที่ยังนอนสงบนิ่งเช็ดเบาๆส่วนนี้ดูจะร้อนที่สุด
"พี่โด่ง" เราปลุกแกอีกครั้ง พี่โด่งงัวเงียลืมตาขึ้นพร้อมกุมขมับ แกพยายามดันตัวลุกขึ้นแต่พิษไข้ก็ต้องทำให้ทิ้งตัวลงนอนเหมือนเดิม
"พี่โด่ง ไม่สบายแล้วนะ" เราบอก แล้วจับแกใส่เสื้อผ้าตอนจะใส่กางเกงยังดื้อเอามือกระตุกเคตัวเองให้มันลุก
"พี่โด่ง นอนก่อนนะ"แกเริ่มงอแงพยยามจะกดตัวเรานอนลงข้างๆเหมือนเมาไม่สร่าง
"พี่โด่ง พี่ติดไข้เอ๋แล้วนะนอนก่อน" แกค่อยๆเอนกายลงหลังจากที่เราใส่กางเกงให้เสร็จ เราลุกไปต้มข้าวเตรียมไว้ให้คนป่วย เออดีนะผลัดกันป่วยจนได้
"พี่โด่งกินข้าวนะ เดี๋ยวจะได้กินยา" แกงอแงเล็กน้อยเราช่วยจัดตัวแกให้นั่งพิงหมอนที่หัวเตียง ตอนนี้ไม่ยักกะมีฤทธิ์แฮะ เราป้อนข้าวให้คนป่วยจนเกือบหมดก็เช็ดตัวให้อีกที แกว่าง่ายเหมือนเด็ก จับแก้เช็ดตัวด้วยน้ำอุ่น บริเวณช่วงล่างดูมันร้อนกว่าที่อื่น พี่โด่งเอาหมอนปิดหน้าตอนที่เราจับเคเช็ดทั้งลำและซับความร้อนตามซอกไข่ คงจะอายจับพี่โด่งใส่เสื้อผ้าแล้วป้อนยาแก้ไข้อีกครั้ง..

44
..ออกจากบ้านปู่และย่าราวเจ็ดโมง ถนนค่อนข้างจะขับยากเพราะฝนที่ตกหนัก พี่โด่งหน้าตาดูเนือยๆเห็นแล้วน่าสงสาร เรายื่นมือไปบีบที่ต้นคอให้ แกสะดู้งแล้วหันมาพยักหน้า เราบีบไปเรื่อยๆจนรถออกสู่ถนนใหญ่ นานแค่ไหนไม่รู้จากอัมพวามาระนอง เราแวะกินข้าวกันกลางทาง ถึงตัวจังหวัดประมาณบ่ายแล้วต้องออกไปอำเภอด้านนอนกอีก ขับไปได้สักระยะผ่านตลาด เข้าซอยเล็กๆ ก็เห็นบ้านสองชั้นครึ่งปูนครึ้งตึก รอบบ้านมีบริเวณพอสมควร แม่พี่โด่งกำลังเก็บผ้าที่ราวหน้าบ้าน พี่โด่งเดินแกมวิ่งไปหาแม่ ดูท่าทางแม่ดีใจมาก เกือบปีแล้วที่พี่โด่งไม่ได้กลับมาบ้าน เรายืนดูแม่ลูกเขาทักทายกันให้เต็มที่ก่อนจะเดินไปหาเพื่อแนะนำตัว พี่โด่งโอบไหล่พร้อมเขย่าที่บ่าแรงๆตอนแนะนำ
"น้องเพื่อนครับแม่ พามาเที่ยว" ภาษาใต้ฟังยากแต่ต้องพยายามจับใจความ
"ฟังออกมั๊ย" แม่พูดภาษากลางออกทองแดงนิดหน่อย น่ารักดี "หิวข้าวกันมั๊ย" พี่โด่งยกตะกร้าผ้าเดินตัวปลิวเข้าไปในบ้าน บ้านแบบสมัยเก่า แม่เดินนำไปที่ครัว อุ่นกับข้าวให้กิน พี่โด่งชวนเราขึ้นไปเก็บของข้างบน ห้องพี่โด่ง ยังมีกลิ่นไอเมื่อตอนแกเป็นวัยรุ่นอยู่มากโข ตามฝาบ้านติดรูปนักฟุตบอลอังกฤษที่แถมมากับสตาร์ซอคเกอร์ ห้องเก็บเรียบร้อย ผ้าขาวคลุมเตียงไม้อีกที เราวางเป้ไว้ที่เก้าอี้ทำงาน พี่โด่งปิดประตู พอพี่แกหันมาจากประตูเราก็สวมกอดแกอย่างแรง พี่โด่งตกใจ เอามือดันตัวเราออกนิดนึงเพื่อมองหน้า
"เป็นอะไร" เรากอดแกแน่นแล้วซุกหน้าที่อก พี่โด่งลูบผมเบาๆ ไม่จำเป็นต้องมีคำอธิบายพี่โด่งเองน่าจะรู้อยู่แก่ใจว่าเราเป็นอะไร แกกดคางลงมาที่ผม แล้วดันตัวเราออกเบาๆ
"ลงไปข้างล่างเถอะ แม่รอกินข้าว" แกบีบมือเบาๆก่อนจะเดินนำหน้าลงบันได
"ทำไมมาแค่วันเดียวละ" แม่ตักข้าวใส่จานให้แล้วนั่งข้างๆเรา "กินเป็นม๊าย" กับข้าวใต้เผ็ดทั้งนั้น รสชาดจัดจ้านไม่คุ้นลิ้น แม่ดูสนอกสนใจเราเป็นพิเศษ
"เหมือนคนจีน แต่บางทีก็ไม่เหมือน"
"ผมว่าเหมือน ไอ้เพ็ญ" พี่โด่งพูดถึงแฟนเก่า
"ไม่เหมือน ไอ้เพ็ญไม่ขาวแบบนี้ แล้วตาก็ไม่เหมือน" นี่แม่สนใจอะไรกันนักหนา เผ็ดกับข้าวมากจนแลบลิ้นออกมาเป่า "เดี๋ยวแม่เอาของหวานมาให้" ของหวานของแม่คือ อินทผาลัมแห้งๆ ที่มีขายแถวปักษ์ใต้ อันนี้ก็ไม่เคยกินอีก
กินข้าวเสร็จช่วยแม่เก็บจาน พี่โด่งก็เดินสำรวจบ้านไปรอบๆ บ่ายแก่ๆอย่างนี้อบอ้าวพอดู แม่ชี้ส่วนที่ต้องซ่อมแซมหลายจุด พี่โด่งหยิบค้อนกับตะปู ไปตามที่แม่ชี้ เรานั้งดูอยู่ห่างๆที่แคร่หน้าบ้าน ร้อนมาก แม่มานั่งข้างๆ
"โด่งขยันนะเอ๋ มาทีไรไม่เคยพักหรอก ดูโน่นดูนี่ เสียดายเอ๋มาเที่ยวแค่วันเดียว ไม่งั้นจะพาไปเที่ยวสวน" เราได้แต่ยิ้ม
"แม่อยู่คนเดียวไม่เหงาเหรอครับ"
"ชินแล้ว อยู่ตั้งแต่พวกพี่เขาไปเรียนหนังสือกรุงเทพฯ ไม่เหงาหรอกลูก งานในสวนเยอะแยะ"
"บ้านเอ๋ทำอะไรกันหล่ะ"
"ขายของชำในตลาดฮะ" เราบอกที่อยู่แม่ก็ยิ่งสงสัยว่ารู้จักกันได้ไง
"อ๋อ เป็นลูกศิษย์ ของพี่โต คนนี้ก็ดี อ่อนน้อม รักโด่งมันมาก ตอนโด่งอกหัก ก็มาอยู่ด้วยเลยพาเพื่อนมาเป็นโขยง"
"พี่โด่งอาการหนักอย่างนั้นเลยเหรอแม่"
แม่มองไปที่ พี่โด่งแล้วพยักหน้า "เห็นเอ๋แล้วถูกชะตาเหมือนเป็นลูกเป็นหลาน เผลอเล่าออกไปจนได้"
"พี่โด่งคงรักแฟนเก่าแกมากนะแม่ " แม่พยักหน้าอีก
"เขาเป็นแฟนกันตั้งแต่เรียนมัธยมที่นี่ เรียนต่อกรุงเทพฯก็ไปด้วยกัน เกือบจะแต่งงานกันแล้ว แต่แม่ก็ไม่รู้ว่า เพ็ญถึงเลิกกัน เพ็ญกลับมาอยู่บ้าน พี่เขาก็ตามมาง้อหลายครั้ง แต่เพ็ญมันใจแข็ง นี่โด่งยังไม่รู้นะนี่ว่าเพ็ญไปอยู่เมืองนอกกับผัวมันแล้ว" แม่ส่ายหน้ามองพี่โด่งอย่างห่วงใย พี่โด่งถอดเสือพาดไว้ที่รั้ว แม่เดินเอาน้ำเย็นไปให้ หยอกล้อกันตามประสาแม่ลูก เราดูห่างไกลเหลือเกิน เหมือนเป็นบุคคลที่สาม พี่โด่งเพียงแต่คอยมองมาเป็นระยะหากเราก็ต้องคอยระงับอาการไม่ให้สาวแตก เพราะกลัวว่าแม่จะสงสัยขึ้นมา
"เย็นนี้จะกินอะไรดี"
"เดี๋ยวเอ๋ช่วยแม่นะครับ อยากดูว่าอาหารใต้ทำยังไง"
"ดีๆ มาเป็นลูกมือกันหน่อยคงสนุกนะ " แม่หัวเราะเสียงดังชวนเราปั่นจักรยานไปตลาด เราเป็นคนปั่นแม่ซ้อนท้ายทิ้งพี่โด่ง ซ่อมบ้านต่อไป แม่ค้าในตลาดรู้จักแม่หลายคน ทักทายเด็กแปลกหน้าอย่างเอ็นดู ซื้อกับข้าวหลายอย่าง ถึงบ้านก็ไม่เห้นพี่โด่ง ไม่รู้ไปไหน แม่ให้ขึ้นไปดูที่ห้องนอน ก้ไม่เจอ รถก็ยังจอดอยู่หายไปไหนนี่พี่โด่ง เฮ้อ.....
หาพี่โด่งยังไงก็ไม่เจอ เลยเข้าครัวเตรียมอาหารกับแม่ แม่จะทำแกงส้มปลากระบอก หมูหวาน แล้วก็แกงฟักใส่ไก่ วิธีทำก็ไม่ได้ต่างกันมากยกเว้นแค่ตอนเข้าเครื่องพริกแกงที่ใช้ไม่เหมือนแถวบ้าน รสชาดอาหารใต้จะจัดจ้านทุกอย่างแม่กลัวเชว่าเราจะกินไม่ได้ก็เลยเจียวไข่อีก เสียงดังกุกกักอยู่ข้างหลัง พี่โด่งกลับมาแล้วเหงื่อท่วม แม่หันมาถาม
"ไปไหนมา" เป็นภาษาใต้พี่โด่งบอกว่าไปเดินเล่นในสวนมาแกกินน้ำอึกใหญ่ ท่อนบนยังเปลือยเปล่าหน้าท้องแบนราบเป็นมันเงาเพราะเหงื่อ พี่โด่งมายืนใกล้เราที่กำลังปลอกฟัก แล้วอมยิ้ม เราอยากจะหอมแก้มแกจังแต่กลัวแม่หันมาเจอ แม่ตั้งน้ำสำหรับแกงฟักแล้วโยนไก่ลงไปในหม้อ ตามด้วยตะไคร้ พอน้ำเดือดกลิ่นหอมชื่นใจนัก เตาที่ว่างก็ตั้งไฟเทน้ำมันรอให้มันร้อน เรารีบตีไข่รอ กว่ากับข้าวจะเสร็จเล่นเอาหน้ามันทีเดียวเราผละไปล้างหน้าแล้วเดินขึ้นข้างบนไปเช็ดหน้า พี่โด่งช่วยแม่ตั้งโต๊ะ สำรวจหน้าตาตัวเองในกระจกเรียบร้อยก็เดินลงมา ทั้งคู่นั่งรออยู่แล้วบนเสื่อหน้า ทีวี เรานั่งข้างๆพี่โด่ง
"กินข้าวกันลูก เอ๋ลองดู วันนี้แม่ทำไม่เผ็ดเท่าไหร่"
"เอ๋ ทานเผ็ดได้แต่ยังไม่คุ้นอาหารใต้ฮะเลยเผ็ด" แม่ตักแกงส้มให้เรา แล้วบอกให้ลอง พี่โด่งอมยิ้มดูแกมีความสุขดี ทั้งเปรี้ยวทั้งเผ็ด นี่ขนาดแม่บอกว่าเบามือแล้วนะ
"แก้มแดงเลย เผ็ดเหรอลูก"แม่ตักหมูหวานกับไข่เจียวให้อีก เรากินข้าวกันคุยกันไป แปลกพี่โด่งเป็นแค่ผู้ฟังเท่านั้น
"วันหลังก็มากับพี่เขาอีกนะ มาอยู่หลายๆวัน จะพาไปทำสวน" แม่ชวน เรามองหน้าพี่โด่งเหมือนจะถามแต่แกไม่พูดอะไร "ไม่ต้องรอพี่เขาหรอก เอ๋อยากมาก็มา แม่อยู่คนเดียว พาเพื่อนมาเที่ยวก็ได้จะได้สนุกกันนะ ห้องก็ว่าง"
"แม่ใจดีจัง" เราเองไม่รู้ว่าแกถูกชะตาอะไรนัก เจอกันแค่แป็บเดียวก็ชวนมาเที่ยวบ้านอีก
"แม่พี่ใจดี ถ้าแกรักใครนะ ตามใจหมดแหล่ะเอ๋"
"ก็น้องมันน่ารัก พวกโด่งไม่ค่อยอยู่บ้านกัน แม่ก็อยากมีเพื่อนคุยบ้างสิ แล้วเอ๋มาเองถูกมั๊ยหล่ะ"
"ถ้านั่งรถประจำทางก็คงมาถูกฮะ"
"วันไหนจะมาก็โทรมาบอก" เราช่วยแม่เก็บจานแล้วล้างให้แก แม่เห็นเราช่วยก็ไปอาบน้ำปะแป้งแล้วนั่งดูโรทัศน์ พี่โด่งนอนเอกเขนกหนุนตักแม่อยู่หน้าจอ ท่าจะติดแม่เอาการตามประสาลูกชายคนเล็ก เราขอตัวไปอาบน้ำบ้าง ขัดสีฉวีวรรณ ซะเรี่ยม วัยยังให้อยู่หน้าก็ยังใส แต่งตัวเสร็จพี่โด่งก็ขึ้นมาแกอาบน้ำเสร็จแล้วขึ้นมาใส่เสื้อผ้า
"วันนี้พี่นอนกับแม่นะครับ เอ๋นอนคนเดียวได้มั๊ย" เราพยักหน้าแต่ไม่ได้ตอบอะไร นอกจากดึงผ้าที่คลุมที่นอนออกพับไว้ที่เก้าอี้
"เป็นอะไร ไม่ตอบ" พี่โด่งใส่เสื้อผ้าเสร็จ
"ไม่มีอะไรฮะ พี่นอนกับแม่เถอะ แกไม่มีเพื่อน คงเหงาน่าดู" เราเอนตัวลงบนที่นอน "ปิดไฟให้ด้วยนะ พี่" พี่โด่งยืนมองเราที่ปลายเตียงแล้วทรุดตัวลงนั่ง เอามือดึงเราขึ้นจากที่นอน เรากอดเอวแกไว้แล้วซบหน้าลงที่ไหล่
"พี่โด่งไม่ต้องเป็นห่วง เอ๋สบายดีพี่ นอนคนเดียวได้" เราหมายความเช่นนั้นจริงๆ
"แน่ใจนะ" แกยังมองหน้าเราเหมือนชั่งใจ
"แน่ใจ" เราจูบที่คางแกเบาๆก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง พี่โด่งปิดไฟแล้วปิดประตูเบาๆ เหมือนใจจะขาดวันนี้ต้องนอนคนเดียว น้ำตามันเอ่อขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก นี่เราร้องไห้ทำไม เราตอบตัวเองไม่ได้ ได้แต่สะอื้นเบาๆท่ามกลางความมืดเท่านั้น............
พี่โด่งกับแม่ออกไปสวนตั้งแต่เช้าทั้งคู่ไม่ได้ปลุกเรา ตื่นขึ้นมาไม่มีใครยิ่งเศร้าใจนัก วันนี้วันอาทิตย์แล้ว ไม่อยากจะคิดต่อเลย อีกกี่ชั่วโมง กี่นาที ที่จะได้อยู่กับเขา เรานั่งรอทั้งคู่ที่โต๊ะหน้าบ้าน เกือบสิบโมงทั้งคู่ก็เดินกลับมาด้วยกันแม่ทำกับข้าวให้กิน พี่โด่งกินเงียบๆ ส่วนแม่ก็ยังดูแลเราเหมือนเดิม กินเสร็จพี่โด่งก็ไล่เราไปเก็บเสื้อผ้าข้างบน เรายืนมองห้องหลังจากก่อนอยู่พักใหญ่ เราจะมีโอกาสได้มาที่นี่อีกรึเปล่า หลังจากวันนี้แล้วจะมีวันไหนอีกที่จะได้ใช้ชีวิตด้วยกันกับพี่โด่ง รู้สึกตื้ออย่างบอกไม่ถูก อยากจะร้องไห้ ค่อยๆปิดประตูช้าๆ เป้สองใบถูกวางที่ตำแหน่งเดิม แม่เขียนเบอร์โทรให้พร้อมกำชับอีกครั้งก่อนขึ้นรถ
"มีโอกาสก็มาเที่ยวแม่นะเอ๋ มาถึงโทรมานะแล้วแม่จะไปรับ" เราไหว้ลา พี่โด่งกอดแม่ทีนึงแล้วพูดกันสองสามคำก่อนขึ้นรถ แม่ยืนโบกมือพร้อมรอยยิ้ม ผู้หญิงคนนี้เข้มแข็งมากในสายตาของเรา แกอยู่คนเดียวดูแลสวนทำงานบ้าน นั่งรอลูกๆที่จะกลับมาเยี่ยมบ้าน นึกถึงแม่ขึ้นมาทันที ป่านนี้แม่คงจะรอเราเช่นกัน รอลูกที่หลงระเริงว่าเมื่อไหร่กลับบ้าน มีแต่ความเงียบในรถหันไปมองพี่โด่ง แกก็ตั้งอกตั้งใจอยู่กับถนนข้างหน้าเหมือนใช้ความคิด แกหันมามองเราแล้วตบที่บ่าเบาๆ
"เป็นอะไรเอ๋ ทำไมหน้าตาดูไม่สบายเลย เหนื่อยรึเปล่า" พี่โด่งชะลอรถที่ข้างทางแล้วหันมาคุยกับเรา"บอกพี่หน่อยสิไม่สนุกเหรอ" เราซบหน้าลงที่ไหล่พี่เขา
"เมื่อไหร่เราจะได้เจอกันอีกหล่ะพี่" พูดได้แค่ไหน บ่อน้ำตาก็ทะลัก
"ร้องไห้ทำไม"พี่โด่งลูบผมเบา "จำปู่กับย่าสอนไม่ได้เหรอ มีพบก็ต้องมีจาก ถ้าเอ๋ไม่มีประสบการณ์แล้วเอ๋จะโตเป็นผู้ใหญ่ได้เหรอ" พี่โด่งค่อยๆเคลื่อนรถออกจากไหล่ทางอีกครั้ง
"เอ๋รักพี่โด่งแล้วนี่" พี่โด่งหันหน้ามามอง
"พี่รู้ แต่พี่ไม่อยากให้เอ๋คิดไปไกลขนาดนั้น เรามาสนุกด้วยกัน เราก็ควรจะจากกันด้วยรอยยิ้มนะครับ" แกละสายตาจากถนนแล้วหันมามองหน้าเราอีกครั้ง "ไม่เอา เอ๋อย่าร้องไห้ พี่ไม่สบายใจ"
"ก็เอ๋เสียใจนี่นา เอ๋ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้เจอะพี่อีก หรือว่าจะไม่ได้เจอกันอีกก็ไม่รู้"
"ใครว่าจะไม่เจอ เอ๋รู้แล้วนี่ว่าพี่อยู่ที่ไหน" รถขับเร็วขึ้นเรื่อยๆ
"พอถึงกรุงเทพฯ เอ่ก็ต้องขึ้นรถกลับบ้านคนเดียว"
"กว่าจะถึงก็มืด พี่ไม่ให้เอ๋กลับตอนกลางคืนหรอก พี่เป็นห่วง พรุ่งนี้เช้าพี่จะไปส่งเอ๋ก่อนไปทำงาน รถเที่ยวแรกออกตอนหกโมงใช่รึเปล่า" เราพยักหน้า "คืนนี้เราจะอยู่ด้วยกันนะ"
พี่โด่งคอยบีบมือเราเป็นระยะ ไปตลอดทาง จนถึงอพาร์ทเม้นท์ พี่คนเดิมโบกมือเรียกพี่โด่งไปร่วมวง เราแวะกินข้ากันที่ร้านเดิม พี่พงษ์เดินเตร่เข้ามา
"ไปเที่ยวกันมาไม่ชวนเลยนะ" แกตีไหล่พี่โด่งเบาๆ เรารีบกินให้เสร็จเพราะไม่อยากนั่งอยู่ที่นั่นนานๆ พี่พงษ์มานั่งข้างๆจนได้
"ไงเรากลับบ้านเมื่อไหร่"
"พรุ่งนี้เช้า" พี่โด่งลุกขึ้นจ่ายเงินแล้วเดินลิ่วขึ้นอพาร์ทเม้นท์ไปแล้ว พี่พงษ์เดินตามมากระซิบก่อนเราเดินขึ้นบันได
"รีบตามผัวไปสิ"
"พี่พูดอะไร" เราชักสีหน้า รู้สึกไม่ดีที่แกพูดแบบนี้
"เด็กหนอเด็ก" แกมองหน้าเรา" พี่ไม่อยากจะสอนแต่มันคันปากนะ อย่าปล่อยเวลาให้มันผ่านไป พี่ก็เคยมีความสุขแบบนี้ตอนยังสาว ทำตัวให้สนุก ผู้ชายแบบนี้หายากนะ อายุขนาดเรานี่ยังหาผู้ชายได้ง่าย ถ้าเมื่อไหร่อายุเท่าพี่แล้วเราจะรู้เองว่าหาผู้ชายมันยากแค่ไหน แก่มาก็ต้องซื้อเอา จำไว้" พี่พงษ์เดินแกมวิ่งออกไปหลังจากพูดเสร็จไปสมทบ
กับวงเหล้าร้านเดิม เรายืนงงอยู่สักพักนี่พี่พงษ์ทำไมต้องมาสอนเราด้วยนะ แต่นึกคำพูดของแกตอนนี้มันก็จริงบางส่วนเพราะยิ่งอายุมากขึ้น ก็หาผู้ชายยากขึ้นไอ้รุ่นเดียวกันก็มีลูกมีเมียไปหมดแล้ว จะคั่วเด็กก็ต้องจ่าย ทำไมชีวิตกระเทยมันยากจังนะ.................

เราดิ้นจากการจับกุมของหนุ่ยแล้วถอยไปชิดฝา
"ไม่เอา ไม่เล่นแบบนี้นะหนุ่ย" หอบหายใจแฮ่กๆ เหนื่อยเพราะดิ้น "เล่นแบบนี้ลงไปเลย ไม่คุยด้วยแล้ว" เราออกปากไล่
"นึกว่าจะแน่" รู้สึกโกรธขึ้นมาจริงๆ ไอ้หนุ่ยก็เพื่อนกันเห็นหน้ากันทุกวันยังเล่นพิเรนอีก
"เอ๋ จะเล่นตัวไปทำไมวะ "หนุ่ยยังไม่ลดละ " "เห็นมั๊ยพีมันพร้อมแล้ว" พีเหลือแค่กางเกงในตัวเดียว
"ก็แกเล่นพิเรนทำไมหล่ะ เรื่องอะไรจะมาเซ็กส์หมู่"
"เฮ้ยพี เอาไงวะ"
"ก็เอ๋มันไม่เอาด้วยนี่หว่า หมดอารมณ์หว่ะ" เราเองเห็นหน้าพีก็นึกเสียดายแต่มันไม่ไหว ถ้าต้องโดนรุมแบบนี้ หุ่นสูงผอมเพรียว หน้าแนวติส ผมเผ้าไม่รุงรังอย่างหนุ่ย
เราทั้งสามนั่งเผชิญหน้ากัน
"เราเล่นด้วยก็ได้ แต่ต้องทีละคน พีว่าไงหล่ะ ให้หนุ่ยกลับบ้านไปก่อน" ยื่นไม้ตายโดยไม่ได้หวังอะไรมาก
"อ้าวไหงพูดงั้นหล่ะ เราเป็นคนชวนมันมานี่นา" เราทั้งสามต่างเมากันได้ที่
"งั้นแกก็ไปรอข้างล่างสิ"
"มันจะยากอะไร ปิดไฟก็สิ้นเรื่อง"พีคงคิดว่าเราอาย หยิบแก้วเหล้าวางไว้ชิดฝาแล้วเอื้อมมือปิดไฟ ท่ามกลางความมืด พีขยับตัวเข้ามาหาเราแล้วจูบปากมือของเราล้วงเข้าไปในกางเกงในเขาทันที เคยาวไม่อวบอ้วนเหมือนที่เคยโดน ท่ามกลางความมืดนั้น เราค่อยๆกลืนกินมันเข้าไปช้าๆ พีกดหัวเราเป็นจังหวะพร้อมเด้งสวน แล้วก็ชวนเราขึ้นไปที่เตียง หนุ่ยนอนรออยู่ข้างๆ เอามือเราไปรูดเคมัน เราโดนพีจับขายกขึ้นพาดแล้วแทงเข้ามา ตัวผอมดูคล่องแคล่วเร็วและหัว เขาหอบหายใจถี่ เรากลับเฉยๆเหมือนไม่สะใจ รู้สึกแค่เพลินๆเท่านั้น
"เอ๋ ทำเองหน่อยเหนื่อยแล้ว" เขาจับเราพลิกนั่ง "ระวังเดี๋ยวหลุด เราก็ขย่มต่อยังไงก็ไม่เสร็จ ร้อนไปหมด หนุ่ยรอจนหลับไปแล้ว
"พีลงไปข้างล่างเถอะ ร้อน อยากอาบน้ำ"
เราทั้งคู้นั่งอยู่ด้วยกันในห้องน้ำ อาบน้ำทำความสะอาดให้พี
"ดูดอีกทีสิเผื่อเสร็จ" เคของพียังกระดกอยู่ไปมา " ทำไมมันค้างอย่างนี้หละ"
"เป็นงี้ทุกทีกินเหล้าแล้วทำไงก็ไม่เสร็จ" เรารู้สึกเห็นใจเขาจริงๆ พียืนรูดช่วยตัวเองอยู่ตั้งนาน แล้วก็ตามเราขึ้นข้างบนทิ้งตัวลงนอนข้างๆ หลับไปทั้งๆที่ยังคงแข็งตัวอยู่อย่างนั้น หนุ่ยนอนกรนไปแล้ว พีกระซิบข้างๆหูว่า
"พรุ่งนี้ตื่นเช้าไปลองเอากันดูอีกทีนะ"
"ไม่ได้ พรุ่งนี้ต้องขายของ"
"พีกลับกี่โมงหล่ะ"
"ตอนเกลางคืนสี่ทุ่ม"
ถ้าปล่อยไว้นานอารมณ์ก็ไม่ต่อเนื่องแต่จะทำยังไงได้ในเมื่อผู้ชายไม่เสร็จคงได้แค่กุมมันไว้อย่างนั้น แล้วทิ้งตัวลงนอน ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตีสี่เหมือนเคย.............

เราฮัมเพลงนี้ตามร้านอาหาร เตี่ยมีแผ่นของจิตติมา เจือใจที่บ้าน รู้สึกชอบเหมือนกัน เปิดบ่อยจนร้องเป็น พี่โด่งมองหน้าแล้วเขินสายตาเรา หลบสายตาอมยิ้มมองไปที่แม่น้ำแทน..............

ยันก็คงถูกเรามองอย่างที่เพื่อนว่าจริงๆ บางครั้งเขาก็แกล้งหลบตาหันไปคุยเรื่องอื่นกับพี่พงษ์ พี่โด่งหันมามองหน้าเราเพราะเหมือนจับได้ แกขมวดคิ้วคงเพิ่งสังเกตแล้วกระซิบที่หูเบาๆว่า
"เงี่ยนเหรอ" เราตีขาแก แล้วลุกไปห้องน้ำ พี่โด่งลุกตาม
"เดี๋ยวมานะเพื่อน"
"เป็นอะไร ทำไมมันเยิ้มอย่างนั้นหล่ะเอ๋"
"เมื่อไหร่จะเลิกสักทีพี่โด่ง"
"เดี๋ยวเหล้าก็หมดแล้ว" มือเราควานไปทั่วตัวแก "จะทนไม่ไหวแล้วพี่" เรารูดกางเกงขาสั้นแกลงแล้วนั่งลงดูดพี่โด่งดันหัวออก
"เดี๋ยวๆ พอก่อน " แกดึงเราลุกขึ้น "เดี๋ยวพี่ทำให้นะครับ ตอนนี้ยังไม่เหมาะ ไปกินเหล้าต่อนะ" แกเดินออกไปแล้วเราก็เดินตาม
"ไปกล่อมเด็กละสิท่า" พี่พงษ์แซว
"เด็กมันง่วง"พี่โด่งมองมาที่เรา
"เด็กง่วงหรือผู้ใหญ่มันเงี่ยนยะ" ทั้งวงก็ฮาครืน พี่โด่งก็เขินเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น
"ไม่ต้องเลยโด่ง ชั้นรู้นิสัยแกดี ต้องมอมให้เมาจนลุกไม่ขึ้นนั่นแหละถึงจะสงบ เอ้ายก ดับเงี่ยนให้พี่โด่งเขาหน่อย" ทั้งวงพร้อมใจกันยก เราทำตามช้าๆ เราต่างหากที่เงี่ยน ยิ่งกินก็จะยิ่งสร่างคืนนี้ไม่ต้องนอนกันแน่ ระวังดีๆเถอะพี่โด่ง...........

เธอมีรักใหม่รักใหม่ จึงได้หลงลืมรักเก่า
จำได้หรือเปล่าว่าเรารักกัน อันน้ำคำฉันจำได้มั่น แต่เธอสิพลันผันพรากไป
เมื่อฉันต้องแพ้เพราะทน หลงพะวงอาลัย โอ้คนใหม่ชนะไงเล่า
ฉันไม่อาจชิงดีแพ้ด้วยมีอันเป็นจึงยากเย็นอับเฉา บาปอะไรหนอพรากเราความทุกข์โศกไม่บรรเทา จึงแสนเศร้าอับเฉาไป
ดวงใจหมองหม่น จำใจฝืนทนวิโยก อารมณ์ฉันโศกระกำช้ำใจ
เป็นเพราะเธอพบคู่คนใหม่ เธอจึงตัดใจทิ้งให้ตรม
จึงเป็นผู้แพ้ง่ายดาย ฉันไม่วายระทม สุดจะข่มให้หายไปได้
ฉันเคยปลอบวิญญาน์เช็ดน้ำตาให้เธอ เคยบำเรอปลอบใจ นี่จะลืมหรือว่าไร ความรักล่วงห่วงอาลัยยังฝันใฝ่อยู่ทุกวัน....
เรามองหน้าพี่โด่งเพราะรู้สึกคล้อยตามไปกับเพลง เหมือนอยากจะขอคำตอบว่าเราเป็นผู้แพ้ใช่มั๊ย เจ้าของที่แท้จริงกับมาแล้วเหรอ ถึงแม้จะบอกแกว่าเป็นเรื่องธรรมดาแต่ใจของเราก็ยอมรับไม่ได้ เราไม่ต้องการที่จะให้พี่โด่งเจือจานความสุข ให้คนอื่นนอกจากเรา แต่เราก็ไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวพี่โด่งสักนิด
เดินลงจากเรือพี่โด่งโอบไหล่เราไว้ แต่ตายังมองไปข้างหน้า ที่จอดรถด้านนอกต้นไม้ร่มครึ้มหากมาตอนกลางวันคงร่มรื่นดี
เราเอนตัวไปใกล้พี่โด่ง แกละมือจากพวงมาลัยมาลูบหัวอักครั้ง
"พี่ขอโทษนะ เรื่องเมื่อเช้า พี่ค่อนข้างหงุดหงิดเท่านั้น"
"พี่โด่ง หงุดหงิดจากที่ไหนเหรอฮะ"
"หลายเรื่อง แต่ปัญหามันคลายแล้วหล่ะ"
"ไง อยากจะกลับบ้านรึยัง" ถามหรือว่าไล่ เราสงสัยแต่ก็ไม่กล้าถาม นอกจากตอบว่า
"แล้วแต่พี่ก็แล้วกัน อยากให้กลับก็กลับ"
"พี่กลัวว่าพ่อแม่เราจะเป็นห่วงนะสิ"
"เอ๋โทรไปบอกแม่แล้ว"
"ตัวเอ๋หล่ะ อยากอยู่หรืออยากกลับ"
"ถ้าอยู่ด้วยกันตลอดไปคงดี แต่พี่โด่งจะรำคาญเอานะสิ"
"ตามใจเอ๋นะ เบื่อก็บอกพี่ ไม่ต้องกังวลว่าพี่จะเบื่อหรือรำคาญ"
"ฮะ" กระเทยส่วนใหญ่ตอบอะไรไม่ตรงคำถามต้องมีถ้า ต้องมียังงั้นอย่างงี้ แทนที่จะพูดออกไปว่าจะอยู่ต่อ หรือจะกลับ รถมาถึงอพาร์ทเมนท์ตอนสี่ทุ่มกว่า พี่โด่งกลับมาเป็นพี่โด่งคนเดิมที่แรกรู้จักซึ่งมันก็นานมาแล้ว เหมือนกับว่าไม่สนิทใจกันเหมือนที่ผ่านมา...............
เราซื้อตั๋วรถแล้ว พี่โด่งจ่ายเงินให้ เราเองก็บอกไม่ถูกกับความรู้สึกแบบนี้ไม่อยากกลับแต่ต้องตัดใจ ถึงแม้คืนที่ผ่านมาจะนอนด้วยกัน แต่ก็เหมือนคนแปลกหน้า พี่โด่งดูคล้ายกับมีอะไรในใจไม่ลื่นไหลเหมือนทุกคืนที่ผ่านมา สิ่งที่ดีที่สุดที่เราบอกตัวเองได้ก็คือ ควรจะปลีกตัวออกจากกันสักพัก ระหว่างนั่งรอรถโดยสารพี่โด่งก็นั่งเป็นเพื่อน อีกเกือบครึ่งชั่วโมงรถถึงจะออก เราเดินคุยกันฆ่าเวลา
"พี่โด่ง ดูแลตัวเองดีๆนะ อย่ากินเหล้ามากเดี๋ยวเสียสุขภาพ"
"เหล้านะเป็นอาหารแล้ว ขาดไม่ได้หรอก" แกตอบเหมือนติดตลก
"ถ้าเอ๋อยากจะมาหาพี่อีกจะได้มั๊ยฮะ"
"ก็โทรมาก่อนสิ ว่าจะมาวันไหน เพราะบางอาทิตย์พี่อาจจะต้องไปทำทัวร์"
"ฮะ" เรารับคำสั้นๆ
"ดูแลตัวเองนะ โชคดีเอ๋ แล้วเจอกัน" พี่โด่งส่งเราขึ้นรถแล้วเดินมองอยู่จนรถออก
ผู้แพ้รักกำลังเดินทางกลับบ้านด้วยหัวใจที่สับสน งุนงง เราหันหน้าออกไปที่กระจก น้ำตาไหลลงมาเองโดยอัตโนมัติ รถเที่ยวเช้าคนน้อยได้นั่งคนเดียวที่เบาะด้านหลัง
...จึงเป็นผู้แพ้ง่ายดาย ฉันไม่วายระทมสุดจะข่มให้หายไปได้...........นี่จะลืมหรือว่าไร ความรักล่วงห่วงอาลัยยังฝันใฝ่อยู่ทุกวัน.............
ฉันไม่อาจชิงดีแพ้ด้วยมีอันเป็นจึงยากเย็นอับเฉา บาปอะไรหนอพรากเราความทุกข์โศกไม่บรรเทา จึงแสนเศร้าอับเฉาไป

เราเดินไปเรื่อยๆ มองอะไรแทบไม่เห็นน้ำตามันรื้นขึ้นมา เดินไปจนไม่รู้ว่าตัวเองมายืนอยู่ที่สะพานพุทธตั้งแต่เมื่อไหร่ หยุดมองจ้องลงไปในแม่น้ำความดำมืดเบื้องล่างเหมือนเรียกร้องให้เราลงไป เราสะบัดหัวกับความคิดบ้าๆนั้นก่อนจะเดินต่อ เราต้องอยู่ต่อไปให้ได้ชีวิตเรายังมีความหวังถึงแม้ว่าตอนนี้จะยังมองไม่เห็น แต่อย่างน้อยเรื่องของเรากับพี่โด่งเราก็มองเห็นทุกอย่างแล้ว น้ำตายังคงไหลไปพร้อมกับทุกย่างก้าวของเรา คำตอบทุกอย่างสำหรับพี่โด่งมันเฉลยออกมาแล้ว ความฝันเมื่อกลางวัน ........เราเพิ่งรู้ว่าเรารักพี่โด่งเหลือเกินก็วันนี้นี่เอง .........แล้วเราจะมีโอกาสได้อยู่ด้วยกันอีกมั๊ยนะ