เคยชอบเพื่อน ผญ จริงจัง ตั้งแต่ ม.2 - ม.6
สารภาพรักตั้งแต่วันวาเลนไทน์ ม.3 มั้ง แต่โดนปฏิเสธ
ก็ยังชอบมาเรื่อยๆ จนถึงเรียนจบ
แต่อยู่ในฐานะเพื่อนสนิท ส่วนอีกฝ่ายก็คงรู้แหล่ะว่าเรายังชอบอยู่
แต่ก็ขีดเส้นไว้ไม่ให้เกินไปกว่านั้น
แต่พอสนิทกันมันก็เลยมีหลายๆเรื่องทีเหมือนคอยหล่อเลี้ยงความหวังของเรา
ว่าเค้าจะชอบเราได้ หรือบางทีมีโมเม้นต์อะไรงี้เราก็มาเก็บดีใจคนเดียว
ชีวิต ม.ปลาย เลยมัวแต่หลงรักหัวปลักหัวปำ
จนพอขึ้นมหาลัยอยู๋คนละที่ เลยเริ่มห่างๆกัน แล้วอยู่ในความเป็นจริงได้

ปล. นี่ถ้าเกิดว่าเค้ายอมเป็นแฟนขึ้นมาจริงๆ
กูว่าชีวิตกูเปลี่ยนมากแน่ๆ
ตอนนั้นก็เริ่มรู้ตัวแล้วล่ะว่ากูน่าจะชอบ ผช
แต่เพื่อนคนนี้คือกูชอบจริงๆ แบบตอนโดนบอกปฏิเสธก็เจ็บแบบอกหัก
ตอนมีโมเมนต์ดีๆกูก็รู้สึกผีเสื้อบินในท้อง
ชอบแบบไม่ได้คิดว่าจะคบเพราะปิดเรื่องที่ตัวเองเป็นเกย์ด้วย
ตอนจบมหาลัยกูยังให้ของขวัญเป็นโมเสกรวมรูปคู่ ซึ่งกูว่าย้อนมาดูตอนนี้คงเสี่ยวชิบหาย
งงเหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกอย่างงี้ได้