มันน่าเศร้ามาก ที่ทุนนิยมสร้างให้มีการผลิตที่ล้นเกิน ทั้งเสื้อผ้า อาหาร และยา อยู่ตลอดเวลา แต่กลับมีเพื่อนมนุษย์ หลายล้านชีวิตทั่วโลก ยังลำบาก เข้าไม่ถึงปัจจัยสี่ โดยเฉพาะ เด็กๆในทวีปแอฟริกา ระบบสาธารณสุขที่นั้นวิกฤตเสมอ เราเห็นภาพเด็กต้องอดยากจนอยาก ขาดน้ำสะอาด อาหาร ยา เข้าไม่ถึงการศึกษา ในขณะที่ทุกวินาที นายทุน และผู้ถือหุ้นกลุ่มเล็กๆยังคงร่ำรวยจากการค้ากำไรจากการผลิตที่ล้นเกิน ที่สร้างปัญหาโลกร้อน ปัญหาสิ่งแวดล้อมเพิ่มขึ้น จากการผลิตที่ต้องตอบสนองการบริโภคที่ฟุ่มเฟือย เกินความจำเป็น
ในประเทศร่ำรวย อย่างญี่ปุ่น มีอาหารเหลือและทิ้ง ปีๆนึงสามารถเลี้ยงคนแอฟริกาได้ทั้งทวีปสบายๆ
เสื้อผ้า fast fashion วงจรชีวิตสั้น ถูกผลิตซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหลือขายไม่หมด ใช้ไม่เท่าไรก็ทิ้ง ฝังกลบบ้าง เผาบ้าง แล้วผลิตใหม่ขึ้นมาอีก สร้างปัญญาสิ่งแวดล้อมอย่างหนัก
สมาร์ทโฟนตัองเปลี่ยนใหม่ทุกปี
นายทุนปลูกฝังสันดานให้คนต้องเสพติดการบริโภค เพื่อดูดเงิน สร้างความร่ำรวยได้ตลอดเวลา
นายทุน โยนเงินให้แรงงานมนุษย์ผลิตของใหม่ๆ มาให้เพื่อนมนุษย์ด้วยกันบริโภค นายทุนค้ากำไร ร่ำรวย แต่กลับทิ้ง เพื่อนมนุษย์อีกหลายล้านชีวิตให้ตัองใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก
หลายประเทศมหาอำนาจสนับสนุนให้มีการทำสงคราม เพื่อจะได้มีเงินมาพัฒนาอาวุธ และขายสร้างความร่ำรวยอีกทาง
ทุนนิยมสามารถสร้างสิ่งของดีๆได้มากมาย ที่จะช่วยยกระดับคุณภาพชีวิตมนุษย์ได้ แต่มันกลับตัดขาดมนุษย์โลกออกจากกัน แบ่งแยกกัน ทำให้เราคิดถึงแต่ตัวเองมากขึัน ให้ความสำคัญกับคนอื่นน้อยลง
ถ้ามนุษย์ลองตัดคำว่า ผลประโยชน์ และกำไร ออกไปจากสมการการผลิต ทิ้งความเป็นทุนนิยมออกจากการผลิต เธอคิดว่า อาหาร ยา จะสามารถเข้าถึง เพื่อนร่วมโลกได้ไหม สังคมมนุษย์โลกจะดีกว่านี้หรือไม่
อะไรที่ทำให้สังคมมนุษย์โลก เดินทางมาถึงจุดนี้ได้ แนวคิดแบบทุนนิยม เป็นความถูกต้องเดียวของสังคมมนุษย์จริงๆหรือ?