Palm-Plaza.com

Original Message

"RE: แค้นวิปริต จิตสั่งกาม:กระทู้ที่ 3"
Posted by โทรจิตคุง on 08-Sep-11 at 09:16 PM

ตอนที่ 22 โหมโรง
.
.
.
เนื้อความตามประวัติศาสตร์ท้องถิ่นเล่ากันแบบปากต่อปากว่าในอดีตเมื่อครั้งกระโน้น มีมิชชันนารีกลุ่มหนึ่งเข้ามาเผยแผ่ศาสนาให้ชาวบ้านละแวกนี้ พร้อมกันนั้นก็พัฒนาชุมชนที่ตนพำนักปักฐานด้วยความรู้วิทยาการฝั่งตะวันตก ผ่านรูปแบบการศึกษาและเทคนิคการแพทย์ บาทหลวงที่เป็นผู้นำชุมชนยุคนั้นมีนามว่า “แมตธิว” ซึ่งภายหลังได้ก่อตั้งโรงเรียนเซนต์แมตธิวและโรงพยาบาลที่อยู่ไม่ห่างกันนักในชื่อเดียวกัน โดยบุกเบิกตั้งแต่เป็นอาคารไม้ชั้นเดียว ต่อมาก็มีผู้บริหารกิจการผลัดมือเปลี่ยนหน้าไปมาเรื่อย ๆ พร้อมกับพัฒนาสิ่งปลูกสร้างตามยุคสมัย
.
.
อย่างไรก็ดีสาระสำคัญอยู่ที่หลังจากที่ทิพย์ได้รับการขอร้องให้ย้ายที่ทำกินจากโรงเรียนไปอยู่ที่อื่นเนื่องด้วยทางโรงเรียนถูกอิทธิพลของดารินทร์กดดัน ทำเลที่เจ้าหล่อนเลือกค้าขายยังชีพต่อไปก็คือตลาดนัดหลังโรงพยาบาลเซนต์แมตธิว เป็นตลาดนัดคนเดินทรงสี่เหลี่ยมจตุรัสมีเลนให้เลือกเดินถึงสี่เลน ขายของสากกระเบือยันเรือรบ ทั้งเสื้อผ้ามือหนึ่งมือสอง หนังสือเก่า ของสะสม สิ่งของอุปโภคบริโภค อาหารคาวหวาน ผลหมากรากไม้ อุปกรณ์ช่างฯลฯ ตลาดแห่งนี้มีทั้งส่วนที่เปิดให้เช่าพื้นที่ขายของในวันปกติตอนกลางวัน และส่วนที่เป็นตลาดนัดกลางคืนเฉพาะคืนวันศุกร์ เสาร์ และอาทิตย์ เหตุผลของทิพย์คือไม่ต้องการอยู่ห่างจากลูกชายมากนัก และผลพลอยได้ที่คาดไม่ถึงก็คือเมื่อคราวเต๋อกระโดดตึกหวังปลิดชีพตัว ความที่โรงพยาบาลอยู่ไม่ห่างจากโรงเรียนเอื้อให้สามารถนำร่างอันบอบช้ำสาหัสถึงมือหมอได้ทันท่วงที
.
.
.
แต่ความเชื่อมโยง ณ ปัจจุบันขณะสำคัญยิ่งกว่า สถานแห่งนี้กลับกลายเป็นกับดักของห้วงความทรงจำ เต๋อซึ่งอยู่ในอาการไร้สติละเมอเพ้อพกเดินวนเวียนหาทิพย์ด้วยความเข้าใจว่าเธอยังมีคงชีวิตและยังขายของอยู่ในตลาดนัดขนาดใหญ่แห่งนี้ กระทั่งอ่อนเปลี้ยและทรุดลงกลางจตุรัสอาณาจักแห่งการจับจ่าย. . . .
.
.
โดยไม่รู้ตัวเลยว่า ตำแหน่งที่เขานั่งอยู่นั้นทำให้ตนเองมีสภาพกลายเป็นเสาส่งสัญญาณที่น่าสะพรึงกลัวที่สุด. . . . .น่าสะพรึงกลัวเกินกว่ามนุษย์ทั่วไปจะหยั่งจินตนาการได้
.
.
แม้คลื่นโทรจิตมิใช่สสารที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า กระนั้นผู้คนในตลาดนัดบางคนที่มี “สิ่งติดตัว” จำพวกว่าความไหวรู้สึก สัมผัสที่หก ลางสังหรณ์ หรือในชื่อเรียกใดก็ตาม ต่างก็รู้สึกได้ถึงเค้าลางแห่งความน่ารังเกียจซึ่งค่อย ๆ แผ่ซ่านอย่างเงียบเชียบ. . . .คนที่เอะใจก่อน. . .เริ่มคิดว่าบรรยากาศในตลาดนัดชักไม่ค่อยโสภา สาววัยรุ่นคนหนึ่งขอร้องให้แฟนหนุ่มช่วยพาเธอออกไปนั่งเล่นอื่นเนื่องจากอึดอัดจนเวียนคลื่นไส้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอเป็นคนคะยั้นคะยอขอให้แฟนหนุ่มอดทนเดินตลาดนัดเป็นเพื่อน คุณแม่ลูกอ่อนสังเกตว่าลูกชายตัวเล็กในอ้อมแขนดิ้นรนผิดปกติ เมื่อเธอกล่อมก็แผดเสียงร้องไห้ ถัดไปไม่ไกลเป็นบูธขายสัตว์เลี้ยง สุนัขในกรงประสานเสียงเห่าระงมแสดงอาการกระวนกระวายอยากหนีออกจากกรง คงจะไม่ใช่สิ่งผิดแปลกอะไรหากไม่เกิดขึ้นพร้อมกันทุกกรงเช่นนี้
.
.
.
สัญญาณเตือนเหล่านี้ไม่มีลักษณาการเด่นชัดพอที่จะเชื่อมโยงให้คนทั่วไปตระหนักถึงภัยมืดที่กำลังคืบคลานเข้าใกล้ทุกขณะ สิ่งที่คุกคามพวกเขาอยู่เป็นคลื่นพลังงานอันบางเบาแต่แฝงเร้นไว้ด้วยความเกลียดชังจากก้นบึ้งหัวใจ เกือบทุกคนไม่รู้ตัวเลยว่าตนกำลังจะถูกกลืนหายไปกับหมอกเมฆแห่งความชั่วร้าย พ่อค้าร้านรองเท้ามือสองยังคงพูดเชิญชวนลูกค้าแข็งขัน ลูกค้าร้านเสื้อยังชิงไหวชิงพริบต่อรองขอส่วนลดกับเจ้าของร้าน ชายหนุ่มนักแสดงข้างถนนผู้ทาทั่วร่างเป็นสีเงินต่างรูปปั้นเมทัลลิคยังคงยืนนิ่งไม่ไหวกระตุก เรียกความสนใจและค่าชมจากคนเดินผ่านได้เป็นอย่างดี พลวัตทุกอย่างควรก่อเคลื่อนเลื่อนไหวในแบบที่ควรจะเป็น เฉกทุกคราที่ผ่านมา. . .
.
.
.
หากแต่วันนี้. . . .ชีวิตของใครหลายคนจะต้องเปลี่ยนไป ความทรงจำของใครหลายคนจะตามหลอกหลอนฉายซ้ำภาพเหตุการณ์. . . .
.
.
. . .ที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปนี้
.
.
.
.
เสียงตะหลิวกระทบกะทะดังเป็นจังหวะน่าเกรงขาม ควันหอมโชยกรุ่น แม่ค้าผัดไทยรสเด็ดบริการอย่างทะมัดทะแมง แถมฟรีรสมือล้ำเลิศ เคียงจานด้วยหัวปลี ถั่วงอก และมะนาวซีกใหญ่เพิ่มรสเปรี้ยวจี๊ดถึงใจ จำนวนลูกค้าทั้งส่วนนั่งทานที่ร้านและคิวรอซื้อกลับบ้านช่วยการันตีตำนานความอร่อยของจอมยุทธ์กะทะร้อนนางนี้อย่างไร้ข้อกังขา ร้านนี้อยู่ทางทิศตะวันออกของตลาดนัด
.
.
.
“เจ๊ ๆ เอาเหมือนเดิม” หนุ่มโรงงานเจ้าประจำสั่งห้วนตามประสาคนกันเอง ทุกครั้งเจ๊ผัดไทยจะขานรับรายการเสียงดังฟังชัด แต่คราวนี้เธอกลับก้มหน้าหลบตาคน
.
.
“เป็นอะไรรึเปล่าเจ๊. . .” ชายหนุ่มถามน้ำเสียงโลเลใจ
.
.
.
“ผัดไทยกุ้งสดสองห่อเรอะ. . .กินอยู่ได้ไม่เบื่อรึไง. . .”
.
.
.
“เอ้า. . .ทุกทีก็กินแบบนี้ ซื้อสองห่อ กินเองห่อนึงให้แฟนอีกห่อ เจ๊ก็รู้นิ”
.
.
“หึ หึ หึ หึ หึ” เธอก้มหน้าหัวเราะหงึก ๆ แม้ไม่เห็นแววตา แต่ลูกค้าหนุ่มก็สัมผัสได้ถึงความไม่ชอบมาพากล
.
.
“ได้เลย. . .แฟนมาด้วยรึเปล่าล่ะ. . .โทรเรียกแฟนมาซิ”
.
.
“ยืนเลือกแตงโมทางโน้นแน่ะ เดี๋ยวมันก็มา เจ๊มีอะไรจะคุยกับมันเหรอ” เขารู้สึกว่าเจ๊ผัดไทยแปลกไปจริง ๆ ท่าทางเธอดูเพี้ยน ๆ กระนั้นก็แบ่งรับแบ่งสู้ด้วยว่าเห็นแก่อุดหนุนกันมานาน ทางเจ๊ก็เทส่วนผสมลงผัดอย่างรวดเร็วเช่นเคย กลิ่นหอมยั่วน้ำลายกรุ่นฟุ้งหน้าร้าน ชายหนุ่มรู้สึกน้ำลายสอ. . .
.
.
และนี่ไม่ใช่การเปรียบเปรยเกินจริง
.
.
น้ำลายเขาไหลยาวเป็นทางคล้ายเด็กสติไม่สมประกอบ ลูกค้าข้าง ๆ ที่เห็นสภาพดังกล่าวรู้สึกทุเรศจนต้องแกล้งทำเป็นไม่เห็น กลิ่นอาหารรสเลิศกระตุ้นต่อมน้ำลายคนได้ก็จริง แต่คนดี ๆ ที่ไหนจะปล่อยให้ยืดย้อยจนเลอะเทอะเสื้อผ้า
.
.
.
“เสร็จแล้ว. . . แต่กูไม่ใส่ห่อให้มึงหรอกไอ้สัตว์” แม่ค้าผัดไทยเงยหน้าขึ้นจ้องลูกค้าหนุ่มอย่างผงาดกร้าว เธอถือว่ารสมือเธอนั้นเจ๋งพอที่จะมีอำนาจต่อรองกับกิเลสของคน และใช้ตะหลิวช้อนผัดไทยกุ้งสดจากกะทะขึ้นมา. . .
.
.
แล้วตักทิ้งกับพื้นหน้าร้าน ลูกค้าที่ต่อแถวอยู่มองอย่างฉงน
.
.
“มึงต้องแดกให้หมด!”
.
.
ลูกค้าหนุ่มโรงงานคลานสี่ขาก้มหัวลงสวาปามผัดไทยรสเด็ดอย่างเอร็ดลิ้นไม่ต่างจากหมาตัวนึง ลูกค้าที่ต่อแถวกันอยู่และคนเดินผ่านหน้าร้านมองอย่างไม่เข้าใจเจือขยะแขยง
.
.
“ไหนมีใครจะแดกอีกอีเหี้ย!” แม่ค้าผัดไทยควงตะหลิวท้า ลูกค้าที่เข้าคิวบางส่วนเริ่มเดินหนี แววตาประหวั่น พวกเขาคิดว่าไม่คนขายก็คนซื้อต้องมีสักคนที่ผิดปกติ ฝ่ายแม่ค้าได้ใจ เดินอ้อมกะทะไปหน้าร้านและใช้ตีนขยี้กองผัดไทยที่ชายหนุ่มกำลังกินอยู่ แต่ชายหนุ่มหาได้ขุ่นเคือง เศษเส้นหมี่ กุ๋ยช่าย ถั่วลิสงที่เล็ดลอดตามง่ามนิ้วและซอกเล็บตีนเขาก็บรรจงเลียให้จนสะอาดหมดจด อาจพูดได้ว่าสะอาดกว่าก่อนเหยียบผัดไทยเสียอีก
.
.
“มึงเป็นหมา! ไม่ใช่คน! อย่างมึงต้องแดกกับพื้นเหมือนหมาข้างถนน ฮ่า ๆ ๆ ๆ” แม่ค้ายืนกอดอกหัวเราะสะใจ
โดยมีหนุ่มโรงงานหมอบคลานเลียทำความสะอาดนิ้วเท้าให้เพราะเสียดายอาหารรสเลิศ
.
.
ทันใดในแฟนลูกค้าหนุ่มก็ได้ตามมาในภายหลัง เธอได้เห็นภาพนั้นพร้อมประจักษ์พยานที่ล้อมวงกันวิพากษ์วิจารณ์แม่ค้า-ลูกค้าสติเฟื่อง
.
.
“ต้นทำแบบนั้นทำไม ลุกขึ้นมานะ!?” แฟนสาวปรี่เข้าไปประคองให้แฟนหนุ่มลุกขึ้น แต่แม่ค้าตวาดใส่ “อย่าเสือก!” และถีบทั้งคู่กระเด็นล้มกับพื้น ท่ามกลางเสียงด่าทอว่าเจ๊ร้านผัดไทยว่าบ้าไปแล้ว ตอนนี้ลูกค้าในร้านเธอหนีไปหมดทิ้งไว้แต่เงิน ร้านผัดไทยกลายเป็นประเด็นคำถามร้อนขึ้นมาทันที
.
.
บัดนี้เธอประกาศว่าจะทำของกินที่อร่อยที่สุดในโลก เธอตั้งเตาแก๊สอีกรอบอย่างรวดเร็ว เติมน้ำมัน . . .เอาเก้าอี้มาต่อเสริมความสูง ต่อมาจึง. . .
.
.
ถอดกางเกงใน ถลกกระโปรง และนั่งยอง ๆ รวบรวมพลังจากภายใน
.
.
รูทวารเบิกกว้างออก
.
.
ก้อนขี้สด ๆ สีน้ำตาลตุ่น ๆ ถูกบีบกลั่นเป็นเส้นยาวไม่ขาดช่วงลงกะทะอย่างเหมาะเจาะเหมือนทอดไส้อั่ว เธอขมิบหูรูดรีดเร้นจนของเสียที่กักเก็บไว้ออกมาสุดลำไส้ เกิดเสียงดังฉ่าเมื่อก้อนขี้หล่นลงสัมผัสเหล็กร้อน กลิ่นตุโชยทั่วบริเวณ กลุ่มคนที่นั่งทานก๋วยจั๊บร้านถัดไปเห็นเข้าก็ทนไม่ไหวต้องสำรอกของที่เพิ่งกินเข้าไป
.
.
“เจ๊. . . เจ๊เป็นอะไร!? พอเถอะอย่าทำแบบนี้!!!”
“ใครช่วยคุยกับแกทีสิ!”
“ไม่กล้าหรอก แม่งบ้าแล้ว!”
.
ไม่มีใครกล้าเข้าไปห้าม เจ๊บรรจงเติมซอสและเครื่องปรุงรสต่าง ๆ ลงไปผัดกับก้อนขี้ของเธอเอง อุดมด้วยเศษเนื้อ เศษผัก หากสังเกตให้ดีจะเป็นเม็ดข้าวโพดและเมล็ดแก้วมังกรเป็นจุด ๆ ในก้อนขี้เธออีกด้วย แม่ค้าหญิงใช้ตะหลิวยีจนเนื้อมวลแตกยุ่ยคลุกเคล้ากับส่วนผสมอื่นอย่างลงตัว อย่างไรก็ตาม เมนูนี้กลิ่นพะอืดพะอมชวนคลื่นเหียนเป็นอย่างมากแม้จะทำให้สุกแล้วก็ตาม
.
.
เหตุการณ์นี้เข้าตาสองนักท่องเที่ยวต่างชาติตาน้ำข้าวที่เผอิญเดินผ่านร้านและเห็นเข้าพอดีตั้งแต่แม่ค้าเริ่มนั่งเบ่งขี้ ฝ่ายแฟนสาวขอให้แฟนหนุ่มหยุดดูก่อน เธอคิดว่านี่น่าจะเป็นอาหารบำรุงสุขภาพชั้นเลิศ มีบางอย่างดลใจให้แหม่มสาวใจกล้าเปิดวงล้อมเข้าไปประจัญหน้ากับแม่ค้าวิปริต
.
.
“Excuse me, What’s this?”
.
.
“ดี๊ด อิส ขี้ผัด ยู โน๊! ขี้! ขี้ที่เบ่งจากรูตูดไงไอ้สัตว์ฟังกูรู้เรื่องไหมไอ้หน้าหนังหี!!”
.
.
“Interesting! Most Interesting!? . . . . .H. . .How much?”
.
.
“โปรโมชั่น ฟรี ฟอร์ ยู กู ใจดี คนไทย ใจดี มึงเข้าใจไม๊” และแม่ค้าก็ตักขี้ผัดใส่จานส่งให้แหม่มสาว เธอกล่าวขอบคุณสีหน้าดีใจสุดชีวิต ผู้คนรอบข้างงงชะงักเพราะทีแรกคิดว่าที่ฟุดฟิดฟอไฟใส่กันคือแหม่มสาวจะเข้าไปพูดให้สงบสติอารมณ์หรืออะไรเทือก ๆ นั้น แต่เธอใช้ส้อมตักขี้ผัดเข้าปากคำโต ท่ามกลางเสียงห้ามปรามจากผู้คนส่วนใหญ่ซึ่งสื่อสารด้วยภาษาอังกฤษไม่ได้
.
.
“Oh. . .Yummy!!” แหม่มสาวรู้สึกถึงรสชาติที่นุ่มนวลผ่านการย่อยมาแล้ว เธอได้ทานกากอาหารที่ผ่านกระบวนการขับถ่ายจากผู้อื่น เป็นรสชาติแปลกแหวกแนวแต่ก็แฝงด้วยความละมุนละไมยากที่จะบรรยาย เพียงเธอหลับตาเคี้ยว ภาพไร่ข้าวโพดกว้างไกลสุดลูกหุลูกตา ภาพกระจาดแก้วมังกรในตลาดพื้นเมืองก็ผุดขึ้นชัดประดุจว่ามันอยู่ตรงหน้าเธอ เศษอาหารตกค้างนี้ได้ทิ้งเจตนารมณ์แห่งวิถีชนบทอันชวนถวิลหากำซาบทั่วลิ้น สมแล้วกับกิตติศัพท์ที่เธอเคยได้ยินว่าอาหารไทยติดอันดับโลก แม้แต่อุจจาระยังเนรมิตเสกสรรค์ให้อร่อยได้
.
.
แหม่มสาวกวักมือชวนแฟนหนุ่มลิ้มลองเมนูเปิปพิสดาร ทั้งสองมีความสุขกับจานขี้แสนอร่อยจนลืมโลก ไม่แคร์ว่าคนที่ได้เห็นและต้องอาเจียนมีเท่าไหร่ แต่ที่แปลกยิ่งกว่านั้น มีบางคนเริ่มกลืนน้ำลาย และพูดกับคนที่อยู่ข้าง ๆ ว่าอยากลองชิมบ้าง
.
.
ชาวต่างชาติทั้งสองผลัดกันใช้มือถือถ่ายภาพขณะที่กินขี้และยิ้มเห็นขี้ติดตามซอกฟัน พร้อมชูนิ้วโป้งรับประกันความยอดเยี่ยม จากนั้นจึงอัพโหลดลงเฟสบุ้คโพสข้อความอวดญาติมิตรเพื่อนฝูงที่บ้านเกิดทันที
.
.
ซึ่งได้แต่หวังว่าผู้ที่ได้เห็นภาพและข้อความดังกล่าว ขอจงเข้าใจว่าเป็นเพียงการล้อเล่นเถิด อย่าได้รู้เลยว่าพวกเขาแดกขี้เข้าไปจริง ๆ

*** ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บเพจนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย
และ ไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรองด้วยตัวเอง
ห้ามโพสข้อความ รูปภาพ ไฟล์ที่มีลิขสิทธิ์ ที่สร้างความเสียหายให้แก่บุคคลอื่น
ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link "แจ้งลบข้อความ" ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือแจ้งมาได้ที่ ryubedroom@yahoo.com

RBR Section
Register สมัครสมาชิก	What's RBR? ต่ออายุสมาชิก
** ส่วนบริการเข้าบอร์ดเฉพาะสำหรับสมาชิก RBR บอร์ด Devil และ บอร์ด Zombie ต้องการติดต่อสอบถาม ส่งเมลล์ที่ ryubedroom@yahoo.com เท่านั้น **