ชุดเดรสสั้นสีแดงเพลิงรัดรูป เผยให้เห็นทรวดทรงองค์เอวอย่างชัดเจน เนื้อผ้าบางเบาพลิ้วไหวตามแรงลมทะเลอ่อนๆ ที่พัดมา เครื่องประดับระยิบระยับบนคอและข้อมือสะท้อนแสงไฟเป็นประกาย เมในวัยที่แท้จริงนั้นยากจะคาดเดา ผิวพรรณของเธอดูอ่อนเยาว์ราวกับสาวแรกรุ่น แต่ดวงตาคู่นั้นกลับฉายแววของความกระหายและความโหดเหี้ยมที่ซ่อนลึกไว้ภายใต้การแต่งหน้าที่จัดจ้าน ปากอวบอิ่มที่ถูกทาด้วยลิปสติกสีแดงสดนั้น เคยลิ้มรสชาติของเนื้อหนังมนุษย์มานักต่อนัก ผมยาวสลวยที่ถูกปล่อยให้ลมทะเลลูบไล้นั้น ปกปิดร่องรอยของการต่อสู้ครั้งก่อนๆ

เธอมาที่นี่ทุกคืน หลังพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า แสงสีทองค่อยๆ จางหายไปจากผืนน้ำ หาดทรายที่กลางวันคึกคักไปด้วยนักท่องเที่ยว กลับกลายเป็นเวทีล่าเหยื่อในยามราตรี เมแสร้งทำเป็นโสเภณี เพื่อให้เข้าถึงเหยื่อได้อย่างง่ายดาย ความมืดมิดของราตรีและมุมลับตาคนภายใต้ร่มเงาของต้นไม้ คือสถานที่สังหารที่เธอเลือกสรร

เสียงฝีเท้าแผ่วเบาใกล้เข้ามา เมเงยหน้าขึ้น สบตากับชายหนุ่มวัยประมาณยี่สิบปลายๆ รูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าเกลี้ยงเกลาดูซื่อตรง เขาหยุดยืนตรงหน้าเธอ แววตาของเขาฉายแววสนใจอย่างเปิดเผย หารู้ไม่ว่าความสนใจนั้น กำลังนำพาเขาเข้าสู่กับดักมรณะ

"สวัสดีครับ" ชายหนุ่มทักทายด้วยรอยยิ้มสุภาพ

"สวัสดีค่ะ" เมตอบกลับด้วยน้ำเสียงหวานเยิ้ม ราวกับน้ำผึ้งเคลือบยาพิษ พร้อมส่งยิ้มที่ฝึกฝนมาอย่างดีให้กับเขา

"มาคนเดียวเหรอครับ" ชายหนุ่มถามด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อย

"ค่ะ...รอคนมารับอยู่ค่ะ" เมโกหกอย่างแนบเนียน ดวงตาของเธอจับจ้องอยู่ที่ลำคอของชายหนุ่มอย่างพิจารณา เส้นเลือดที่เต้นตุบๆ ภายใต้ผิวหนังขาวเนียน ช่างเป็นภาพที่ยั่วยวนเสียจริง

ความเงียบปกคลุมชั่วครู่ ชายหนุ่มมองสำรวจรูปร่างหน้าตาของเมอย่างชื่นชม โดยไม่รู้เลยว่าเขากำลังถูกประเมินค่าในฐานะอาหารมื้อต่อไป

"แถวนี้...เปลี่ยวๆ หน่อยนะครับ" ชายหนุ่มเอ่ยทำลายความเงียบ

"ค่ะ...แต่เมก็ชินแล้วค่ะ" เธอตอบพลางเลื่อนสายตาลงต่ำ มองไปยังแผงอกกว้างของเขา กล้ามเนื้อที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตบางๆ นั้น คงจะนุ่มและมีรสชาติดีไม่น้อย

"ถ้าอย่างนั้น...ให้ผมเป็นเพื่อนคุยด้วยไหมครับ? กลัวคุณจะเหงา" ชายหนุ่มเสนอด้วยความหวังดี

"ขอบคุณมากค่ะ...แต่เมกำลังรอเพื่อนจริงๆ ค่ะ" เมตอบอย่างสุภาพ แต่ในใจกลับรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เหยื่อรายนี้ช่างระมัดระวังเสียจริง

แต่แล้ว ชายหนุ่มก็เอ่ยคำที่ทำให้ดวงตาของเมเป็นประกายวาวโรจน์ด้วยความกระหาย

"ถ้าอย่างนั้น...ระหว่างรอเพื่อน...ไปนั่งคุยกันเงียบๆ ตรงนู้นไหมครับ? ใต้ต้นไม้นั่นดูร่มรื่นดี" เขาชี้ไปยังมุมมืดใต้ต้นไม้ใหญ่ที่แสงไฟส่องไปไม่ถึง

"ได้สิคะ...เมก็อยากหาที่เงียบๆ คุยเหมือนกัน" เมตอบรับทันที รอยยิ้มของเธอหวานจนน่าขนลุก

ขณะที่ทั้งสองเดินไปยังจุดหมาย ชายหนุ่มหารู้ไม่ว่าเขากำลังเดินเข้าสู่ปากเหว ในกระเป๋าถือใบเล็กๆ ที่เมสะพายอยู่นั้น มีมีดขนาดใหญ่ซ่อนอยู่ คมมีดวาววับภายใต้ความมืด เตรียมพร้อมที่จะปลิดชีพและชำแหละร่างกายของเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายรายนี้ ภายใต้เงามืดของต้นไม้ใหญ่ริมหาดพัทยา ค่ำคืนแห่งความตายกำลังจะเริ่มต้นขึ้น

เมื่อทั้งสองเดินลึกเข้าไปในเงามืดใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ แสงไฟจากภายนอกสาดส่องมาเพียงรำไร ชายหนุ่มถอนหายใจด้วยความผ่อนคลาย นึกว่าเขาจะได้มีช่วงเวลาดีๆ กับหญิงสาวสวยตรงหน้า โดยหารู้ไม่ว่าความมืดมิดนี้เอง คือฉากสุดท้ายในชีวิตของเขา

เมหันหน้าเข้าหาชายหนุ่ม ดวงตาที่เคยหวานเยิ้มบัดนี้กลับแข็งกระด้างและเย็นชา รอยยิ้มที่เคยประดับบนใบหน้าหายไป เหลือเพียงความเรียบนิ่งที่น่าสะพรึงกลัว ในจังหวะที่ชายหนุ่มกำลังจะเอื้อมมือมาสัมผัสใบหน้าเธอ เมก็ลงมืออย่างรวดเร็วและเงียบเชียบ

มือเรียวเล็กของเธอคว้าเข้าไปในกระเป๋าถือใบเดิม และในพริบตา คมมีดขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้น วาววับสะท้อนแสงจันทร์ลอดใบไม้ลงมา ชายหนุ่มเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก่อนที่จะทันได้ส่งเสียงร้องใดๆ คมมีดก็กรีดลึกลงบนลำคอของเขา เลือดสีแดงสดพุ่งกระฉูดออกมาเปรอะเปื้อนใบหน้าและเสื้อผ้าของเม

ชายหนุ่มทรุดฮวบลงกับพื้น เอามือกุมลำคอที่ถูกเชือด เลือดไหลทะลักออกมาไม่หยุดหย่อน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความสับสน เมไม่รอช้า เธอแทงมีดซ้ำลงไปที่ท้องของเขาอย่างโหดเหี้ยม กรีดลากยาวจนเครื่องในทะลักออกมา

ภาพที่ปรากฏตรงหน้าช่างน่าสยดสยอง เลือดและอวัยวะภายในกองอยู่บนพื้นทราย เมไม่แสดงอาการสะอิดสะเอียนใดๆ ดวงตาของเธอกลับเปล่งประกายด้วยความหิวโหย เธอคุกเข่าลงข้างร่างที่ไร้วิญญาณ เริ่มต้นการกินอย่างตะกละตะกลาม

เธอฉีกทึ้งเนื้อหนัง กัดกินเครื่องในอย่างหิวกระหาย เสียงเคี้ยวดังแว่วท่ามกลางความเงียบสงัดของยามราตรี เลือดไหลเปรอะเปื้อนใบหน้าและมือของเธอ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจ เธอลิ้มรสชาติของเหยื่ออย่างพึงพอใจ ราวกับกำลังกินอาหารรสเลิศ

ทีละส่วน ทีละชิ้น เนื้อหนัง กระดูกอ่อน เครื่องใน ทุกสิ่งทุกอย่างถูกเมกลืนกินเข้าไปในท้องของเธออย่างไม่เหลือซาก กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นภายใต้ความมืดมิด

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน จนกระทั่งร่างของชายหนุ่มค่อยๆ เลือนหายไปจากพื้น เหลือไว้เพียงกองเสื้อผ้าที่ถูกถอดออกอย่างรีบร้อนวางทิ้งไว้ข้างต้นไม้ ไม่มีใครรู้ว่าเสื้อผ้าเหล่านั้นเป็นของใคร ไม่มีใครได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือครั้งสุดท้าย ไม่มีใครรู้ว่าชายหนุ่มผู้โชคร้ายได้หายตัวไปอย่างไร

เมลุกขึ้นยืน เช็ดคราบเลือดออกจากใบหน้าและมืออย่างลวกๆ เธอเก็บมีดเปื้อนเลือดกลับเข้าไปในกระเป๋า รูปร่างของเธอดูอิ่มเอิบขึ้นเล็กน้อย ดวงตาของเธอกลับมาเป็นประกายสดใสอีกครั้ง ราวกับได้รับการเติมเต็ม

เธอเดินออกจากเงามืดของต้นไม้ กลับไปยังริมหาดที่ยังมีแสงไฟสลัวๆ ส่องอยู่ แสร้งทำเป็นเพียงโสเภณีสาวสวยที่ยืนรอคอยลูกค้าต่อไป โดยไม่มีใครรู้ว่าภายใต้ชุดเดรสสีแดงเพลิงนั้น มีความลับดำมืดและความกระหายเลือดซ่อนอยู่ และเหยื่อรายต่อไปของเธอกำลังเดินเข้ามาในรัศมีสายตาแล้ว...

ชายหนุ่มรายใหม่เดินเข้ามาทักทายเมด้วยรอยยิ้มทะเล้น แววตาของเขาแสดงความสนใจในรูปร่างหน้าตาของเธออย่างโจ่งแจ้ง เขาไม่ได้เสียเวลามากนักในการพูดคุย เพียงแค่ถามด้วยน้ำเสียงกระซิบที่แฝงความต้องการ "ไปโรงแรมกับผมไหม?"

เมมองชายหนุ่มผู้นี้อย่างพิจารณา รูปร่างของเขาแข็งแรงกำยำ ผิวคล้ำแดดบ่งบอกถึงการใช้ชีวิตกลางแจ้ง ดวงตาคมเข้มดูมีพลัง แต่ในสายตาของเม เขาก็เป็นเพียงอาหารอีกมื้อหนึ่งเท่านั้น รอยยิ้มหวานหยดย้อยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ "ทำไมจะไม่ได้ล่ะคะ...ไปสิคะ"

ทั้งสองเดินเคียงกันออกจากริมหาดที่เริ่มเงียบสงัด มุ่งหน้าไปยังโรงแรมที่อยู่ไม่ไกลนัก ชายหนุ่มเดินอย่างกระตือรือร้น คาดหวังถึงความสุขที่จะได้รับ โดยหารู้ไม่ว่าเขากำลังเดินเข้าไปในรังของนักล่า

เมื่อถึงห้องพักในโรงแรม แสงไฟสีส้มนวลสร้างบรรยากาศที่ดูอบอุ่นและเป็นส่วนตัว ชายหนุ่มรีบปิดประตูและหันมาเผชิญหน้ากับเมด้วยรอยยิ้มกว้าง เขาเริ่มเอื้อมมือมาสัมผัสใบหน้าของเธออย่างเสน่หา

เมปล่อยให้เขาแตะต้องอย่างใจเย็น รอคอยจังหวะที่เหมาะสม ในใจของเธอ ความกระหายเริ่มก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ กลิ่นกายของชายหนุ่ม กลิ่นเหงื่อและโคโลญจน์อ่อนๆ กลับกระตุ้นสัญชาตญาณดิบในตัวเธอ

ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังโน้มตัวลงมาเพื่อจูบเม เธอก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและคาดไม่ถึง มือเรียวเล็กคว้าเข้าไปในกระเป๋าถือใบเดิม และคมมีดวาววับก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง แสงไฟในห้องพักสะท้อนกับใบมีดเป็นประกายเย็นเยียบ

ชายหนุ่มเบิกตากว้างด้วยความตกใจ รอยยิ้มบนใบหน้าพลันแข็งค้าง ก่อนที่จะทันได้ส่งเสียงร้องใดๆ คมมีดก็กรีดลึกลงบนลำคอของเขา เลือดสีแดงสดพุ่งกระฉูดออกมาเปรอะเปื้อนผ้าปูที่นอนสีขาว

ชายหนุ่มทรุดลงกับพื้น เอามือกุมบาดแผลที่คอ พยายามกลั้นเสียงร้องและความเจ็บปวด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความไม่เข้าใจ เมไม่ปล่อยให้เขามีโอกาสได้ต่อสู้ เธอแทงมีดซ้ำๆ ลงไปที่หน้าอกและท้องของเขาอย่างบ้าคลั่ง กรีดลากจนเครื่องในทะลักออกมา

ภาพในห้องพักเต็มไปด้วยความสยดสยอง เลือดไหลนองพื้น กลิ่นคาวคลุ้ง เมคุกเข่าลงข้างร่างที่กำลังกระตุก เธอเริ่มกินอย่างหิวกระหาย ไม่สนใจเสียงร้องครวญครางที่ค่อยๆ แผ่วเบาลงของเหยื่อ

เธอฉีกทึ้งเนื้อหนัง กัดกินอวัยวะภายในอย่างรวดเร็วและรุนแรง เสียงเคี้ยวและเสียงกลืนดังอยู่ในความเงียบของห้องพัก แสงไฟนวลยังคงส่องสว่าง แต่กลับขับเน้นให้เห็นภาพความโหดร้ายที่เกิดขึ้น

ชายหนุ่มค่อยๆ สิ้นลมหายใจ ร่างกายของเขาถูกเมกัดกินทีละส่วน ทีละชิ้น เลือดและเนื้อกระจายไปทั่วห้อง เมกินทุกส่วนอย่างละเอียด ไม่ปล่อยให้เหลือแม้แต่กระดูกเล็กๆ

เวลาผ่านไปจนกระทั่งร่างของชายหนุ่มหายไปจนหมดสิ้น เหลือไว้เพียงคราบเลือดที่เปรอะเปื้อนพื้น ผ้าปูที่นอน และผนังห้อง เมเลียริมฝีปากที่ยังคงเปื้อนเลือด ดวงตาของเธอกลับมาเปล่งประกายสดใสอีกครั้ง ความหิวโหยได้รับการเติมเต็ม

เธอจัดการเช็ดคราบเลือดออกจากร่างกายและเสื้อผ้าของเธออย่างระมัดระวัง เก็บมีดเปื้อนเลือดกลับเข้าไปในกระเป๋า ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอเดินออกจากห้องพัก ทิ้งไว้เพียงร่องรอยความตายและความสยดสยองที่ซ่อนอยู่ภายใต้บรรยากาศอันเงียบสงบของโรงแรม

เมกลับไปยังริมหาดพัทยาในยามค่ำคืน แสงจันทร์ส่องสว่างบนผืนทราย เธอแต่งหน้าแต่งตัวใหม่ให้ดูสดใส ราวกับเพิ่งเริ่มต้นค่ำคืนนี้ เธอรู้ดีว่าในความมืดมิดนี้ ยังมีเหยื่อรายใหม่ๆ ที่พร้อมจะเดินเข้ามาในกับดักของเธอ โดยหารู้ไม่ว่าภายใต้รอยยิ้มหวานและรูปลักษณ์ที่เย้ายวนนั้น ซ่อนไว้ซึ่งความกระหายเลือดและสัญชาตญาณของฆาตกรกินคน

เมซ่อนตัวอยู่ในเงามืดของต้นไม้ใหญ่ริมหาดพัทยา ดวงตาคมกริบจับจ้องไปยังผู้คนที่เดินผ่านไปมาในยามค่ำคืน ความหิวโหยกัดกินภายใน ราวกับสัตว์ร้ายที่ถูกกักขังมานาน เมื่อชายร่างท้วมคนหนึ่งเดินผ่านมาในระยะใกล้ เมก็ตัดสินใจลงมืออย่างฉับพลัน

ในพริบตา คมมีดวาววับก็ปรากฏขึ้นจากกระเป๋าถือ เธอพุ่งตัวออกจากเงามืด แทงมีดเข้าที่สีข้างของชายคนนั้นอย่างแรง เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาเปรอะเปื้อนเสื้อผ้าของเขา ชายร่างท้วมร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดและทรุดลงกับพื้น

แต่สิ่งที่ทำให้เมรู้สึกแปลกประหลาดอย่างยิ่งคือ ปฏิกิริยาของผู้คนที่เดินผ่านไปมา พวกเขาชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า บางคนถึงกับหันมามองด้วยความตกใจ แต่แล้ว...พวกเขาก็เดินผ่านไป ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

คู่รักจูงมือกันเดินต่อไป กลุ่มเพื่อนหัวเราะคิกคัก นักท่องเที่ยวถ่ายรูปเซลฟี่ แสงไฟจากร้านอาหารริมทางยังคงส่องสว่าง ผู้คนยังคงดำเนินชีวิตต่อไป ราวกับภาพตรงหน้าเป็นเพียงฉากละครที่ไม่น่าสนใจ

เมยืนงงงัน มองดูผู้คนที่เดินผ่านร่างที่กำลังทรมานของชายร่างท้วม เลือดของเขายังคงไหลนองพื้น แต่ไม่มีใครเข้ามาช่วยเหลือ ไม่มีใครแสดงความตกใจอย่างแท้จริง พวกเขาเพียงแค่เหลือบมองแล้วก็เดินจากไป

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น?" เมพึมพำกับตัวเอง โลกที่เธอรู้จัก โลกที่ความตายและการบาดเจ็บควรจะนำมาซึ่งความตกใจและความช่วยเหลือ กลับกลายเป็นโลกที่ผู้คนเมินเฉยต่อความทุกข์ทรมานของผู้อื่นอย่างน่าเหลือเชื่อ

ชายร่างท้วมเริ่มหายใจรวยริน ดวงตาของเขาเบลอเลือน มองไปยังผู้คนที่เดินผ่านไปด้วยความสิ้นหวัง เมรู้สึกถึงความสับสนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ความหิวโหยในท้องยังคงมีอยู่ แต่ความรู้สึกแปลกประหลาดในใจกลับทวีคูณ

เธอสามารถฉีกทึ้งร่างของชายคนนี้ กินเขาเป็นอาหารได้เหมือนที่เคยทำมา แต่ภาพของผู้คนที่เดินผ่านไปมาอย่างไม่สนใจ กลับทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงอย่างประหลาด ราวกับว่าการกระทำของเธอไม่ได้น่ากลัวเท่าความเย็นชาของโลกใบนี้

เมก้มลงมองชายร่างท้วมอีกครั้ง แววตาของเขาเริ่มไร้ชีวิต เธอถอนมีดออกจากร่างของเขา เลือดเปรอะเปื้อนมือของเธอ แต่ความรู้สึกอยากอาหารกลับหายไปจนหมดสิ้น

เธอเดินออกจากที่เกิดเหตุ ทิ้งร่างไร้วิญญาณของชายคนนั้นไว้บนพื้น ท่ามกลางผู้คนที่ยังคงเดินผ่านไปมาอย่างไม่ใส่ใจ โลกที่แสนประหลาด โลกที่ความตายกลายเป็นเรื่องธรรมดา โลกที่ความเห็นแก่ตัวบดบังความเห็นอกเห็นใจ เมไม่เข้าใจโลกใบนี้อีกต่อไป เธอเป็นฆาตกรกินคน แต่ความโหดร้ายของเธอกลับดูเล็กน้อยเมื่อเทียบกับความเย็นชาของสังคมที่เธออาศัยอยู่

ความหงุดหงิดและสับสนที่เมรู้สึกเมื่อครู่ แปรเปลี่ยนเป็นความกราดเกรี้ยวอย่างฉับพลัน ภาพของผู้คนที่เดินผ่านเหยื่อของเธอไปอย่างไม่ไยดี ยังคงติดตา ราวกับเป็นการเยาะเย้ยต่อการกระทำของเธอ

สายตาของเมพลันจับจ้องไปยังร่างของหญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก เธอแต่งกายด้วยชุดรัดรูปสีม่วงสด แต่งหน้าจัดจ้านไม่แพ้กัน ยืนยิ้มให้กับนักท่องเที่ยวที่เดินผ่านไปมา เมรู้สึกถึงความไม่พอใจอย่างรุนแรง ราวกับภาพของหญิงสาวคนนี้เป็นตัวแทนของความปกติจอมปลอมในโลกที่แสนเย็นชาใบนี้

โดยไม่ลังเล เมสาวเท้าเข้าไปหาหญิงสาวคนนั้นอย่างรวดเร็ว หญิงสาวคนนั้นยังคงส่งยิ้มหวานให้กับคนที่เดินผ่านไป โดยไม่ทันสังเกตถึงอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามา

ในพริบตา เมชักมีดออกจากกระเป๋า เงื้อขึ้นสูง แล้วฟาดลงไปที่ลำคอของหญิงสาวอย่างแรงและรวดเร็ว คมมีดกรีดลึกเข้าไปในเนื้อหนัง เลือดสีแดงสดพุ่งกระฉูดออกมาเป็นทาง ราวกับน้ำพุโลหิต ร้อนและเหนียวเหนอะหนะกระเซ็นเข้าใส่ใบหน้าของเมอย่างจัง

ความรู้สึกซาบซ่านอย่างประหลาดแล่นปราดไปทั่วร่างของเม ภาพเลือดที่เปรอะเปื้อนใบหน้าของเธอ ภาพความตกใจและความเจ็บปวดที่ปรากฏบนใบหน้าของเหยื่อ มันกลับกระตุ้นความรู้สึกบางอย่างที่ดำมืดและซ่อนลึกอยู่ในจิตใจของเธอ ความโกรธ ความคับข้องใจ และความกระหายในบางสิ่งบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ ปะทุขึ้นพร้อมกับกลิ่นคาวเลือด

หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ มือทั้งสองข้างยกขึ้นกุมบาดแผลที่ลำคอ เลือดไหลทะลักออกมาตามง่ามนิ้ว เธอพยายามเปล่งเสียงร้อง แต่กลับมีเพียงลมหายใจที่ติดขัดและเสียงครืดคราดในลำคอ ดวงตาของเธอค่อยๆ เลื่อนลอย มองไปยังเมด้วยความหวาดกลัวและสับสน ก่อนที่ร่างจะทรุดฮวบลงกับพื้น

เมยืนมองร่างที่นอนแน่นิ่งของหญิงสาว เลือดยังคงไหลซึมออกมาจากบาดแผล หยดลงบนพื้นทรายเป็นวงกว้าง เธอเลียริมฝีปากที่เปื้อนเลือดอย่างไม่รู้สึกผิดใดๆ ความโกรธและความหงุดหงิดเมื่อครู่จางหายไป เหลือไว้เพียงความว่างเปล่าและความรู้สึกแปลกแยก

ผู้คนที่เดินผ่านไปมาในบริเวณนั้น ชะงักเท้าเมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น คราวนี้ พวกเขาหยุดมองด้วยความตกใจและหวาดกลัว เสียงอุทานดังขึ้นแผ่วๆ บางคนเริ่มถอยห่าง บางคนยืนแข็งทื่อด้วยความช็อก

เมมองไปยังผู้คนที่ยืนมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดระแวงและรังเกียจ เธอรู้สึกถึงความแตกต่างระหว่างเธอกับพวกเขาอย่างชัดเจน เธอคือสัตว์ร้ายในคราบมนุษย์ ผู้ที่กระหายเลือดและความตาย ส่วนพวกเขาคือผู้ที่หวาดกลัวและรังเกียจความรุนแรง

"โลกที่แสนประหลาด..." เมพึมพำกับตัวเองอีกครั้ง โลกที่เมินเฉยต่อความตายของคนแปลกหน้า แต่กลับตื่นตระหนกเมื่อเห็นการฆาตกรรมที่เกิดขึ้นตรงหน้า พวกเขาหวาดกลัวการกระทำของเธอ แต่พวกเขาไม่เคยใส่ใจต่อความทุกข์ทรมานของคนอื่นๆ

เมทิ้งร่างของหญิงสาวไว้ตรงนั้น ท่ามกลางสายตาที่จับจ้องมาอย่างหวาดกลัว เธอเดินจากไปอย่างช้าๆ เลือดที่เปรอะเปื้อนใบหน้าและมือของเธอยังคงเป็นเครื่องหมายของความรุนแรงที่เพิ่งเกิดขึ้น แต่ในใจของเธอกลับรู้สึกว่างเปล่าและสับสน เธอไม่เข้าใจโลกใบนี้ และบางที...โลกใบนี้ก็อาจจะไม่เข้าใจเธอเช่นกัน

ในขณะที่เมกำลังเดินจากไปด้วยความรู้สึกสับสนและแปลกแยก เลือดของโสเภณีสาวที่เพิ่งสิ้นใจยังคงเปรอะเปื้อนใบหน้าและมือของเธอ แสงไฟสลัวจากร้านอาหารริมทางสาดส่องลงมา ทำให้คราบเลือดสีแดงเข้มยิ่งดูเด่นชัด

ทันใดนั้นเอง ชายร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อยืดสีดำและกางเกงยีนส์เดินตรงเข้ามาหาเธอ ดวงตาของเขากวาดมองรูปร่างหน้าตาของเมอย่างสนใจ โดยที่ไม่ได้สังเกตเห็นคราบเลือดที่ยังคงติดอยู่บนใบหน้าของเธอ หรืออาจจะสังเกตเห็น แต่ไม่ได้ใส่ใจ

"เท่าไหร่?" ชายคนนั้นถามด้วยน้ำเสียงห้วนสั้น ดวงตาจับจ้องอยู่ที่ทรวงอกของเม

เมชะงักฝีเท้า มองชายคนนั้นด้วยความประหลาดใจ เลือดของเหยื่อยังคงสดๆ ร้อนๆ บนใบหน้าของเธอ กลิ่นคาวคลุ้งยังคงอบอวลอยู่รอบตัว แต่ชายคนนี้กลับไม่ได้แสดงท่าทีตกใจหรือรังเกียจแม้แต่น้อย ราวกับคราบเลือดบนใบหน้าของเธอเป็นเพียงเครื่องสำอางแบบใหม่ที่เขาไม่เคยเห็น

"คุณ..." เมเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา พยายามจะชี้ให้เขาเห็นคราบเลือดบนใบหน้าของเธอ

แต่ชายคนนั้นกลับขัดจังหวะด้วยรอยยิ้มมุมปาก "ไม่ต้องรีบร้อนหรอกน่า บอกราคามาก็พอ" เขาเอื้อมมือมาสัมผัสแขนของเมอย่างไม่ถือตัว

เมมองมือที่แตะต้องแขนเธออย่างไม่เชื่อสายตา เลือดของคนตายยังคงติดอยู่บนผิวหนังของเธอ แต่ชายคนนี้กลับไม่ได้รู้สึกอะไรเลย โลกใบนี้มันแปลกประหลาดเกินกว่าที่เธอจะเข้าใจเสียแล้ว

ความรู้สึกสับสนเมื่อครู่กลับมาอีกครั้ง ผสมปนเปกับความรู้สึกขยะแขยงต่อชายตรงหน้า เขาไม่ได้สนใจแม้กระทั่งร่องรอยของการฆาตกรรมที่เพิ่งเกิดขึ้น เขาเพียงต้องการซื้อบริการทางเพศจากเธอ โดยไม่สนใจว่าเธอเป็นใคร หรือเพิ่งทำอะไรมา

"คุณไม่เห็น...เลือดบนหน้าฉันเหรอ?" เมถามด้วยน้ำเสียงที่เริ่มสั่นเครือ

ชายคนนั้นเลื่อนสายตาจากทรวงอกของเธอขึ้นมามองใบหน้าของเมเป็นครั้งแรก คิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย ราวกับกำลังพิจารณาสิ่งแปลกปลอม

"อืม...เลอะนิดหน่อย" เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก "ไปล้างที่โรงแรมก็ได้ ว่าแต่ตกลงราคาเท่าไหร่?"

เมจ้องมองชายคนนั้นอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา โลกใบนี้มันบิดเบี้ยวจนเกินจะรับไหว การฆาตกรรม ความตาย เลือด...มันกลายเป็นเรื่องธรรมดาจนผู้คนมองข้ามไปได้อย่างไร? ความต้องการทางเพศ ความใคร่ มันบดบังความรู้สึกผิดชอบชั่วดีและความเห็นอกเห็นใจไปจนหมดสิ้นแล้วหรือ?

ความรู้สึกอยากอาหารที่เคยมีมลายหายไปจนหมดสิ้น เหลือไว้เพียงความว่างเปล่าและความเหนื่อยหน่าย เมถอนหายใจออกมาเบาๆ

"ฉัน..." เธอพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่คำพูดก็ติดอยู่ในลำคอ

ชายคนนั้นเริ่มแสดงความไม่พอใจ "นี่ตกลงจะขายบริการไหม? ถ้าไม่ขาย ผมจะได้ไปหาคนอื่น"

เมมองชายคนนั้นอีกครั้ง มองลึกลงไปในดวงตาที่ว่างเปล่าของเขา เธอเห็นเพียงความต้องการทางกายภาพ ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความเป็นมนุษย์ที่แท้จริง

ในที่สุด เมก็ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "ก็ตามใจคุณ..."

เธอปล่อยให้ชายคนนั้นจูงมือพาเธอไปยังโรงแรม ความรู้สึกขยะแขยงยังคงกัดกินภายใน แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็รู้สึกถึงความว่างเปล่าอย่างน่าประหลาด โลกใบนี้มันแปลกประหลาดเกินกว่าที่เธอจะเข้าใจ และบางที...การเป็นสัตว์ร้ายที่กินคน อาจจะไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดในโลกใบนี้อีกต่อไป

เมื่อเมเดินตามชายแปลกหน้าเข้าไปในโรงแรม พนักงานต้อนรับที่เคาน์เตอร์เงยหน้าขึ้นมองด้วยความคุ้นเคย เขาจำใบหน้าสวยคมและชุดรัดรูปสีแดงเพลิงของเมได้ดี เธอมาที่นี่บ่อยครั้งกับลูกค้าหลากหลายหน้า

แต่สิ่งที่ทำให้พนักงานหนุ่มรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยคือ เขาเพิ่งเห็นเมเดินออกจากโรงแรมไปเมื่อไม่นานมานี้เอง พร้อมกับชายร่างท้วมคนหนึ่งที่ดูท่าทางกระเป๋าหนัก พวกเขาขึ้นลิฟต์ไปด้วยกันอย่างสนิทสนม แล้วทำไมตอนนี้เมถึงกลับมาอีกครั้ง พร้อมกับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่คนใหม่เสียแล้ว?

พนักงานหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากทักท้วง เขาชินเสียแล้วกับวงจรชีวิตที่หมุนเวียนเปลี่ยนหน้าของลูกค้าที่มาใช้บริการกับหญิงสาวเหล่านี้ ตราบใดที่ทุกอย่างเป็นไปอย่างเรียบร้อยและไม่มีปัญหา เขาก็ไม่จำเป็นต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยว

เมไม่ได้สังเกตสีหน้าหรือแววตาที่สงสัยของพนักงานต้อนรับ เธอเพียงเดินตามชายแปลกหน้าไปยังลิฟต์อย่างเงียบเชียบ ความรู้สึกเหนื่อยหน่ายและว่างเปล่ายังคงปกคลุมจิตใจ เธอไม่ได้สนใจว่าใครจะมองเธออย่างไร หรือคิดอะไรเกี่ยวกับเธอ

ในลิฟต์ ชายแปลกหน้าพยายามชวนเธอคุยด้วยท่าทีเป็นกันเอง แต่เมตอบเพียงสั้นๆ ห้วนๆ ดวงตาของเธอเหม่อลอย ราวกับจิตใจไม่ได้อยู่ที่นี่

เมื่อถึงห้องพัก ชายแปลกหน้าก็รีบปิดประตูและหันมาเผชิญหน้ากับเมด้วยรอยยิ้มกระหายใคร่ เขาเริ่มเอื้อมมือมาสัมผัสใบหน้าของเธออย่างรวดเร็วดั่งใจร้อน

เมปล่อยให้เขาแตะต้องอย่างเฉยเมย ในใจของเธอไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ความต้องการทางกายภาพของชายตรงหน้าไม่ได้กระตุ้นความรู้สึกใดๆ ในตัวเธออีกต่อไป ภาพเลือดที่เปรอะเปื้อนใบหน้าของเธอเมื่อไม่นานมานี้ยังคงติดตา ราวกับเป็นเครื่องเตือนใจถึงความว่างเปล่าและความโหดร้ายของโลกใบนี้

ชายแปลกหน้าเริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ร่างของเมอย่างไม่ละสายตา

เมยืนนิ่ง มองดูการกระทำของเขา ราวกับกำลังดูละครที่ไม่น่าสนใจ ในใจของเธอความคิดหนึ่งแวบเข้ามา "เขาจะกลายเป็นเหมือนคนอื่นๆ หรือเปล่า?"

ความรู้สึกกระหายเลือดเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้งอย่างช้าๆ แต่มันไม่ได้รุนแรงเหมือนครั้งก่อน มันเจือปนไปด้วยความเบื่อหน่ายและความเหนื่อยล้า

ชายแปลกหน้าเข้ามาใกล้ พยายามจะจูบเธอ แต่เมเบือนหน้าหลบ

"เป็นอะไรไป?" เขาถามด้วยความสงสัย

เมมองหน้าชายคนนั้นอย่างว่างเปล่า "ฉัน...ไม่รู้สึกอยาก..."

ชายแปลกหน้าขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ "นี่เธอเล่นตลกอะไร? ตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอ?"

เมมองลึกลงไปในดวงตาของชายคนนั้น เธอเห็นเพียงความต้องการทางกายภาพ ความหงุดหงิด และความไม่พอใจ

ในที่สุด เมก็ตัดสินใจ เธอคว้ามีดที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋าถืออีกครั้ง คมมีดวาววับภายใต้แสงไฟในห้องพัก

ชายแปลกหน้าเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของเม ก่อนที่เขาจะได้ทันส่งเสียงร้องใดๆ คมมีดก็กรีดลึกลงบนลำคอของเขา เลือดสีแดงสดพุ่งกระฉูดออกมาเปรอะเปื้อนผ้าปูที่นอนอีกครั้ง

พนักงานต้อนรับที่เคาน์เตอร์อาจจะไม่ได้ยินเสียงใดๆ จากห้องพักด้านบน แต่ในใจของเขากลับรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง เมมาและไปพร้อมกับผู้ชายหลายคนในเวลาอันสั้น มันไม่ใช่เรื่องปกติเสียเลย...

หลังจากที่เมจัดการกับชายแปลกหน้าในโรงแรมจนหมดสิ้น ร่างกายของเธออิ่มหนำ แต่จิตใจกลับยังคงว่างเปล่าและสับสน เธอออกจากโรงแรมกลับมายืนยังริมหาดพัทยาในยามค่ำคืนอีกครั้ง

คราวนี้ เมไม่ได้ซ่อนเร้นอาวุธอีกต่อไป เธอเดินตรงไปยังร้านขายของที่ระลึกไทยเล็กๆ ที่เปิดอยู่ใกล้ๆ และซื้อมีดดาบขนาดใหญ่ ใบมีดคมกริบวาววับ ภายใต้แสงไฟสีส้มจากร้านค้า ด้ามจับทำจากไม้แกะสลักลวดลายไทยอย่างสวยงาม แต่ในมือของเม มันกลับดูน่าสะพรึงกลัว

เมเดินออกมาจากร้าน ถือมีดดาบใหญ่ในมืออย่างเปิดเผย ใบมีดยาวเกือบศอกสะท้อนแสงจันทร์เป็นประกาย เธอไม่ได้ซ่อนมันไว้ในกระเป๋าอีกต่อไป เธอจงใจถือมันไว้ข้างกาย ปล่อยให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาได้เห็นอย่างชัดเจน

เธอมายืนยังจุดเดิมริมหาด ที่ใต้เงาครึ้มของต้นไม้ใหญ่ ดวงตาของเธอจับจ้องไปยังผู้คนที่เดินผ่านไปมา ด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่าพวกเขาจะแสดงปฏิกิริยาอย่างไรต่อภาพที่เห็น

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับทำให้เมรู้สึกแปลกประหลาดใจยิ่งกว่าเดิม ผู้คนยังคงเดินผ่านไปมา ราวกับว่าเธอไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับมีดดาบขนาดใหญ่ในมือ คู่รักยังคงจูงมือกันกระซิบกระซาบ กลุ่มเพื่อนยังคงหัวเราะเสียงดัง นักท่องเที่ยวยังคงถ่ายรูปเซลฟี่ แสงไฟจากร้านอาหารริมทางยังคงส่องสว่าง

ไม่มีใครหยุดมองเธอด้วยความตกใจ ไม่มีใครแสดงความหวาดกลัว ไม่มีใครเข้ามาสอบถาม ไม่มีใครแม้แต่จะชายตามองมีดดาบในมือของเธออย่างจริงจัง พวกเขาเพียงแค่เดินผ่านไป ราวกับว่าภาพของหญิงสาวแต่งตัววาบหวิวถือมีดดาบใหญ่ริมหาดในยามค่ำคืน เป็นเรื่องปกติธรรมดาเสียจนไม่มีอะไรน่าสนใจ

เมยืนงงงัน มองดูผู้คนที่เดินผ่านไปมาด้วยความไม่เข้าใจอย่างแท้จริง โลกใบนี้มันเกิดอะไรขึ้น? ความรุนแรง ความผิดปกติ มันกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันจนผู้คนชาชินและเมินเฉยไปแล้วหรือ?

เธอรู้สึกราวกับว่าตัวเองเป็นวิญญาณร้ายที่ยืนอยู่ในโลกที่ไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของเธอ เธอถืออาวุธที่น่ากลัว แต่ผู้คนกลับมองไม่เห็น เธอฆ่าคน แต่โลกกลับเดินหน้าต่อไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ความรู้สึกโดดเดี่ยวและแปลกแยกถาโถมเข้ามาในจิตใจของเมอย่างรุนแรง เธอเป็นฆาตกรกินคน เป็นสัตว์ร้ายที่ซ่อนอยู่ในเงามืด แต่ความน่ากลัวของเธอกลับจางหายไปเมื่อเทียบกับความเย็นชาและความเมินเฉยของโลกใบนี้

เมลดมีดดาบลงเล็กน้อย มองใบมีดที่สะท้อนแสงจันทร์อย่างว่างเปล่า เธอไม่เข้าใจตัวเองอีกต่อไป เธอไม่เข้าใจโลกใบนี้ และดูเหมือนว่าโลกใบนี้ก็ไม่เคยพยายามที่จะเข้าใจเธอเช่นกัน

เธอทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นทรายเย็นเยียบ กอดมีดดาบไว้ในอ้อมแขน มองไปยังทะเลที่มืดมิดและเงียบสงบ คลื่นซัดเข้าหาฝั่งเบาๆ ราวกับกระซิบถึงความเหงาและความว่างเปล่าที่อยู่ในใจของเธอ ค่ำคืนนี้...ช่างเป็นค่ำคืนที่แสนแปลกประหลาดและอ้างว้างเสียจริง

เมนั่งอยู่บนพื้นทรายเย็นเยียบ กอดมีดดาบใหญ่ไว้ในอ้อมแขน ดวงตาเหม่อมองไปยังผืนทะเลสีดำสนิท ความรู้สึกโดดเดี่ยวและสับสนยังคงวนเวียนอยู่ในจิตใจ เธอไม่เข้าใจโลกใบนี้ และโลกใบนี้ก็ดูเหมือนจะไม่สนใจเธอเช่นกัน

ในความเงียบสงัดของยามราตรี เสียงฝีเท้าแผ่วเบาใกล้เข้ามา เมเงยหน้าขึ้น มองไปยังร่างของชายหนุ่มที่เดินตรงมาหาเธอภายใต้แสงจันทร์สลัว ชายหนุ่มอยู่ในวัยประมาณสามสิบต้นๆ รูปร่างสันทัด ใบหน้าคมคายดูสะอาดสะอ้าน

"เท่าไหร่ครับ?" ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ ดวงตาของเขากวาดมองรูปร่างหน้าตาของเมอย่างสนใจ โดยที่ไม่ได้แสดงท่าทีตกใจหรือสังเกตเห็นมีดดาบขนาดใหญ่ที่เมกอดไว้ในอ้อมแขนแม้แต่น้อย

เมจ้องมองชายหนุ่มด้วยความประหลาดใจอีกครั้ง เธอถือมีดดาบใหญ่อย่างเปิดเผย มันวาววับภายใต้แสงจันทร์ มันควรจะดูน่ากลัวและอันตราย แต่ชายหนุ่มตรงหน้ากลับไม่ได้แสดงความหวาดกลัวแม้แต่น้อย ราวกับมันเป็นเพียงเครื่องประดับชิ้นหนึ่งที่เธอถืออยู่

"คุณ...ไม่เห็น...มีดที่ฉันถืออยู่เหรอคะ?" เมถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย มองตามสายตาของเมลงไปยังมีดดาบในอ้อมแขนของเธอ ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย แต่ความตกใจก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว ราวกับเขาเพิ่งสังเกตเห็นสิ่งของธรรมดาๆ ชิ้นหนึ่ง

"อ้อ...มีดเหรอครับ?" เขาถามด้วยน้ำเสียงเฉยๆ "สวยดีนะครับ ซื้อมาจากร้านแถวนี้ใช่ไหม?"

เมอ้าปากค้าง ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ความไม่ใส่ใจของชายหนุ่มทำให้เธอรู้สึกสับสนจนพูดไม่ออก เธอถืออาวุธที่น่ากลัวอยู่ในมือ แต่เขากลับสนใจแค่ความสวยงามของมัน?

"คุณ...ไม่กลัวเหรอคะ?" เมถามด้วยน้ำเสียงที่เริ่มสั่นเครือ

ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ "กลัวอะไรเหรอครับ? มันก็แค่มีดนี่นา คุณคงเอาไว้ป้องกันตัวมั้ง" เขาพูดราวกับเป็นเรื่องปกติธรรมดา

เมจ้องมองชายหนุ่มอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา โลกใบนี้มันบิดเบี้ยวเกินกว่าที่เธอจะเข้าใจเสียแล้ว ความตาย ความรุนแรง อาวุธ...มันกลายเป็นเรื่องที่ผู้คนมองข้ามไปได้อย่างไร? ความต้องการทางเพศ ความใคร่ มันบดบังความรู้สึกหวาดกลัวและความระมัดระวังไปจนหมดสิ้นแล้วหรือ?

"แล้ว...คุณยังอยาก...ซื้อบริการจากฉันอยู่เหรอคะ?" เมถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่แน่ใจ

ชายหนุ่มพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม "แน่นอนสิครับ คุณสวยขนาดนี้ ใครจะไม่อยากล่ะ ว่าแต่ตกลงราคาเท่าไหร่ครับ?" เขาเอื้อมมือมาสัมผัสไหล่ของเมอย่างไม่ถือตัว

เมมองมือที่แตะต้องไหล่เธออย่างว่างเปล่า เธอถือมีดดาบที่สามารถปลิดชีพเขาได้ในพริบตา แต่เขากลับไม่ได้รู้สึกถึงอันตรายใดๆ เขาสนใจเพียงแค่ร่างกายของเธอ ความต้องการของเขาบดบังทุกสิ่งทุกอย่าง

ความรู้สึกอยากอาหารที่เคยมีมลายหายไปจนหมดสิ้น เหลือไว้เพียงความเหนื่อยหน่ายและความว่างเปล่า เมถอนหายใจออกมาเบาๆ

"ก็ตามใจคุณ..." เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่ไร้ความรู้สึกใดๆ

เธอปล่อยให้ชายหนุ่มจูงมือพาเธอไปยังโรงแรมอีกครั้ง มีดดาบใหญ่ยังคงอยู่ในอ้อมแขนของเธอ ราวกับเป็นส่วนหนึ่งของเครื่องแต่งกายที่ไม่มีใครสนใจ โลกใบนี้...ช่างเป็นโลกที่แสนประหลาดและน่ากลัวเสียจริง ความตายและความรุนแรงกลายเป็นเรื่องธรรมดา จนผู้คนมองข้ามไปได้อย่างง่ายดาย...

เมื่อเมเดินกลับเข้ามาในโรงแรมอีกครั้ง โดยมีชายหนุ่มควงแขนอย่างสนิทสนม พนักงานต้อนรับที่เคาน์เตอร์ถึงกับต้องกระพริบตาถี่ๆ ด้วยความงุนงง เขาจำได้ว่าเพิ่งเห็นเมเดินออกไปกับชายอีกคนเมื่อไม่นานมานี้เอง และตอนนี้เธอกลับมาพร้อมกับชายหนุ่มหน้าตาดีคนใหม่ แถมยังควงแขนกันอย่างเปิดเผยราวกับเป็นคู่รัก

แต่สิ่งที่ทำให้พนักงานหนุ่มถึงกับตกตะลึงจนพูดไม่ออกคือ อีกมือหนึ่งของเมกลับถือมีดดาบขนาดใหญ่ ใบมีดยาววาววับสะท้อนแสงไฟในล็อบบี้อย่างเด่นชัด มันไม่ใช่มีดพกเล็กๆ หรือมีดทำครัว แต่มันคือมีดดาบที่ดูน่ากลัวและอันตรายอย่างยิ่ง

ชายหนุ่มที่ควงแขนเมอยู่ไม่ได้แสดงท่าทีตกใจหรือกังวลใดๆ เขายังคงยิ้มและพูดคุยกับเมอย่างสนุกสนาน ราวกับมีดดาบในมือของเธอเป็นเพียงกระเป๋าถือหรือร่มกันแดดเท่านั้น

พนักงานต้อนรับยืนแข็งทื่ออยู่หลังเคาน์เตอร์ มองภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้าด้วยความสับสนอย่างที่สุด นี่มันเกิดอะไรขึ้น? หญิงสาวคนนี้เป็นใครกันแน่? ทำไมเธอถึงถือมีดดาบใหญ่โตเช่นนั้นในโรงแรม? และทำไมลูกค้าของเธอถึงไม่มีใครสนใจ?

ความรู้สึกผิดปกติที่เคยเกิดขึ้นเมื่อเห็นเมมากับผู้ชายหลายคนในเวลาอันสั้น ทวีความรุนแรงขึ้นเป็นความหวาดระแวงอย่างแท้จริง แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกถึงความเฉยชาอย่างประหลาด โลกภายนอกดูเหมือนจะยอมรับความผิดปกติเหล่านี้ได้แล้วอย่างนั้นหรือ?

เมและชายหนุ่มเดินผ่านหน้าเคาน์เตอร์ไป โดยไม่ได้สังเกตสีหน้าตกตะลึงของพนักงานต้อนรับ พวกเขาตรงไปยังลิฟต์ รอจนประตูลิฟต์เปิดออก แล้วก็เดินเข้าไปข้างในอย่างสนิทสนม โดยที่มือของเมยังคงถือมีดดาบใหญ่อย่างเปิดเผย

ประตูลิฟต์ปิดลง พนักงานต้อนรับยังคงยืนมองไปยังประตูลิฟต์ที่ปิดสนิทด้วยความงุนงงและความหวาดหวั่นในใจ เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องพักเหล่านั้น แต่ลางสังหรณ์บางอย่างบอกเขาว่า สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน

แต่ถึงกระนั้น เขาก็ไม่ได้ทำอะไร ไม่ได้โทรแจ้งตำรวจ ไม่ได้เข้าไปสอบถาม เขาเพียงแค่ยืนมอง ด้วยความรู้สึกเฉยชาที่เริ่มกัดกินจิตใจ ราวกับความผิดปกติได้กลายเป็นเรื่องปกติไปแล้วในโลกที่แสนประหลาดใบนี้

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก เมและชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้องพัก แสงไฟส้มนวลจากโคมไฟข้างเตียงส่องสว่างภายในห้อง สร้างบรรยากาศที่ดูอบอุ่นและเป็นส่วนตัว ชายหนุ่มยังคงยิ้มและกระซิบกระซาบข้างหูของเมด้วยท่าทีเสน่หา โดยที่ไม่ได้สังเกตถึงความเย็นเยียบที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวเธอ

เมปล่อยให้ชายหนุ่มกอดรัดเธออย่างเฉยเมย ดวงตาของเธอมองไปยังมีดดาบใหญ่ที่ยังคงอยู่ในมืออย่างเงียบเชียบ ความรู้สึกว่างเปล่าและเหนื่อยหน่ายยังคงปกคลุมจิตใจ เธอไม่ได้รู้สึกถึงความต้องการทางกายภาพใดๆ อีกต่อไป ทุกอย่างดูเหมือนเป็นเพียงการกระทำที่ไร้ความหมาย

ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังโน้มตัวลงมาเพื่อจูบเธอ เมก็ตัดสินใจลงมืออย่างรวดเร็วและเด็ดขาด มือเรียวเล็กแต่แข็งแรงเงื้อมีดดาบขึ้นสูง ก่อนที่จะฟาดลงไปที่ท้องของชายหนุ่มอย่างแรงและรวดเร็ว ใบมีดคมกริบผ่าเข้าไปในเนื้อหนังอย่างง่ายดาย เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาเปรอะเปื้อนเสื้อผ้าและมือของเม

ชายหนุ่มเบิกตากว้างด้วยความตกใจ รอยยิ้มบนใบหน้าพลันแปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวดและความหวาดกลัว เขาก้มลงมองบาดแผลที่ท้องด้วยความไม่เชื่อ ก่อนที่จะเงยหน้ามองเมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและทรมาน

เมไม่รอช้า เธอชักมีดดาบออกมา แล้วปาดไปที่ลำคอของชายหนุ่มอย่างรุนแรง เลือดพุ่งกระฉูดออกมาเป็นทาง ราวกับน้ำพุโลหิต ร้อนและเหนียวเหนอะหนะกระเซ็นเข้าใส่ใบหน้าและเสื้อผ้าของเมอีกครั้ง

ชายหนุ่มทรุดฮวบลงกับพื้น เอามือกุมลำคอที่ถูกเชือด เลือดไหลทะลักออกมาไม่หยุดหย่อน ดวงตาของเขาค่อยๆ เลื่อนลอย มองไปยังเมด้วยความหวาดกลัวและสิ้นหวัง ก่อนที่ร่างจะแน่นิ่งไป

เมยืนมองร่างที่ไร้วิญญาณของชายหนุ่ม เลือดไหลนองพื้นห้อง กลิ่นคาวคลุ้งอบอวลไปทั่วบริเวณ เธอไม่ได้รู้สึกสะท้านสะเทือนใดๆ ความรู้สึกว่างเปล่ายังคงครอบงำจิตใจของเธอ

จากนั้น เมก็เริ่มการกินอย่างเงียบเชียบ เธอใช้มือเปล่าฉีกทึ้งเสื้อผ้าของชายหนุ่มออก เผยให้เห็นเนื้อหนังที่ยังคงอุ่น เธอใช้มือและฟันกัดกินเนื้อหนัง อวัยวะภายใน เลือด ทุกส่วนของร่างกายชายหนุ่มถูกเธอกลืนกินเข้าไปอย่างละเอียด ราวกับเป็นเพียงอาหารมื้อหนึ่ง

เสียงเคี้ยวและเสียงกลืนดังอยู่ในความเงียบของห้องพัก แสงไฟนวลยังคงส่องสว่าง แต่กลับขับเน้นให้เห็นภาพความโหดร้ายที่เกิดขึ้น เมกินทุกส่วนจนกระทั่งร่างของชายหนุ่มหายไปจนหมดสิ้น เหลือไว้เพียงคราบเลือดที่เปรอะเปื้อนพื้นห้องและมีดดาบใหญ่ที่วางอยู่ข้างกาย

เมเลียริมฝีปากที่เปื้อนเลือด ดวงตาของเธอกลับมาเปล่งประกายเล็กน้อย ราวกับได้รับการเติมเต็มทางร่างกาย แต่จิตใจของเธอกลับยังคงว่างเปล่าและอ้างว้าง

เธอจัดการเช็ดคราบเลือดออกจากร่างกายและมีดดาบอย่างระมัดระวัง ราวกับต้องการลบล้างร่องรอยของการกระทำที่เพิ่งเกิดขึ้น จากนั้น เธอก็เดินออกจากห้องพัก ทิ้งไว้เพียงความตายและความสยดสยองที่ซ่อนอยู่ภายใต้บรรยากาศอันเงียบสงบของโรงแรมในค่ำคืนแห่งพัทยา

เมลงลิฟต์มายังล็อบบี้ของโรงแรมอีกครั้งในยามรุ่งสาง แสงอาทิตย์สีทองเริ่มสาดส่องลอดผ้าม่านผืนหนาเข้ามาเล็กน้อย เธอยังคงถือมีดดาบใหญ่ไว้ในมืออย่างเปิดเผย ใบมีดเปื้อนคราบเลือดจางๆ ที่เธอเช็ดออกไม่หมด

พนักงานต้อนรับที่เคาน์เตอร์ ซึ่งยังคงเป็นคนเดิมที่เห็นเธอเข้าออกโรงแรมกับผู้ชายหลายคนตลอดทั้งคืน มองตามหลังเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยและความหวาดระแวง เขาสังเกตเห็นว่าเธอลงมาคนเดียว ชายหนุ่มที่ควงแขนเธอขึ้นไปเมื่อไม่นานมานี้หายไปไหน?

ความรู้สึกผิดปกติและความสงสัยกัดกินใจเขาจนทนไม่ไหว หลังจากที่เมเดินออกจากโรงแรมไปยืนยังริมหาดตามเดิม พนักงานหนุ่มตัดสินใจละทิ้งหน้าที่ชั่วคราว เขาเดินไปยังลิฟต์ กดไปยังชั้นที่เมและชายหนุ่มคนล่าสุดขึ้นไป

เมื่อถึงหน้าห้องพักที่เมและชายหนุ่มเข้าไป พนักงานหนุ่มเคาะประตูเบาๆ ไม่มีเสียงตอบรับ เขาจึงลองเปิดประตูด้วยกุญแจสำรองของโรงแรม

สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาของเขาเมื่อเปิดประตูเข้าไป ทำให้เลือดในกายเย็นเยียบ ห้องพักว่างเปล่า ไม่มีร่องรอยของการเข้าพัก ไม่มีคนอยู่ มีเพียงความเงียบสงัดที่น่าขนลุก และกองเสื้อผ้าผู้ชายกองหนึ่งวางอยู่บนพื้นข้างเตียง

พนักงานหนุ่มก้าวเข้าไปในห้องอย่างช้าๆ มองสำรวจไปรอบๆ ไม่มีร่องรอยของการต่อสู้ ไม่มีสิ่งผิดปกติอื่นใด นอกจากความว่างเปล่าและความเงียบงัน เสื้อผ้าที่กองอยู่ดูเหมือนถูกถอดออกอย่างรีบร้อน

ความสงสัยและความหวาดกลายเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวอย่างแท้จริง ชายหนุ่มที่มากับเมหายไปไหน? ทำไมถึงเหลือไว้เพียงเสื้อผ้า? และทำไมเมถึงถือมีดดาบใหญ่ลงมา?

ลางสังหรณ์อันเลวร้ายแล่นปราดเข้ามาในความคิดของพนักงานหนุ่ม เขาไม่กล้าจินตนาการถึงสิ่งที่อาจเกิดขึ้นในห้องพักแห่งนี้ ความเงียบและความว่างเปล่ากลับน่ากลัวยิ่งกว่าเสียงกรีดร้องใดๆ

เขารีบออกจากห้องพัก ปิดประตูลงอย่างเบามือ เดินกลับไปยังเคาน์เตอร์ด้วยหัวใจที่เต้นระรัว เขาเหลือบมองไปยังริมหาด เห็นเมยืนอยู่ตรงจุดเดิมภายใต้แสงอาทิตย์อ่อนๆ ยังคงถือมีดดาบใหญ่ไว้ในมือ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

พนักงานหนุ่มยืนนิ่ง มองไปยังร่างของเมที่ยืนอยู่ไกลๆ ความกลัวและความสับสนถาโถมเข้ามาในจิตใจ เขาควรทำอย่างไร? ควรแจ้งตำรวจหรือไม่? แต่เขาไม่มีหลักฐานอะไรเลย นอกจากความสงสัยและความว่างเปล่าในห้องพัก

โลกที่แสนประหลาดใบนี้...ความตายและการหายตัวไปของผู้คนกลับกลายเป็นเรื่องที่น่าสงสัย แต่ก็ยังคงถูกปล่อยผ่านไปอย่างเงียบเชียบ ราวกับเป็นส่วนหนึ่งของความมืดมิดที่ซ่อนอยู่ภายใต้แสงสีของพัทยา

เมื่อแสงอาทิตย์สาดส่องเจิดจ้าขึ้นเหนือท้องทะเลพัทยา ผู้คนที่เริ่มทยอยออกมาทำกิจกรรมในยามเช้า เมเดินกลับไปยังที่พักเล็กๆ ที่เธอเช่าไว้ไม่ไกลจากชายหาดนัก ร่างกายของเธอเหนื่อยล้าจากการกระทำในค่ำคืนที่ผ่านมา แต่จิตใจกลับยังคงว่างเปล่าและกระหายในบางสิ่งบางอย่างที่เธอเองก็ไม่เข้าใจ

ห้องพักของเมเรียบง่าย มีเพียงเตียงนอนเก่าๆ โต๊ะเครื่องแป้ง และตู้เสื้อผ้า เธอทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหมดแรง ดวงตาจ้องมองเพดานอย่างเหม่อลอย ภาพใบหน้าของผู้ชายที่เธอสังหารไปเมื่อคืนยังคงติดตา แต่ความรู้สึกผิดหรือสะท้านสะเทือนกลับไม่มีอยู่

เมนอนหลับไปในที่สุด ความฝันของเธอเต็มไปด้วยภาพหลอนของเลือดและความมืดมิด เมื่อตื่นขึ้นมาในช่วงบ่ายแก่ๆ แสงแดดอ่อนๆ ส่องลอดหน้าต่างเข้ามาในห้อง เธอรู้สึกสดชื่นขึ้นเล็กน้อย แต่ความกระหายในการล่าเหยื่อในค่ำคืนต่อไปก็เริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง

เธอเดินไปยังโต๊ะเครื่องแป้ง มองใบหน้าของตัวเองในกระจก ดวงตากลมโตที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาถูกในทุกค่ำคืนนั้น ซ่อนความลับดำมืดและความกระหายเลือดเอาไว้ ริมฝีปากอวบอิ่มที่เคยส่งยิ้มหวานให้กับเหยื่อ บัดนี้กลับเผยร่องรอยของความโหดเหี้ยม

เมเริ่มแต่งหน้าอย่างพิถีพิถัน เลือกชุดเดรสรัดรูปสีดำสนิท เครื่องประดับระยิบระยับถูกนำมาสวมใส่ ผมยาวสลวยถูกจัดแต่งให้ดูเย้ายวน เธอรู้ดีว่ารูปลักษณ์ภายนอกของเธอคือเครื่องมือในการเข้าถึงเหยื่อ

เมื่อตกกลางคืน เมกลับมายืนยังริมหาดพัทยาอีกครั้ง มีดดาบใหญ่ถูกเก็บซ่อนไว้ในกระเป๋าถือใบเดิม รอคอยเวลาที่จะถูกนำออกมาใช้อีกครั้งภายใต้เงามืดของต้นไม้ใหญ่ ผู้คนยังคงเดินผ่านไปมาในยามค่ำคืน แสงไฟจากร้านอาหารริมทางสาดส่องเป็นหย่อมๆ โลกที่แสนประหลาดใบนี้ยังคงดำเนินต่อไป ราวกับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

เมยืนรอคอยเหยื่อรายใหม่ ดวงตาของเธอจับจ้องไปยังผู้คนที่เดินผ่านไปมา ราวกับนักล่าที่กำลังมองหาสัตว์เหยื่อในความมืดมิด ค่ำคืนแห่งการล่าครั้งใหม่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น ณ ริมหาดพัทยาแห่งนี้ ภายใต้เงาครึ้มของต้นไม้ใหญ่ และภายใต้ความเมินเฉยของโลกที่แสนจะแปลกประหลาดใบนี้

เช้าวันใหม่ของพัทยาเริ่มต้นขึ้นด้วยแสงแดดเจิดจ้าและเสียงคลื่นซัดฝั่งตามปกติ นักท่องเที่ยวเริ่มทยอยออกมาเดินเล่นริมหาด จับจ่ายซื้อของที่ระลึก หรือนั่งจิบกาแฟตามร้านริมทาง บรรยากาศดูสดใสและมีชีวิตชีวา ราวกับไม่มีเรื่องราวสยดสยองเกิดขึ้นในค่ำคืนที่ผ่านมา

แต่เมื่อเจ้าหน้าที่ตำรวจและหน่วยกู้ภัยมาถึงบริเวณใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ริมหาด พวกเขาก็พบกับภาพที่น่าสยดสยอง ร่างไร้วิญญาณของชายร่างท้วมคนหนึ่งนอนจมกองเลือดอยู่บนพื้นทราย บาดแผลฉกรรจ์ที่สีข้างบ่งบอกถึงความรุนแรงของการถูกทำร้าย ไม่ไกลกันนัก พบร่างของโสเภณีสาวในชุดสีม่วงสด นอนแน่นิ่ง เลือดแห้งกรังบริเวณลำคอที่ถูกปาดอย่างเหี้ยมโหด

เจ้าหน้าที่ตำรวจเริ่มทำการสอบสวนเบื้องต้น พยายามสอบถามผู้คนที่สัญจรผ่านไปมาในบริเวณนั้น แต่ส่วนใหญ่กลับให้การวกวนหรือไม่ก็ปฏิเสธว่าไม่เห็นเหตุการณ์ใดๆ ทั้งสิ้น บางคนบอกว่าเดินผ่านในช่วงกลางคืนแต่ไม่ได้สังเกต บางคนบอกว่ามัวแต่สนใจสิ่งอื่น หรือบางคนก็แสดงท่าทีไม่ต้องการเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องยุ่งยาก

"ผมก็แค่เดินเล่นริมหาดตามปกติ ไม่ได้สังเกตอะไรเป็นพิเศษครับ" นักท่องเที่ยวชาวต่างชาติคนหนึ่งให้การด้วยน้ำเสียงเฉยเมย

"ฉันก็แค่รีบกลับโรงแรม ไม่ได้สนใจคนรอบข้างเลยค่ะ" หญิงสาววัยรุ่นอีกคนตอบอย่างไม่ใส่ใจ

คำให้การของผู้คนส่วนใหญ่เป็นไปในทิศทางเดียวกัน พวกเขาเดินผ่านไปมาในยามค่ำคืน แต่กลับไม่มีใครเห็น ไม่มีใครได้ยิน ไม่มีใครสนใจความตายที่เกิดขึ้นตรงหน้า ราวกับว่าการฆาตกรรมเป็นเพียงส่วนหนึ่งของฉากหลังที่ไม่น่าสนใจในเมืองท่องเที่ยวแห่งนี้

เจ้าหน้าที่ตำรวจรู้สึกถึงความอึดอัดและความแปลกประหลาด พวกเขาคุ้นเคยกับอาชญากรรมในพัทยา แต่การที่ไม่มีใครเห็นหรือสนใจเหตุการณ์ฆาตกรรมที่เกิดขึ้นริมถนนเช่นนี้ กลับเป็นเรื่องที่น่าตกใจ

ร่างของชายร่างท้วมและโสเภณีสาวถูกนำส่งไปยังโรงพยาบาลเพื่อชันสูตรพลิกศพ เจ้าหน้าที่ตำรวจพยายามสืบหาเบาะแสและพยานเพิ่มเติม แต่ก็เป็นไปด้วยความยากลำบาก ร่องรอยในที่เกิดเหตุมีน้อยมาก และไม่มีใครสามารถให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์ได้

ข่าวการพบศพริมหาดแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็วในหมู่ชาวบ้านและนักท่องเที่ยว แต่ก็ไม่ได้สร้างความตื่นตระหนกมากนัก หลายคนมองว่าเป็นเพียงข่าวอาชญากรรมธรรมดาๆ ที่เกิดขึ้นได้ในเมืองท่องเที่ยวที่มีผู้คนพลุกพล่าน

คำถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับชายร่างท้วมและโสเภณีสาว ยังคงเป็นปริศนาที่ไม่มีใครสามารถให้คำตอบได้อย่างชัดเจน โลกที่แสนประหลาดใบนี้ยังคงดำเนินต่อไป ผู้คนยังคงใช้ชีวิตต่อไป โดยไม่ได้ใส่ใจถึงความตายและความรุนแรงที่เกิดขึ้นใกล้ตัว ราวกับว่าความตายของคนแปลกหน้าเป็นเพียงเรื่องไกลตัวที่ไม่จำเป็นต้องใส่ใจ

ค่ำคืนแล้วค่ำคืนเล่า ริมหาดพัทยายังคงคึกคักไปด้วยแสงสีและผู้คน เมในชุดรัดรูปวาบหวิวและใบหน้าที่แต่งแต้มจัดจ้าน ยังคงยืนหยัดอยู่ภายใต้เงาครึ้มของต้นไม้ใหญ่ ดวงตาคมกริบของเธอกวาดมองหาเหยื่อรายใหม่ที่เดินผ่านมา

หลังจากเหตุการณ์ฆาตกรรมสองศพริมหาดที่ไม่มีใครสนใจ เมก็เริ่มปรับเปลี่ยนวิธีการล่าเหยื่อเล็กน้อย เธอเรียนรู้ว่าการออกไปกับผู้ชายไปยังที่ลับตาคน เช่น ห้องพักในโรงแรม เป็นสถานที่ที่ปลอดภัยและสะดวกสบายกว่าสำหรับการ "ทานอาหาร" ของเธอ

ด้วยรูปร่างหน้าตาที่สวยสะดุดตาและเสน่ห์เย้ายวน เมไม่จำเป็นต้องออกแรงมากนักในการล่อลวงเหยื่อ ชายหนุ่มหลายคนต่างเต็มใจที่จะเข้ามาพูดคุยและเสนอที่จะพาเธอไปโรงแรมเพื่อ "ซื้อบริการ" โดยไม่รู้เลยว่าพวกเขากำลังยื่นตัวเองให้กับฆาตกรกินคน

เมจะเลือกเหยื่อที่ดูโดดเดี่ยว ไม่เป็นที่สังเกต หรือดูเหมือนไม่มีใครสนใจ เธอจะใช้คำพูดหวานหูและท่าทางยั่วยวน ล่อลวงพวกเขาไปยังโรงแรมใกล้เคียง เมื่อถึงห้องพัก ที่ซึ่งไม่มีใครเห็นและได้ยิน เมก็จะเผยธาตุแท้ที่แท้จริงออกมา

คมมีดดาบใหญ่ที่เธอซื้อมา กลายเป็นเครื่องมือสังหารและชำแหละเหยื่ออย่างรวดเร็วและเงียบเชียบ เธอจะจัดการกับเหยื่อแต่ละรายอย่างละเอียด กินทุกส่วนจนไม่เหลือซาก ทิ้งไว้เพียงคราบเลือดจางๆ ที่เธอพยายามเช็ดออกอย่างลวกๆ

หลังจาก "ทานอาหาร" เสร็จ เมก็จะออกจากโรงแรม กลับมายืนยังริมหาดอีกครั้ง ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอจะแต่งหน้าแต่งตัวใหม่ให้ดูสดใส พร้อมสำหรับการ "ต้อนรับ" เหยื่อรายต่อไป

วงจรนี้ดำเนินไปคืนแล้วคืนเล่า เมไม่จำเป็นต้องเสียเงินซื้ออาหารกินอีกต่อไป เพราะมีผู้ชายมากมายที่เต็มใจ "เลี้ยง" เธอถึงห้องพักในโรงแรม โดยหารู้ไม่ว่าพวกเขากำลังกลายเป็นอาหารมื้อค่ำอันโอชะของปีศาจร้ายในคราบโสเภณี

พนักงานโรงแรมที่เห็นเมเข้าออกกับผู้ชายหลายหน้าในเวลาอันสั้น เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติและความน่าสะพรึงกลัว แต่ด้วยความเฉยชาและความไม่ต้องการเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับปัญหาของคนอื่น พวกเขาก็เลือกที่จะเพิกเฉยต่อสิ่งที่เกิดขึ้น

ริมหาดพัทยาในยามค่ำคืนยังคงเต็มไปด้วยแสงสีและความสนุกสนาน ผู้คนยังคงเดินเล่น จับจ่ายใช้สอย และแสวงหาความสุขชั่วข้ามคืน โดยไม่มีใครรู้ว่าภายใต้เงามืดมิด มีฆาตกรกินคนกำลังล่าเหยื่ออย่างต่อเนื่อง โดยที่ไม่ต้องเสียเงินซื้ออาหารแม้แต่บาทเดียว เพราะมีแต่ผู้คนเต็มใจ "เลี้ยง" เธอฟรี...ทุกคืน