We have no responsibility
for the contents in this web community!
ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ
ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!
*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***
RBR
Section |
Register
สมัครสมาชิก
|
What's RBR?
ต่ออายุสมาชิก
|
**** ส่วนบริการเข้าบอร์ดเฉพาะสำหรับสมาชิก RBR บอร์ด Devil และ บอร์ด Zombie ต้องการติดต่อสอบถาม ส่งเมลล์ที่ ryubedroom@yahoo.com เท่านั้น ****
|
กรุณาคลิ๊กที่นี่และ Bookmark ไว้ด้วยครับ
Palm-Plaza.com
Complete the form below to post a message
Original Message
|
"RE: แค้นวิปริต จิตสั่งกาม:กระทู้ที่ 3" Posted by โทรจิตคุง on 16-Sep-11 at 11:31 AM
|
ณ ลานน้ำพุ เต๋อกำลังสอบสวนธนิกซึ่งถูกมัดมือเท้าไว้ ตามความเข้าใจของคนที่รู้ลึกตื้นหนาบางแล้ว คำถามของเต๋อนั้นไร้แก่นสารสิ้นดีและหามีประโยชน์อันใดนอกจากสะท้อนปมด้อยเบื้องลึกออกมาประจานตัวเอง อย่างไรก็ตามธนิกถือโอกาสนี้ใช้เป็นเครื่องถ่วงเวลา . . . “ทำไมวันนั้นทุกคนกระทืบผม?” . “ทำไมผมเกิดมาหน้าตาทุเรศแบบนี้?” . “ผมมีค่าพอที่จะอยู่ในโรงเรียนนี้รึเปล่า?” . . . “ไปถามกำแพงโรงเรียนแกสิ!! ไม่เคยเรียนด้วยจะรู้ได้ไง!!” ธนิกตวาด เขากำลังรวบรวมพลังจิตให้กลับมาอยู่ในระดับคงที่ สำหรับธนิกซึ่งคุ้นเคยกับพลังพิเศษตั้งแต่เด็กถือว่าฟื้นฟูได้เร็วมาก . . . “อีกนิดเดียว. . .” ธนิกเพ่งสมาธิรีดเร้นให้คลื่นสมองดึงศักยภาพของพลังจิตออกมาอย่างที่เคยเป็น . . . “ทำไมเวลาผมร้องไห้ถึงไม่มีใครสนใจ ทุกคนทำเหมือนผมเป็นอากาศธาตุ” . . . . . “แล้วทำไมทุกคนต้องคอยโอ๋เด็กไม่รู้จักโตอย่างแก. . .?” ธนิกยิ้มกริ่ม . . เชือกที่พันธนาการถูกฉีกกระชากออก ธนิกลุกขึ้นได้อีกครั้ง เขาถลึงตาหมายหัวไปที่เต๋อทันที . . . “อย่า! อย่าแกล้งผม!! ใครก็ได้ช่วยผมด้วย!!” เต๋อวิ่งหนีเมื่อเห็นธนิกเป็นอิสระและร้องเรียกพรรคพวกใต้บงการให้กรูกันเข้ามาทุบตีธนิก แต่ไม่มีการพลาดซ้ำสอง ธนิกใช้พลังจิตปัดเหล่าหุ่นเชิดให้กระเด็นไปคนละทาง . . . “มาคุยกันหน่อยซิ นักเลงจริงเค้าไม่กลัวการเผชิญหรอกนะ” เพียงธนิกกระดิกนิ้ว เต๋อก็โดนแรงกระชากมหาศาลดึงไถลกับพื้นไปหาถึงหน้า . . . “เงยหน้า!” ธนิกสั่ง . . “อย่าทำผม. . . กลัวแล้ว. . .” เต๋อก้มหน้าหลบ สองมือประนมขอความเมตตา . . ธนิกไม่สนใจ ใช้อำนาจจิตช้อนคางเต๋อให้เงยหน้าขึ้นมา และพบว่าขณะนี้เต๋อเลือดออกปากกับจมูก กำลังเข้าสู่ภาวะเทเลพาธิคดิสออร์เดอร์ขั้นสุดท้าย ซึ่งเจ้าตัวจะต้องตายและก่อนตายจะทิ้งปรมาณูโทรจิตทำให้คนเสียสติอย่างถาวร . . “ถึงระยะนี้ทำให้สลบไม่ได้แล้ว . . . .เจ้าตัวต้องเรียกสติกลับมาเอง ไม่เช่นนั้นก็จงฆ่าเสียให้ตายก่อนที่จะระเบิดพลังทำให้คนค่อนเมืองเป็นบ้า” ธนิกนึกถึงรายละเอียดในสมุดบันทึกลับประจำตระกูล . . . “ฟังให้ดีนะ. . .แกต้องกลับมาเป็นคนเดิมให้ได้. . .ไม่อย่างนั้น. . .” . . “ฉันคงต้องฆ่าทิ้งที่นี่เดี๋ยวนี้. . .แกเป็นตัวอันตรายเกินไป” . . . “ฮือ อย่าทำผมเลย! ผมกลัวแล้ว!” เต๋อร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหล สองมือก้มกราบเท้าธนิกร้องขอชีวิต . . แต่โดนธนิกใช้ไซโคไคเนซิสตบฉาดต่างฝ่ามือ . . “แกยังมีเรื่องต้องทำไม่ใช่เหรอ. . .” . . “ได้โปรด อย่าทำผม ไว้ชีวิตผมด้วย ฮือ ๆ ๆ” เต๋อยังหมอบกราบแต่ธนิกก็เสยอีกฉาดด้วยพลังจิตเข้าที่แก้ม . . “ถ้าพวกมันมาเห็นแกร้องไห้ฟูมฟายขอชีวิต คงหัวเราะกลิ้งพื้นเลยมั้ง” . “เผี๊ยะ!” ธนิกยังไม่หยุดการใช้ความเจ็บปวดเข้าช่วยเรียกสติ . “ยังแก้แค้นพวกมันไม่ครบทุกหัวเลยไม่ใช่รึไง!! จะตายฟรีตรงนี้เหรอ!!” . “เผี๊ยะ!” . “หยุดฟูมฟายได้แล้วไอ้ขี้แย!!” . . “เผี๊ยะ!” . . “อย่าเอาอดีตปนกับปัจจุบัน ตอนนี้แกเป็นใคร? พวกมันเป็นใคร? ใครจะมาทำอะไรแกได้” . “เผี๊ยะ!” “มีแต่แกนั่นแหละหยิบมีดแทงตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีก!!” . . “เผี๊ยะ!” “พวกมันต้องเป็นฝ่ายเสียน้ำตา ไม่ใช่พวกเราผู้มีพลังพิเศษ!” . . “เผี๊ยะ!!!” ธนิกตบแก้มครั้งสุดท้ายแรงจนเต๋อกระเด็นไปกองอีกทาง ร่างนั้นนอนหงายนิ่งไม่ขยับเขยื้อน . . . “คงจะเกินเยียวยาแล้วมั้ง. . . .” ธนิกยกท่อเหล็กลอยขึ้น ใช้พลังจิตบีบอัดปลายให้แคบแหลมสำหรับเจาะทะลวง . . “ไม่ทรมานเหมือนตอนใช้ลูกบอลน้ำหรอก วูบเดียวก็หลับแล้ว” ท่อเหล็กปลายแหลมลอยตั้ง เหนืออกด้านซ้าย . . ชั่วเสี้ยววินาที ท่อเหล็กทิ้งดิ่งสู่จุดตาย . . . . “พวกมันต้องเป็นฝ่ายเสียน้ำตา ไม่ใช่พวกเราผู้มีพลังพิเศษ” . . . . คำพูดนี้จุดเปลวแห่งชีวิตให้เด็กหนุ่มลืมตาตื่น เขายังมีเรื่องต้องทำมากกว่าจะเสียเวลาจมติดอยู่กับอดีต . . เต๋อกลิ้งตัวหลบทันควัน ท่อเหล็กเสียบตั้งคาพื้น . . . . . “ขอบใจที่ช่วย แต่วิธีการไร้อารยะสิ้นดี ผมไม่คิดว่าเมื่อครู่นี้คือการุณยฆาตหรอกนะ” เต๋อหอบหายใจรัว เหมือนตื่นจากราตรีแห่งฝันร้ายอันยาวนาน นัยน์ตาเต็มดวงดังเดิม เลือดหยุดไหลเป็นปกติแล้ว . . “ตัวจริงต้องปากแบบนี้สิ” ธนิกหันหลังให้ “กลับไปพักฟื้นเองนะ ฉันมีหน้าที่แค่มาหยุดความวิบัติ ไม่ได้มาช่วยแกหรอก” จากครั้งแรกที่ใช้สรรพนามคุณกับผม ตอนนี้ธนิกเปลี่ยนเป็นฉันกับแก แสดงให้เห็นถึงความสนิทที่พัฒนาขึ้นไปอีกระดับหนึ่ง . . . เต๋อมองตัวเองและธนิกที่กำลังจะเดินจากไป . . “เดี๋ยว ธนิก!” . . “ผมอยากรู้จักตัวเองมากกว่านี้ มีหลายเรื่องที่ต้องเรียนรู้จากคุณ ช่วยแบ่งปันข้อมูลลับนั่นให้ผมได้ศึกษาบ้างเถอะ แล้วผมจะช่วยงานคุณเป็นการแลกเปลี่ยน” เต๋อเดินตามขอร้อง . . “พูดเองนะ ไม่มีคนบังคับ” ธนิกตอบรับอย่างสงวนท่าที . . “ในฝันผมเห็นแม่ด้วย แม่ผมก็เป็นผู้มีพลังพิเศษใช่ไหม? ผมถึงได้พลังนี้ติดตัวมา” . . “แม่แกน่ะเรอะ. . . . . ใช่. . .พวกเดียวกัน. . .” . . .. . แล้วถ้าแกคิดว่าฉันไม่เคยกลัวใครล่ะก็. . .ขอบอกว่าโลกนี้มีคนที่ฉันกลัวอยู่คนเดียวคือน้าทิพย์” . . . . . . กลางดึกคืนนั้น วีซึ่งกำลังหลับลึกถูกรบกวนด้วยเสียงสายเรียกเข้าเพลงร็อคสุดมันส์ซึ่งไม่ควรจะมันส์กันตอนตีสาม . . . “ฮาลลลโหลลล” วีป้องปากหาว . . “ไอ้วีมึงได้ดูข่าวรึเปล่า ฝูงชนลุกขึ้นมาแก้ผ้าทำอะไรทุเรศ ๆ กลางตลาดนัด อีเหี้ยเสื่อมมากออกช่องต่างประเทศด้วย กูว่าฝีมือไอ้เต๋อแน่เลย!” . . “ไว้คุยกันพรุ่งนี้เถอะ เยอะไปแล้ว หาววววว” . . “ก็กูดูข่าวแล้วนอนไม่หลับ มึงช่วยวิเคราะห์หน่อยซี่ ฉลาดนักไม่ใช่เหรอ” . . “ถ้าเราเป็นฝ่ายนอนไม่หลับบ้างแล้วโทรหาเธอที่หลับแล้วตอนตีสาม เธอจะด่าเราไหม” . . “ด่าสิอีเวร!. . .เอ๊ย! ไม่ใช่ ๆ เดี๋ยว ๆ คือแค่จะบอกว่า. . .” เกรซพูดไม่ทันจบวีก็แทรกขึ้นมา . . “ก็แค่นั้นแหละ เราไม่ด่าก็บุญแล้ว แค่นี้นะจะนอน” . . “เดี๋ยวก่อน!! ฟังกูก่อน!! ขออีกนิดเดียว ๆ !” . . “จำตอนแม่อีเต๋อร้องไห้น้ำตาแตกมาดูร่างลูกมันหลังโดดตึกได้ป่ะ อีดอกนี่แรงมากมองหน้าจิกพวกกูรายตัว แล้วแบบแม่งแช่งหลอนมาก จู่ ๆ กูนึกขึ้นได้แล้วเย็นสันหลังเลยว่ะ นึกได้แบบเป๊ะ ๆ เลยนะ อีดอกทองกูอุตส่าห์ให้แม่ไล่มันไปขายของที่อื่นแล้วยังจะกลับมาวุ่นวายอีก” . . “เราไม่จำหรอก เปลืองสมอง คนละชนชั้นกันจะเก็บมาใส่ใจทำไม” . . . “เออ ๆ อีเรื่องชนชั้นเนี่ยแหละ กูติดใจเรื่องนี้แหละ” . . “แค่นี้นะ. . .” วีตั้งท่าจะตัดสายทิ้ง . . . . “พวกเธอไม่รู้หรอกว่าฉันเป็นใคร!! ลูกฉันเป็นใคร!!” . “ถ้าพวกเธอรู้ก็มีจะแต่หวาดกลัว!!” . “. . .ฉันถึงได้เลี้ยงลูกให้เป็นคนปกติ!!” . “แต่ตอนนี้. . .ฉันรู้ซึ้งแล้วว่า. . .ฉันคิดผิด!!” . “พวกเธอไม่เคยเมตตาเราเลย!!! ลูกแม่ค้ามันน่ารังเกียจนักหรือ!!!” . . “. . .วันหนึ่งพวกเธออย่าเป็นฝ่ายขอความเมตตาจากลูกฉันแล้วกัน หากเขายังไม่ลืม. . .สาบานเลยว่าชีวิตไอ้อีทุกตัวที่ข่มเหงลูกฉันจะต้องแหลกเหลวไม่ชิ้นดี จำคำพูดนี้ไว้!!!” . . . “ไม่ได้ดราม่านะคะ ไม่ตอแหล ไม่มีเมค กูจำได้ มั่นใจเป๊ะกว่า 80%” เกรซหอบเหนื่อยหลังจากแสดงละครสดไปเมื่อครู่เพื่อเรียกร้องความสนใจให้วีคุยต่อ ถ้าไม่พูดรีดเร้นอารมณ์ใส่จริตลงไปบ้างเขาก็คงเมินหนี . . . . “เฮ้ย. . . มันพูดขนาดนี้เลยเหรอ. . .”. . . . “น่ากลัวใช่ไหมล่ะ. . .” เกรซกระดกน้ำเลมอนเนดชุ่มคอ . . “เปล่าเลย เราสองคนพ้นจุดที่ต้องกลัวมาแล้ว” . . “หมายความว่าไง. . .” . . “ตราบใดที่ไอ้เต๋อคิดว่าสะสางกับเราแล้ว มันก็จะไม่วุ่นวายกับเราอีก พวกเราก็เปรียบเหมือนคนที่มันฆ่าตายสมใจอยากไปแล้ว ใครจะไปอยากแทงศพซ้ำ ที่มันหมายหัวต่อไปคือไอ้พวกที่ยังลอยนวลต่างหาก แล้วก็. . .” . . “แล้วมันยังไงต่อล่ะ มึงก็พูดมาไว ๆ สิ” . . “. . .เกมนี้เราจะเล่นกับความหวาดกลัวของคนที่ยังไม่ถูกล้างแค้น พวกนั้นจะทำแทนเราเอง” วียิ้มแฝงเลศนัย . . . จบตอนที่ 23 จุดจบและการเริ่มต้น
|
|
Palm-Plaza.com All rights reserved.
*** ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บเพจนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย
และ ไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรองด้วยตัวเอง
ห้ามโพสข้อความ รูปภาพ ไฟล์ที่มีลิขสิทธิ์ ที่สร้างความเสียหายให้แก่บุคคลอื่น
ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link "แจ้งลบข้อความ" ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือแจ้งมาได้ที่ ryubedroom@yahoo.com
Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.