ชีวิตที่ไม่มีต้นทุนมันเหนื่อยจริงๆค่ะ กูเข้าใจกะเทยที่บ่นๆเรื่องงานเรื่องเงินทุกคนนะคะ/กอดๆๆ
.
.
.
พูดถึงเรื่องค้าขาย ขอเล่าเรื่องน้ากูให้กะเทยอ่านแล้วกันค่ะ อันนี้ชีวิตมาจาก1จริงๆ เพราะพี่น้องรับราชการหมด
แต่น้ากูแหกคอก หนีตามผชไปตอนวัยแรกแย้ม แต่ไปไม่รอดค่ะ หอบลูกกลับมา ตอนลูกอายุขวบนึง ตายายกูยังใจดี ยกที่ให้หนึ่งไร่ กับเงินก้อนเล็กให้ไปตั้งตัว และไปให้พ้นหูพ้นตาแกซะ
น้าสาวกูก็เริ่มจากเดินขายถั่วกับน้ำถุงให้วินมอไซต์กับรถสองแถว กะเตงลูกไปด้วยเพราะไม่มีใครเลี้ยง น้าเขยกูก็รับจ้างขับสองแถวนั่นแหละ เมาบ้างทำงานบ้างตามประสา
พอเริ่มมีเงินก้อน นางก็สร้างห้องแถวเล็กๆสามสี่ห้อง ไว้เก็บรายเดือน
พอเริ่มมีอีกก้อนทีนี้ออกกะบะตอนเดียวมาขายผลไม้ตามตลาดนัดค่ะ ตระเวนไปทุกตลาดในตัวอำเภอ เล็กใหญ่ไปหมด
ผ่านไปยี่สิบปี ตอนนี้นางมีแผงผลไม้ใหญ่ที่สุดในตลาดค่ะ และรายย่อยต้องมารับผลไม้กับนาง
ในตลาดมีคนขายผลไม้ประมาณสิบเจ้า แต่เชื่อไหมว่าตั้งแต่ปากกัดตีนถีบ สมัยยังแผงเล็กๆ นางก็จะขายหมดตลอด ทุกวันนี้ก็เหมือนกัน
ขายดีอยู่เจ้าเดียว จนมีเบนซ์ มีรถสิบล้อ มีทองหยองเต็มตัวเลยค่ะ คนที่ขายมาพร้อมนาง ยังต้องมารับของจากนางเลย
ตากูยังบอก แข่งอะไรแข่งได้อย่าแข่งบุญวาสนา ดวงค้าขายแรงจริงค่ะน้ากู ถูกหวยบ่อยด้วย อีดอก จากรวยอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งหนักเลย
ลูกสาวนางมาเปิดร้านแยก ก็ยังขายดีไม่เท่าร้านใหญ่ ขนาดได้บารมีแม่มาแล้วนะคะ
บางทีแค่ความชอบอาจไม่พอ ดวงเราไม่ได้มาทางนั้น หลายร้านเจ้าของหน้าหงิกกว่าหมอยเสือกขายดี ปากก็หีแต่ลูกค้าเข้าตลอด แปลกเว่อ
ตอนนี้คนขายมากกว่าคนซื้ออีก คนที่มีเงินพอลงทุนกูไม่ห่วงหรอกค่ะ กะเทยที่ต้องกูหนี้ยืมสินมาเนี่ยสิ ตัดสินใจดีๆ วางแผนดีๆ
ยังไงก็ขอให้มีผัวรวยกันทุกคนนะค่ะ รวมกูด้วย ผัวรวยก็หายเครียดไปเปราะนึงล้ะ ไม่ต้องเลี้ยงมัน เห้อ
Printer-friendly copy
Email this topic to a friend
พังพรอน 