ผมเข้าใจพี่นะครับ มันคงงงๆ ตื้อๆ คิดไรไม่ค่อยออก ไม่มีคนมานั่งฟังเราระบาย หรือนั่งแลกเปลี่ยน เถียงกัน
(จริงๆเถียงกันเล็กๆระหว่างเพื่อนรู้ใจ มันสบายใจและเผื่อตกผลึกทางความคิดได้ และที่มันเถียงเราได้แสดงว่ามันตั้งใจฟังเรา แต่ไม่ทำให้เรารู้สึกแย่)

ขอชมเลยว่า พี่เป็นคนที่สุดยอดเลยนะ ที่เลือกลาออกมาดูแลคุณแม่จนถึงวาระสุดท้าย
ผมเชื่อแน่ว่า พี่สบายใจและไม่ติดค้างเรื่องนี้ เพราะที่ผ่านมาเราทำดีที่สุดแล้ว
ส่วนเรื่องงาน ยอมรับจริงๆเลยว่า ด้วยอายุ และยุคสมัยนี้ หาค่อนข้างยากจริงๆครับ
ถ้าพี่เองไม่มีภาระอะไร มีบ้านอยู่มีเงินสำรอง ผมว่าค่อยๆคิด ค่อยๆรอโอกาสนะครับ
อย่าเร่งตัวเอง อย่าตำหนิตัวเอง บอกตัวเองดังๆว่า ช่างแม่ง เดี๋ยวมันจะดีขึ้น (ถ้าไม่ถูกบังคับด้วยเงินสำรองน้อย)

ผมก็คล้ายๆพี่ครับ อายุน้อยกว่าหน่อย แต่ยังดูแลคุณแม่อยู่ ดีที่สมาชิกในบ้านช่วยกัน ผมจะรับเสาร์อาทิตย์เต็มวัน คนอื่นก็กลางสัปดาห์และช่วงเย็น
และดีที่ยังทำงานอยู่ ระดับก็สูงมากแล้ว มันเหมือนยอดพีรามิด ตำแหน่งมันไม่ได้มาก
จะย้ายงานก็คิดหนัก จะให้ไม่คิดเลยเดี๋ยวปัญหาก็ตามมาแน่

อยากบอกพี่ว่า พี่ก็มีเพื่อนๆที่เผชิญปัญหาคล้ายๆกัน ที่ต้องรับมือให้ผ่านแต่ละวันไป
สิ่งสำคัญคือการมีสติ อยู่กับตัวเอง อยู่กับปัจจุบันนะครับ
เคยอ่านอันนึง เค้าว่า ถ้าเราเสียดาย แสดงว่าติดกับอดีต ถ้าเรากังวล แสดงว่าติดกับอนาคต
อยากให้พี่รับรู้ว่า พี่ก็มีเพื่อนๆที่เจอสถานการณ์คล้ายๆกัน
ยังไงอย่าเพิ่งถอดใจ และหมดพลังนะ มีอะไรก็เข้ามาคุยกันได้
รีพลายที่ไม่สบายใจก็ข้ามไป บางทียิ่งทำร้ายความรู้สึกเราเข้าไปอีก ปล่อยผ่านไปเลย