>>เคยชอบเพื่อน ผญ จริงจัง ตั้งแต่ ม.2 - ม.6
>>สารภาพรักตั้งแต่วันวาเลนไทน์ ม.3 มั้ง แต่โดนปฏิเสธ
>>ก็ยังชอบมาเรื่อยๆ จนถึงเรียนจบ
>>แต่อยู่ในฐานะเพื่อนสนิท
>>ส่วนอีกฝ่ายก็คงรู้แหล่ะว่าเรายังชอบอยู่
>>แต่ก็ขีดเส้นไว้ไม่ให้เกินไปกว่านั้น
>>แต่พอสนิทกันมันก็เลยมีหลายๆเรื่องทีเหมือนคอยหล่อเลี้ยงความหวังของเรา
>>ว่าเค้าจะชอบเราได้
>>หรือบางทีมีโมเม้นต์อะไรงี้เราก็มาเก็บดีใจคนเดียว
>>ชีวิต ม.ปลาย เลยมัวแต่หลงรักหัวปลักหัวปำ
>>จนพอขึ้นมหาลัยอยู๋คนละที่ เลยเริ่มห่างๆกัน
>>แล้วอยู่ในความเป็นจริงได้
>>
>>ปล. นี่ถ้าเกิดว่าเค้ายอมเป็นแฟนขึ้นมาจริงๆ
>>กูว่าชีวิตกูเปลี่ยนมากแน่ๆ
>>ตอนนั้นก็เริ่มรู้ตัวแล้วล่ะว่ากูน่าจะชอบ ผช
>>แต่เพื่อนคนนี้คือกูชอบจริงๆ แบบตอนโดนบอกปฏิเสธก็เจ็บแบบอกหัก
>>ตอนมีโมเมนต์ดีๆกูก็รู้สึกผีเสื้อบินในท้อง
>>ชอบแบบไม่ได้คิดว่าจะคบเพราะปิดเรื่องที่ตัวเองเป็นเกย์ด้วย
>>ตอนจบมหาลัยกูยังให้ของขวัญเป็นโมเสกรวมรูปคู่
>>ซึ่งกูว่าย้อนมาดูตอนนี้คงเสี่ยวชิบหาย
>>งงเหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกอย่างงี้ได้
>
>เฮ้ย....คุณ เรื่องราวคล้ายเพื่อนคนหนึ่งสมัยมัธยมมาก
>เว้นเรื่องของขวัญที่ไม่รู้ว่าเคยให้อะไรยังไงกัน
>แต่เพื่อนคนนั้นเป็นชายแท้นะ
>ทุกวันนี้ก็ไม่รู้สึกว่าเพื่อนชอบผู้ชายถึงจะไม่ได้ติดต่อกันแล้วก็ตาม
>ตอนนี้อายุเท่าไรครับเนี่ย ใบ้วัยภูมิลำเนาได้ไหมครับ 555

ตอนนี้ 30 อยู่ กทม. ครับ