ตอนที่ 5 การสัมมนาในห้องเรียนเป็นไปอย่างเข้มข้น อาจารย์แต่ละท่านเอาจริงเอาจังมาก ผมเริ่มจะชินและพอรู้แนวของแต่ละท่านบ้างแล้ว ผมและเพื่อนออกมาคุยถึงงานชิ้นต่อไป หลังจากที่เสร็จภาระกิจการเรียน เพื่อนร่วมรุ่นที่มีกันแค่ 9 คนของปีนี้ที่วัยค่อนข้างจะแตกต่างกันไป จึงไม่ค่อยมีใครจับกลุ่มคุยกันนานนัก เพราแต่ละคนต้องรีบตาลีตาเหลือกไปหาข้อมูลกันต่อ มี Present งานกันเป็นว่าเล่น
ส่วนผมต้องไปหาหนังสือที่คณะที่เกี่ยวข้องกับภาษาโดยตรงตามที่อาจารย์ท่านแนะนำก็ไม่เจอ ก็ต้องถ่อสังขารไปค้นหาที่ศูนย์หนังสือของมหาวิทยาลัยต่อ (ตามที่สอบถามเจ้าดุ๋ง เพื่อนร่วมรุ่น)
อ้อ........ ที่แท้คณะวิศวะฯ ก็อยู่ใกล้กับศูนย์หนังสือนี่เอง และก็เจอหนังสือที่ต้องการสมใจนึก ย้อนกลับทางเดิม มีเวลาเดินทอดน่องไม่รีบเหมือนตอนมา ค่อยๆสังเกตดูความเป็นไปของนักศึกษาในเมืองกรุง
ที่โต๊ะหินอ่อนข้างหน้า..........
เจ๋ง กับบี๋นี่นา เพื่อนๆอีก 4 5 คน ผมกะว่าจะไม่ทักหรอก เพราะไม่รู้ว่าอารมณ์ตอนนั้นของพวกเขาอยากจะทักเราหรือเปล่า ยังไม่ได้สนิทอะไรกันนัก
แต่พอเจ้าเจ๋งเห็นเข้า ผมก็พยักหน้ายิ้มให้แล้วรีบเดินต่อ คิดว่าจะไม่แวะ
เดี๋ยว พี่ปั่น......... พี่ปั่นนน....ไม่ยอมทักน้องนุ่งกันเลย ไปไหนมาคับพี่ เจ้าเจ๋งตะโกนโหวกเหวก จนนิสิตแถวนั้นต้องหันมองตาม ผมก็เลยต้องเดินเข้าไปคุยหน่อย ไม่ให้เสียมารยาท ผมยังไม่ทันพูดอะไร แต่.....
มาขายประกันใช่มั้ยพี่ เจ๋งพูดยิ้มๆอย่างรู้ทัน
ใช่ๆมาขายประกัน ช่วยซื้อหน่อยสิ ผมพูดไป หัวเราะไปเช่นกัน
หลังจากที่ทักทายและแนะนำเพื่อนในกลุ่มแล้ว ผมก็เพิ่งสังเกตว่า ขาดตั้นอยูในกลุ่ม
คุยกันตั้งนาน แล้วตั้นหายไปไหนล่ะ เจ๋ง บี๋ ผมถามหันหน้าไปมองทั้งสอง
ท้องเสียค่ะพี่ เมื่อวานนี้พากันไปกินส้มตำซาดิสต์ ตั้นมันกินเผ็ดไม่ค่อยได้ ก็ยังอยากกินกับเค้าอีก บี๋เล่าให้ฟัง
แถมซุปหน่อไม้ หอยดอง ยำแหนม แสลงทั้งนั้น แต่พวกผมธาตุหนักพี่ เพราะวันๆ ก็หนักแผ่นดินอยู่แล้ว เจ๋งขยายความต่อและหยอดมุกประกอบ
มีแต่ไอ้ตั้นเท่านั้น ที่งานเข้า โทรมาเมื่อเช้า บอกผมให้ลาให้หน่อย สงสัยจะเดี้ยงหนัก ผมยังไม่ได้ไปดูมันเลย เย็นนี้ต้องรีบกลับมีธุระกับป๊ะ ...... แหะ แหะ ถ้าท่านพี่ไม่มีธุระที่ไหน ไปเยี่ยมมันหน่อยก็ได้นะพี่
เหรอ เดี๋ยวดูก่อนนะ แล้วหออยู่ไหนล่ะ เจ๋งบอกที่ตั้งและทางไป ที่แท้ก็ทางเดียวกัน โซนเดียวกันอีกต่างหาก แต่คนละซีกเท่านั้นเอง ห่างกันราวๆ 500 เมตรเห็นจะได้ ซึ่งเป็นหอพักของมหาวิทยาลัย แต่อยู่อีกฝั่งถนนกับมหาวิทยาลัยนั่นเอง
ผมเดินคิดมาตลอดทาง จะไปเยี่ยมดีหรือเปล่าน้า จะไปในฐานะอะไรเนี่ย ไม่ได้รู้จักกันมากมาย ไปแล้วเขาจะคิดยังไงหว่า แวะซื้อของซะหน่อยแล้วค่อยไปละกัน ไม่มีอะไรเสียหายนี่นา เพราะเสียมาเยอะแล้ว(หมายถึงเสียเวลาอ๊ะครับ)
เจ๋งเหรอ เข้ามาเลย ประตูไม่ล็อค เสียงตอบออกมาหลังจากที่ผมเคาะประตูไปแล้ว
พี่ปั่น มาได้ไงเนี่ย........สวัสดีครับ น้ำเสียงยังงงๆ แต่ก็ยกมือไหว้ทันควัน เมื่อเห็นผมโผล่หน้าเข้าไป
ไม่ต้องไหว้หรอก วุ่นวายๆ บังเอิญเจอเจ๋งก็เลยรู้ ตั้นนอนอยู่ที่เตียง ผมจึงมองหาเก้าอี้แล้วมานั่งข้างๆ
เป็นไงบ้าง หน้าตาดูเซียวๆ ปากที่เคยแดงๆ ดูซีดอย่างเห็นได้ชัด ท่าทางอ่อนเพลียจริงๆ
ก็ดีขึ้นแล้วพี่ แต่ยังไม่หายปวดท้อง มีไข้นิดๆ
ผมถือวิสาสะเอามือแตะหน้าผาก อืม ตัวร้อนแฮะ
ทานยาแล้วใช่มั้ย ผมถามเพราะเห็นซองยาและน้ำเกลือแร่ที่โต๊ะข้างเตียงนอน
อ๋อ เรียบร้อยคับ แล้วทำไมมาถึงนี่ได้
หอพี่ก็อยู่แถวนี้แหละ แต่คนละซีก ตึกมันคั่นหลายตึก เราก็เลยไม่เคยเจอกัน ก่อนมาถึงนี่ ก็ขายประกันมาเรื่อย
อำผมอีกละ อย่าให้ผมรั่วไปกว่านี้เลย พี่เนี่ยเนียนมากเลยนะ
อะไร ๆ พี่หนุ่มขายประกันตัวจริง มาเร็ว เคลมเร็ว ชิ่งเร็ว ผมสนุกเรื่อยๆ
ไม่ต้องเลย ว่าจะถามพี่หลายครั้งแล้ว พี่เรียนอะไรอ่ะ จะเอาคำตอบให้ได้แน่ะ
เอ่อ KSN
อะไรอ่ะ KSN
กศน. ผมอดหัวเราะไม่ได้ ตั้นพลอยหัวเราะไปด้วย
เอาจริงๆดิ เรียนอะไรง่ะ
ก็ได้ เรียนอังกฤษครับ
โท ใช่มั้ย
ก็ไม่เชิงหรอก
อย่าบอกว่าเอกนะ ผมพยักหน้า
ฮ้า จริงหรือเนี่ย เซอร์มาก มอเรามีคณะนี้ด้วยเหรอ
มีครับ แต่เป็นของบัณฑิตวิทลัย เปลี่ยนเรื่องเหอะ เดี๋ยวคนป่วยเครียด วันนี้มีอะไรตกถึงท้องรึยัง นอกจากยา
ยังเลยพี่ แต่ไม่หิวนะ เป็นคำตอบที่เป็นไปตามคาด
พี่มีนมนะ นมกล่องน่ะ เดี๋ยวจะบอกว่า ผมก็มีนมครับ เออ ต้องมีอะไรหนักท้องหน่อย โจ๊กซองก็มีนะ แวะซื้อเมื่อกี้
ไม่เป็นไรพี่ แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว
ไม่ต้องวอรี่ เดี๋ยวจัดให้ ไม่ค่อยมีแรงไม่ใช่เหรอเรา ผมไม่รอคำตอบ เพราะมองเห็นอุปกรณ์ และเครื่องทำน้ำร้อนแล้ว ก็เลยจัดการทำโจ๊กซะ
ไม่หิวก็ฝืนเอาหน่อย จะได้มีแรง หายเร็วๆ ชิมแล้วไม่โอ ก็เททิ้งได้เลยนะ เพราะพี่ก็ไม่มั่นใจฝีมือเท่าไร ผมพล่าม
ใครจะกล้า คนอุตส่าห์ทำให้แล้ว นอกจากเอาไปให้เพื่อนข้างห้องกินก็เท่านั้นเอ๊ง คนป่วยยักคิ้ว ผมได้แต่ยิ้มละส่ายหน้า
เสียงเคาะประตูดังขึ้น และเปิดเข้ามาทันที
ตั้น ตั้น มีสาวๆมาเยี่ยมน่ะ รออยู่ด้านล่าง คงเป็นเพื่อนในหอด้วยกันมาบอก
เออๆ ขอบใจเพื่อน เดี๋ยวเราไป
ตั้นไปหากิ๊กเถอะ โจ๊กใกล้เสร็จละ เดี๋ยวพี่ลงไป จะปิดประตูให้ ไม่ต้องกลัวว่าพี่จะจิ๊กอะไรไป เล็งไว้แล้ว 2 - 3 อย่างแล้ว
แหม พี่ปั่นก้อ...... งั้นผมลงไปก่อนนะครับ
โจ๊กได้ที่ ผมก็เตรียมกลับ เห็นตั้นกำลังคุยกับสองสาว หน้าตาน่ารักเอาการ หัวเราะกันใหญ่ ไม่มีวี่แววว่าป่วยเลยนะเจ้าตั้น แต่ทั้งสามไม่เห็นผมหรอก เพราะเดินเลี่ยงออกมาด้านข้างอย่างเงียบๆ
