เคยเจอป้าเกย์อ้วนนางหนึ่ง นางไปฉกผู้ ชายแท้มาจากแถวสถานีหัวลำโพง
ผู้ตาบอดมองไม่เห็น ไร้ญาติ ยึดอาชีพเป็นขอทาน นางบอกเจอนอนอยู่ข้างถนนข้างสถานี
ที่ตัดสินใจเขาไปหา เพราะเห็นผิวพรรณดีแตกต่างจากขอทานทั่วไป
สอบถามเรื่องราวได้สักพักจึงรู้ว่า ผู้เคยเป็นคนรวยมาก่อน มีครอบครัวมีเมียแต่ไม่มีลูก
ล้มละลาย เมียทิ้งหนีไปมีผัวใหม่ ตนเองตาบอดเพราะเบาหวานขึ้นตา มองไม่เห็น จึงกลายเป็นคนเร่ร่อน
บุญปาบ จะว่าไป หน้าตาป้าเกย์กับผู้คนนี้เหมือนกันมาก ถ้าไม่บอก ใครก็จะนึกว่าเป็นพี่น้องกันจริงๆ
ก็คงเป็นพรมลิขิตวาสนาที่ทำให้เขามาเจอกันเกื้อหนุนกันมั่งค่ะ ถึงได้ตัดสินใจหอบหิ้วผู้คนนี้กลับมาด้วยที่ห้อง
ป้าเกย์จัดการให้ทุกอย่าง เสื้อผ้าหน้าผม เลี้ยงดูแลเป็นอย่างดี นางบอกก่อนออกไปทำงานทุกเช้าต้องเตรียมกับข้าวสองมื้อไว้ให้เรียบร้อย พาสำรวจสภาพห้องแบบละเอียดยิบเพราะกลัวว่าจะได้รับอันตรายจากการชนข้าวของ
และพึ่งเจอนางไปล่าสุดนี้เอง พักตึกเดียวกัน นางกำลังพาผู้ไปพบแพทย์ตามใบนัดรักษาเบาหวาน ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อค่ะ นับถือในน้ำใจนางมาก ห้าปีแล้วที่นางทำแบบนี้ ผู้ก็ดูมีความสุขมาก เหมือนแอปปี้กับชีวิตใหม่หลังจากมึดมนมาสักพัก
แต่ถ้าใครจะมาถามว่าเขาสองคนกินกันหรือเปล่า อันนี้ตอบแทนไม่ได้ค่ะ พอดีไม่ชอบเสือกเรื่องบนเตียงชาวบ้าน
แต่ที่เล่าเพราะอยากเล่า ให้พวกเกย์ทั้งหลายที่ไม่เชื่อเรื่องกฏแห่งกรรมฟังไว้ ของแบบนี้มันอยู่ที่บุญหนุนนำค่ะ
ใครที่ไม่เคยคิดจะสร้างบุญกุศลเก็บเกี่ยวใส่ตัวไว้ ก็ให้รีบทำซะ เงินน่ะหาได้มันก็หมดได้ แต่ผลบุญนะ มันจะอยู่ติดตามตัวเราไปทุกภพชาติ ส่วนอีพวกบอกไม่ค่ะ ฉันรวย ใช่ค่ะ ภพนี้รวยจริง แต่เดียวภพหน้ามึงก็จน เพราะภพนี้ไม่เคยคิดจะอยากจะช่วยเหลือใคร บริจาคแบ่งปันให้ใครเลย เพราะตอนที่เราชีวิตตกอับลำบาก เหมือนไม่มีหนทางออกแล้ว มันก็จะมีปฏิหารย์เหมือนมีช่องรูเล็กๆสว่างสอดส่องเข้ามาช่วยเราไว้ได้ค่ะ อนุโมนาบุญ