ถ้าถามกูนะจังเกิ้ลมันดูได้เพลินแบบเบียวๆนั่นแหละกะเทย
ไปสังเกตซีรีย์ชญในเจ็มที่ดังพวกรักนะเป็ดโง่ ยูปริ้นส์ ก็ทรงนิยายแจ่มใส่หมดเลย
นี่เดานะเพราะฐานคนดูเจ็มเป็นวัยรุ่นเจนแซ่ดถึงวัยทำงานช่วงเจนวายต้นๆ กลุ่มนี้มันโตมาพร้อมกับอ่านแจ่มใส มังฮวา มังงะ อะนิเมะ โดจิน อยู่แล้ว
กะเทยลองกลับไปดูแนนโน๊ะกับเด็กกิ๊ฟอีกรอบ มันสนุกก็จริงแต่ก็เบียวชิบหาย
ซึ่งเอาจริงกูอ่านโตเกียวรีเวนเจอร์หรือดูอีหน้ากากของเกาหลีล่าสุดยังเบียวกว่านี้อีก

ส่วน the warp effect กูให้เป็นผลงานชีโจ้ที่เกลียดมาก พยายามจะไปแบบ sex education แต่มือไม่ถึง
มันเลยกลายเป็นโว้คได้ไร้รสนิยม บทเขียนแบบเอาคำคมในนกฟ้ายัดใส่ปากนสด
ส่วนตัวกูรำคานบทตื่นรู้โง่ๆแบบนี้มากมันไร้ชั้นเชิง เวลาดูแล้วเหมือนถูกแอ็คเห็บชี้หน้าสั่งสอน
ไม่ต้องไปเทียบถึงขั้นsex education หรือUtopia ก็ได้
พวกบทเอดจุเขตไม่ยัดเยียดเป็นยังไงก็ลองดู heartstopper ภาคแรกหรืองานชีนพช่วงหลังๆค่ะ

สำหรับกูนะซีรีย์มันควรมีหลาย category มึงจะหวังให้แมสทุกเรื่องเป็นไปไม่ได้หรอกวงการละครคงน่าเบื่อพอดี
มันก็เหมือนซีรียเกานั่นแหละมีเรื่องที่ย่อยง่ายย่อยยาก มึงแค่ทำให้ถึงในเวย์ของมันก็จะมีฐานคนดูในกลุ่มนั้น
ยกตัวอย่าง My Liberation Notes ของเกาหลี ที่เอื่อยมาก หรือ Happy Birthday ของเจ็มที่ดูแล้วจะเป็นซึมเศร้าตาม
กลุ่มนี้มันไม่แมสแน่นอนแต่คุณภาพมันก็ขายได้กับฐานคนดูที่ชอบสไตล์นี้
แต่นั่นแหละผกก.ต้องทำให้ถึงใน category ของมันค่ะ ซึ่งปัญหาใหญ่ของเจ็มคือการเขียนบทละคร จบ

ปล. มาที่ ลทวล ส่วนตัวมองว่าองค์ประกอบพร้อมดังทุกด้านแล้ว คิดว่าไม่แป้กแค่ลุ้นบทกับนสดจะพาไปได้ไกลแค่ไหน