ขอบคุณโทรจิตคุงคุณผู้เขียนจากใจจริงที่รับผิดชอบเกินร้อยกับทั้งงานตนเองและความรู้สึกผู้อ่านนะคะ
ลักษณะหนึ่งที่มักเห็นในหมู่ผู้ประสบความสำเร็จคือสัจจะกับความรับผิดชอบค่ะ ดิฉันเชื่อว่าคุณจะล้มแล้วลุกขึ้นได้เร็วกว่าที่ตัวคุณคิด กับสังคมในเน็ตคุณยังมีสปิริตขนาดนี้ สังคมที่คุณใช้ชีวิตจริงย่อมทำได้ดีไม่แพ้กันและจะผ่านพ้นไปได้แน่นอน ขออวยพรล่วงหน้าเลยนะคะ นานๆ ครั้งดิฉันถึงได้เข้าบอร์ด จะได้กลับมาอ่านอีกรอบงานเลี้ยงก็คงปิดลงแล้ว
ขอแสดงความเห็นในงานเขียนหน่อยนะคะ ไม่ค่อยแวะมาขอบคุณ ทำสิ่งใดให้ได้ก็อยากตอบแทนบ้าง
เท่าที่อ่านมาสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงเรื่องมุมมอง (Point of View) ตั้งแต่ช่วงกลางเรื่อง คือช่วงแรกผู้เขียนเล่าเรื่องโดยใช้มุมมองตัวเอกนั่นคือเต๋อ ผ่านสรรพนามบุรุษที่หนึ่ง (ผม) เล่าจากปากคำความรู้สึกนึกคิดของเขาเอง
ข้อดีคือดูสมจริง เหมือนผู้อ่านได้สวมอารมณ์ความรู้สึกนึกคิดร่วมกับผู้เล่าและตัวเอก แต่เทคนิคนี้ก็มีข้อเสียเปรียบคือหากเป็นเหตุการณ์ที่อยู่นอกเหนือประสบการณ์ตรงของตัวเอกแล้ว ตัวเอกจะรู้ได้แบบมีขอบเขตหรือมีมุมมองจำกัด
จนกลางเรื่อง ผู้เขียนค่อยๆ เปลี่ยนไปใช้มุมมองแบบผู้รู้แจ้งหรือสายตาพระเจ้า (Omniscient) ไม่มีตัวตนอยู่ในเรื่อง แต่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับสิ่งที่เล่า ทั้งพฤติกรรม จิตใจ ความรู้สึก เป้าหมายของตัวละครด้วยมุมมองคนนอกโดยใช้สรรพนามบุรุษที่ 3 (ชื่อตัวละคร, เขา, เธอ, มัน) สามารถวิเคราะห์ วิพากษ์ วิจารณ์ตัวละครได้เต็มที่ เล่าสิ่งที่เกิดในอดีต ปัจจุบัน อนาคตย้อนกลับไปมาได้
ดิฉันจะบอกว่าโครงเรื่องที่ตัวละครมากขนาดนี้ เลือกใช้มุมมองสายตาพระเจ้าจะทำให้คุณผู้เขียนเหนื่อยน้อยลงค่ะ เวลาตัดเข้าฉากเหตุการณ์อื่นที่ไม่มีตัวเอกอยู่ด้วยคุณก็ยังคงอำนาจในการเล่าเบ็ดเสร็จ ซึ่งช่วงหลังก็เห็นว่าเดินเรื่องคล่องตัวขึ้นเยอะ ไม่ทราบว่าจงใจเปลี่ยนเองหรือไม่ได้ตั้งใจ แต่รวมๆ แล้วให้ผลดีค่ะ
ผลพลอยได้ซึ่งไม่ทราบว่าคุณจะรู้ตัวรึเปล่านะคะ คือการใช้สรรพนามบุรุษที่สามเล่าช่วงหลัง ช่วยลดความตึงเครียดให้ผู้อ่าน แรกเริ่มคุณใช้คำว่า "ผม" ทำให้ผู้อ่านสวมร่างสวมความคิดของคุณไปกับฉากรุนแรงต่างๆ จนบางคนสะเทือนใจ แยกแยะไม่ออก นำไปปะปนกับ "ตัวตนจริง" ของผู้เขียน แต่หากใช้มุมมองคนนอกจะยืดหยุ่นกว่า
เช่นฉากมีอะไรกับศพในโรงพยาบาล พอผู้เขียนใช้มุมมองคนนอก จึงลดโอกาสเกิดอคติให้ตีความว่าผู้เขียนมีรสนิยมคลั่งไคล้ศพจริงๆ แต่เป็นฉากหนึ่งที่ถูกสมมติให้เห็นว่าถ้าเต๋อไม่มีสติจะอันตรายขนาดไหน ทั้งผู้เขียนและผู้อ่านเป็นเพียงผู้สังเกตการณ์ อยู่เหนือความเป็นไปในท้องเรื่อง ไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบใดๆ มีหน้าที่เพียงเสพย์เพื่อความบันเทิง ซึ่งหากใช้เทคนิคนี้ ต่อให้ฉากแรงกว่านี้ผู้เขียนก็เนรมิตได้โดยสะดวกค่ะ
ความชอบส่วนตัว ดิฉันประทับใจบทของจตุรเทพ เคยคิดว่าคงไม่มีอะไรพิเศษนอกจากแก้แค้นหนักมือกว่าคนอื่นเท่านั้น เพราะพลังของตัวเอกก็เรียกว่าชนะได้แทบทุกอย่าง แต่ผู้เขียนก็เนรมิตให้จตุรเทพเป็นคนธรรมดาที่ขลังได้ สมกับที่อุตส่าห์แต่งกลอนจตุรเทพเกริ่นไว้แรกเริ่ม
เช่นฉากที่น้ำหวานพลิกสถานการณ์ได้ ฉากเปิดตัวของแทนรวมถึงสังเวียนมวยก็ทำได้ดี แสดงให้เห็นว่ารายละเอียดเล็กน้อยที่สร้างปมไว้ตั้งแต่ตอนแรกไม่ได้อวดโก้ยัดเยียดให้ผู้อ่านแบบขอไปที และถึงต้องรีบย่นย่อเนื้อหาก็ยังอ่านสนุกค่ะ ผู้เขียนย่อเฉพาะเท่าที่จำเป็น แต่ส่วนที่สำคัญโดยเฉพาะประโยคเด็ดที่สะท้อนความเป็นตัวตนของแต่ละตัวละครก็ยังคงรักษาไว้ จึงยังอ่านรู้เรื่องเพลิดเพลินเหมือนเดิมค่ะ
ดิฉันชอบตัวละคร "แทน" เป็นพิเศษค่ะ ชอบที่ผู้เขียนสร้างเสน่ห์ให้ตัวละครนี้ได้จากบทเพียงไม่กี่ฉากก็เห็นไปถึงสันดานความคิด พูดตรงๆ ก็คืออยากได้สามีแบบนี้ค่ะ ฮิๆๆๆ ถ้ามีโอกาสอยากให้กล่าวถึงแทนอีกนะคะ แต่ถ้าจบแค่บทนี้หรือให้ปรากฏตัวแล้วยุ่งยากก็ไม่เป็นไรค่ะ เคารพวิจารณญาณผู้เขียนเสมอ โชคดีนะคะ
