“โอย ปวดหัวชะมัด” เสียงรำพันกับตัวเองดังก้องในห้วงนึกคิด
.
.
.
หญิงสาวค่อย ๆ เปิดเปลือกตา ภาพเบื้องหน้าพร่าเลือนไปหมดเหมือนสติแรกฟื้นหลังผ่าตัด
“สวัสดีเกรซ” ผมยิ้มต้อนรับเซอร์ไพร์สพิเศษสุด จัดขึ้นให้เฉพาะเธอเป็นกรณีพิเศษ
เกรซพบว่าตนเองถูกจับมัดแขนขานั่งติดเก้าอี้ เรียวปากถูกผนึกสนิทด้วยเทปกาว
“อื้อ อื้อ” เกรซตกใจที่ไม่รู้ว่าตนมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ความทรงจำสุดท้ายขณะคงสติคือกำลังจะเดินทางกลับบ้านหลังเลิกเรียน แต่แล้วโลกรอบตัวก็ดับมืดลง
“คงมีอะไรอยากพูดสินะ” ผมกระชากเทปกาวออกให้ครั้งเดียวหลุดจนอีกฝ่ายสะดุ้งแปลบ
เกรซสูดลมหายใจตั้งสติลึก ๆ กวาดตามองรอบตัวซึ่งเป็นเพียงห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ ฉากเบื้องหน้าเป็นผ้าม่านสีเลือดนกผืนใหญ่ขึงปิดทัศนียภาพสิ่งที่อยู่ด้านหลังมิดชิด
“แกเป็นใคร!? ที่นี่ที่ไหน!?” เธอถามด้วยใบหน้าตื่นกลัว
“นึกหน้าผมดูดี ๆ สิเกรซ”
เกรซจ้องเขา แต่รูปหน้าทั้งหมดเห็นไม่ช่วยให้นึกออกได้เลย
“ฉันไม่รู้. . .แกเป็นใครกัน!?”
“ให้ตายเถอะ ต้องบอกใบ้อยู่เรื่อยเลยผู้หญิงพวกนี้” ผมหงายท้องแขนให้เห็นรอยสักไก่เขี่ยรูปโนบิตะ
เธอดีดตัวถอยจนเก้าอี้ลากเอี๊ยด
“ไม่จริง. . .”
“ช่วยด้วยยยค่ะ!! คนโรคจิต!!!” เธอกรีดร้องสุดเสียง ซึ่งเป็นความคิดที่ผิด แทนที่จะมีโอกาสพูดได้มากกว่านี้แต่กลับทำให้เสรีภาพหมดอายุเร็วขึ้น ช่วยไม่ได้เลยที่ต้องกลบเสียงเธอด้วยเทปกาวอีกครั้ง
“อื้อ อื้อ” เหยื่อดิ้นขัดขืนแต่ก็ไร้ทางสู้ ผมควบคุมสถานการณ์ให้คลี่คลายลงอย่างง่ายดาย
“ฟังนะเกรซ” ผมลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งให้ประจัญหน้าในระนาบเดียวกัน
“ที่นี่คือห้องลับของโรงแรมม่านรูดแห่งหนึ่ง เอาไว้ดัดหลังลูกค้า ซึ่งปกติคนทั่วไปจะไม่มีโอกาสได้ใช้บริการ. . .”
เกรซสังหรณ์ใจไม่ดีกับผ้าม่านปริศนาผืนใหญ่ตรงหน้า มันใหญ่เกินความจำเป็น
“. . .ยกเว้นผมซึ่งได้อภิสิทธิ์เหนือผู้อื่นทุกกรณี” ผมพูดต่อ พลางนึกถึงสองชั่วโมงก่อนหน้านี้ซึ่งได้สะกดจิตให้ทุกคนในโรงแรมปิดบริการหนึ่งวันเพื่อให้เอื้อต่อภารกิจล้างแค้น แน่นอน รวมถึงสิทธิ์ในการขอใช้ห้องนี้ก็อนุมัติผ่านราบรื่น
ผมลุกขึ้นเดินไปสุดห้อง คว้าที่ดึงม่านจับมั่น
“เอาล่ะนะ ต่อไปนี้คือคำตอบที่แท้จริง”
.
.
.
.
“ว่าแม่ใครกันแน่ที่เป็นกะหรี่”
.
.
ผ้าม่านถูกรูดเลื่อนจนสุดทาง เผยให้เห็นอีกด้านที่ซ่อนไว้
ร่างของดารินทร์ในสภาพเปลือยเปล่ากำลังถูกชำเราโดยเด็กหนุ่มวัยรุ่นสามคนที่ล้อมหน้าหลัง
“โอ้ว เสียวสุด ๆ ไปเลยเด็ก ๆ จ๋า ลูกรักของแม่ทุกคนเลย” เธอปลดปล่อยอารมณ์เปลี่ยวสุดพลัง ผมเป็นคนเดียวที่ได้ยินคำพูดของคนจากอีกห้องด้วยความสามารถอ่านใจ
.
.
.
ดูเหมือนเกรซต้องใช้เวลาตั้งสติเล็กน้อย ผมจึงถือโอกาสทำหน้าที่เป็นผู้บรรยาย อันดับแรกเพื่อให้เป็นที่เข้าใจตรงกันจึงต้องประกาศักดาก่อนว่าผมมีความสามารถครอบงำจิตใจคน ซึ่งจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่เธอ
“ผนังห้องนี้เป็นกระจกหลอกด้านเดียวแบบที่ใช้ในห้องชี้ตัว มีไว้แอบดูลูกค้าโรงแรมสนองรสนิยมพวกถ้ำมอง ส่วนเด็กพวกนั้นเป็นเด็กขายข้างถนนที่ผมจ้างมาเอง นี่พยายามคัดคนหน้าตาดี ๆ ให้แล้วนะ หาได้แค่นี้แหละ”
แน่นอน เกรซคงไม่สนว่าใครจะหน้าตาดีหรือไม่อย่างไร
“อื้อ!!!!!!” เธอร้องเรียกแม่ทั้งที่โดนปิดปากแน่น เกรซโน้มเก้าอี้เอนหน้ามากไปจนล้มโครม
“รักลูกคนอื่นเหมือนลูกตัวเองไงเกรซ . . . แม่เธอพูดออกบ่อย แต่คงจะไม่นับผมคนนึงล่ะมั้ง”
.
.
.
“อื๊อออ!!” เกรซนอนดิ้นอยู่กับพื้น ดวงตาจ้องผู้เป็นแม่ที่กำลังสมสู่กับเด็กรุ่นลูกเต็มเหนี่ยว ผมอ่านใจเกรซได้คร่าว ๆ ว่าเธอกำลังคิดว่าดารินทร์กำลังถูกกระทำชำเรา หญิงผู้สูงศักดิ์เช่นนั้นไม่มีทางลดตัวทำเรื่องสามานย์เช่นนี้แน่นอน จึงต้องปรับความเข้าใจเสียใหม่
“เธอไม่ได้ถูกข่มขืนหรอกนะ ดูให้ดีสิ หน้าตามีความสุขสุด ๆ”
.
.
เมื่อปากพูดไม่ได้ เกรซจึงสื่อสารกลับด้วยสายตาแทน
“แววตาแบบนั้น. . .ท้าทายผมสินะ”
ผมจับเกรซจิกผมให้เงยหน้าหันทางกระจกชัด ๆ
.
.
.
“ดูให้ดีนะเกรซ!! นี่คือการตอบแทนที่ครอบครัวเธอทำไว้กับผมและแม่!!”
.
.
.
“เด็ก ๆ จ๊ะ แยงเข้าไปลึก ๆ อีกเลยจ้ะ นั่นแหละจ้ะ” อีกฝากฝั่ง ดารินทร์กำลังเพลิดเพลินอยู่กับการนั่งขย่มตอเด็กหนุ่มรุ่นลูก แม้หน้าตางั้น ๆ หุ่นเก้งก้างไปนิด แต่ก็สุขสมที่ได้เสพเสียวกับเด็กวัยนมแตกพาน
“มีใครหิวนมแม่ไหมจ๊ะ ดูดได้เลยนะ”
“เจ๊นี่เพี้ยนรึเปล่าวะ ดูเก็บกดว่ะ” เด็กขายคนหนึ่งอ้อมตัวไปกระซิบกับเพื่อนที่กำลังสวมถุงยาง
“ช่างป้าเค้าเหอะ เงินถึงก็พอแล้ว จัดชุดใหญ่ตามใจแกไปเลย” คนสวมถุงยางจัดการขบดูดยอดถันให้ตามคำขอ
“แบบนั้นแหละจ้ะลูก ๆ ของแม่” ดารินทร์บิดครางด้วยความเสียวซ่าน
“ป้าอยากได้แบบไหนบอกพวกผมเลยนะครับ” เด็กคนที่กำลังซอยยิกพูดขึ้น
“เข้ามาพร้อม ๆ กันสองอันเลยสิจ๊ะ” ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะกล้าหาญชาญชัยถึงขนาดกล้ารับสองลำเต็ม ๆ พร้อมกัน ส่วนอีกคนหนึ่งนั่งให้ดารินทร์หันหน้าปรนเปรอด้วยปาก
ผมนั่งลูบคางเฝ้าดูหนังสดด้วยท่าทางดุจนักวิจารณ์ภาพยนตร์ ส่วนเกรซหลับตาร้องไห้ไม่อยากรับรู้สิ่งใด ๆ ตรงหน้า เอาเถอะไม่อยากดูตอนนี้ก็ไม่บังคับ
.
.
.
ดารินทร์สั่งให้เด็ก ๆ หยุดลงชั่วคราว และให้หนุ่มทั้งสามยืนล้อมตัวเธอซึ่งจะคอยดูดอมและชักว่าวให้
“เด็ก ๆ จ๊ะ ช่วยกันรดน้ำว่าวคาว ๆ ให้เต็มหน้าป้าเลยนะจ๊ะ”
“ป้าครับ ผมไม่ไหวแล้ว ๆ โอววว”
น้ำกามเด็กหนุ่มแรกแย้มหลั่งรดทั่วหน้าดารินทร์ ไม่นานนักก็ตามมาด้วยคลื่นระลอกสองและสามของเด็กอีกสองคน เธอลูบไล้เชื้ออสุจิทั่วหน้าอย่างอิ่มเอมอารมณ์ราวกับได้รับการปรนนิบัติใบหน้าจากสปาหรู
“อา ลีลาและน้ำเชื้อจากเด็กหนุ่มรุ่นลูกอย่างพวกเธอช่างหอมหวานจริง ๆ ป้าลืมสามีไปเลยจ๊ะ”
ดารินทร์นอนลูบไล้น้ำกามจากหน้าปาดป่ายทั่วเรือนร่าง ชวนให้นึกถึงเคาน์เตสอลิซาเบธ บาโธรี่ ราชินีผู้อาบเลือดสาวพรหมจรรรย์เพื่อรักษาความเยาว์วัยในประวัติศาสตร์ชาติตะวันตก เธอหลับพริ้มอย่างพึงพอใจ
เด็กทั้งสามใช้เวลาชั่วครู่สำหรับพักหายใจ หลังจากนั้นจึงมีใครคนหนึ่งพูดขึ้นมา
“เฮ้ย อย่าลืมทำตามที่พี่คนนั้นสั่งไว้ด้วยนะ” เขาหมายถึงผม ก็ยังดีที่ไม่ลืมสัญญาที่ตกลงไว้ ถึงเป็นเด็กขายแต่ความซื่อสัตย์นับว่าน่ายกย่อง
“ที่ว่าให้แบ่งเงินค่าจ้างให้ป้าคนนี้ตามศรัทธากี่บาทก็ได้น่ะเหรอ ทำไปทำไมวะ?” เด็กอีกคนเกาหัวถามงง ๆ
“เห็นว่าป้าเค้าอยากได้อารมณ์เป็นโสเภณีน่ะ หลักสิบหลักร้อยแล้วแต่เราเลย” เด็กที่ทักคนแรกให้เหตุผล
“ยี่สิบน่าเกลียดไหมวะ” อีกคนกระซิบเบา ๆ ด้วยความกลัวเสียมารยาท
“เยอะกว่ากูอีก กูเหลือเหรียญห้าเหรียญเดียวว่ะ นอกนั้นแบงค์ใหญ่หมดเลย” อีกคนกระซิบตอบ
เด็กหนุ่มสองคนวางเงินทิ้งไว้ข้างเตียงและแต่งตัวกำลังจะเสร็จเรียบร้อย เหลือเพียงอีกคนที่กำลังคิดหนัก ไม่รู้มันจะยากเย็นอะไรนักหนากับการแบ่งเงินให้ตามศรัทธา แต่จะว่าไปไอ้ตามศรัทธานี่แหละที่ทำบางคนต้องคิดซับซ้อนหลายตลบ
“เจ๊นี่คงรวยอยู่มั้ง” เขานึกในใจ
เด็กหนุ่มคนสุดท้ายล้วงเศษเหรียญบาทเท่าที่มีอยู่ออกมาวางไว้ จากนั้นทั้งสามจึงเดินออกไป
.
.
.
“ขอบคุณมาก ๆ ครับน้อง” ผมออกจากห้องมารับหน้า ปฏิบัติต่อเด็กขายทั้งสามเปี่ยมไมตรีต่างจากเกรซที่ถูกเก็บตัวอยู่ในห้องลับราวฟ้าเหว นี่ถ้าน้อง ๆ ได้เห็นเบื้องหลังอีกด้านว่าลูกสาวคนที่กำลังมีอะไรด้วยนั่งดูอยู่แถมถูกทรมานจิตใจคงควยหดกันถ้วนหน้า
“ไม่เป็นไรครับพี่ ตังค์หนาขนาดนี้พวกผมไม่เกี่ยงหรอก” หัวหน้ากลุ่มออกรับ
“เรียกแท็กซี่กลับเองได้นะครับ เอ้า พี่ให้ค่ารถแถม”
ตามธรรมเนียมคนขี้ระแวง ผมต้องลบความทรงจำเด็กทั้งสามไม่ให้จดจำผมและเรื่องราวทั้งหมดได้ หวังแต่ว่าพวกคงไม่ตกใจภายหลังเพราะคิดว่าเงินในกระเป๋าเพิ่มจำนวนเองได้เหมือนอะมีบาแบ่งตัว
.
.
.
.
“คิดดี ๆ นะ พี่ยังเปลี่ยนอนาคตได้”
ภายในห้องนอนโทนสีเรียบ ณัฐกำลังหลับตาเพ่งดูนิมิตเหตุการณ์ล่วงหน้า เขาบ่นพึมพำคนเดียวในห้องซ้ำไปมา
“คิดดี ๆ คิดดี ๆ” เขาย้ำไปมาราวกับว่าคนที่อยู่ในนิมิตจะได้ยินไปด้วย อันที่จริง อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดอยู่ดี
“ณัฐ!!” เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือกจนหลุดจากภาพนิมิต ธนิกเปิดประตูโดยไม่เคาะเรียก เรื่องนี้มีเหตุผล ธนิกติดนิสัยชอบใช้พลังจิตเคาะแทนมือ บางครั้งก็ออกแรงหนักไปจนประตูห้องณัฐพังพินาศ บานนี้เป็นบานที่สี่แล้ว
“ทำอะไรอยู่ในห้องทั้งวัน” เขาถาม
“ป. . เปล่าครับพี่นิก” ณัฐซุกมือไว้ด้านหลัง
ท่าทางพิรุธของณัฐยิ่งทำให้ธนิกยิ่งสังเกตชัด
“ไหนดูซิ” เขาเพ่งจิตให้ของที่ซุกซ่อนอยู่ลอยพรวดเข้าหามือตัวเอง ณัฐไม่มีทางต้านได้เลย
“รูปเต๋อนี่? เอามาทำอะไร?” เขาจ้องดูรูปเต๋อที่เคยแอบถ่ายเองกับมือเมื่อครั้งสอดแนมใหม่ ๆ เพื่อให้รู้จักหน้าค่าตา
“แอบชอบมันเหรอ?” ธนิกขมวดคิ้วถามราวกับเห็นน้องตัวเองเป็นจำเลยในศาล
“แกเป็นเกย์คนเดียวก็พอแล้ว เก็บเจ้านั่นไว้เป็นพ่อพันธุ์ให้ตระกูลบ้างเถอะ อย่าให้พี่รู้นะว่า . . .”
“ม ไม่ใช่นะครับ!” ณัฐรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
“หรือว่าเอามาอ่านอนาคต ยังจำหน้ามันไม่ได้อีกรึไง”
ณัฐก้มหน้าเงียบ
“เอาเถอะณัฐ ไปแอบดูอะไรมัน เห็นอะไรบ้างเล่ามาซิ” ช่างเป็นพี่ชายที่เอาแต่ใจจริง ๆ
“เปล่าครับ ผ . . .ผมไม่ได้ดูเขาตรง ๆ . . .” ณัฐรีบตอบเพื่อไม่ให้ธนิกหงุดหงิด ทั้งคู่เงียบไปสักพัก
.
.
.
“ดูคนที่จะถูกเขาเล่นงานต่างหาก” เด็กหนุ่มพึมพำด้วยน้ำเสียงแฝงกังวล
