Palm-Plaza.com

Original Message

"RE: แค้นวิปริต จิตสั่งกาม:กระทู้ที่ 2"
Posted by โทรจิตคุง on 18-Aug-11 at 02:00 AM

“ดีแล้วนะครับที่พี่ตัดสินใจช่วยเขา ไม่งั้นต้องร้องไห้ฮือ ๆ ในงานศพแน่เลย”
.
.
.
ณัฐพูดพลางใช้ช้อนตักไอศกรีมราสพ์เบอร์รี่เชอร์เบทเข้าปาก ขณะที่เต๋อเลือกจิบชาคาโมไมล์อุ่น ๆ ณัฐรู้สึกว่าโลกใบนี้สวยงามขึ้นเป็นกองตั้งแต่เลือกอยู่ฝ่ายเต๋อ เขาได้กิน เที่ยว เล่น ในที่ที่ปลอดคนเสมอ อาการโรคกลัวคนจึงไม่กำเริบ เนื่องจากเต๋อใช้โทรจิตไล่คนออกไปหมด อาจดูเหมือนตามใจเด็กเกินเหตุ แต่เต๋อไม่ได้ทำในฐานะผู้ปกครองหรือญาติมิตรที่ต้องคำนึงเรื่องการสปอยล์เด็ก เขาคิดว่ามันเป็นความสัมพันธ์เชิงธุรกิจที่ต้องพึ่งพาอาศัยกัน เขาช่วยให้ณัฐรู้สึกอยู่ในสภาพได้ดั่งใจ แลกกับความช่วยเหลือเรื่องนิมิตอ่านอนาคต ซึ่งเมื่อถึงคราวไหว้วาน เจ้าตัวก็ควรทุ่มให้ไม่น้อยกว่าที่เต๋อลงทุนเนรมิตโรงหนังหรือสวนสนุกให้ร้างเช่นกัน
.
.
.
“. . .ณัฐ. . .บอกพี่ครั้งเดียว. . .พี่ก็รู้แล้วล่ะครับ” เต๋อเอ่ยสนองอย่างสุขุม
.
.
.
“ผมเห็นภาพพี่ร้องไห้จริง ๆ นะครับ ต่อยกำแพงด้วย พวกเด็กติดเกมเค้าเรียกอาการประมาณนี้ว่าซึนเดเร๊ะนะครับ”
.
.
.
“ซึนเด. . .หมายความว่าไงครับ” เขายักคิ้วถาม ไม่ใช่เพราะความฉงนแต่ไม่พอใจที่ณัฐร่าเริงจนล้ำเส้น เขาชอบณัฐตอนที่พูดจาตะกุกตะกักมากกว่าพูดรื่นเป็นต่อยหอยแต่ไม่รู้จักการใช้คำพูดที่เหมาะสมกับเขา
.
.
.
“ซึนเดเร๊ะ ภาษาที่พวกเล่นเน็ตเล่นเกมใช้กัน หมายถึงคนปากอย่างใจอย่างไงครับ. . .เหมือนในละครที่นางเอกออกทอม ๆ ชอบกร่างใส่พระเอก พอพระเอกป่วยก็เอาข้าวเอาน้ำมาให้ แต่รีบออกตัวว่าช่วยเพราะเดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าใจดำ จริง ๆ ก็คือเป็นห่วงแหละครับ”
.
.
.
“คน ๆ นั้นต้องสำคัญกับพี่มากแน่เลย ผมถึงเห็นภาพนิมิตแบบนั้น” ณัฐยิ้มแป้นตักราสพ์เบอร์รี่เชอร์เบทเข้าปากอีกครั้ง หารู้ไม่ว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ไอศกรีมได้ละลายในปากอย่างเปี่ยมสุข
.
.
.
“พี่ไม่ชอบ. . .ให้ใครทำตัวฉลาดกว่าพี่ หรือเรียกสั้น ๆ ว่า “รู้ดี”. . .” เต๋อลดถ้วยชาลงเสมออก
.
.
.
“กรุณาอย่าใช้คำพูดเหมือนรู้สึกลุ้นสนุกไปกับการไล่อ่านอนาคตพี่ ณัฐมีหน้าที่แค่รายงานว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ไม่ต้องมากไม่ต้องน้อยกว่านั้น และไม่ต้องเสริมถ้าพี่ไม่ขอความเห็น” เขาเริ่มแผ่กระแสคลื่นโทรจิตออกไป
.
.
“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น. . .นะครับ” “ณัฐเริ่มรู้สึกว่าช้อนไอศกรีมหนักอึ้งขึ้น แรงกดดันบางอย่างกำลังคืบคลานเข้ามา
.
.
.
“เยี๊ยก ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ!!!” อยู่ดี ๆ ผู้คนจากทั่วสารทิศก็กรูเข้ามาในร้านด้วยอาการกระปรี้กระเปร่าปรอทแตก เหมือนหลอดพลังชีวิตล้นทะลุขีดจำกัด
.
.
.
เต๋อลุกพรวดขึ้นเดินหลบไปยังอีกมุมของร้าน ทิ้งณัฐนั่งกับโต๊ะกับไอศกรีมถ้วยที่กินค้างไว้ “โซเชี่ยลโฟเบีย (Social Phobia) อย่างน้องณัฐ ถ้าตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ จะเป็นยังไงกันนะครับ?”
.
.
.
บรรดาผู้คนราวสี่สิบคนที่ถูกเต๋อควบคุมล้อมณัฐไว้แล้วยืนจ้องอย่างกระหายใคร่รู้ ทุกคนมีแววตาและรอยยิ้มกริ่มเหมือนคนสติไม่สมประดี
.
.
.
“กินไอติมต่อสิ” คุณลุงคนนึงพูดขึ้นเป็นคนแรก
.
.
“เกร็งทำไม เราแค่อยากดูว่าเธอใช้ชีวิตประจำวันยังไง” เด็กสาวทอมบอยเสริม
.
“หันหน้าให้ดูชัด ๆ หน่อยสิ” หญิงชรากล่าวอย่าใคร่สงสัย
.
อาการโรคเฉพาะตัวของณัฐเริ่มแสดงอาการออกมา. . . “ย. . . อย่า. . .อย่ามองผม. . .อย่างนั้น”
.
.
“เห็นไหมครับ กลับมาขี้กลัวพูดเสียงเบา ๆ แบบนี้น่ารักกว่าตอนจ้อเยอะเลย” เต๋อยิ้มกรุ้มกริ่ม
.
.
“กินไอติมต่อสิ หยุดกินทำไม ก็แค่อยากดูมันจะตายเชียวเหรอ”
.
“เร็ว ๆ สิ เป็นอะไรไปเล่า”
.
.
ณัฐรู้สึกหน่วงท้อง พิษประหม่าทวีความรุนแรงและลุกลามแผ่ไปถึงแขนขา เขาเริ่มตัวสั่นและหายใจติดขัด
.
.
“หรือว่าอยากเปลี่ยนมากินไอติมอุ่น ๆ” หนุ่มชุดนักศึกษาคนหนึ่งเอ่ยขึ้น เขารูดซิปงัดควยโด่เด่เด้งผึงออกมาต่อหน้าณัฐและคนรอบข้าง
.
.
.
“สนไอ้นี้ไหม” นักศึกษาหนุ่มชี้ลำควยตัวเองซึ่งปลายหัวเงี่ยงบานเต็มที่ ณัฐส่ายหน้าจะร้องไห้ “ฮึก ฮึก ฮึก”
.
.
“ลองจับสิ” เขาคว้ามือณัฐไปแตะควยเบา ๆ ซึ่งณัฐไม่สามารถขยับตัวหนีได้เลย อาการกำเริบหนักขึ้นจนควบคุมร่างกายไม่ได้ ซ้ำยังต้องเจอคนถูกควบคุมให้วิปริตอีก แตะท่อนควยได้ไม่นาน นักศึกษาหนุ่มก็หลั่งไวเพราะความตื่นเต้น เขาหยิบถ้วยไอศกรีมของณัฐมารองรับน้ำกามเหมือนน้ำเชื่อมท็อปปิ้ง
.
.
.
“ทีนี้กินได้หรือยัง” นักศึกษาหนุ่มถามหลังหลั่งหมดจนสะเด็ดหยดสุดท้าย กลายเป็นถ้วยเชอร์เบทราสพ์เบอร์รี่สีแดงเลือดราดด้วยท็อปปิ้งน้ำอสุจิขาวข้น . . . ผู้คนที่ล้อมรอบตัวหัวเราะครืนและจ้องมองเหมือนณัฐเป็นตัวตลก เสียงหัวเราะและสายตาเสียดแทงเข้าครั้งแล้วครั้งเล่าปานคมมีด
.
.
การทรมานจิตใจได้ผลเกินคาด ณัฐสั่นเป็นเจ้าเข้าและล้มลงจากเก้าอี้โครมใหญ่
.
.
“ฮั่ก ฮั่ก ฮั่ก ฮั่ก” เด็กหนุ่มหอบหายใจรัว ดิ้นพล่านไปมาบนพื้น ใช้มือปัดป้องอากาศทั้งที่ไม่มีใครถูกเนื้อต้องตัว “กลัวแล้ว!! กลัวแล้ว!!”
.
.
.
.
“อย่าทำผม กลัวแล้ว!! กลัวแล้ว!! ไม่! ไม่เอา ฮือออออ!!”
.
.
.
เต๋อชะงักกึกเมื่อเห็นอาการตรงหน้าไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ภาพครั้งเมื่อเต๋อร้องขอให้เพื่อนร่วมห้องหยุดรุมกระทืบแว่บเข้ามาในห้วงนึกคิด
.
.
“หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้! ออกไปจากที่นี่ให้หมดทุกคน!” เขาลั่นยกเลิกคำสั่งและรีบเข้าไปประคองตัวณัฐซึ่งกำลังหอบสำลักลมหายใจตัวเอง
.
.
“น้องณัฐ พี่ขอโทษ พี่ไล่คนออกไปหมดแล้วครับ ค่อย ๆ หายใจนะ” สิ่งที่เต๋อกลัวที่สุดในตอนนี้คืออาการประจำตัวของณัฐ มันร้ายแรงเกินกว่าคนปกติจะเข้าใจว่าทำไมเป็นไปได้ขนาดนั้น
.
.
.
ผ่านไปสักพัก อาการของณัฐเริ่มกลับเข้าที่ทาง เขากลับมาหายใจจังหวะปกติ ส่วนเต๋อรู้สึกผิดที่ทำต่อคนอ่อนแอกว่าไม่ต่างจากกลุ่มเพื่อร่วมชั้นที่เคยรังแกตน
.
.
.
แต่น่าแปลก ขณะที่ณัฐทุเลาลง เต๋อกลับเริ่มรู้สึกมึนเวียนศีรษะ ตามมาด้วยความเจ็บแปลบราวฟ้าแลบ จากนั้นก็มีแต่เสียงแหลมหวีดดังกรีดก้องภายในหัว
.
.
.
“โอ๊ยยยย! อะไรเนี่ย!” เต๋อล้มโครม! เจ็บอื้ออึงจนน้ำหูน้ำตาไหล เขารู้สึกเหมือนในหัวมีการปล่อยจรวดอวกาศ
.
.
.
“พี่เต๋อ. . .เป็นอะไรครับ!” ณัฐกลับเป็นฝ่ายเข้าดูแลแทน เต๋อดิ้นทุรนทุรายเหมือนปลาช่อนโดนทุบหัว
.
.
“เจ็บ! หัวจะระเบิดแล้ว! ช่วยด้วย!” เส้นเลือดทั่วใบหน้าเต๋อปูดโปนแสดงถึงระดับความทรมาน ส่วนณัฐหันรีหันขวางไม่รู้จะช่วยอย่างไรได้
.
.
“ณัฐช่วยพี่ด้วย หัวพี่จะแตกเป็นเสี่ยง ๆ แล้ว!! อ๊ากกก!!” ในที่สุดณัฐก็นึกได้ว่าควรจะทำอย่างไร เขาตัดสินใจโทรหามีนซึ่งถือเป็นนางหน้าห้องของธนิก
.
.
.
“ฮัลโหลครับพี่มีน ตอน. . .ตอนนี้. . .ตอนนี้ผมอยู่กับ. . พี่ . . .พี่เต๋อ เขาปวดหัวมาก ๆ เลยครับ ทำ. . .ทำยังไงดีครับพี่”
.
.
.
“เดี๋ยวนะ แล้วเธอไปอยู่กับเต๋อได้ยังไง” มีนย้อนถาม
.
.
.
“อย่า. . .อย่าเพิ่ง ถ. . .ถามเลยครับ ตอนนี้พี่. . .พี่เขาจะตายอยู่แล้ว ถึง. . .ถึงขั้นชักแล้วนะครับ” น้ำเสียงณัฐบ่งบอกถึงความจริงจัง
.
.
.
“อ๋อ ปวดหัวเรอะ. . . อืม. . .นึกดูให้ดีสิณัฐ. . .” มีนพูดขึ้นด้วยเสียงราบเรียบ “มันเกี่ยวกับภาพนิมิตของเธอที่ว่าเขาจะต้องเป็นฝ่ายมาให้เราช่วยหรือเปล่า”
.
.
ณัฐเพิ่งนึกได้ ภาพนิมิตที่เขาเคยเห็นคือเต๋อจะเข้าพบธนิกเพราะพิษอาการปวดหัวเจียนตาย ซึ่งอาจหมายความว่าอีกไม่นานนี้เรื่องที่เขาแอบพบเต๋อจะถึงคราวความแตก ไม่สิ. . .ตอนนี้อาการเป็นตายของเต๋อสำคัญกว่าโทสะของธนิก
.
.
.
“ผม. . .ผมว่าเรื่องเดียวกันครับ” เด็กหนุ่มตอบเสียงอ่อย
.
.
“งั้นก็ดี. . .” ปลายสายยิ้มอย่างพอใจ
.
.
“บอกเขาว่าเตรียมพนมมือไหว้ขอขมาพี่งาม ๆ . . . .ถ้าไม่งั้นก็นอนชักอย่างนั้นต่อไป”
.
.
.
จบตอนที่ 20 เข้าตัว

*** ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บเพจนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย
และ ไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรองด้วยตัวเอง
ห้ามโพสข้อความ รูปภาพ ไฟล์ที่มีลิขสิทธิ์ ที่สร้างความเสียหายให้แก่บุคคลอื่น
ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link "แจ้งลบข้อความ" ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือแจ้งมาได้ที่ ryubedroom@yahoo.com

RBR Section
Register สมัครสมาชิก	What's RBR? ต่ออายุสมาชิก
** ส่วนบริการเข้าบอร์ดเฉพาะสำหรับสมาชิก RBR บอร์ด Devil และ บอร์ด Zombie ต้องการติดต่อสอบถาม ส่งเมลล์ที่ ryubedroom@yahoo.com เท่านั้น **