เพราะประเทศที่ว่ามาทั้งหมด ไม่มีใครให้โหนไง ต้องรอเวลาจนกว่าฐานเสียงสนับสนุนพวกโหนจะแก่ตายไปกันหมด คงอีกไม่กี่สิบปีหรอก
แต่ถึงตอนนั้นจะไล่จะคุมทหารสำเร็จไหมก็อีกเรื่องหนึ่ง นักการเมืองมันก็อาจจะฮั้วกับทหารสร้างเรื่องสร้างสถานการณ์แบ่งเค้กกันเหมือนที่แล้วมาก็ได้

อย่างอินโดนี่สภาพความเป็นเกาะของประเทศก็เป็นเรื่องที่มีผลนะ ทหารไม่สามารถเสนอหน้าไปคุมสถานการณ์ได้ทุกที่
ถ้าปะทะแบบต้องการเผด็จการแบบเบ็ดเสร็จมันคงยาก ประชาชนคงย้ายหนีจนเสียเอกราชเสียพื้นที่จนส่งผลต่อเศรษฐกิจระยะยาวมากกว่า

พม่า เวียตนาม ไม่มีใครให้โหนก็จริงแต่ชนชั้นทหารมันก่อร่างสร้างฐานจนฝังแน่นไปแล้ว ไหนจะเรื่องระบอบการปกครองอีก
พม่าน่าเวทนาสุด สู้ไปอีกกี่ร้อยปีก็ไม่มีทางชนะ ชนชั้นทหารมันก็คิดว่าเหนือกว่าคนทั่วไปอยู่แล้ว
แถมเป็นทหารสืบทอดกันไปทุกชั่วโคตร
ถ้าประเทศมหาอำนาจไม่เข้ามาช่วยทางลับแทรกแซงหรือให้อาวุธแบบที่เคยเกิดกับพวกอาหรับ ก็มีแต่คนตาดำ ๆ โดนยิงกลางม็อบฟรี ๆ จนท้อไปเองแบบที่เพิ่งเกิดขึ้นไป ต่อต้านไม่ต่อเนื่องและอ่อนแอลงไปเอง

ในความเห็นของเรา ไทยต้องกระจายอำนาจลงไปในจังหวัดบริหารเองทุกอย่างแบบญี่ปุ่น
ทีนี้ทหารมันจะยึดอำนาจอะไรไปจากศูนย์บริหารส่วนกลางก็ไม่มีผลละ
สถานการณ์ปะทะสามารถเกิดกระจายตัวได้ทุกที่เพราะคนในพื้นที่ก็ต้องปกป้องตัวเอง
ทหารก็ยิ่งคุมได้ยากขึ้น คล้ายกับที่ยกตัวอย่างอินโดไป
คือแทนที่จะคุมทหารโดยตรงซึ่งมันมีแต่ความเสี่ยงเพราะทหารมันไม่ยอมอยู่แล้ว
สู้มาทำให้หน่วยสังคมระดับเล็กกลางมันเข้มแข็งมากขึ้นกว่านี้ดีกว่า