วันเวลาพ้นผ่าน ล่วงเลยมาสักระยะใหญ่ ถึงผมจะมีเพื่อนอยู่รอบกาย แต่ความคิดถึงที่มีต่อเขาคนนั้นก็ยังไม่มีเปลี่ยนแปลง บ่อยครั้งที่นั่งนึกไปคนเดียว บ่อยครั้งยามฝนตกก็ยังคงนึกถึงเค้าคนนั้นอยู่ ป่านนี้เขาจะทำอะไรอยู่ เขาจะคิดถึงเราบ้างไหม ระยะเวลาล่วงเลยมาจนถึงขนาดนี้แล้ว ทำไมผมถึงยังมีเขาอยู่ในหัวตลอดเวลาเลย เวลาเรียนหนังสือก็ไม่ค่อยเข้าใจ จะอ่านหนังสือเหรอ ผมก็ขี้เกียจ ส่วนไอ้นุนั้น ก็มีเพียงบางครั้งที่มันจะทักทาย ถึงแม้ว่าจะเจอกันบ่อยครั้ง แต่ก็เหมือนมีเส้นบาง ๆ กั้นระหว่างความเป็นเพื่อนของเราอยู่ และในวันนี้ อะไรก็ไม่รู้นะครับ ที่ทำให้ผมนั่งรถประจำทางมาที่มหาวิทยาลัยของเขา ผมไม่ได้ต้องการเจอเขาหรอกครับ ผมเพียงแค่ต้องการมาเดินในที่ต่าง ๆ บรรยากาศเดิม ๆ ที่ผมเคยมา ออกจะเวิ่นเว้อซักนิดนึง อารมณ์ในตอนนั้น วูบหนึ่งเมื่อผมมองริมน้ำ ผมคิดถึงอ้อมกอด คิดถึงเหลือเกินจริง ๆ ครับ ถึงตอนนี้อยากจะมีน้ำตา ก็ใช่ว่ามันจะไหลออกมาโดยง่าย ความรู้สึกตายด้านมันเป็นอย่างนี้เองน่ะเหรอผมเดินไปร้านก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นปลาร้านนั้น สั่งมากินเป็นอาหารกลางวัน บะหมี่แห้งไม่ใส่ถั่วงอก เมนูโปรดของผม ส่วนเขาคนนั้นน่ะเหรอ เขาคนนั้นก็ชอบกินบะหมี่เหมือนกัน ในระหว่างที่กินอยู่ ผมก็หยิบมือถือขึ้นมากดดูเบอร์ แต่มันก็นะ โทรศัพท์ในตอนนั้นไม่ได้ทันสมัยเหมือนกับในตอนนี้ ไม่มีกล้องถ่ายรูปที่มีความคมชัดสูงเพื่อเก็บความทรงจำดี ๆ เอาไว้ จะมีก็แต่ความจำในหัวสมองลึก ๆ เพียงเท่านั้นที่พอจะระลึกได้ว่า หน้าตาของเขา ลมหายใจของเขา และอ้อมกอดเขา เป็นอย่างไร เผลอแป๊ปเดียวนับจากวันที่ผมต้องการห่างจากเขา สองเดือนกว่าแล้วซินะ อีกไม่นานผมเองก็จะปิดเทอม และก็จะก้าวเข้าสู่ปีสุดท้ายของการเรียนแล้ว ผมตะลอนอยู่แถว ๆ นั้นอยู่นาน เพราะผมชอบบรรยากาศมหาวิทยาลัยนี้จริง ๆ พอตกเย็น ผมก็ไม่รู้จะทำอะไร ก็เลยตั้งใจว่าจะกลับบ้าน ผมโบกรถประจำทางเพื่อเดินทางกลับบ้าน แต่ผมคิดถึงอะไรบางอย่าง ทำให้ผมไม่ขึ้นรถประจำทาง แต่กลับโบกรถแท็กซี่ ไปร้านผัดไทที่เคยไปกินกับเขา
เมื่อไปถึง ผมมองโต๊ะที่ผมเคยนั่ง แต่ตอนนี้มีคนนั้นและผู้คนมากมาย มากินผัดไทที่ร้านนี้ ผมเองซึ่งคิดในใจว่าผัดไทร้านนี้แพงจัง ก็ยังนั่งลงสั่งมากินซักจาน ทำไปท้ังหมดก็เพื่อที่จะระลึกถึงคนคนนั้นที่ผมเองไม่มีวันไหนเลยที่ไม่คิดถึงเขา ซัน นั่นเอง
ผมกลับถึงบ้านด้วยความเหนื่อยล้า แต่มันเป็นอะไรไม่รู้นะครับ ผมยังจำความรู้สึกนั้นได้ดี ผมเหนื่อยแต่กลับมีความสุขอิ่มเอมอย่างบอกไม่ถูก คืนนั้นเป็นอะไรไม่รู้ครับ มันนอนไม่หลับ กระสับกระส่าย จนเวลาเลยตีหนึ่งไปแล้วเห็นจะได้ ผมทนไม่ไหวอีกต่อไป จึงกดข้อความส่งไปหาซัน
เป็นไงบ้าง ผมกดส่งไปสั้น ๆ
ไม่นานหลังจากผมส่งข้อความไป ผมได้รับข้อความตอบกลับมาว่า ผมคิดถึงคุณ
เชื่อไหมครับว่าเวลาที่ห่างกันไปนั้น ตอนนี้ไม่ได้ช่วยผมให้รู้สึกดีขึ้นแม้แต่น้อย แต่เพียงข้อความสี่พยางค์ของซัน กลับทำให้ใจเฉา ๆ ของผมชุ่มชื้นขึ้นมาได้โดยทันที ผมหยิบมือถือมาอ่านข้อความนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนไม่รู้ตัวว่าตัวเองหลับไปตอนไหน
ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าจากเสียงนาฬิกาปลุก แต่ผมกลับไม่ได้ไปกดนาฬิกาปลุก ผมรีบคว้ามือถือมาดูก่อน ก็ไม่มีอะไรเพิ่มเติม ผมแค่ต้องการอยากจะรู้ว่า ผมคิดถึงคุณ ไอ้ข้อความเนี้ย ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ผมอยากจะส่งข้อความกลับไปมากครับ แต่ว่าด้วยเหตุผลทั้งปวง ผมไม่ควรทำ หลังจากที่ผมทำอะไรเสร็จแล้ว ผมก็ลงไปข้างล่าง ผมก็ประหลาดใจกับ รถเบนซ์ที่จอดอยู่ เป็นซันนั่งอยู่ในรถครับ ซันเปิดประตูออกมาแล้วพูดว่า
มาแล้วเหรอ ผมรออยู่นานแล้วนะ
ผมอึ้ง ๆ พร้อมกับพูดว่า สวัสดี....ซัน
ผมไม่แน่ใจว่าปกติต้าออกไปเรียนกี่โมง ผมเลยมารอตั้งแต่หกโมงครึ่ง กะว่าถ้าแปดโมงแล้วยังไม่เห็นต้า ผมก็จะไปแล้ว
เอ่อ แล้วมีอะไรเหรอ ผมถาม
ไม่มีอะไรหรอก ผมมารับต้าไปเรียน รู่้ไหมว่าผมดีใจแค่ไหนที่ได้รับข้อความของต้า ผมไม่ได้เห็นต้านานเลยนะ แต่ตอนนี้ผมไม่ได้ไปดูแลร้านด้วยตัวเองแล้วนะ ผมจ้างคนเพิ่มละ แค่ไปดูแลนิดหน่อยเท่านั้น ถ้าต้าไปหาผม ก็คงไม่เจออยู่ดี
อ่อ อืม
ไปกันยัง ผมหิวละ แวะหาโจ๊กกินก่อนดีไหม
ไม่ดีกว่าซัน ผมว่ารีบไปเหอะ
ไม่ปฎิเสธผมแล้วเหรอ
ถ้าผมปฎิเสธคนที่มารอผมเป็นช่ัวโมง ผมก็ไม่ใช่คนแล้ว ผมตอบ
พอขึ้นรถ ซันก็บอกผมว่า ต้า ผมว่าเราห่างกันพอแล้วนะ ต้ารู้ไหมว่าผมคิดถึงต้าตลอดเลย
คำพูดของซันโดนใจผมจริง ๆ เพราะผมเองก็คิดเหมือนกันว่า การห่างกันไม่ได้ทำให้เราเลิกรักกันเลย
ผมว่าเราอย่าพูดเรื่องเก่า ๆ ดีกว่า
เรื่องเก่า ๆ เหรอ ผมว่าต้าก็คิดถึงผมใช่มะ ผมอ่ะรอต้าติดต่อผมกลับมาอยู่นานเลยนะ เพราะผมกลัวว่าถ้าติดต่อต้าไป แล้วต้าจะไม่สบายใจ ผมเลยคิดว่าน่าจะรอให้ต้าคิดทบทวนดูก่อน
ก็ไม่มีอะไรจะต้องคิดทบทวนนี่นา ผมหันไปบอกซัน
แต่ซันรวดเร็วมากครับ ซันยื่นหน้าเข้ามาจูบปากกับผม ผมตกใจผงะหน้าถอยออกมา แต่ในใจตอนนี้มันเบิกบานอย่างบอกไม่ถูก
ตกใจอะไรต้า ทำอย่างกับไม่เคยไปได้ ซันยิ้ม แล้วก็ออกรถ
ตลอดทางจนถึงมหาวิทยาลัยผม ผมไม่ได้พูดอะไรกับซันเลย มีเพียงแต่ซันที่ฮัมเพลงด้วยอารมณ์สุนทรีย์
พอถึงหน้ามหาวิทยาลัยผมก็บอกให้ซันจอด โดยที่ไม่ต้องขับไปส่งข้างใน ซึ่งซันก็ทำตามโดยดี
แล้วผมโทรหานะ ไปกินข้าวเย็นกันนะ ไม่ได้กินกันนานละ ซันชวน
อืม ปากมันพูดออกไปโดยที่ไม่ทันจะได้คิดไตร่ตอง แต่ไม่ทันละ ซันรับรู้ความต้องการผมไปแล้ว
เข้ามาเรียน บอกตรง ๆ ครับ วันนั้นเรียนไม่รู้เรื่อง เอาแต่คิดอะไรไปเพลิน ๆ หัวคอยแต่นับชั่วโมงว่าอีกไม่นานก็จะเจอกับซันแล้ว พอใกล้เวลาเลิกเรียน ซันก็ส่งข้อความมาว่า ถ้าสะดวกโทรหาหน่อย
ผมก็เลยออกนอกห้องมาโทรหาซัน
ฮัลโหล ต้า ต้าเลิกยัง ผมกำลังขับรถไปที่มหาลัยต้านะ
อ่อ อีกไม่นานก็เลิกแล้ว งั้นถึงแล้วโทรมาแล้วกัน
ผมกลับเข้าไปเรียน จนเลิก แล้วก็ออกมาจากห้อง แต่ซันก็ยังไม่โทรมา ผมจึงโทรไป
ซัน ซันยังไม่ถึงเหรอ รถติดเหรอ
ป่าว ผมถึงสักพักแล้ว แต่กลัวว่ายังไม่เลิก ไม่อยากโทรไปกวน
แล้วจอดอยู่ที่ไหน แถวเดิมรึเปล่า
ยังจำได้เหรอต้า จอดแถวที่เดิมแหละ นึกว่าต้าลืมไปแล้วซะอีก
ผมไม่ตอบอะไร แค่เพียงแต่พูดว่า ผมกำลังไป แล้วก็วางสาย
ผมเดินไปถึงก็เจอซันยืนพิงรถอยู่ ผมก็เลยยิ้มทัก ซันก็ยิ้มตอบ
วันหลังถ้าถึงแล้วก็โทรบอกได้เลย ผมจะได้ไม่อยู่ในห้อง มันเบื่อ
งั้นแปลว่าวันหลังก็มารับได้อีกน่ะสิ ถ้าพูดแบบนี้ ซันหัวเราะ
ผมก็คิดว่า เออ จริง เพราะผมพูดว่า วันหลัง
วันนี้ผมจะพาต้าไปกินอาหารจีนอร่อย ๆ นะ รับรองติดใจแน่
อะไรก็เอา ผมไม่มีเงินหรอกนะ
ผมเลี้ยงเองแหละน่า ไม่ต้องห่วง ซันซะอย่าง 555 ซันหัวเราะแห้ง ๆ
พอผมเปิดประตูรถ ก็มีกระดาษวางอยู่บนเบาะ พร้อมกับกล่องเล็ก ๆ 1 ใบ
ผมให้ต้านะ ขอบคุณที่กลับมา
ผมงง ๆ แล้วหยิบกระดาษขึ้นมาอ่าน ใจความมันมีอยู่ว่า
ผมเองไม่ใช่คนดีเลิศอะไรอย่างที่คุณคิด เป็นเพียงคนธรรมดาที่รู้จัก รัก โลภ โกรธ หลง
หากคุณมองผมเป็นเทวดา ต้องบอกเลยว่าผิด หากผมเป็นเทวดา ผมคงไม่สามารถรักในแบบที่ผมรักอยู่ได้ ผมอยากเป็นเพียงคนธรรมดา ในสายตาคุณ คนที่สามารถรักคุณทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันผิด
ถึงคุณจะคิดว่า สิ่งที่เหมาะสมสำหรับเราสองคนคือ ไม่สามารถรักกันได้ แต่นั่นคือมุมมองของคุณที่มองผมเป็นเทวดา มองผมใหม่ได้ไหม ให้โอกาสผม ผมอยากเป็นคนธรรมดาที่รักคุณได้แค่นั้นเอง
อ่านจบลงตรงนี้ น้ำตาผมก็ไหลออกมาแล้วครับ ผมหยิบกล่องนั้นมาเปิดดู ข้างในเป็นพวงกุญแจคริสตัลรูปดวงอาทิตย์ สวยมากจริง ๆ ครับ ซันเข้ามานั่งตรงคนขับ แล้วบอกผมว่า
ขอให้ดวงอาทิตย์นี้ติดอยู่ที่กุญแจของต้าได้ไหม ผมแค่อยากอยู่ติดกับกุญแจ กุญแจที่เปิดของสำคัญในชีวิตคุณ ทุกครั้งเมื่อคุณต้องใช้กุญแจสำคัญดอกไหนก็ตาม จะได้นึกถึงผมนะ
ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่นั่งปาดน้ำตาอยู่อย่างนั้น แล้วที่สำคัญ ผมกำพวงกุญแจรูปดวงอาทิตย์อย่างแน่นเลยล่ะครับ T T
