มีมากสุด ๆ และยังใช้ภาษาเขมรพูดในชีวิตประจำวันในสังคมชุมชนเข้มข้นสุด
ก็คือ ๓ จังหวัดชายแดนอีสานใต้ ค่ะ คือ สุรินทร์,บุรีรัมย์, ศรีสะเกษ นอกจากนี้ส่วนมากจะเบาบางไปตามลำดับ
แต่คนอีสานเขมรนี้ ส่วนใหญ่ก็จะต้องรู้และพูดอีสานด้วย โดยพวกเขามักจะยึดให้ภาษาเขมรสุรินทร์เป็นศูนย์กลาง เป็นสำเนียงกลางของภาษาเขมรถิ่นอีสานใต้
และยังมีคนกูย (ส่วย) ด้วย คนกูย ก็จะพูดภาษากูย และบางทีก็ต้องพูดเขมรอีก(ในท้องถิ่นที่มีคนใช้ภาษาเขมร) และต้องพูดอีสานเพื่อสื่อสารกับคนอีสานส่วนใหญ่ และภาษาไทยกลางด้วย

ส่วนในภาคตะวันออก จะมีภาษากลุ่มมอญ เขมร อยู่ คือ ภาษาชอง มีมากในจังหวัด
จันทบุรี และระยองบางส่วน แต่ภาษาชอง เป็นภาษาที่อยู่ในภาวะใกล้สูญแล้ว
จึงมีการทำงานร่วมกันระหว่าง ศูนย์วิจัยภาษา มหิดล ร่วมกับนักวิชาการและชุมชนท้องถิ่น
พัฒนาการเผยแพร่และพยายามใช้ตัวอักษรไทยเขียนภาษา ชอง

และยังมีอีกภาษาหนึ่ง ที่เป็นภาษาตระกูลย่อยของเขมร คือ ภาษาสำเร หรือสำเหร่
ภาษานี้เรียกว่าใกล้จะถึงจุดสูญเต็มที่แล้ว เพราะเมื่อสิบกว่าปีก่อนมีการสำรวจ ยังมีคนพูดได้ในชีวิตประจำวัน ไม่ถึง ๒๐ คน ถึงตอนนี้น่าจะแทบไม่หลงเหลืออยู่แล้ว
ภาษาสำเร ตามที่สำรวจมีใช้มากใน อำเภอบ่อไร่ จังหวัดตราด
ส่วนในกัมพูชาเอง พบมีคนพูดภาษานี้บ้างตามแนวชายแดนติดกับจังหวัดตราด

ส่วนถิ่นภาษาเขมรอื่นที่มีพบในภาคตะวันออกโดยเฉพาะ สระแก้ว อรัญประเทศ น่าจะเป็นเขมรกัมพูชาที่เข้ามาใหม่ เพื่อมาเป็นแรงงาน ทำงานในไทย