>แต่พอวันนึงอ้าว?ชิบ คฑากูไปไหน
>ไม่ได้นะกูต้องมีไว้กวัดแกว่งแรงฤทธิ์เหมือนเดิม
>เกิดจะใส่ใจหน้าที่ขึ้นมาทันที แต่มันก็สายไปแล้ว
>เวลาที่จะโลดแล่นไปบนสะพานสายรุ้งมันใกล้จะหมดลาน
>เลยเกิดการควงสว่านแบบแปลกๆ เวลาและวารีไม่เคยคอยใคร

ไปไกลจริง ๆ คะ กู่ไม่กลับแล้ว
ขอบคุณคะป้าตานที่มาเล่าเป็นอุทาหรณ์คะ

...
They who laugh last, laugh loudest 555
...