ตอนที่ 19 ผู้บุกรุก
.
.
.
บรรยากาศเมืองใหญ่ช่วงหัวค่ำคลาคล่ำด้วยผู้คนที่สัญจรไปมา แสงไฟรถยนต์เมื่อมองจากมุมสูงอันห่างไกลแล้วช่างเหมือนแมลงเรืองแสงนับหมื่นพันชีวิต
.
.
.
หลังจากตัดสินใจออกจากงานแล้ว ธนิกก็ไม่ต่างจากปุถุชนธรรมดา นอกจากเรื่องการฟื้นฟูตระกูลแล้วเขาก็ต้องการเวลาผ่อนคลายยามว่างเช่นเดียวกัน ค่ำนี้เขานัดพบอดีตเพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง นั่งทานข้าวพบปะสังสรรค์ หัวข้อสนทนาก็มีแต่เรื่องสัพเพเหระตามประสาผู้ชาย ดนตรี กีฬา สารทุกข์สุขดิบทั่วไป เนื่องจากไม่มีใครรู้ว่าแท้จริงแล้วธนิกเป็นได้มากกว่าพนักงานเอ็นจีโอ แม้เขาอารมณ์ร้อน แต่มีความยั้งใจไม่ให้ตนเองใช้พลังทำร้ายคนจนคนแตกตื่นสูงพอสมควร หาใช่ด้วยขันติธรรมแต่เป็นเพราะเกรงว่าวันหนึ่งความลับจะเปิดเผยออกมาว่าเขาไม่ใช่มนุษย์ปกติ บางครั้งคราเขายังนึกอิจฉาเต๋อที่สามารถบงการให้คนที่เกลียดพังอนาคตตัวเองได้ง่ายดาย แต่สำหรับเขามีแต่ทำร้ายร่างกายเท่านั้น สถานเบาก็ทำให้ของหล่นใส่หัวแตก โมโหปานกลางก็หักแขนหักขา แค้นมากก็ใช้พลังจิตพลักให้ตกจากตึกสูง หรือทำให้รถคว่ำทำนองนี้ เรียกว่ายังมีสติที่จะปกป้องความลับของตนอยู่เช่นกัน คนธรรมดายังไม่เคยมีใครเห็นธนิกสติแตกถึงขั้นสิบล้อหรือหลังคาบ้านปลิวว่อนเป็นพายุพัดอย่างในภาพยนตร์ แม้เขาจะทำได้จริงก็ตาม
.
.
.
“เมียกูโทรตามแล้วว่ะ กูต้องกลับแล้วนะนิก เจอกันใหม่เว้ย” งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา เพื่อนของเขาลุกขึ้นพร้อมชนแก้วสุดท้ายกระดกจนหมดแทนคำบอกลาประสาผู้ชาย
.
.
ธนิกนั่งใช้ความคิดอีกสักพัก มีแต่เรื่องฟุ้งซ่านทั้งนั้น เขานึกถึงคำพูดที่เต๋อเคยตอกหน้าหงายไว้ว่าอุดมการณ์เปลี่ยนโลกของเขาเป็นเรื่องเพ้อเจ้อไร้สาระ หากเขาไม่ต้องแบกรับตำแหน่งผู้นำตระกูลได้ก็คงดี บางครั้งเขาก็นึกอยากเกิดเป็นคนธรรมดา บางทีถ้าเขาไม่มีพลังจิต อาจจะมีความสุขกว่าทุกวันนี้ก็ได้
.
.
เขายกแก้วเบียร์ซดจนเกลี้ยงเป็นแก้วสุดท้าย ก่อนเดินออกจากร้านไปเพื่อกลับบ้าน วันนี้เขาไม่ขับรถมาเพื่อความคล่องตัวในการเดินทางและจะได้ไม่ต้องดิ้นรนหาที่จอด ใช้บริการรถไฟฟ้าแทน
.
.
.
เขายืนต่อแถวรอรถไฟฟ้าอย่างอารมณ์ดี นานทีปีหนได้เจอเพื่อนฝูงที่เป็นมนุษย์ปกติก็ช่วยกล่อมเกลาจิตใจได้บ้าง เพราะมันบังคับให้เขาต้องลืมเรื่องเกี่ยวกับภาระ หน้าที่ แผนงานของตระกูลชั่วคราว เมื่อไม่คิด ก็ไม่มีอะไรต้องเครียด
.
.
แต่น่าผิดหวัง แม้ธนิกตั้งใจออกมาพักผ่อนหย่อนใจ ก็เจอกับคนทำให้อารมณ์ชะงักจนได้ สาววัยรุ่นแต่งตัวสก๊อยซ์ตัวดำปากแดงเหมือนเพิ่งกินลาบเลือด อายุราวสิบแปดปี เธอทำไม่รู้ไม่ชี้ลัดคิวสถาปนาหัวแถวใหม่เป็นแถวที่สาม ทั้งที่มีช่องสำหรับต่อแถวเพียงสองช่องต่อหนึ่งประตูรถ ช่างเป็นเทคนิคการแซงที่เรียกว่าหน้าด้านต่างจากแทรกแถวซึ่งหน้าแค่ปลายก้อยจริง ๆ แม้จะมีคนตำหนิด้วยสายตา แต่เธอก็หาได้สะทกสะท้านไม่
.
.
“เออ ๆ มึง เดี๋ยวถึงบ้านค่อยคุยกัน กูยังไม่มีอารมณ์สนุก กลั้นฉี่มานานล่ะ โอเคเนอะ บาย ๆ” สก๊อยซ์สาววางสายมือถือ ก่อนจะหันไปลาแฟนหนุ่มที่เดินมาส่งและกำลังจะแยกไปขึ้นชานชลาอีกสายหนึ่ง “บาย ๆ ตัวเอง ห้าทุ่มโทรหาด้วยนะ” แฟนสาวกล่าวทิ้งท้าย
.
.
อาจเป็นโชคร้ายของธนิกที่เป็นคนหงุดหงิดกับความไร้ระเบียบ ความมักง่าย และความไร้การศึกษาบ่อยกว่าคนทั่วไปโดยเฉลี่ย แต่สิ่งที่เขาโชคดีกว่าทุกคนคือ มีอำนาจมากพอที่จะจัดการกับความขุ่นเคืองนี้ให้สาแก่ใจอย่างง่ายดาย ซึ่งคนธรรมดาไม่มีวันทำได้นอกจากต้องสะกดกลั้นสิ่งที่อยากพูดออกไป . . . แน่นอน ธนิกไม่ยอมดูดายกับเรื่องตรงหน้านี้
.
.
“น้องครับ เห็นไหมว่าคนอื่นเขาต่อคิวอยู่ หางแถวอยู่ทางโน้นนะครับ” ธนิกจัดแจงเข้าไปตักเตือน
.
.
“ก็มันยาวแล้ว ขี้เกียจต่อ” เธอตอบพร้อมยักไหล่แบบฝรั่ง ทั้งที่เค้าหน้าปราศจากวี่แววคอเคเซี่ยนแม้เพียงเศษยีน
.
.
“ช่วยเคารพกติกาสังคมด้วยนะครับ ถ้ากลัวไม่มีที่นั่งก็ต่อคิวแล้วยังไม่ต้องขึ้น รอเป็นหัวแถวเที่ยวต่อไป แบบนั้นดีกว่าไหมครับ”
.
.
“แล้วพี่เสือกไรเรื่องหนูล่ะ” เธอชักสีหน้าถามกลับ ช่างแสบร้อนเหมือนกลิ่นต้มยำหม้อไฟและช่วยเรียกน้ำย่อยเหล่าขามุงเป็นอย่างดี คนที่เข้าแถวอยู่เริ่มหันมามองและแอบเงี่ยหูฟัง แม้ส่วนใหญ่จะเห็นด้วยกับธนิกอยู่ในใจ แต่พวกเขาก็คิดว่าไม่จำเป็นที่ต้องเปลืองตัวให้เด็กถอนหงอกเล่นเช่นนั้น
.
.
.
“. . . .!!” ธนิกชะงักเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเพราะสาเหตุใดเด็กสมัยนี้จึงได้ปากคอเราะร้ายนัก แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับรถบดถนนอย่างเขา อะไรที่คิดว่าขวางหูขวางตาก็ไถกลบให้พ้นตาไปเสีย
.
.
“เฮ้ย! คุยไรกันวะ” แฟนหนุ่มของสาวสก๊อยซ์ที่เดินจากไปเมื่อครู่ปรี่เข้าหา เมื่อเห็นว่าแฟนสาวของตนกำลังคุยกับชายท่าทางไม่น่าไว้วางใจ ที่พูดเช่นนั้นก็เพราะธนิกดูดีกว่าฝ่ายแฟนหนุ่มจนไม่เกิดอาการไม่ไว้ใจ และดูเหมือนว่าฝ่ายหญิงเข้าใจธรรมชาติข้อนี้เป็นอย่างดี จึงใช้ให้เกิดเป็นความได้เปรียบ
.
.
“ตัวเอง พี่คนนี้มาขอเบอร์เค้า ก็บอกแล้วว่ามีแฟนแล้ว ๆ ๆ ยังไม่เลิกตื้ออีก” ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงล้วนเห็นได้ชัดว่าใช้จริตปรุงแต่งขึ้นหยาบ ๆ เธอเล่นละครสดได้ไม่สมจริงเอาซะเลย แต่มันย่อมหลอกคนใกล้ตัวที่หลงจนโงหัวไม่ขึ้นได้อยู่แล้ว
.
.
“ไมวะ!” แว๊นซ์หนุ่มร่างแห้งผลักอกธนิกโดยไม่กลัวเกรงความสูงล่ำแม้แต่น้อย ดู ๆ ไปก็เหมือนแมงป่องชูหางขู่มนุษย์ ทั้งที่ถูกเหยียบทีเดียวก็จมดินแล้ว
.
.
เมื่อเห็นว่าออกแรงสู้ไม่ได้จึงกระชากแว่นตาจากอีกฝ่าย “เมื่อกี้มึงไม่เห็นเรอะว่ากูเดินมาส่งเมีย! เหี้ยแว่น! หยามกันนี่หว่า” เมื่อสภาพการณ์เริ่มบานปลาย จึงมีคนที่ทนไม่ไหวออกหน้าแทนธนิก
.
.
“เฮ้ย คืนแว่นพี่เค้าไป แฟนคุณน่ะผิด มาแซงแถวเฉยเลย”
.
.
“เสือก ไม่ใช่เรื่องของมึง!” แว๊นซ์หนุ่มตวาดกลับ
.
.
ธนิกในสภาพไร้แว่นกำลังคิดว่าจะทำอย่างไรกับสองคนตรงหน้าดี ผู้หญิงน่าจะทำให้ป้ายโฆษณาหล่นทับ ส่วนผู้ชายเมื่อรถไฟมา จับผลักตกรางจะดีไหมหนอ แต่หากอุกอาจเช่นนั้นอาจทำให้ผู้คนแตกตื่นได้ ซ้ำยังจะได้กลับบ้านช้าด้วยเพราะคงต้องหยุดเดินรถเพื่อเก็บศพเจ้าบ้านี่
.
.
“อยากได้คืนก็ไหว้กูสิ!” นักเลงร่างแห้งกร่างขู่ให้อีกฝ่ายก้มหัวขอโทษอย่างเสียเชิงชาย ทั้งยังเสียผู้ใหญ่ด้วย แต่มีหรือที่ธนิกต้องทำตาม . . . ไม่เลย . . . สิ่งที่พวกนั้นน่าจะทำมากกว่าหากรู้ว่าธนิกเป็นใครคือการร้องขอชีวิต
.
.
“ไม่ไหวละ เรียกซิเคียวฯ มาเคลียร์เถอะพี่” ชายที่ออกหน้าแทนเมื่อครู่แอบกระซิบข้างหูธนิกก่อนเดินออกจากแถวเพื่อติดต่อรปภ. ธนิกได้แต่ยิ้มรับตาหยีเพราะมองไม่ชัด ทัศนียภาพเบื้องหน้าเลือนรางไปหมด กระนั้นอาการสายตาสั้นก็ไม่ได้บั่นทอนอำนาจไซโคไคเนซิสลงแม้แต่น้อย เขายังพร้อมที่จะระเบิดมันออกมาทุกเมื่อ
.
.
.
นาทีนี้ ไม่ทราบว่าสิ่งใดดลบันดาลใจให้จู่ ๆ เขานึกถึงเต๋อขึ้นมา การแก้แค้นโดยไม่ต้องเข่นฆ่า แต่ปล่อยให้มีชีวิตอยู่อย่างไร้เกียรติภูมิ ให้คราใดก็ตามที่มันผู้นั้นนึกถึงเหตุการณ์น่าอับอายแล้วต้องขมขื่น หม่นเศร้า หลั่งน้ำตาแห่งความอัปยศตราตรึงตราบชั่วชีวิต
.
.
.
.
“หึ น่าสนุกดีเหมือนกัน” ธนิกพูดกับตัวเองในใจ
.
.
เขาจ้องเขม็งยังมือแว๊นซ์หนุ่ม ใช้อำนาจจิตกระชากแว่นกลับมา ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนไม่มีใครสังเกต ราวกับเป็นมายากลจนแว๊นซ์หนุ่มถึงกับงงงันที่ชั่วพริบตาแว่นก็ไปกลับคืนสู่มือเจ้าของ จากนั้นธนิกจึงใช้อำนาจจิตบดบี้บริเวณปากมดลูกของสก๊อยซ์สาว เขาจำได้คลับคลาว่าเจ้าตัวคุยโทรศัพท์เรื่องอยากรีบกลับบ้านเพราะปวดปัสสาวะ
.
.
“!!!!” สก๊อยซ์สาวบิดตัวกระมิดกระเมี้ยน เธอรู้สึกว่ามีบางสิ่งไหลลื่นแทรกเข้าไปในร่างกายเธอ
.
.
.
“ไอ้สัตว์! มึงเอาไปตั้งแต่เมื่อไหร่!” แว๊นซ์หนุ่มง้างกำปั้นใส่ธนิก แต่แฟนสาวยั้งมือไว้ก่อน “ตัวเอง ๆ ช่างมันก่อน เค้าปวดท้อง โอ๊ยยย”
.
.
แว๊นซ์หนุ่มร่างแห้งสับสนว่าจะทำอย่างไรดี กระนั้นก็เลือกแฟนก่อนตามสัญชาตญาณรักพวกพ้อง “ตัวเอง ไหวไหม เป็นไร เมนซ์เหรอ”
.
.
“ไม่ใช่ เค้าบอกไม่ถูก พาเค้าเข้าห้องน้ำก่อน” ธนิกใช้พลังจิตบี้กระตุ้นอวัยวะเพศของเธอ ขณะเดียวกันก็แบ่งพลังอีกส่วนไปลูบคลำบริเวณเป้าของฝ่ายชาย ทั้งหมดนี้คืออำนาจจิต ธนิกจึงไม่รู้สึกได้สัมผัสร่างกายของอีกฝ่ายเหมือนการใช้มือ กระนั้นการใช้พลังจิตกับร่างกายผู้อื่นโดยปราศจากความรู้สึกสัมผัสก็มิใช่ปัญหา เนื่องจากเขาฝึกใช้พลังไซโคไคเนซิสตั้งแต่เด็กจนชำนาญจนกะความหนักเบาของพลังและกะระยะพื้นที่เป้าหมายได้ดั่งใจนึก
.
.
.
“!!!” แว๊นซ์หนุ่มขนลุกซู่เมื่อรู้สึกเหมือนมีมือล่องหนจับลำควยของเขารูดขึ้นลง เมื่อก้มลงมองก็ไม่เห็นว่าจะมีใครหรือตัวอะไรจับเป้าเขาอยู่ สิ่งเร้นลับนี้รุกเร้าจนทำให้ควยของเขาแข็งตัวขึ้นกะทันหัน ผู้คนมองชายหญิงสองคนนั้นยืนบิดยึกยือไปมาราวกับสุนัขคันเพราะเห็บหมัด
.
.
.
“ตัวเอง! บอกว่าช่วยพาเค้าไปห้องน. . .!!??” สก๊อยซ์สาวสะดุ้งโหยง สายเกินไปแล้ว เธอพรั่งพรูสิ่งที่กักเก็บตลอดการเดินทางออกมา เรียวขารู้สึกถึงความอุ่นและเปียกแฉะ ของเหลวไหลซึมผ่านกางเกงในปละกระโปรงตามง่ามขา
.
.
“เหี้ย! เยี่ยวแตกเรอะ!” แฟนหนุ่มถอยกรูดด้วยความรังเกียจทันทีเมื่อเห็นเช่นนั้น แสดงให้เห็นธาตุแท้ที่มีต่อหญิงคนรัก
.
.
.
ไม่เพียงแค่นั้น ธนิกดำเนินการต่อไป โดยใช้พลังจิตปลดกระดุมเสื้อผ้าของทั้งสอง กระดุมเสื้อดีดกระเด็นออกมา กางเกงถูกดึงลงอย่างรุนแรงจนเอวถลอก ถ้าใครไม่สังเกตจะดูเหมือนหลวมหลุดลงมาเอง เขาใช้พลังจิตฉีกให้เสื้อผ้าแยกส่วนออกจากกันเพื่อที่จะไม่รั้งติดตามข้อต่อส่วนต่าง ๆ และผลักมันให้ปลิวพ้นตัวเจ้าของ ขณะนี้ทั้งสองเหลือเพียงชุดชั้นในด้วยอาการตื่นกลัวเหมือนถูกมนุษย์ล่องหนกลั่นแกล้ง แว๊นซ์หนุ่มควยตุงคาบ๊อคเซอร์ ขณะที่สาวแสบเหลือเพียงกางเกงในแฉะเหลือง เธอใช้กอดอกบังเต้าไว้อย่างตระหนก ผู้คนฮือฮากับเหตุการณ์ตรงหน้า แต่ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่ายืนวิจารณ์อยู่ห่าง ๆ บ้างก็แสร้งทำเป็นไม่เห็น
.
.
“ปึ๊ด!” ธนิกกระชากบ๊อคเซอร์ลงมาถึงข้อเท้าและสะบัดมันให้พ้น รวมทั้งกางเกงในของฝ่ายหญิง
.
.
“ช่วยด้วย!!” สก๊อยซ์นั่งลงก้มหน้ากรีดลั่น แว๊นซ์หนุ่มตั้งสติได้ก่อน พยายามวิ่งไปเก็บเสื้อผ้าที่ถูกปัดพ้นตัว แต่เมื่อเข้าใกล้ก็จะถูกธนิกใช้พลังจิตปัดให้เลื่อนหนีออกไปอีก เหมือนแมวไล่ตะครุบของเล่นผูกเชือกซึ่งไม่มีทางรู้ว่าพยายามแค่ไหนก็เสียแรงเปล่า ส่วนฝ่ายหญิงที่นั่งปกปิดร่างกายอยู่กับที่ก็ใช่ว่าจะรอดพ้นความสนใจ ธนิกใช้พลังจิตดึงเธอขึ้นมาจากพื้นจนคล้ายกับอยู่ในท่ายืน เธอพยายามขัดขืนพลังเหนือฟิสิกส์ของธนิก แต่ยิ่งเกร็งยิ่งเจ็บปวด เพราะอำนาจไซโคไคเนซิสเมื่อใช้ควบคุมอิริยาบถก็ไม่ต่างจากขึ้นโครงเหล็กดัดกับร่างมนุษย์นั่นเอง การฝืนท่าทางที่ถูกกำหนดไว้รังแต่ยิ่งทรมาน ในที่สุด หัวนมและหีสีคล้ำ ๆ ของเธอก็ถูกเผยเต็มสายตาธารกำนัล
.
.
“ยังหรอก ยังไม่จบ” ธนิกยิ้มรำพันในใจ เขาใช้พลังจิตดึงแขนฝ่ายชายที่ง่วนอยู่กับการไล่ตะครุบเสื้อผ้ากลับเข้าที่ พลังรุนแรงราวกับที่แขนมีเชือกมัดติดกับรถยนต์กำลังแล่น จนเท้าของเจ้าตัวต้องก้าวตามโดยอัตโนมัติ มิเช่นนั้นแขนจะขาดเอาได้ สิ่งที่ธนิกทำขั้นสุดท้ายคือใช้พลังไซโคไคเนซิสตรึงให้ทั้งสองติดแนบกันโดยมีฝ่ายชายประกบหลัง คล้ายกับกำลังร่วมเพศกัน โครงเหล็กดัดพลังจิตนี้อาจไม่มีประสิทธิภาพเท่าการสั่งให้คนสังวาสกันอย่างลืมสติของเต๋อ แต่สำหรับธนิก ได้แค่นี้ก็นับว่าเยี่ยมแล้วเพราะพลังจิตของทั้งสองเป็นคนละสายงานกัน
.
.
“เนี่ย พี่ เร่งหน่อยครับ ป่านนี้ต่อยกันรึยังไม่รู้” ชายหนุ่มที่อาสาตามรปภ. เพื่อไกล่เกลี่ยกึ่งเดินกึ่งวิ่งกลับมาอีกครั้งพร้อมเจ้าหน้าที่จำนวนหนึ่งซึ่งล่าช้าเพราะเมื่อครู่ติดภาระช่วยเหลือชาวต่างชาติ แต่เมื่อมาถึงจุดเกิดเหตุกลับไม่มีกลิ่นของการวิวาทหลงเหลืออยู่อีกแล้ว
.
.
.
เนื่องจากตอนนี้ผู้คนให้ความสนใจกับคนโรคจิตสองคนที่แก้ผ้ายืนนาบกันกลางชานชลามากกว่า เกิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์ เซ็งแซ่ บ้างก็ใจดีสู้เสื้อเกลี้ยกล่อมให้ใส่เสื้อผ้าเสีย ฟากตรงกันข้ามมีรถไฟฟ้าของอีกสายจอดเทียบพอดี สุภาพสตรีนางหนึ่งที่เพิ่งออกจากขบวนถึงกับตกใจจนปล่อยถุงช้อปปิ้งร่วงกราว ฝรั่งนักเดินทางแบ็คแพ็คคนหนึ่งอุทานร้องถามหาพระผู้เป็นเจ้าเมื่อได้เห็นภาพอุจาดดังกล่าว ไม่มีใครรู้ว่าทั้งสองไม่เต็มใจกระทำเช่นนี้ แรงบีบอัดจากพลังจิตของธนิกต่างหากที่ตรึงสองคนนี้ไว้ ทันทีที่ขยับตัวจะเจ็บจนทนไม่ไหว สก๊อยซ์สาวได้แต่ร้องไห้สะอื้นและเอื้อนเอ่ยคำว่า “ช่วยด้วย” เบา ๆ อย่างสิ้นหวัง ส่วนแว๊นซ์ผู้เป็นแฟนทำได้เพียงก้มหน้าหลบตามหาชนที่เดินผ่านและจ้องมองด้วยความขยะแขยง เขาไม่รู้ว่าต้องอธิบายอย่างไรจึงจะมีคนเข้าใจว่าภัยที่คุกคามพวกเขาอยู่คืออะไรกันแน่
.
.
“ว๊ายยยยยย!!” เจ้าหน้าที่ผู้ดูแลชานชลาร้อง เธอรีบ ว. เรียกเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ มาสมทบทันที กลายเป็นเรื่องใหญ่โตไปเสียแล้ว เหตุการณ์นี้ไม่ควรจะเกิดขึ้นท่ามกลางสถานีรถไฟฟ้าที่มีการดูแลอย่างเข้มงวด ยังไม่ทันจะหาข้อสรุปได้ รถไฟฟ้าที่รอมาเนิ่นนานก็ถึงจุดหมายเสียที
.
.
.
“คนโรคจิตน่ะครับ ผมเห็นตั้งแต่เค้าถอดเสื้อผ้าโชว์ บอกมีของเด็ด ๆ จะให้ดู” ธนิกกล่าวกับเจ้าหน้าที่ทิ้งท้ายไว้ก่อนจะขึ้นรถ และปลดปล่อยพลังไซโคไคเนซิสคืนอิสระให้ทั้งสอง ทางรปภ. หาผ้ามาช่วยคลุมให้และกันตัวทั้งสองเพื่อพาไปห้องเงียบสำหรับกักตัวผู้ก่อความไม่สงบเพื่อรอดำเนินคดีตามกฎหมาย ฝ่ายชายก้มหน้าสลด ส่วนฝ่ายหญิงยังไม่ยอมแพ้
.
.
.
“หนูไม่ได้บ้านะพี่ อร๊ายยยยยยยยยย!!! หนูไม่ได้บ้า!!!!!!!!!!!!!! ฮืออออออ” เธอพยายามดิ้นหนีจากอ้อมแขน รปภ. จนหลุดมือ และวิ่งหนีด้วยอาการคลั่งคล้ายคนขาดสติ ภาพสุดท้ายที่ธนิกและเหล่าผู้โดยสารที่ร่วมเป็นประจักษ์พยานได้เห็นก่อนประตูรถไฟฟ้าปิดลงก็คือเธอสะดุดล้มกลิ้งไม่เป็นท่า และรปภ. ก็ช้อนตัวเธอขึ้นมารวบได้ดังเดิมในที่สุด
.
.
.
“ได้แว่นคืนแล้วสินะครับ” ชายหนุ่มที่ออกหน้ารับแทนธนิกกล่าวทักเจ้าตัวในขบวนรถ
.
.
.
“ขอบคุณมากนะครับ ดีที่เขาคืนให้ผมเอง อย่าถือสาเลยครับ ใครจะไปรู้ว่าสองคนนั้นสติไม่ดี” ธนิกตอบเปื้อนยิ้ม
.
.
.
“เมื่อกี้ผมเห็น. . . พี่เก่งมากเลย ทำได้ไงครับ เหลือเชื่อ” ชายหนุ่มเบิกตาถามอย่างอัศจรรย์ใจ รอยยิ้มบนใบหน้าธนิกหุบลงทันทีเมื่อได้ยิน
.
.
.
.
.
.
“ทนอยู่เฉย ๆ ได้ไงอ่ะ โธ่. . .เป็นผมนะชกกันไปแล้ว ขึ้นโรงพักก็เอา เสียเงินแค่ห้าร้อย”
.
.
.
แล้วทั้งสองต่างก็หัวเราะร่วน
