จะเป็นครู หรือไม่ครู ราชการ หรือไม่ราชการ
ทุกคนควรมีเงินเก็บฉุกเฉินติดบัญชีไว้เสมอค่ะ
ถึงไม่รวย ยังไงมันก็เป็นเรื่องที่ควรทำค่ะตั้งแต่กูเด็กๆ แม่กูเอาแบงค์ห้าร้อยพับจนเหลือก้อนเล็กนิดเดียว แล้วยัดไว้ในซอกกระเป๋าตังกู
แม่บอกว่า หัวเด็ดตีนขาด ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ไม่ต้องเอาอีเงินก้อนนี้ออกมาใช้
ทุกวันนี้กูก็ยังเก็บอีแบงค์ห้าร้อยก้อนนี้อยู่ ทั้งๆ ที่ตอนเรียนกูเคยไม่มีจะแดก เคยต้องเดินกลับบ้าน
อีไหนจะมาแย้ง จะมาค้าน จะมาด่ากู ด่าแม่กู
กูก็ยังยืนยันว่า เงินเก็บฉุกเฉินติดบัญชี คือสิ่งที่ต้องมีค่ะ
ถ้ายังเด็ก มีเงินเก็บน้อย กูยังพอเข้าใจได้
แต่อีแก่หมอยหงอก ที่มาร้องแรกแหกกะเชอ ว่ามีหนี้ ไม่มีเงินเก็บนี่ กูหมดคำจะพูดค่ะ
ที่เห็นส่วนใหญ่เหมือนจะใช้เงินเกินตัวกันค่ะ โดยเฉพาะพวกชะนี เสื้อผ้าอย่างขี้ ๆ ต้อง Robinson
กระเป๋าอย่างต่ำต้อง Coach
มือถือต้อง iPhone รุ่นล่าสุดก็ อิออน เฟิสช้อย ฯลฯ
จะให้ใช้มือถือจีน เสื้อผ้าตลาดนัดก็ไม่ได้ เพราะอิจฉาเด็กนักเรียนบางคนที่ใช้ของแพงกว่า
รถยนต์ถ้าจะไม่ให้ตกเป็นขี้ปากเพื่อนครู และเพื่อนแม่ ก็ต้อง Civic ขึ้นไป
ไหนจะบางรายจะต้องส่งเงินให้พ่อแม่ที่บ้านนอก เพื่อรักษาหน้าครอบครัว
เพราะพ่อแม่เอาไปคุยโวไว้เยอะ ว่าลูกได้บรรจุ เงินเดือนเยอะกว่าลูกบ้านนั้นบ้านนี้ ฯลฯ
อาชีพนี้อยู่ยากนะคะ ทุนนิยมมันยั่วยวน เสียเงินไม่ว่าเสียหน้าไม่ได้