>>เรามีพี่4คน พ่อป่วยมะเร็งระยะสุดท้าย
>>ติดเตียงเช็ดขี้เช็ดเยี่ยว เรากับพี่สาวเล็กช่วยกัน คนอื่นๆ
>>อ้างแต่ทำมาหากิน พอจะตายค่อยโพล่หน้ามา
>>
>>ให้คิดแบบนี้ว่า หน้าที่เราคือตอบแทนท่านผู้ให้กำเนิด
>>ไม่งั้นคงไม่มีเราบนโลกใบนี้
>>ทำกับพ่อแม่ มีแต่สิ่งดีๆ เข้ามา ไม่อับจนทุกข์ยาก
>>มันคือสิ่งที่ทำให้ท่านในวาระสุดท้าย
>>มันเหนื่อยจริง แต่ไม่ถึงตายหรอก
>
>
>
>มึงเชื่อป่ะพ่อแม่ไม่รักคนที่ดูแลนะ
>ส่วนมากมักจะเทะเละากันโครตบ่อย
>
>แต่คนไกลๆดูเป็นห่วงเป็นใยดี

อันนี้ขอเล่าประสบการณ์ เพื่อนของแม่เรานะ

พี่สาวรับราชการ อยู่กรุงเทพ ส่งเสียเงินมาดูแลแม่ที่บ้าน บ้านนอก น้องสาวดูแลแม่ใกล้ชิด
แม่ป่วยติดเตียง ทำทุกอย่างเปลี่ยนแพมเพิร์ส อาบน่่ำ หาข้าว
แต่ย้ำว่าพี่สาว นานๆจะกลับมาบ้านนอกที ตอนวันหยุด ปีใหม่ สงการนต์

พอเกษียณอายุราชการ พี่สาวกลับมาดูแลแม่ที่ป่วย
แม่ที่ป่วยมีอาการไม่ชอบพี่สาว บอกไม่เคยดูแล แกติดเตียงแต่มือไม้พอขยับได้ บางทีก็หยุมหัวลูกสาวคนโต ตบตีทำร้ายเท่าที่มีแรง บอกจะไม่ให้มรดก แบบเกียจชัง จะมีอาการและทำแบบนี้กับลูกสาวคนโต

คือจะบอกว่า เงินทุกบาทตอนเขาทำงานที่ กทม เขาส่งให้ทางบ้าน ค่าดูแลแม่ แต่แม่กับเกียจแกมากๆ แต่น้องสาวแกก็ไม่ได้ยุยุงแม่อย่างใดนะ เขาก็ดูแลแกปกติ ไม่มีการเสี้ยมให้แม่เกียจพี่ เงินทุกบาทตอน อยู่กทม เขาก็ช่วยส่งเสียค่าอาหาร ยา แพมเพิร์สแม่ แต่แปลกที่แม่กลับเกียจเขามากๆ

แม่เราบอก มช้คำว่าหยุมหัวได้เลย ทั้งที่แกเกษียณ กลับมาบ้านนอก ช่วยน้องดูแลแม่
แต่แม่กับเกียจแก่ ด่าทอแก
แม่แกหลงลืมด้วยคะ ตามประสาคนแก่ แต่ที่แปลกคือ แม่เกียจลูกสาวคนโตมากๆ เหตุผลเพราะตอนป่วยไม่ได้ใกล้ชิด แกเห็นแต่หน้าน้องสาวคนเล็กที่ดูแลแก มันคงเป็นเวรกรรมด้วย ต่อให้เคยส่งเงิน และกลับมาทำดีกับแม่ตลอด แต่เจอแม่ตัวเองเกียจได้ขนาดนี้