Palm-Plaza.com

Original Message

"RE: แค้นวิปริต จิตสั่งกาม:กระทู้ที่ 2"
Posted by โทรจิตคุง on 06-Aug-11 at 10:03 AM

“ไม้!”
.
.
“ไม้!”
.
.
“ไม้!!!”
.
.
เต๋อในชุดนักเรียนขบฟันด้วยแรงเคียดแค้นและอุ้มซากลูกหมาเน่าอืด เขาผุดขึ้นมาจากเบื้องธรณีและจ้องมองไม้ แต่ไม้หาได้กลัวไม่ รีบคว้าแป๊ปเหล็กตรงเข้าไปเพื่อฟาดเต๋อ ภาพมายาที่ตามหลอกหลอน
.
.
“แฮ่!” ซากลูกหมากลับมีชีวิตและงับแป๊ปเหล็กไว้ ไม้ออกแรงเพื่อดึงอาวุธกลับแต่ไม่ทันการ เต๋ออาศัยช่องโหว่นี้ล้วงมีดขึ้นมาแล้วแทงเจ้าตัวตัดขั้วหัวใจ. . .
.
.
.
“ผมรักนายได้. . .ก็ใช่ว่าจะเกลียดไม่เป็น” เต๋อพูดไว้เช่นนั้น ก่อนที่ไม้จะค่อย ๆ หรี่ตาลงสิ้นใจ
.
.
.
“เฮ้ยยยยยยยยย!!” ไม้สะดุ้งตื่นขึ้นมา เขาเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่อาจทราบได้. . . เขาลุกลี้ลุกลนคว้าปืนหน้าไม้ข้างตัวแนบกายทันที และสิ่งแรกที่นึกได้ก็คือโมโหแฟนที่ไม่ปฏิบัติตามที่กำชับไว้
.
.
.
“ดาว! ไม้บอกใช่ไหมว่าให้คอยไขกุญแจเข้ามาเช็ค ถ้าเห็นไม้หลับให้ปลุกด้วย! จะทุบจะเอาน้ำสาดก็ได้!” เขาตะโกนลั่น
.
.
ไร้วี่แววตอบสนองจากแฟนสาว
.
.
“ดาว!!?”
.
.
ผ่านไปหนึ่งนาที ไม้ลองขานเรียกอีกครั้ง แต่สิ่งตอบสนองมีเพียงความว่างเปล่าเช่นเดิม เขาสังหรณ์ใจไม่สู้ดี เมื่อมองจอบันทึกภาพจากกล้องวงจรปิดก็ไม่พบสิ่งผิดปกติใด ๆ ไม่สิ. . . ความไม่ผิดปกตินี่แหละคือความผิดปกติ เพราะน่าจะเห็นใครเดินไปมาอยู่ในบ้านบ้าง ปกติเวลานี้ตาของเขาจะนั่งชมรายการโปรดในห้องนั่งเล่น ทว่าทุกห้องกลับปิดไฟมืด มันยังไม่ดึกเกินไปขนาดทุกคนจะปิดไฟเข้านอน ไม้ถือหน้าไม้ ปลดล็อคกลอนประตูและผลักออกเบา ๆ เขาเดินเลี่ยงกับดักสัตว์ที่ตัวเองวางไว้ และไล่เช็คความเรียบร้อยทีละห้อง เพื่อความสะดวกต้องเริ่มจากชั้นบน. . .
.
.
.
“ไม้. . .ฮือออ” เสียงดาวสะอื้นท่ามกลางความมืด ไม้รับรู้ได้แต่ยังไม่ตอบอะไรออกไป เขามั่นใจแล้วว่าภายในบ้านต้องมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญเข้ามาอย่างแน่นอน แต่ไม่ทันที่เขาจะได้คิดหาวิธีตอบรับสถานการณ์คับขัน . . .
.
.
ไฟทางเดินชั้นสองก็ถูกเปิดสว่างแวบโดยเฉียบพลัน
.
.
.
“ไอ้ที่อยู่ในมือน่ะ วางลงซะ”
.
.
.
ชายแปลกหน้าคนหนึ่งใช้ปืนลูกโม่จ่อขมับดาวไว้
.
.
“เร็ว ๆ !ไม่เห็นเหรอว่ากูมีอีนี่เป็นตัวประกัน!” ชายปริศนาขึ้นเสียง
.
.
“ถ้าทำตามที่กูบอกก็จะปล่อยพวกมึงไป อย่าดื้อ” เขาย้ำอีกครั้ง
.
.
ไม้ได้ยินเสียงย่องมาจากทางข้างหลัง ทันใดนั้น ชายปริศนาก็รีบกล่าวปราม “อย่ายิงมันไอ้จ่อย! เก็บมันไว้ก่อน!”
.
.
“โหย นี่แม่งล่อวางกับดักในบ้านเลยเรอะ พี่เกรียงดูดิ อะไรจะหวงขนาดน้านนน” ชายวัยรุ่นอีกคนหนึ่งปรากฏกายพร้อมปืนพกอีกกระบอก ไม้ถูกขนาบทั้งด้านหน้าและด้านหลัง
.
.
ไม้เห็นท่าไม่ดีจึงค่อย ๆ วางหน้าไม้ลงกับพื้น “ดีมาก พูดกันง่าย ๆ เรื่องก็จบง่าย” เกรียง ชายแปลกหน้ากล่าวอย่างพอใจ บัดนี้ไม้จึงนึกออก เกรียง ชายฉกรรจ์ตัวคล้ำดำเถื่อน เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยสัก อายุราวสามสิบต้น ๆ เป็นอันธพาลประจำตำบลที่เพิ่งออกคุกจากคดีฆ่าคนตาย ส่วนจ่อยอายุห่างกันไม่กี่ปี จะเรียกว่าเป็นลิ่วล้อรุ่นน้องก็ได้ และไม่ต้องเดาการมาเยือนของเหี้ยสองตัวนี้เสียให้ยาก. . .
.
.
.
“มึงรู้รหัสเซฟรึเปล่า” เกรียงถามเสียงด้าน
.
.
ไม้สั่นหัวตอบ
.
.
“อย่าเล่นลิ้น! กูรู้ว่าพ่อมึงขุดเจอพระโบราณ! เค้าลือกันทั้งอำเภอแล้วไอ้เหี้ย! มึงรู้ใช่ไหมว่าพวกกูมาเอาอะไร ให้กูดี ๆ ซะก็จบ หรืออยากเป็นผีเฝ้าสมบัติ!” เกรียงบีบร่างดาวตัวประกันให้รัดแน่นยิ่งขึ้น
.
.
.
“พ่อเอาไปขึ้นทะเบียนกับศิลปากรหมดแล้ว. . .” ฝ่ายโจรโต้ทันควัน “ไอ้สัตว์อย่าตอแหล! กูสืบมาว่าเอาไปแค่ตัวอย่าง! อย่าหัวหมอ! กูค้ายามาก่อน แค่นี้อย่านึกว่าตามไม่ทันมึง!”
.
.
.
“ให้. . .เค้า. . .ให้เค้า. . .ไปเถอะลูก. . .ตายไปก็เอาติดตัว. . .ไม่ได้” ตาพยายามเปล่งเสียงขึ้นมาจากชั้นล่าง
.
.
“เห็นมะ ไอ้แก่นี่ฉลาดจะตาย. . .มึงไปเปิดตู้เซฟให้กูเร็ว ๆ กูจะหนีไปเอาของไปทำทุนแล้วไม่กลับมาอีก กูไม่ฆ่าคนว่าง่าย ๆ หรอกนะ” เกรียงใช้ไม้อ่อนเข้าเสริม เป็นเงื่อนไขที่น่าฟังก็จริง แต่ไม้ไม่รู้จะตอบสนองความต้องการคนทั้งสองได้อย่างไร ในเมื่อพ่อกับแม่ไม่เคยบอกรหัสตู้เซฟเขาเลย
.
.
“ผมไม่รู้. . .” ทันทีที่ไม้ตอบ ไอ้จ่อยก็เพ่นกบาลด้วยด้ามปืนสั่งสอนจนหัวคว่ำ
.
.
“ไงละมึง” จ่อยกระแอมหัวเราะด้วยความหมั่นไส้ ทั้งสองถูกลากเข้าห้องนอนพ่อกับแม่ไม้ที่มีตู้เซฟอยู่ ส่วนคุณตาถูกอุ้มจากรถเข็นให้อยู่มารวมตัวอยู่ในห้องเดียวกันเพื่อสะดวกแก่การควบคุม ทุกคนถูกพันธนาการมัดข้อเท้า มัดมือไพล่หลัง และใช้เทปกาวปิดปาก ยกเว้นไม้ที่คู่หูโจรยังต้องการพูดคุยด้วยจึงได้รับการยกเว้นในส่วนปากและข้อเท้า
.
.
“บอกรหัสเซฟมา” เกรียงสั่งห้วน
.
.
“ผมไม่รู้จริง ๆ พ่อกับแม่ไม่เคยบอกผมเลย” ไม้ตอบเสียงนิ่ง เขายอมรับว่ากลัวมาก แต่จะให้คนอย่างเขาฟูมฟายร้องขอชีวิตเห็นจะยาก ไม้พยายามวางท่าทีให้นิ่งที่สุด จะด้วยศักดิ์ศรีหรือนิสัยก็สุดแล้วแต่จะคิด ส่วนจ่อยนั้นเห็นได้ชัดว่าไม่เอาจริงเอาจังกับภารกิจเท่าโจรผู้พี่ เขาเปิดแอร์เย็นฉ่ำ และเดินสำรวจตู้โชว์กระจก ท่าทางจ่อยจะสนใจเหล้านอกเป็นพิเศษ
.
.
“ไอ้จ่อย อย่านอกเรื่อง” เกรียงค้าน “ขอนิดเดียวน่าพี่” จ่อยเปิดตู้คว้าบรั่นดีรินใส่แก้วอย่างไม่เกรงใจ ที่จริงจะเรียกว่าไม่เกรงใจก็คงไม่เหมาะนักในเมื่อเรื่องใหญ่กว่าคือขณะนี้พวกมันกำลังปล้นทรัพย์
.
.
“มึงลองนึกดู วันเดือนปีเกิดของมึงหรือของพ่อแม่มึงก็ได้ เลขสำคัญจำง่าย ๆ น่ะ” เกรียงใช้ปืนตบแก้มไม้เบา ๆ กระตุ้นให้ใช้ความคิดมากกว่าความกลัว
.
.
จนแล้วจนรอด ผ่านไปกว่ายี่สิบนาที ไม้ก็ยังไม่สามารถนึกตัวเลขที่ใช้กับตู้นิรภัยได้สำเร็จ จ่อยยื่นแก้วบรั่นดีแสดงน้ำใจให้รุ่นพี่ สองโจรหัวเสียร่ำบรั่นดีดีกรีร้อนดื่มฆ่าเวลาเพื่อหวังจะคลายความหงุดหงิด แต่กลับให้ผลตรงกันข้าม ฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้พวกมันอารมณ์ร้อนและหงุดหงิดยิ่งขึ้นเมื่อยังไม่มีทีท่าว่าไม้จะบอกรหัสที่ถูกต้องได้เลย กระทั่งวันแต่งงานของพ่อแม่ หรือแม้ขุดวันตายวันเผาผีโคตรเหง้าศักราชนับลงไปสองสามรุ่นก็ยังไม่ได้ผล สิ่งที่เลวร้ายที่สุดคือเมื่อต่อสายเพื่อโทรถามรหัสจากพ่อแม่แต่ทั้งคู่กลับติดต่อไม่ได้
.
.
.
ฤทธิ์สุราเริ่มทำหน้าที่ของมัน จ่อยเป็นคนแรกที่เริ่มหันเหจากภารกิจหลัก เขารู้สึกรุ่มร้อน และคุกรุ่นไปด้วยความอัดอั้นจนยากบรรยาย สายตาของเขาจับจ้องไปที่ขาอ่อนของดาวอย่างไม่สำรวม ไม่ต้องเดาต่อ. . . จ่อยเอื้อมมือไล้เรียวขาคู่นั้น เธอดิ้นหนีมือปลาหมึก ขณะที่คุณตาทำได้เพียงส่ายหัวขอร้องให้เลิกล้มความคิดชาติชั่วเช่นนั้นเสีย
.
.
“เฮ้ย! หยุด!” ไม้ร้องปราม “จะทำไมกู!” จ่อยยกปืนขึ้นเล็ง แต่เกรียงหันปืนไปทางจ่อยแทน
.
.
“อย่าทำเสียเรื่อง” เพียงลูกพี่พูดสั้น ๆ ก็ทำให้จ่อยเบาโทสะลงได้ กระนั้นก็ยังไม่ล้มเลิกความคิด เขาอ้อนลูกพี่เหมือนหมาเลียขาเจ้านาย “พี่เกรียง ขอผมเถอะ อยากมานานแล้ว อยากเด้าหี” มันพูดตรง ๆ อย่างหน้าไม่อาย
.
.
“อย่านะ ให้ผมทำอะไรก็ได้ ปล่อยแฟนผมไป” ไม้แทรกขึ้น สิ่งที่เขากลัวที่สุดคือเกิดการยิงกันขึ้น ซ้ำร้ายบ้านไร่ปลีกวิเวกลักษณะนี้ยังทิ้งระยะห่างเหินจากชุมชนหลัก พูดง่าย ๆ ก็คือหากมีการพลาดพลั้งฆ่าแกงกันขึ้นมาจะไม่มีคนนอกได้ยินเสียงปืนหรือให้ความช่วยเหลือใด ๆ เลย
.
.
ยามนี้หากเปรียบเปรยว่าอยู่ในชั้นศาล ตุลาการผู้มีอำนาจสูงสุดในการพิจารณาก็คงหนีไม่พ้นไอ้เกรียง มันรับฟังอย่างใจเย็น ขณะเดียวกันคำพูดของจ่อยก็สะท้อนซ้ำในหัว “อยากมานานแล้ว. . . อยากมานานแล้ว. . .” เกรียงนึกถึงสมัยติดคุกที่ต้องหาทางระบายกับผู้ชายด้วยกัน ฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้เขาร้อนกายเช่นกัน แต่แทนที่จะมองหาตัวประกันสาว เกรียงกลับจ้องท่อนขาแซมขนหน้าแข้งบาง ๆ มันพยายามมองลอดผ่านกางเกงบอลขาสั้นสีดำตัดกับขาขาว ๆ ของไม้ เด็กหนุ่มสัมผัสได้ถึงเค้าลางความวิปริตที่กำลังจะเกิดขึ้น. . . แต่เรื่องเช่นนี้ไม่สามารถชิงพูดขึ้นอย่างพลีพลาม
.
.
“ไอ้หนุ่ม. . .” เกรียงใช้ปืนลูบแก้มไม้ “มึงยอมให้กูอัดตูดแทนแฟนมึงได้ไหมล่ะ” มันยื่นข้อเสนอ การเจรจาทุกถ้อยเบานุ่มดังกว่าเสียงกระซิบเพียงนิด
.
.
ไม้สัมผัสได้ถึงความเย็นของโลหะที่นาบติดหน้า ขณะเดียวกันก็เย็นวาบกลางสันหลังเมื่อสิ่งที่ตนคิดกำลังจะกลายเป็นจริง
.
.

*** ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บเพจนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย
และ ไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรองด้วยตัวเอง
ห้ามโพสข้อความ รูปภาพ ไฟล์ที่มีลิขสิทธิ์ ที่สร้างความเสียหายให้แก่บุคคลอื่น
ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link "แจ้งลบข้อความ" ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือแจ้งมาได้ที่ ryubedroom@yahoo.com

RBR Section
Register สมัครสมาชิก	What's RBR? ต่ออายุสมาชิก
** ส่วนบริการเข้าบอร์ดเฉพาะสำหรับสมาชิก RBR บอร์ด Devil และ บอร์ด Zombie ต้องการติดต่อสอบถาม ส่งเมลล์ที่ ryubedroom@yahoo.com เท่านั้น **