>เคยชอบเพื่อน ผญ จริงจัง ตั้งแต่ ม.2 - ม.6
>สารภาพรักตั้งแต่วันวาเลนไทน์ ม.3 มั้ง แต่โดนปฏิเสธ
>ก็ยังชอบมาเรื่อยๆ จนถึงเรียนจบ
>แต่อยู่ในฐานะเพื่อนสนิท
>ส่วนอีกฝ่ายก็คงรู้แหล่ะว่าเรายังชอบอยู่
>แต่ก็ขีดเส้นไว้ไม่ให้เกินไปกว่านั้น
>แต่พอสนิทกันมันก็เลยมีหลายๆเรื่องทีเหมือนคอยหล่อเลี้ยงความหวังของเรา
>ว่าเค้าจะชอบเราได้
>หรือบางทีมีโมเม้นต์อะไรงี้เราก็มาเก็บดีใจคนเดียว
>ชีวิต ม.ปลาย เลยมัวแต่หลงรักหัวปลักหัวปำ
>จนพอขึ้นมหาลัยอยู๋คนละที่ เลยเริ่มห่างๆกัน
>แล้วอยู่ในความเป็นจริงได้
>
>ปล. นี่ถ้าเกิดว่าเค้ายอมเป็นแฟนขึ้นมาจริงๆ
>กูว่าชีวิตกูเปลี่ยนมากแน่ๆ
>ตอนนั้นก็เริ่มรู้ตัวแล้วล่ะว่ากูน่าจะชอบ ผช
>แต่เพื่อนคนนี้คือกูชอบจริงๆ แบบตอนโดนบอกปฏิเสธก็เจ็บแบบอกหัก
>ตอนมีโมเมนต์ดีๆกูก็รู้สึกผีเสื้อบินในท้อง
>ชอบแบบไม่ได้คิดว่าจะคบเพราะปิดเรื่องที่ตัวเองเป็นเกย์ด้วย
>ตอนจบมหาลัยกูยังให้ของขวัญเป็นโมเสกรวมรูปคู่
>ซึ่งกูว่าย้อนมาดูตอนนี้คงเสี่ยวชิบหาย
>งงเหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกอย่างงี้ได้

ผู้หญิงเขาดูออกจ๊ะ ว่าเธอเป็นเพื่อนสาวและคงเป็นได้แค่ เพื่อนสาว ถ้าเขาตอบตกลงคบหล่อนเป็นแฟน ป่านนี้นางคงชีช้ำเจ็บปวดเสียใจ แถมเป็นบาปต่อหล่อนเองและนางด้วยนะ เพราะเหมือนไปหลอกคบผู้หญิง เธอจะแย่กว่านี้อีกนะ เพราะทำร้ายความรู้สึกผู้หญิง เธอก็แค่ผูกพันกับเพื่อนผู้หญิงย่ะ ไม่ได้รักอะไรหรอก ก็เลยคิดว่าชอบนาง แต่นางก็ดูออกไงยะ ว่าเพื่อนส้าววววววววสาว จ้า